სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" გა­თხო­ვი­ლი და ორშვი­ლი­ა­ნი ნინა, ანუ მსა­ხი­ო­ბი ანი ტყე­ბუ­ჩა­ვა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლია, ამი­ტომ რჩე­უ­ლის ვი­ნა­ო­ბის გამ­ხე­ლის­გან თავი შე­ი­კა­ვა, თუმ­ცა სხვა პი­რა­დი დე­ტა­ლე­ბი არ და­უ­მა­ლავს.

დილა

- თუ სა­ჭი­როა დი­ლით ადრე ად­გო­მა, ეს ჩემ­თვის პრობ­ლე­მას არ წარ­მო­ად­გენს, ხან ისე ხდე­ბა, რომ მაღ­ვი­ძა­რას და­რეკ­ვამ­დე ერთი წუ­თით ადრე ვიღ­ვი­ძებ, თუ ძილი და­მაკ­ლდა, ად­ვი­ლად მი­ფუჭ­დე­ბა ხა­სი­ა­თი, უარ­ყო­ფი­თი აზ­რე­ბი მომ­დის თავ­ში, მარ­ტი­ვად მეღ­ლე­ბა გო­ნე­ბა და ალო­გი­კურ ქმე­დე­ბებს ჩავ­დი­ვარ (იცი­ნის). სა­ერ­თოდ, ღა­მის ადა­მი­ა­ნი ვარ, ამ დროს უფრო კარ­გად ვგრძნობ თავს და ბევ­რის გა­კე­თე­ბა შე­მიძ­ლია. დი­ლას აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­წყებ ყა­ვით, სა­უზ­მე დი­დად არ მიყ­ვარს და იშ­ვი­ა­თად მი­ვირ­თმევ, თან ბოლო დროს მივ­ხვდი, რომ სწრა­ფი კვე­ბა სა­ზი­ა­ნოა და აღარ მინ­და ასე ვიკ­ვე­ბო, თუმ­ცა რე­ჟი­მის გამო ეს საკ­მა­ოდ რთუ­ლია.

გან­წყო­ბა ამინ­დის მი­ხედ­ვით

- როცა თავს კარ­გად ვერ ვგრძნობ, ან სულ მე­ძი­ნე­ბა, ამინდს ვაბ­რა­ლებ ჩემს ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბას. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მზი­ა­ნი ამინ­დი კარ­გად მოქ­მე­დებს გან­წყო­ბა­ზე, ამ დროს თით­ქოს სულ გა­ღი­მე­ბუ­ლი ხარ, მაგ­რამ მე წვი­მაც მიყ­ვარს, თან იცით, რო­გო­რი წვი­მა?! თავ­სხმა, ყვე­ლა­ფერს რომ ან­გრევს, შენ კი ამ დროს ან უნდა იძი­ნო, ან იკი­თხო და ან კი­დევ წვი­მის ცქე­რით დატ­კბე. თუ არ­სად გეჩ­ქა­რე­ბა და დრო გაქვს, წვი­მა­ში სე­ირ­ნო­ბაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვია, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­ში თავს კი­დევ რამ­დე­ნი­მე სირ­თუ­ლე იჩენს. ერთი ის, რომ ქოლ­გას არას­დროს ვა­ტა­რებ და მე­ო­რე - ვარ­ცხნი­ლო­ბა. მარ­თა­ლია, სწო­რი თმა მაქვს, მაგ­რამ მცი­რე წვი­მაც კი სა­ში­ნელ დღე­ში აგ­დებს ჩემს ვარ­ცხნი­ლო­ბას, რის გა­მოც თავს ვი­კა­ვებ წვი­მა­ში გა­რეთ გას­ვლის­გან.

სარ­კეს­თან...

