სან­დრო კა­კუ­ლია პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი არ არის, მაგ­რამ ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ სე­რი­ა­ლი­დან - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" გა­იც­ნო. სან­დრექ­სა თან­და­თან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გმი­რი ხდე­ბა. მარ­თა­ლია, გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე დიდ დროს ატა­რებს, მაგ­რამ თან ბევ­რი კარ­გი საქ­მის კე­თე­ბა­საც ას­წრებს. წერს პი­ე­სებს და ქველ­მოქ­მე­დე­ბას ეწე­ვა. ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით კი­დევ უფრო დიდი გეგ­მე­ბი აქვს. სან­დრო ის­ტო­რი­კოს ზაზა აბა­ში­ძის სიძე გახ­ლავთ. ინ­ტერ­ვი­უს და­სას­რულს იმა­საც მოგ­ვი­თხრობს, რო­გორ სთხო­ვა ქა­ლიშ­ვი­ლის ხელი ცნო­ბილ სა­სი­მამ­როს.

სან­დრო:

- პი­ე­სე­ბის წერა ჩემი ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბაა. დრა­მა­ტურ­გი­ით სე­რი­ო­ზუ­ლად ვარ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი. თე­ატრზე ვგიჟ­დე­ბი, ეს ინ­ტი­მუ­რი გა­რე­მო მი­ზი­დავს. იქ ჩემი თავ­შე­სა­ფა­რია. დი­ა­ლო­გე­ბის წერა მიყ­ვარს. წლე­ბის შემ­დეგ, სა­კუ­თარ თავს მხო­ლოდ ამ სფე­რო­ში წარ­მო­ვიდ­გენ. პირ­ვე­ლი პი­ე­სა 13 წლის ასაკ­ში დავ­წე­რე. "ტრის­ტა­ნის და იზოლ­დას" და "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის" გა­თა­ნა­მედ­რო­ვე­ბულ ვერ­სი­ა­ში, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნით ვა­ლა­პა­რა­კე.

- ყვე­ლა­ფე­რი "ჯი­ბის თე­ატ­რი­დან" და­ი­წყო, არა?

- "ჯი­ბის თე­ატ­რში" პირ­ვე­ლად ლელა ჭინ­ჭა­რა­ულ­მა მი­მას­პინ­ძლა. მალე "ფან­ჯა­რა" და­იდ­გა. ამას მოჰ­ყვა "გა­სე­ირ­ნე­ბა ყა­რა­ბაღ­ში". იმ პე­რი­ოდ­ში გა­ვი­ცა­ნი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი, დათო იაშ­ვი­ლი. მან ჩემს სპექ­ტაკლში მთა­ვა­რი როლი ითა­მა­შა. იაშ­კა წას­ვლის შემ­დეგ კოტე თო­ლორ­და­ვამ შეც­ვა­ლა.

- მი­უ­ხე­და­ვად ხე­ლოვ­ნე­ბი­სად­მი შენი ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა, სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე რა­ტომ ჩა­ა­ბა­რე?

- არ ვიცი, ეს გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად მოხ­და. იმ დროს პერ­სპექ­ტი­ულ ფა­კულ­ტე­ტად ით­ვლე­ბო­და. ჩემი პრო­ფე­სით ერთი დღეც კი არ მი­მუ­შა­ვია. მო­მა­ვალ­შიც არ მგო­ნია, ვი­მუ­შაო. სა­ინ­ტე­რე­სო სფე­როა, ბოლო წლებ­ში ძა­ლი­ან ვე­ცა­დე, შემყვა­რე­ბო­და, მაგ­რამ...

- დღე­საც წერ?

- აქ­ტი­უ­რად ვე­ღარ ვწერ. ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ. წე­რას ფიქ­რი უნდა, სა­ა­მი­სოდ დრო უნდა გქონ­დეს. არას­დროს არც ერთ კონ­კურ­სში ჩემი პი­ე­სა არ გა­მიგ­ზავ­ნია, ეს პირ­ვე­ლად ახ­ლა­ხან ვცა­დე და I-ელი ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე. თემა გენ­დერუ­ლი თა­ნას­წო­რო­ბა იყო.

- ბოლო რამ­დე­ნი­მე თვეა, ხელი ერთ ძა­ლი­ან კარგ საქ­მეს მო­კი­დე, რა­საც ქველ­მოქ­მე­დე­ბა ჰქვია.

- ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბის ახა­ლი ეტა­პია. მინ­და, ბო­ლომ­დე ჩა­ვერ­თო ამ საქ­მე­ში. ერთხელ მა­ინც თუ იგ­რძნობ მად­ლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის სით­ბოს, იმას, რომ ვი­ღა­ცას სჭირ­დე­ბი, მერე ამ წრი­დან გა­მოს­ვლა ძა­ლი­ან რთუ­ლია.

