"ამ წიგნ­ზე ხუთი თვე ვმუ­შა­ობ­დი. წიგნ­ში მო­თხრო­ბი­ლია ილია თო­ფუ­რი­ას დე­დის, ინგა ბენ­დე­ლი­ა­ნი-თო­ფუ­რი­ას და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბის ის­ტო­რია, რო­მე­ლიც აფხა­ზე­თი­დან იწყე­ბა და ილი­ას ის­ტო­რი­უ­ლი გა­მარ­ჯვე­ბით გვირ­გვინ­დე­ბა. ეს არის ერ­თგვა­რი მოკ­ლე საგა დიდი და დრა­მა­ტუ­ლი ამ­ბე­ბით - სო­ხუ­მი-ჭუ­ბე­რი-რუს­თა­ვი-ჰალე-რუს­თა­ვი-ალი­კან­ტე-კა­ლი­ფორ­ნია...

შეგ­ვიძ­ლია ვთქვათ, რომ ეს არ­და­ნე­ბე­ბის, ფსკე­რის მო­სინ­ჯვი­სა და მწვერ­ვალ­ზე ას­ვლის ამ­ბა­ვია, რო­მე­ლიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხ­სი­ე­რე­ბას გა­აღ­ვი­ძებს და მე­ო­რე მხრივ, არა­ერთ ადა­მი­ანს მის­ცემს ძა­ლას," - აღ­ნიშ­ნავს გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძე.

• 13 ოქ­ტომ­ბერს, Biblusi • ბიბ­ლუ­სი-ში გა­ი­მარ­თე­ბა სა­ჯა­რო წარ­დგე­ნა წიგ­ნი­სა #დე­და­და­ი­ლია და ასე­ვე შეხ­ვედ­რა წიგ­ნის მთა­ვარ გმირ­თან - ინგა ბენ­დე­ლი­ან-თო­ფუ­რი­ას­თან... „დედა და ილია” SMH Sports-ის პრო­ექ­ტია, რომ­ლის მთა­ვა­რი სპონ­სო­რია aPeople, სპონ­სო­რი - Gzavnili და სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი SEU. მხარ­დამ­ჭე­რე­ბი - La Gazzeta Dello Sport Georgia, veli.store და ბიბ­ლუ­სი. წიგ­ნი ექ­სკლუ­ზი­უ­რად გა­ი­ყი­დე­ბა ბიბ­ლუ­სის მა­ღა­ზი­ებ­ში.

მა­ნამ­დე კი, AMBEBI.GE ეც­დე­ბა, გა­გაც­ნოთ ამ ძლი­ე­რი ქა­ლის სა­ო­ცა­რი პორ­ტრე­ტი, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს უახ­ლე­სი ის­ტო­რი­ის ფონ­ზეა წარ­მოდ­გე­ნი­ლი და ახა­ლი თა­ო­ბის­თვის და არა მხო­ლოდ მათ­თვის, კარ­გი მა­გა­ლი­თის მიმ­ცე­მია.

ინგა ბენ­დე­ლი­ა­ნი-თო­ფუ­რია:

- ახლა 53 წლის ვარ, მაგ­რამ 21 წლის ვი­ყა­ვი, აფხა­ზე­თი­დან რომ წა­მო­ვე­დი. მა­შინ მარ­თლა არ ვი­ცო­დი, რომ ადა­მი­ან­ში უდი­დე­სი რე­სურ­სი არ­სე­ბობ­და, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც თვი­თო­ნაც არა­ფე­რი იცის. ასე რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, სხვა­ნა­ი­რად ხალ­ხი იმ უდი­დეს ტკი­ვილს ვერ გა­უძ­ლებ­და... დე­და­ჩემს 19 წლის ბიჭი აფხა­ზე­თის ომში და­ე­ღუ­პა, მე ორ­სუ­ლი და დაქვრი­ვე­ბუ­ლი დავ­რჩი... მის­თვის ეს უდი­დე­სი ტრა­გე­დია იყო, მაგ­რამ მთე­ლი ძალა მო­იკ­რი­ბა და წინ გაგ­ვი­ძღვა. როცა დე­დას ვუ­ყუ­რებ­დი, ისეთ სიმ­ტკი­ცეს ავ­ლენ­და, მრცხვე­ნო­და, რომ მე­ტი­რა. ასე ერ­თმა­ნე­თის პა­ტი­ვის­ცე­მით, ან­გა­რი­შის გა­წე­ვით დე­და­ჩემ­შიც ის სა­ო­ცა­რი ძალა მო­ვი­და, თო­რემ შვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა, ეს ხომ სა­ში­ნე­ლე­ბაა?! მი­ნა­ხავს სიმ­წრის­გან ია­ტაკ­ზე გა­წო­ლი­ლი დედა, ად­გო­მაც რომ არ უნ­დო­და და არც ის, ვინ­მეს იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ენა­ხა, მაგ­რამ დგე­ბო­და, ძა­ლას მო­იკ­რებ­და და დე­დო­ბას აგ­რძე­ლებ­და...

