რე­გი­ო­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბი­სა და ინფრას­ტრუქ­ტუ­რის მი­ნის­ტრი და­ვით ნარ­მა­ნია ძა­ლი­ან ენა­წყლი­ა­ნი მო­სა­უბ­რე აღ­მოჩ­ნდა. მას­თან მისი ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე ვი­სა­უბ­რეთ, ასე­ვე პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე და ცო­ტაც საქ­მე­ზე. ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტის­გან სა­ინ­ტე­რე­სო სი­ახ­ლეც შე­ვი­ტყვეთ, ის პა­ტა­რას ელო­დე­ბა...

- რა სი­ტყვე­ბით და­ი­წყებ­დით სა­კუ­თა­რი ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­ის წე­რას? რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი ხართ სა­კუ­თა­რი გად­მო­სა­ხე­დი­დან?

- თუკი წე­რას და­ვი­წყებ­დი, მა­შინ გა­ვიხ­სე­ნებ­დი იმას, სად და­ვი­ბა­დე - ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფას ად­გი­ლას... მერე სკო­ლის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცი­ას დავ­წერ­დი, რად­გან მან ბევ­რი რამ მომ­ცა. ენ­გუ­რის სა­ნა­პი­რო­ზე არის ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი სო­ფე­ლი კოკი, იქ და­ვი­ბა­დე, სკო­ლაც იქ და­ვამ­თავ­რე. შემ­დეგ იყო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი, ჯერ მა­გის­ტრა­ტუ­რა, შემ­დეგ ას­პი­რან­ტუ­რა და­ვამ­თავ­რე და დი­სერ­ტა­ცი­აც და­ვი­ცა­ვი. გუ­შინ (ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რი­ლია 9 თე­ბერ­ვალს - ავტ.). თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის 95 წლის იუ­ბი­ლე აღი­ნიშ­ნე­ბო­და და ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ იქ მეც გახ­ლდით. თავს დღემ­დე უნი­ვერ­სი­ტე­ტე­ლად მი­ვიჩ­ნევ, არა მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ეს სას­წავ­ლე­ბე­ლი და­ვამ­თავ­რე და იქ და­ვი­ცა­ვი დი­სერ­ტა­ცია, არა­მედ იმი­ტომ, რომ დღემ­დე უნი­ვერ­სი­ტე­ტის თა­ნამ­შრო­მე­ლი ვარ, ლექ­ცი­ებს ვკი­თხუ­ლობ, მი­უ­ხე­და­ვად ჩემი გა­დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მი­სა, კვი­რა­ში ერთ დღეს, სა­ღა­მო­ო­ბით ვიც­ლი და ავ­დი­ვარ ლექ­ცი­ე­ბის წა­სა­კი­თხად. ჩემს ბი­ოგ­რა­ფი­ა­ში ამას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ად­გი­ლი აქვს, სა­ი­დან და რო­გორ მოვ­დი­ვარ. სხვა და­ნარ­ჩე­ნი, გა­მოც­დი­ლე­ბა, რაც ცხოვ­რე­ბა­ში შე­ვი­ძი­ნე, უკვე შემ­დე­გი ეტა­პე­ბია.

ჩემი ბი­ოგ­რა­ფია ბევ­რის­გან იმით არის გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი, რომ ერთ ად­გი­ლას მუ­შა­ო­ბა არ მი­წევ­და და ბევ­რი სხვა­დას­ხვა პო­ზი­ცია მაქვს გა­მოვ­ლი­ლი, და­წყე­ბუ­ლი სა­ჯა­რო სამ­სა­ხუ­რით, სა­დაც ორი წელი დავ­ყა­ვი, გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი არა­სამ­თავ­რო­ბო თუ ბიზ­ნე­სორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბით, ბო­ლოს კვლე­ვით ცენ­ტრს ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ­დი და დღეს, ათწ­ლი­ა­ნი პა­უ­ზის შემ­დეგ, კვლავ სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურს და­ვუბ­რუნ­დი.

- ძა­ლი­ან რო­მან­ტი­კუ­ლად და­ი­წყეთ სა­უ­ბა­რი სა­კუ­თარ და­ბა­დე­ბის ად­გილ­ზე. რა მოგ­ცათ იმ სო­ფელ­მა, სა­დაც და­ი­ბა­დეთ და გა­ი­ზარ­დეთ და სკო­ლამ, სა­დაც პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლიბ­დით?

