"მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მცი­რე სცე­ნა იმ იდე­ებს ვერ იტევ­და, რო­მე­ლიც იქ იბა­დე­ბო­და და ახა­ლი, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სივ­რცე ვი­პო­ვეთ; აქ სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა", - ამ­ბობს რე­ჟი­სო­რი ლე­ვან წუ­ლა­ძე და ახა­ლი "თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფის" გა­სახ­სნე­ლად ემ­ზა­დე­ბა. შე­ნო­ბა­ში სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ე­ბი და რე­პე­ტი­ცია მო­ნაც­ვლე­ო­ბით მიმ­დი­ნა­რე­ობს. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბი მა­ის­ში პრე­მი­ე­რის­თვის (მო­ლი­ე­რის "ტარ­ტი­უ­ფი") ემ­ზა­დე­ბი­ან. რე­ჟი­სორს კი იმე­დი აქვს, რომ ახა­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი იდე­ე­ბი სარ­დაფ­შიც და­ი­ბა­დე­ბა. რით ილა­მა­ზებს ცხოვ­რე­ბას, რა მოს­წონს სა­კუ­თარ თავ­ში, რას მი­იჩ­ნევს სა­კუ­თარ სი­სუს­ტედ და რა ვერ ის­წავ­ლა დღემ­დე? - ამას მის მიერ დას­რუ­ლე­ბუ­ლი წი­ნა­და­დე­ბე­ბი­დან შე­ი­ტყობთ.

- და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი...

- ...1965 წლის 18 მარ­ტი.

- ბავ­შვო­ბა­ში მინ­დო­და გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

- ...რე­ჟი­სო­რი. რო­გო­რი წარ­მო­მედ­გი­ნა მა­შინ ეს პრო­ფე­სია? - ზუს­ტად ისე­თი, რო­გო­რიც აღ­მოჩ­ნდა. წლე­ბია, ამ საქ­მეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბი და ჩემი პრო­ფე­სი­ი­სად­მი გული არას­დროს ამცრუ­ე­ბია.

- მე ვარ შე­უმ­დგა­რი...

- ...დურ­გა­ლი. ზუს­ტად ვიცი. რე­ჟი­სო­რი რომ არ ვიყო, დურ­გლად ვი­მუ­შა­ვებ­დი. ეს ჩემი ჩუმი ოც­ნე­ბაა. იგო­ნებ ლა­მაზ ავეჯს, მერე იღებ ხის მა­სა­ლას, ჩორკნი, ჩორკნი და ქმნი ნივთს. ამის გა­კე­თე­ბა არას­დროს მიც­დია, მაგ­რამ დე­კო­რა­ცი­ა­ზე მუ­შა­ო­ბის დროს, იდე­ე­ბის დო­ნე­ზე, დურ­გლის პრო­ფე­სი­ას­თან შე­ხე­ბა მაქვს.

- თვი­სე­ბა, რო­მე­ლიც ჩემ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს...

- ...პრო­ფე­სი­ის სიყ­ვა­რუ­ლია.

- არ მომ­წონს...

- ...ბევ­რი რამ, რაც ჩემს პრო­ფე­სი­ას არ ეხე­ბა: ნაკ­ლე­ბად ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი ვარ, ადა­მი­ა­ნურ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში - გულ­მა­ვი­წყი. ამ ყვე­ლაფ­რის გა­მოს­წო­რე­ბას არც ვცდი­ლობ, რად­გან ამ თვი­სე­ბებს უკვე შე­ვე­გუე და ვცდი­ლობ, ჩემს საქ­ცი­ელს გა­მარ­თლე­ბაც მო­ვუ­ძებ­ნო.

- ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, რომ...

- ...არ ვიცი, რას ამ­ბო­ბენ. თქვენ რას ამ­ბობთ?

- მე ვამ­ბობ, რომ ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო რეს­პონ­დენ­ტი ხართ და ვბრა­ზობ, მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი რომ არ გაქვთ. ჟურ­ნა­ლის­ტებს თქვენ­თან და­კავ­ში­რე­ბა გვი­ჭირს.

- (იცი­ნის) მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი მაქვს - ერთ-ერ­თმა კომ­პა­ნი­ამ მა­ჩუ­ქა და კა­რა­დის თავ­ზე შე­მოვ­დე. ჩემი ცხოვ­რე­ბის წესი მარ­ტი­ვია: ან თე­ატ­რში ვარ, ან - სახ­ლში. სტუმ­რად ძა­ლი­ან ვიწ­რო წრე­ში დავ­დი­ვარ. ადა­მი­ანს ჩემი პოვ­ნა თუ უნდა, მი­პო­ვის.

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ...

