"აქ ვი­ღა­ცა ის­ტო­რი­ა­ში ხომ არ შე­ვი­და რო­გორც პირ­ვე­ლი ექი­მი, რო­მე­ლიც ეროვ­ნულ ნაკ­რებს ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე უა­ქი­მებს?“ - ის­ტო­რი­უ­ლი გა­მარ­ჯვე­ბის მერე ასე­თი პოს­ტი და­წე­რა და თა­ვად­ვე უპა­სუ­ხა კი­თხვას ნაკ­რე­ბის მთა­ვარ­მა ექიმ­მა, რო­მე­ლიც ჩვე­ნი ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბის ფორ­მა­ში ყოფ­ნას უზ­რუნ­ველ­ყოფს.

ალ­ბათ გულ­შე­მატ­კი­ვარს კარ­გად ახ­სოვს კად­რი, როცა დათო ექი­მი სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბის ბე­დის გა­დამ­წყვე­ტი პე­ნალ­ტე­ბის სე­რი­ას ვერ უყუ­რებს, სა­თა­და­რი­გო სკა­მე­ბის უკან ჩა­ცუც­ქუ­ლი და და­ძა­ბუ­ლი ზის და ასე, ხალ­ხის რე­აქ­ცი­ე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე გრძნობს თა­მაშს. ამ კადრს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ხუმ­რო­ბაც მოჰ­ყვა, - ექიმს ექი­მი სჭირ­დე­ბაო.

"მარ­თლაც მჭირ­დე­ბო­და ექი­მი, ასეთ მო­მენ­ტებ­ში ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ვარ. მა­ნამ­დეც თვალს ვა­რი­დებ­დი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე გუნ­დის სა­ხი­ფა­თო შე­ტე­ვებს, თვა­ლებს ვხუ­ჭავ­დი, რად­გან შიში მქონ­და, არ გა­ე­ტა­ნათ. სა­ერ­თოდ, როცა და­ძა­ბუ­ლი თა­მა­შე­ბია, ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ხში­რად ვარ, პე­ნალ­ტე­ბის დროს მარ­თლა ვე­ღარ გავ­ძე­ლი და მო­ედ­ნი­დან გა­მო­ვე­დი, მხო­ლოდ 2-2 პე­ნალ­ტის დარ­ტყმას და­ვეს­წა­რი და მერე გა­სახ­დელ­ში ჩა­ვე­დი, იქ გა­ვი­გო­ნე გა­მარ­ჯვე­ბის ყი­ჟი­ნა და ამო­ვი­სუნ­თქე“, - მე­უბ­ნე­ბა თბი­ლი­სის "დი­ნა­მოს“ და ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის მთა­ვა­რი ექი­მი და­ვით ხა­რა­ბა­ძე და იმ ემო­ცი­ებ­ზე მიყ­ვე­ბა, ჩვე­ნი ოქ­როს ბი­ჭე­ბის ორ­გა­ნი­ზე­ბულ­მა ღირ­სე­ბის და გა­მარ­ჯვე­ბის ზე­იმ­მა რომ მოგ­ვი­ტა­ნა და დღემ­დე სრუ­ლი­ად ერი 26 მარ­ტის სიზ­მარ­ში ჩაგვტო­ვა.

"ზღა­პა­რი დას­რულ­და კი არა, ზღა­პა­რი ახლა იწყე­ბა, მას აუ­ცი­ლებ­ლად სა­უ­კე­თე­სო და­სას­რუ­ლი ექ­ნე­ბა“, - გვა­ი­მე­დებს და სა­უ­ბარს ცოტა შო­რი­დან იწყებს:

• "დოხ­ტუ­რი უნდა გა­მე­ვი­დე­სო...“

ასევე დაგაინტერესებთ

19:26 / 27-03-2024

ქართველი ფეხბურთელის ბრაზილიელი რჩეული: რა არის ცნობილი გიორგი ქოჩორაშვილის პირად ცხოვრებასა და ოჯახზე - "საქართველოში მე არ ვარ ფანების კუმირი, თავმდაბალი მოთამაშე ვარ"