- სა­ერ­თა­შო­რი­სო საქ­ველ­მოქ­მე­დო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში რო­გორ მოხ­ვდი?

- წლე­ბია, სა­რეკ­ლა­მო საქ­მი­ა­ნო­ბას ვე­წე­ვი. ერთ დღეს ლონ­დო­ნი­დან და­მი­კავ­შირ­დნენ და მი­თხრეს, გა­ვი­გეთ, ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის მარ­თვის მე­ნე­ჯე­რი ხართ, გვინ­და, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი იყოთ და საქ­ველ­მოქ­მე­დო სა­ღა­მოს ორ­გა­ნი­ზე­ბა გა­უ­კე­თო­თო. რა თქმა უნდა, მათი წი­ნა­და­დე­ბა მი­ვი­ღე და მე­ო­რე დღი­დან­ვე საქ­მი­ა­ნო­ბას შე­ვუ­დე­ქი. ეს ორ­გა­ნი­ზა­ცია მსოფ­ლი­ოს მას­შტა­ბით ბევრ საქ­ველ­მოქ­მე­დო ფონდს აერ­თი­ა­ნებს. იმი­სათ­ვის, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა მე­ტად იქ­ნას ჩარ­თუ­ლი ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ში, გა­ი­ღონ შე­მო­წი­რუ­ლო­ბე­ბი, "გლო­ბალ ფარ­თის" აწყო­ბენ. წელს ასე­თი სა­ღა­მო ერ­თსა და იმა­ვე დროს, მსოფ­ლი­ოს 120 ქა­ლაქ­ში გა­ი­მარ­თა. რე­გი­ო­ნის მას­შტა­ბით თბი­ლი­სი პირ­ვე­ლი ქა­ლა­ქია, რო­მე­ლიც ამ საქ­ველ­მოქ­მე­დო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ჩა­ერ­თო. ქარ­თუ­ლი "გლო­ბალ ფარ­თი" "ბუდა ბარ­ში" ჩა­ტარ­და. ოქ­ტომ­ბერ­ში ლე­ი­კე­მი­ით 11 წლის ანა გარ­და­იც­ვა­ლა. მას 55.000 ევრო სჭირ­დე­ბო­და, მაგ­რამ 25.000-ზე მეტი ვერ შეგ­როვ­და. ანას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, მის დღი­ურ­ში მშობ­ლებ­მა ჩა­ნა­წე­რი იპო­ვეს. რა მოხ­და, ქვე­ყა­ნა­ში 55 ათა­სი რით ვერ შეგ­როვ­და, რომ გა­დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი? მინ­და, ვიყო ბოლო ბავ­შვი, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში უფუ­ლო­ბის­გან და­ი­ღუ­პე­ბაო... ძა­ლი­ან გულ­გრი­ლი უნდა იყო, ამ წე­რილ­მა არ შეგძრას, არ აგა­მოქ­მე­დოს. სამ­წუ­ხა­როდ, მისი ბოლო სურ­ვი­ლიც ვერ შეს­რულ­და. მი­უ­ხე­და­ვად ჩვე­ნი დიდი ძა­ლის­ხმე­ვი­სა, მირ­ზა ცე­ცხლა­ძეც გარ­დაგ­ვეც­ვა­ლა. 29 ივ­ნისს მირ­ზამ და­რე­კა და "დიტო ცინ­ცა­ძის ფონ­დის" ჟურ­ნა­ლის­ტებს უთხრა, მო­ნათ­ლუ­ლი არ ვარ და გთხოვთ, მომ­ნათ­ლე­თო. მე­ო­რე დღეს კლი­ნი­კა­ში მო­ძღვა­რი მი­ვიყ­ვა­ნეთ. ლოც­ვის და­წყე­ბის­თა­ნა­ვე მირ­ზას, ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნის თან­დას­წრე­ბით, ტვინ­ში გა­ჟონ­ვა და­ე­მარ­თა, მისი მდგო­მა­რე­ო­ბა უკი­დუ­რე­სად დამ­ძიმ­და, ვე­ღარ ვუშ­ვე­ლეთ... მო­მა­ვალ­ში წლის მან­ძილ­ზე 4-5 ღო­ნის­ძი­ე­ბა მა­ინც უნდა ჩა­ვა­ტა­რო, რათა აგ­როვ­დეს თან­ხა, რომ­ლი­თაც ჩვენს მო­მა­ვალს გა­და­ვარ­ჩენთ.

- "ბუდა ბარ­ში" რა მოხ­და?

