"ეს ახა­ლი გა­და­ცე­მა, ალ­ბათ, ასაკ­მა და და­დინ­ჯე­ბამ მო­ი­ტა­ნა. აქ ადა­მი­ა­ნე­ბი მო­დი­ან ის­ტო­რი­ე­ბით... მათ შო­რის რო­გორც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის სრუ­ლი­ად უც­ნო­ბი, ასე­ვე ნაც­ნო­ბი სა­ხე­ე­ბი, ან ისე­თი ხალ­ხი, ვი­საც მხო­ლოდ ერთი კუ­თხით ვიც­ნობთ და მათი ცხოვ­რე­ბის სხვა ას­პექ­ტებ­ზე არა­ფე­რი ვი­ცით. ეს არის ერთი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის გზა“, - გვე­უბ­ნე­ბა მსა­ხი­ო­ბი და ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი ია ფა­რუ­ლა­ვა. მან "ფორ­მუ­ლას“ ეთერ­ში ახა­ლი შოუ "მოდი ვი­ლა­პა­რა­კოთ ია ფა­რუ­ლა­ვას­თან“ და­ი­წყო, რომ­ლის პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მა შო­კის­მომ­გვრე­ლიც კი აღ­მოჩ­ნდა. ეს იყო სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რის აღ­სა­რე­ბა...

ტე­ლე­წამ­ყვანს ამ და სხვა თე­მებ­ზე სა­სა­უბ­როდ Ambebi.ge შეხ­ვდა...

ია ფა­რუ­ლა­ვა:

- კი, გვაქვს გუ­ლახ­დი­ლი სა­უ­ბა­რი - არის ბო­დი­ში, პა­ტი­ე­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი, სი­ნა­ნუ­ლი, აღი­ა­რე­ბა და ტვირ­თის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. გა­და­ცე­მა­ში რა­ღა­ცე­ბი დას­რულ­დე­ბა და თა­ვი­სი სა­ხე­ლე­ბი და­ერ­ქმე­ვა, რა­ღა­ცე­ბი კი ახალ სი­ცო­ცხლეს შე­ი­ძენს. ლა­პა­რა­კიც ხომ ერ­თგვა­რი თე­რა­პი­აა. რამ­დე­ნი­მე გა­და­ცე­მა ჩავ­წე­რეთ და უკვე გა­მოჩ­ნდა, რამ­დე­ნად გუ­ლახ­დი­ლე­ბი არი­ან რეს­პო­დენ­ტე­ბი.

- პირ­ველ­მა გა­და­ცე­მამ მარ­თლაც შოკი გა­მო­იწ­ვია. სტუმ­რად გყავ­დათ შე­ვარ­დნა­ძის ეპო­ქის მა­ღალ­ჩი­ნო­სა­ნი, სან­დრო კავ­სა­ძე აწ უკვე ბერი მამა ილია კავ­სა­ძე.

- კი, ექ­სკლუ­ზი­ვე­ბით სავ­სე გა­და­ცე­მა იყო. არ­ხის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა და ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბიც შოკ­ში იყ­ვნენ, რად­გა­ნაც ეს ადა­მი­ა­ნი მა­ნამ­დე ვე­რა­ვინ და­ი­თან­ხმა, რომ სტუმ­რად მო­სუ­ლი­ყო და თა­ვის ცხოვ­რე­ბა­ზე ასე გახ­სნი­ლად ესა­უბ­რა. გა­და­ცე­მის პრო­დი­უ­სე­რებ­მა ამის­თვის სე­რი­ო­ზუ­ლი შრო­მა გას­წი­ეს. როცა მა­ქე­ბენ, ია, რა კარ­გი სტუ­მა­რი გყავ­და, ეს მე არ მე­ხე­ბა, ამას ჩემი პრო­დი­უ­სე­რე­ბი შე­სა­ნიშ­ნა­ვად აკე­თე­ბენ. კარ­გი გუნ­დია (მაია გუ­ნაშ­ვი­ლი, თამ­თა წურ­წუ­მია, ნონა და­თე­ში­ძე).

ფორ­მა­ტი თავ­და­პირ­ვე­ლად ცოტა მე­ხა­მუ­შა. მიჩ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვი ეთერ­ში ხუმ­რო­ბას, უფრო ბევრ ლა­პა­რაკს, ახლა ეს ყვე­ლა­ფე­რი აქ ჩახ­სნი­ლია. ია ფა­რუ­ლა­ვა უფრო სე­რი­ო­ზუ­ლი, და­დინ­ჯე­ბულ-დაბ­რძე­ნე­ბუ­ლია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მამა ილი­ას ჩა­წე­რი­სას ჩემი მხრი­დან მა­ინც იყო ჩემ სტილ­ში ხუმ­რო­ბა, რა­საც სტუ­მა­რი კარ­გად წა­მოყ­ვა, ფან­ტას­ტი­კუ­რი იუ­მო­რი აქვს, იქი­დან გა­და­ცე­მა­ში არა­ფე­რი დარ­ჩა, ამოჭ­რეს...

