ნანი ჩიქ­ვი­ნი­ძის ბავ­შვო­ბა ერთი ლა­მა­ზი ზღაპ­რის გუ­და­სა­ვი­თაა თავ­მოკ­რუ­ლი. იმ ფილ­მებ­მა, რომ­ლებ­შიც ბა­ღის პე­რი­ო­დი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი იღებ­დნენ, პა­ტა­რა ასა­კი­დან­ვე გა­ხა­და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი. ფილ­მებ­მა "მაგ­და­ნას ლურ­ჯა", "სხვი­სი შვი­ლე­ბი", "მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ო­ნი", დიდი სი­ხა­რუ­ლი მო­უ­ტა­ნა და იმ პე­რი­ოდ­ზე დღემ­დე დიდი სით­ბო­თი ლა­პა­რა­კობს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ა­ში უკვე საკ­მაო გა­მოც­დი­ლე­ბა ჰქონ­და, სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ბა­რე­ბას არ გეგ­მავ­და, მაგ­რამ რეზო ჩხე­ი­ძის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი მო­თხოვ­ნით, სა­ბუ­თე­ბი თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში შე­ი­ტა­ნა. ჯერ ვე­რა­ზე ცხოვ­რობ­და, შემ­დეგ ოჯა­ხი სა­ცხოვ­რებ­ლად ვა­კე­ში გა­და­ვი­და. ნანი ჩიქ­ვი­ნი­ძემ 55-ე სკო­ლა და­ამ­თავ­რა. მისი კლა­სი­დან უმე­ტე­სო­ბა სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­რო­ში მოღ­ვა­წე­ობს, მხო­ლოდ ორად ორი ადა­მი­ა­ნი გაჰ­ყვა ხე­ლოვ­ნე­ბის გზას - ერთი მსა­ხი­ო­ბი ნანი ჩიქ­ვი­ნი­ძეა და მე­ო­რე რე­ჟი­სო­რი ოთარ შა­მა­თა­ვა.

დღეს ნანი ჩიქ­ვი­ნი­ძე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ორ სპექ­ტაკლშია და­კა­ვე­ბუ­ლი. რე­პერ­ტუ­არ­შია: "სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ბა­რა­თე­ბი" და "ბრმა მხედ­ვე­ლი"...

- დედა პრო­ფე­სი­ით ეკო­ნო­მის­ტი იყო, ახალ­გაზ­რდო­ბის პე­რი­ოდ­ში მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ მე რომ გავჩნდი, სამ­სა­ხურს თავი და­ა­ნე­ბა. მამა სამ­ხედ­რო პირი გახ­ლდათ, პოლ­კოვ­ნი­კი. მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის დროს ხუთი წელი წინა ხაზ­ზე იბ­რძო­და. ძა­ლი­ან გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, წიგ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იყო. 17 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ის გარ­და­იც­ვა­ლა. ძა­ლი­ან მწყდე­ბა გული, რომ იმ ასაკ­ში დავ­კარ­გე მშო­ბე­ლი და იმავდრო­უ­ლად დავ­კარ­გე პი­როვ­ნე­ბა, ვის­გა­ნაც უკვე მო­წი­ფულ ასაკ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი რა­მის შე­ძე­ნა შე­მეძ­ლო.

- პირ­ვე­ლი თქვენ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მო­გო­ნე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან დღემ­დე რა მოგ­ყვე­ბათ?