- ...სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ვი­ბა­დე, კარგ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე, მო­ვიყ­ვა­ნე მე­უღ­ლე და გაგ­ვიჩ­ნდა შვი­ლი. ცხოვ­რე­ბა­ში სა­წუ­წუ­ნო არა­ფე­რი მაქვს. თი­ნა­თი­ნი ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ­ზე სწავ­ლობს.

- ძი­ლის წინ ყო­ველ­თვის...

- ...გა­დახ­ვე­ვის რე­ჟი­მით ვუ­ყუ­რებ სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბებს; არა მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლოს, მსოფ­ლი­ოს პო­ლი­ტი­კუ­რი ცხოვ­რე­ბით ვინ­ტე­რეს­დე­ბი, მერე ვნერ­ვი­უ­ლობ, ვე­წე­ვი სი­გა­რეტს და ვი­ძი­ნებ.

- პო­ლი­ტი­კა­ზე არას­დროს ვლა­პა­რა­კობ, რად­გან...

- ...მი­მაჩ­ნია, რომ დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, ადა­მი­ანს რა­ღაც მი­მარ­თუ­ლე­ბით სვლის­კენ მო­უ­წო­დო. ჰოდა, ეს არის მი­ზე­ზი, რის გა­მოც პო­ლი­ტი­კურ გან­ცხა­დე­ბებს არას­დროს ვა­კე­თებ. პო­ლი­ტი­კო­სებ­ზე შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ზოგ­ჯერ ცვა­ლე­ბა­დია, ისი­ნი ხში­რად იმედს გვიც­რუ­ე­ბენ.

- ვიბ­ნე­ვი, როცა...

- ...უზ­რდელ და უტი­ფარ ადა­მი­ა­ნებს ვა­წყდე­ბი; ასეთ დროს ვბრაზ­დე­ბი კი­დეც. არ მინ­და, მეც მათ და­ვემ­სგავ­სო. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მა­ღი­ზი­ა­ნებს და ღამე ვე­ღარ ვი­ძი­ნებ. ზოგ­ჯერ თავს ვი­ტყუ­ებ, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი კარ­გი და ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი ხალ­ხი ვართ (უფრო სწო­რად, მინ­და ასე­თე­ბი ვი­ყოთ) და როცა რე­ა­ლო­ბას ვა­წყდე­ბი, ეს ჩემ­ზე ცუ­დად მოქ­მე­დებს.

- დათ­მო­ბა შე­მიძ­ლია, თუ...

- ...ვხე­დავ, მე­ო­რე ადა­მი­ა­ნი გულ­წრფე­ლია. ასეთ დროს დიდი სი­ხა­რუ­ლით მივ­დი­ვარ დათ­მო­ბა­ზე.

- ამ წუთ­ში ძა­ლი­ან მინ­და ვიყო...

- ...იქ, სა­დაც ვარ, ოღონდ მინ­და, ახალ თე­ატ­რში რე­მონ­ტი, გა­ნა­თე­ბის სის­ტე­მის და­მონ­ტა­ჟე­ბა დას­რუ­ლე­ბუ­ლი იყოს.

- ვე­რაფ­რით ვის­წავ­ლე...

- ...ავ­ტო­მო­ბი­ლის მარ­თვა. ამის მცდე­ლო­ბაც კი არ მქო­ნია, სა­ა­მი­სოდ ვერც მო­ვი­ცა­ლე.

- ცრუ­მორ­წმუ­ნე არ ვარ, მაგ­რამ...

- ...ბე­დის­წე­რის მჯე­რა და თით­ქოს, ამას ვმა­ლავ კი­დეც. ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია გა­მო­ჭე­დოს თა­ვი­სი ბედი, რა თქმა უნდა, ღვთა­ებ­რი­ვი ძა­ლის შე­წევ­ნით. ამ ძა­ლის გა­რე­შე ადა­მი­ა­ნი სა­ში­შიც კი არის.

- ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის...

- ...ჩემს მე­გობ­რებს; ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­თან ერ­თა­დაც ვმუ­შა­ობ. მე მაქვს პრო­ფე­სია, რო­მელ­შიც მარ­ტო ვე­რა­ფერს მი­ვაღ­წევ.

- არა­ვის­თან ვსა­უბ­რობ...

- ...ჩემს ინ­ტი­მურ ცხოვ­რე­ბა­ზე.

- როცა მო­მა­ვალ­ზე ვფიქ­რობ...

- ...იმე­დი მაქვს, ყვე­ლა­ფე­რი დღე­ვან­დელ­ზე უკე­თე­სად იქ­ნე­ბა.

- ცხოვ­რე­ბას თა­ვი­დან რომ ვი­წყებ­დე...