- მოკ­ლედ, ისე მოხ­და, რომ სა­სუ­ლი­ე­რო პირ­მა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, აღ­სა­რე­ბა ჩა­გა­ბა­რათ. ემო­ცი­უ­რად რა იყო ეს თქვენ­თვის?

- კი, მან აღ­სა­რე­ბა ჩა­მა­ბა­რა... ეს გა­და­ცე­მა­ში ვთქვი კი­დეც და მსგავ­სი აზრი სტუ­დი­ა­ში მყოფ მა­ყუ­რე­ბელ­საც გა­უჩ­ნდა. რო­დე­საც მას ვუს­მენ­დი, სულ იმას ვფიქ­რობ­დი, ნუთუ ეს ადა­მი­ა­ნი მა­ღალ­ჩი­ნო­სა­ნი იყო, გე­ნე­რა­ლი, უსაფრ­თხო­ე­ბის პოლ­კოვ­ნი­კი, რა­ი­კო­მის მდი­ვა­ნი?! არა­და, მის სა­უბ­რი­სას ვხე­დავ­დი მე­ო­რე მე­უღ­ლე­ზე უზო­მოდ შეყ­ვა­რე­ბულ კაცს, რო­მელ­მაც მისი და­კარ­გვის შემ­დეგ გა­და­წყვი­ტა თავი ეკ­ლე­სი­ის­თვის მი­ე­ძღვნა და ის ქალ­ბა­ტო­ნი სწო­რედ იქ აღ­მო­ე­ჩი­ნა. თუკი ამ გზით წა­ვი­და, კი, ეს სწო­რედ იმ ქა­ლის გამო მოხ­და... იშ­ვი­ა­თია მა­მა­კა­ცი, რო­მე­ლიც ასე­თი მო­ნო­გა­მია. ასე უყ­ვარს ერთი ქალი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა. სხვა ქალს ვერ გა­ვე­კა­რე­ბო­დიო - აღ­ნიშ­ნა. ბევ­რი ვი­ლა­პა­რა­კეთ, ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ის­ტო­რია გა­იხ­სე­ნა, სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­სას­მე­ნი იყო. თუმ­ცა ყვე­ლა­ფე­რი ცხა­დია, ვერ მოხ­ვდა გა­და­ცე­მა­ში...

- რო­გორც ჩანს, გიყ­ვართ ამ­ბე­ბის მოს­მე­ნა...

- ბავ­შვო­ბი­დან მიყ­ვარს ამ­ბე­ბის მოს­მე­ნა, გან­სა­კუთ­რე­ბით, რო­დე­საც ბე­ბია მიყ­ვე­ბო­და. მაგ პე­რი­ოდ­ში ჩა­მერ­თვე­ბო­და წარ­მო­სახ­ვი­თი ეკ­რა­ნი და ვხე­დავ­დი ფილ­მი­ვით ამა თუ იმ ამ­ბავს. რო­დე­საც რა­ღა­ცას მიყ­ვე­ბი­ან, იმ ად­გილს თვალ­ნათ­ლივ და ზოგ­ჯერ სი­ზუს­ტი­თაც ვხე­დავ, სა­დაც მოქ­მე­დე­ბა ხდე­ბა.

- გა­და­ცე­მის მიღ­მა რო­გორ ცხოვ­რობთ? რო­გორც ვი­ცით, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ხართ.

- შე­იძ­ლე­ბა მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით არ გა­მო­ვირ­ჩე­ვი, ჩემს "ინ­სტაგ­რამ­ზე“ ბევ­რი ერთი და იგი­ვე რა­ღა­ცის გა­მე­ო­რე­ბა მი­წევს, გარ­და ამი­სა, ვა­რეკ­ლა­მებ რა­ღა­ცებს. თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ და­რეკ­ლა­მე­ბაც ბოლო დროს და­ვი­წყე... სხვა მხრივ ნორ­მა­ლუ­რად ვარ, ვცხოვ­რობ ვა­კე­ში, დავ­დი­ვარ ფე­ხით, ყვე­ლა­ფე­რი ერთი ფე­ხის სა­ვალ­ზე მაქვს ვარ­ჯი­ში­დან და­წყე­ბუ­ლი, დამ­თავ­რე­ბუ­ლი სპა, მა­სა­ჟი, სა­ლო­ნი და მკე­რა­ვი. ვცდი­ლობ, ვა­კის ტე­რი­ტო­რი­ას არ გავ­ცდე, რად­გან ქა­ლაქ­ში არ­სე­ბუ­ლი სა­ცო­ბი უკვე აუ­ტა­ნე­ლია. მან­ქა­ნი­თაც არ ვმოძ­რა­ობ, რად­გან გავ­ყი­დე. ქა­ლაქ­ში ავ­ტო­მო­ბი­ლით გა­და­ად­გი­ლე­ბა უკვე გა­უ­საძ­ლი­სია. ძა­ლი­ან "და­ვიგ­რუ­ზე“ პარ­კინ­გის გა­მოც. ჩემი ტე­ლე­ვი­ზი­აც მა­ნე­ბივ­რებს, მან­ქა­ნა მა­კი­თხავს და მივ­ყა­ვარ. ყვე­ლა­ნა­ირ კომ­ფორ­ტს მიქ­მნი­ან.