12:21 / 01-04-2024

"მქონდა განცდა, რომ გავიტანდი. ამიტომაც გადავწყვიტე პენალტი დამერტყა..." - ისტორიული მატჩის საუკეთესო მოთამაშის ლაშა დვალის სპორტული გზა და პირადი ცხოვრება

13:54 / 03-04-2024

"მატჩის წინა დღეს მითხრეს, რომ მამა გარდაიცვალა. მაგის მერე დაიწყო ჩემი რეგრესი: ოპერაცია, ერთი ტრავმა, მეორე... მაგრამ ვიპოვე ჩემს თავში ძალა" - გზა ფეხბურთელისა, რომელსაც "ქართველ მესის" ეძახდნენ

1981 წლის შობა დღეს - 7 იან­ვარს და­ვი­ბა­დე ქა­ლაქ ქუ­თა­ის­ში. ავ­ტო­ქარ­ხნის და­სახ­ლე­ბა­ში ვცხოვ­რობ­დით, 9 კლა­სი იქვე დავ­დი­ო­დი სკო­ლა­ში, და­ნარ­ჩე­ნი 2 წელი კი იო­სებ ოცხე­ლის სა­ხე­ლო­ბის გიმ­ნა­ზი­ა­ში ვის­წავ­ლე. მშობ­ლე­ბი ავ­ტო­ქარ­ხა­ნა­ში მუ­შა­ობ­დნენ, დედა ბუ­ღალ­ტე­რი იყო, მამა - ენერ­გე­ტი­კო­სი. ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით ბედ­ნი­ე­რად 4 წლით პა­ტა­რა ძმას­თან ერ­თად. ბავ­შვო­ბა­ში ხან რაზე მა­ტა­რებ­დნენ, ხან - რაზე... სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ჩა­ვა­ბა­რე სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. სხვა პრო­ფე­სია მინ­დო­და, მაგ­რამ ერთ-ერთი კლი­შეს "მსხვერ­პლი“ გავ­ხდი - სა­ე­ქი­მო­ზე დე­და­ჩე­მის ხათ­რით ჩა­ვა­ბა­რე, ხომ გახ­სოვთ, ოლღა ბე­ბია რომ ამ­ბობს "ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი დოხ­ტუ­რი უნდა გა­მე­ვი­დე­სო“, მეც ასე და­მე­მარ­თა და "დოხ­ტუ­რი" გა­მო­ვე­დი. როცა და­ვი­ბა­დე, ეტყო­ბა თა­ვი­დან­ვე ეს ნიშა და­მა­დეს, არა­და, მე მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­დო­და... მერე, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პე­რი­ოდ­ში კომ­პენ­სა­ცია იმით გა­ვა­კე­თე, რომ მხი­ა­რულ­თა და საზ­რი­ან­თა კლუბ­ში (მან-სან-კანი) ვთა­მა­შობ­დი და ასე თუ ისე, სცე­ნა­ზე გა­მოვ­დი­ო­დი. ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან ექი­მო­ბას არ ვნა­ნობ, რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი პრო­ფე­სია და სუ­ლით და გუ­ლით ვა­კე­თებ ჩემს საქ­მეს.

• "ასე შევ­რჩი "დი­ნა­მოს“ და ნაკ­რებს მთა­ვარ ექი­მად"