- პირ­ველ რიგ­ში, სკო­ლამ მომ­ცა არ მხო­ლოდ ზო­გა­დი გა­ნათ­ლე­ბა, არა­მედ ბევ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით უამ­რა­ვი სა­ინ­ტე­რე­სო რამ. მა­გა­ლი­თად, მა­თე­მა­ტი­კა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა და დღემ­დე მეხ­მა­რე­ბა ჩემს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში, ძი­რი­თა­დად, სკო­ლა­ში ვის­წავ­ლე. გე­ოგ­რა­ფია ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა ჩემ­თვის არა მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ეს ზო­გა­დი გა­ნათ­ლე­ბის­თვის არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, არა­მედ იმის გა­მოც, რომ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მსოფ­ლი­ოს ბევ­რი ქვეყ­ნის შე­სა­ხებ დიდი ინ­ფორ­მა­ცია მქონ­დეს. ეკო­ნო­მი­კუ­რი გე­ოგ­რა­ფია იყო, რო­გორც წესი, ჩემი ინ­ტე­რე­სის სა­გა­ნი. გარ­და ამი­სა, ჩვენს სკო­ლა­ში ში­ნა­უ­რუ­ლი გა­რე­მო იყო. ეს არ გახ­ლდათ არც ძა­ლი­ან დიდი, მაგ­რამ არც ძა­ლი­ან პა­ტა­რა სკო­ლა, თუმ­ცა ყვე­ლა ყვე­ლას იც­ნობ­და. სიმ­კაც­რე არ იყო, თუმ­ცა ვი­საც ეს სჭირ­დე­ბო­და, მკაც­რად უდ­გე­ბოდ­ნენ, მე არ მჭირ­დე­ბო­და, ვი­ნა­ი­დან ვცდი­ლობ­დი, კარ­გად მეს­წავ­ლა და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აარ­ჩი­ეთ, საყ­ვა­რე­ლი საგ­ნე­ბის მი­ხედ­ვით?

- ერთი მი­ზე­ზი ნამ­დვი­ლად ეს იყო, მა­თე­მა­ტი­კის სიყ­ვა­რულ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა გარ­კვე­ულ­წი­ლად ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი, მე­ო­რე მი­ზე­ზი ისაა, რომ ეკო­ნო­მის­ტო­ბა პრაქ­ტი­კუ­ლი პრო­ფე­სი­აა. რამ­დე­ნი­მე ჩემს ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ან­თან, მათ შო­რის, დე­ი­დას­თან მქონ­და კონ­სულ­ტა­ცია, რა და რო­გორ ჯობ­და. ის ყო­ველ­თვის მეხ­მა­რე­ბო­და რჩე­ვე­ბით. 1996 წელს არ იყო და­ლა­გე­ბუ­ლი პე­რი­ო­დი ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის. ბევ­რმა სხვა­დას­ხვა ფაქ­ტორ­მა იმოქ­მე­და პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა­ზე.

- ოჯახ­მა რა ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი ჩა­გი­ნერ­გათ, მკაც­რად გექ­ცე­ოდ­ნენ?

- რა თქმა უნდა. არ მქო­ნია იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ რა­ღა­ცებს ავ­ყო­ლო­დი, რაც ადა­მი­ანს ცუდ გზა­ზე და­ა­ყე­ნებ­და. იმა­ნაც იქო­ნია გავ­ლე­ნა, რომ დედა პე­და­გო­გი მყავ­და და მყავს, მა­მაც პე­და­გო­გი­უ­რი წრი­დან მო­დი­ო­და, ბე­ბია-ბა­ბუა შე­და­რე­ბით რბი­ლად გვექ­ცე­ო­და, მაგ­რამ მათ­გა­ნაც შე­ი­ნიშ­ნე­ბო­და გარ­კვე­უ­ლი სიმ­კაც­რე.

- სტუ­დენ­ტო­ბას ალ­ბათ კარ­გად იხ­სე­ნებთ.

