ერთი თვის წინ ავ­ღა­ნეთ­ში მი­სი­ის შე­სას­რუ­ლებ­ლად, ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბის ახა­ლი ნა­კა­დი წა­ვი­და. თვალ­ცრემ­ლი­ან­მა ახ­ლობ­ლებ­მა ბი­ჭე­ბი ცხელ წერ­ტილ­ში იმ იმე­დით გა­ა­ცი­ლეს, რომ მო­ვა­ლე­ო­ბის შეს­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ შინ მშვი­დო­ბით, უვ­ნებ­ლე­ბი დაბ­რუნ­დე­ბოდ­ნენ. სამ­წუ­ხა­როდ, ასე არ მოხ­და...

13 მა­ისს, თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრმა ირაკ­ლი ალა­სა­ნი­ამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას შემ­ზა­რა­ვი ამ­ბა­ვი ამ­ცნო: დღემ­დე ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი ტე­რო­რის­ტუ­ლი თავ­დას­ხმა გან­ხორ­ცი­ელ­და ავ­ღა­ნეთ­ში ნა­ტოს ოპე­რა­ცი­ა­ში მო­ნა­წი­ლე, სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბის ბა­ზა­ზე. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ჰილ­მენ­დის პრო­ვინ­ცი­ა­ში, ბაზა "შირ­გაზ­ზე", სა­დაც ჩვე­ნი 42-ე ბა­ტა­ლი­ო­ნია დის­ლო­ცი­რე­ბუ­ლი, 16 სა­ათ­სა და 17 წუთ­ზე იე­რი­ში მი­ი­ტა­ნა თვით­მკვლელ­მა ტე­რო­რის­ტმა და მე­ამ­ბო­ხე­თა ჯგუფ­მა. ძლი­ე­რი აფეთ­ქე­ბის შემ­დეგ ტე­რო­რის­ტთა 5-კა­ცი­ა­ნი ჯგუ­ფი ბა­ზა­ში შე­იჭ­რა. ქარ­თველ­მა სამ­ხედ­რო­ებ­მა თავ­დას­ხმა მო­ი­გე­რი­ეს და ყვე­ლა ტე­რო­რის­ტი ად­გილ­ზე გა­ა­ნად­გუ­რეს, თუმ­ცა სამ­წუ­ხა­როდ, ამ თავ­დას­ხმას სამი ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცი შე­ე­წი­რა. ასე­ვე და­იჭ­რა რამ­დე­ნი­მე ჯა­რის­კა­ცი, რომ­ლე­ბიც ამ დრო­ის­თვის ბაზა "ბას­ტი­ონ­ზე", მთა­ვარ ჰოს­პი­ტალ­ში არი­ან გა­დაყ­ვა­ნი­ლი და მკურ­ნა­ლო­ბენ. სა­მი­ნის­ტროს ინ­ფორ­მა­ცი­ით, დაჭ­რი­ლე­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა ამ დრო­ის­თვის და­მაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბე­ლია და არც ერთი მათ­გა­ნის სი­ცო­ცხლეს საფრ­თხე არ ემუქ­რე­ბა.

მომ­ხდარ­მა შეძ­რა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა. თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრმა ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბის და­ღუპ­ვის გამო მწუ­ხა­რე­ბა გა­მოთ­ქვა:

"მინ­და, მი­ვუ­სამ­ძიმ­რო ამ გმი­რი სამ­ხედ­რო­ე­ბის ოჯა­ხებს აუ­ნა­ზღა­უ­რე­ბე­ლი და­ნაკ­ლი­სი და მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს - დიდი ტრა­გე­დია. ამ უმ­ძი­მეს ტრა­გე­დი­ას გან­ვიც­დით ისე, რო­გორც ამ გმი­რი მებ­რძო­ლე­ბის ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და სა­ქარ­თვე­ლოს თი­თო­ე­უ­ლი მო­ქა­ლა­ქე. თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო კი­დევ ერთხელ გან­სა­კუთ­რე­ბით აღ­ნიშ­ნავს ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო­ე­ბის თავ­და­დე­ბას და გმი­რო­ბას. სწო­რედ ამ თავ­და­დე­ბამ და სამ­ხედ­რო­ე­ბის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლურ­მა მოქ­მე­დე­ბამ გა­ნა­პი­რო­ბა გა­ცი­ლე­ბით დიდი ტრა­გე­დი­ის თა­ვი­დან აცი­ლე­ბა".