"როცა სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ვსწავ­ლობ­დი, მა­ში­ნაც კი ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ სპორ­ტში და სპორ­ტულ მე­დი­ცი­ნა­ში ვიქ­ნე­ბო­დი. აქაც სხვა სურ­ვი­ლი მქონ­და და სხვა­გან მოვ­ხვდი - მინ­დო­და ნე­ი­რო­ქი­რურ­გი­ას გავ­ყო­ლო­დი, მაგ­რამ ესეც რა­ტომ­ღაც არ გა­მო­ვი­და. ნე­ი­რო­ქი­რურ­გო­ბა­ში კონ­კრე­ტულ­მა ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მამ შე­მი­შა­ლა ხელი, ვერ შევ­ძე­ლი ამ დარ­გის გა­ყო­ლა. მა­ინც ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გია, რაც კარ­გად მთავ­რდე­ბა... სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში იმ­ხა­ნად იყო ახ­ლად­გახ­სნი­ლი ფა­კულ­ტე­ტი - სამ­ხედ­რო-სა­მე­დი­ცი­ნო და მანდ ჩა­ვა­ბა­რე. ზუს­ტად ანა­ლო­გი­უ­რი სწავ­ლე­ბა იყო, რო­გო­რიც სამ­კურ­ნა­ლო ფა­კულ­ტეტ­ზე და დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლი სამ­სა­ხუ­რი გქონ­და ჯარ­ში. როცა ინ­სტი­ტუ­ტი და­ვამ­თავ­რე, რე­ფორ­მი­რე­ბა და­ი­წყო, წესი შე­იც­ვა­ლა, ასე აღარ მოხ­და, ამი­ტომ ამას შე­ვეშ­ვი და მი­მარ­თუ­ლე­ბა შე­ვიც­ვა­ლე - სპორ­ტულ მე­დი­ცი­ნა­ში, რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ა­ში გა­ვი­ა­რე რე­ზი­დენ­ტუ­რა და ავი­ღე სერ­თი­ფი­კა­ტი.

ჩემი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი იყო კლუ­ბი თბი­ლი­სის "სპარ­ტა­კი“, სა­დაც 1 წელი ვი­მუ­შა­ვე. ეს კლუ­ბი ახა­ლი გად­მო­სუ­ლი იყო უმაღ­ლეს ლი­გა­ში, სამ­წუ­ხა­როდ, იმ წელს უმაღ­ლე­სი ლი­გი­დან ისევ პირ­ველ ლი­გა­ში დაქ­ვე­ით­და და დღეს­დღე­ო­ბით, რო­გორც ვიცი, აღარც არ­სე­ბობს. ამის შემ­დეგ ერ­თწ­ლი­ა­ნი პა­უ­ზა მქონ­და. მერე იყო თბი­ლი­სის "ლო­კო­მო­ტი­ვი“ (2005-2011), ხოლო 2011 წლი­დან უკვე თბი­ლი­სის "დი­ნა­მოს“ ექი­მი ვარ. "დი­ნა­მო­ში“ ჯერ მთა­ვა­რი ექი­მის - მე­რაბ ვარ­ძუ­კაშ­ვი­ლის ასის­ტენ­ტად მი­ვე­დი, ის ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი იყო, რომ­ლის რე­კო­მენ­და­ცი­ი­თაც და­ვი­წყე პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი ჯერ "სპარ­ტაკ­ში“, მერე "დი­ნა­მო­ში“ და მი­სი­ვე რე­კო­მენ­და­ცი­ით მოვ­ხვდი ასა­კობ­რივ ნაკ­რებ­ში - ჯერ 17 წლამ­დელ­თა ასა­კობ­რივ ნაკ­რებ­ში, მერე - 18, 21 წლამ­დე­ლებ­შიც და ბო­ლოს მე­რა­ბი და მე ერ­თად ვი­ყა­ვით ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში. შემ­დეგ მე­რაბ­მა გა­და­წყვი­ტა სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­ეგ­რძე­ლე­ბი­ნა მოღ­ვა­წე­ო­ბა და ერთ-ერთი ძლი­ე­რი გუნ­დის მთა­ვა­რი ექი­მი და სა­მე­დი­ცი­ნო სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სი იყო არა­ბეთ­ში, მე კი დავ­რჩი ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში მთა­ვარ ექი­მად. ჩემი მე­უღ­ლეც ექი­მია, ნევ­რო­ლო­გი გახ­ლავთ, ერ­თმა­ნე­თი სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­ვი­ცა­ნით. 13 (გო­გო­ნა) და 9 წლის (ვაჟი) შვი­ლე­ბი გვყავს, აქამ­დე არ­ცერ­თს არ მოს­ვლია აზ­რად ექი­მო­ბა. გო­გო­ნას ენე­ბის ნიჭი აქვს, რამ­დე­ნი­მე უცხო ენა იცის უკვე, ბიჭს მა­თე­მა­ტი­კუ­რი ნიჭი აქვს, ვნა­ხოთ, რა იქ­ნე­ბა..."

