"სა­კუ­თარ თავს გა­მოც­დას ხში­რად უწყობს. ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლეა, მაგ­რამ შე­უძ­ლია, სას­ტი­კი მტე­რიც იყოს. ხში­რად შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზეც მი­დის, მაგ­რამ ამას იმ­დე­ნად ჩუ­მად აკე­თებს, ბევ­რი ვერ ხვდე­ბა", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი დრა­კო­ნის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ კირჩხიბს, ეს კი მსა­ხი­ობ გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. გი­ორ­გი არა მარ­ტო სა­კუ­თა­რი ას­ტრო-ფსი­ქო­პორ­ტრე­ტის და­ხატ­ვა­ში დაგ­ვეხ­მა­რა, არა­მედ პრო­ექ­ტზე - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" და "ღა­მის შოუს" სტუ­დი­ის ახალ ფილ­მებ­ზეც გვე­სა­უბ­რა.

- ამ მეც­ნი­ე­რე­ბით გა­ტა­ცე­ბუ­ლი არც ერთ ასაკ­ში არ ვყო­ფილ­ვარ. მა­ინ­ტე­რე­სებს, ას­ტრო­ლო­გე­ბი ჩემ­ზე რას ამ­ბო­ბენ?

- "თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მოყ­ვა­რეა. გეგ­მე­ბით ცხოვ­რე­ბა არ შე­უძ­ლია, შე­ზღუდ­ვე­ბი - კლავს..."

- თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მოყ­ვა­რე ნამ­დვი­ლად ვარ, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ გეგ­მე­ბით ცხოვ­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია; - პი­რი­ქით, როცა ვიღ­ვი­ძებ და არ ვიცი, იმ დღეს რა უნდა გა­ვა­კე­თო, სად უნდა წა­ვი­დე, ეს "მკლავს". ზოგ­ჯერ, როცა ძა­ლი­ან ვიღ­ლე­ბი, უსაქ­მოდ ყოფ­ნას ვნატ­რობ, მაგ­რამ ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა 1 სა­ათ­ში მბეზ­რდე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა შე­ზღუდ­ვებს, დოგმებს, ჩარ­ჩო­ებს - ამას ვერ ვე­გუ­ე­ბი. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ფასი არა­ფე­რი არ არის.

- როცა ვინ­მე შენს შე­ზღუდ­ვას ცდი­ლობს, ამა­ზე რო­გორ რე­ა­გი­რებ?

- ვუ­ზღუ­დავ ცხოვ­რე­ბას (იცი­ნის)... ამ დროს აგ­რე­სი­უ­ლიც კი ვხდე­ბი. ზოგ­ჯერ ცდი­ლო­ბენ, სა­კუ­თა­რი აზრი თავს მო­მახ­ვი­ონ, მაგ­რამ ეს ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად გა­მოს­დით.

- "დრა­კო­ნი ენერ­გი­უ­ლი და და­უ­მორ­ჩი­ლე­ბე­ლია".

- სრუ­ლი სი­მარ­თლეა.

- თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ხარ?

- ზო­მი­ე­რად. ძა­ლი­ან თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი თუ იქ­ნე­ბი, "გა­ი­ყი­ნე­ბი", ვე­ღარ გან­ვი­თარ­დე­ბი.

- "სა­კუ­თარ თავს გა­მოც­დას ხში­რად უწყობს".

- გა­მუდ­მე­ბით სა­კუ­თა­რი თა­ვის ძი­ე­ბა­ში ვარ. ვფიქ­რობ, "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ერ­თგვა­რი გა­მოც­დაა. მა­ინ­ტე­რე­სებს, პლას­ტი­კა სა­დამ­დე "მე­ყო­ფა". შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! პირ­ვე­ლი­ვე სე­ზონ­ზე მქონ­და და ჩემი სურ­ვი­ლიც იყო, მე­ცეკ­ვა, მაგ­რამ მა­შინ გას­ტროლ­ზე ვი­ყა­ვი და პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ვერ მო­ვა­ხერ­ხე. დამ­პირ­დნენ, შემ­დეგ სე­ზონ­ზე ჩაგრთავ­თო და მი­ხა­რია, რომ ახლა პრო­ექ­ტში ვარ. სხვა თუ არა­ფე­რი, ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად დავ­დე­ქი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე. ისე, არ და­გი­მა­ლავთ და, ძა­ლი­ან მინ­და, მო­ვი­გო.

