მიკ ჯა­გე­რი: "ის, ვინც ის­ტო­რი­ამ უკვე გა­და­ხა­ზა"

ლე­გენ­და­რუ­ლი ჯგუ­ფის Rolling Stones-ის ლი­დერს, მიკ ჯა­გერს წელს, 26 ივ­ლისს და­ბა­დე­ბი­დან 70 წელი შე­უს­რულ­და. ის 50 წელ­ზე მე­ტია, რაც სცე­ნა­ზეა და როკ-ენ-რო­ლის ის­ტო­რი­ა­ში ჯერ კი­დევ ამო­უც­ნობ გმი­რად რჩე­ბა.

კი­ნოკ­რი­ტი­კო­სე­ბი დიდ­ხანს კა­მა­თობ­დნენ, რაში დას­ჭირ­და მიკ ჯა­გერს ყო­ფი­ლი­ყო ფილ­მის - "კოდი "ენიგ­მა" - პრო­დი­უ­სე­რი. ფილ­მი­სა, რო­მელ­შიც ბრი­ტა­ნე­ლი მა­თე­მა­ტი­კო­სე­ბი ცდი­ლო­ბენ ამოხ­სნან ლე­გენ­და­რუ­ლი გერ­მა­ნუ­ლი და­სა­შიფ­რი მან­ქა­ნის - Enigma-ს სა­ი­დუმ­ლო კოდი. იმის­თვის ხომ არა, რომ მხო­ლოდ პა­წა­წი­ნა ეპი­ზო­დურ როლ­ში გა­ებრწყი­ნა? - მუ­სი­კის კრი­ტი­კო­სე­ბი კი ამა­ზე იძ­ლე­ვი­ან პა­სუხს: - "ჯა­გერს უნ­დო­და ეთ­ქვა, რომ ნამ­დვი­ლი "ენიგ­მა"-გა­მო­ცა­ნა - სწო­რედ ის არის.

თა­ვის თავ­ზე მიკი ძა­ლი­ან ცო­ტას ჰყვე­ბა, არა­და, მთე­ლი კა­რი­ე­რის მან­ძილ­ზე ათა­სო­ბით ინ­ტერ­ვიუ აქვს მე­დი­ის­თვის მი­ცე­მუ­ლი. ის ყო­ველ­თვის გვერდს უვ­ლი­და ჟურ­ნა­ლის­ტთა შე­კი­თხვებს. ერ­თა­დერ­თი "აღ­სა­რე­ბი­თი" ინ­ტერ­ვიუ მან 1995 წელს, მე­გობ­რუ­ლად მხო­ლოდ ჟურ­ნალ "რო­ლინგ სტო­უნ­სის" და­მა­არ­სე­ბელ­სა და მთა­ვარ რე­დაქ­ტორ ჯენ უე­ნერს მის­ცა. თუმ­ცა სენ­სა­ცი­უ­რი დე­ტა­ლე­ბით არც ეს ინ­ტერ­ვიუ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. "ფრო­ი­დის­ტებს" კოვ­ზი ნა­ცარ­ში ჩა­უ­ვარ­დათ. ისი­ნი ხომ მი­კის ბავ­შვო­ბა­ში ეძებ­დნენ მი­ზე­ზებს, რომ­ლებ­მაც იგი როკ-ენ-რო­ლამ­დე მი­იყ­ვა­ნა. სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი მიკ ჯა­გერს ნორ­მა­ლუ­რი ბავ­შვო­ბა ჰქონ­და. მა­მა­მი­სი სკო­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო, დედა - კოს­მე­ტო­ლო­გი. ისი­ნი ერ­თმა­ნეთ­სა და შვი­ლებს დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით ზრდიდ­ნენ.

