"ის ხში­რად ეკი­თხე­ბა სა­კუ­თარ თავს: რა­ტომ? რის­თვის? ღირს თუ არა? გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბამ­დე სა­ქა­ნე­ლა­სა­ვით ირ­წე­ვა. ხში­რად არ ჰყოფ­ნის მო­ხერ­ხე­ბუ­ლო­ბა, იყოს ეშ­მა­კი. სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ფრონტზე გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის შე­სა­ბა­მი­სად, ის ან მზე­სა­ვით ანა­თებს, ან დარ­დის­გან მკვდა­რია", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ღო­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ სას­წორს. ეს, მსა­ხი­ობ ანი ტყე­ბუ­ჩა­ვას ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, ბი­ცო­ლას რჩე­ვით ას­ტრო­ლოგს პი­რა­დი ჰო­როს­კო­პი შე­ვად­გე­ნი­ნე; მა­შინ "დასი" ახა­ლი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი იყო და ახ­ლობ­ლე­ბი კა­რი­ე­რის აწყო­ბა­ში მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დნენ. ვი­ცო­დი, პი­რა­დი ჰო­როს­კო­პის შედ­გე­ნა ეკ­ლე­სი­უ­რად გა­მარ­თლე­ბუ­ლი არ არის, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ყო­ველ­თვის მე­გო­ნა, რომ ჩემი ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნი სას­წო­რია, მაგ­რამ ას­ტრო­ლოგ­მა და­ბა­დე­ბის სა­ა­თის მი­ხედ­ვით მი­თხრა, რომ ლომი ვარ. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ამან გა­მა­ხა­რა - ლომი ხომ სიძ­ლი­ე­რის სიმ­ბო­ლოა, მე­ფუ­რი ნი­შა­ნია. ისიც მე­სი­ა­მოვ­ნა, რომ პლა­ნე­ტა ვე­ნე­რა მფარ­ვე­ლობს. ყვე­ლა ქალი ცდი­ლობს, იდუ­მა­ლე­ბით მო­ცუ­ლი იყოს და ზოგ­ჯერ ამის გამო, სა­სა­ცი­ლო­ე­ბიც კი ვართ.

- "ის ძა­ლი­ან მკაც­რია და იშ­ვი­ა­თად მი­დის დათ­მო­ბა­ზე".

- ვერ ვი­ტყვი, რომ დათ­მო­ბა­ზე იშ­ვი­ა­თად მივ­დი­ვარ. მგო­ნი, პი­რი­ქით უფ­როა - დამთმო­ბი ხა­სი­ა­თი მაქვს. ლმო­ბი­ე­რი ვარ და ცოტა არ იყოს, მი­ა­მი­ტიც.

- ამას ას­ტრო­ლო­გე­ბიც აღ­ნიშ­ნა­ვენ. "ღო­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ადა­მი­ანს ყო­ველ­თვის სჯე­რა იმის, რა­საც ეუბ­ნე­ბი­ან".

- კი, ასეა. არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემი გუ­ლის შიგ­ნით "ცხოვ­რო­ბენ". მათ ყო­ველ­თვის ვუს­მენ და არას­დროს ვა­კონ­ტრო­ლებ, ხოლო ვინც გულს მიღ­მა არის, მისი აზ­რე­ბი და შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ნაკ­ლე­ბად მა­ინ­ტე­რე­სებს; თუ ვინ­მე სი­მარ­თლეს არ ლა­პა­რა­კობს ან ნათ­ქვამს სხვა ქვე­ტექ­სტი უდევს, თავს ზრდი­ლო­ბი­ა­ნად ვუხ­რი და ვშორ­დე­ბი. სა­ერ­თოდ, უკონ­ფლიქ­ტო ადა­მი­ა­ნი ვარ.

- "მას არ უყ­ვარს კა­მათ­ში ჩარ­თვა. მხო­ლოდ მათ­თან სა­უბ­რობს, ვი­საც პა­ტივს სცემს".

- ნამ­დვი­ლად ასეა! ჯან­სა­ღი კა­მა­თი, მსჯე­ლო­ბა მიყ­ვარს. ვღი­ზი­ან­დე­ბი, როცა შე­უ­ფე­რე­ბელ გა­რე­მო­ში პო­ლი­ტი­კა­ზე, არ­ჩევ­ნებ­ზე კა­მა­თო­ბენ და მით უმე­ტეს, როცა კა­მათ­ში არა­კომ­პე­ტენ­ტუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თვე­ბი­ან.