და­ღუ­პუ­ლი ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო მო­სამ­სა­ხუ­რე­ე­ბი შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბის მე-4 ქვე­ი­თი ბრი­გა­დის 42-ე მსუ­ბუქ ქვე­ით ბა­ტა­ლი­ონ­ში მსა­ხუ­რობ­დნენ. მათ სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში ყოფ­ნის საკ­მაო გა­მოც­დი­ლე­ბა ჰქონ­დათ. 34 წლის უმ­ცრო­სი სერ­ჟან­ტი ზვი­ად და­ვი­თა­ძე შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებ­ში 2005 წლი­დან მსა­ხუ­რობ­და. იგი გა­მორ­ჩე­უ­ლი ჯა­რის­კა­ცი იყო და ამი­ტო­მაც და­ა­ჯილ­დო­ეს III ხა­რის­ხის მედ­ლით - "უმ­წიკ­ვლო სამ­სა­ხუ­რის­თვის".

"ზვი­ად, ჩვე­ნო დიდო ტკი­ვი­ლო, ეს რა დღე­ში ჩაგ­ვაგ­დე, აღარ გვინ­და სი­ცო­ცხლე", - ასე ეხ­მა­უ­რე­ბა მის სიკ­ვდილს ახ­ლო­ბე­ლი გო­გო­ნა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და მომ­ხდა­რის გამო ღრმა მწუ­ხა­რე­ბას გა­მოთ­ქვამს.

27 წლის კაპ­რა­ლი ალექ­სან­დრე კვი­წი­ნა­ძე კი 6 წე­ლია, ქარ­თულ არ­მი­ა­ში მსა­ხუ­რობ­და და მი­ღე­ბუ­ლი ჰქონ­და მე­და­ლი - "ქა­ქუ­ცა ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლი".

24 წლის ვლა­დი­მერ შა­ნა­ვაც კაპ­რა­ლი იყო და 2007 წლი­დან იყო ჯარ­ში. ავ­ღა­ნეთ­ში მი­სი­ით უკვე მე­ო­რედ წა­ვი­და. ცხელ წერ­ტილ­ში ყოფ­ნის გა­მოც­დი­ლე­ბაც ჰქონ­და და საკ­მა­ოდ მომ­ზა­დე­ბუ­ლიც იყო. მას მი­ღე­ბუ­ლი ჰქონ­და მე­და­ლი "სამ­შვი­დო­ბო ოპე­რა­ცი­ებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის­თვის".

შე­ვე­ცა­დეთ, და­ღუ­პუ­ლი ბი­ჭე­ბის შე­სა­ხებ მეტი ინ­ფორ­მა­ცია მოგ­ვე­პო­ვე­ბი­ნა. ბუ­ნებ­რი­ვია, მომ­ხდარ­მა უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­აგ­დო მათი ოჯა­ხე­ბი, რომ­ლებ­საც ამ ვაჟ­კა­ცე­ბის შე­სა­ხებ წარ­სულ დრო­ში სა­უ­ბა­რი ძა­ლი­ან უჭირთ.

ვლა­დი­მერ შა­ნა­ვა წა­ლენ­ჯი­ხის რა­ი­ონ­ში და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და. თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი 24 წლის ბი­ჭის და­ღუპ­ვას ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­ან. "ჩვე­ნი უბ­ნის უპა­ტი­ოს­ნე­სი და ყვე­ლა­ზე თბი­ლი ახალ­გაზ­რდა იყო. ყვე­ლას უხა­რო­და მისი ნახ­ვა, სულ გა­ღი­მე­ბუ­ლი და­დი­ო­და. სა­ში­ნე­ლი ამ­ბა­ვი მოხ­და და აღარ ვი­ცით, რითი ვა­ნუ­გე­შოთ რე­ვაზ შა­ნა­ვას ოჯა­ხი. ჩვენ ვა­მა­ყობთ მი­სით, ის გმი­რია", - ამ­ბობს და­ღუ­პუ­ლი ბი­ჭის მე­ზო­ბე­ლი. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში პა­ტა­რა ვი­დეო რგო­ლი და­დეს ვლა­დი­მე­რის მე­გობ­რებ­მა. "ბაკა, ჩვენს გუ­ლებ­ში იქ­ნე­ბი მუ­დამ. შენ­თვის ვი­ლო­ცებთ. ოჯახს ენატ­რე­ბი. გვტკი­ვა, ბაკა, გვტკი­ვა, შენს ძმებს ენატ­რე­ბი. იცო­დე, ბევ­რი სან­თე­ლი და­ინ­თე­ბა შენი ხსოვ­ნის­თვის. ალ­ბათ ღმერ­თის ნება იყო ეს, მას ხომ კარ­გე­ბი თა­ვის­თან მიჰ­ყავს. მუ­დამ მო­გი­გო­ნებთ, არა­სო­დეს და­ი­კარ­გე­ბა შენი სა­ხე­ლი".