მიკი უფ­რო­სი იყო. ის დარ­ტფორდში, კენ­ტის საგ­რა­ფო­ში 1943 წლის 26 ივ­ლისს და­ი­ბა­და. იქვე გა­ი­ზარ­და და და­წყე­ბით სკო­ლა­ში ერთ ყურ­პან­ტუ­რა, ცხვი­რა ბი­ჭუ­ნას, რი­ჩარდს და­უ­მე­გობ­რდა. თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბი 1954 წლამ­დე ერ­თმა­ნე­თის მე­ზობ­ლა­დაც ცხოვ­რობ­დნენ. შემ­დეგ რი­ჩარდსე­ბი სხვა­გან გა­და­ვიდ­ნენ და ბი­ჭე­ბი ერ­თმა­ნეთს მხო­ლოდ 1960 წელს, დარ­ტფორ­დის რკი­ნიგ­ზის სად­გურ­ში შეხ­ვდნენ. რომ არა ეს შეხ­ვედ­რა, შე­საძ­ლოა, ჯგუფს, სა­ხელ­წო­დე­ბით Rolling Stones -ს სუ­ლაც არ ეარ­სე­ბა.

ხე­ლახ­ლა და­მე­გობ­რე­ბუ­ლი ძვე­ლი თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბი ლონ­დონ­ში ერ­თად და­სახ­ლდნენ. მათ შე­უ­ერ­თდა ბრა­ი­ან ჯონ­სი, გი­ტა­რის­ტი, რო­მელ­საც რი­ჩარდსთან ერ­თად სა­კუ­თა­რი ჯგუ­ფის შექ­მნა უნ­დო­და. ჯა­გე­რი კი იმ­დე­ნად კარ­გად სწავ­ლობ­და, რომ ლონ­დო­ნის უნი­ვერ­სი­ტეტ­თან არ­სე­ბულ ეკო­ნო­მი­კი­სა და პო­ლი­ტი­კურ მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა სა­ხელ­გან­თქმულ სკო­ლა­ში ჩა­ა­ბა­რა, სა­დაც XX სა­უ­კუ­ნის მრა­ვა­ლი სა­ხელ­მწი­ფო მოღ­ვა­წე აღი­ზარ­და. ის მონ­დო­მე­ბით გა­ნაგ­რძობ­და სწავ­ლას და ამ­ბობ­და, რომ ან ჟურ­ნა­ლის­ტი გახ­დე­ბო­და, ან პო­ლი­ტი­კო­სი (საქ­მი­ა­ნო­ბა, რო­მე­ლიც არა­ერ­თხელ შე­უ­და­რე­ბია პოპ­ვარ­სკვლა­ვო­ბის­თვის), ვარ­სკვლა­ვო­ბის­კენ კი ყო­ველ­თვის მი­ილ­ტვო­და.

რად­გან ბავ­შვო­ბა­ში სა­ეკ­ლე­სიო გუნდში მღე­რო­და და ჩი­ნე­ბუ­ლი სმე­ნა ჰქონ­და, მე­გობ­რებ­მა გა­და­წყვი­ტეს, რომ ის ჯგუ­ფის სო­ლის­ტი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო.

ან­სამ­ბლის დე­ბი­უ­ტი 1962 წელს, ლონ­დო­ნის ჯაზ-კლუბ­ში შედ­გა. ორ კვი­რა­ში მიკს 19 წელი უს­რულ­დე­ბო­და. მან სწავ­ლაც მი­ა­ტო­ვა, რი­თაც მამა ძალ­ზე გა­ა­ნა­წყე­ნა. ერთ წე­ლი­წად­ში ჯა­გე­რის ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა. "რო­ლინ­გებ­ზე" მთე­ლი ბრი­ტა­ნე­თი ალა­პა­რაკ­და. მიკს პირ­ვე­ლი გერლფ­რენ­დიც გა­უჩ­ნდა - დამ­წყე­ბი მო­დე­ლი და მსა­ხი­ო­ბი, კრი­სი შრიმპტო­ნი. მაგ­რამ ეს მხო­ლოდ და­სა­წყი­სი იყო იმ ქალ­თა "არ­მი­ი­სა", რო­მე­ლიც ჯა­გე­რის ცხოვ­რე­ბას თან სდევს. ის არას­დროს გა­ნიც­დი­და საყ­ვარ­ლე­ბის, ცო­ლე­ბი­სა და შვი­ლე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბას, მის გამო დეპ­რე­სია იპყრობ­დათ, ეძა­ლე­ბოდ­ნენ ნარ­კო­ტი­კებს და თვით­მკვლე­ლო­ბა­ზეც კი მი­დი­ოდ­ნენ... თუმ­ცა მიკი ამას არად და­გი­დევ­დათ.