სა­ქარ­თვე­ლო­ში შა­ო­სა­ნი დე­დე­ბი უდი­დეს ტკი­ვილს უძ­ლე­ბენ, გან­სა­კუთ­რე­ბით ომში და­ღუ­პუ­ლი შვი­ლე­ბის. ეს კი­დევ სხვა მას­შტა­ბის ტკი­ვი­ლია, მით უფრო, რომ ამის შემ­დეგ ქვე­ყა­ნას დღემ­დე და­კარ­გუ­ლი აქვს ტე­რი­ტო­რი­ე­ბი და მა­ინც ოკუ­პი­რე­ბუ­ლია... ასეთ დე­დებს, ოჯა­ხებს სამ­მა­გად მე­ტად სტკი­ვათ. ამას­თან, ჩემი ძმის საფ­ლა­ვიც და­კარ­გუ­ლია... დედა ახლა 70 წლი­საა, მაგ­რამ 8 თვეა, რაც დე­მენ­ცია და­ე­მარ­თა, 6-ჯერ ნა­ინ­სულ­ტა­რია და ხვა­ლაც რომ დაბ­რუნ­დეს სო­ხუ­მი, ალ­ბათ ამის აღ­ქმას ვე­ღარც შეძ­ლებს. მას­ში ჩუმ­მა და და­ფა­რულ­მა ტკი­ვილ­მა ეს შე­დე­გი მო­ი­ტა­ნა... 31 წლის წინ, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ რო­გო­რი ახალ­გაზ­რდა იყო... ჩემი ძმა სამ­ხედ­რო ოპე­რა­ცი­ის შეს­რუ­ლე­ბი­სას ჩემს მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად და­ი­ღუ­პა. მე­უღ­ლე 24 წლის გახ­ლდათ... ისი­ნი ერ­თად დაკ­რძა­ლეს... რო­დე­საც ამ თე­მა­ზე ვსა­უბ­რობ, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან სპაზ­მე­ბი მე­წყე­ბა, რაც აფხა­ზეთ­მა და­მი­ტო­ვა... 5 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძეს­თან წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას, ეს ყვე­ლა­ფე­რი სულ გა­მი­ახ­ლდა. იმ ეპი­ზო­დე­ბის, დე­ტა­ლე­ბის გახ­სე­ნე­ბა ჩემ­თვის სა­ოც­რად მტკივ­ნე­უ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. იმას, რა­საც სა­კუ­თარ თავ­ში ვბლო­კავ და ვცდი­ლობ, სიღ­რმე­ებ­ში არ ჩა­ვი­დე, წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას მო­მი­წია.

- რა პრო­ფე­სი­ის ბრძან­დე­ბით?