მის უფ­როს ძმას, ბა­ჩა­ნა შა­ნა­ვას ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­და ძმა­ზე წარ­სულ დრო­ში სა­უ­ბა­რი.

ბა­ჩა­ნა შა­ნა­ვა:

- სა­ნამ ტე­ლე­ვი­ზი­ით გა­მო­ა­ცხა­დებ­დნენ, ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით ადრე დაგ­ვი­რე­კეს თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­დან და გვაც­ნო­ბეს ეს თავ­ზარ­დამ­ცე­მი ამ­ბა­ვი. ბა­ზა­ზე მე­ამ­ბო­ხე­თა კომ­ბი­ნი­რე­ბუ­ლი თავ­დას­ხმა მომ­ხდა­რა, თვით­მკვლელ­მა ტე­რო­რის­ტმა სატ­ვირ­თო მან­ქა­ნა­ზე და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი ასა­ფეთ­ქე­ბე­ლი მო­წყო­ბი­ლო­ბა გა­მო­ი­ყე­ნა... მე­ო­მა­რი სუ­ლის ბიჭი იყო. ვლა­დი­მე­რი ერ­ქვა, მაგ­რამ ყვე­ლა ბა­კას ვე­ძახ­დით. სამი ძმა ვართ. ის შუ­ა­თა­ნა იყო. 18 წლის რომ გახ­და, 2007 წელს ჯარ­ში წა­ვი­და. მას შემ­დეგ ორ­ჯერ იყო ავ­ღა­ნეთ­ში. წელს, 1-ელ აპ­რილს, თა­ვის და­ბა­დე­ბის დღეს გაფ­რინ­და ავ­ღა­ნეთ­ში და მი­თხრა, ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე თვითმფრი­ნავ­ში აღ­ვნიშ­ნეო. მე გა­ვა­ცი­ლე. ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი, ხა­ლი­სი­ა­ნი იყო. პირ­ვე­ლი წას­ვლის დროს იცი­ნო­და, მაგ­რამ ახლა რომ წა­ვი­და, იტი­რა. სახ­ლში 85 წლის ბა­ბუა გვყავს და თქვა, ალ­ბათ ცო­ცხალს ვერ ჩა­მო­ვუს­წრე­ბო და ამი­ტომ იტი­რა. და­მი­ბა­რა, სახ­ლი გა­ა­რე­მონ­ტე და რომ ჩა­მო­ვალ, ცოლი უნდა მო­ვიყ­ვა­ნოო. ამ გან­წყო­ბით წა­ვი­და აქე­დან ჩემი ძმა. მის შეყ­ვა­რე­ბულს არ ვიც­ნობ­დი, ამ თე­მა­ზე ჩემ­თან არ სა­უბ­რობ­და, მაგ­რამ ვიცი, რომ უყ­ვარ­და. ჯარ­ში წას­ვლა მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი სი­დუ­ხ­ჭი­რის გამო არ გა­და­უ­წყვე­ტია. ძა­ლი­ან მდიდ­რე­ბი არ ვართ, მაგ­რამ თა­ვის გა­ტა­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა გვაქვს. ბავ­შვო­ბი­დან ამ­ბობ­და, - ჯა­რის­კა­ცი უნდა გა­მო­ვი­დეო. 2008 წელს აგ­ვის­ტოს ომ­შიც იბ­რძო­და. ამის შე­სა­ხებ ჩემ გარ­და სახ­ლში არა­ვინ იცო­და. მე გა­ვა­ცი­ლე და ამა­ყად მი­დი­ო­და. ომში არ და­შა­ვე­ბუ­ლა, მაგ­რამ მახ­სოვს, ენერ­გი­ა­გა­მოც­ლი­ლი დაბ­რუნ­და, მომ­ხდარს გა­ნიც­დი­და, ომის წა­გე­ბის გამო თავს ცუ­დად გრძნობ­და, მთე­ლი გუ­ლით წუხ­და. ისე, ჯა­რის თე­მა­ზე სახ­ლში სა­უ­ბა­რი არ უყ­ვარ­და.