- ძა­ლი­ან კარ­გი კონ­ცერ­ტი გა­მოგ­ვი­ვი­და, ხე­ლო­ვა­ნე­ბი მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლე­ბი არი­ან. ძა­ლი­ან ცუ­დია, რომ უმე­ტე­სი კომ­პა­ნი­ე­ბის მხრი­დან სრუ­ლი გულ­გრი­ლო­ბა იყო. მდი­დარ კომ­პა­ნი­ებ­ზეა ლა­პა­რა­კი. მო­საწ­ვე­ვი ძა­ლი­ან ბევრ ადა­მი­ანს გა­ვუგ­ზავ­ნეთ, მათ შო­რის იყ­ვნენ ბიზ­ნე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი, მთავ­რო­ბის წევ­რე­ბი, პარ­ლა­მენ­ტა­რე­ბი... ყვე­ლას მო­საწ­ვევ­ში იდო წე­რი­ლი, რო­მელ­შიც ეწე­რა ამ სა­ღა­მოს მნიშ­ვნე­ლო­ბის შე­სა­ხებ, ანას ამ­ბა­ვი იყო მო­თხრო­ბი­ლი, ინ­ფორ­მა­ცია მირ­ზას შე­სა­ხებ და ა.შ. პარ­ლა­მენ­ტა­რე­ბი­დან არა­ვინ მო­ვი­და, მთავ­რო­ბის წევ­რე­ბის ნა­წი­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ იყო, მაგ­რამ ვინც ვერ მო­ვი­და, შე­ეძ­ლო, თა­ნად­გო­მის ნიშ­ნად, მო­ად­გი­ლე­ე­ბი მა­ინც გა­მო­ეშ­ვათ. გულ­და­წყვე­ტი­ლი ვარ.

- იმ სა­ღა­მოს რამ­დე­ნი შეგ­როვ­და?

- 28.000 ლა­რამ­დე შეგ­როვ­და და ეს თან­ხა მთლი­ა­ნად "დიტო ცინ­ცა­ძის ფონდს" გა­და­ვე­ცით.

- ცნო­ბი­ლია, ლე­ი­კე­მი­ით და­ა­ვა­დე­ბულ ბავ­შვებს ყო­ველ­თვე სა­კუ­თარ ხელ­ფასს კახი კა­ლა­ძე ური­ცხავს.

- ის ერ­თა­დერ­თი მი­ნის­ტრია, რო­მელ­საც მთავ­რო­ბა­ში მის­ვლის შემ­დეგ, 1 თეთ­რიც არ აუ­ღია, მთლი­ა­ნად ქველ­მოქ­მე­დე­ბას ახ­მარს. ვიცი, 29-ში მი­ნის­ტრი მი­ლან­ში იყო. ჩემი ინ­ფორ­მა­ცი­ით, ქვე­ყა­ნა­ში და­ვით უსუ­ფაშ­ვი­ლი და თეა წუ­ლუ­კი­ა­ნიც არ იყ­ვნენ. და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბის მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბას ისი­ნიც იჩე­ნენ.

- პრე­ზი­დენ­ტი გყავ­დათ მიწ­ვე­უ­ლი?

- რა თქმა უნდა, მო­საწ­ვე­ვე­ბი მის მე­უღ­ლე­საც გა­ვუგ­ზავ­ნეთ, პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრსაც, მაგ­რამ არც თა­ვად მო­სუ­ლან და არც წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი გა­მო­უგ­ზავ­ნი­ათ. არა­და, "გლო­ბალ ფარ­თის" სხვა ქვეყ­ნებ­ში მა­ღა­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბის პი­რე­ბი, პრე­ზი­დენ­ტე­ბი და პრე­მი­ე­რე­ბი ხსნი­ან.

- ახლო მო­მა­ვალ­ში რას აპი­რებ?

- ახლა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან საჩ­ქა­რო სა­ფიქ­რა­ლია ლე­ი­კე­მი­ით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი მეც­ნი­ე­რის, კოტე ჭი­ჭი­ნა­ძის მდგო­მა­რე­ო­ბა. ეს ადა­მი­ა­ნი ძა­ლი­ან ცუ­და­დაა და მას­ზე ჯერ ამ­ბა­ვი ატე­ხი­ლი არ არის. ამ­ჟა­მად სა­ზღვარ­გა­რეთ იმ­ყო­ფე­ბა, თბი­ლის­ში მო­ხუ­ცი მშობ­ლე­ბი ჰყავს. მისი მამა "გლო­ბალ ფარ­თი­ზე" მყავ­და და­პა­ტი­ჟე­ბუ­ლი. მო­ვი­და და დახ­მა­რე­ბა ითხო­ვა. ყვე­ლა­ფე­რი უნდა ვი­ღო­ნოთ იმის­თვის, რომ ერს შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მეც­ნი­ე­რი და პი­როვ­ნე­ბა გა­და­ვურ­ჩი­ნოთ. ეს თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის ვა­ლია. ასე­ვე ძა­ლი­ან სა­გან­გა­შოა კი­დევ ერთი ბავ­შვის - გი­ორ­გი გა­ბე­და­ვას მდგო­მა­რე­ო­ბა. კარ­გია, რომ სა­ხელ­მწი­ფო ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის კურსს სრუ­ლად აფი­ნან­სებს. ცოტა ხნის წინ, აფხა­ზე­თი­დან აფხა­ზი ოჯა­ხი ჩა­მო­ვი­და და ქარ­თუ­ლი პას­პორ­ტი აიღო. მათ შვილს ქი­მი­ო­თე­რა­პია სჭირ­დე­ბა, ბავ­შვი იაშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის კლი­ნი­კა­ში მკურ­ნა­ლობს. ამ ხერ­ხს ჩვე­ნი სო­მე­ხი და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი მე­ზობ­ლე­ბიც მი­მარ­თა­ვენ.