- "ის ყო­ველ­თვის კარ­გი მო­თა­მა­შეა, მაგ­რამ არას­დროს ამ­ჟღავ­ნებს ვინ­მეს­თან შე­ჯიბ­რე­ბის სურ­ვილს".

- ვა­ღი­ა­რებ, კარ­გი მო­თა­მა­შე ვარ, რა­შიც ალ­ბათ, ჩემი დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რო­ბა მი­წყობს ხელს. თუმ­ცა, ისიც მარ­თა­ლია, რომ ვინ­მეს­თან შე­ჯიბ­რე­ბის სურ­ვი­ლი, თით­ქმის არას­დროს მაქვს. ვიცი, ამ­ქვეყ­ნად ყო­ველ­თვის მო­ი­ძებ­ნე­ბი­ან ჩემ­ზე ლა­მა­ზი, ნი­ჭი­ე­რი, შრო­მის­მოყ­ვა­რე და მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი. ღმერ­თმა ნუ ქნას, სხვა­ნა­ი­რად იყოს. ვფიქ­რობ, ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში თავ­მდაბ­ლო­ბა და სიმ­შვი­დე ყო­ველ­თვის ამარ­თლებს; ამა­ვე დროს, უნდა გქონ­დეს ჯან­სა­ღი ამ­ბი­ცი­აც - ეს კა­რი­ე­რა­ში წინსვლის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ მე დღემ­დე ვერ ვის­წავ­ლე, რო­გორ გავ­ხდე ამ­ბი­ცი­უ­რი. თე­ატ­რა­ლურ­ში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, პირ­ვე­ლი­ვე დღეს მი­თხრეს: სი­ტყვა - "ვიცი", ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ კონ­კრე­ტუ­ლი რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა შე­გიძ­ლი­აო.

- "იშ­ვი­ა­თად ცრუ­ობს და მა­ში­ნაც, მხო­ლოდ თავ­დაც­ვის მიზ­ნით".

- მარ­თა­ლია, ტყუ­ი­ლი არ მიყ­ვარს. სიც­რუე მამ­ძი­მებს და რა­ტომ უნდა მო­ვი­ტყუო? შე­იძ­ლე­ბა იშ­ვი­ა­თად, ისიც - ბავ­შვუ­რი, უწყი­ნა­რი ტყუ­ი­ლის თქმა მო­მიხ­დეს. სიც­რუ­ეს სი­მარ­თლით ცხოვ­რე­ბა მირ­ჩევ­ნია.

- "ხში­რად არ ჰყოფ­ნის მო­ხერ­ხე­ბუ­ლო­ბა, იყოს ეშ­მა­კი".

- ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ზედ­მე­ტად თავ­მოყ­ვა­რე ხარ და პირ­და­პი­რი ადა­მი­ა­ნი ხარო, - ეშ­მა­კო­ბას კი ხა­სი­ა­თის სიმ­სუ­ბუ­ქე და სი­ლა­ღე სჭირ­დე­ბა. ვი­ღა­ცის­თვის ეშ­მა­კუ­რი ხრი­კე­ბი შე­იძ­ლე­ბა, ად­ვი­ლი მო­სა­ფიქ­რე­ბე­ლი იყოს, ჩემ­თვის კი ეს ძა­ლი­ან ძნე­ლია.

- შენ­თვის ქა­ლუ­რი ხრი­კე­ბიც უცხოა?

- ყვე­ლა ქალ­მა თა­ვი­სე­ბუ­რი ხრი­კი იცის. ჩემი ხრი­კე­ბი უწყი­ნა­რია, რად­გა­ნაც ინ­ტრი­გე­ბის ხლარ­თვა არ მა­ხა­სი­ა­თებს და ჩახ­ლარ­თუ­ლი ამ­ბე­ბიც ნაკ­ლე­ბად მი­ზი­დავს.

- "მას ცოტა მე­გო­ბა­რი ჰყავს, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე მათი ერ­თგუ­ლია".

- 4-5 ახლო მე­გო­ბა­რი მყავს. ერ­თმა­ნე­თის­თვის ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­ვით ვართ. ერთი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი მყავს, რო­მელ­თა­ნაც სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე ვი­მე­გობ­რებ.

- "სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ფრონტზე გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის შე­სა­ბა­მი­სად, ის ან მზე­სა­ვით ანა­თებს, ან დარ­დის­გან მკვდა­რია".

- სხვაგ­ვა­რად ვერც წარ­მო­მიდ­გე­ნია. დარ­დის­გან მა­შინ "ვკვდე­ბო­დი", როცა ნა­ად­რევ ასაკ­ში უი­მე­დოდ ვი­ყა­ვი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. იმ პე­რი­ოდ­ში სულ მე­ძი­ნე­ბო­და, "გარ­და­ტე­ხის ასაკს" თან უამ­რა­ვი კომ­პლექ­სიც ახ­ლდა. როცა გიყ­ვარს და უყ­ვარ­ხარ, მზე­სა­ვით გა­ა­ნა­თებ, აბა, რა იქ­ნე­ბა?!

- რო­გორც ვიცი, ახლა სწო­რედ ასე­თი პე­რი­ო­დი გაქვს...

- ნამ­დვი­ლად ასეა, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ!

- შენს რჩე­ულს რო­დის გაგ­ვაც­ნობ?

- მა­შინ, როცა ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბას ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სახე მი­ე­ცე­მა. ამ ეტაპ­ზე კი ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა მხო­ლოდ ჩვე­ნია და მას მოვ­ლა, გაფრ­თხი­ლე­ბა სჭირ­დე­ბა.

- მის ვი­ნა­ო­ბას გაგ­ვიმ­ხელ?

- მხო­ლოდ იმას გე­ტყვი, რომ რეკ­ლა­მე­ბის რე­ჟი­სო­რია, - ანუ ხე­ლო­ვა­ნია, რაც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გახ­ლავთ. ჩემი აზ­რით, წყვილს შო­რის უფრო მეტი გა­გე­ბა და ჰარ­მო­ნი­აა მა­შინ, როცა ერთი სფე­როს წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი არი­ან.

- "ის ამა­ყია სა­კუ­თა­რი თა­ვით. თუ მის დამ­ცი­რე­ბას შე­ეც­დე­ბით, თქვენ წი­ნა­შე ამა­ყი და სა­ში­ნე­ლი ღრი­ა­ლა "ცხო­ვე­ლი" აღი­მარ­თე­ბა".

- ხმის მა­ღა­ლი ტემ­ბრი მაქვს, მაგ­რამ ღრი­ა­ლა არ ვარ. ჩემი აზ­რით, როცა ვინ­მე შენს დამ­ცი­რე­ბას შე­ეც­დე­ბა, მას წყნა­რად და ლა­კო­ნი­უ­რად უნდა აუხ­სნა, რომ ეშ­ლე­ბა.

- "ვერ იტანს სიბ­ნე­ლეს და მარ­ტო­ო­ბას".

- პი­რი­ქით - გან­მარ­ტო­ე­ბა მიყ­ვარს. ამ დროს ვფიქ­რობ სა­კუ­თარ თავ­ზე, საქ­მე­ზე, მო­მა­ვალ­ზე... ზოგ­ჯერ გან­მარ­ტო­ე­ბის დრო­საც კი ვმუ­შა­ობ, ვმე­ცა­დი­ნე­ობ, პერ­სო­ნაჟ­ზე ვფიქ­რობ.

- "უყ­ვარს ადა­მი­ა­ნე­ბი და არა - ხალ­ხმრავ­ლო­ბა".

- ას­ტრო­ლო­გებს ვე­თან­ხმე­ბი: ღა­მის კლუ­ბებ­ში მუდ­მი­ვად სი­ა­რუ­ლი და "ტუსოვ­კე­ბი" ჩემი ცხოვ­რე­ბის წესი არ არის. ღა­მის კლუბ­ში იშ­ვი­ა­თად მივ­დი­ვარ და მა­ში­ნაც, მხო­ლოდ ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში ვერ­თო­ბი. ღრე­ო­ბას ვერ ვი­ტან, ხალ­ხმრავ­ლო­ბა­ში ვერ ვის­ვე­ნებ.

- "გა­დაღ­ლი­ლო­ბი­სას გან­ტვირ­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბა წიგ­ნე­ბის კი­თხვაა".