- ავ­ღა­ნეთ­ში ად­რეც იყო, არა?

- პირ­ვე­ლად რომ წა­ვი­და, მთე­ლი ოჯა­ხი ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დით. ოჯა­ხის რო­მელ წევ­რს უხა­რია, როცა შვი­ლი ავ­ღა­ნეთ­ში მი­დის?! ვღე­ლავ­დით, მაგ­რამ მა­შინ ჯან­მრთე­ლი დაგ­ვიბ­რუნ­და. მე­ო­რედ წას­ვლას რომ აპი­რებ­და, ეს არც კი გაგ­ვი­გია - ფაქ­ტის წი­ნა­შე დაგ­ვა­ყე­ნა. გერ­მა­ნი­ა­ში წა­ვი­და მო­სამ­ზა­დებ­ლად და მერე გვი­თხრა, რომ მი­დი­ო­და. ბუ­ნებ­რი­ვია, ახ­ლაც ვღე­ლავ­დით, მაგ­რამ ვე­რა­ფერს შევ­ცვლი­დით, ეს მისი არ­ჩე­ვა­ნი იყო. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღეს დე­დას სა­ო­ცა­რი წი­ნათ­გრძნო­ბა ჰქონ­და. მთე­ლი დღე გა­ი­ძა­ხო­და, - მიდი, ნახე, კომ­პი­უ­ტერ­თან ხომ არ არი­სო? არა­და, ბო­ლოს შა­ბათს, 11 მა­ისს, ძა­ლი­ან დიდ­ხანს ვე­ლა­პა­რა­კეთ. ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რს გვე­სა­უბ­რა, კარგ გან­წყო­ბა­ზე იყო. უც­ნა­უ­რი ის იყო, რომ იმ დღეს სო­ფელ­ში ყვე­ლა ნაც­ნო­ბი მო­ი­კი­თხა. ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბიც გა­იხ­სე­ნა, რომ­ლე­ბიც გარ­დაც­ვლი­ლე­ბი არი­ან. გვი­თხრა, - აქ სიმ­შვი­დეა და ნუ ნერ­ვი­უ­ლობ­თო. ად­რეც ასე ამ­ბობ­და, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი წას­ვლის შემ­დეგ რომ ჩა­მო­ვი­და, მის ვი­დე­ო­ში ისე­თი კად­რე­ბი ვნა­ხე, მივ­ხვდი, იქ რაც ხდე­ბო­და. მა­შინ რომ დაბ­რუნ­და, სულ იხ­სე­ნებ­და იქ და­ღუ­პულ მებ­რძო­ლებს, თა­ვის მე­გობ­რებს, და მათ ფო­ტო­ებს ათ­ვა­ლი­ე­რებ­და. ისე, მო­ყო­ლით ამ­ბებს არ მიყ­ვე­ბო­და, ალ­ბათ არ უნ­დო­და, გვე­ნერ­ვი­უ­ლა. ყო­ველ მე­სა­მე დღეს ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­დით და მშვი­დად ვი­ყა­ვით. შა­ბათს რომ და­ვემ­შვი­დო­ბეთ, მი­თხრა, - კომ­პი­უ­ტერს ნუ გა­თი­შავ, რო­გორც კი სა­შუ­ა­ლე­ბა მექ­ნე­ბა, მა­შინ­ვე შე­მო­ვა­ლო. ამას რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დით?! ბე­ბი­ა­სა და ბა­ბუ­ა­საც ესა­უბ­რა. თურ­მე მა­მი­და­ჩემ­საც სა­ში­ნე­ლი სიზ­მა­რი უნა­ხავს და მას შემ­დეგ აფო­რი­ა­ქე­ბუ­ლი იყო. რო­გორც ვიცი, აფეთ­ქე­ბის დროს პირ­ვე­ლი ბაკა და­ი­ღუ­პა. დე­ტა­ლებს ალ­ბათ ბი­ჭე­ბის­გან გა­ვი­გებთ. ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვართ...

რაც შე­ე­ხე­ბა კაპ­რალ ალექ­სან­დრე კვი­წი­ნა­ძეს, იგი გორ­ში ცხოვ­რობ­და.