- ძა­ლი­ან მოკ­ლე დრო­ში შე­მიძ­ლია თა­ვის მო­წეს­რი­გე­ბა. მკვეთრ მა­კი­აჟს არ ვი­კე­თებ, თუ გა­და­ღე­ბა­ზე მივ­დი­ვარ, სა­ერ­თოდ არა­ფერს ვის­ვამ, გარ­და მკვე­ბა­ვი სა­ცხი­სა. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩაც­მას, მაქ­სი­მა­ლუ­რად კომ­ფორ­ტულ სა­მოსს ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას. ყო­ველ­დღი­უ­რად ნი­ნას­გან სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად ვი­მო­სე­ბი, დიდი ხა­ნია კლა­სი­კუ­რად არ მცმია, ამის სურ­ვილს ძი­რი­თა­დად გა­და­ღე­ბებ­ზე ვიკ­მა­ყო­ფი­ლებ, რად­გან სულ კა­ბე­ბი და მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნე­ბი მაც­ვია. სე­რი­ა­ლის გმი­რე­ბის ჩაც­მუ­ლო­ბა­ზე თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე მხატ­ვა­რი თა­მუ­ნა ხი­ზა­ნიშ­ვი­ლი ზრუ­ნავს, ყვე­ლა­ფე­რი მისი შერ­ჩე­უ­ლი გვაც­ვია და გვი­კე­თია, ვარ­ცხნი­ლო­ბა­საც კი ის გვირ­ჩევს. არ შე­მიძ­ლია არ აღ­ვნიშ­ნო ეკა დო­ლი­ძე, რო­მე­ლიც სა­ო­ცარ შარ­ფებს ამ­ზა­დებს, შე­ვე­დი "ფე­ის­ბუქ­ზე" მის გვერ­დზე და მო­მე­წო­ნა რა­ღა­ცე­ბი, მან კი და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ულა­მა­ზე­სი შარ­ფი მა­ჩუ­ქა, ძა­ლი­ან მო­მე­რი­და, მაგ­რამ მი­თხრა, დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს ეს სა­ჩუ­ქა­რი გა­გი­კე­თოო. მარ­თლა ულა­მა­ზე­სია, ერთ-ერთი გა­მორ­ჩე­უ­ლი სა­ჩუ­ქა­რია, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით მინ­და დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო ასე­თი სა­ჩუქ­რის­თვის. ჩემს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ყო­ველ­თვის სა­ოც­რე­ბე­ბი ხდე­ბა და ამას უკვე მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ, 30 სექ­ტემ­ბერს ვარ და­ბა­დე­ბუ­ლი, წელს ეს თა­რი­ღი რო­გორ ვნე­ბა­თა­ღელ­ვას უკავ­შირ­დე­ბო­და, თქვენც კარ­გად იცით, არ­ჩევ­ნე­ბის წინა დღე იყო, არა­ვის ეცა­ლა, ამი­ტომ ქა­ლაქ­გა­რეთ წა­ვე­დით უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი და იქ აღ­ვნიშ­ნეთ.

თე­ატ­რი

- სამ­წუ­ხა­როდ, ამ­ჟა­მად არც ერთ თე­ატ­რში არ ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ბოლო სპექ­ტაკ­ლი ორი წლის წინ "ათო­ნე­ლის თე­ატ­რში" ვი­თა­მა­შე და ხან­და­ხან ნოს­ტალ­გია მიჩ­ნდე­ბა. შარ­შან მე­ში­ნო­და, თე­ატ­რი­დან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! არ მქო­ნო­და, რად­გან ცდუ­ნე­ბას ვერ გა­ვუძ­ლებ­დი, არა­და, იმ პე­რი­ოდ­ში სე­რი­ალ­ში თა­მა­ში ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი მქონ­და და ბევ­რი უნდა მეს­წავ­ლა, თუნ­დაც კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ თუ სა­უ­ბე­დუ­როდ, ამ პე­რი­ოდ­მა მშვი­დად გა­და­ი­რა, უარი არა­ფერ­ზე მით­ქვამს. ახლა კი იგეგ­მე­ბა ახალ სპექ­ტაკლზე მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ ჯერ კონ­კრე­ტულ თა­რიღ­ზე სა­უ­ბა­რი ძნე­ლია, ისიც კი არ ვიცი, რო­მელ თე­ატ­რში გა­და­წყვეტს რე­ჟი­სო­რი ამ სპექ­ტაკ­ლის დად­გმას.