მო­რი­გი გუ­ლის და­პყრო­ბის შემ­დეგ წი­ნა­მორ­ბე­დი წარ­სულ­ში ინაც­ვლებ­და და იწყე­ბო­და ახა­ლი რო­მა­ნი (თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­თა გა­მოთ­ვლე­ბით, მისი ალერ­სის ობი­ექ­ტი 2000 ქალი მა­ინც ყო­ფი­ლა).

ყვე­ლა­ზე ხან­გრძლი­ვი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა ჯა­გერს ჯერი ჰოლ­თან (მას­ზე 30 წლით უმ­ცროს, ტე­ხა­სელ ლა­მაზ­მან­თან და მო­დელ­თან) ჰქონ­და. მათ ერ­თად 22 წელი იცხოვ­რეს და ოთხი შვი­ლიც გა­ა­ჩი­ნეს. ჯერი დიდ­ხანს ით­მენ­და ქმრის ღა­ლატს, მა­ში­ნაც კი, როცა მიკს მო­რი­გი რო­მა­ნი კარ­ლა ბრუ­ნის­თან ჰქონ­და. სა­ბო­ლო­ოდ ისევ ჯა­გე­რი წა­ვი­და (რო­გორც ყო­ველ­თვის).

მი­კის ხიბლს გვერ­დი ვერც სა­მე­ფო ოჯახ­მა აუ­ა­რა. პრინ­ცე­სა მარ­გა­რე­ტიც მი­სით იმ­დე­ნად იყო გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, რომ ერთი ელი­ტუ­რი წვე­უ­ლე­ბის შემ­დეგ მა­რი­ხუ­ა­ნის გა­მო­ყე­ნე­ბის­თვის სკან­დალ­შიც კი გა­ეხ­ვია.

ბოლო 12 წე­ლია, მიკ ჯა­გე­რი დი­ზა­ი­ნერ ლო­რენ სკოტ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს, რო­მე­ლიც მას­ზე 24 წლით უმ­ცრო­სია.

2003 წელს ჯა­გერს, რო­გორც იქნა, რა­ინ­დის წო­დე­ბა მი­ა­ნი­ჭეს: მა­ნამ­დე დე­დო­ფალ­მა ხუთ­ჯერ გა­ნა­ცხა­და უარი, ხელი მო­ე­წე­რა და­ჯილ­დო­ე­ბის ქა­ღალ­დის­თვის. მე­ექ­ვსე ჯერ­ზე კი მო­ი­მი­ზე­ზა, რომ სას­წრა­ფო ოპე­რა­ცია ჰქონ­და გა­სა­კე­თე­ბე­ლი მუხ­ლის სახ­სარ­ზე. სა­დღე­სას­წა­უ­ლო ცე­რე­მო­ნი­ა­ზე მიკ ჯა­გერს ჯილ­დო პრინცმა ჩარლზ­მა გა­დას­ცა.

30 წლის მან­ძილ­ზე მიკ ჯა­გე­რი თით­ქმის არ შეც­ვლი­ლა. ის ისე­თი­ვე ენერ­გი­ით დაქ­რის სცე­ნა­ზე; სხვა­თა შო­რის, არც ეწე­ვა, არც სვამს, გა­ტა­ცე­ბუ­ლია იო­გით, ვარ­ჯი­შობს სა­ბა­ლე­ტო ძელ­თან; თა­ვის მე­გობ­რებ­სა და ქა­ლებს კი ავო­კა­დოს სჩ­რის და უმ­ტკი­ცებს, რომ მას­ში სა­სარ­გებ­ლო ნივ­თი­ე­რე­ბე­ბი შე­დის, რაც ახალ­გაზ­რდო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ში ეხ­მა­რე­ბა.

"რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, - ჰყვე­ბა ჯა­გე­რი, - ნიუ-იორ­კის ერთ რეს­ტო­რან­ში, ჩემ გვერ­დით მა­გი­დას­თან იჯდა ოჯა­ხი - მშობ­ლე­ბი, პა­ტა­რა ბი­ჭთან ერ­თად. წყნა­რი რეს­ტო­რა­ნი გახ­ლდათ, არა­ვინ არა­ვის ყუ­რა­დღე­ბას არ აქ­ცევ­და... უეც­რად ბიჭი მა­მა­მისს ეკი­თხე­ბა: "ვინ უფრო მა­გა­რი იყო, "რო­ლინ­გე­ბი" თუ "ბით­ლე­ბი"? - "არ ვიცი", - უპა­სუ­ხა მა­მამ. მან ისიც კი არ უთხრა შვილს, - "შე­ე­კი­თხეო მას" - ჩემ­ზე. აი, იმ მო­მენ­ტში ვიგ­რძე­ნი, რო­გო­რია იყო ის, ვინც ის­ტო­რი­ამ უკვე გა­და­ხა­ზა"...

პოლ მა­კარტნი თუ თვით­მარ­ქვია ორე­უ­ლი?..

და­სავ­ლურ პრე­სა­ში დიდი ხა­ნია გა­ჟო­ნა ინ­ფორ­მა­ცი­ამ, რომ... პოლ მა­კარტნი (ლე­გენ­და­რუ­ლი ოთხე­უ­ლის რჩე­უ­ლი წევ­რი) სი­ნამ­დვი­ლე­ში დიდი ხა­ნია, ცო­ცხა­ლი აღარ არის და ის ჯერ კი­დევ 1966 წელს ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფას ემსხვერ­პლა, "ახ­ლან­დე­ლი" სერ პოლ მა­კარტნის ნამ­დვი­ლი სა­ხე­ლი და გვა­რი კი - უილ კემ­პბე­ლია. საქ­მე ასე იყო: ტრა­გე­დი­ამ­დე ერთი წლით ადრე, უი­ლი­ამ­მა ორე­უ­ლე­ბის კონ­კურ­სში გა­ი­მარ­ჯვა, რომ­ლე­ბიც ლი­ვერ­პუ­ლე­ლი ოთხე­უ­ლის ზე­ო­ბის ხა­ნა­ში სა­ოც­რად გამ­რავ­ლდნენ. ყვე­ლა მათ­გა­ნი "ბა­კე­ბით", შუბ­ლზე გად­მო­წე­უ­ლი ვარ­ცხნი­ლო­ბი­თა და ყე­ლი­ა­ნი სვი­ტე­რით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და... კემ­პბე­ლი ნო­მი­ნა­ცი­ა­ში "მა­კარტნი", სა­უ­კე­თე­სო იყო, რად­გან მშვე­ნივ­რად მღე­რო­და და კარ­გად უკ­რავ­და გი­ტა­რა­ზე. "ბითლზის" მე­ნე­ჯერ­მა, ბრა­ი­ან ეპშ­ტე­ინ­მა სა­კუ­თა­რი ხე­ლით გა­დას­ცა ჯილ­დო - ეს იყო ან­სამ­ბლის კონ­ცერ­ტზე და­სას­წრე­ბი ბი­ლე­თი და აბ­რე­შუ­მის ბაფ­თა კერ­პის სა­მო­სი­დან.

