21
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ზესტაფონში გავიზარდე. სკოლა რომ დავამთავრე, სტუდენტი გავხდი. მშობლებმა თბილისში ბინა მიქირავეს და დაიწყო ჩემი სტუდენტური ცხოვრება. ჩემს მეზობლად ოჯახი ცხოვრობდა, რომელსაც ერთი შვილი ჰყავდა - ჩემზე 4 წლით უფროსი ვაჟი. ჩემსა და ზაზას შორის თავიდანვე მეგობრული ურთიერთობა დამყარდა. მე მხოლოდ 17 წლის ვიყავი და ზაზას მშობლები დიდ ყურადღებას მაქცევდნენ. ძალზე მოკრძალებულად ვცხოვრობდი და ამის გამო, სულ მაქებდნენ. სულ მალე ზაზამ გამიმხილა, რომ შეყვარებული ჰყავდა, გამაცნო კიდეც. ძალზე კარგი გოგონა იყო. შემდეგ გადაწყვიტეს, გაპარულიყვნენ და მე ძალზე დიდი წვლილი შევიტანე მათ დაქორწინებაში. ერთი სიტყვით, ისე გავიხარე, როგორც საკუთარი ძმის ბედნიერებით გავიხარებდი. მალე ზაზას მშობლები ამერიკაში წავიდნენ.
ახალგაზრდები მარტო დარჩნენ და მეც მათი ოჯახის განუყრელი წევრი გახლდით - როცა ნინო ფეხმძიმედ იყო, საოჯახო საქმეებში ვეხმარებოდი, შემდეგ, როცა იმშობიარა, ღამეებსაც მათთან ვათევდი და პატარა გვანცას მოვლაში ვეხმარებოდი. ბავშვი 1 წლის რომ გახდა, ზაზამ და ნინომ გადაწყვიტეს, მშობლებთან სტუმრად წასულიყვნენ. ამისთვის მათ 6 თვე სჭირდებოდათ, ბავშვის დამტოვებელი კი არ ჰყავდათ. მთხოვეს, მე დამეტოვებინა გვანცა. - სამაგიეროდ, რომ დავბრუნდებით, პატივისცემას არ მოგაკლებთო. უარი არ მითქვამს, მაშინ მე-3 კურსის სტუდენტი ვიყავი. ზაფხულში მაინც არდადეგები მქონდა, მერე კი რაღაცას მოვახერხებ-მეთქი, ვუთხარი და ისინიც დამშვიდებულები გაემგზავრნენ. დაიწყო ჩემი და გვანცას თანაცხოვრება. ბავშვს არაფერს ვაკლებდი, ფულს იქიდან მიგზავნიდნენ. ჩემი საქმე მხოლოდ მისთვის ყურადღების მიქცევა იყო. გავიდა 6 თვე. ზაზამ დამირეკა და მითხრა - მე და ნინო ერთი წელი დავრჩებით, შენი ბინა დაცალე, საცხოვრებლად ჩვენს ბინაში გადადი, არაფერს მოგაკლებთ არც შენ და არც ბავშვსო. საწინააღმდეგო რა უნდა მქონოდა? ასეც მოვიქეცი.
ინსტიტუტი წვალებ-წვალებით დავამთავრე, გვანცა თან დამყავდა ხოლმე, ხშირად ლექციებს ვაცდენდი კიდეც... 1 წელი უსასრულოდ გაიწელა და 4 წლად იქცა. გვანცა საკუთარი შვილივით გავზარდე, ბაღშიც მე დამყავს, ყველას მის დედად გავაცანი თავი. ბავშვიც დედას მეძახის და დარწმუნებულია, რომ მისი ნამდვილი დედა მე ვარ. ახლა მშობლები დაბრუნებას აპირებენ და აღარ ვიცი, რა ვქნა. პანიკაში ვარ. გვანცა რომ წამართვან, მოვკვდები. ამ გოგონას გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია. ის ჩემი შვილია, მას შევწირე საუკეთესო წლები, არც გავთხოვდი. ახლა გვანცას გარეშე როგორ უნდა ვიყო? გული მეუბნება, ბავშვთან ერთად საზღვარგარეთ წავიდე და ჩემი ადგილსამყოფელი არავის შევატყობინო. ორ ცეცხლს შუა ვარ და თუ ეს პრობლემა ვერ გადავჭერი, თავს მოვიკლავ.
გვანცას დედა.
რას ქვია თავს მეიკლავ ბაბუა, ღმერთის არ გეშინია? ყველაფერი დალაგდება, არ ინერვიულო. ბავშვთან ურთიერთობის უფლებას არავინ წაგართმევს მგონია, როცა აუხსნი ვითარებას და ცოტათი რომ გათავისუფლდები მასზე პასუხისმგებლობისგან, საკუთარ ოჯახს შექმნი, საკუთარ შვილსაც, (ებსაც) გააჩენ და შენი გვანცა მათ აღზრდაში მოგეხმარება! აბა დაფიქრდი, დარწმუნებული ვარ, ბედნიერი გოგო იქნები! :)