თე­ატ­რში შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი რო­ლე­ბი­დან ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე გა­მორ­ჩე­უ­ლია ნინა ზა­რეჩ­ნა­ია ჩე­ხო­ვის "თო­ლიას" მი­ხედ­ვით დად­გმულ სპ­ექ­ტაკლში, დიდი შრო­მა ჩავ­დე ამ როლ­ში, ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან შე­იძ­ლე­ბა გა­და­სა­რე­ვი არ ჩან­დეს, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემ­თვის ბევ­რს ნიშ­ნავ­და. რაც შე­ე­ხე­ბა რა­ი­მე ჩვე­ვას გა­და­ღე­ბის ან სცე­ნა­ზე გას­ვლის წინ, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი მა­ხა­სი­ა­თებს, თუმ­ცა მსა­ხი­ო­ბე­ბი ცრუ­მორ­წმუ­ნე­ო­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან. ნათ­ქვა­მია, რე­ჟი­სორ­სა და სცე­ნას შო­რის გავ­ლა არ ვარ­გაო, სცე­ნა­რი თუ და­გი­ვარ­და, სა­ნამ აი­ღებ, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­აჯ­დე, რომ წა­რა­ტე­ბუ­ლი იყო­სო და ა.შ. ნინო გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე ამ ყვე­ლა­ფერს პირ­ნათ­ლად ას­რუ­ლებს, რა­ზეც ბევ­რს ვი­ცი­ნით, გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა კი ამ­ბობს, თქვენც ასე იქ­ცე­ვით, უბ­რა­ლოდ, ჩუ­მად აკე­თებთ ამას, ნინო კი არ მა­ლავ­სო (იცი­ნის).

გა­და­ღე­ბე­ბი

- ჩვე­ნი პა­ვი­ლი­ო­ნი და­ყო­ფი­ლია სხვა­დას­ხვა გმი­რის "სახ­ლე­ბად", სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით ვი­წყებთ ამა თუ იმ ოჯა­ხის ამ­ბე­ბის გა­და­ღე­ბას. მე და ყოჩი, იგი­ვე ლე­ვან ყო­ჩი­აშ­ვი­ლი, უკვე კარ­გად ვართ აწყო­ბი­ლე­ბი, რაც იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა, ეს კი სა­სი­ა­მოვ­ნო­სა და სა­ხა­ლი­სოს ხდის მუ­შა­ო­ბას. უკვე ბავ­შვე­ბიც "მო­ვირ­გეთ", ადრე ქე­თას რა­ღა­ცე­ბის შეხ­სე­ნე­ბა სჭირ­დე­ბო­და, ახლა უკვე მი­ეჩ­ვია, თან ისე გა­ი­ზარ­და, ხელ­ში ვე­ღარ ამ­ყავს, გიო კი ცოტა ხან­ში სი­მაღ­ლე­ში გა­მას­წრებს და რო­გორ უნდა ვი­თა­მა­შოთ დედა-შვი­ლი, არ ვიცი (იღი­მე­ბა). პირ­ვე­ლი სირ­თუ­ლე გა­და­ღე­ბებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით მა­შინ წარ­მო­იქ­მნა, როცა სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით ბავ­შვებ­მა ლეკ­ვი მო­იყ­ვა­ნეს, ისე გაგ­ვი­ჭირ­და გა­და­ღე­ბა, თავი შე­ვი­კა­ვე, რომ არ მე­ტი­რა. ხში­რად ქალ­ბა­ტონ მე­დი­კოს ავი­წყდე­ბა ბა­ტო­ნი ლეო ან­თა­ძის გმი­რის სა­ხე­ლი და ჯე­მა­ლის მა­გივ­რად ლეოს ეძა­ხის. ერთ დღეს ქეთა ბავ­შვთა და­ბა­დე­ბის დღის ცენ­ტრში იყო და­პა­ტი­ჟე­ბუ­ლი, ეჩ­ქა­რე­ბო­და, გა­და­ღე­ბე­ბი უკვე სრულ­დე­ბო­და, ძა­ლი­ან დაღ­ლილ ქალ­ბა­ტონ მე­დი­კოს ლეო ან­თა­ძეს­თან ჰქონ­და სცე­ნა, სა­დაც, რო­გორც მის გმირს სჩ­ვე­ვია, აქ­ტი­უ­რად ლა­პა­რა­კობ­და, ამ ლა­პა­რაკ­ში კი სა­ხე­ლი ავი­წყდე­ბო­და და ჯე­მა­ლის მა­გივ­რად ლეოს ეძახ­და, რამ­დენ­ჯერ­მე მოხ­და ასე, ქეთა შე­წუ­ხე­ბუ­ლი იდგა და ელო­და, რო­დის დას­რულ­დე­ბო­და გა­და­ღე­ბე­ბი, რომ წა­სუ­ლი­ყო. ბო­ლოს ვერ მო­ით­მინ­და, მი­უბ­რუნ­და ქალ­ბა­ტონ მე­დი­კოს და ეუბ­ნე­ბა, ლეო კი არა ჯე­მა­ლი, ჯე­მა­ლი, რით ვერ და­ი­მახ­სოვ­რე ჯ-ო-ვ-ი, ანუ ჯე­მა­ლიო, გა­და­წყვი­ტა და­მარ­ცვლით ეთ­ქვა და ჯე­მა­ლი ასე და­მარ­ცვლა - ჯ-ო-ვ-ი, წელს შე­ვი­და სკო­ლა­ში და რა ქნას?! (იცი­ნის)