- სტუ­დენ­ტო­ბის წლებ­ში ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი გახ­ლდით, ვი­ყა­ვი ფა­კულ­ტე­ტის სტუ­დენ­ტთა სა­მეც­ნი­ე­რო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი, შემ­დეგ სტუ­დენ­ტთა და ას­პი­რან­ტთა კავ­ში­რის თავ­მჯდო­მა­რე. ჩემს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ბევრ სხვა­დას­ხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბას ვა­წყობ­დი, მა­გა­ლი­თად, ლაშ­ქრო­ბებს, ვიქ­ტო­რი­ნებს, კონ­ცერ­ტებს, ექ­სკურ­სი­ებს. სწავ­ლის გარ­და, და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი ბევ­რი სხვა საქ­მით, რა­მაც ძა­ლი­ან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი შემ­ძი­ნა არა მხო­ლოდ ჩემი, არა­მედ სხვა ფა­კულ­ტე­ტე­ბი­და­ნაც. ახ­ლაც რომ ვხვდე­ბი მათ, ზოგი მე­გო­ბა­რია, ზოგი ახ­ლო­ბე­ლი და მათ­თან ერ­თად სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვიხ­სე­ნებ გა­ტა­რე­ბულ წლებს.

მე­სა­მე კურ­სი­დან ახალ­გაზ­რდა ეკო­ნო­მის­ტთა ასო­ცი­ა­ცი­ის წევ­რი გავ­ხდი, სა­დაც სა­მეც­ნი­ე­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბას ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ­დი, შემ­დეგ გამ­გე­ო­ბის თავ­მჯდო­მა­რის მო­ად­გი­ლე გავ­ხდი, 2007 წლამ­დე აქ­ტი­უ­რად ვი­ყა­ვი ახალ­გაზ­რდა ეკო­ნო­მის­ტთა ასო­ცი­ა­ცი­ა­ში.

- რო­გორც მივ­ხვდი, ეს აქ­ტი­უ­რო­ბა იმას უკავ­შირ­დე­ბო­და, რომ თა­ვი­დან­ვე ფიქ­რობ­დით სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ზე.

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ჩემი ძი­რი­თა­დი მო­წო­დე­ბა არის ის, რომ ვა­კე­თო კვლე­ვე­ბი, მუდ­მი­ვად ვე­ძე­ბო სი­ახ­ლე­ე­ბი, ჩემი ქვე­ყა­ნა და მე არ ჩა­მოვ­რჩეთ იმ სი­ახ­ლე­ებს, რაც მსოფ­ლი­ო­ში ხდე­ბა. ძა­ლი­ან კარ­გად ვგრძნობ­დი თავს მა­შინ, როცა კვლე­ვით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. სა­ჯა­რო სამ­სა­ხუ­რი დი­დად არ მომ­წონ­და, თუმ­ცა ყო­ველ­თვის მზად ვი­ყა­ვი, როცა სა­ჭი­რო იქ­ნე­ბო­და ჩემი გა­მოც­დი­ლე­ბა სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ში, ნე­ბის­მი­ერ პო­ზი­ცი­ა­ზე მეთ­ქვა თან­ხმო­ბა. არ მინ­და, გაც­ვე­თი­ლი ფრა­ზა ვთქვა, მაგ­რამ მინ­დო­და მე­კე­თე­ბი­ნა საქ­მე ქვეყ­ნი­სა და ჩემი ხალ­ხის­თვის.

- მი­ვა­დე­ქით იმ თე­მას, რა­მაც დღეს თქვენ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე ამ კა­ბი­ნეტ­ში მოგ­ვიყ­ვა­ნა. რო­გორ მი­ი­ღეთ მი­ნის­ტრო­ბა­ზე შე­თა­ვა­ზე­ბა და გა­გი­ჭირ­დათ თუ არა და­თან­ხმე­ბა.

