"მე ანასტასია ვარ... მე და ჩემი მეგობრები მოგიყვებით, რატომ ვდგავართ აქციებზე"

მე ანასტასია ვარ...

თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჰუმანიტარული მეცნიერებების ფაკულტეტის პირველკურსელი. პარალელურად კი ambebi.ge-ს სტაჟიორი. წესით, სემინარ-ლექციებს უნდა ვესწრებოდე, მაგრამ თითქმის ყოველ დღე აქციებზე ვარ.

თუ რატომ? - ამას ჩემი მეგობრები და ახლა უკვე თანამებრძოლები მოგიყვებიან. დღეს მათთან არამარტო უნივერსიტეტი მაკავშირებს, არამედ საქართველოს ახლანდელი ვითარება და ბრძოლა რუსულად შეფასებულ ე.წ. აგენტების კანონპროექტის წინააღმდეგ.

- რისთვის ვიბრძვით?

სალომე ქავთარაძე:

- აქ და ახლა ყველა ვიბრძვით წინაპრების დანატოვარი ღირებულებების და ჩვენი ქვეყნის მომავლის გადასარჩენად, რომელიც ასე მნიშვნელოვანი იყო, არის და იქნება მუდამ, ვიდრე სამშობლოსთვის მებრძოლი ხალხი იარსებებს. საქართველო - ეს მებრძოლი ერის ქვეყანაა, რომელიც ოდითგანვე იბრძოდა დამოუკიდებლობისთვის, თავისუფლებისთვის და ევროპული, გაბრწყინებული, მშვიდობიანი მომავლისთვის. სწორედ ეს არის ახლა ჩვენი მიზანიც, რომ არ დავუთმოთ არავის, მათ შორის რუსეთს, ჩვენი მიწა, ისტორია, ეროვნება, კულტურა და დავდგეთ ევროპისკენ მიმავალ გზაზე.

- როგორ ემზადებით აქციაზე წასასვლელად? ყოველთვის ხართ თუ არა მზად დარბევისთვის?

-აქციების დაწყების დღიდან, როგორც კი შევამჩნიე, რომ ვითარება მწვავდებოდა და შესაძლებელი იყო ნებისმიერი ადამიანი სერიოზულად დაშავებულიყო, მოვიმარაგე ყველა საჭირო სამედიცინო თუ სხვა საყოფაცხოვრებო ნივთი. ყოველდღე აქციაზე წასვლამდე ვალაგებ და ვამოწმებ ჩანთას, რომ რაიმე არ დამრჩეს ან არ დამავიწყდეს, როგორც ჩემთვის და ჩემი მეგობრებისთვის, ისე აქციის სხვა მონაწილეებისთვის, რადგან ყოველ წამს შესაძლოა ვითარება დამძიმდეს და წინასწარ ყოველი შემთხვევისთვის მზადყოფნაში ვარ.

- თქვენი თვალით დანახულ აქციაზე გვიამბეთ, საზოგადოებაზე, ურთიერთობებზე, გარემოზე, გრძნობებზე…

რობი ფარტენაძე:

- აქციებამდე აპოლიტიკური ვიყავი, წინა წელსაც, როცა პირველად წარმოადგინეს ეს კანონი, არ ვიყავი კარგად გარკვეული სიტუაციაში, რადგან იმჟამად არ ვიყავი თბილისში და საკუთარი თვალით ვერ ვხედავდი იმას, რაც ახლა, განმეორებით ხდება ერთი წლის შემდეგ. უკვე ვცდილობ ყველანაირად ვიყო ჩართული პროტესტებში, იქნება ეს სტუდენტური მარშები თუ საერთო აქციები რუსთაველზე. მიხარია, როცა სრულიად განსხვავებულ ხალხს გაერთიანებულს ვხედავ საერთო მიზნის მისაღწევად, კარგად ჩანს ჩვენი ძალა, ამას ხედავს ხელისუფლებაც. ათასნაირ პროპაგანდას იყენებენ ჩვენს დასაშინებლად და პროტესტანტთა რიცხვის შესამცირებლად, მაგრამ მაინც ვინარჩუნებთ ერთიანობას. არც ისე ადვილია gen-z-ს მანიპულაცია, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჯერ კიდევ ჰყავთ შედარებით ასაკობრივი კატეგორია ინფორმაციულ ვაკუუმში და თაობებს შორის უთანხმოების გაღვივებას ცდილობენ.

