"ჩეჩ­ნე­თის ომის მერე, ინ­გუ­შეთ­ში ორი პა­ტა­რა გო­გო­ნას დამ­წვა­რი გვა­მი ვნა­ხე და მის მერე ამ­გვა­რი კად­რე­ბის ყუ­რე­ბი­სას ცუ­დად ვხდე­ბი. ის, რაც გუ­შინ ვნა­ხე, შე­მაძ­რწუ­ნე­ბე­ლი იყო ჩემ­თვის. ბო­ლომ­დეც ვერ ვუ­ყუ­რე. ამი­ტომ ვფიქ­რობ­დი, შევ­ძლებ­დი კი თქვენ­თან სხვა თე­მა­ზე სა­უ­ბარს. ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, ძლი­ე­რი ქა­ლი­აო, მაგ­რამ გული სუს­ტი მაქვს. სი­ტყვებ­საც ვერ ვპო­უ­ლობ, რო­გორ უნდა შე­ვა­ფა­სო ეს ყვე­ლა­ფე­რი", - მი­თხრა ინ­ტერ­ვი­უს და­წყე­ბამ­დე რე­ინ­ტეგ­რა­ცი­ის სა­კი­თხებ­ში სა­ხელ­მწი­ფო მი­ნის­ტრის აპა­რა­ტის სა­მო­ქა­ლა­ქო ინ­ტეგ­რა­ცი­ის სამ­მარ­თვე­ლოს მთა­ვარ­მა მრჩე­ველ­მა, ქალ­ბა­ტონ­მა მექა ხან­გოშ­ვილ­მა.

სათ­ნო­ე­ბით დე­დას ჰგავს, პრინ­ცი­პუ­ლო­ბი­თა და სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბით - მა­მას. ძლი­ე­რია მა­შინ, როცა საქ­მე მის ხალ­ხს ეხე­ბა. არც ია­რა­ღის ეში­ნია და არც სის­ხლის. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლას უყ­ვარს.

დღეს ამ სა­სი­ა­მოვ­ნო ქისტ ქალ­ბა­ტონს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- პე­და­გო­გე­ბის ოჯახ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში რთუ­ლი ბავ­შვო­ბა არა­ვის ჰქონ­და. მახ­სოვს, გვი­ა­ნო­ბამ­დე არ ვი­ძი­ნებ­დი. ბუ­ნე­ბით ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ და არ ვწვე­ბო­დი და­სა­ძი­ნებ­ლად, სა­ნამ დედა არ და­ი­ძი­ნებ­და. მამა გვი­ან რომ ბრუნ­დე­ბო­და, დე­დას ეჩხუ­ბე­ბო­და, ამ დრომ­დე რა­ტომ არ სძი­ნავს ბავ­შვსო. სტუმ­რი­ა­ნი ოჯა­ხი გვქონ­და. მა­მა­ჩე­მი, ხასო ხან­გოშ­ვი­ლი, მო­ქე­ი­ფე კაცი იყო, ბევ­რი ქარ­თვე­ლი მე­გო­ბა­რი ჰყავ­და. ჩვენს ოჯახ­ში სუფ­რა ხში­რად იშ­ლე­ბო­და. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩვე­ნი ტრა­დი­ცი­ის მი­ხედ­ვით, შვი­ლე­ბი მშობ­ლებ­თან ერ­თად არ უნდა დამ­სხდა­რიყ­ვნენ სუფ­რას­თან. ჩემს პა­ტა­რა ძმას ბევ­რჯერ ჩა­მოს­ძი­ნე­ბია ფეხ­ზე. ტრა­დი­ცი­უ­ლი ოჯა­ხი გვქონ­და. მკაც­რად გვზრდიდ­ნენ მშობ­ლე­ბი. მა­მა­ჩე­მის მო­ფე­რე­ბა დღემ­დე არ მახ­სოვს. დღე­საც თუ რა­მეს იტყვის ჩვენ­ზე და­დე­ბითს, მიკ­ვირს.

- ტრა­დი­ცი­ე­ბი ახ­სე­ნეთ, კი­დევ რა ოჯა­ხუ­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბი გაქვთ ქის­ტებს?