ეპშ­ტე­ინ­მა ეს ამ­ბა­ვი ზუს­ტად ერთ წე­ლი­წად­ში გა­იხ­სე­ნა, როცა ერთ დი­ლას, გამ­თე­ნი­ი­სას, 5 სა­ათ­ზე პო­ლის და­ღუპ­ვის ამ­ბა­ვი შე­ი­ტყო. მე­ნე­ჯე­რი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე დად­გა: სი­ცო­ცხლე თუ სიკ­ვდი­ლი? მან სი­ცო­ცხლე არ­ჩია და უი­ლი­ამს და­უ­კავ­შირ­და. შემ­დეგ რაც იყო, ყვე­ლას­თვის ცნო­ბი­ლია. ან­სამ­ბლის და­ნარ­ჩენ­მა წევ­რებ­მაც, რა თქმა უნდა, ყვე­ლა­ფე­რი იცოდ­ნენ, მაგ­რამ არაფ­რის თქმა არ შე­ეძ­ლოთ. ისი­ნი ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­წო­დე­ბას სხვა­დას­ხვაგ­ვა­რად ცდი­ლობ­დნენ. აი, თუნ­დაც ტრა­გე­დი­ი­დან პირ­ვე­ლი ჩა­წე­რი­ლი ალ­ბო­მის Sergaent Pepper"s ყდა­ზე ვხე­დავთ ახალ საფ­ლავს, ზედ ყვა­ვი­ლე­ბით მა­კარტნის ბას-გი­ტა­რაა გა­მო­სა­ხუ­ლი. ის მარ­ცხე­ნა ხე­ლის მხა­რე­საა მო­თავ­სე­ბუ­ლი (მა­კარტნი ხომ ცა­ცი­აა). გვერ­დით - თო­ჯი­ნა ავ­ტო­მო­ბილ­ზე, ცენ­ტრში - დოლი, წარ­წე­რით Lonely Hearts. სიმ­ღე­რის ტექ­სტშიც მრა­ვა­ლი ქა­რაგ­მაა: "პარ­კი­რე­ბის ავ­ტო­მატ­თან მე რი­ტას ყუ­რე­ბამ გა­მი­ტა­ცა"..., "მან ვერ შე­ამ­ჩნია, რო­გორ გა­და­ირ­თო შუქ­ნი­შა­ნი..."; "მისი ტვი­ნი სა­ლონ­ში იყო გას­ხმუ­ლი..." და სხვ.

და­ნამ­დვი­ლე­ბით არ არის ცნო­ბი­ლი, ეს მითი ჟურ­ნა­ლის­ტებ­მა მო­ი­გო­ნეს თუ შო­უ­ბიზ­ნე­სის მეს­ვე­უ­რებ­მა... ან იქ­ნებ ყვე­ლა­ფე­რი გვი­ან გა­მომ­ჟღავ­ნე­ბუ­ლი სი­მარ­თლეა?..

როცა სერ პოლს (თუ კემ­პბელს, მოკ­ლედ - ვინც უნდა იყოს...) შე­კი­თხვით მი­მარ­თეს, მან გა­ნა­ცხა­და: "შო­უ­ბიზ­ნე­სის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ბა სუ­ლაც არა აქვს, ვინ არის ცო­ცხა­ლი და ვინ - მკვდა­რი. უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი - რო­გორ იყი­დე­ბა ის"...

ელ­ტონ ჯონი - "ჩემი მხო­ლოდ დე­დას სჯე­რო­და"