- ...ბევრ რა­მეს შევ­ცვლი­დი. ბევ­რი დრო მაქვს გაც­დე­ნი­ლი, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ ფუ­ჭად და­კარ­გუ­ლი; ფუ­ჭად დროს მხო­ლოდ მა­შინ ვკარ­გავ, როცა მძი­ნავს. სხვას რა­საც აკე­თებ, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში, ყვე­ლა­ფე­რი სა­სარ­გებ­ლოა: სმაც, გო­გო­ნე­ბიც, პრე­ფე­რან­სიც... ადა­მი­ანს მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ამ ყვე­ლაფ­რის ნაკ­ლე­ბო­ბა რომ არ ჰქონ­დეს, თა­ვის დრო­ზე ბევ­რი უნდა მი­ი­ღოს, მო­ი­ლი­ოს და ცხოვ­რე­ბა ისე გა­აგ­რძე­ლოს.

- და­რი­გე­ბა, რო­მე­ლიც არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა...

- ...ერთხელ ბი­ძა­ჩემ­მა - რეზო დვა­ლიშ­ვილ­მა მი­თხრა: უპა­ტი­ოს­ნო ადა­მი­ა­ნებს ხელი არ ჩა­მო­არ­თვაო. ძა­ლი­ან ძნე­ლია, ეს მო­ა­ხერ­ხო, ასე იცხოვ­რო.

- ცხოვ­რე­ბას ვი­ლა­მა­ზებ...

- ...გემ­რი­ე­ლი საკ­ვე­ბით, ღვი­ნით (იცი­ნის), მე­გობ­რე­ბით... ძა­ლი­ან მიყ­ვარს მა­კა­რო­ნი, ხორ­ცი­ა­ნი კერ­ძე­ბი. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში სე­რი­ო­ზულ გურ­მა­ნად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი.

- კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა თა­ვა­დაც...

- ...მე­ხერ­ხე­ბა. აქ­ტი­უ­რი მზა­რე­უ­ლი ვარ. მიყ­ვარს, როცა სუფ­რის მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბის­თვის ერ­თდრო­უ­ლად რამ­დე­ნი­მე მა­მა­კა­ცი ზრუ­ნავს და ინ­გრე­დი­ენ­ტებ­ზე ფიქ­რო­ბენ, კა­მა­თო­ბენ. მოკ­ლედ, ეს ერთი რი­ტუ­ა­ლია. კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პრო­ცე­სია.

- რამ­დე­ნიც უნდა გა­და­მი­ხა­დონ...

- ...ხელს არ მოვ­კი­დებ იმ საქ­მეს, რო­მე­ლიც არ ვიცი.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს...

- ...რაც მალე დავ­ხარ­ჯავ­დი, უკე­თე­სი იქ­ნე­ბო­და. ფული ადა­მი­ანს ძა­ლი­ან ამ­ძი­მებს.

- ყო­ველ­თვის შე­უძ­ლია კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­მა­ყე­ნოს...

- ...თე­ატრმა, კარ­გმა მუ­სი­კამ.

- ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი სი­სუს­ტე...

- ...რო­გორც ყვე­ლა ადა­მი­ანს, მეც ბევ­რი სი­სუს­ტე მაქვს. ამ ბევ­რი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად რა მა­წუ­ხებს? - არ მიყ­ვარს უსი­ა­მოვ­ნო სა­უბ­რე­ბი, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის გარ­კვე­ვა. ეს ცუ­დია. სჯობს, თა­ვი­დან­ვე ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი სა­ხე­ლი ერ­ქვას. სი­სუს­ტეა ის, რომ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში დი­ნე­ბას მივ­ყვე­ბი.

- როცა სა­ჯა­როდ მა­ქე­ბენ....

- ...თავს უხერ­ხუ­ლად ვგრძნობ, უსი­ა­მოვ­ნო გან­ცდა მე­უფ­ლე­ბა.

- ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ...

- ...რომ ჩემ მიერ დად­გმულ სპექ­ტაკ­ლებს აღარ ვნა­ხუ­ლობ. რა ვქნა, სა­ა­მი­სოდ დროც აღარ მრჩე­ბა. როცა სხვა სპექ­ტაკლზე ვფიქ­რობ, წარ­სულ­თან დაბ­რუ­ნე­ბა მიმ­ძიმს... გულ­წრფე­ლად რომ გი­თხრათ, სპექ­ტაკ­ლის მოხ­სნის სურ­ვი­ლი მიჩ­ნდე­ბა. და­ახ­ლო­ე­ბით ისე ხდე­ბა: გოგო რომ გიყ­ვარს, მერე და­შორ­დე­ბი და სხვა შე­გიყ­ვარ­დე­ბა. ჰოდა, ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ იმ პირ­ველ­თან შეხ­ვედ­რა რომ გიმ­ძიმს, მით უმე­ტეს, მა­შინ, თუ ცოტა და­ბე­რე­ბუ­ლი და შემ­ჭკნა­რიც არის.

- ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­თი შეხ­ვედ­რა...

- ...რო­გორც ყვე­ლა მა­მა­კაცს, მეც მქო­ნია.

- სიყ­ვა­რუ­ლი ეს...

- ...ერ­თა­დერ­თია, რაც ჩვენ­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად არ­სე­ბობს. ვერ ვი­ტყვი, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი მხო­ლოდ ერთხელ მო­დის. არა­ვინ იცის, ეს გრძნო­ბა რო­დის ან რამ­დენ­ჯერ გეწ­ვე­ვა, რო­დის წავა და სწო­რედ ამი­ტომ არის სიყ­ვა­რუ­ლი სა­ინ­ტე­რე­სო...

- ამ გრძნო­ბამ ჩემ­ში...

- ...ბევ­რი რამ შეც­ვა­ლა. მარ­ტი­ვად რომ ვთქვა, გავ­სუ­ლელ­დი, გარ­შე­მო ყვე­ლა­ფე­რი და­მა­ვი­წყდა, სამ­ყა­რო უკე­თე­სი მე­გო­ნა, ჩემ­სა­ვით ბედ­ნი­ე­რი - არა­ვინ.

- ცხოვ­რე­ბა­ში რის­კზე...

- ...ხში­რად მივ­დი­ვარ. პრო­ფე­სი­ა­ში გა­რის­კვა სა­ჭი­როც არის - თუ ეს ნა­ბი­ჯი არ გა­დად­გი, წარ­მა­ტე­ბას ვერ მი­აღ­წევ! რო­ლე­ბის გა­და­ნა­წი­ლე­ბაც რის­კია.

- მე­ში­ნია...

- ...სა­კუ­თა­რი თავი არ ამოვ­წუ­რო; პრო­ფე­სი­ა­ზე, მე­გობ­რებ­ზე, ოჯახ­ზე, სიყ­ვა­რულ­ზე გული არ ამიც­რუვ­დეს; მე­ში­ნია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ერთ დღეს არ გაქ­რეს და ჩემ­ში არ და­ი­სად­გუ­როს სა­ზი­ზღარ­მა ცი­ნიზ­მმა და მარ­ტო­ო­ბამ.

- ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი...

- ...ადა­მი­ა­ნებ­თან კონ­ფლიქტს.

- არ მე­გო­ნა, თუ...

- ...გავ­სუქ­დე­ბო­დი. ყო­ველ­თვის ბევ­რს ვსვამ­დი, არც კვე­ბას ვიკ­ლებ­დი, მაგ­რამ წო­ნის პრობ­ლე­მა არას­დროს მქონ­და. სარ­კე­ში იშ­ვი­ა­თად ვი­ყუ­რე­ბი და ვერც შე­ვამ­ჩნიე, რო­გორ და­ვი­წყე მო­მა­ტე­ბა. ახლა ზედ­მე­ტი კი­ლოგ­რა­მე­ბი დის­კომ­ფორ­ტს მიქ­მნის: მე­ძი­ნე­ბა, ად­ვი­ლად ვიღ­ლე­ბი და ეს ცუ­დია.

- არ მრცხვე­ნია...

- ...სა­კუ­თა­რი წარ­სუ­ლის. არა, არა, რო­გორ არ მრცხვე­ნია - ბავ­შვო­ბა­ში ათა­სი სი­სუ­ლე­ლე მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი; არ მრცხვე­ნია, მე­ო­რე დღეს რომ მო­მიყ­ვე­ბი­ან, წინა სა­ღა­მოს რო­გორ დავ­თვე­რი. ცუდი სიმ­თვრა­ლე არ მაქვს. ბა­ხუ­სი სი­თა­მა­მეს მძენს თუ არა? - არა მხო­ლოდ სი­თა­მა­მეს, არა­მედ სი­ხა­რულს, შე­მოქ­მე­დე­ბით აღ­მაფ­რე­ნას მძენს. ღვი­ნო ამის­თვის არის შექ­მნი­ლი. ამ სი­თხეს პა­ტი­ვი უნდა სცე, მას­თან სწო­რად უნდა მო­იქ­ცე, ჰოდა, თუ ზო­მი­ე­რე­ბას და­ი­ცავ, შენი მე­გო­ბა­რი იქ­ნე­ბა, თუ არა და მკვლე­ლად იქ­ცე­ვა.

- და­ბო­ლოს, გე­ტყვით, რომ...

- ...ია­რეთ თე­ატ­რში! ხში­რად ია­რეთ!!!

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)