- პირ­ველ რიგ­ში, იმას გა­ვიხ­სე­ნებ, რომ რო­დე­საც ქვე­ყა­ნა­ში პო­ლი­ტი­კუ­რი პრო­ცე­სე­ბი იც­ვლე­ბო­და, მე ჩა­ვე­ბი "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო პროგ­რა­მის მომ­ზა­დე­ბა­ში. ეს ჩემ­მა კო­ლე­გებ­მა, მე­გობ­რებ­მა მთხო­ვეს, ნო­დარ ხა­დურ­მა მთხო­ვა, ის წლე­ბია ჩემი მე­გო­ბა­რი გახ­ლავთ, უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან და ახალ­გაზ­რდა ეკო­ნო­მის­ტთა ასო­ცი­ა­ცი­ი­დან. მე და კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ან­მა და­ვი­წყეთ ეკო­ნო­მი­კუ­რი პროგ­რა­მის მომ­ზა­დე­ბა, გვი­წევ­და პრე­ზენ­ტა­ცი­ე­ბი, შეხ­ვედ­რე­ბი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, კო­ა­ლი­ცი­ის ლი­დერ­თან, ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­თა­ნაც. მას­თან შეხ­ვედ­რამ ორ­ჯერ მო­მი­წია. მერე ზა­ფხულ­ში გერ­მა­ნი­ა­ში გა­ვემ­გზავ­რე სამი თვით და პრო­ცე­სებს ცო­ტა­თი ჩა­მოვ­რჩი, მქონ­და სა­მეც­ნი­ე­რო სტა­ჟი­რე­ბის პროგ­რა­მა, გერ­მა­ნი­ის აკა­დე­მი­უ­რი გაც­ვლე­ბის საბ­ჭოს ორგზის სტი­პენ­დი­ა­ტი ვარ, ბოლო სამ­თვი­ა­ნი ვი­ზი­ტი მქონ­და ამ ქვე­ყა­ნა­ში. თბი­ლის­ში შუა სექ­ტემ­ბერ­ში დავ­ბრუნ­დი, როცა მოვ­ლე­ნე­ბი ძა­ლი­ან მწიფ­დე­ბო­და. ჩემს კო­ლე­გებ­თან ერ­თად, რომ­ლე­ბიც არ­ჩევ­ნე­ბის მო­ნი­ტო­რინგს აწარ­მო­ებ­დნენ, მეც ჩა­ვე­ბი ამ საქ­მე­ში და ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი არ­ჩევ­ნებს. როცა კო­ა­ლი­ცი­ამ გა­მარ­ჯვე­ბა მო­ი­პო­ვა და და­ი­წყო მთავ­რო­ბის ფორ­მი­რე­ბა, მათ გვერ­დით დად­გო­მა მთხო­ვეს. ასე მი­ვი­ღე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, რომ გავმხდა­რი­ყა­ვი რე­გი­ო­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბი­სა და ინფრას­ტრუქ­ტუ­რის მი­ნის­ტრი. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა სწრა­ფად იყო მი­სა­ღე­ბი და სწრა­ფად­ვე მი­ვი­ღე. თა­ვი­დან ით­ქვა, რომ ამ სა­მი­ნის­ტროს რე­ორ­გა­ნი­ზე­ბა იგეგ­მე­ბო­და და ის უნდა გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი­ყო ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტროს­თან, მაგ­რამ როცა საქ­მე­ებ­ში ღრმად ჩა­ვი­ხე­დეთ, ვნა­ხეთ, რომ ასე­თი მე­ქა­ნი­კუ­რი გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა არ იქ­ნე­ბო­და ეფექ­ტუ­რი და გარ­კვე­უ­ლი პრო­ექ­ტე­ბი გა­და­ვე­ცით ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტროს, ზო­გი­ერ­თი კი აქ და­ვი­ტო­ვეთ და ვაგ­რძე­ლებთ მათ­ზე მუ­შა­ო­ბას.

- რო­გო­რია აქ მუ­შა­ო­ბა?

- ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი, წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ასზე მეტი სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტი მიმ­დი­ნა­რე­ობს. და­გეგ­მი­ლია ად­გი­ლობ­რი­ვი თვით­მმარ­თვე­ლო­ბის რე­ფორ­მა, რო­მე­ლიც ნა­წი­ლობ­რივ ჩვენ­თან მზად­დე­ბა. სა­მუ­შაო დღე იწყე­ბა დი­ლას და ძა­ლი­ან გვი­ან ღამე მთავ­რდე­ბა, ხში­რად გავ­დი­ვართ რე­გი­ო­ნებ­ში, გვაქვს პრე­ზენ­ტა­ცი­ე­ბი, შეხ­ვედ­რე­ბი ხალ­ხთან. დღე­საც, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შა­ბა­თია, დი­ლი­დან ვმუ­შა­ობ და მერე კა­ხეთ­ში მივ­დი­ვარ შეხ­ვედ­რებ­ზე. დღის მე­ო­რე ნა­ხე­ვარ­ში უფრო არის ამო­სუნ­თქვის სა­შუ­ა­ლე­ბა.

- შეხ­ვედ­რე­ბი­სას სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში რო­გორ გხვდე­ბი­ან?