• "მის გა­დარ­ჩე­ნას ვცდი­ლობ­დით მე და სტი­უ­არ­დე­სე­ბი“

"ჩემს სა­ე­ქი­მო პრაქ­ტი­კა­ში მქო­ნია რთუ­ლი ეპი­ზო­დე­ბი. მახ­სენ­დე­ბა შემ­თხვე­ვა სტა­დი­ონ­ზე, რო­დე­საც ჩვენ­მა ფეხ­ბურ­თელ­მა ძა­ლი­ან მძი­მე თა­ვის ტრავ­მა მი­ი­ღო. იმ წუთ­ში მოხ­და მისი ჰოს­პი­ტა­ლი­ზა­ცია და იყო კი­თხვის ნიშ­ნე­ბი მის გა­დარ­ჩე­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, კა­რი­ე­რას ვინ ჩი­ო­და... ღვთის მად­ლით, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დას­რულ­და, ფეხ­ბურ­თე­ლი გა­დარ­ჩა, ის ახლა ვე­ტე­რა­ნი ფეხ­ბურ­თე­ლია და კა­რი­ე­რას თავი და­ა­ნე­ბა, ოღონდ, არა ჯან­მრთე­ლო­ბის, არა­მედ ასა­კის გამო. იყო ერთი მო­მენ­ტიც: ჩვე­ნი გუნ­დი შეკ­რე­ბა­ზე მივ­დი­ო­დით, როცა თვითმფრი­ნავ­ში, შუა ფრე­ნის დროს რი­გით მგზავრს გული გა­უ­ჩერ­და. და­ახ­ლო­ე­ბით 1 სა­ა­თი მე და სტი­უ­არ­დე­სე­ბი ვცდი­ლობ­დით უცხო­ე­ლის გა­დარ­ჩე­ნას, მო­ვა­ხერ­ხე კი­დეც. როცა ად­გილ­ზე ჩავფრინ­დით, სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის ეკი­პაჟ­მა ის კლი­ნი­კა­ში გა­და­იყ­ვა­ნა. სამ­წუ­ხა­როდ, არ ვიცი, მერე რა ბედი ეწია, იმე­დია, კარ­გა­დაა.

• "მარ­თლა მჭირ­დე­ბო­და ექი­მი“

"პე­ნალ­ტე­ბის სე­რი­ის დროს სა­თა­და­რი­გო სკა­მე­ბის უკან გა­ვე­დი და ჩა­ცუც­ქუ­ლი ვე­ლო­დი შე­დეგს, მა­შინ მთლი­ა­ნად ხალ­ხის რე­აქ­ცი­ებ­ზე ვი­ყა­ვი და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. მარ­თლაც მჭირ­დე­ბო­და ექი­მი, ასეთ მო­მენ­ტებ­ში ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ვარ. მა­ნამ­დეც თვალს ვა­რი­დებ­დი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე გუნ­დის სა­ხი­ფა­თო შე­ტე­ვებს, თვა­ლებს ვხუ­ჭავ­დი, რად­გან შიში მქონ­და, არ გა­ე­ტა­ნათ. სა­ერ­თოდ, როცა და­ძა­ბუ­ლი თა­მა­შე­ბია, ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ხში­რად ვარ, სპაზ­მუ­რი ხვე­ლა მე­წყე­ბა და ხში­რად უკი­თხავთ ჩემ­თვის, ცუ­დად ხომ არ ხარო. პე­ნალ­ტე­ბის დროს უკვე იმ­დე­ნად კულ­მი­ნა­ცია იყო, მარ­თლა ვე­ღარ გავ­ძე­ლი და მო­ედ­ნი­დან გა­მო­ვე­დი. მხო­ლოდ 2-2 პე­ნალ­ტის დარ­ტყმას და­ვეს­წა­რი, მერე, როცა ჩვენ­მა ჟორჟ მი­ქა­უ­ტა­ძემ ბურ­თი კარს აა­ცი­ლა, გა­სახ­დელ­ში ჩა­ვე­დი, იქ გა­ვი­გო­ნე გა­მარ­ჯვე­ბის ყი­ჟი­ნა და ამო­ვი­სუნ­თქე... მერე იყო უდი­დე­სი სი­ხა­რუ­ლი, მა­შინ­ვე ვერა, თან­და­თან გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე რაც მოხ­და. უცებ ვილი სა­ნი­ოლს შე­ვე­ჩე­ხე და პირ­ვე­ლად ვნა­ხე მის თვალ­ზე ცრემ­ლი. მეთ­ქი, რა ხდე­ბა, გა­ვი­ხე­დე უკან და ხალ­ხის ტალ­ღა მო­დის ცუ­ნა­მი­ვით, აი, მერე აღა­რა­ფე­რი მახ­სოვს... ვილი ბრწყინ­ვა­ლე პი­როვ­ნე­ბაა და ძა­ლი­ან კარ­გი მწვრთნე­ლიც რომ არის, ეს უკვე და­ამ­ტკი­ცა. რაც მთა­ვა­რია, ის არის მწვრთნე­ლი, რო­მე­ლიც გენ­დო­ბა თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე და შენს ყვე­ლა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას პა­ტივს სცემს. ის ძა­ლი­ან უშუ­ა­ლო, უბ­რა­ლო და გუ­ლის­ხმი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, ასე­თი­ვე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს ფეხ­ბურ­თე­ლებ­თან, მაგ­რამ რა თქმა უნდა, სამ­წვრთნე­ლო პრო­ცე­სის დროს არის ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი და ეს ასეც უნდა იყოს. მე თუ მჭირ­დე­ბო­და ექი­მი, ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, მას არ დას­ჭირ­ვე­ბია, რკი­ნის ნერ­ვე­ბის პატ­რო­ნია ვილი.