- სა­ლო­მე ჭა­ჭუ­ას პარტნი­ო­რო­ბა რთუ­ლი არ არის?

- თუ ვინ­მე ისე შე­მომ­ხე­დავს, რო­გორც მო­ცეკ­ვა­ვეს და სა­ლო­მეს­თან გა­მა­ი­გი­ვებს, ეს სა­სა­ცი­ლო იქ­ნე­ბა. ცხა­დია, სა­ლო­მეს დო­ნემ­დე ვე­რას­დროს მი­ვალ. მას­თან ცეკ­ვა კომ­ფორ­ტია. ის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლია, ყო­ვე­ლი შე­ხე­ბით გეხ­მა­რე­ბა, მი­მარ­თუ­ლე­ბას გაძ­ლევს, გან­წყო­ბას გიქ­მნის.

- "ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ჰყავს, მაგ­რამ გუ­ლის სიღ­რმე­ში ჩა­კე­ტი­ლია".

- მარ­თლა ბევ­რი ახლო მე­გო­ბა­რი მყავს, მაგ­რამ მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მეს­თან "ვიხ­სნე­ბი" ბო­ლომ­დე. ადა­მი­ა­ნებს ძნე­ლად ვი­მე­გობ­რებ. გუ­ლის სიღ­რმე­ში მარ­თლა ჩა­კე­ტი­ლი ვარ.

- "ის ზოგ­ჯერ ფი­ცხი და უტაქ­ტოა".

- კი ბა­ტო­ნო, ასეა. ზრდი­ლო­ბა არ მეშ­ლე­ბა, მაგ­რამ უტაქ­ტო მა­შინ ვხდე­ბი, როცა ნერ­ვებს ვერ ვი­მორ­ჩი­ლებ. თუ ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ მარ­თა­ლი არ ვარ, ბო­დიშს ვიხ­დი.

- "ცხოვ­რე­ბა­ში წარ­მა­ტე­ბას ხში­რად აღ­წევს".

- შრო­მის­მოყ­ვა­რე და მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ვარ. თუ რა­მეს მო­ვინ­დო­მებ, მი­ზანს აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ვაღ­წევ. ისიც უნდა ვთქვა, რომ იღ­ბა­ლიც მწყა­ლობს.

- "ნაკ­ლე­ბად მე­ო­ჯა­ხეა; შინ გა­ჩე­რე­ბას გა­რეთ ყოფ­ნა ურ­ჩევ­ნია".

- არ ვიცი, რო­გორ გი­პა­სუ­ხო, რად­გან ას­ტრო­ლო­გებს თან ვე­თან­ხმე­ბი, თან - არა. ვერ ვი­ტყვი, რომ სახ­ლში ჩა­კე­ტი­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ სულ გა­რეთ ყოფ­ნაც არ მომ­წონს.

- ბრძა­ნე­ბე­ბის გა­ცე­მა გიყ­ვარს?

- არა. მე ვინ ვარ, რომ ბრძა­ნე­ბე­ბი გავ­ცე? არ მიყ­ვარს ადა­მი­ა­ნე­ბის ფე­ნე­ბად და­ყო­ფა. ბრძა­ნე­ბას იძ­ლე­ვი მა­შინ, როცა ადა­მი­ანს ზე­მო­დან უყუ­რებ, მე კი ზე­მო­დან არა­ვის ვუ­ყუ­რებ. არ მომ­წონს, როცა ვი­ღაც ადა­მი­ა­ნის და­ჩაგ­ვრას ცდი­ლობს.

- "უყ­ვარს ფუ­ლის ხარ­ჯვა და არ იცის, რა არის სი­ტყვა - "დაგ­რო­ვე­ბა"...

