ივ­ნი­სის ბო­ლოს, ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი იუ­თუ­ბე­რი და რე­პე­რი ნა­თია მეგ­რე­ლი­ძე, იგი­ვე "ენა­ი­სი“ და­ქორ­წინ­და. მისი რჩე­უ­ლი ასე­ვე მუ­სი­კო­სი, ქარ­თუ­ლი ჰიპ-ჰო­პის სამ­ყა­რო­ში არა­ნაკ­ლებ ცნო­ბი­ლი დათო მეზი გახ­და. წყვილ­მა ჯვა­რი სა­მე­ბის სა­კა­თედ­რო ტა­ძარ­ში და­ი­წე­რა, შემ­დეგ კი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, ღია ცის ქვეშ წვე­უ­ლე­ბა გა­მარ­თეს. რე­პე­რე­ბის ქორ­წილ­მა ქარ­თუ­ლი ჰიპ-ჰო­პის ფონ­ზე ჩა­ი­ა­რა. სა­ღა­მოს სთენ­და­ფე­რი, იუ­მო­რით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ნინო მეგ­რე­ლი­ძე უძღვე­ბო­და.

• ნა­თი­ას­თან ინ­ტერ­ვიუ მისი ბავ­შვო­ბით და იმ გზით და­ვი­წყეთ, რო­მე­ლიც მუ­სი­კამ­დე გა­ი­ა­რა:

- მუ­სი­კას ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან ვუს­მენ. ჰიპ ჰო­პამ­დე, იყო არა­ერ­თი ჟან­რი, რო­მელ­საც ვუს­მენ­დი. ბავ­შვო­ბა­ში, ძი­რი­თა­დად, “The Beatles”-ს ვუს­მენ­დი მა­მა­ჩე­მის გავ­ლე­ნით. ისიც ხე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნია - მხატ­ვა­რი, თან უკ­რავს და ეს­მის მუ­სი­კა. შე­სა­ბა­მი­სად, გარ­კვე­ულ პე­რი­ო­დამ­დე, მა­მის, ასე ვთქვათ, “ფლე­ი­ლისთს” ვუს­მენ­დი-ხოლ­მე. და­ახ­ლო­ე­ბით 13-14 წლი­დან, და­ვინ­ტე­რეს­დი ჰიპ ჰო­პით. მა­შინ პო­პუ­ლა­რუ­ლე­ბი იყ­ვნენ ისე­თი ცნო­ბი­ლი არ­ტის­ტე­ბი, რო­გო­რე­ბიც არი­ან სნუპ დოგი, 50 ცენ­ტი, ემი­ნე­მი და ა.შ.

ზო­გა­დად, ინ­გლი­სუ­რი ენა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე კარ­გად ვიცი, რად­გან უცხო ენე­ბი­სად­მი მიდ­რე­კი­ლე­ბა მაქვს და მარ­ტი­ვად ვით­ვი­სებ. ცხა­დია, მა­შინ გა­აზ­რე­ბუ­ლად არ ვუს­მენ­დი ტრე­კებს. მეტ ყუ­რა­დღე­ბას ვაქ­ცევ­დი ჟღე­რა­დო­ბას. პა­რა­ლე­ლუ­რად, და­ვინ­ტე­რეს­დი “ბით­ბოქ­სინ­გით”. ერთ დღეს, გა­დავ­წყვი­ტე, სნუ­პის ერთ-ერთი ცნო­ბი­ლი ტრე­კის, “Drop it like it’s hot” ბით­ბოქ­სი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, რად­გან ხში­რად ვუს­მენ­დი. “თუ­თო­რი­ა­ლებს” იუ­თუბ­ზე ვუ­ყუ­რებ­დი და ნელ-ნელა ვის­წავ­ლე. ძა­ლი­ან მე­სი­ა­მოვ­ნა, რომ გა­მო­მი­ვი­და ინ­სტრუ­მენ­ტა­ლუ­რი ნა­წი­ლი და მო­მინ­და, ლი­რი­კუ­ლა­დაც მე­ცა­და. უბ­რა­ლოდ ვი­მე­ო­რებ­დი ტექსტს, რო­მელ­საც “გუ­გლი­დან” ვკი­თხუ­ლობ­დი და ორი­გი­ნალ ჩა­ნა­წერს ვამ­თხვევ­დი. რამ­დე­ნი­მე მცდე­ლო­ბა­ზე მივ­ხვდი, რომ რე­ჩი­ტა­ტი­ვის წა­კი­თხვა ძა­ლი­ან მე­სი­ა­მოვ­ნა და ამ დღის მერე ხან ემი­ნე­მის “ქა­ვე­რებს” ვა­კე­თებ­დი, ხან Biggie-ს.