"ამი­ტო­მაც გა­მო­უ­ვი­დათ ბი­ჭებს...“

"დიდი ხა­ნია ფეხ­ბურთში ვარ, ვაკ­ვირ­დე­ბი და და­ვას­კვე­ნი, რომ რა მა­გი­აც ფეხ­ბურთს აქვს, ასე­თი სხვა არც ერთ სპორ­ტს. არც არა­ფერს შე­უძ­ლია ერის ისე გამ­თლი­ა­ნე­ბა და ერთ მუშ­ტად შეკ­ვრა, რო­გორც მის უდი­დე­ბუ­ლე­სო­ბა ფეხ­ბურთს. ერთ სპორ­ტში თავ­მოყ­რი­ლია აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა­ფე­რი - გუნ­დუ­რო­ბა, ვაჟ­კა­ცო­ბა, პატ­რი­ო­ტო­ბა, მე­გობ­რო­ბა, ერ­თმა­ნე­თის გვერ­დით დგო­მა, გა­ტა­ნა, გო­ნი­ე­რე­ბა, თავ­და­დე­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი. სხვა გუნ­დურ სპორ­ტშიც ასეა, უბ­რა­ლოდ, უნდა ვა­ღი­ა­როთ, ფეხ­ბურ­თი არის ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი სპორ­ტი და ყვე­ლა­ზე მე­ტად ადა­მი­ა­ნებს თა­ვი­ან­თი ნაკ­რე­ბის წარ­მა­ტე­ბა უხა­რი­ათ. ეს ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი სხვა­დას­ხვა კლუ­ბებ­ში კი არი­ან, ამ კლუ­ბებს სხვა­დას­ხვა თა­მა­შის სტი­ლი აქვთ, მაგ­რამ რო­დე­საც ნაკ­რე­ბის­თვის ჩა­მო­დი­ან, ეს ბი­ჭე­ბი ერთ მუშ­ტად იკვრე­ბი­ან. ჯერ იმით და­ვი­წყოთ, რომ ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი და ჯან­სა­ღი სი­ტუ­ა­ცი­აა თვი­თონ ნაკ­რებ­ში და ბი­ჭებ­ში, ყვე­ლა ერ­თმა­ნე­თის მე­გო­ბა­რია, ძა­ლი­ან უყ­ვართ ერ­თმა­ნე­თი. ასე­თი ერ­თი­ა­ნი ნაკ­რე­ბი ალ­ბათ, არას­დროს ყო­ფი­ლა სა­ქარ­თვე­ლოს ფეხ­ბურ­თის ის­ტო­რი­ა­ში. ბი­ჭებს ამი­ტო­მაც გა­მო­უ­ვი­დათ...