- დღე­საც მა­მა­ჩე­მი რომ გვე­ტყვის, მო­დით დას­ხე­დით სუფ­რას­თა­ნო, იმ­დე­ნად გვაქვს გამ­ჯდა­რი ბავ­შვო­ბი­დან ეს ტრა­დი­ცია, ვერ ვსხდე­ბით. მა­მას­თან ერ­თად გემ­რი­ე­ლად ვერ ვჭამ. ბავ­შვო­ბი­დან გვი­ნერ­გავ­დნენ მშობ­ლე­ბი, რომ არ შევ­ხე­ბო­დით არამს, ანუ იმას, რაც ჩვენ არ გვე­კუთ­ვნო­და. ჩემი მშობ­ლე­ბი 30 წელი აშე­ნებ­დნენ დიდ სახ­ლს დუ­ის­ში, სა­დაც ჩვენ გა­ვი­ზარ­დეთ და დღემ­დე არ არის ბო­ლომ­დე დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. მამა თითს გა­იშ­ვერ­და სახ­ლის­კენ და გვე­უბ­ნე­ბო­და, ამ სახ­ლის თითო აგუ­რი ჩვე­ნი ოფ­ლით არის მო­პო­ვე­ბუ­ლი. სხვი­სი არა­ფე­რი გინ­დო­დეთ, თქვე­ნი შრო­მით მო­ი­პო­ვეთ ის, რაც გჭირ­დე­ბა­თო. პე­და­გო­გე­ბის ხელ­ფას­ზე ვცხოვ­რობ­დით, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ყო­ველ­თვის გვი­ჭირ­და. დე­და­ჩე­მი მა­ღალ კლა­სებს ას­წავ­ლი­და. მახ­სოვს, ერთხელ ერთი ქალი მო­ვი­და ჩვენ­თან. ტო­მა­რა ჰქონ­და ზურ­გზე მოგ­დე­ბუ­ლი. სა­უბ­რი­დან გა­ვარ­კვიე, რომ მის შვილს დედა ას­წავ­ლი­და. არ ვიცი, ნიშ­ნის მო­მა­ტე­ბა უნ­დო­და ამ ქალს თუ სხვა მსგავ­სი რამ, მაგ­რამ იმ ტო­მა­რა­ში რომ წაბ­ლი იყო, ეს ნამ­დვი­ლად ვიცი. დუ­ი­სი, სა­დაც ჩვენ ვცხოვ­რობ­დით, მო­შო­რე­ბი­თაა ტყი­დან, ამი­ტომ წაბ­ლი ყო­ველ­თვის გვე­ნატ­რე­ბო­და. ეს ქალი ბირ­კი­ა­ნი­დან ჩა­მო­ვი­და, სა­დაც უფრო ხელ­მი­საწ­ვდო­მი იყო წაბ­ლის მოგ­რო­ვე­ბა. ერთი სული მქონ­და, დე­და­ჩემს წაბ­ლი გა­მო­ერ­თმია იმ ქა­ლის­თვის. მეს­მო­და, რო­გორ ეხ­ვე­წე­ბო­და ის ქალი, ამ­ხე­ლა ტო­მა­რას ნუ გა­მა­ტან უკა­ნო, მაგ­რამ... რაც შენს შვილს ეკუთ­ვნის, არას­დროს და­ე­კარ­გე­ბაო, ეს სი­ტყვე­ბი და­ა­დევ­ნა უკან. სარ­ვა­მარ­ტო სა­ჩუქ­რებ­საც კი არ იღებ­და დედა არა­ვის­გან, მხო­ლოდ მი­სა­ლოც ბა­რა­თებს იღებ­და ბავ­შვე­ბის­გან.

- ცოლ-ქმარს შო­რის რა ტრა­დი­ცი­ე­ბი იყო?