და­ახ­ლო­ე­ბით, 2 თუ 3 წელი ინ­გლი­სურ “ქა­ვე­რებს” ვაგ­რძე­ლებ­დი, დრო­დად­რო ჩემს პი­რად Facebook გვერ­დზე ვდებ­დი და გა­მოხ­მა­უ­რე­ბაც და­დე­ბი­თი იყო. სა­ბო­ლო­ოდ, 2014 წელს, გა­მო­ვუშ­ვი ჩემი პირ­ვე­ლი ქარ­თუ­ლი ტრე­კი სა­ხე­ლად - “სჯობს უკე­თე­სად მიც­ნობ­დე”. ამა­ვე წელს, ერთი-ორი ტრე­კიც დავ­დე და ასე გა­ვაგ­რძე­ლე ქარ­თულ ჰიპ ჰოპ­ში თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბა. ვერ ვი­ტყვი, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პო­პუ­ლა­რო­ბით გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი. მი­თუ­მე­ტეს, იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ქარ­თუ­ლი ჰიპ ჰოპი ნელ-ნელა, ეტა­პობ­რი­ვად ვი­თარ­დე­ბო­და, თუმ­ცა მდედ­რო­ბი­თი სქე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბით არას­დროს ვყო­ფილ­ვართ გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლე­ბი. ახლა უკვე დიდი პროგ­რე­სი მაქვს და ვა­მა­ყობ ჩემი შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბი­თა და ამ კულ­ტუ­რი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლით.

- თქვე­ნი პრო­ფე­სია მხატ­ვრო­ბაა, რამ­დე­ნად გრჩე­ბათ დრო ამის­თვის.

- პრო­ფე­სი­ით მხატ­ვა­რი ვარ, და­ვამ­თავ­რე სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია. ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან ვხა­ტავ, მა­მაც მხატ­ვა­რი მყავს, რო­გორც ზე­მოთ აღ­ვნიშ­ნე. 11 წლის ასაკ­ში პირ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა მქონ­და. ასე­ვე, არა­ერთ ჯგუ­ფურ გა­მო­ფე­ნა­ში მი­მი­ღია მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან ყო­ველ­თვის დიდი მო­ლო­დი­ნი იყო, გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მხატ­ვა­რი. შე­სა­ბა­მი­სად, მეტი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაც მქონ­და და­კის­რე­ბუ­ლი, რათა ყვე­ლას იმე­დე­ბი გა­მე­მარ­თლე­ბი­ნა. გან­სა­კუთ­რე­ბით მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და ჩემი ხატ­ვის მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რომ­ლის დიდი წვლი­ლიც არის ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბის არ­ჩე­ვა­ში. თუმ­ცა, ამ ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, დღე­ვან­დე­ლი გად­მო­სა­ხე­დი­დან, ვფიქ­რობ, სამ­ხატ­ვრო­ში ჩა­ბა­რე­ბა სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლი არ ყო­ფი­ლა.