- არ არ­სე­ბობს მხა­რე, მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტი, ტე­რი­ტო­რია, სა­დაც მი­ნი­მუმ 2-3-ჯერ არ ვარ ნამ­ყო­ფი. ბოლო წლებ­ში მი­წევ­და რე­გი­ო­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის კვლე­ვე­ბის მომ­ზა­დე­ბა, ძა­ლი­ან ბევ­რი მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის­თვის მაქვს და­წე­რი­ლი სო­ცი­ა­ლურ-ეკო­ნო­მი­კუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბის გეგ­მე­ბი, მი­წევ­და ჩას­ვლა და იქ დარ­ჩე­ნა, ჯერ კი­დევ იმ პე­რი­ო­დი­დან, როცა ტრან­სპორ­ტი ასე გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი არ იყო და არც სა­კუ­თა­რი მან­ქა­ნა მყავ­და. სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სე­ბით თუ ავ­ტო­ბუ­სე­ბით ვმგზავ­რობ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გა­ჭირ­ვე­ბის წლე­ბი იყო, იმ წლებ­ში უფრო სა­ხა­ლი­სო იყო რე­გი­ო­ნებ­ში სი­ა­რუ­ლი, საქ­მის მერე გან­ტვირ­თვის თვალ­საზ­რი­სით. უფრო სხვა­ნა­ი­რად გვხვდე­ბოდ­ნენ. დღეს რე­გი­ო­ნებ­ში ცოტა შეც­ვლი­ლი ვი­თა­რე­ბაა, რად­გან ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი რე­გი­ო­ნე­ბი­დან დე­და­ქა­ლაქ­ში ჩა­მო­ვი­და და ჩვენ­და სამ­წუ­ხა­როდ, ბევ­რი სო­ფე­ლი და­ი­ცა­ლა. ბევ­რგან ცი­ვი­ლი­ზა­ცია შე­ვი­და, ტე­ლე­ფო­ნია, ინ­ტერ­ნე­ტი იჭერს, იმ ენა­ზე გე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან და ისეთ რა­ღა­ცებ­ზე, რაც თბი­ლის­შიც ხში­რად გეს­მის...

- გცნო­ბენ, რომ ჩა­დი­ხართ?

- რა თქმა უნდა.

- თქვენს მშობ­ლი­ურ კუ­თხე­ში ჩახ­ვე­დით უკვე რო­გორც მი­ნის­ტრი?

- მა­ღა­ლი მო­ლო­დი­ნი იმი­სა, რომ ჩემი კუ­თხის­თვის უფრო მეტს გა­ვა­კე­თებ, ვერ გა­მარ­თლდე­ბა. ახლა ვად­გენთ ობი­ექ­ტურ კრი­ტე­რი­უ­მებს, რის მი­ხედ­ვი­თაც კონ­კრე­ტუ­ლი მხა­რე­ე­ბის­თვის პროგ­რა­მე­ბი უნდა შე­ირ­ჩეს. სტი­ქი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ბოლო პე­რი­ოდ­ში კა­ხეთ­ში უფრო მე­ტად ვი­ყა­ვი, ვიდ­რე სა­მეგ­რე­ლო­ში. კა­ხეთ­ში სტი­ქი­ის კო­მი­სია გვაქვს და კომ­პენ­სა­ცი­ე­ბი რიგ­დე­ბა. ერთი, რაც ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ის არის, რომ ყვე­ლა მხა­რის ენა მეს­მის, ყვე­ლას აქვს თა­ვი­სი ტრა­დი­ცი­ე­ბი, მიდ­გო­მე­ბი, ვიცი, ვის რა ენა­ზე უნდა და­ვე­ლა­პა­რა­კო.

- კა­ხე­ლებს რო­გორ უნდა მი­უდ­გე?

- კა­ხე­ლე­ბი უფრო პირ­და­პი­რი ხალ­ხია. იქ დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რი ენით სა­უ­ბა­რი ნაკ­ლე­ბად გა­მო­დის, მათ­თან უშუ­ა­ლოდ და პირ­და­პირ უნდა ისა­უბ­რო. იმერ­ლე­ბი უფრო ენაკ­ვი­მა­ტი ხალ­ხია და თუ რა­ღაც შე­გე­შა­ლა, იუ­მორ­ში გა­გი­ტა­რე­ბენ ისეთ­ნა­ი­რად, რომ შეგრცხვე­ბა, მაგ­რამ თა­ვად არ გაგ­რძნო­ბი­ნე­ბენ (იღი­მის). ჩემს მშობ­ლი­ურ მხა­რე­ში ყვე­ლას უხა­რია, რომ არ ლა­პა­რა­კობ მხო­ლოდ ქარ­თუ­ლად და გზა­დაგ­ზა მეგ­რულს გა­უ­რევ (იცი­ნის).

- მოგ­ზა­უ­რო­ბა თქვე­ნი გა­ტა­ცე­ბაა?