- მე არ მი­ნა­ხავს, დე­და­ჩემ­სა და მა­მა­ჩემს ერთ ოთახ­ში და­ე­ძი­ნათ. დე­დას ყო­ველ­თვის ჩვენ­თან, შვი­ლებ­თან ეძი­ნა. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ უკვე დი­დე­ბი ვი­ყა­ვით... დედა გვას­წავ­ლი­და, რომ მამა ოჯა­ხის უფ­რო­სია და მისი სი­ტყვა ყო­ველ­თვის კა­ნო­ნია. ალ­ბათ დე­და­ჩე­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ ძა­ლი­ან ბევ­რი და­ვუთ­მე ჩემს მე­უღ­ლეს. დე­და­ჩე­მი ყო­ველ­თვის თმობ­და, თუმ­ცა პრინ­ცი­პუ­ლიც იყო. ერთხელ მა­მა­ჩემ­მა ასე­თი რამ თქვა, - ქალს აქვს უნა­რი, კარ­გი ქმა­რი ცუდ ადა­მი­ა­ნად აქ­ცი­ოს და ცუდი ადა­მი­ა­ნი გა­ა­კე­თილ­შო­ბი­ლო­სო. მამა აღი­ა­რებ­და, რომ დე­და­ჩე­მის როლი მის პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში დიდი იყო. მამა ძა­ლი­ან მკაც­რი კაცი იყო. გვიკ­რძა­ლავ­და მოკ­ლე კა­ბის ჩაც­მას, მა­ნი­კი­უ­რის გა­კე­თე­ბას, მა­კი­აჟ­ზე ხომ ზედ­მე­ტი იყო ლა­პა­რა­კი. ის კი არა, "ჩოლ­კის" შეჭ­რაც გვეკ­რძა­ლე­ბო­და. ერთხელ ჩემ­მა უფ­როს­მა დამ შე­იჭ­რა "ჩოლ­კა" და თმის სა­მაგ­რე­ბით მა­ლავ­და. მერე მისი მოჭ­რი­ლი თმა უნა­ხავს დე­და­ჩემს და დიდი ამ­ბა­ვი მოჰ­ყვა ამას. ერთი სი­ტყვით, ისე გაგვზარ­დეს მშობ­ლებ­მა, არაფ­რის შიში აღარ ჰქონ­დათ. იმ­დე­ნად გვენ­დო­ბოდ­ნენ, სტუდ­ქა­ლაქ­ში მარ­ტო­ნი გა­მოგ­ვიშ­ვეს და მერე უცხო­ეთ­შიც კი გაგ­ვიშ­ვეს მა­შინ, როცა არ იყო მი­ღე­ბუ­ლი ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბის მარ­ტო გაშ­ვე­ბა. მახ­სოვს, ერთხელ გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლი შემ­ხვდა სტუდ­ქა­ლაქთან. ჩვე­ნე­ბუ­რი ქის­ტი, მათე ცი­ხე­საშ­ვი­ლი ახ­ლდა. ამ დროს თურ­მე გო­დერ­ძი ფილ­მს იღებ­და ქის­ტე­ბი­სა და ხევ­სუ­რე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე. რომ მნა­ხა, მა­თეს­თვის უთ­ქვამს, ეს ის ქა­ლია, ვი­საც ამ­დე­ნი ხანი ვე­ძებ­დი, ქის­ტი ქა­ლის სახე მჭირ­დე­ბა ფილ­მის­თვი­სო. და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ან თვი­თონ მო­დი­ო­და, ან სხვას აგ­ზავ­ნი­და გო­დერ­ძი, რომ ამ როლ­ზე და­ვე­თან­ხმე­ბი­ნე. დიდი არა­ფე­რი, თუნ­გით მხარ­ზე წყა­რო­დან უნდა ჩა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, თან მა­შინ 50 კგ-ით ნაკ­ლე­ბი ვი­ყა­ვი (იღი­მე­ბა), ხევ­სურ კაცს უნდა და­ვე­ნა­ხე, რო­მე­ლიც სის­ხლის ასა­ღე­ბად მო­დი­ო­და და ისე შევ­ყვა­რე­ბო­დი, რომ სის­ხლის აღე­ბა გა­და­ე­ფიქ­რე­ბი­ნა. იმა­საც კი მე­უბ­ნე­ბო­და, მა­მა­შენს ვკი­თხავთ და მერე ხომ უარს აღარ იტყვიო. მა­მამ­დე არც მი­მი­ტა­ნია ეს ამ­ბა­ვი, ისე ვთქვი უარი. წლე­ბის მერე შემ­ხვდა გო­დერ­ძი და მკი­თხა, არ ნა­ნობ­თო. არა-მეთ­ქი, ვუ­პა­სუ­ხე. მგო­ნი, რომ უნდა ინა­ნოთ, იმის ას­ლიც არ ხართ დღეს, რაც მა­შინ იყა­ვით და ეს კად­რე­ბი ის­ტო­რი­ას დარ­ჩე­ბო­დაო.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩი­ეთ?