- შე­იძ­ლე­ბა, ეს დღე­ვან­დე­ლი თა­ო­ბის­თვის გა­უ­გე­ბა­რი იყოს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ად­რე­უ­ლი ბავ­შვო­ბი­დან მახ­სოვს ერთი ფაქ­ტი, რა­მაც ძა­ლი­ან გა­მა­ო­ცა. დედ-მამა აფო­რი­ა­ქე­ბუ­ლე­ბი ჩურ­ჩუ­ლით ლა­პა­რა­კობ­დნენ და როცა მათ მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი, შე­მო­მეს­მა გვა­რი "ბე­რია". ეს ის დრო იყო, როცა ბე­რია დახ­ვრი­ტეს და მახ­სოვს მათი შეშ­ფო­თე­ბუ­ლი, შე­ში­ნე­ბუ­ლი სა­ხე­ე­ბი. ეტყო­ბა, ბო­ლომ­დე დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლე­ბი არ იყ­ვნენ, ეს ფაქ­ტი სი­ნამ­დვი­ლეს შე­ე­სა­ბა­მე­ბო­და თუ არა და ამ თე­მის გარ­შე­მო ბჭობ­დნენ. მთე­ლი ჩემი ოჯა­ხი რეპ­რე­სი­რე­ბუ­ლი იყო, ორი­ვე ბა­ბუა დახ­ვრი­ტეს, დე­დას პირ­ვე­ლი ქმა­რიც. სახ­ლში ში­შის დიდი მუხ­ტი სულ იგ­რძნო­ბო­და. ჩემი ბავ­შვო­ბი­დან მკვეთ­რად გა­მო­ხა­ტუ­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მშობ­ლე­ბის შიში გახ­ლდათ და ეს ჩემ­თვის საკ­მა­ოდ რთუ­ლად გად­მო­სა­ცე­მია.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნანი, კი­ნოს­ტუ­დი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ბავ­შვებს ფილ­მე­ბის­თვის სკო­ლებ­ში არ­ჩევ­დნენ, თუმ­ცა თქვენ ხუთი წლის ასაკ­ში აღ­მოჩ­ნდით "მაგ­და­ნას ლურ­ჯა­ში". ეს რო­გორ მოხ­და?

- სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით. მა­შინ იმ სახ­ლის მე­სა­მე სარ­თულ­ზე ვცხოვ­რობ­დით, სა­დაც ზე­მე­ლის აფ­თი­ა­ქი იყო. შემ­დეგ ვა­კე­ში გა­და­ვე­დით, მაგ­რამ ზე­მე­ლის ეზო­დან ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი მა­ნა­ნა ერის­თა­ვი შე­მომ­რჩა. აქ­ტი­უ­რი და მე­ტი­ჩა­რა ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. ეს მთელ­მა სა­ნა­თე­სა­ვომ და ახ­ლობ­ლებ­მა იცოდ­ნენ. ერთ ჩემს ნა­თე­სავს ამ ფილ­მის ჯგუ­ფის წევ­რის­თვის ჩემ შე­სა­ხებ უთ­ქვამს და ზე­მელ­ზე ჩემს მი­სა­მარ­თზეც მი­უ­თი­თე­ბია, თუმ­ცა იმ დროს ჩემ­თან არა­ვინ მო­სუ­ლა. უფრო სწო­რად, მერე გა­ვი­გეთ, რომ მი­სა­მარ­თი არე­ვი­ათ და ვერ მო­მაგ­ნეს. ეს ამ­ბა­ვი დე­დას მე­ზო­ბელ­თან რეზო თარ­ხან-მო­უ­რავს მო­უ­ყო­ლია. იმ ოჯა­ხის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მუ­შა­ობ­დნენ, და­მავ­ლეს ხელი და ისე წა­მიყ­ვა­ნეს, დედა არც გა­მომ­ყო­ლია. ოთახ­ში, სა­დაც შე­ვე­დით, ბა­ტო­ნი რეზო ჩხე­ი­ძე და თენ­გიზ აბუ­ლა­ძე ის­ხდნენ, მნა­ხეს და როლ­ზეც და­მამ­ტკი­ცეს.

- ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რებს შო­რის ალ­ბათ ბა­ტო­ნი მიხო ბო­რაშ­ვი­ლი­ცაა...

- ჩვე­ნი ოჯა­ხე­ბი ძა­ლი­ან და­მე­გობ­რდნენ. ხში­რად ვი­ყა­ვით ერ­თად. სამ­წუ­ხა­როდ, ბოლო პე­რი­ოდ­ში ისე ხში­რად ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებთ შეხ­ვედ­რას, რო­გორც უწინ. სამ­სა­ხუ­რი, შვი­ლე­ბი, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი და აქ­ტი­უ­რად კონ­ტაქტს ვე­ღარ ახერ­ხებ, თუმ­ცა, როცა ერ­თმა­ნეთს ვნა­ხუ­ლობთ, ვგრძნობ, რომ ისევ ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ, ისე­ვე რო­გორც მე მიყ­ვარს და მინ­და, ბედ­ნი­ე­რი იყოს.

- ბავ­შვო­ბის და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი თვი­სე­ბე­ბი­დან დღემ­დე რამე შე­მოგრჩათ?