გი­ორ­გი მა­ნა­გა­ძე:

- კაპ­რა­ლი ალექ­სან­დრე კვი­წი­ნა­ძე ჩემი ნა­თე­სა­ვი ანუ ჩემი სიძე იყო. ის 32 წლის გახ­ლდათ, გო­რის რა­ი­ონ­ში, სო­ფელ ნი­ქოზ­ში ცხოვ­რობ­და. ძა­ლი­ან კარ­გი, თბი­ლი და თავ­მდა­ბა­ლი ბიჭი იყო. ისე­თი კე­თი­ლი და უწყი­ნა­რი გახ­ლდათ, იფიქ­რებ­დი, რომ ჭი­ან­ჭვე­ლა­საც კი ვერ და­ად­გამ­და ფეხს. ფი­ზი­კუ­რად ძლი­ე­რი იყო. იუ­მო­რის სა­ო­ცა­რი გრძნო­ბა ჰქონ­და, სუფ­რას­თან მას­თან ერ­თად მოხ­ვედ­რა ყო­ველ­თვის მი­ხა­რო­და. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი, კო­ლო­რი­ტუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო. ჩემი ნა­თე­სა­ვი, ჯუნა ედი­ვაშ­ვი­ლი ცო­ლად ორი წლის წინ შე­ირ­თო. ერთი ბიჭი, წლი­ნა­ხევ­რის გი­ორ­გი დარ­ჩა... გი­ორ­გი რომ და­ი­ბა­და, ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი იყო. არ უნ­დო­და ცოლ-შვილ­თან და­შო­რე­ბა და გა­მუდ­მე­ბით მათ გვერ­დით ყოფ­ნა­ზე ისე ოც­ნე­ბობ­და, რომ ერთხანს სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურს თა­ვიც კი და­ა­ნე­ბა. სამ­წუ­ხა­როდ, სხვა სამ­სა­ხუ­რი ვე­ღარ ნახა და ისევ არ­მი­ა­ში დაბ­რუნ­და. ავ­ღა­ნეთ­ში 6 თვის წინ წა­ვი­და, ოჯახ­ში მის გა­სა­ცი­ლებ­ლად დიდი სუფ­რა გა­შა­ლეს. გი­ორ­გი ცოტა სევ­დი­ა­ნი, მაგ­რამ ლაღი იყო. მო­ნატ­რე­ბუ­ლი შვი­ლის ნახ­ვას მხო­ლოდ ინ­ტერ­ნე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით ახერ­ხებ­და. ახლა მის ოჯახ­ში სა­ში­ნე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბაა. აღ­დგო­მის ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­ულ­ზე ჩა­სუ­ლი ვი­ყა­ვი სო­ფელ­ში და მისი მე­უღ­ლე, ჯუნა ვნა­ხე. მე­უბ­ნე­ბო­და, - ალექ­სან­დრე ისე მე­ნატ­რე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა გავ­გიჟ­დე, თი­თებ­ზე ვით­ვლი დღე­ებს, ერთი სული მაქვს, რო­დის ჩა­მო­ვაო.

- ოჯა­ხის­თვის თუ არის ცნო­ბი­ლი, რა მოხ­და იქ?

- ჯერ ეს არც კი აინ­ტე­რე­სებთ, სა­ში­ნელ დღე­ში არი­ან. არც კი ვიცი, ჯუნა მის და­კარ­გვას რო­გორ გა­და­ი­ტანს. მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბაა.

ბუ­ნებ­რი­ვია, ანა­ლო­გი­უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაა ზვი­ად და­ვი­თა­ძის ოჯახ­შიც.