- ნამ­დვი­ლად მიყ­ვარს, რო­გორც ქვეყ­ნის შიგ­ნით, ასე­ვე მის გა­რეთ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ნა­დი­რო­ბა, მაგ­რამ მი­ნის­ტრო­ბის პე­რი­ოდ­ში სა­ნა­დი­როდ არ ვყო­ფილ­ვარ. სა­ქარ­თვე­ლოს კუ­თხე­ე­ბის გარ­და, სა­მოგ­ზა­უ­როდ ძა­ლი­ან ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ნამ­ყო­ფი, ჩვენს მე­ზო­ბელ ქვეყ­ნებ­ში, ევ­რო­პა­ში, აზი­ის ქვეყ­ნებ­ში, ინ­დო­ეთ­ში გახ­ლდით სამი კვი­რით კონ­კრე­ტუ­ლი პროგ­რა­მით, გერ­მა­ნი­ა­ში მაქვს დიდი დრო გა­ტა­რე­ბუ­ლი, პო­ლო­ნეთ­ში, ლატ­ვი­ა­ში, საფ­რან­გეთ­ში, იტა­ლი­ა­ში ასე­ვე ნამ­ყო­ფი ვარ. შუა აზი­ის ქვეყ­ნებ­ში სა­ბი­უ­ჯე­ტო სა­კი­თხებ­ში კონ­სულ­ტან­ტად მი­წევ­და მუ­შა­ო­ბა. 150-ზე მეტ­ჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი თვითმფრი­ნა­ვის ბორტზე. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ის მო­მენ­ტი, როცა თვითმფრი­ნა­ვი სწყდე­ბა ასაფ­რენ ბი­ლიკს.

- ინ­დო­ეთ­ში რო­დის იყა­ვით?

- 2011 წლის თე­ბერ­ვალ­ში, იქ ტემ­პე­რა­ტუ­რა სა­შუ­ა­ლოდ 17-20 გრა­დუ­სი იყო. არ ცხე­ლო­და და შე­სა­ბა­მი­სად, სი­ცხეს­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბე­ბის რის­კი არ ყო­ფი­ლა. დე­ლი­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად გა­მა­ო­ცა ორმა აბ­სო­ლუ­ტურ­მა უკი­დუ­რე­სო­ბამ, ძა­ლი­ან მდი­და­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი და კარ­გი უბ­ნე­ბი და, მე­ო­რე მხრივ, ღა­ტა­კე­ბი, რომ­ლე­ბიც ეს­ტა­კა­დე­ბის ქვეშ ცხოვ­რო­ბენ. წაგ­ვიყ­ვა­ნეს ქა­ლაქ აგ­რა­ში, ეს არის ად­გი­ლი, სა­დაც ტაჯ-მა­ჰა­ლი მდე­ბა­რე­ობს. ძა­ლი­ან ბევ­რი ტუ­რის­ტი ვნა­ხეთ იქ, რამ­დე­ნი­მე ასე­უ­ლი ათა­სი ერთ დღეს. ვერც კი წარ­მო­მედ­გი­ნა, რომ ასე­თი უზარ­მა­ზა­რი რი­გე­ბი იქ­ნე­ბო­და, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი კულ­ტუ­რუ­ლი ძეგლია. მა­ი­მუ­ნე­ბი ახ­ტე­ბი­ან ავ­ტო­მან­ქა­ნებს, როცა მან­ქა­ნე­ბი ჩერ­დე­ბი­ან...

- ტაჯ-მა­ჰა­ლი სიყ­ვა­რულს უკავ­შირ­დე­ბა და თქვენს სიყ­ვა­რულ­ზე რას გვე­ტყვით?

- ჩემი ამ­ბა­ვი ტაჯ-მა­ჰალს არ უკავ­შირ­დე­ბა (იცი­ნის). მე­უღ­ლე, თი­ნა­თინ თი­ნი­კაშ­ვი­ლი, 2007 წელს გა­ვი­ცა­ნი. ჩემი სტუ­დენ­ტი გახ­ლდათ. 2008 წლის 20 სექ­ტემ­ბერს გვქონ­და ქორ­წი­ლი, გვყავს შვი­ლი, კონ­სტან­ტი­ნე, რო­მე­ლიც ბაღ­ში და­დის, სამ­წლი­ნა­ხევ­რი­საა. გვაქვს პა­ტა­რა ოჯა­ხი, თბი­ლად და კარ­გად ვართ. ერ­თა­დერ­თი საზ­რუ­ნა­ვი ისაა, რომ დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ძა­ლი­ან ცოტა დროს ვა­ტა­რებ ოჯახ­თან.

