საქართველოში შინაური კამეჩის არსებობა ჯერ კიდევ სტრაბონის, ჩვენი წელთაღრიცხვის მიჯნაზე მცხოვრები ბერძენი გეოგრაფის და მოგზაურის ნაშრომშია დადასტურებული. მოგვიანებით ვახუშტი აღწერს საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში კამეჩის ფართოდ გავრცელებას... გასული საუკუნის 90-იან წლებამდე ჩვენში ქართული კამეჩის ორი სანაშენე ფერმა არსებობდა დასავლეთ და აღმოსავლეთ საქართველოში. ზუგდიდში იყო მეკამეჩეობის მეურნეობა, სადაც 1230 სული კამეჩი ჰყავდათ. ამ ეტაპზე ზუსტი სტატისტიკა უცნობია, ზედაპირული მოკვლევის საფუძველზე კი შეგვიძლია ვთქვათ, რომ საქართველოში ცოტაა ფერმერი, რომელსაც ეს შინაური ცხოველი ჰყავს, უმეტესობამ მეკამეჩეობაზე მიზეზთა გამო უარი თქვა.
ქართული კამეჩი ძლიერი შინაური ცხოველია, ფურკამეჩის რძე ცხიმიანობით გამოირჩევა, ხოლო მისგან დამზადებული მაწონი კი ოდითგანვე ფასობდა. კამეჩის მოშენება საქართველოს ყველა კუთხეშია შესაძლებელი - განსაკუთრებით კი ხობის, ზუგდიდის და სენაკის მუნიციპალიტეტებში და ასევე ქიზიყშიც. იმის გამო, რომ ბოლო წლებში მათი რიცხვი მკვეთრად შემცირდა და ქვეყნის მასშტაბით ამ სახეობის ცხოველებთან სანაშენე მუშაობა არ მიმდინარეობს, ეს ჯიშის დეგრადაციის საშიშროებას ქმნის. ახლა კი ერთი კამეჩისა და მისი პატრონის ამბავს უნდა მოგიყვეთ. ის და მისი პატრონი საშობაოდ დედაქალაქში ალილოს მსვლელობაში ტრადიციულად მონაწილეობენ. კამეჩი სახელად "სალვადორი" სოფელ მეფისქალაქში (ყოფილი ახალქალაქი) მცხოვრებ მურად ნასიბოვს ეკუთვნის.
მურად ნასიბოვი:
- აქ დავიბადე და გავიზარდე. აზერბაიჯანელი ვარ. სკოლაც აქ დავამთავრე, სოფელში ყველას ვუყვარვარ, ასე რომ არ იყოს, ჩემს თავს ასე არ ვატრაბახებდი... ადრე კოლმეურნეობები იყო, მაგრამ წლებია დაიშალა, ამიტომ ახლა ჩემი ოჯახის ფერმერი ვარ. მყავს ორი ძროხა, კამეჩი "სალვადორი" და ერთი დიდი დეკეული, რომელმაც ახლა მოიგო და მის ხბოს ვზრდი.
- კამეჩს რატომ დაარქვით "სალვადორი"?
- ფილმს ვუყურებდი და იმის მიხედვით... ჩემს კამეჩს "სალვადორს" ხომ ვეძახი და ბაზარშიც და სოფელშიც მეც "სალვადორს" მეძახიან... წაიკითხეთ ვრცლად