ლორდთა პა­ლა­ტის წევ­რმა, "მსოფ­ლი­ოს სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტმა" ელ­ტონ ერ­კი­ულ ჯონ­მა ყვი­თე­ლი ფე­რის გა­ნი­ე­რი შარ­ვა­ლი გა­ი­ხა­და. ტუ­ა­ლე­ტის მა­გი­და­ზე მსუ­ბუ­ქი ღრუ­ბე­ლი­ვით და­ეშ­ვა ფლა­მინ­გოს ბუმ­ბუ­ლის ვარ­დის­ფე­რი შარ­ფი. იქვე და­ე­ცა შლა­პაც, რო­მე­ლიც რა­ღა­ცით სა­შო­ბაო პუ­დინგს უფრო ჰგავ­და და... სერ ელ­ტონ ერ­კი­ულ ჯონი გაქ­რა. ვერ­ცხლით მო­ვა­რა­ყე­ბულ სარ­კე­ში გა­მო­ი­სა­ხა რე­ჯი­ნალდ დუ­ა­ი­ტი - მსუ­ქა­ნი რეჯი - რო­გორც მას თა­ნა­ტო­ლე­ბი ეძახ­დნენ და­ახ­ლო­ე­ბით 50-ზე მეტი წლის წინ. საყ­ვა­რელ­მა გო­გო­ნამ მას პინგვი­ნი რეჯი შე­არ­ქვა. მამა იდი­ოტ რე­ჯით მო­იხ­სე­ნი­ებ­და. აი, დედა კი - სულ სხვა საქ­მეა. ის მუ­დამ ოქ­როს ბი­ჭუ­ნას ეძახ­და და მხო­ლოდ ის აღ­მოჩ­ნდა მარ­თა­ლი...

მისი სის­ხლი და ხორ­ცი - მამა - სტენ­ლი დუ­ა­ი­ტი ათ­ლე­ტუ­რი აღ­ნა­გო­ბის მოხ­დე­ნი­ლი მა­მა­კა­ცი თავს მო­ტყუ­ე­ბუ­ლად თვლი­და. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და, რომ მის­ნა­ირ მა­მა­კაცს ასე­თი მსუ­ქა­ნი, მო­უქ­ნე­ლი ბიჭი ჰყო­ლო­და?!. განა ლომს შე­უძ­ლია, ზღვის გოჭი და­ბა­დოს?.. თუმ­ცა რა­ღაც მემ­კვიდ­რე­ო­ბი­თი ნიშ­ნე­ბი მა­ინც ჰქონ­და. სტენ­ლი სამ­ხედ­რო მუ­სი­კო­სი იყო. რე­ჯიც უკვე 4 წლის ასაკ­ში მი­უჯ­და პი­ა­ნი­ნოს. სტენ­ლის­თვის მუ­სი­კა მხო­ლოდ სა­მუ­შაო იყო და სახ­ლში სი­წყნა­რე ესა­ჭი­რო­ე­ბო­და. ვა­ჟიშ­ვი­ლი კი, თა­ვის მო­სუ­ლე­ლო დე­დას­თან ერ­თად, კლა­ვი­შებ­ზე უბარ­ტყუ­ნებ­და...

ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­ულ წიგნ­ში ელ­ტონ­მა ბავ­შვო­ბა­ზე და­წე­რა: "მა­მა­ჩე­მი ისე ხში­რად მი­მე­ო­რებ­და, რომ კაცს უნდა ვგვა­ნე­ბო­დი, უბ­რა­ლოდ აღარ მო­მინ­და კა­ცად ყოფ­ნა. მას მუ­სი­კა სძულ­და, ვერ იტან­და ექ­სტრა­ვა­გან­ტურ ნივ­თებს და მკა­ფიო ფე­რებს.

ამი­ტო­მაც გავ­ხდი მუ­სი­კო­სი და ყვე­ლა­ზე ში­ზო­ი­დუ­რი ჰალ­სტუ­ხე­ბის, სათ­ვა­ლე­ე­ბი­სა და პი­ჯა­კე­ბის კო­ლექ­ცია შე­ვაგ­რო­ვე... ჰოუ, მა­მი­ლო, რო­გორ მოგ­წონს ჩემი ახა­ლი შლა­პა?!."