- მამა ფი­ლო­ლო­გი იყო. დედა - მა­თე­მა­ტი­კო­სი. პო­ე­ზია და ქარ­თუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ სკო­ლა­ში­ვე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ნიჭი მქონ­და ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბის მი­მართ. ფი­ზი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, პირ­ვე­ლი ქის­ტი ვი­ყა­ვი, რო­მელ­მაც ამ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ა­ბა­რა. უნი­ვერ­სი­ტე­ტი 1992 წელს და­ვამ­თავ­რე. მძი­მე წლე­ბი იდგა სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ჩემი და, მე­დი­ნა, გროზ­ნო­ში მუ­შობ­და. მა­შინ აფხა­ზე­თის ომი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, ყო­ველ ნა­ბიჯ­ზე გვაყ­ვედ­რიდ­ნენ ამ ომში ჩეჩ­ნე­ბის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. გა­რი­დე­ბა იყო სა­უ­კე­თე­სო გა­მო­სა­ვა­ლი და გა­დავ­წყვი­ტე ჩეჩ­ნეთ­ში მე­ძია ბედი. იქ წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი ბი­ო­ფი­ზი­კის კა­თედ­რა­ზე ვი­მუ­შა­ვე ასის­ტენ­ტად. პირ­ვე­ლი ომი რომ და­ი­წყო, უკან დავ­ბრუნ­დი. ჩემი და იქ დარ­ჩა, მე ჩემი დის­შვი­ლი წა­მო­ვიყ­ვა­ნე და წა­მო­ვე­დი, ყვე­ლა­ფე­რი იქ დავ­ტო­ვე და დავ­კარ­გე. რთუ­ლი პე­რი­ო­დი და­ი­წყო ჩვენს ოჯახ­ში. ბევ­რი ახ­ლო­ბე­ლი დაგ­ვე­ღუ­პა. ორი წლის შემ­დეგ, აფხა­ზე­თის ომის ფონ­ზე, ან­ტი­ქის­ტუ­რი ის­ტე­რია და­ი­წყო. 1996-1997 წლებ­ში რუ­სე­თის იმ­პე­რი­ის მან­ქა­ნა აქ­ტი­უ­რად ამუ­შავ­და, რომ ერე­ბის გა­თიშ­ვის პო­ლი­ტი­კა ეწარ­მო­ე­ბი­ნა. მა­შინ გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ფი­ზი­კო­სი ბევ­რი ჰყავს ამ ქვე­ყა­ნას და მე ამ ორ ერს შო­რის მე­დი­ა­ტო­რის როლი უნდა შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა. და­ვი­წყე კო­რეს­პონ­დენ­ტად მუ­შა­ო­ბა "დი­ლის გა­ზეთ­ში", "ახალ 7 დღე­ში". ვწერ­დი ჩვენს მრა­ვალ­წლი­ან ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, ის­ტო­რი­ულ ძმო­ბა­ზე. 1998 წლი­დან 10 წელი ვი­მუ­შა­ვე "კავ­კა­სი­ურ სახ­ლში". ეს იყო ურ­თუ­ლე­სი პე­რი­ო­დი, ჩეჩ­ნეთ­ში მე­ო­რე ომი და­ი­წყო. ბევ­რი რამ გა­და­ვი­ტა­ნე. სახ­ლში ავ­ტო­მა­ტე­ბით მი­ვარ­დე­ბოდ­ნენ, მა­ში­ნებ­დნენ. ასეთ დროს, როცა საქ­მე ჩემს ხალ­ხს, ჩემს ერს ეხე­ბა, ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ვარ. ამ დროს არც ავ­ტო­მა­ტი მა­ში­ნებს და არც სის­ხლი. მახ­სოვს, ერთხელ, ჩეჩ­ნე­თის პარ­ლა­მენ­ტის 14 დე­პუ­ტა­ტი მყავ­და შე­ფა­რე­ბუ­ლი. მა­შინ "კავ­კა­სი­ურ სახ­ლში" რე­მონ­ტი იყო. ვარ­კე­თილ­ში ხევ­სუ­რი ახ­ლობ­ლის ოთახ­ნა­ხევ­რი­ან ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობ­დი, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ 20 ადა­მი­ან­საც სძი­ნე­ბია ამ სახ­ლში. მა­მი­და­ჩემ­თან გა­დავ­ბარ­გდი და ჩემი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი მათ და­ვუთ­მე. ღა­მით მე და მა­მი­და­ჩე­მი მათ პე­რან­გებს ვა­უ­თო­ებ­დით, დღი­სით კონ­ფე­რენ­ცი­ებ­ზე დავ­ყვე­ბო­დი, მაგ­რამ ეს ფი­ზი­კუ­რი შრო­მა არა­ფე­რი იყო იმას­თან შე­და­რე­ბით, რაც მერე მოხ­და. დი­ლით ვლო­ცუ­ლობ­დი, როცა ბრა­ხუ­ნი ატყდა კარ­ზე. 5-6 ავ­ტო­მა­ტი­ა­ნი და­ვი­ნა­ხე სათ­ვალ­თვა­ლო ხვრე­ლი­დან. გა­მო­ვა­ღე კარი, რა ხდე­ბა, რას მინ­გრევთ კარს-მეთ­ქი, ვუყ­ვი­რე. შე­მოც­ვივ­დნენ, ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტროს წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბად წარ­მიდ­გი­ნეს თავი და მკი­თხეს, თქვენ­თან იმა­ლე­ბი­ან ჩეჩ­ნე­ბიო. და­ი­წყეს ჩხრე­კა. ტახტს რომ თავი ახა­დეს, ვე­ღარ მო­ვით­მი­ნე და ვუ­თხა­რი, ჩეჩ­ნე­ბი თქვენ­ნა­ი­რი მხდა­ლე­ბი არ არი­ან, ტახ­ტში და კა­რა­და­ში რომ და­ი­მა­ლონ, რას კად­რუ­ლობთ-მეთ­ქი. ახ­ლაც თქვენ თვალ­წინ ჩე­ჩე­ნი მებ­რძო­ლი რომ მო­ვი­დეს, შე­ვი­ფა­რებ და ამას ვერ და­მიშ­ლით-მეთ­ქი. წა­მიყ­ვა­ნეს პო­ლი­ცი­ა­ში, 20 წუთი გა­მა­ჩე­რეს. მერე ბო­დი­ში მო­მი­ხა­დეს და გა­მო­მიშ­ვეს. ბევ­რი ასე­თი შემ­თხვე­ვა მახ­სენ­დე­ბა.