- ეგ კი, ზუს­ტად ჩემ­ზეა ნათ­ქვა­მი.

- შენი შე­მო­სა­ვა­ლი ვის ხმარ­დე­ბა?

- თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ დიდი ნა­წი­ლი მე­გობ­რებს ხმარ­დე­ბა, ნა­წი­ლი - შეყ­ვა­რე­ბულს (გი­ორ­გის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მომ­ღე­რა­ლი თამ­თა შა­ლამ­ბე­რი­ძე გახ­ლავთ. - ავტ.).

- "აზარ­ტუ­ლია და ხში­რად იღებს რის­კი­ან გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას".

- რის­კზე წას­ვლა მიყ­ვარს. უმე­ტე­სად მი­მარ­თლებს, მაგ­რამ იმედ­გაც­რუ­ე­ბაც მქო­ნია და გა­დად­გმუ­ლი ნა­ბი­ჯი მი­ნა­ნია კი­დეც, მაგ­რამ სი­ნა­ნულ­საც თა­ვი­სე­ბუ­რი ხიბ­ლი აქვს.

- "დრა­კონს უყ­ვარს უც­ნა­უ­რო­ბე­ბი, მოს­წონს იდუ­მა­ლი ად­გი­ლე­ბი".

- იდუ­მალ ად­გი­ლებ­ზე ვგიჟ­დე­ბი. ბავ­შვო­ბი­დან მის­ტი­კი­სად­მი მიდ­რე­კი­ლე­ბა მაქვს. ალ­ბათ, ბევ­რის­თვის სა­სა­ცი­ლოა, მაგ­რამ შე­მიძ­ლია, სუ­ლე­ბის სა­ძებ­ნე­ლად სა­საფ­ლა­ო­ებ­ზე დღე და ღამე ვი­ა­რო. იდუ­მალ ად­გი­ლებ­ში თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ. იქ ჩემი სამ­ყა­როა.

- "სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რია. უყ­ვარს ბავ­შვო­ბის საყ­ვა­რე­ლი ად­გი­ლე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბა".

- ძა­ლი­ან სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი ვარ. ბოლო დროს ხში­რად ვტი­რი. მოკ­ლედ, "შიშ­ვე­ლი" ნერ­ვე­ბი მაქვს. ზოგ­ჯერ თვალ­ზე ცრემ­ლი ისე­თი უაზ­რო­ბის გამო მო­მად­გე­ბა, რომ მერე სა­კუ­თარ თავ­ზე ვი­ცი­ნი.

- შენს ცრემლზე სხვას რომ გა­ე­ცი­ნოს, რო­გო­რი რე­აქ­ცია გექ­ნე­ბა?

- მეც გა­მე­ცი­ნე­ბა... ბავ­შვო­ბის საყ­ვა­რე­ლი ად­გი­ლე­ბი ახ­სე­ნე - ამო­ჩე­მე­ბუ­ლი მაქვს ად­გი­ლე­ბი, სა­დაც სი­ა­რუ­ლი მარ­ტოს მირ­ჩევ­ნია.

- ასე­თი ად­გი­ლე­ბი სად არის?

- ბავ­შვო­ბა­ში სო­ფელ ქსან­ში ხში­რად ჩავ­დი­ო­დი. იქ მიყ­რუ­ე­ბულ ად­გი­ლებ­ში ყოფ­ნა დღე­საც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. თუმ­ცა, ამ სო­ფელ­ში მე­გობ­რებ­თან ერ­თა­დაც ხში­რად ჩავ­დი­ვარ.

- ეგო­ის­ტი­აო, - ამ­ბო­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი...

- (იცი­ნის) დე­დი­სერ­თა ვარ, მაგ­რამ ჩემი ეგო­ის­ტო­ბით არა­ვის ვა­წუ­ხებ.

- თა­ვად წუხ­დე­ბი?

- ხან­და­ხან. რამ­დენ­ჯერ­მე სა­კუ­თა­რი თავი ისეთ რა­მე­ში გა­მო­ვი­ჭი­რე, რაც არ მო­მე­წო­ნა.