ვის დაჰ­ყავს სამ­სა­ხურ­ში

- რო­გორც იქნა ავი­ღე მარ­თვის მოწ­მო­ბა, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით მან­ქა­ნის ყიდ­ვა ვერ მო­ვა­ხერ­ხე. დღემ­დე მა­მას დავ­ყა­ვარ გა­და­ღე­ბებ­ზე, თუ ვაგ­ვი­ა­ნებ, მას ვაბ­რა­ლებ ხოლ­მე, თვი­თო­ნაც "რუს­თა­ვი 2"-თან ახ­ლოს მუ­შა­ობს, ამი­ტომ ერ­თად მივ­დი-მოვ­დი­ვართ.

უარ­ყო­ფი­თი გან­წყო­ბა და სამ­სა­ხუ­რი

- სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მე­ბის გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მი­ტა­ნა არ შე­იძ­ლე­ბა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი მუ­შა­ობს სე­რი­ალ­ზე, ყვე­ლამ რომ თითო სი­ტყვით ჩა­მოვ­თვა­ლოთ ჩვე­ნი პრობ­ლე­მე­ბი, რა მოხ­დე­ბა?! როცა მო­წყე­ნი­ლი ხარ, მე­გობ­რებს, მუ­სი­კას, პო­ე­ზი­ას უნდა მი­მარ­თო. თუ გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ხარ, მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მო­სას­ვლე­ლად გა­და­სა­რე­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბაა სირ­ბი­ლი, ვარ­ჯი­ში. მო­წყე­ნას უფრო სე­ირ­ნო­ბა შვე­ლის, ხში­რად ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა ცუდ ხა­სი­ათ­ზე მყო­ფი გავ­სულ­ვარ გა­რეთ და სახ­ლში სულ სხვა გან­წყო­ბით დავ­ბრუ­ნე­ბულ­ვარ.

ნივ­თე­ბი, რომ­ლე­ბიც სა­სი­ა­მოვ­ნო ემო­ცი­ებს აღუძ­რავს

- ჩემ­მა და­ქა­ლებ­მა თა­მუ­ნამ და ნი­ნიმ მა­ჩუ­ქეს ფუმ­ფუ­ლა ჩან­თა-თო­ჯი­ნა, რო­მელ­შიც ვი­ნა­ხავ უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის, მე­გობ­რე­ბის მიერ მო­წე­რილ წე­რი­ლებს, მათ ძი­რი­თა­დად მა­შინ ვკი­თხუ­ლობ, როცა ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვარ. ასე­ვე მაქვს ყუთი, სა­დაც თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ასა­კი­დან ვი­ნა­ხავ ნივ­თებს, კა­სე­ტებს, დღი­უ­რის მსგავს ჩა­ნა­წე­რებს, სა­ფუ­ლეს, რო­მე­ლიც და­ქალ­მა მოს­კო­ვი­დან ჩა­მო­მი­ტა­ნა. ამ ყვე­ლაფ­რის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა ისეთ და­დე­ბით ემო­ცი­ებს აღ­მიძ­რავს, რომ ყვე­ლა­ფერ ცუდს მა­ვი­წყებს.

მე­გობ­რე­ბი და გარ­თო­ბა

- უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი ძი­რი­თა­დად ახლო-ახ­ლოს ვცხოვ­რობთ, ამი­ტომ ერ­თმა­ნე­თის ნახ­ვა დღის ან ღა­მის რო­მე­ლი­მე მო­ნაკ­ვეთ­ში ჩვე­ნი ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია, სე­რი­ალს არა აქვს ისე­თი გი­ჟუ­რი გრა­ფი­კი, რომ ვერ შეძ­ლო ადა­მი­ა­ნის თვე­ო­ბით ნახ­ვა, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, გა­სარ­თო­ბა­დაც იმის მი­ხედ­ვით მივ­დი­ვართ, რამ­დე­ნი დრო გვაქვს და რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ვართ.