- მარ­თლაც ასეა! ერთი პე­რი­ო­დი, როცა სი­გა­რეტს თავი და­ვა­ნე­ბე, ძა­ლი­ან მე­ში­ნო­და, წო­ნა­ში არ მო­მე­მა­ტე­ბი­ნა, ამი­ტომ ყო­ველ­დღე დავ­რბო­დი, მერე შინ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი ჯერ თავს ვი­წეს­რი­გებ­დი, შემ­დეგ კი წა­მოვ­წვე­ბო­დი და წიგ­ნის კი­თხვით ვერ­თო­ბო­დი. ეს პრო­ცე­სი იმ­დე­ნად სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო, რომ და­ხარ­ჯუ­ლი ენერ­გია უკან ორ­მა­გად მიბ­რუნ­დე­ბო­და.

- "მო­უს­ვე­ნა­რია, მაგ­რამ საქ­მის დროს აჩ­ქა­რე­ბა არ უყ­ვარს".

- ჩვე­ვად მაქვს, რამ­დე­ნი­მე საქ­მეს ერ­თდრო­უ­ლად ვა­კე­თებ. სწრა­ფი ვარ. როცა სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ვტრი­ა­ლებ, ერ­თდრო­უ­ლად 2 სა­დილს ვამ­ზა­დებ. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს პრო­ფე­სი­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბას: ამ შემ­თხვე­ვა­ში აჩ­ქა­რე­ბა დი­დად არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ გა­და­ღე­ბე­ბი ისეთ ტემპშია, გვინ­და თუ არა, აჩ­ქა­რე­ბა ყვე­ლას გვი­წევს.

- "ის ხში­რად სვამს კი­თხვებს: რა­ტომ? რის­თვის? ღირს თუ არა?"

- ბოლო დროს ვცდი­ლობ, რაც შე­იძ­ლე­ბა ცოტა კი­თხვა დავ­სვა...

- რა­ტომ, ეს ცუ­დია?

- შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცის­თვის კარ­გი იყოს, ვი­ღა­ცის­თვის - ცუდი. არის ასა­კი, როცა შეც­დო­მე­ბის დაშ­ვე­ბა გე­პა­ტი­ე­ბა, მაგ­რამ წლე­ბის მან­ძილ­ზე ბევრ რა­მეს სწავ­ლობ...

- "მერ­ყე­ვია. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბამ­დე სა­ქა­ნე­ლა­სა­ვით ირ­წე­ვა".

- გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბი­სას მარ­თლაც, ბევ­რს ვფიქ­რობ; მა­ში­ნაც კი, როცა შე­მიძ­ლია მარ­ტი­ვად ვთქვა: "ჰო" ან "არა".

- "ის ყო­ველ­გვა­რი ძა­ლა­დო­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გია".

- ვგმობ ძა­ლა­დო­ბას! მისი გა­მოვ­ლი­ნე­ბის ნე­ბის­მი­ე­რი ფორ­მა ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი სას­წო­რი არის ადა­მი­ა­ნი, ან­გე­ლო­ზის თვი­სე­ბე­ბით.

- (იცი­ნის) ეს შე­ფა­სე­ბა გაზ­ვი­ა­დე­ბუ­ლი არ არის?! მე ან­გე­ლო­ზი ნამ­დვი­ლად არ ვარ, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნე­ბის უმე­ტე­სო­ბის მსგავ­სად, ვცდი­ლობ, რაც შე­იძ­ლე­ბა უკე­თე­სი გავ­ხდე. კარ­გი და ცუდი თვი­სე­ბე­ბი ყვე­ლას გვაქვს. სრულ­ყო­ფი­ლი ადა­მი­ა­ნი არ არ­სე­ბობს.

- და­ბო­ლოს, სე­რი­ალ­თან და­კავ­ში­რე­ბით გკი­თხავ: "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" რო­დი­დან გა­ნახ­ლდე­ბა?

- რო­გორც ვიცი, გა­და­ღე­ბე­ბი თე­ბერ­ვლი­დან უნდა და­ვი­წყოთ, მაგ­რამ ზუს­ტი თა­რი­ღი ჯერ ცნო­ბი­ლი არ არის. ფილ­მი - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლი" კარ­გი გა­მო­ვი­და, რაც ძა­ლი­ან მი­ხა­რია. სხვა­თა შო­რის, ეს ფილ­მი ჩემს მშობ­ლებს ჯერ არ უნა­ხავთ - ბი­ლე­თე­ბი ვერ ვი­შო­ვე, რამ­დე­ნი­მე დღის უკვე წი­ნას­წარ გა­ყი­დუ­ლია. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა არის ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი და მას­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა ცხა­დია, არა მარ­ტო სა­ინ­ტე­რე­სო, არა­მედ სა­სი­ა­მოვ­ნოც არის.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)