- აფხა­ზეთ­ში სა­მე­დი­ცი­ნო ტექ­ნი­კუ­მი მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ფსი­ქო­ლო­გია-სო­ცი­ო­ლო­გი­ა­ზე უნდა ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, მაგ­რამ ამ დიპ­ლომს ვე­ღარ მო­ვეს­წა­რი... შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბამ სხვა­ნა­ი­რად გან­მა­ვი­თა­რა, სხვა პრო­ფე­სი­ე­ბი შე­ვი­ძი­ნე (რამ­დე­ნი­მე ენა­ზე თა­ვი­სუფ­ლად ვლა­პა­რა­კობ), თუმ­ცა ფსი­ქო­ლო­გი­ას მა­ინც მივ­ყე­ვი და შე­იძ­ლე­ბა ვთქვა, რომ შტატ­გა­რე­შე ფსი­ქო­ლო­გი ვარ. თან, რო­დე­საც, სახ­ლში 2 პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი სპორ­ტსმე­ნი გყავს, 4 შვი­ლის დედა ხარ, გა­მოვ­ლი­ლი გაქვს ტრა­გე­დია, ავ­ტო­მა­ტუ­რად მო­მი­წია ბევრ სა­კი­თხში ჩაწ­ვდო­მამ.

- ომის დროს აფხა­ზეთ­ში იყა­ვით?

- 1992 წლის აგ­ვის­ტო­ში ომი რომ და­ი­წყო, 5 დე­კემ­ბერს ჩვე­ნი ბი­ჭე­ბი და­ი­ღუპ­ნენ, ამ ტრა­გე­დი­ამ ფეხ­მძი­მე უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­მაგ­დო - საჭ­მელს არ ვჭამ­დი, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რა­დაც ცუ­დად ვი­ყა­ვი. გარ­და იმი­სა, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი დავ­კარ­გეთ, იმ ად­გი­ლას ცხოვ­რე­ბა, სა­დაც ყვე­ლა­ფე­რი იბომ­ბე­ბო­და, ურ­თუ­ლე­სი იყო. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვა­კუ­უმ­ში აღ­მოვ­ჩნდი მეც და ჩემ გარ­შე­მო ყვე­ლა... ექი­მებ­მა დე­დას უთხრეს, - პრაქ­ტი­კუ­ლად გან­წი­რუ­ლია, ვერ გა­დარ­ჩე­ბა... იძუ­ლე­ბუ­ლე­ბი გავ­ხდით, დე­კემ­ბერ­ში ქუ­თის­ში წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით, სა­დაც თქვეს, - თბი­ლის­ში წა­იყ­ვა­ნე­თო... მა­რი­ა­მი თბი­ლის­ში, 1993 წლის მარ­ტში და­ი­ბა­და... უფ­რო­სი შვი­ლი მა­შინ 2 წლის მყავ­და... მა­რი­ა­მი სამი თვის იყო, რო­დე­საც 1993 წლის ზა­ფხულ­ში ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბა და­ი­დო, ე.წ. „პე­რე­მი­რიე“ (შე­რი­გე­ბა). სო­ხუმ­ში დავ­ბრუნ­დით, ჩავ­თვა­ლეთ, რომ ომის კოშ­მა­რი დას­რულ­და.

თან ჩემი და სექ­ტემ­ბერ­ში პირ­ველ კლას­ში მი­დი­ო­და. მოკ­ლედ, გვე­გო­ნა, იმ ტკი­ვილ­თან ერ­თად აფხა­ზეთ­ში ყვე­ლა­ნი ერ­თად ცხოვ­რე­ბას გა­ვაგ­რძე­ლებ­დით, მაგ­რამ ჩას­ვლის შემ­დეგ, სექ­ტემ­ბერ­ში ისევ სა­ში­ნე­ლე­ბა და­ი­წყო, ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­ი­კე­ტა. ბო­ლოს სამ­ხედ­რო თვითმფრი­ნა­ვებ­შიც, რომ­ლებ­საც დაჭ­რი­ლე­ბი გა­დაჰ­ყავ­დათ, ვერც შე­ვაღ­წი­ეთ... 27-ში სო­ხუ­მი­დან 20 კი­ლო­მეტრში, ჩვენს აგა­რაკ­ზე ვი­ყა­ვით. რუ­სებ­მა სამ­ხედ­რო ჭა­ღე­ბი გა­მო­კი­დეს, რომ­ლე­ბიც ისე იშ­ლე­ბო­და, რომ დიდ მან­ძილს სა­ოც­რად ანა­თებ­და... მამა სამ­ხედ­რო სა­კი­თხებ­ში ერ­კვე­ო­და, ის გა­ნა­თე­ბუ­ლი სივ­რცე რომ და­ი­ნა­ხა, თქვა, - სო­ხუ­მი აი­ღეს!.. ვი­ნა­ი­დან ოჩამ­ჩი­რი­და­ნაც ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვი­ყა­ვით, გა­ირ­კვა, რომ ჩა­ვი­კე­ტეთ. ერ­თა­დერ­თი გზა აფხა­ზე­თის სვა­ნეთ­ზე წას­ვლა იყო, ამას­თან სა­ხი­ფა­თოც, რად­გან მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ე­ბის პო­ზი­ცი­ე­ბის გავ­ლა გვი­წევ­და, სა­ი­და­ნაც სამ­ხედ­რო ჭურ­ვებს ის­როდ­ნენ... მოკ­ლედ, ვა­ბანკზე წა­ვე­დით... მივ­დი­ო­დით, მაგ­რამ არა­ვინ იცო­და, გა­დავ­რჩე­ბო­დით თუ არა, თუმ­ცა ეს იყო გა­დარ­ჩე­ნის მა­ინც ბოლო შან­სი...