შე­დე­გიც აქე­დან მო­დის - ყვე­ლა­ფერს სწო­რად, სა­მარ­თლი­ა­ნად და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რად რომ აკე­თებ, მი­ზა­ნიც მიღ­წე­უ­ლია. ნე­ბის­მი­ერ სპორ­ტს ძა­ლი­ან დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა სჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ ფეხ­ბურთს გან­სა­კუთ­რე­ბით - ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბის­თვის არ არ­სე­ბობს დას­ვე­ნე­ბა, სულ ფორ­მა­ში უნდა იყ­ვნენ (რა­საც ერ­თად ვცდი­ლობთ) ამის­თვის გი­წევს დიდი შრო­მა, ვარ­ჯი­ში, ამას­თა­ნა­ვე, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ძლი­ე­რი თუ არ ხარ, მი­ზანს ვერ მი­აღ­წევ და ოც­ნე­ბას ვერ აიხ­დენ. მე რაც შე­მე­ხე­ბა, ფეხ­ბურ­თე­ლი თუ არ გი­ჯე­რებს, ე.ი. შენს კომ­პე­ტენ­ცი­ა­ში ეჭვი ეპა­რე­ბა და ავ­ტო­რი­ტე­ტი არ ხარ. თუ ასეა, იქ არც უნდა იყო. ჩვენ­თან ასე­თი რამ გა­მო­რი­ცხუ­ლია.

• "ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე შთამ­ბეჭ­და­ვი და გა­მორ­ჩე­უ­ლი მო­მენ­ტი იყო...“

"ამ თა­მა­შებ­ში ჩემ­თვის ემო­ცი­უ­რად ყვე­ლა­ზე შთამ­ბეჭ­და­ვი და გა­მორ­ჩე­უ­ლი მო­მენ­ტი, რა თქმა უნდა, ნიკა კვეკ­ვეს­კი­რის გოლი იყო, გა­დამ­წვე­ტი თერ­თმეტ­მეტ­რი­ა­ნი რომ შე­ას­რუ­ლა და გა­ვი­მარ­ჯვეთ, მაგ­რამ მა­ნამ­დე იყო თა­მა­ში ლუქ­სემ­ბურგთან... თუ და­უკ­ვირ­დით, იქ იყო ერთი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი მო­მენ­ტი, რო­დე­საც მოქ­მედ­მა კა­პი­ტან­მა გუ­რამ კა­ში­ამ სამ­კლა­უ­რი გა­დას­ცა ნაკ­რებ­ში დაბ­რუ­ნე­ბულ ყო­ფილ კა­პი­ტან ჯაბა კან­კა­ვას. ეს იყო სიყ­ვა­რუ­ლის, ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მის და ადა­მი­ა­ნო­ბის გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბის უმაღ­ლე­სი მწვერ­ვა­ლი. ეს იყო ერთ-ერთი მა­გა­ლი­თი იმი­სა, რა­ტომ მო­ვი­გეთ და გა­ვე­დით ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე. კვა­რას საქ­ცი­ე­ლიც გა­მორ­ჩე­უ­ლად შთამ­ბეჭ­და­ვი იყო, როცა მან სა­მო­ტი­ვა­ციო სი­ტყვე­ბით მი­მარ­თა თა­ნა­გუნ­დე­ლებს - ზუს­ტად თა­მაშ­ზე გას­ვლის წინ, ხვი­ჩა კვა­რა­ცხე­ლი­ამ ითხო­ვა სი­ტყვა, შევ­კა­რით წრე და ამ პა­ტა­რა ბიჭ­მა თა­ნა­გუნ­დე­ლებს ასე მი­მარ­თა: ჩემო ძმე­ბო, დღეს ჩვენ გუნდში გვყავს გუ­რამ კა­შია, ჯაბა კან­კა­ვა, გი­ორ­გი ლო­რია, ნიკა კვეკ­ვეს­კი­რი, ეს ის მო­მენ­ტია, რო­დე­საც შე­საძ­ლოა, ამ ადა­მი­ა­ნებს დიდ ტურ­ნირ­ზე მოხ­ვედ­რის შან­სი აღარ მი­ე­ცეთ, ამი­ტომ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის, ხალ­ხის­თვის და ამ ბი­ჭე­ბის პა­ტი­ვის­ცე­მით გა­ვი­დეთ და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მო­ვი­გებთ. აქ მივ­ხვდი, რომ წინ რა­ღაც დიდი სი­ხა­რუ­ლი გვე­ლო­და".