- სან­დრო, სე­რი­ალ­ში გა­მო­ჩე­ნის­თა­ნა­ვე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი. ეს საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა­ში რამ­დე­ნად გეხ­მა­რე­ბა?

- ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. კარს რომ აღებს და ადა­მი­ა­ნი ხე­დავს მსა­ხი­ობს, რო­მელ­საც წინა სა­ღა­მოს ტე­ლე­ვი­ზორ­ში უყუ­რა, მეტი ნდო­ბა უჩ­ნდე­ბა, აღარ არის სა­ჭი­რო შენი თავი გა­აც­ნო, ჩა­მო­უთ­ვა­ლო, ვინ ხარ და ა.შ.

- "ბა­ბუ­ლი­კე­ბი­დან" სან­დრექ­სამ წინა პლან­ზე წა­მო­ი­წია. გო­გო­ნე­ბი გა­აქ­ტი­ურ­დნენ?

- ძა­ლი­ან, ჯგუ­ფი გა­უ­კე­თე­ბი­ათ - "სან­დრექ­სა". ჩემ­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ, ფო­ტო­ებს ტვირ­თა­ვენ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს.

- შენი მე­უღ­ლე ამ ყვე­ლა­ფერს რო­გორ უყუ­რებს?

- ნორ­მა­ლუ­რად. ნუცა ასეთ რა­მე­ებ­ზე არ ნერ­ვი­უ­ლობს.

- შე­იძ­ლე­ბა, ბევ­რმა არც კი იცის, რომ დიდი მსა­ხი­ო­ბის, დოდო აბა­ში­ძის ოჯა­ხის სიძე ხარ, - ზა­ზას ქა­ლიშ­ვი­ლის მე­უღ­ლე.

- დიახ, ეს ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. ზაზა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- შენი და ნუ­ცას გაც­ნო­ბა უჩ­ვე­უ­ლო ფორ­მით მოხ­და, არა?

- ერთ დღეს, მე­ლი­ქიშ­ვილ­ზე მივ­დი­ო­დი. ვიგ­რძე­ნი, უკან ვი­ღაც სწრა­ფი ნა­ბი­ჯე­ბით მო­დი­ო­და. მივ­ბრუნ­დი. გო­გო­ნამ მხარ­ზე ხელი და­მა­დო და მი­თხრა, ძა­ლი­ან მომ­წონ­ხა­რო.

- შენი რე­აქ­ცია რო­გო­რი იყო?

- მეც მო­მე­წო­ნა. ასე და­ი­წყო ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. მა­შინ 1-ელ კურ­სზე ვი­ყა­ვი.

- ბა­ტონ ზა­ზას ქა­ლიშ­ვი­ლის ხელი რო­გორ სთხო­ვე?

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში მას­თან სახ­ლში ხში­რად ავ­დი­ო­დი. ერთ დღე­საც, მე, ზაზა და ნუცა ტე­ლე­ვი­ზორ­თან ვის­ხე­დით, ფილ­მს ვუ­ყუ­რებ­დით. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ზა­ზას მი­ვუბ­რუნ­დი და ვკი­თხე: მე და ნუცა ჯვრის­წე­რას ვფიქ­რობთ და რო­მელ ეკ­ლე­სი­ას გვირ­ჩევთ-მეთ­ქი? და­იბ­ნა, ეტყო­ბა, ამას არ ელო­და. - ერთი წუ­თი­თო, - თქვა და ოთა­ხი­დან გა­ვი­და. მე­გო­ნა, თოფს გა­მო­ი­ტანს-მეთ­ქი, მაგ­რამ უკან მობ­რუ­ნე­ბულს ხელ­ში წიგ­ნი ეჭი­რა, რო­მელ­შიც ეკ­ლე­სი­ე­ბის ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი იყო. ერთ-ერთი შე­ვარ­ჩი­ეთ და ჯვა­რი და­ვი­წე­რეთ. ნუ­ცას ოჯა­ხი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ჩემი ბედი მას და­ვუ­კავ­ში­რე.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)