ბავ­შვო­ბი­დან აქ­ტი­უ­რი, სპორ­ტუ­ლი და მრა­ვალ­მხრი­ვი ადა­მი­ა­ნი ვარ, ბევ­რი სხვა­დას­ხვა ინ­ტე­რე­სი მაქვს. მათ შო­რი­საა ფეხ­ბურ­თი, რო­მელ­საც პა­ტა­რა­ო­ბი­დან ვუ­ყუ­რებ. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ევ­რო­პის და მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი მიყ­ვარს. პირ­ვე­ლად სწო­რედ მა­მას­თან ერ­თად ვუ­ყუ­რე გერ­მა­ნი­ი­სა და ეს­პა­ნე­თის თა­მაშს. მა­შინ იმ­დე­ნად შე­პყრო­ბი­ლი ვი­ყა­ვი ფეხ­ბურ­თით, რომ კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რო­ბაც და­ვი­წყე. ყვე­ლა­ნა­ირ სა­ფეხ­ბურ­თო წიგნს, ჟურ­ნალ­სა და ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ას ვყი­დუ­ლობ­დი. გულ­ში კი, კო­მენ­ტა­ტო­რო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. ეროვ­ნუ­ლე­ბის ჩა­ბა­რე­ბამ­დე, დი­ლე­მის წი­ნა­შე ვი­ყა­ვი - ამერ­ჩია დე­დის პრო­ფე­სია - ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა, თუ მხატ­ვრო­ბა. ერთი მო­მენ­ტი სპორ­ტუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა მქონ­და გა­და­წყვე­ტი­ლი, თუმ­ცა სა­ბო­ლო­ოდ აზრი შე­ვიც­ვა­ლე და ჩა­ვა­ბა­რე სამ­ხატ­ვრო­ში.

თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო, ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ მაქვს და ამი­ტომ ვე­ღარ ვხა­ტავ. თან ვმუ­შა­ობ და თან სამ­სა­ხუ­რის მერე, მე­ო­რე საქ­მი­ა­ნო­ბით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. მცი­რე დროც თუ გა­მო­მიჩ­ნდე­ბა, იუ­თუბ­ზე ვარ გა­დარ­თუ­ლი. ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, იუ­თუ­ბე­რო­ბაც შე­ვი­თავ­სე და დღეს უკვე 46 ათას­ზე მეტი გა­მომ­წე­რი მყავს. ჩემი კონ­ტენ­ტიც, რა თქმა უნდა, ისევ და ისევ ჰიპ ჰო­პის გარ­შე­მოა. ვა­კე­თებ იმას, რაც მიყ­ვარს, მეს­მის, სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს და უბ­რა­ლოდ იმას, რაც ვარ.

- ცნო­ბი­ლია, რომ რე­პე­რე­ბი ძი­რი­თა­დად სო­ცი­ა­ლურ თე­მებ­ზე რე­პა­ვენ, თქვე­ნი რეპი რო­გო­რია?

- მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვებ­რძვი სტე­რე­ო­ტი­პებს. თა­ვა­დაც ასე­თი ვარ - არ შე­მიძ­ლია, არ გა­მოვ­ხა­ტო სა­კუ­თა­რი თავი, ემო­ცი­ე­ბი და აზ­რე­ბი კონ­კრე­ტულ სა­კი­თხებ­ზე. მი­თუ­მე­ტეს, იმ თე­მა­ზე, რო­მე­ლიც ჰიპ ჰოპს ეხე­ბა. ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, ერ­თა­დერ­თი სო­ცი­ა­ლუ­რი ტრე­კი მაქვს “რო­დემ­დე”, ქა­ლე­ბის ტრა­გე­დი­ა­ზეა, რომ­ლებ­ზეც ძა­ლა­დო­ბენ, კლა­ვენ და თო­ჯი­ნე­ბი­ვით ეპყრო­ბი­ან. სამ­წუ­ხა­როდ, რე­ა­ლურ­მა ფაქ­ტმა გა­და­მა­წყვე­ტი­ნა ამ ტრე­კის და­წე­რა. თუ არ ვცდე­ბი, 2017 წელს ჩავ­წე­რე.ზო­გა­დად კი, ჩემი ტრე­კე­ბი არის მთლი­ა­ნად ჩემი პი­როვ­ნე­ბის გარ­შე­მო - რო­გო­რი ვარ, რო­გორ გა­მოვ­ხა­ტავ თავს, რამ­დე­ნად ტექ­ნი­კუ­რი ვარ და ა.შ. ემ­სინ­გი ცალ­კე ხე­ლოვ­ნე­ბაა. ერთი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა რით­მე­ბი­სა და სტრუქ­ტუ­რე­ბის, სქე­მე­ბის ისე წყო­ბა,

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძი­რი­თა­დად სად გა­მო­დი­ხართ, რო­გო­რია თქვენ მუ­სი­კა­ლუ­რი გეგ­მე­ბი მო­მა­ვალ­ში?

- სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვართ ბევ­რი ლაივ კონ­ცერ­ტით გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლე­ბი და იშ­ვი­ა­თად მი­წევს სად­მე გა­მოს­ვლა. შე­იძ­ლე­ბა, წე­ლი­წად­ში ერთხელ ან ორ­ჯერ მი­ვი­ღო სხვა არ­ტის­ტებ­თან ერ­თად მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ამ ბოლო დროს, PVP-ს დამ­სა­ხუ­რე­ბით, რო­მელ­საც არამ­ხო­ლოდ ბათლ კულ­ტუ­რის, არა­მედ, ზო­გა­დად ქარ­თუ­ლი ჰიპ ჰო­პის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში მი­უ­ძღვის უდი­დე­სი წვლი­ლი, მეტი ინ­ტე­რე­სი მო­დის ქარ­თვე­ლი არ­ტის­ტე­ბის მი­მართ. ეს მაძ­ლევს იმის იმედს, რომ მუ­სი­კა­ლუ­რი ინ­დუსტრია (კონ­კრე­ტუ­ლად ჰიპ ჰოპ­ში) უფრო ტრენ­დუ­ლი, მო­თხოვ­ნა­დი გახ­დე­ბა და ჩვენც, არ­ტის­ტებ­საც, მე­ტად შეგ­ვე­წყო­ბა ხელი.

- ახ­ლა­ხან და­ო­ჯახ­დით, თქვე­ნი რჩე­უ­ლიც ხე­ლო­ვა­ნია, მოგ­ვი­ყე­ვით, რო­გორ გა­ი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი

- ჩემი მე­უღ­ლე ასე­ვე რე­პე­რია. პრინ­ციპ­ში, ჰიპ ჰოპს იმ­დე­ნად დიდი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა/როლი აქვს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, რომ სხვა­ნა­ი­რად არც წარ­მო­მედ­გი­ნა. დათო არის უნი­ჭი­ე­რე­სი და ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე გა­მორ­ჩე­უ­ლი, უნი­კა­ლუ­რი და ტექ­ნი­კუ­რი ემსი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, კარ­გი მუ­სი­კა­ლუ­რი გე­მოვ­ნე­ბი­თა და დიდი ცოდ­ნით. პი­როვ­ნულ თვი­სე­ბებს და მის ბუ­ნე­ბას რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, რა­შიც ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და მად­ლი­ე­რი ვარ, რომ სწო­რედ ის არის დღეს ჩემი მე­უღ­ლე, იგი ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მხარ­დამ­ჭე­რია.

ჯერ კი­დევ 2016 წელს, რო­დე­საც დათო არ იყო ქარ­თულ ჰიპ ჰოპ­ში გა­მო­ჩე­ნი­ლი, შო­რი­დან მა­დევ­ნებ­და თვალს, მოვ­წონ­დი და უს­მენ­და ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბას. ჩვე­ნი გაც­ნო­ბაც, რა თქმა უნდა, ჰიპ ჰოპს უკავ­შირ­დე­ბა. სულ ვამ­ბობ და ახ­ლაც გა­ვი­მე­ო­რებ - მად­ლი­ე­რი ვარ “FLOWFLOW MAGAZINE”-ის, რო­მელ­მაც დათო გა­მაც­ნო. პირ­ვე­ლად, სწო­რედ, ბათ­ლებ­ზე შევ­ხვდი. ეს იყო 2017 წელს. და­თოს იმ დროს მხო­ლოდ მი­მო­წე­რით ვიც­ნობ­დი.