- რო­გორ მო­ხიბ­ლეთ თქვე­ნი მე­უღ­ლე?

- გა­მორ­ჩე­უ­ლი არა­ფე­რი მომ­ხდა­რა. ვერ გე­ტყვით, რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი რამ ჩა­ვი­დი­ნე-მეთ­ქი, ყო­ველ­დღე თითო ნა­ბი­ჯი იდ­გმე­ბო­და ორი­ვე მხრი­დან და ასე მი­ვე­დით ერ­თმა­ნე­თამ­დე.

- ამ­ბობთ, რომ არ გაქვთ თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო. მე­უღ­ლე არ გე­წუ­წუ­ნე­ბათ?

- კი, ნა­წი­ლობ­რივ, წუ­წუნს ვერ და­ვარ­ქმევ­დი, მაგ­რამ მთხოვს ხოლ­მე, კვი­რას მა­ინც არ მქონ­დეს საქ­მე. ეს უკე­თე­სი იქ­ნე­ბო­და მის­თვი­საც და ჩემ­თვი­საც, რად­გან მე დიდი ხანი ოჯა­ხის გა­რე­შე ვერ ვძლებ. როცა ოჯახ­ში არის სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი, ხში­რად არ უნდა იყ­ვნენ ცალ-ცალ­კე და შო­რი­შორს ერ­თმა­ნე­თის­გან.

- მე­ო­ჯა­ხე ადა­მი­ა­ნი ყო­ფილ­ხართ. ბა­ზარ­ში თუ ეგ­ზავ­ნე­ბით მე­უღ­ლეს?

- მი­ნის­ტრო­ბამ­დეც არ ვეგ­ზავ­ნე­ბო­დი, რად­გან კარ­გი ამორ­ჩე­ვა არ ვიცი. მე მძღო­ლის ფუნ­ქცი­ას უფრო ვას­რუ­ლებ­დი ად­რეც. კარ­გად თუ არ და­მა­ბა­რეს და და­მი­წე­რეს, შე­იძ­ლე­ბა, სუ­პერ­მარ­კეტ­ში რა­ღა­ცე­ბი შე­მე­შა­ლოს და ერთი სა­ხე­ო­ბის მა­გივ­რად მე­ო­რე, მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ვი­ყი­დო. ასე­თი რამ გა­მი­კე­თე­ბია და არც ისე იშ­ვი­ა­თად.

- ვიცი, რომ მე­უღ­ლე ფეხ­მძი­მედ არის.

- დიახ, სა­წყი­სი ეტა­პია და იმე­დია, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა (იღი­მის).

- ბევ­რი შვი­ლის ყოლა გსურთ?

- 2-3-ის მა­ინც. მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნო­ბა­ზე არას­დროს მი­ფიქ­რია.

- თუ არის თქვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში რო­მან­ტი­კა და სა­ჩუქ­რე­ბი?

- რო­დის რო­გორ. ალ­ბათ უფრო იშ­ვი­ა­თად. მირ­ჩევ­ნია, დამ­ფი­ნან­სებ­ლის როლ­ში გა­მო­ვი­დე და სა­ჩუ­ქა­რი თა­ვად აარ­ჩი­ოს, ვიდ­რე მე და­ვი­წყო რა­ღა­ცის ძი­ე­ბა. უნდა მო­ვი­ფიქ­რო კარ­გად, მე­უღ­ლეს რა გა­უ­ხარ­დე­ბა და შე­არ­ჩიო, არც შერ­ჩე­ვის მხრივ მაქვს დიდი პრე­ტენ­ზია და არც დრო მაქვს მო­სა­ფიქ­რებ­ლად (იცი­ნის), ამი­ტომ სხვა­ნა­ი­რი მიდ­გო­მა შე­ვი­მუ­შა­ვე.

- გა­ტა­ცე­ბებ­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დით და მოგ­ზა­უ­რო­ბა ვახ­სე­ნეთ. გარ­და ამი­სა, რით ხართ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, რა გიყ­ვართ ძა­ლი­ან? მახ­სოვს, "ეტა­ლონ­ში" სტუმ­რო­ბი­სას წა­იმ­ღე­რეთ. მღე­რით?

- არა, არა... სტუ­დენ­ტო­ბის დროს მო­ვინ­დო­მე და გი­ტა­რა­ზე და­ვი­წყე სი­ა­რუ­ლი, მაგ­რამ სიმ­ღე­რი­სას ხმა მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ მი­წყობ­და ხელს და გი­ტა­რა­საც და­ვა­ნე­ბე თავი. გა­ტა­ცე­ბას თუ და­ვარ­ქმევთ, იმ ქვეყ­ნე­ბი­დან, სა­დაც ვმოგ­ზა­უ­რობ, ფუ­ლის მო­ნე­ტე­ბი ჩა­მო­მაქვს. ამას უფრო მე­ტად ჩემს პრო­ფე­სი­ას ვუ­კავ­ში­რებ.

- იმა­ზე თუ ფიქ­რობთ, როცა თქვე­ნი მი­ნის­ტრო­ბა და­სას­რულს მი­უ­ახ­ლოვ­დე­ბა, რამ­დე­ნად კარგ სა­ხელს და­ტო­ვებთ ამ კუ­თხით?

- ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი კარ­გი რამ გა­ვა­კე­თოთ და შე­ფა­სე­ბა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მი­ვან­დოთ. რო­გორ­საც და­ვიმ­სა­ხუ­რებ, ისე­თი შე­ფა­სე­ბა იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ისეთ რა­ღა­ცას არ გა­ვა­კე­თებ, რომ ვინ­მემ წა­მო­მა­ძა­ხოს, რა­ღაც ცუდი გა­ვა­კე­თე ან შე­მეძ­ლო და არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია. შე­იძ­ლე­ბა, დად­გეს ისე­თი პე­რი­ო­დი, ვი­ღა­ცამ ან რა­ღა­ცამ მა­ი­ძუ­ლოს არა­სა­სურ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა და ამ შემ­თხვე­ვა­ში მზად ვიქ­ნე­ბი, დავ­ტო­ვო პოს­ტი.

- კრი­ტი­კას რო­გორ იღებთ?

- გვაკ­რი­ტი­კე­ბენ იმის გამო, თით­ქოს პრო­ექ­ტებს ვა­ჩე­რებთ. ზოგ­ჯერ ვპა­სუ­ხობ კრი­ტი­კას, ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ, რომ საქ­მე უნდა ვა­კე­თო და არ დავ­კავ­დე კრი­ტი­კის მოს­მე­ნით და ამა­ში დრო­ის და­კარ­გვა არ მინ­და. თუმ­ცა კრი­ტი­კის ანა­ლი­ზი სა­ჭი­როა, ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სამ­სა­ხუ­რი ამ­ზა­დებს ამ ანა­ლიზს და გვაწ­ვდის. ჩა­კე­ტილ სის­ტე­მა­ში მუ­შა­ო­ბა არ მინ­და. თუკი კრი­ტი­კა ჯან­სა­ღია, ამას, რა თქმა უნდა, გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ.

- რა პრო­ექ­ტე­ბი გა­ჩერ­და, რა­ზეც სა­უბ­რო­ბენ?

- არც ერთი პრო­ექ­ტი არ გა­ჩე­რე­ბუ­ლა, რაც ჩვენს სა­მი­ნის­ტროს ეკუთ­ვნო­და. რამ­დე­ნი­მეს გა­დავ­ხე­დეთ, მა­გა­ლი­თად, რუს­თა­ვი-თბი­ლი­სის ავ­ტო­მა­გის­ტრალ­თან და­კავ­ში­რე­ბით დარ­ღვე­ვე­ბი იყო, ამი­ტო­მაც ხე­ლახ­ლა გვი­წევს ამ პრო­ექ­ტის გა­მო­ცხა­დე­ბა. ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც უარი ით­ქვა, ეს იყო ლა­ზი­კის მშე­ნებ­ლო­ბა, რად­გან ამა­ზე ჩვენს სა­მი­ნის­ტრო­ში არ ასე­ბობ­და ხარჯთაღ­რი­ცხვა, თან­ხა არ იყო გა­მო­ყო­ფი­ლი. თან­ხა ცალ­კე­უ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე ქა­ო­ტუ­რად იხარ­ჯე­ბო­და. ის ტე­რი­ტო­რია სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორც სა­პორ­ტო ტე­რი­ტო­რია და ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტრო მუ­შა­ობს ინ­ვეს­ტო­რებ­თან. თუკი შემ­დგომ­ში ჩვე­ნი სა­მი­ნის­ტროს ჩარ­თვის სა­ჭი­რო­ე­ბა გა­მო­იკ­ვე­თე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად ჩა­ვერ­თვე­ბით.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)