• "იუ­მო­რი ყვე­ლა­ფერ­ში გვეხ­მა­რე­ბა"

"მუ­შა­ო­ბა­სა და ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში იუ­მო­რი ძა­ლი­ან გვეხ­მა­რე­ბა. ერთ ის­ტო­რი­ას გა­ვიხ­სე­ნებ: ფეხ­ბურ­თე­ლებს ვაფრ­თხი­ლებ ხოლ­მე, უჩე­მოდ არა­ნა­ი­რი პრე­პა­რა­ტი არ მი­ი­ღონ. წამ­ლებს უჩე­მოდ არც სვა­მენ, ძა­ლი­ან ვფრ­თხი­ლობ, შემ­თხვე­ვით, რამე ისე­თი პრე­პა­რა­ტი არ და­ლი­ონ, რაც ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბის­თვის აკ­რძა­ლულ ნივ­თი­ე­რე­ბას შე­ი­ცავს. ერთხელ ერთ ფეხ­ბურ­თელს კლუ­ბი­დან (არა ნაკ­რე­ბი­დან) თავი ას­ტკივ­და და მი­თხრა, თუ შე­იძ­ლე­ბა, სახ­ლში მაქვს და ამა და ამ წა­მალს დავ­ლე­ვო. რა წა­მა­ლია, მაჩ­ვე­ნე-მეთ­ქი და ფოტო გა­მო­მიგ­ზავ­ნა, ოღონდ, არა წამ­ლის კო­ლო­ფის, არა­მედ ტაბ­ლე­ტე­ბის, რო­მე­ლიც ხელ­ზე ეყა­რა, ეტყო­ბა, ამით უნდა მივმხვდა­რი­ყა­ვი, რა წა­მა­ლი იყო. ყუთი ჩა­მიგ­დე, ყუთი-თქო, ვუ­თხა­რი. ერთხელ, ერთი ფეხ­ბურ­თე­ლი მი­რე­კავს, ექი­მო, ჩემი პა­ტა­რა ძმაც ფეხ­ბურ­თე­ლია, ფეხი გა­და­უბ­რუნ­და და ვინ­მე კაი ექი­მი ხომ არ იციო. რა იყო, რას მი­წუ­ნებ, ჩემ­ზე კაი ექი­მი სად უნდა ნახო-თქო, სი­ცი­ლით ვუ­თხა­რი. ბევ­რია ასე­თი მო­მენ­ტი და ვხა­ლი­სობთ ხოლ­მე.