- "მარ­ტი­ვად უყ­ვარ­დე­ბა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ძნე­ლია მო­ან­დო­მო ოჯა­ხის შექ­მნა".

- მარ­ტი­ვად არ მიყ­ვარ­დე­ბა, მგო­ნი - პი­რი­ქით უფ­როა. 3 წლის წინ მარ­ტი­ვად ჩემი და თამ­თას შეყ­ვა­რე­ბაც არ მომ­ხდა­რა...

- შენ და თამ­თა და­ო­ჯა­ხე­ბას არ აპი­რებთ?

- ვა­პი­რებთ, მაგ­რამ არა - ახლო მო­მა­ვალ­ში. ოჯა­ხი ჩემ­თვის სიწ­მინ­დეა. არ მომ­წონს, როცა ცოლ-ქმა­რი ერ­თმა­ნეთს შორ­დე­ბა.

- ეჭ­ვი­ა­ნი ხარ?

- კი.

- თამ­თა ამის გამო არ გსაყ­ვე­დუ­რობს?

- ზო­მი­ე­რად, მაგ­რამ მა­ინც, თა­ვა­დაც ეჭ­ვი­ა­ნია. ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარს.

- "ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე და რთუ­ლი ბუ­ნე­ბის პატ­რო­ნია; ზოგ­ჯერ ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებს, ზოგ­ჯერ კი ბავ­შვი­ვით და­უც­ვე­ლია".

- ალ­ბათ ეგ­რეა. სი­მარ­თლე გი­თხრა, სა­კუ­თარ თავ­ზე ამ­დე­ნი არ მი­ფიქ­რია.

- უსუ­სუ­რო­ბის გან­ცდა რა დროს გაქვს?

- როცა ახ­ლო­ბელს რა­ღაც უჭირს და ვერ ვეხ­მა­რე­ბი, როცა ძალა არ შემ­წევს, რა­ღაც შევ­ცვა­ლო.

- "ხში­რად მე­ლან­ქო­ლი­ის ტყვე­ო­ბა­შია".

- ძა­ლი­ან ხში­რად ვარ ასეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში. რთუ­ლია ჩემი უგუ­ნე­ბო­ბის გარ­კვე­ვა. მე­ლან­ქო­ლია ჩემ­გან ისე­ვე და­უ­კი­თხა­ვად მი­დის, რო­გორც მო­დის.

- "ინ­ტუ­ი­ცი­ა­ზე დაყ­რდნო­ბით უფრო მოქ­მე­დებს, ვიდ­რე - გო­ნე­ბით".

- როცა გო­ნე­ბა ერთს მე­უბ­ნე­ბა და გული სხვას მიგ­რძნობს, ამ დროს ინ­ტუ­ი­ცი­ას ვენ­დო­ბი. ინ­ტუ­ი­ცი­ას ჩემ­თვის თით­ქმის არას­დროს უღა­ლა­ტია.

- "თუ კე­თი­ლად ეპყრო­ბი­ან, მისი მარ­თვა ად­ვი­ლია, თუ რა­მეს აი­ძუ­ლებ, ად­გი­ლი­დან არ და­იძ­ვრე­ბა".

- ტკბი­ლი სი­ტყვით ჩემი და­ყო­ლი­ე­ბა ად­ვი­ლია, მაგ­რამ თუ ვინ­მე ჯი­ქურ წა­მო­ვა, კლდე­სა­ვით დავ­ხვდე­ბი.

- "ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლეა, მაგ­რამ შე­უძ­ლია, სას­ტი­კი მტე­რიც იყოს".

- სას­ტი­კი მტე­რი არა­ვის­თვის ვყო­ფილ­ვარ. სა­ერ­თო­დაც, ვცდი­ლობ, მტრე­ბის გა­რე­შე ვი­ცხოვ­რო, მაგ­რამ გულ­ში ცუ­დად ჩარ­ჩე­ნილ წყე­ნას ად­ვი­ლად ვერ ვი­ვი­წყებ.

- შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე გი­ფიქ­რია?

- არა მარ­ტო მი­ფიქ­რია, არა­მედ შუ­რის­ძი­ე­ბის სურ­ვი­ლი და­მიკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბია კი­დეც.

- "ხში­რად შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე მი­დის, მაგ­რამ ამას იმ­დე­ნად ჩუ­მად აკე­თებს, ვე­რა­ვინ ხვდე­ბა".

- შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ან­ზე შური მალე ვერ ვი­ძიო, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როს ადრე თუ გვი­ან, მა­ინც გა­და­ვუხ­დი.

- "მისი ძა­ლი­ან ცოტა ადა­მი­ანს ეს­მის".

- სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ეს "ცოტა" არ­სე­ბობს. არა­ერ­თხელ მქო­ნია გან­ცდა, რომ ჩემი არ ეს­მით.

- "კირჩხიბს თუ რამე სურს, მთე­ლი ძა­ლით ჩა­აფ­რინ­დე­ბა და ხე­ლი­დან ვე­რა­ვინ გა­აგ­დე­ბი­ნებს".

- შე­მიძ­ლია, მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად ბო­ლომ­დე, თავ­გან­წირ­ვით ვიბ­რძო­ლო.

- "ყვე­ლა კირჩხი­ბი უსა­ფუძ­ვლოდ მში­შა­რაა".

- მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ამ შიშს ვებ­რძვი და ვცდი­ლობ, და­ვა­მარ­ცხო. ერ­თა­დერ­თი შიში, რო­მელ­საც დღემ­დე ვერ მო­ვე­რიე, დე­ნის ში­შია. მი­ლი­არ­დი დო­ლა­რი რომ მომ­ცე, ნა­თუ­რას ვერ გა­მოვ­ცვლი. ბავ­შვო­ბა­ში დენ­მა და­მარ­ტყა და შიში მას შემ­დეგ დამ­ჩემ­და.

- გი­ორ­გი, ას­ტრო­ლო­გე­ბის და­ხა­სი­ა­თე­ბა რო­გორ მო­გე­წო­ნა?

- ბევ­რი რამ და­ემ­თხვა. ეს ინ­ტერ­ვიუ ჩემ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო იყო.

- გარ­და იმი­სა, რომ პრო­ექ­ტში - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" მო­ნა­წი­ლე­ობ, შენ­კენ რა სი­ახ­ლეა?

- თე­ატ­რში უსაქ­მუ­რო­ბის პე­რი­ო­დი მაქვს. ირაკ­ლი კა­კა­ბა­ძე კო­მე­დი­ა­ში მი­ღებს, რომ­ლის სცე­ნა­რიც "კა­ცე­ბის შოუს" პრინ­ციპ­ზეა აგე­ბუ­ლი. ფილმში კა­კა­ბა­ძე, ჯა­ნე­ლი­ძე, ლა­ბა­ძე და ვახ­ტან­გიშ­ვი­ლი სა­კუ­თარ თავს თა­მა­შო­ბენ, მე კი გეის ვა­სა­ხი­ე­რებ; პა­ტა­რა რო­ლია, მაგ­რამ სა­სა­ცი­ლო. მოქ­მე­დე­ბა ბარ­ში ვი­თარ­დე­ბა.

- ამ როლ­ზე მუ­შა­ო­ბა შენ­თვის რამ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სოა?

- სა­ხა­ლი­სოა. გეის რო­ლის მორ­გე­ბა არ მი­ჭირს. მთა­ვა­რია, კაც­თან კოც­ნის სცე­ნე­ბი არ მქონ­დეს და ასე­თი პერ­სო­ნა­ჟის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა­ში პრობ­ლე­მას ვერ ვხე­დავ. ახლო მო­მა­ვალ­ში კი­დევ 2 ფილმში უნდა გა­და­მი­ღონ, მაგ­რამ ამ ფილ­მებ­ზე ჯერ ვერ ვი­ლა­პა­რა­კებ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)