ძირითადად LGBTQ+ თემს იყენებენ ბერკეტად, რაც კარგად იციან, რომ შიშს იწვევს “ტრადიციულ” საქართველოში, თუმცა სრულიად არარელევანტურია LGBTQ+ თემსა და "რუსულ კანონს" შორის კავშირი და ეს უნდა გააცნობიეროს ხალხმა. სამწუხაროდ, მგონია, რომ ვეტოს დაძლევენ და კანონსაც საბოლოოდ მიიღებენ, მაგრამ არ უნდა შეწყდეს პროტესტი საპარლამენტო არჩევნებამდე, რათა ხალხმა არ დაკარგოს მუხტი და ერთობა, შემდეგ კი რეკორდულად უნდა გამოვცხადდეთ არჩევნებზე და სწორი არჩევანი გავაკეთოთ, რადგან იქ წყდება ჩვენი მომავალი. საქართველო ევროპაა, ყოველთვის ასე იყო და იქნება.

- უარყოფით გრძნობებზეც ვისაუბროთ, დარბევისას რას განიცდით? გეშინიათ, გული გტკივათ თუ ბრაზდებით თუ სხვა რამეს გრძნობთ?

მარიამ მარგველანი:

- ზოგადად, რთულია ამ კითხვაზე ერთი კონკრეტული პასუხის გაცემა, ალბათ ყველა გრძნობას განიცდი ერთმანეთის მიყოლებით, რადგან რთულია უყურო როგორ გებრძვის და გარბევს ადამიანთა გარკვეული ჯგუფი, ვისთანაც გაკავშირებს ქვეყანა, ენა, სარწმუნოება და ისტორია, მაგრამ თქვენს შორის მხოლოდ ერთია განსხვავება - ის ამ სისტემისა და მდგომარეობის მსხვერპლია, შენ - არა. შიშზე მეტად გულის ტკივილი მოაქვს ამ ყველაფერს, მაგრამ როცა ხედავ ამდენ უსამართლოდ ნაცემ ადამიანს, რომლებიც მხოლოდ ერთი მიზნის მისაღწევად იბრძვიან და ეს მიზანი ქვეყნის დაცვა, მისი გადარჩენა და იმ ჭაობიდან ამოყვანაა, სადაც ის ამდენი ხნის განმავლობაში იყო. ამ ყველაფერზე ფიქრის შემდეგ ჩნდება ტკივილნარევი ბრაზი.....

ჩემი აზრით, ამ ყველაფერმა შედეგად მოტანა ის ერთობა, რაც ამდენი ხანი აკლდა ქართველ ერს, აქ მდგომი თითოეული ადამიანი იმყოფება არამარტო სამშობლოს, არამედ ერთმანეთის გვერდითაც, სწორედ ეს გვერდში დგომა აძლევს ძალას ხალხს დაუპირისპირდეს ყველაფერს, რაც მათთვის მიუღებელია, ძალა ერთობაშია!

- კანონი მიღებულია… რა არის თქვენი მომდევნო ნაბიჯი?

დუდა სვანიძე:

- ჩემი მომდევნო ნაბიჯი ის არის, რომ იმედი არ დავკარგო და ჩემს მემამულეებთან ერთად ბოლომდე გავაკეთო ყველაფერი, რაც შემიძლია, მანამ, ვიდრე საჭირო ხალხი ჩვენს ხმას არ გაიგებს.

ჩემი აზრით, უფრო სერიოზული ნაბიჯი უნდა გადავდგათ, უფრო აქტიურად ჩავერთოთ და უკეთესად დავგეგმოთ ჩვენი ყოველი მომდევნო ქმედება, რადგან როგორც მე შევამჩნიე, პარლამენტთან ჯდომა მაინცდამაინც ეფექტიანი არ გამოდგა...

- უნივერსიტეტზე გვესაუბრეთ, როგორც გაფიცული სტუდენტები, რის მიღწევას ცდილობთ და ყოველდღიურად რას უპირისპირდებით?