- ჭუ­ბე­რის "გოლ­გო­თაც" გა­ი­ა­რეთ?

- ჭუ­ბერ­ზე 12 დღე ვი­ა­რეთ. რა სირ­თუ­ლის გა­და­ლახ­ვა არ დაგ­ვჭირ­და. კარ­ვებ­ში, მე­ცხვა­რე­ებ­თა­ნაც მოგ­ვწია ღა­მის გა­თე­ნე­ბამ. ეს­პად­რე­ლე­ბით ვი­ყა­ვი, 2-3 დღე რო­გორ­ღაც ვუფრ­თხილ­დე­ბო­დი, თუმ­ცა მერე ტა­ლახ­მა ისე ჩა­ი­ტა­ნა, ლა­მის ფე­ხე­ბიც მო­მაძ­რო. შემ­დეგ იმ გზას ფე­ხებ­ზე ცე­ლო­ფან­შე­მოხ­ვე­უ­ლი მო­ვუყ­ვე­ბო­დი. მად­ლო­ბა აფხა­ზე­თის სვა­ნეთს, ჭუ­ბე­რის მა­ცხოვ­რებ­ლებს, რომ გზა­დაგ­ზა გვეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ... ეს წიგ­ნი არ არის რო­მე­ლი­მე კონ­კრე­ტუ­ლი მხა­რის­თვის და­წე­რი­ლი, ეს წიგ­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის და ქარ­თვე­ლე­ბის­თვი­საა, ვინც ეს გა­ჭირ­ვე­ბა გა­და­ი­ტა­ნა, გა­ი­თა­ვი­სა... მო­მა­ვალ­მა თა­ო­ბამ უნდა იცო­დეს კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის კონ­კრე­ტუ­ლი ის­ტო­რი­ე­ბი. სა­ერ­თოდ ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ღად მო­აზ­როვ­ნე ქარ­თვე­ლი უნდა შევ­თან­ხმდეთ იმა­ზე, რომ კრემ­ლი მტე­რია!

- და სა­კუ­თა­რი, ასე­თი ტკი­ვი­ლი­ა­ნი ამ­ბე­ბი ან­დეთ გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძეს, რო­მელ­მაც ეს ყვე­ლა­ფე­რი წიგ­ნად აქ­ცია...

- 26 წე­ლია სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვცხოვ­რობ, გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძეს პი­რა­დად არ ვიც­ნობ­დი, მაგ­რამ მის შე­სა­ხებ ბევ­რი რამ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი­დან ვი­ცო­დი. რომ მწე­რა­ლი იყო, ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის დი­რექ­ტო­რი და რო­გორც მწერ­ლის, ადა­მი­ა­ნის მი­მართ სიმ­პა­თი­ე­ბი მქონ­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ილი­ას­თან ერ­თად ქამ­რით რომ ჩა­ვე­დით, დედა თი­ნა­თინ­თან, ბერი ან­დრი­ას ფონდში მი­ვე­დით. დედა თი­ნა­თი­ნი ჩემი თა­ნაკ­ლა­სე­ლია. გი­ორ­გიც იქ იყო... მი­თხრა, ილი­ა­ზე წიგ­ნის და­წე­რა მინ­დაო. იმის გამო, რომ ვიცი ილი­ას დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კი და რე­ჟი­მი, მა­შინ­ვე ვუ­თხა­რი, რომ ის ახლა წიგნ­ზე ინ­ტენ­სი­უ­რად ვერ იმუ­შა­ვებ­და.