ზვი­ად და­ვი­თა­ძე ქო­ბუ­ლე­თის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ცი­ხის­ძირ­ში ცხოვ­რობ­და. იგი ობ­ლო­ბა­ში გა­ი­ზარ­და. პა­ტა­რა იყო, როცა მამა გარ­და­ეც­ვა­ლა. დე­დამ ორი ვაჟ­კა­ცი გა­ზარ­და. ორი­ვემ სამ­ხედ­რო გზა აირ­ჩია. ზვი­ა­დი ჯარ­ში წლე­ბის მან­ძილ­ზე მსა­ხუ­რობ­და. მას მე­უღ­ლე და 5 წლის ქა­ლიშ­ვი­ლი დარ­ჩა. ცოლი და შვი­ლე­ბი სამ­ტრე­დი­ა­ში, ცო­ლის სახ­ლში იყ­ვნენ და იქ შე­ი­ტყვეს მომ­ხდა­რი ტრა­გე­დი­ის შე­სა­ხებ... ზვი­ადს სო­ფელ­ში ყვე­ლა და­დე­ბი­თად ახა­სი­ა­თებს. მისი და­ღუპ­ვა ახ­ლობ­ლე­ბის­თვის უდი­დე­სი ტრა­გე­დი­აა. სამ­წუ­ხა­როდ, ეს და­ვი­თა­ძე­ე­ბის ოჯა­ხის­თვის პირ­ვე­ლი უბე­დუ­რე­ბა არ ყო­ფი­ლა: ზვი­ა­დის ძმა, ზა­ზაც თურ­მე ერაყ­ში მსა­ხუ­რობ­და, იქი­დან მშვი­დო­ბით დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლა, მაგ­რამ 28 წლის ასაკ­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გარ­დაც­ვლი­ლა... თა­ვის დრო­ზე ძმებ­მა ჯარ­ში სამ­სა­ხუ­რი უმუ­შევ­რო­ბის გამო გა­და­წყვი­ტეს, მაგ­რამ ზვი­ადს ისე მო­ე­წო­ნა ჯა­რის­კა­ცო­ბა, რომ შემ­დგომ, ოფიც­რის კურ­სე­ბიც გა­ი­ა­რა. ავ­ღა­ნეთ­ში გამ­გზავ­რე­ბამ­დე გერ­მა­ნი­ა­ში სა­ო­ფიც­რო კურ­სებ­ზე სწავ­ლობ­და. "დე­დამ პა­ტი­ოს­ნად, ობ­ლო­ბა­ში გა­ზარ­და ორი­ვე შვი­ლი. მათ სამ­შობ­ლო უყ­ვარ­დათ... ძა­ლი­ან ვწუხ­ვართ მომ­ხდა­რის გამო", - ამ­ბობს მისი ნა­თე­სა­ვი.

P.S. ავ­ღა­ნეთ­ში, ქარ­თველ სამ­ხედ­რო­ებ­თან ერ­თად თავ­დას­ხმის მო­გე­რი­ე­ბა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მხედ­რუ­ლი მა­მა­ცო­ბა და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი პოლ­კოვ­ნიკ­მა კობა ახვლე­დი­ან­მა გა­მო­ი­ჩი­ნა, მე­ამ­ბო­ხე­თა გა­ნად­გუ­რე­ბის ოპე­რა­ცი­ა­ში მთა­ვა­რი როლი იკის­რა, მის­მა გმი­რულ­მა მოქ­მე­დე­ბამ ბევ­რი ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო მო­სამ­სა­ხუ­რის სი­ცო­ცხლე გა­და­არ­ჩი­ნა და ქვე­ყა­ნას უფრო დიდი მსხვერ­პლი აა­ცი­ლა. სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის მო­პო­ვე­ბულ გა­მარ­ჯვე­ბა­ში შე­ტა­ნი­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი წვლი­ლის­თვის, პოლ­კოვ­ნი­კი კობა ახვლე­დი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრის ინი­ცი­ა­ტი­ვით, წარ­დგე­ნი­ლია წმინ­და გი­ორ­გის სა­ხე­ლო­ბის გა­მარ­ჯვე­ბის ორ­დენ­ზე. პოლ­კოვ­ნიკ კობა ახვლე­დი­ანს სხვა­დას­ხვა დროს მი­ღე­ბუ­ლი აქვს: ვახ­ტანგ გორ­გას­ლის I ხა­რის­ხის ორ­დე­ნი, მე­და­ლი "მხედ­რუ­ლი მა­მა­ცო­ბის­თვის", III ხა­რის­ხის მე­და­ლი "უმ­წიკ­ვლო სამ­სა­ხუ­რის­თვის", ასე­ვე, მედ­ლე­ბი: "გე­ნე­რა­ლი კვი­ნი­კა­ძე", "გე­ნე­რა­ლი მაზ­ნი­აშ­ვი­ლი", "სამ­შობ­ლოს­თვის თავ­და­დე­ბუ­ლი"; ორ­ჯერ აქვს მი­ღე­ბუ­ლი ღირ­სე­ბის ორ­დე­ნი. კობა ახვლე­დი­ა­ნი ამ წუ­თებ­შიც რჩე­ბა ავ­ღა­ნეთ­ში და პირ­ნათ­ლად ას­რუ­ლებს მას­ზე და­კის­რე­ბულ მო­ვა­ლე­ო­ბას.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)