- მგო­ნი, არა­ფე­რი (იღი­მის). იცით რა, მკვეთ­რად შე­მეც­ვა­ლა ხა­სი­ა­თი და ეს ზუს­ტად რო­დის მოხ­და ვერ გე­ტყვით. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ის სი­ლა­ღე და სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ქცე­ვა­ში, რაც ბავ­შვს ახა­სი­ა­თებს, ღმერ­თმა ნუ ქნას, რომ უფ­როს ასაკ­შიც გაგ­ყვეს. სხვა ასო­ცი­ა­ცი­ას იწ­ვევს, როცა მოზ­რდი­ლი ადა­მი­ა­ნი ხუთი წლის ბავ­შვი­ვით იქ­ცე­ვა.

- რამე კონ­კრე­ტუ­ლი მოხ­და თუ უბ­რა­ლოდ, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში შე­გეც­ვა­ლათ ხა­სი­ა­თი?

- ამის მი­ზე­ზი არ ვიცი. ლაღი ცხოვ­რე­ბა მქონ­და, მშობ­ლე­ბი არა­ფერ­ში მზღუ­დავ­დნენ და ოჯახ­ში ერ­თმა­ნეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას არა­ვი­თა­რი პრობ­ლე­მე­ბი არ მქო­ნია, მაგ­რამ ასე მა­ინც მოხ­და. ბუ­ნე­ბით ძა­ლი­ან ვგა­ვარ მა­მას და მის­გან გე­ნე­ტი­კუ­რად ბევ­რი თვი­სე­ბა გად­მო­მე­ცა. ის ძა­ლი­ან გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. ბევ­რს ფიქ­რობ­და ამა თუ იმ თე­მა­ზე, დიდ­ხანს აზ­როვ­ნებ­და და ემო­ცი­ას ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ავ­ლენ­და. ის წყო­ბი­დან გა­მო­სუ­ლი არ მი­ნა­ხავს, ამას მე არ შევ­სწრე­ბი­ვარ, მაგ­რამ დე­დის­გან გად­მო­ცე­მით ვიცი ერთი ასე­თი შემ­თხვე­ვის შე­სა­ხებ. რო­გორც წესი, ასე მშვიდ ადა­მი­ა­ნებს ემარ­თე­ბათ. როცა წო­ნას­წო­რო­ბას კარ­გავ, მერე ჩემს მტერს (იღი­მის)!

- თქვენც ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მშვი­დი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებთ, თუ შე­იძ­ლე­ბა გა­იხ­სე­ნოთ, რას გა­მო­უყ­ვა­ნი­ხართ წყო­ბი­დან?

- ასე­თი რამ არ მქო­ნია. გავ­ცხა­რე­ბულ­ვარ, გავ­ბრა­ზე­ბულ­ვარ, მაგ­რამ არ ვყვი­რი. ჩხუ­ბიც არ მიყ­ვარს. კა­ტე­გო­რი­უ­ლი ტო­ნით შე­იძ­ლე­ბა, ორი-სამი ფრა­ზა ვთქვა, მაგ­რამ სხვა არა­ფე­რი. სა­ერ­თოდ, ადა­მი­ა­ნი მა­შინ ბრაზ­დე­ბა, როცა უსა­მარ­თლო­ბის შეგ­რძნე­ბა აქვს. როცა მოვ­ლე­ნა ან ადა­მი­ა­ნე­ბის საქ­ცი­ე­ლი ზღვარს გა­და­დის, ეს მო­მენ­ტი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან რთუ­ლად აღ­საქ­მე­ლია. არ მიყ­ვარს ტყუ­ი­ლი, თუმ­ცა მით­ქვამს, ამას არ დავ­მა­ლავ. ამ ცხოვ­რე­ბა­ში ისე ვერ "ივლი", ხან­და­ხან ელე­მენ­ტა­რუ­ლი ტყუ­ი­ლი რომ არ თქვა, მაგ­რამ როცა ტყუ­ი­ლის თქმა მი­წევს, ძა­ლი­ან არ მსი­ა­მოვ­ნებს.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნანი, თქვენს ცხოვ­რე­ბას თან ჩხე­ი­ძის გვა­რი გას­დევს - რეზო ჩხე­ი­ძემ თქვენს კა­რი­ე­რა­ში ითა­მა­შა დიდი როლი, ხოლო თე­მურ ჩხე­ი­ძემ თქვენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში. თუ შე­იძ­ლე­ბა, თქვენს შეხ­ვედ­რა­ზე მი­ამ­ბეთ...