ჰელენა ადამია:

- როგორც გაფიცული სტუდენტები, პირველ რიგში ვეწინააღმდეგებით “რუსულ კანონს” და იმ მთავრობას, რომელიც საკუთარი მოსახლეობის სურვილებს არ ითვალისწინებს. ამავდროულად, ჩვენს რექტორს, ჯაბა სამუშიას, რომელმაც ხელი მოაწერა იმ დოკუმენტს, რომლის მიხედვითაც თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი არ აღიარებს გაფიცვის იდეას.

ჩვენი ლექტორების ნაწილი გაფიცულია, ნაწილი კვლავ ატარებს ლექცია-სემინარებს, მაგრამ მათი უმრავლესობა მაინც მხარში გვიდგას, ამის მიუხედავად სტუდენტები ღელავენ თავიანთ ქულებზე და gpa-ზე.

უფრო დიდი პრობლემა იმაში მდგომარეობს, რომ არავინ იცის სანამ გაგრძელდება გაფიცვა. უკვე მეორე კვირაა, რაც აუდიტორიაში შესვლაზე უარს ვაცხადებთ და შესამჩნევლად იკლებს გაფიცული სტუდენტების რიცხვიც. შემდეგი კვირიდან უფრო მეტი ადამიანი დაიწყებს უნივერსიტეტში სიარულს. აშკარაა, რომ ორგანიზება აკლია ამ ყველაფერს, სტუდენტთა უმრავლესობა გაურკვევლობაშია და არც არსებობენ ისეთი კომპეტენტური პირები, რომლებიც მათ კითხვებს პასუხს გასცემენ. გაფიცვის მიუხედავად, სტუდენტთა ხმა ნაკლებად ისმის. არის მცდელობები უნივერსიტეტთან მოეწყოს პროტესტები, მაგრამ რაოდენობრივად მოვიკოჭლებთ. გაფიცვის მთავარი იდეა არის პროტესტის გამოცხადება და არა ამ დროის გაფლანგვა, ამიტომ აუცილებელია ეს დრო გამოვიყენოთ ჩვენი პოზიციის მყარად გამოხატვაში და ჩვენი პირობების შესრულების მოთხოვნაში.

- რა კვალს დატოვებს ეს აქციები თქვენზე და როგორ შეცვალა ამ მოვლენებმა თქვენი ცხოვრება?

ელენე მაღრაძე

- გავლენა უდიდესია... უპირველესად, დავინახე თუ რამდენად სასტიკი შეიძლება იყოს სისტემა ჩვენს რეალობაში. დავიწყე ლიტერატურის მოძიება, წარსულის შეცნობა და ვიტყვი, რომ უფრო განათლებული და ნაკითხი გავხდი ამ საკითხში, რაც აქციების დადებით მხარედაც შეიძლება ჩავთვალოთ. ასევე დატოვა ფსიქოლოგიური კვალიც, კონკრეტულად კი აქციებიდან გამომდინარე უნივერსიტეტის შეწყვეტამ და სისტემატურად პროტესტებზე სიარულმა ამრია და ბევრ ჩვენგანს დაგვირღვია ყოველდღიური რუტინა, რამაც ფსიქოლოგიური ქაოსი და დაბნეულობა გამოიწვია ჩემში… ამ ყველაფერმა დამიტოვა შეგრძნება, თითქოს თვეზე მეტია ცხოვრება გაჩერდა, საკმაოდ რთული გახდა ამ ახალი დინებას აყოლა. აქციები მოქმედებს ფიზიოლოგიურ მდგომარეობაზეც. რამდენჯერმე მომიწია ღამის გათენება, ყოველ დღე ფეხზე დგომა და დარბევების დროს მობილიზება, სირბილი, რაც ცოტა არ იყოს, მფიტავს და უენერგიოდ ვრჩები.

დასასრულ უნდა ვთქვა ისიც, რომ ამ აქციებს ახლავს შიშიც, რომ დამირეკავენ და დამემუქრებიან ან ქუჩაში საცემად გამომეკიდებიან, ან მშობლებს სამსახურიდან გააგდებენ, რადგან აქციებზე დავდივარ და ვაფიქსირებ ჩემ პირად პოზიციას, მთავრობის გადაწყვეტილების მიმართ კრიტიკული აზრის გამოხატვა, როგორც ბოლოდროინდელმა მოვლენებმა გვიჩვენა, არ არის უსაფრთხო. მაგრამ ჩვენ ვიდგებით ბოლომდე, არ გვეშინია, არ ვიღლებით!..

• ავტორი: ანასტასია შალიკაშვილი