სი­ახ­ლე­ე­ბი პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ, ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლია ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა. ერ­თმა­ნეთს დიდი ხა­ნია ვიც­ნობთ, მე­გობ­რე­ბის წრე­ში ვხვდე­ბო­დით, ნელ-ნელა ერ­თმა­ნეთ­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ ისე­თი თვი­სე­ბე­ბი, რომ­ლებ­მაც მოგ­ვხიბ­ლა და მივ­ხვდით, რომ ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარ­და. არ ვცდი­ლობთ ერ­თმა­ნე­თი შევ­ცვა­ლოთ, ისე­თი მიყ­ვარს რო­გო­რი­ცაა და მა­საც ანა­ლო­გი­უ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს ჩემ მი­მართ. სა­ოც­რად კომ­ფორ­ტუ­ლი, თბი­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნია, უყ­ვარს თა­ვი­სი პრო­ფე­სია, რაც ძა­ლი­ან მი­ხა­რია. იმა­საც გა­გიმ­ხელთ, რომ ხე­ლო­ვა­ნია.

რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, უყუ­რებს სე­რი­ალს და ჩემს ჩაც­მუ­ლო­ბა­ზე ხა­ლი­სობს, მე­უბ­ნე­ბა, ბელა მი­რი­ა­ნაშ­ვი­ლი­ვით გაც­ვი­აო. მო­ლა­პა­რა­კე­ბუ­ლე­ბი ვართ, რომ მტკივ­ნე­უ­ლი შე­ნიშ­ვნე­ბი მივ­ცეთ ერ­თმა­ნეთს. როცა ადა­მი­ანს კარ­გად იც­ნობ, ისიც იცი, რისი გა­კე­თე­ბა შე­უძ­ლია, სად და­აკ­ლო ძალა და ემო­ცია, სად მო­უ­ვი­და ზედ­მე­ტი. ამი­ტო­მაც არის ში­ნა­უ­რე­ბის შე­ნიშ­ვნე­ბი უფრო სა­მარ­თლი­ა­ნი.

რაც შე­ე­ხე­ბა რო­მან­ტი­კას ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, დღეს რო­მან­ტი­კა­მაც იც­ვა­ლა ფერი, ჩვენ რე­ა­ლის­ტი რო­მან­ტი­კო­სე­ბი ვართ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მსა­ხი­ო­ბი გახ­ლა­ვართ, ალ­ბათ ამა­ზე ბევ­რს გა­ე­ცი­ნე­ბა, ძა­ლი­ან თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი და მო­რი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, არ მი­ზი­დავს ოფი­ცი­ა­ლუ­რო­ბა, მიყ­ვარს, როცა სრუ­ლი­ად უმი­ზე­ზოდ ვუ­კე­თებ ახ­ლობ­ლებს სა­ჩუ­ქარს. ახლა ერთ-ერთ მცი­რე ეპი­ზოდს გა­ვიხ­სე­ნებ, რა­მაც ძა­ლი­ან გა­მა­ხა­რა. მა­ი­სურ­ზე სხვა­დას­ხვა გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბის და­ხატ­ვა­ზე ვსა­უბ­რობ­დით, ვარ­ჩევ­დი, რა შე­იძ­ლე­ბო­და და­მე­ხა­ტა და გა­მე­ხუმ­რა, ამ­ხე­ლა ვარ­სკვლა­ვი მყავ­ხარ და რაღა სხვა უნდა გა­მო­ვი­სა­ხო მა­ი­სურ­ზეო. მოკ­ლედ, ჩა­ი­ა­რა ამ ამ­ბავ­მა, ცოტა ხნის წინ ძა­ლი­ან ცი­ო­და, როცა ერ­თმა­ნეთს შევ­ხვდით, შე­ვამ­ჩნიე, ძა­ლი­ან თხლად ეცვა და ვკი­თხე, რა­ტომ ხარ ასე, ამ "მა­ი­კა­ზე" რა გა­ხა­ტია, გო­გო­ნე­ბი-მეთ­ქი, გო­გო­ნე­ბი არა, მხო­ლოდ ერ­თიო, მი­თხრა, ქურ­თუ­კი გა­იხ­სნა და ეცვა მა­ი­სუ­რი ჩემი ფო­ტო­თი, ვერ აგიხ­სნით, რო­გორ გა­მი­ხარ­და, ჩემ­თვის ასე­თი წვრილ­მა­ნე­ბი და მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბი უფრო სა­სი­ა­მოვ­ნოა, ვიდ­რე და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ან ახალ წელს მო­ძღვნი­ლი და­გეგ­მი­ლი სა­ჩუ­ქა­რი.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)