ზო­გა­დად, ხა­ლი­სი­ა­ნი და იუ­მო­რით სავ­სე ბი­ჭე­ბი გვყავს, რაც მთა­ვა­რია, თა­ვი­სუ­ფა­ლი თა­ო­ბაა, რო­მე­ლიც და­მო­უ­კი­დე­ბელ სა­ქარ­თვე­ლო­შია და­ბა­დე­ბუ­ლი და ეს გა­ნას­ხვა­ვებს მას სხვა თა­ო­ბე­ბის­გან. მაგ. ბუ­დუს აქვს უშ­რე­ტი ენერ­გია, ნა­ხავ­დით კადრს, გა­დაღ­ლი­ლი, მაგ­რამ მა­ინც ცეკ­ვა-ცეკ­ვით რომ ჩა­მო­დის ავ­ტო­ბუ­სი­დან. ეს ბიჭი პო­ზი­ტი­ვის სა­ბა­დოა. ნაკ­რე­ბის გა­მარ­ჯვე­ბის და რეს­პუბ­ლი­კის მო­ე­დან­ზე ზე­ი­მის შემ­დეგ, პა­ტა­რა ბან­კე­ტი გვქონ­და, იქე­დან მე და ბუდუ ზივ­ზი­ვა­ძე ერ­თად წა­მო­ვე­დით, სახ­ლში რომ დავ­ტო­ვეთ, კოდი რამ­დენ­ჯერ­მე აკ­რი­ფა და კარი არ გა­ი­ღო. და­ა­ჭი­რა ერთს, და­ა­ჭი­რა მე­ო­რეს - არა­ფე­რი ხდე­ბა. მი­ვა­ძა­ხე, რა იყო, კოდი და­გა­ვი­წყდა-მეთ­ქი და, მო­მი­გო, თუ და­მა­ვი­წყდა, არა უშავს, ნე­ბის­მი­ერს ავ­კრეფ და ყვე­ლა შე­მიშ­ვებს დღეს მა­ინ­ცო. მერე კი გახ­სოვთ, ვინც გერ­მა­ნი­ა­ში სას­ტუმ­როს ვერ იშო­ვით, ჩემს სახ­ლში მობ­რძან­დი­თო, რომ გა­მო­ა­ცხა­და.

• "ზღა­პა­რი დას­რულ­და კი არა, ზღა­პა­რი ახლა იწყე­ბა“

"ეს არ არის ზღაპ­რის ბოლო. ზღა­პა­რი დას­რულ­და კი არა, ზღა­პა­რი ახლა იწყე­ბა, მას აუ­ცი­ლებ­ლად სა­უ­კე­თე­სო და­სას­რუ­ლი ექ­ნე­ბა იმი­ტომ, რომ ჩვე­ნი ნაკ­რე­ბი ყვე­ლას­თვის ან­გა­რიშ­გა­სა­წევ ძა­ლად ჩა­მო­ყა­ლიბ­და, ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე ყვე­ლას იქეთ ეში­ნო­დეთ ჩვე­ნი. "ევრო 2024"-ზე წარ­მა­ტე­ბა­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ. იმა­შიც დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ისე­დაც არის, მაგ­რამ ფეხ­ბურ­თის გა­ათ­მა­გე­ბუ­ლი ბუმი იქ­ნე­ბა და ძა­ლი­ან მა­გა­რი და მა­გა­რი თა­ო­ბე­ბი წა­მო­ვა. ორი აზრი არ არ­სე­ბობს, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბი ჯგუ­ფი­დან გავა, ჩვე­ნი ბი­ჭე­ბი იმე­დი­ა­ნად არი­ან და სა­კუ­თა­რი თა­ვის რწმე­ნა აქვთ. ამ­დე­ნი დღეა გა­სუ­ლი და ქუ­ჩა­ში რომ გავ­დი­ვარ, ხალ­ხი ისევ მი­ლო­ცავს, მან­ქა­ნე­ბი­დან ხელს მიქ­ნე­ვენ, არის შე­ძა­ხი­ლე­ბი, ერი ბედ­ნი­ე­რია, ეი­ფო­რია არ გა­ნე­ლე­ბუ­ლა და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ეს კი­დევ დიდ­ხანს გაგ­რძელ­დე­ბა. წინ, ზა­ფხულ­ში უფრო დიდი წარ­მა­ტე­ბა გვე­ლის".

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• "არა­ვის ახ­სოვს ის პე­ნალ­ტი... გვიყ­ვარ­ხარ და გე­ლო­დე­ბით ევ­რო­პა­ზე" - რო­გორ ამ­ხნე­ვებს გი­ორ­გი მი­ქა­უ­ტა­ძეს გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი და რო­გო­რია ლი­ონ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი ბი­ჭის გზა სამ­შობ­ლოს­კენ
• "წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცის უკან, ძლი­ე­რი ქალი და ოჯა­ხი დგას!" - ვინ არის ნიკა კვეკ­ვეს­კი­რის ულა­მა­ზე­სი მე­უღ­ლე: ფეხ­ბურ­თე­ლის ოჯა­ხუ­რი იდი­ლია