რო­დე­საც პირ­ვე­ლად და­ვი­ნა­ხე, მა­შინ­ვე ვი­ცა­ნი. მა­საც არ მო­ე­რი­და და პირ­და­პირ მო­ვი­და ჩემ­თან, გა­მეც­ნო და ხელი ჩა­მო­მარ­თვა. რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ, ჩა­ტარ­და მო­რი­გი ბათ­ლე­ბი, სა­დაც ისიც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, თა­ნაც იმ დრო­ის­თვის (და დღე­საც) საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი ემ­სის - 3NEMY-ს წი­ნა­აღ­მდეგ. რო­გორც კი მო­ვუს­მი­ნე, მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, რომ პრო­ექ­ტის აღ­მო­ჩე­ნა იყო - იმ­დე­ნად დიდი ქა­რიზ­მა, ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მი და ტექ­ნი­კა ჰქონ­და, რომ აღვფრ­თო­ვან­დი, სა­ერ­თოდ არ ვე­ლო­დე­ბო­დი. იმ­დე­ნად და­მა­ინ­ტე­რე­სა, რომ ამ­ჯე­რად მე წა­მო­ვი­წყე სა­უ­ბა­რი და მივ­წე­რე - ვკი­თხე, თუ რა­ტომ და­ირ­ქვა მა­ინც და მა­ინც Datomezz-ი.

თურ­მე სა­ერ­თოდ არ ელო­და ჩემს მე­სიჯს, მი­თუ­მე­ტეს, ჩემ­გან ინი­ცი­ა­ტი­ვას და ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და. იმ დღეს მი­მო­წე­რა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ გაგ­ვი­წყვე­ტია და დი­ლამ­დე ვმე­სი­ჯობ­დით. ასე და­ი­წყო ეს ამ­ბა­ვი და, სულ ახ­ლა­ხან, დაგ­ვირ­გვინ­და ჩვე­ნი ქორ­წი­ლით.

- ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი გქონ­დათ, ჯვრის­წე­რით, თუმ­ცა ქორ­წი­ლი ნამ­დვილ კონ­ცერ­ტად იქცა...

- ჯვა­რი და­ვი­წე­რეთ თბი­ლი­სის წმინ­და სა­მე­ბის სა­კა­თედ­რო ტა­ძარ­ში. ჯერ, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად, მეც­ვა თეთ­რი სა­პა­ტარ­ძლო კაბა და შემ­დგომ, ხე­ლის მო­წე­რის ცე­რე­მო­ნი­ა­ზე, რო­მე­ლიც მცხე­თა­ში გა­ი­მარ­თა, და­ვუბ­რუნ­დი ჩემს რე­ა­ლურ, სა­ხა­სი­ა­თო “მე”-ს. რა თქმა უნდა, ისევ თეთ­რებ­ში ვი­ყა­ვი, ოღონდ ამ­ჯე­რად შარ­ვალ­სა და “დუ­რეგ­ში” გა­მო­წყო­ბი­ლი, რათა ჩემი ავ­თენ­ტუ­რო­ბი­სა და ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მის­თვის ხაზი გა­მეს­ვა და უკეთ გა­მო­მე­ხა­ტა ჩემი თავი, ამა­ვე დროს, კომ­ფორ­ტუ­ლად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა ჩვენ­მა ახლო მე­გო­ბარ­მა და ოჯა­ხის წევ­რმა, ვინც ჩვენს პა­ტა­რა ქორ­წილს და­ეს­წრო, იცო­და, ეს დღე ისე არ ჩა­ივ­ლი­და, რომ რამე არ შეგ­ვეს­რუ­ლე­ბი­ნა. არა­ფე­რი გვქონ­და წი­ნას­წარ და­გეგ­მი­ლი, უბ­რა­ლოდ, აი ასე, თა­ვის­თა­ვად მოხ­და ყვე­ლა­ფე­რი, როცა ჩვენ­მა სა­ერ­თო მე­გო­ბარ­მა ბითი ჩაგ­ვირ­თო. გვქონ­და ორი მიკრო­ფო­ნი, გა­მარ­თუ­ლი სა­უნდ სის­ტე­მა. დრო­დად­რო ვრთავ­დით ჩვენს საყ­ვა­რელ ტრე­კებს (უცხო­ურ და ქარ­თულ ჰიპ ჰოპს), ზოგ­ჯერ ჩვე­ნი ნი­ჭი­ე­რი მე­გობ­რე­ბი ჩა­ერ­თვე­ბოდ­ნენ მიკრო­ფონ­ში და იფიქ­რებ­დნენ გა­სარ­თობ თა­მა­შებს, ხან­და­ხან სხვე­ბიც რე­პავ­დნენ. ერთი სი­ტყვით, ზუს­ტად ისე ჩა­ი­ა­რა ქორ­წილ­მა, რო­გორც წარ­მოგ­ვედ­გი­ნა. არც მე და არც და­თოს არ გვიყ­ვარს სტან­დარ­ტუ­ლი რა­ღა­ცე­ბი, არც დიდი ქორ­წი­ლის გა­დახ­დის სურ­ვი­ლი გვქონ­და - გრძე­ლი სუფ­რე­ბი­თა და თა­მა­დე­ბით. ამი­ტომ, ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი ვა­რი­ან­ტი მო­ვი­ფიქ­რეთ - ლა­მა­ზი, საყ­ვა­რე­ლი და გემ­რი­ე­ლი ალა­ფურ­შე­ტი მო­ვა­წყვეთ, თა­ვი­სი კოქ­ტე­ი­ლე­ბი­თა და სხვა­დას­ხვა სა­ხის სას­მე­ლით.