- რო­მე­ლი იყო ყვე­ლა­ზე მძი­მე დღე თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ასე­თი ბევ­რი მახ­სენ­დე­ბა. ეს იყო ბეს­ლა­ნის ტრა­გე­დია, ნორდ-ოს­ტის ამ­ბე­ბი... როცა ხე­დავ, შენს ერს ამ­დენ რა­მეს აბ­რა­ლე­ბენ და მათი დაც­ვა არ შე­გიძ­ლია. მძი­მე იყო 2003 წლის 7 დე­კემ­ბე­რის დილა, როცა ყვე­ლა ჩე­ჩე­ნი დიდ-პა­ტა­რი­ა­ნად წა­მო­ყა­რეს სა­წო­ლე­ბი­დან და ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტრო­ში წა­იყ­ვა­ნეს. მძი­მე იყო შე­ვარ­დნა­ძის პე­რი­ო­დი, როცა ჩვენ­მა პრე­ზი­დენ­ტმა 5 ჩე­ჩე­ნი პირ­და­პირ და­ბა­დე­ბის დღე­ზე მი­არ­თვა პუ­ტინს. მახ­სოვს დღე, როცა თქვეს, რომ მომ­დევ­ნო 8 ჩე­ჩე­ნიც უნდა გა­და­ე­ცათ. პან­კი­სის ხე­ო­ბი­დან ჩა­მო­სულ სხვა ჩე­ჩენ ქა­ლებ­თან ერ­თად მთე­ლი ღამე ვდა­რა­ჯობ­დი ცი­ხის კარ­თან ამ ბი­ჭებს. მძი­მე დღე­ე­ბი იყო, როცა 2004 წელს ჯერ სა­სა­მარ­თლო დარ­ბა­ზი­დან გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს 3 ბიჭი და მერე ჩუ­მად ჩა­ა­ბა­რეს რუ­სებს. ჩვენ ვზე­ი­მობ­დით ამ ფაქტს და მე­ო­რე დღეს ბი­ჭე­ბი თბი­ლი­სი­დან გაქ­რნენ. ორი კვი­რის ძებ­ნის მერე აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ, რომ სტავ­რო­პო­ლის რო­მე­ლი­ღაც ცი­ხე­ში აწა­მებ­დნენ მათ. ეს უფრო მუ­ხა­ნა­თო­ბა იყო, ვიდ­რე პირ­და­პირ გა­და­ცე­მა. ჯერ გა­უშ­ვეს სა­სა­მარ­თლო დარ­ბა­ზი­დან და შემ­დეგ ჩუ­მად გა­დას­ცეს. მძი­მე არ იყოს ის, რაც ახ­ლა­ხან პან­კის­ში მოხ­და?! სა­ნამ ყვე­ლა­ფე­რი არ გა­ირ­კვე­ვა, ამ თე­მა­ზე სა­უბ­რის­გან თავს შე­ვი­კა­ვებ, მაგ­რამ ერთი რამ ყვე­ლამ იცო­დეს, მე ყო­ველ­თვის ვიქ­ნე­ბი იქ, სა­დაც ჩემი ხალ­ხი დგას! სა­დაც სი­მარ­თლეა!

- იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ დღეს სა­ხელ­მწი­ფო სტრუქ­ტუ­რა­ში მუ­შა­ობთ?

- რა თქმა უნდა! მე ამ უწყე­ბა­ში იმი­ტომ ვმუ­შა­ობ, რომ ჩემი ხალ­ხის ინ­ტე­რე­სე­ბი და­ვიც­ვა. დღეს­ვე რომ დამ­ჭირ­დეს ამ სამ­სა­ხუ­რის და­ტო­ვე­ბა, წარბს არ შე­ვიხ­რი. რას ლა­პა­რა­კობთ, ჩემს ღირ­სე­ბა­ზე მაღ­ლა რა უნდა დად­გეს?! ჩემს ხალ­ხზე მაღ­ლა, ვისი გუ­ლის­თვი­საც მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა სას­წორ­ზე მაქვს შეგ­დე­ბუ­ლი, რას და­ვა­ყე­ნებ?! ახლა თუ ვდუმ­ვარ, მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ამ ქვეყ­ნის ინ­ტე­რესს ვი­ცავ, თუმ­ცა კარ­გად მაქვს გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი, რომ ჩემს ხალ­ხზე მაღ­ლა, ღმერ­თის გარ­და, არა­ფე­რი დგას. ჩემს სინ­დის­თან და ჩემს ხალ­ხთან მარ­თა­ლი უნდა ვიყო, სამ­სა­ხუ­რი კი არა, ჩემი სი­ცო­ცხლე რომ შე­ე­წი­როს ამას.

- მო­სახ­ლე­ო­ბა­ში გარ­კვე­ულ­წი­ლად მო­სა­ლოდ­ნე­ლი შუ­რის­ძი­ე­ბის შიში არ­სე­ბობს...

- ჩეჩ­ნე­ბი სა­ო­ცა­რი მენ­ტა­ლი­ტე­ტის ხალ­ხია. რაც რუ­სებ­მა ჩეჩ­ნებს გა­უ­კე­თეს, მსგავ­სი არა­ფე­რი გა­მი­გო­ნია და მი­ნა­ხავს. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მე არ შემ­ხვედ­რია ჩე­ჩე­ნი, რო­მე­ლიც რუს ხალ­ხს აძა­გებ­დეს. ისი­ნი ამ­ბო­ბენ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კრემ­ლი­სა და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის და­გეგ­მი­ლი იყო. ამ­დე­ნად, გარ­წმუ­ნებთ, რომ ქარ­თვე­ლი ხალ­ხის წი­ნა­აღ­მდეგ ჩე­ჩე­ნი ხალ­ხი ხელს არ აღ­მარ­თავს, ამა­ში ეჭვი არა­ვის შე­ე­პა­როს.

- თე­მას გა­და­ვუხ­ვი­ეთ, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ღირ­და... ქალ­ბა­ტო­ნო მექა, ასეთ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე აღ­ზრდი­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი, ალ­ბათ დიდ­ხანს ფიქ­რობ­დით, სა­ნამ ოჯახს შექ­მნი­დით...