შე­იძ­ლე­ბა კვი­რე­ბი ისე გა­ვი­დეს, ილი­ას ტე­ლე­ფონ­ზეც ვერ და­ვე­ლა­პა­რა­კო. ამი­ტომ შევ­თა­ვა­ზე, თუ გინ­დათ, წიგნ­ში ბევ­რი რამ გა­შა­ლოთ და არ იყოს მხო­ლოდ სპორ­ტი, მა­შინ არც ისე ცოტა სათ­ქმე­ლი მაქვს-მეთ­ქი. ილია მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნიც რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემი ის­ტო­რია მა­ინც უნდა და­წე­რი­ლი­ყო. სწო­რად გა­მი­გეთ, ეს ამ­ბი­ცია არ არის. აფხა­ზე­თი­დან რო­გორ წა­მო­ვე­დი, რა დაბ­რკო­ლე­ბა­საც ცხოვ­რე­ბა­ში შევ­ხვდი, რისი გა­და­ლახ­ვაც მო­მი­წია, სულ ვფიქ­რობ­დი, რომ ეს ხალ­ხს უნდა სცოდ­ნო­და. ჩემს ტკი­ვილ­თან ერ­თად, ამით ჩემ­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის სათ­ქმე­ლიც მინ­დო­და მეთ­ქვა...მოკ­ლედ, შევ­თან­ხმდით და გა­და­წყდა, რომ გი­ორ­გის­თვის ჩემი ის­ტო­რია მენ­დო. მას­თან არა­ერ­თი გა­სა­უბ­რე­ბის შემ­დეგ მივხდი, რომ ეს ის ადა­მი­ა­ნი იყო, ჩემს ნათ­ქვამს სწო­რად რომ გად­მოს­ცემ­და. მე წიგ­ნის თა­ნა­ავ­ტო­რი ვარ, მაგ­რამ არა მწე­რა­ლი...

- აფხა­ზე­თის შემ­დეგ, რო­გორ გაგ­რძელ­და თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა და რო­გორ ზრდი­დით შვი­ლებს?

- 1993 წელს აფხა­ზე­თი რომ დავ­ტო­ვეთ, 1995 წლის დე­კემ­ბერ­ში გერ­მა­ნი­ა­ში წა­ვე­დი, თუმ­ცა გერ­მა­ნი­ა­ში წას­ვლამ­დე ილი­ას და ალექ­სან­დრეს მა­მა­ზე დავ­ქორ­წინ­დი... ოჯახ­ში რაც მეტი შვი­ლია, ბავ­შვე­ბი მით უკე­თე­სად იზ­რდე­ბი­ან. გერ­მა­ნი­ა­ში ერთ ოთახ­ში 4 შვილს ვზრდი­დით. ანა 5 წლის იყო, მა­რი­ა­მი - 3-ის, ალექ­სან­დრე 1996 წლის იან­ვარ­ში და­ი­ბა­და, 1997 წლის იან­ვარ­ში კი ილია შეგ­ვე­ძი­ნა... გერ­მა­ნი­ა­ში დიდი კა­რი­ე­რუ­ლი ზრდა შე­მეძ­ლო და ცხოვ­რე­ბის სხვა­ნა­ი­რად მო­წყო­ბა, მაგ­რამ ვთქვი, რომ შვი­ლებს ჩემი ახალ­გაზ­რდო­ბა უნდა ვა­ჩუ­ქო-მეთ­ქი. თი­თო­ე­უ­ლის უნა­რებს კარ­გად ვხე­დავ­დი და ვი­ცო­დი, მათ­თვის რაც უნდა მი­მე­ცა, რა­ზეც უკან არ და­მი­ხე­ვია. მი­მაჩ­ნია, რომ ბავ­შვებ­მა უმე­ტე­სი დრო მშობ­ლებ­თან ერ­თად უნდა გა­ა­ტა­რონ. შვილს, რაც შე­გიძ­ლია ცხოვ­რე­ბა­ში გა­უ­კე­თო, შენი დრო უნდა აჩუ­ქო. მას ამის შემ­დეგ მეტი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა უმუ­შავ­დე­ბა. ჩემი შვი­ლე­ბი სკო­ლი­დან რომ ბრუნ­დე­ბოდ­ნენ, სახ­ლში ვხდე­ბო­დი. დი­ლა­საც მათ­თან ერ­თად ვი­წყებ­დი, ერ­თად ვე­წე­ო­დით, კარ­გი გა­გე­ბით, დღის რუ­ტი­ნას. სა­ერ­თოდ, მთე­ლი ოჯა­ხი ყვე­ლა­ფერს ერ­თად ვა­კე­თებ­დით...

მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მეს­მო­და, რომ შვი­ლებ­მა მშობ­ლებს მად­ლო­ბა უნდა გა­და­უ­ხა­დონ. ადა­მი­ა­ნებ­ში ეს აზრი ახ­ლაც მყა­რა­დაა გამ­ჯდა­რი. არა­და, დგე­ბა დრო, როცა სულ რომ ისე არ იყოს ყვე­ლა­ფე­რი, რო­გორც ჩვენ გვინ­და, მშობ­ლებ­მაც უნდა ის­წავ­ლონ, შვი­ლე­ბის­თვის მად­ლო­ბის გა­დახ­და. მად­ლო­ბა ჩემს შვი­ლებს, რად­გან, რაც მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ მათ­თვის გა­ვა­კე­თეთ, ყვე­ლა­ფე­რი ას­მა­გად სი­კე­თით დაგ­ვიბ­რუ­ნეს.

- რო­გო­რია იყო ჩემ­პი­ო­ნის დედა?

- ძა­ლი­ან ამა­ყი ვარ, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ამას ვი­ღა­ცას თავს ვახ­ვევ. სი­ა­მა­ყეა ის, რომ სამ­ყა­როს ვა­ჩუ­ქე პა­ტი­ო­სა­ნი შვი­ლე­ბი... ყვე­ლა­ფე­რი კი ჩემი ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეტა­პებ­ზე შევ­ძე­ლი - კარ­გი ცხოვ­რე­ბი­დან დევ­ნი­ლის სტა­ტუ­სამ­დე, დევ­ნი­ლის სტა­ტუ­სი­დან ემიგ­რა­ცი­ამ­დე, ემიგ­რა­ცი­ი­დან ისევ სამ­შობ­ლო­ში და ისევ უცხო ქვე­ყა­ნა­ში. ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო, ამას ბევ­რმა შე­იძ­ლე­ბა ვერც გა­უძ­ლოს... ერთ დღეს, რო­დე­საც სკო­ლი­დან მო­სულ­მა ილი­ამ გა­მოგ­ვი­ცხა­და, მინ­და მეტი დრო ვარ­ჯიშს და­ვუთ­მოო და იქვე იგი­ვე გა­ი­მე­ო­რა ალექ­სან­დრე­მაც, მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ მსჯე­ლო­ბის შემ­დეგ ვუ­თხა­რით, - თუ სპორ­ტში რა­ღაც არ გა­მო­გი­ვათ, არ დაგ­ვაბ­რა­ლოთ, რომ გა­უ­ნათ­ლებ­ლე­ბი დარ­ჩით და სკო­ლა­ში არ ია­რეთ. მი­აღ­წი­ეთ სპორ­ტში წარ­მა­ტე­ბას და ის გა­ნათ­ლე­ბაც თა­ვი­სით მოვა-თქო... რომ შევ­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­დით, შე­იძ­ლე­ბა იმ სკო­ლი­დან მა­ინც წა­მო­სუ­ლიყ­ვნენ, არც სპორ­ტით და­კა­ვე­ბუ­ლიყ­ვნენ - ეს უკვე ცუდ შე­დეგს მო­ი­ტან­და.