- ერთხელ ბა­ტო­ნი რე­ზოს სა­ღა­მო­ზე ვთქვი და ახლა გა­ვი­მე­ო­რებ: ერ­თმა ჩხე­ი­ძემ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვო­ბა მა­ჩუ­ქა, ხოლო მე­ო­რემ - არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვე­ბი-მეთ­ქი (იღი­მის). მე და თე­მუ­რი ერ­თმა­ნეთს ინ­სტი­ტუ­ტში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში შევ­ხვდით. მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, როცა ის მიშა თუ­მა­ნიშ­ვილ­თან ასის­ტენ­ტად მო­ვი­და. თე­მუ­რის მი­მართ სიმ­პა­თია გა­მიჩ­ნდა. მის­მა აზ­როვ­ნე­ბამ ძა­ლი­ან და­მა­ინ­ტე­რე­სა. ის რით და­ინ­ტე­რეს­და, ვერ გე­ტყვით (იღი­მის). მერე თან­და­თან გა­ირ­კვა, რომ თე­მუ­რის მი­მართ გულ­გრი­ლი არ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ამ ამ­ბავს მხო­ლოდ ჩემ­ში ვი­ნა­ხავ­დი. ორი წლის შემ­დეგ თა­ვად გა­ამ­ჟღავ­ნა, რომ არც ის იყო ჩემ მი­მართ გულ­გრი­ლი. სა­ნამ და­ვო­ჯახ­დე­ბო­დით, ძა­ლი­ან ბევ­რი ვი­ფიქ­რეთ, ხუთი წელი... ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვი. იმ დროს თე­მუ­რი იქ უკვე მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ იქ აღარ წა­ვე­დი და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მი­ვე­დი. ამ­გვა­რად თით­ქოს დავ­შორ­დით ერ­თმა­ნეთს, მაგ­რამ სიყ­ვა­რულს რას გა­უ­გებ (იღი­მის)?! იმ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში სის­ტე­მა­ტუ­რად არ ვხვდე­ბო­დით, ჩვენ შო­რის საკ­მაო დრო "ჩად­გე­ბო­და" ხოლ­მე, მაგ­რამ ბო­ლოს გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ ჩვენ ერ­თად ყოფ­ნა გვინ­დო­და და რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, მარ­თლე­ბი ვყო­ფილ­ვართ.

- რამ­დე­ნი წე­ლია ერ­თად ხართ?

- არ და­მით­ვლია, 1975 წლი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, რამ­დე­ნი გა­მო­დის?!

- თქვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბი­დან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თა­რი­ღე­ბი თუ გახ­სოვთ და აღ­ნიშ­ნავთ?

- რა თქმა უნდა, მახ­სოვს. ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ჩა­ტარ­და, ყო­ველ­გვა­რი პომ­პე­ზუ­რო­ბის გა­რე­შე, მაგ­რამ მე მგო­ნია, რომ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბი­დან ცალ­კე ერთი და ორი შემ­თხვე­ვის გა­მო­ყო­ფა ცოტა რთუ­ლია. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ჩემი ქა­ლიშ­ვი­ლის, დე­ი­კოს გა­ჩე­ნა სულ სხვა მო­მენ­ტია. ყვე­ლა ქალს შვი­ლის შე­ძე­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შეგ­რძნე­ბა და ემო­ცია აქვს. სხვა რა ვიცი, ძა­ლი­ან ბევ­რი სი­ხა­რუ­ლი მქო­ნია, თა­ვის­თა­ვად სირ­თუ­ლე­ე­ბიც. ყო­ველ­თვის ძნე­ლია, როცა ორი შე­მოქ­მე­დი ერ­თად ცხოვ­რობს, მაგ­რამ ალ­ბათ რად­გან ერთ საქ­მე­ში ვართ ჩარ­თუ­ლი, მისი კარ­გად მეს­მის. ვიცი, რომ როცა თე­მურ­მა ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლი უნდა გა­მო­უშ­ვას, იმ პე­რი­ოდ­ში არ უნდა შე­ვა­წუ­ხო. მისი ტვი­ნი და გო­ნე­ბა - ყვე­ლა­ფე­რი იმ საქ­მი­თაა და­კა­ვე­ბუ­ლი. გა­მო­უშ­ვებს სპექ­ტაკლს და მერე რაც გინ­და და­ა­ვა­ლე და რაც გინ­და უთხა­რი. ასე­თი ნი­უ­ან­სე­ბი ყო­ველ­თვის გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლია.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორ იც­ვლე­ბა წი­ნა­საპ­რე­მი­ე­რო დღე­ებ­ში ბა­ტო­ნი თე­მუ­რი?

- კი არ იც­ვლე­ბა, უბ­რა­ლოდ, არა­ფე­რი არ უნდა და­ა­ვა­ლო და არ უნდა მოს­თხო­ვო, რად­გან ის იმ დროს სხვა სამ­ყა­რო­შია. ალ­ბათ ყვე­ლა ასეა, ისე­ვე რო­გორც მე, როცა პრე­მი­ე­რა უნდა მქონ­დეს და ეს ბუ­ნებ­რი­ვია.

- რთუ­ლია სპექ­ტაკლზე მუ­შა­ო­ბა, როცა მე­უღ­ლეა თქვე­ნი რე­ჟი­სო­რი?

- ძა­ლი­ან რთუ­ლია. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, თე­მურ­თან ბევ­რი არ მი­მუ­შა­ვია. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მე­დეა კუ­ჭუ­ხი­ძეს­თან ვმუ­შა­ობ­დი. რო­დე­საც თე­მუ­რი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო, 12 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მას­თან ორი როლი ვი­თა­მა­შე, და­ნარ­ჩე­ნი მე­დე­ას სპექ­ტაკ­ლე­ბი იყო.

- თუმ­ცა ახლა "სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ბა­რა­თე­ბი" და "ბრმა მხედ­ვე­ლი" თქვე­ნი მე­უღ­ლის დად­გმუ­ლია...

- დიახ. სა­ერ­თოდ, სპექ­ტაკლზე მე­უღ­ლე რომ გა­კა­ვებს, ასეთ დროს არა­ნა­ი­რად არ გაქვს უფ­ლე­ბა, ვერ ითა­მა­შო და შენი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუ­მი არ გა­ი­ღო. მა­პა­ტი­ეთ, ახლა ამას რომ ვიხ­სე­ნებ, მაგ­რამ ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ფაქ­ტის შე­სა­ხებ გი­ამ­ბობთ: რო­დე­საც თე­მურ­მა "ჯა­ყოს ხიზ­ნე­ბის" დად­გმა გა­და­წყვი­ტა და რო­ლე­ბი გა­ა­ნა­წი­ლა, მე მარ­გოს როლ­ზე ამიყ­ვა­ნა. თე­ატ­რში კი­ნა­ღამ მი­ნი­რე­ვო­ლუ­ცია მოხ­და. ქა­ლე­ბი კი­ნა­ღამ გა­გიჟ­დნენ. მსა­ხი­ო­ბე­ბი მიც­ნობ­დნენ და მი­იჩ­ნევ­დნენ, რომ ჩემი ბუ­ნე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ეს პერ­სო­ნა­ჟი არ მო­მე­სა­და­გე­ბო­და. ყვე­ლამ ჩათ­ვა­ლა, რომ თე­მურ­მა ეს როლი იმი­ტომ მომ­ცა, რომ მისი ცოლი ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ ჩემი ოთხი კო­ლე­გა სა­თი­თა­ოდ ამო­ვი­და ჩემს საგ­რი­მი­ო­რო­ში, მო­მი­ლო­ცეს და ერ­თგვა­რად ბო­დიშ­საც მიხ­დიდ­ნენ. თქვეს, რომ შეც­დნენ, როცა ფიქ­რობ­დნენ, როლს ვერ დავძლევ­დი.

- ერ­თმა­ნე­თის­გან თუ გან­სხვავ­დე­ბა ის სპექ­ტაკ­ლე­ბი, როცა დარ­ბაზ­ში ან კუ­ლი­სებ­ში თქვე­ნი მე­უღ­ლეა და იცით, რომ თვალს გა­დევ­ნებთ?

- არა, არ გან­სხვავ­დე­ბა, თუმ­ცა ყვე­ლა მსა­ხი­ო­ბი გე­ტყვით, რომ პრე­მი­ე­რის დღე­ებ­ში ორ­მა­გად ნერ­ვი­უ­ლობ, რად­გან დარ­ბაზ­ში ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი და ის ადა­მი­ა­ნე­ბი სხე­დან, რო­მელ­თა აზ­რსაც პა­ტივს სცემ. მახ­სოვს, თე­მურს რამ­დენ­ჯერ­მე ვთხო­ვე, რომ არ ეთ­ქვა ჩემ­თვის, რო­დის მო­ვი­დო­და სპექ­ტაკლზე ჩემი პე­და­გო­გი მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი. როცა ბა­ტო­ნი მიშა სპექ­ტაკლს ეს­წრე­ბო­და, ვკვდე­ბო­დი, ისე ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი. სა­ერ­თოდ, ჩვენ­თვის, მსა­ხი­ო­ბე­ბის­თვის, სპექ­ტაკ­ლის და რო­ლის სა­უ­კე­თე­სო ვა­რი­ან­ტი მეშ­ვი­დე, მერ­ვე სპექ­ტაკ­ლია, როცა შე­და­რე­ბით თა­ვი­სუფ­ლდე­ბი იმ ში­ში­სა და შე­ბო­ჭი­ლო­ბის­გან, რო­მე­ლიც თან სდევს საპ­რე­მი­ე­რო დღე­ებს. რამ­დე­ნი­მე სპექ­ტაკ­ლის წარ­მოდ­გე­ნის შემ­დეგ და­მა­ტე­ბი­თი ნერ­ვი­უ­ლო­ბა გეხ­სნე­ბა, სცე­ნა­ზე ფეხს გა­დად­გამ და სხვა გა­რე­მო­ში ხვდე­ბი.

- დღეს­დღე­ო­ბით თქვე­ნი მე­უღ­ლე სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ იმ­ყო­ფე­ბა. ალ­ბათ ერ­თმა­ნეთს დღე­ში რამ­დენ­ჯერ­მე ეხ­მი­ა­ნე­ბით...

- დიახ, პე­ტერ­ბურ­გშია. ის დიდი დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლია. ამ ეტაპ­ზე შე­ნო­ბა რე­მონტდე­ბა და სხვა ად­გი­ლას არი­ან გა­და­სუ­ლე­ბი. ახლა თე­მუ­რი სა­ორ­გა­ნი­ზა­ციო სა­კი­თხებს აგ­ვა­რებს, უნდა, დასი გა­რე­მონ­ტე­ბულ შე­ნო­ბა­ში და­აბ­რუ­ნოს და მერე ალ­ბათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში წა­მო­ვა. დაბ­რუნ­დე­ბა, იმი­ტომ რომ იქ ვე­ღარ ჩერ­დე­ბა, თა­ვის სახ­ლში უნდა. მას­თან მეც დავ­დი­ვარ ხოლ­მე, ისიც ჩა­მო­დის, მაგ­რამ ეს არ კმა­რა. ისე მოხ­და, რომ მისი ბი­ოგ­რა­ფი­ი­სა და ცხოვ­რე­ბის მე­ო­რე ეტა­პი ასე აე­წყო. იქ ძა­ლი­ან სჭირ­დე­ბათ, თავს კარ­გად გრძნობს. ვერ ვი­ტყვი, რომ ის აქაც არ არის სა­ჭი­რო და ამის გან­ცდა არც მე მაქვს და არც მას, მაგ­რამ ის იქაც არ არის უცხოდ. ასე იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა, თე­მუ­რი უცხო თე­ატ­რში კარ­გად აე­წყო და თა­ვის გა­რე­მო­ში აღ­მოჩ­ნდა. შე­იძ­ლე­ბა იმი­ტომ, რომ ტოვსტო­ნო­გო­ვის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რშია და გი­ორ­გი ტოვსტო­ნო­გო­ვი თა­ვი­სი მენ­ტა­ლი­ტე­ტით, აზ­როვ­ნე­ბით, ხელ­წე­რით ქარ­თვე­ლი იყო. შე­სა­ბა­მი­სად, ქარ­თვე­ლი რე­ჟი­სო­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბის პრინ­ცი­პი მათ­თვის უცხო არ ყო­ფი­ლა. პე­ტერ­ბურ­გში ქარ­თვე­ლის მი­მართ ყო­ველ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მოკ­რძა­ლე­ბა, მო­რი­დე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი ჰქონ­დათ და აქვთ.

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)