14
მარტიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
საფრანგეთში გერმანიის ფიურერის, ადოლფ ჰიტლერის უკანონო ვაჟი აღმოაჩინეს. ფრანგი ჟურნალისტების ინფორმაციით, ჰიტლერისა და ახალგაზრდა ფრანგი გოგონას - შარლოტა ლობჟუას უკანონო ვაჟი პირველი მსოფლიო ომის დროს დაიბადა, სადაც მომავალი ფიურერი მოხალისედ გაემგზავრა.
საფრანგეთის მოქალაქე, ჟან-მარი ლორე ჯერ კიდევ 1981 წელს აცხადებდა, რომ ის ჰიტლერის მემკვიდრე იყო - მან ავტობიოგრაფია გამოაქვეყნა, სახელწოდებით "მამაშენი ჰიტლერია". ოთხი წლის შემდეგ ავტორი 67 წლის ასაკში გარდაიცვალა, თუმცა საკუთარი წარმომავლობის დამტკიცება ვერავისთვის შეძლო.
მტკიცებულებები პრესაში ჟან-მარი ლორეს ადვოკატის, ფრანსუა გიბოს წყალობით გამოქვეყნდა. ამ დღეებში იურისტმა განაცხადა, რომ მისი კლიენტის მონაცემების უტყუარობას დოკუმენტები და ფოტოები ადასტურებს.
ადვოკატის ინფორმაციით, 1917 წელს სამხედრო ნაწილი, რომელშიც ეფრეიტორი ჰიტლერი მსახურობდა, სებონკურის კომუნასთან ახლოს, პიკარდიაში იდგა. დროდადრო ჯარისკაცი დასასვენებლად, გასართობად და ძალების აღსადგენად სამხედრო ნაწილის ზურგში გადადიოდა.
პატარა ქალაქ ფურნე-ან-ვეპში ჰიტლერმა 16 წლის შარლოტა ლობჟუა გაიცნო. გოგონა მეგობრებთან ერთად ბალახს კრეჭდა, როდესაც ქუჩის მეორე მხარეს გერმანელი ჯარისკაცი შენიშნა - ჯარისკაცი რაღაცას ხატავდა. მეგობრებმა შარლოტა ჯარისკაცთან გაგზავნეს, რათა გაეგო, რას ხატავდა ის. შარლოტას თქმით, ჯარისკაცი "ყურადღებიანი და მეგობრული ჩანდა, მან გოგონას მიმართ მოულოდნელი სითბო გამოავლინა". ასე დაიწყო რომანი, რომელიც რამდენიმე კვირას გაგრძელდა.
ჯარისკაცი, რომელიც მომავალი ფიურერი აღმოჩნდა, ფრანგულად ვერ საუბრობდა, თუმცა შარლოტამ გერმანული კარგად იცოდა. მათ შორის ხანმოკლე რომანი გაჩაღდა, რომლის ნაყოფიც ჟან-მარი ლორეა - ბიჭუნა 1918 წლის მარტში მოევლინა ქვეყანას. მეზობლებისა და ნაცნობებისთვის ის უკანონო ბავშვი, გერმანელის ვაჟი იყო.
რამდენიმე წლის შემდეგ დაცინვით დაღლილმა შარლოტამ საკუთარი შვილი ცოლ-ქმარს მიუგდო, რომლებთანაც მისი ერთ-ერთი და მუშაობდა. 1934 წელს წყვილმა ჟან-მარი იშვილა და მას გვარი ლორე მისცა. ნამდვილ მამას ის არასდროს უნახავს, თუმცა დედამისი ბედი აინტერესებდა.
როგორც ფრანგულ ჟურნალ LePoint-ში გამოქვეყნებულ მასალაშია აღნიშნული, ჰიტლერი შარლოტას ფინანსურად ეხმარებოდა. ჟურნალის ხელში აღმოჩნდა ნაცისტური გერმანიის შეიარაღებულ ძალთა (ვერმახტი) ოფიციალური დოკუმენტები, რომელთა მიხედვით, ნაცისტური ოკუპაციის პერიოდში გერმანიის არმიის ოფიცრები ფრანგ ქალებს ნაღდი ფულით სავსე კონვერტებს უგზავნინდნენ.
Le Point-ის ინფორმაციით, მეორე მსოფლიო ომის დროს, ჰიტლერის ვაჟს სისხლის ყივილი არ უგვრძნია: 1939 წელს ლორე კორპუსში ჩაირიცხა, რომელიც მაჟინოს ხაზს იცავდა. მოგვიანებით "კლემანის" სახელით აქტიურად მონაწილეობდა წინააღმდეგობის მოძრაობაში, 1944 წლის ზამთარში კი არდენახში იბრძოდა.
50-იან წლებში, გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე შარლოტამ ვაჟს მამის ვინაობა გაუმხილა. ჟან-მასრისთვის ეს ნამდვილი შოკი იყო. საკუთარ წიგნში "მამაშენი ჰიტლერია", რომელიც მან 1981 წელს გამოაქვეყნა (თუმცა მაშინ საზოგადოების ყურადღება ვერ მიიპყრო), ის წერდა, რომ თავს მუშაობით იქანცავდა, რათა საკუთარი წარმომავლობის შესახებ არ ეფიქრა. "ოცი წლის განმავლობაში შვებულება არ ამიღია, არ ვყოფილვარ კინოში და არაფრით ვერთობოდი, მხოლოდ ვმუშაობდი", - წერდა ის.
თუმცა, საეჭვო წარმოშობის შესახებ ლორეს ფიქრი არ ასვენებდა და 1970-იან წლებში ის ჰიტლერთან მისი კავშირის დამადასტურებელი მტკიცებულებების მოძიებას შეუდგა. 1979 წელს მან იურისტ ფრანსუა გიბოს მიმართა: "მე ჰიტლერის ვაჟი ვარ. მითხარით რა ვქნა?". "ის დაბნეული იყო და არ იცოდა, ნამდვილად სურდა თუ არა ამ ინფორმაციის გახმაურება. მე მას ბევრს ვესუბრებოდი, უფრო როგორც ფსიქოლოგი, ვიდრე - იურისტი", - განუცხადა ჟურნალისტებს გიბომ.
საკუთარი წარმომავლობის დადგენის მიზნით, ლორემ მეცნიერებს მიმართა, მათ შორის ჰეიდელბერგის უნივერსიტეტის ისტორიკოსსა და გენეტიკოს, ასევე გრაფოლოგიის სპეციალისტებს. "ყველა მათგანი ერთ დასკვნამდე მივიდა: ჟან-მარი ლორე ადოლფ ჰიტლერის ვაჟი იყო", - წერს Le Point.
ჟან-მარი ლორე 1985 წელს გარდაიცვალა. ლორეს სიკვდილის შემდეგ მისი სახლის სხვენში ნახატები აღმოაჩინეს, წარწერით "ჰილტერი". არსებობს ფიურერის ნახატი, რომელზეც გამოსახული გოგონა ძალიან გავს შარლოტა ლობჟუას.
Le Point-ში გამოქვეყნებულ პუბლიკაციას ფართო გამოხმაურება მოყვა: რამდენიმე გამოცემა ეჭვით უყურებს ამ ისტორიას და აცხადებს, რომ ის ჰიტლერის შესახებ კიდევ ერთი მითია.
მომზადებულია LePoint-ის მიხედვით.