16 წლი­სამ თა­ნა­ტო­ლებ­თან ერ­თად, ჯგუ­ფი ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა. კლა­ვი­ში­ან ინ­სტრუ­მენ­ტებ­ზე უკ­რავ­და, ისე კი ძა­ლი­ან უნ­დო­და ემ­ღე­რა. მას მა­ღა­ლი, ოდ­ნავ გაბ­ზა­რუ­ლი ხმა ჰქონ­და. სუ­ლაც არ იყო სხვებ­ზე ნაკ­ლე­ბი, მაგ­რამ გა­რეგ­ნო­ბა?.. ბლუ­ზის მცოდ­ნე­ნი მას გა­სა­გებ ენა­ზე უხ­სნიდ­ნენ: მა­გა­ლი­თად, გა­მო­დი­ხარ სცე­ნა­ზე და მღე­რი - "მე შენი სიზ­მრე­ბის დარ­დი ვარ, გამ­ქრა­ლი მთვა­რის სხი­ვი, ლა-ლა-ლა!" - ყვე­ლა ხომ სი­ცი­ლით და­ი­ხო­ცე­ბა. და­ი­ვი­წყე, ბიჭო, ეს ყვე­ლა­ფე­რი!

სად არი­ან ახლა ეს მრჩევ­ლე­ბი? ეს­წრე­ბი­ან მის კონ­ცერ­ტებს? ხე­და­ვენ, რო­გო­რი გა­რინ­დე­ბით ელის პუბ­ლი­კა მო­რიგ შლა­გერს?..

ოდეს­ღაც რე­ჯის უყ­ვარ­და ერთი გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც მას მას­ხა­რად იგ­დებ­და. მას ლინ­და ერ­ქვა. ერთხელ ბიჭი იქამ­დე მი­იყ­ვა­ნა, რომ თვით­მკვლე­ლო­ბაც კი სცა­და. გაზი გახ­სნა და ქუ­რის გვერ­დით დაწ­ვა. ერთხანს ასე იწვა, თავ­ში კი რა­ღაც მო­ტი­ვი უტ­რი­ა­ლებ­და - "და­სა­ნა­ნი იქ­ნე­ბა, თუ მას ვე­რა­ვინ მო­ის­მენს", - გა­ი­ფიქ­რა, გაზი გა­და­კე­ტა და რო­ი­ალს მი­უჯ­და.

ლინ­და ვი­ღაც მე­ხან­ძრეს გაჰ­ყვა ცო­ლად. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ელ­ტონს წე­რი­ლი გა­უგ­ზავ­ნა, სა­დაც სწერ­და, - ყვე­ლა­ფე­რი მახ­სოვ­სო. ელ­ტონ­მა მას სა­ჩუქ­რად სათ­ვა­ლე და სა­კუ­თა­რი ინ­ტი­მუ­რი მე­გობ­რის (დე­ვიდ ფურ­ნი­შის) ფოტო გა­უგ­ზავ­ნა...

მხო­ლოდ დედა იყო ის ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც მისი სჯე­რო­და. მან წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლუ­რად, რე­ჯის "ოქ­როს ბიჭი" შე­აქ­ვა.

ელ­ტო­ნის მა­მუ­ლი უინ­ძორ­ში ან­ტიკ­ვა­რი­ა­ტი­თაა გა­და­ტე­ნი­ლი. აქვს ძვირ­ფა­სი ფერ­წე­რუ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბის კო­ლექ­ცია; ბრო­ლის აუზი წყლის შრო­შა­ნე­ბით... საკ­ვებს ოქრო-ვერ­ცხლით მო­ვა­რა­ყე­ბუ­ლი სერ­ვი­ზი­დან შე­ექ­ცე­ვა, რო­მე­ლიც ოდეს­ღაც ბურ­ბო­ნებს ეკუთ­ვნო­დათ. სძი­ნავს სა­მუ­ზე­უ­მო ექ­სპო­ნატ­ზე, უი­ლი­ამ III-ის აპარ­ტა­მენ­ტე­ბი­დან. ძი­ლის წინ კი აუ­ცი­ლებ­ლად პი­რად სამ­ლოც­ვე­ლო­ში შე­დის და დე­დას იხ­სე­ნი­ებს - "ღმერ­თო, არ მო­აკ­ლო წყა­ლო­ბა დე­და­ჩემს..."

მო­ამ­ზა­და ირი­ნა ჯან­დი­ერ­მა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)