- გა­თხო­ვე­ბა ტა­ბუ­და­დე­ბუ­ლი თემა იყო ოჯახ­ში. ამის შე­სა­ხებ მშობ­ლებ­თან და მით უმე­ტეს მა­მას­თან არ ვსა­უბ­რობ­დით. თუმ­ცა ყო­ველ­თვის გვეს­მო­და მა­მის­გან, რომ გა­თხო­ვე­ბა წე­სი­სა და ადა­თის თა­ნახ­მად უნდა მომ­ხდა­რი­ყო, მშობ­ლე­ბის ნე­ბარ­თვით. ისე მოხ­და, რომ ჩემი და მისი სურ­ვი­ლის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ გა­ვა­თხო­ვეთ. ისეთ­მა კაც­მა ითხო­ვა, ვის­თა­ნაც ვალ­ში ვი­ყა­ვით, მათი და­ნიშ­ნუ­ლი ქალი ჩვენ მო­ვი­ტა­ცეთ. ამი­ტომ მა­მა­ჩე­მი თავს ვალ­დე­ბუ­ლად გრძნობ­და და და­თან­ხმდა. მახ­სოვს, რო­გორ ტი­რო­და ჩემი და ქორ­წილ­ში. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, გაგ­ვი­მარ­თლა და კარ­გი სიძე შეგ­ვხვდა. ამ გა­მოც­დი­ლე­ბის მერე მა­მა­ჩე­მი ამ­ბობ­და, ჩემი შვი­ლის სურ­ვი­ლის წი­ნა­აღ­მდეგ არ წა­ვა­ლო. მეც ამით ვი­სარ­გებ­ლე და 33 წლის ასა­კამ­დე გა­სა­თხო­ვა­რი დავ­რჩი. ჩვე­ნი სკო­ლის დი­რექ­ტორს ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი და თა­ვი­სი შვი­ლის­თვის ვუნ­დო­დი, მაგ­რამ უარი ვთქვი. ერ­თა­დერ­თი პი­რო­ბა, რა­საც მამა ქა­ლიშ­ვი­ლებს გვი­ყე­ნებ­და, ასე­თი იყო, ვა­ი­ნახ­ზე უნდა გავ­თხო­ვი­ლი­ყა­ვით. ვა­ი­ნა­ხე­ბი არი­ან ჩეჩ­ნე­ბი, ინ­გუ­შე­ბი და ქის­ტე­ბი. მისი ეს და­რი­გე­ბა რომ არ მქო­ნო­და ჩა­ბეჭ­დი­ლი ტვინ­ში, ალ­ბათ ქარ­თვე­ლი შე­მიყ­ვარ­დე­ბო­და და სი­მარ­თლე გი­თხრათ, უფრო მარ­ტი­ვი ცხოვ­რე­ბაც მექ­ნე­ბო­და.

- ვინ არის თქვე­ნი მე­უღ­ლე?

- ერთ-ერთი ყო­ფი­ლი ჩე­ჩე­ნი მებ­რძო­ლი, ჯო­ხარ დუ­და­ე­ვის ახლო ნა­თე­სა­ვი, ომარ იდი­გო­ვი. ორი ქა­ლიშ­ვი­ლი მყავს. პირ­ვე­ლი ბავ­შვი რომ და­მე­ღუ­პა, ვფიქ­რობ­დი, ეტყო­ბა, ღმერ­თმა ის ცხრათ­ვი­ა­ნი დე­დობ­რი­ვი გან­ცდა მაკ­მა­რა და შვი­ლე­ბი აღარ მე­ყო­ლე­ბა, ყვე­ლა სი­კე­თე მე რა­ტომ უნდა მქონ­დეს, ამ­დენ ხალ­ხს რომ ვუყ­ვარ­ვარ, ქუ­ჩა­ში ამ­ხე­ლა სიყ­ვა­რულს რომ ვგრძნობ, ესეც დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა- მეთ­ქი. სხვა­თა შო­რის, ადრე ოჯახ­ზეც არ ვფიქ­რობ­დი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ ალ­ბათ არ და­მიმ­სა­ხუ­რე­ბია, ღმერ­თმა ეს სა­ჩუ­ქა­რი გა­მი­კე­თა. მა­რი­ა­მი 5 წლის არის, მა­ლი­ქა - 2 წლის.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავთ. უკან რომ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით, შეც­ვლი­დით რა­ი­მეს?

- რა თქმა უნდა, არის ნა­ბი­ჯე­ბი, რომ­ლე­ბიც სწო­რად არ გა­დავ­დგი და რო­მელ­თა გა­მოს­წო­რე­ბაც შე­იძ­ლე­ბა, მაგ­რამ უკან დაბ­რუ­ნე­ბა მა­ინც არ მინ­და. იმ­დე­ნი რამ მაქვს გა­და­ტა­ნი­ლი, იმ­დე­ნი მძი­მე დღე­ე­ბი და გა­ჭირ­ვე­ბა მი­ნა­ხავს, უკან მი­ხედ­ვი­საც კი მე­ში­ნია.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)