- 18 წე­ლია ეს­პა­ნეთ­ში ცხოვ­რობთ. რა მოგ­ცათ ამ ქვე­ყა­ნამ?

- ეს არის ქვე­ყა­ნა, სა­დაც არა­ვინ გი­კირ­კი­ტებს, აქ არა­ვის უკი­თხავს, სა­ერ­თოდ ვინ ვარ და რა­ტომ ვცხოვ­რობ იქ. თა­ვი­სუ­ფა­ლი ქვე­ყა­ნაა. მით უმე­ტეს თუ ამ ქვეყ­ნის სა­სი­კე­თოდ კი­დევ ერთ ნა­ბიჯ­საც გა­დად­გამ, ხომ სა­ერ­თოდ, გულ­ში გი­ხუ­ტებს. ასეთ დროს ასე­თი ქვეყ­ნის მი­მართ თა­ვა­დაც პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა გი­მუ­შავ­დე­ბა, მე­ტად გიყ­ვარ­დე­ბა და მო­ტი­ვა­ცია გეზ­რდე­ბა. ეს­პა­ნეთ­ში არა­ვინ არა­ფერ­ში გა­ფერ­ხებს, წინსვლა­ში ხელს არ გიშ­ლი­ან.

- რო­გო­რი ბე­ბია ხართ?

- ბე­ბი­აც და დე­დაც ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი, თბი­ლი ვარ, მათ ჩემ­თან ყვე­ლა თე­მა­ზე შე­უძ­ლი­ათ სა­უ­ბა­რი. ამავდრო­უ­ლად ძა­ლი­ან მკაც­რიც ვარ, უშე­ნიშ­ვნოდ არა­ფერს ვტო­ვებ... მე რო­გორც დე­დას და რო­გორც ბე­ბი­ას, მაქვს როლი, რო­მელ­საც არა­ფე­რი უნდა გა­მო­მე­პა­როს, რად­გან თუ რა­ი­მე გა­მო­მე­პა­რა, შე­იძ­ლე­ბა ეს მათ წინ დახ­ვდეს. ილია ჩემ­ზე მე­ტად ვის უყ­ვარს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მე­ტად მე ვაკ­რი­ტი­კებ...

თვი­თონ ძა­ლი­ან თბი­ლი და მშრო­მე­ლი ადა­მი­ა­ნია, სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რიც, თა­ვის ოჯახ­სა და ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებ­ზე ზედ­მე­ტად შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. არა­ვინ სძულს, არა­ვის არა­ფერს უმ­ტკი­ცებს. ერ­თა­დერ­თი, ვი­საც რა­ი­მეს უმ­ტკი­ცებს, მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავს და მას­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად ეს მომ­წონს. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლია. ილი­ა­ზე არა­ნაკ­ლე­ბე­ბი არი­ან და­ნარ­ჩე­ნე­ბიც. გა­ნათ­ლე­ბუ­ლე­ბი (გო­გო­ე­ბი გერ­მა­ნის­ტე­ბი), წე­სი­ე­რე­ბი. თი­თო­ე­უ­ლი ძა­ლი­ან საყ­ვარ­ლი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის სი­კე­თის მომ­ტა­ნია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მათ­ში კო­დი­ვი­თაა ჩა­დე­ბუ­ლი. მინ­და, ისი­ნიც სამ­ყა­რომ გა­იც­ნოს... მალე ალექ­სან­დრეც იბ­რძო­ლებს. მან კა­რი­ე­რა­ზე თა­ვი­დან ილი­ას გამო თქვა უარი. ცო­ტა­თი უკან და­ხია კა­რი­ე­რუ­ლი წინსვლა, მაგ­რამ დღეს­დღე­ო­ბით კონ­ტრაქ­ტზე ხელი მო­წე­რი­ლი აქვს და ილი­ას აბუ-და­ბი­ში ბრძო­ლის შემ­დეგ, უკვე ალექ­სან­დრეს დე­ბი­უ­ტიც შედ­გე­ბა...

- წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ თქვენ და თქვენს ოჯახს.