- რა იქ­ნე­ბა მო­მა­ვალ­ში, ორი ხე­ლო­ვა­ნი ერთ ოჯახ­ში, რო­გორ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა?

- ორი­ვე ძა­ლი­ან პო­ზი­ტი­უ­რად ვართ გან­წყო­ბი­ლე­ბი ჩვე­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბი­სა და სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბის მი­მართ. ერთი სული გვაქვს, ცოტა და­ვის­ვე­ნოთ, რომ მივ­ხე­დოთ ერ­თობ­ლივ ტრე­კებს, კლი­პებს, ვი­დე­ო­ებს. მად­ლი­ე­რი ვარ, რომ ასე­თი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და მე­გობ­რე­ბი გვყავს, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან დაგ­ვეხ­მარ­ნენ საქ­მე­ე­ბის გა­მარ­ტი­ვე­ბა­ში. ყვე­ლამ, ჩვე­ნი ერ­თობ­ლი­ვი ძა­ლე­ბით, მო­ვა­ხერ­ხეთ და მცი­რე დრო­ში მო­ვაგ­ვა­რეთ ახალ ბი­ნა­ში გა­დას­ვლას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ლო­ჯის­ტი­კუ­რი სა­კი­თხე­ბი. დამ­ღლე­ლი პრო­ცე­სი იყო, თუმ­ცა, ამა­ვე დროს, სა­სი­ა­მოვ­ნო.

ვი­ნა­ი­დან მხატ­ვრის ხედ­ვა მაქვს, ინ­ტე­რი­ე­რის დი­ზა­ი­ნის მო­ფიქ­რე­ბაც არ გაგ­ვი­ჭირ­და და ყვე­ლა­ფე­რი ისეა, რო­გორც გვინ­დო­და. მი­ხა­რია, რომ დათო ჩემ­ნა­ი­რი შრო­მის­მოყ­ვა­რეა, ეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გვა­ახ­ლო­ვებს ერ­თმა­ნეთ­თან და ვიცი, სა­მო­მავ­ლო­დაც, ეს თვი­სე­ბაც ისე­ვე, რო­გორც ერ­თმა­ნე­თის სიყ­ვა­რუ­ლი და პა­ტი­ვის­ცე­მა, ბევ­რი სირ­თუ­ლის დაძ­ლე­ვა­ში დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა.