მის ბავ­შვო­ბა­ში სა­ა­ხალ­წლო ნაძ­ვის ხე ბრჭყვი­ა­ლა სა­თა­მა­შო­ე­ბით, ათას­გვა­რი მო­სარ­თა­ვით, გირ­ლი­ან­დე­ბი­თა და სა­ა­ხალ­წლო დე­კო­რა­ცი­ე­ბით მორ­თუ­ლი არ ყო­ფი­ლა. ხეს ხი­ლი­თა და კამ­ფე­ტე­ბით "მო­სავ­დნენ". ძვე­ლით ახალ წლამ­დე ცო­ცხა­ლი ხი­ლი­თა და გემ­რი­ე­ლი კამ­ფე­ტე­ბით და­ხუნძლუ­ლი ხე "შიშ­ვლდე­ბო­და" და 15 იან­ვარს ნაძ­ვი სახ­ლი­დან გა­სა­ტა­ნი ხდე­ბო­და...

ახალ წელს კა­ხეთ­ში, ბე­ბი­ა­სა და პა­პას­თან ერ­თად ხვდე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მრა­ვა­ლი წე­ლია უკვე თბი­ლის­ში ცხოვ­რობს, კა­ხეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არც მას გა­უ­წყვე­ტია და არც მის შვი­ლებს. მსა­ხი­ო­ბი გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი მშობ­ლი­ურ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ბევ­რს უყ­ვარს, ქუ­ჩა­შიც - გამ­ვლე­ლებს. და­დე­ბი­თი გან­წყო­ბით ხვდე­ბი­ან და ისიც ცდი­ლობს, უც­ნო­ბებს იმა­ვე­თი უპა­სუ­ხოს. 2006 წლის 15 მა­ისს მისი სა­ხე­ლო­ბის ვარ­სკვლა­ვი გა­იხ­სნა. დღეს თე­ატ­რში მისი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით რე­პერ­ტუ­არ­ში სამი სპექ­ტაკ­ლია. ამ­ჯე­რად სპექ­ტაკ­ლი არ ჰქონ­და, მაგ­რამ შეხ­ვედ­რა თე­ატ­რში დავთქვით და ისიც ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მისი თა­ო­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი პუნ­ქტუ­ა­ლო­ბით მო­ვი­და...

- ბა­ტო­ნო გივი, უპირ­ვე­ლე­სად გთხოვთ შე­ა­ფა­სოთ გან­ვლი­ლი 2012 წელი, რო­გო­რი იყო თქვე­ნი გა­და­სა­ხე­დი­დან ის თქვენ­თვის, ოჯა­ხის­თვის და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის...

- ოჯახ­ში მშვი­დო­ბაა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ ასეა. უფა­ლი გვფა­რავს, ჩვენც წე­სი­ე­რად ვიქ­ცე­ვით და ალ­ბათ იმი­ტომ (იღი­მის). შვი­ლე­ბი, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი კარ­გად არი­ან. ფუ, ფუ, ფუ, თვა­ლი არ ეცეთ. მე და ჩემს მე­უღ­ლე­საც ჯან­მრთე­ლო­ბის მხრივ არა გვი­შავს. თე­ატ­რში კი­დევ ვმოღ­ვა­წე­ობ და სამ სპექ­ტაკლში ვთა­მა­შობ. ესე­ნია "პიგ­მა­ლი­ო­ნი", "ეუ­ხე­ნია ბალ­ბოა" და "მგზავ­რის წე­რი­ლე­ბი". დიდი სი­ხა­რუ­ლია, როცა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სავ­სე დარ­ბაზს ვხე­დავ. თე­ატ­რი თავს კარ­გად გრძნობს და მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ აკ­ლია.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩვენს ქვე­ყა­ნას, თქვენ ჩემ­ზე უკეთ მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რაც ხდე­ბა და ჩემი ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბა არ გჭირ­დე­ბათ. ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ერ­თი თე­მაა და­სა­ლა­გე­ბე­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმ და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ი­სა, რაც ქვე­ყა­ნა­ში იყო, მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ მოგ­ვკლე­ბია. მსა­ხი­ობს მეტი რა უნდა, სავ­სე დარ­ბა­ზი, კარ­გი სპექ­ტაკ­ლე­ბი და რაც მთა­ვა­რია, ქვე­ყა­ნა­ში სიმ­შვი­დე.

- ახალ წელ­ზე ვი­სა­უბ­როთ. რო­გო­რია მისი თქვე­ნე­უ­ლი აღ­ქმა და პირ­ვე­ლად ამ დღეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით რა გახ­სენ­დე­ბათ?

- ახალ წელს ყო­ველ­თვის სახ­ლში, ოჯახ­თან ერ­თად ვხვდე­ბო­დი, მა­ში­ნაც კი, როცა მე­უღ­ლე არ მყავ­და. მამა ძა­ლი­ან ადრე გარ­და­მეც­ვა­ლა, მა­შინ 3 წლის ვი­ყა­ვი. 27 წლის ყო­ფი­ლა, როცა და­ი­ღუ­პა. ჭლე­ქი ჰქონ­და და მა­შინ ამ და­ა­ვა­დე­ბას ვერ მკურ­ნა­ლობ­დნენ. თურ­მე ამ­ბობ­და, ნეტა იმ დღემ­დე მა­ცო­ცხლა, ჩემი პა­ტა­რა ჩან­თას რომ აი­ღებს და სკო­ლა­ში წა­ვაო. სამ­წუ­ხა­როდ, იმ დღეს ვერ მო­ეს­წრო. ინ­სტი­ტუ­ტი უკვე დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მქონ­და, როცა სა­წყა­ლი დე­დაც და­ი­ღუ­პა. დე­დას გული მარ­ჯვნივ ჰქონ­და, ამას გუ­ლის მან­კიც ერ­თვო­და. მრა­ვა­ლი წე­ლია, რაც ყო­ველ ახალ წელს მე­უღ­ლე­სა და შვი­ლებ­თან ერ­თად ყო­ველ­თვის სახ­ლში ვარ, სხვაგ­ვა­რად არ შე­მიძ­ლია. ვფიქ­რობ, ბათ­ქა­ბუთ­ქი რომ ატყდე­ბა, შინ უნდა იყო, ოჯა­ხის წევ­რებს მი­უ­ლო­ცო და მერე სა­დაც გინ­და იქ წადი. მე იშ­ვი­ა­თად მი­წევს სად­მე გას­ვლა, რად­გან ძი­რი­თა­დად მა­ინც ჩემ­თან მო­დი­ან.

- მეკვლედ ხში­რად გიწ­ვე­ვენ?

- კი, მაგ­რამ, პირ­ველ რიგ­ში, იმ ღა­მეს აუ­ცი­ლებ­ლად შევ­დი­ვარ ჩემს ერთ-ერთ მე­ზო­ბელ­თან, ან ის შე­მო­დის ჩვენ­თან. მახ­სოვს, სა­ო­ცა­რი სი­ხა­რუ­ლი და­მე­უფ­ლა, რო­დე­საც რამ­დე­ნი­მე წლის წინ გა­მო­კი­თხვა ჩა­ტარ­და, "ვინ იქ­ნე­ბო­და თქვენ­თვის ყვე­ლა­ზე სა­სურ­ვე­ლი მეკვლე" და ზე­დი­ზედ ორი წელი ხალ­ხმა მე და­მა­სა­ხე­ლა. პირ­ველ ად­გი­ლას გა­ვე­დი. სა­ერ­თოდ, ახა­ლი წელი ჩემ­თვის დიდი დღე­სას­წა­უ­ლია.

- სა­ო­ჯა­ხო სამ­ზა­დის­ში რამ­დე­ნად ერე­ვით?

- ჩვენ­თან ასეა, ვკი­თხუ­ლობ, რა გინ­დათ, რა მო­ვი­ტა­ნო? მომ­ქონ­და და და­ნარ­ჩენს ისი­ნი აკე­თებ­დნენ. ბოლო პე­რი­ო­დია ბა­ზარ­ში არ დავ­დი­ვარ, მა­გის თავი აღარ მაქვს, მაგ­რამ მა­ნამ­დე ბა­ზარ­ში წას­ვლა აკ­რძა­ლუ­ლი მქონ­და. ერთხელ, ჩემი მე­უღ­ლე ლე­ი­ლა დე­ზერ­ტი­რე­ბის ბა­ზარ­ში წა­ვიყ­ვა­ნე. მან­ქა­ნა კარ­თან გა­ვა­ჩე­რე და გად­მო­ვე­დით. შუ­ა­დღე იყო და ბა­ზარ­ში შე­ვე­დით თუ არა, ერთ-ერთ დახ­ლთან რამ­დე­ნი­მე კაცი სა­დი­ლობ­და. მა­შინ­ვე ჭიქა მო­მა­წო­დეს, ბა­ტო­ნო გივი, არ დაგ­ვლო­ცავ­თო?! უარს რო­გორ ვე­ტყო­დი, გავ­ჩერ­დი. თან ჩემ­მა მე­უღ­ლე­მაც მი­თხრა, სირ­ცხვი­ლია, დარ­ჩი, მე რა­ღა­ცებს ვი­ყი­დი და მო­ვა­ლო. როცა დაბ­რუნ­და, სამი ჭიქა უკვე მირ­თმე­უ­ლი მქონ­და. მერე ლე­ი­ლას ვუ­თხა­რი, აი, რომ მე­ჩხუ­ბე­ბი, ბა­ზარ­ში მი­დი­ხარ და იკარ­გე­ბი, სულ ასე ხდე­ბა და სხვაგ­ვა­რად რო­გორ მო­ვიქ­ცე-მეთ­ქი.

- თუ გახ­სოვთ, რო­მე­ლი სპექ­ტაკ­ლის ან ფილ­მის მერე გიც­ნოთ ქუ­ჩა­ში ხალ­ხმა?

- ეს ფილმ "ლონ­დრეს" შემ­დეგ და­ი­წყო. რომ გი­თხრათ, მა­ნამ­დე თე­ატ­რში ბევ­რი როლი მქონ­და ნა­თა­მა­შე­ბი-მეთ­ქი, ასე ნამ­დვი­ლად არ იყო. თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი, ჩემ­და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, წარ­ჩი­ნე­ბით და­ვამ­თავ­რე. ეს 1956 წელი იყო. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში გა­მა­ნა­წი­ლეს, მაგ­რამ ჩემი ჯგუ­ფი სო­ხუმ­ში წა­ვი­და. სა­დიპ­ლო­მო სპექ­ტაკ­ლე­ბი წა­ი­ღეს, ორი­ვე­ში მთა­ვარ როლს ვთა­მა­შობ­დი და მეც წავ­ყე­ვი. 1958 წლის ზა­ფხულ­ში თბი­ლის­ში დავ­ბრუნ­დი, იმ წელს მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი მოს­კოვ­ში ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის დე­კა­და­ზე მი­ემ­გზავ­რე­ბო­და და გავ­ყე­ვი. ეს იყო ჩემი თე­ატ­რა­ლუ­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბის და­სა­წყი­სი.

- დე­დი­სერ­თას ვინ გი­წევ­დათ დო­ბას, ძმო­ბას, ახლო მე­გობ­რო­ბას?

- დიდი საძ­მო-სა­მე­გობ­რო მყავს. ვე­რა­ზე და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. მე­ზობ­ლად გა­და­სა­რე­ვი ხალ­ხი ცხოვ­რობ­და: ზან­დუ­კე­ლე­ბი, ჯიშ­კა­რი­ა­ნე­ბი, ჯა­ფა­რი­ძე­ე­ბი, იმ­ნა­ძე­ე­ბი. არ მინ­და ვინ­მე გა­მომ­რჩეს, არ გამ­ლა­ხონ (იღი­მის). დღეს რომ ლა­გუ­ნა-ვე­რეა, უწინ სა­ცუ­რაო დარ­ბა­ზი და სა­ვარ­ჯი­შო მო­ედ­ნე­ბი იყო და "კუ­პალ­ნი­ას" ვე­ძახ­დით. იქ ხში­რად დავ­დი­ო­დით. ეზო­ში ხუთი ოჯა­ხი ცხოვ­რობ­და. თი­თო­ე­უ­ლი ოჯა­ხის უფ­რო­სი სახ­ლში რომ ბრუნ­დე­ბო­და, ხე­ლებს და­ა­ბა­ნი­ნებ­დნენ თუ არა, პირ­ვე­ლი, რა­საც კი­თხუ­ლობ­დნენ, ეს იყო, ბიჭ­მა ჭამა საჭ­მე­ლი? თუ ნა­ჭა­მი არ მქონ­და, მა­შინ თა­ვის­თან მე­ძახ­დნენ და ერ­თად ვვახ­შმობ­დით. მე­სა­მე კურ­სზე ვსწავ­ლობ­დი, როცა ავად გავ­ხდი. გლან­დე­ბი მქონ­და და ხში­რად ვცივ­დე­ბო­დი. აკა­კი ხო­რა­ვამ რომ გა­ი­გო, სი­ცხე მქონ­და და ხუთი დღე ინ­სტი­ტუ­ტში არ მივ­სულ­ვარ, ბავ­შვებს უსაყ­ვე­დუ­რა, არ და­გა­ინ­ტე­რე­სათ, რო­გორ არი­სო?.. მერე უკი­თხავს, ვინ იცო­და ჩემი სახ­ლი, თან გა­მო­ი­ყო­ლა და ჩემ სა­ნა­ხა­ვად თა­ვად აკა­კი ხო­რა­ვა არ მო­ვი­და?! მთე­ლი უბა­ნი ფეხ­ზე დად­გა. მე­ზობ­ლე­ბი გა­გიჟ­დნენ, ხო­რა­ვა გი­ვის­თან მი­ვი­დაო. ერთი ოთა­ხი მქონ­და თა­ვის შუ­შა­ბან­დით. კი­ბე­ზე რომ ამო­ვი­და და სახ­ლში შე­მო­ვი­და, უკვე ლო­გი­ნი­დან წა­მომ­დგა­რი ვი­ყა­ვი და თავს უკეთ ვგრძნობ­დი. მო­მი­კი­თხა, ხომ არა­ფე­რი გი­ჭირ­სო. ვი­უ­ა­რე, არა-მეთ­ქი. ცოტა ხან­ში ხო­რა­ვა ჩემი ბი­ნი­დან რომ გა­ვი­და, მე­ზობ­ლებ­მა ეზო­ში გაშ­ლი­ლი სუფ­რა და­ახ­ვედ­რეს და მი­ი­პა­ტი­ჟეს, თუ პა­ტივს დაგ­ვდებთ, მობ­რძან­დით, თქვე­ნი მოს­ვლით გი­ვის, ჩვენს შვილს, იმ­ხე­ლა საქ­მე გა­უ­კე­თეთ, რომ პა­ტი­ვის­ცე­მის გა­რე­შე ვერ გა­გიშ­ვებ­თო.

სუფ­რას­თან ერთ-ერთი მე­ზო­ბე­ლი, მი­ხე­ილ თარ­ხნიშ­ვი­ლი იჯდა, ის ჩემ­ზე რამ­დე­ნი­მე წლით იყო უფ­რო­სი და შემ­დეგ­ში ჩემი ნათ­ლია გახ­და. აკა­კი ხო­რა­ვა დარ­ჩა და ხო­ში­ა­ნად იქე­ი­ფა. მას მან­ქა­ნა ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და და ჩვე­ნი ეზო­დან მძღოლ­მა წა­იყ­ვა­ნა. მას შემ­დეგ ხო­რა­ვა ყო­ველ პრე­მი­ე­რა­ზე ეპა­ტი­ჟე­ბო­და მიხო თარ­ხნიშ­ვილს და მას­თან ბი­ლე­თებს მე მა­ტან­და. აკა­კი ალექ­სე­ე­ვიჩ, ძა­ლი­ან გა­მი­თა­მა­მე და გა­მი­ფუ­ჭე მე­ზობ­ლე­ბი-მეთ­ქი, რომ ვე­ტყო­დი, იცი­ნო­და (იღი­მის). აი, ასე გა­ვა­ტა­რე ჩემი ჯე­ე­ლო­ბა ვე­რა­ზე. სხვა­თა შო­რის, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში რომ ვა­ბა­რებ­დი, გა­მოც­და­ზე ხო­რა­ვამ მკი­თხა, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში რა­ტომ აბა­რე­ბო. ვუ­პა­სუ­ხე, ვე­რა­ზე ვცხოვ­რობ, დაბ­ლა და­ვეშ­ვე­ბი - ზო­ო­პარ­კია, მარ­ჯვნივ - ცირ­კი, მერე - მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რი და სტა­დი­ო­ნი. მე­ო­რე მხა­რეს წა­ვალ, რუს­თა­ველს და­ვუყ­ვე­ბი და ჯერ მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რია, შემ­დეგ ოპე­რის, რუს­თა­ვე­ლი­სა და გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რე­ბია. აი, ამ­გვარ გა­რე­მოც­ვა­ში ვცხოვ­რობ, ხან ერთ თე­ატ­რში ვარ და ხან მე­ო­რე­ში, ნუთუ გა­საკ­ვი­რია, რომ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ბა­რე­ბის სურ­ვი­ლი გამ­ჩე­ნო­და-მეთ­ქი?! კო­მი­სი­ის წევ­რებს გა­ე­ცი­ნათ, ეს ვინა ყო­ფი­ლაო. პა­ტა­რა ბიჭი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მარ­თლა ასე ვფიქ­რობ­დი, არ ვი­ტყუ­ე­ბო­დი.

- თუ გი­ფიქ­რი­ათ, რომ არა მსა­ხი­ო­ბი, რა პრო­ფე­სი­ის შე­იძ­ლე­ბა ყო­ფი­ლი­ყა­ვით?

- იცით, რა­შია საქ­მე? ჩემ­თან ერ­თად თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ა­ბა­რა ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა და მე­ზო­ბელ­მა ნო­დარ იმ­ნა­ძემ. ერ­თად გა­ვაგ­რძე­ლოთ სწავ­ლაო და მარ­თლაც ორი­ვე მო­ვე­წყვეთ. პირ­ვე­ლი კურ­სის შემ­დეგ ლილი იო­სე­ლი­ან­მა ნო­დარს უთხრა, დროს ტყუ­ი­ლად და­კარ­გავ, შენ­გან მსა­ხი­ო­ბი არ გა­მო­ვაო. მა­მა­მი­სი მი­ხე­ილ იმ­ნა­ძე უშან­გი ჩხე­ი­ძის ქუ­ჩა­ზე არ­სე­ბუ­ლი სამ­ხედ­რო სა­ა­ვად­მყო­ფოს მთა­ვა­რი ექი­მი გახ­ლდათ. როცა ლი­ლის სი­ტყვე­ბი ნო­დარ­მა მა­მა­მისს გა­დას­ცა, იმა­ვე სა­ღა­მოს იმ­ნა­ძე­ებ­მა თა­ვის ოჯახ­ში და­მი­ძა­ხეს და ძია მი­შამ მი­თხრა, თე­ატ­რა­ლუ­რი­დან წა­მო­დით და ორი­ვემ სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­ა­ბა­რე­თო. მე ვი­უ­ა­რე, მაგ­რამ ნო­და­რი წა­ვი­და, სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­ა­ბა­რა და გი­ნე­კო­ლო­გი გახ­და. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სამ­შო­ბი­ა­რო­ში მუ­შა­ობ­და. ახლა ისიც ჩემ­სა­ვით ბე­ბე­რია, ღმერ­თმა კარ­გად ამ­ყო­ფოს. სხვა­თა შო­რის, ამ თე­მა­ზე ხში­რად მი­ფიქ­რია, ექი­მო­ბა მეც რომ გა­და­მე­წყვი­ტა, ცუდი ექი­მი ნამ­დვი­ლად არ ვიქ­ნე­ბო­დი. იმი­ტომ, რომ კაცი, ადა­მი­ა­ნი მიყ­ვარს. ჩემი ქვე­ყა­ნა, ჩემი ჯიში და ჯი­ლა­გი მიყ­ვარს და როცა ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლია, შენს საქ­მე­სა და ქვე­ყა­ნას პა­ტი­ოს­ნად ემ­სა­ხუ­რე­ბი.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს თე­ატ­რა­ლურ ცხოვ­რე­ბას, იყო პე­რი­ო­დი, როცა თა­ვის და­ნე­ბე­ბას ვა­პი­რებ­დი. სო­ხუ­მი­დან რომ დავ­ბრუნ­დი და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მო­ვე­დი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ტყუ­ი­ლად ვი­ყა­ვი. პა­ტა­რა, ორ­სი­ტყვი­ა­ნი ეპი­ზო­დუ­რი რო­ლე­ბი მქონ­და. რამ­დე­ნი­მე წა­მით სცე­ნა­ზე და­სა­წყის­ში გა­მოვ­ჩნდე­ბო­დი ან სპექ­ტაკ­ლის და­სას­რულს. ანუ თა­ვი­დან­ვე მთა­ვა­რი რო­ლე­ბი არ მქო­ნია. ამი­ტომ გა­და­წყვე­ტი­ლი მქონ­და, მსა­ხი­ო­ბო­ბის­თვის თავი და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა. სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­რო­დან უფრო ბევ­რი ძმა­კა­ცი მყავს, ვიდ­რე ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან. სა­მე­ზობ­ლო, სკო­ლის მე­გობ­რე­ბი ყვე­ლა ექი­მე­ბი გახ­დნენ და ერთ-ერ­თმა მი­თხრა, წა­მო­დი, სა­წყობ­ში წა­გიყ­ვან, კარ­ში და­ჯე­ქი და და­ით­ვა­ლე, რამ­დენ "მე­შოკ­საც" გა­ი­ტა­ნენ, აღ­რი­ცხავ და სულ ეს იქ­ნე­ბა შენი საქ­მე. ხელ­ფა­სი 400-500 მა­ნე­თი გექ­ნე­ბაო. ჩავ­ფიქ­რდი. თან ეს დიდი თან­ხა იყო. იმავდრო­უ­ლად, გი­ორ­გი შატ­ბე­რაშ­ვი­ლის პი­ე­სა­ზე "მკვდრის მზე­ზე" რო­ლე­ბი გა­ნა­წილ­და. მე სოფ­ლის გი­ჟის ყა­ჭი­ას როლი მომ­ცეს, რო­მელ­მაც შვიდ­ზე მეტი თვლა არ იცო­და. მთა­ვარ როლს ალე ომი­ა­ძე თა­მა­შობ­და. სპექ­ტაკ­ლი რომ დამ­თავ­რდა და "პაკ­ლონ­ზე" გა­ვე­დით, ალე მო­მი­ახ­ლოვ­და, ხელი მომ­კი­და, სცე­ნა­ზე წინ და­მა­ყე­ნა და თა­ვად უკან და­ი­ხია. დარ­ბა­ზი კი­ნა­ღამ ტა­შით ჩა­მო­იქ­ცა. მსა­ხი­ო­ბებ­მაც მო­მი­ლო­ცეს. ეს იყო ჩემი პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი როლი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე და, ეს იმ დროს, როცა სცე­ნა­ზე იყ­ვნენ მხე­ცე­ბი - ვასო გო­ძი­აშ­ვი­ლი, ვე­რი­კო, სე­სი­ლია, მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე, კაკო კვან­ტა­ლი­ა­ნი, სან­დრო ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი, ჟორა შავ­გუ­ლი­ძე. ერთხელ ერთ ბან­კეტ­ზე ვთქვი, მე თე­ატ­რში სა­მუ­შა­ოდ მო­ვე­დი და ამ სა­გი­ჟეთ­ში თუ მოვ­დი­ო­დი, არ ვი­ცო­დი-მეთ­ქი. ჟორა შავ­გუ­ლი­ძე ადგა და მა­კო­ცა. კაკო კვან­ტა­ლი­ა­ნი გაბ­რაზ­და, გა­მო­დის, ჩვენ გი­ჟე­ბი ვარ­თო?! აბა, ვინ ხართ-მეთ­ქი. "დუ­რაკ, ვინ არი­ან გი­ჟე­ბი", - მო­მა­ძა­ხა ვასო გო­ძი­აშ­ვილ­მაც. რა ვქნა, ისე­თი არ­ტის­ტე­ბი თა­მა­შობ­დნენ, რომ სა­გი­ჟეთს ვე­ძახ­დი ამ თე­ატრს.

- და ამ "სა­გი­ჟეთ­ში" და, სა­ერ­თოდ, ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში თქვე­ნი შვი­ლე­ბი წა­ვიდ­ნენ...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) არა­ფე­რი მით­ქვამს. სხვა­თა შო­რის, მა­ნა­ნამ და ზუ­რი­კო­მაც ეს სფე­რო თა­ვი­ან­თი სურ­ვი­ლით აირ­ჩი­ეს. ორი­ვეს ვუ­თხა­რი, გა­მო­ყო­ლა სა­ჭი­რო არ არის, ისე­დაც ყვე­ლამ იცის, ვისი შვი­ლე­ბი ხართ, თუ ღირ­სე­ბი იქ­ნე­ბით, და­გი­წე­რენ მა­ღალ ნი­შანს და მი­გი­ღე­ბენ-მეთ­ქი. მა­ნა­ნა ჯერ დრა­მის ფა­კულ­ტეტ­ზე, შემ­დეგ სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე სწავ­ლობ­და. როცა და­ამ­თავ­რა, ჩვენ­თან თე­ატ­რში მო­ვი­და და მი­თხრა, მოს­კოვ­ში ას­პი­რან­ტუ­რა­ში უნდა ჩა­ვა­ბა­როო. კი ბა­ტო­ნო, აგა­შე­ნა ღმერ­თმა-მეთ­ქი. გა­ემ­გზავ­რა და "ვგიკ­ში" ის­წავ­ლა, სას­ცე­ნო მე­ტყვე­ლე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. იქვე სა­კან­დი­და­ტო და­იც­ვა და თბი­ლის­ში მერე დაბ­რუნ­და. ახლა ამ გან­ხრით აგ­რძე­ლებს შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბას. რაც შე­ე­ხე­ბა ზუ­რი­კოს, იმა­ვე წელს კახი კავ­სა­ძის ბიჭი ირაკ­ლიც აბა­რებ­და. ორი­ვე ჩა­ი­რი­ცხა და ერ­თად და­ამ­თავ­რეს. მგო­ნი, ზუ­რი­კოს გა­უ­მარ­თლა. ისიც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რშია, სა­დაც ძა­ლი­ან უყ­ვართ, შვი­ლი­ვით მი­ი­ღეს. სა­ერ­თოდ, უფ­რო­სი თა­ო­ბის მხრი­დან ახალ­გაზ­რდე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის ტრა­დი­ცი­აა.

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი გყავთ, როცა გივი ბე­რი­კაშ­ვილ­ზე სა­უბ­რო­ბენ, იქვე ყო­ველ­თვის კახი კავ­სა­ძე­საც ახ­სე­ნე­ბენ. რო­გორ ფიქ­რობთ, რა­ტომ აღიქ­მე­ბა ასე თქვე­ნი ტან­დე­მი?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მე და კახი სხვა­დას­ხვა კურ­სზე ვი­ყა­ვით, მა­ინც ერთი ოჯა­ხი­ვით ვცხოვ­რობ­დით. კახი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში წა­ვი­და, მე სო­ხუმ­ში და მერე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მო­ვე­დი. მოხ­და ისე, რომ კი­ნო­ში ერ­თად დაგ­ვი­ძა­ხეს და იქ აე­წყო ჩვე­ნი ძმო­ბა. კი­ნო­ში გა­და­ღე­ბა მხო­ლოდ პა­ვი­ლი­ონ­ში არ ხდე­ბა, ექ­სპე­დი­ცი­ე­ბია, ადა­მი­ა­ნი კი იმ დროს ყვე­ლა­ზე კარ­გი ამო­საც­ნო­ბია, უახ­ლოვ­დე­ბი. ისე აე­წყო, რომ ბო­ლოს ხალ­ხს ვე­ღარც წარ­მო­ედ­გი­ნა კი­ნო­ში ცალ-ცალ­კე ჩვე­ნი ნახ­ვა. უნდა გე­ნა­ხათ, კა­ხეთ­ში ფილ­მს "სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლას უნდა" რომ ვი­ღებ­დით, რო­გორ გვექ­ცე­ო­და ად­გი­ლობ­რი­ვი მო­სახ­ლე­ო­ბა. ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ვმუ­შა­ობთ, კი­ნოს ვი­ღებთ, შე­იძ­ლე­ბა ყო­ველ დი­ლით "პახ­მე­ლი­ა­ზე" ვი­ყოთ და ლო­გი­ნი­დან ად­გო­მა გვე­ზა­რე­ბო­დეს, დაგ­ვა­ცა­დეთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ვინ გეშ­ვე­ბო­და?! ყო­ველ სა­ღა­მოს სუფ­რას­თან ვი­ყა­ვით. მერე კა­ხის და მე ერ­თად დაგ­ვი­ძა­ხეს ესტრა­და­ზე და ერ­თად გა­მო­ვე­დით სცე­ნა­ზე. ეს 1991 თუ 1992 წელი იყო და მახ­სოვს, მი­ყო­ლე­ბით 70 ანშლა­გი გვქონ­და. და­ვი­წყეთ "მღე­რი­ან და ხუმ­რო­ბენ ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი­სა და კი­ნო­სა ვარ­სკვლა­ვე­ბი" და მერე "იუ­მო­რი­ნა" მოჰ­ყვა. ათი წე­ლი­წა­დი მი­დი­ო­და "მღე­რი­ან და ხუმ­რო­ბენ"... და ათიც "იუ­მო­რი­ნა". ახ­ლა­ხან "იუ­მო­რი­ნას" ერთი კონ­ცერ­ტი ჩა­ვა­ტა­რეთ, რომ გა­დაგ­ვე­ღო და პრო­ექ­ტი დავ­ხუ­რეთ. ახალ წელს "იუ­მო­რი­ნა" ეთერ­ში გა­ვი­და და ამით დამ­თავ­რდა. მერე უკვე ალ­ბათ რა­ი­მე ახალ პროგ­რა­მას მო­ი­გო­ნე­ბენ. მე და კახი გა­მო­ვემ­შვი­დო­ბეთ­სა­ვით მა­ყუ­რე­ბელს. გაგ­ვა­ცი­ნეთ, გაგ­ვა­ცი­ნე­თო და გაგ­ვა­ცი­ლეს (იღი­მის).

- სა­ერ­თოდ, სი­ტყვა "ვარ­სკვლა­ვი" ბოლო პე­რი­ოდ­ში გა­უ­ფა­სურ­და, ყვე­ლას ასე მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ...

- მე, მა­გა­ლი­თად, არც ის ვარ­სკვლა­ვი მომ­წონს, რო­მე­ლიც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის წინ გა­მიხ­სნეს. ყვე­ლა ზედ და­დის ტა­ლა­ხი­ა­ნი ფე­ხე­ბით. რა არის ეს?! ამე­რი­კას და "ჰო­ლი­ვუდს" თუ ეჯიბ­რე­ბი­ან, იქ სპე­ცი­ა­ლუ­რი ხე­ი­ვა­ნია, ანდა თუ მა­ინ­ცდა­მა­ინც გინ­და ვარ­სკვლა­ვი, კე­დელ­ზე მა­ინც გა­ა­კე­თე.

- თქვენ რომ მო­დი­ხართ თე­ატ­რში, თქვენს ვარ­სკვლავს გვერდს უვ­ლით?

- არა, ზოგ­ჯერ მა­ვი­წყდე­ბა და ჩემ­სა­საც და და­ნარ­ჩე­ნებ­საც ზედ გა­და­ვუვ­ლი ხოლ­მე.

- გან­ვლილ წლებს რომ აფა­სებთ და უფიქ­რდე­ბით, რა­ი­მეს მი­მართ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­ნა­ნუ­ლის გრძნო­ბა თუ გიჩ­ნდე­ბათ?

- არ ვიცი, რო­გორ გი­თხრათ?! მე უაღ­რე­სად მად­ლო­ბე­ლი ვარ ჩემი მა­ყუ­რებ­ლი­სა და ქარ­თვე­ლი ხალ­ხის. ჩვენ­მა ხალ­ხმა იცის და­ფა­სე­ბა და ასეთ დროს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მათ წი­ნა­შე სულ უფრო და უფრო იზ­რდე­ბა. ხან ლონ­დრე­თი მომ­მარ­თავ­დნენ, ხან - ტიგ­რა­ნა­თი, ხან მი­ტუა ვი­ყა­ვი და ხა­ნაც - ფი­რუ­ზა. როლი თუ წარ­მა­ტე­ბუ­ლია, ხალ­ხი ზედ გყვე­ბა. ძა­ლი­ან კარ­გი მა­ყუ­რე­ბე­ლი გვყავს, მათ ვერ უღა­ლა­ტებ. იმ­დენ სი­ა­მოვ­ნე­ბას გა­ნი­ჭე­ბენ, რომ ვალ­დე­ბუ­ლი ხარ მო­წო­დე­ბის სი­მაღ­ლე­ზე იდგე. ეს სტი­მულს გაძ­ლევს, რომ ფორ­მა­ში იყო და თავს გა­უფრ­თხილ­დე.

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)