- სო­ცი­ა­ლურ­მა ქსელ­მა და იქ აქ­ტი­ვო­ბამ რა მო­გი­ტა­ნათ?

- ძი­რი­თა­დად, ეს ჩემ­თვის გან­ტვირ­თვაა, ვერ­თო­ბი... მწე­რენ, რომ მოს­წონთ ჩემი სთო­რე­ბი, ელო­დე­ბი­ან, ცხა­დია, სა­სი­ა­მოვ­ნოა. მოს­წონთ, როცა ცი­ცი­ნო შურ­ღა­ია ჩნდე­ბა კადრში... თუ რა­ღა­ცას ვი­ბილ­წსი­ტყვა­ვებ, არ და­ი­ჯე­რებთ და ამ ვი­დე­ოს ყვე­ლა­ზე ბევ­რი ნახ­ვა აქვს.

- ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბის სურ­ვი­ლი რა სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში გიჩ­ნდე­ბათ?

- ეგ რომ მქონ­დეს გა­შიფ­რუ­ლი და გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბუ­ლი, ცუდ სი­ტყვას აღარ ვი­ტყო­დი. ეს ფსი­ქო­ლო­გი­ურ დო­ნე­ზე რა­ღა­ცის დახ­შო­ბის, გა­და­ფარ­ვის მცდე­ლო­ბაა. ამ თემ­ზე არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო კვლე­ვა წა­მი­კი­თხავს, ინ­გლი­სე­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტის ერთ-ერთი კვლე­ვაა, რო­მე­ლიც ამ­ბობს, რომ მა­ღა­ლი ინ­ტე­ლექ­ტის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბი უფრო მე­ტად იგი­ნე­ბი­ა­ნო. გი­ნე­ბას ტკი­ვილ­გა­მა­ყუ­ჩე­ბე­ლი თვი­სე­ბაც აქვს...

- რა გაბ­რა­ზებთ?

- აღა­რა­ფე­რი... თუ მა­ინ­ცდა­მა­ინც უნდა ვუ­პა­სუ­ხო, ალ­ბათ, როცა რა­ღა­ცას დამ­პირ­დე­ბი­ან და არ შე­ას­რუ­ლე­ბენ.

- ტყუ­ილ­ზე რა რე­აქ­ცია გაქვთ?

- თუ ვინ­მე მა­ტყუ­ებს, ეს მისი პრობ­ლე­მაა... ამ ასაკ­ში უკვე იმ­დე­ნად დახ­ვე­წი­ლი უნდა ვიყო, ისე მქონ­დეს სა­ცე­ცე­ბი გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი, რომ მივ­ხვდე, რო­დის მა­ტყუ­ე­ბენ. თუ ამას ჩემი ექ­სტრა­სენ­სო­რი­კით ვერ ვხვდე­ბი, მა­შინ კარ­გად ყო­ფი­ლა ჩემი საქ­მე.

- თქვე­ნი ნება რომ იყოს, სამ­ყა­რო­ში რას შეც­ვლი­დით?

- ფულს გა­ვა­უქ­მებ­დი. მგო­ნი, ბუ­ნე­ბით კო­მუ­ნის­ტი ვარ (იცი­ნის). ალ­ბათ, სა­მო­მავ­ლოდ ასეც იქ­ნე­ბა, ფუ­ლის ნაც­ვლად ადა­მი­ა­ნე­ბი ენერ­გი­ას გაც­ვლი­ან. ეს იმი­ტომ, რომ ადა­მი­ა­ნებს, ვი­საც ფული აქვთ, ვე­ღარ კმა­ყო­ფილ­დე­ბი­ან და უკვე ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან უნ­დათ ენერ­გი­ის აღე­ბა. ხან ხალ­ხის­გან იღებ, ხან ცხო­ვე­ლის­გან, წყლის­გან... მჯე­რა, 100 წლის მერე ფული აღარ იარ­სე­ბებს.

- ხში­რად რა კი­თხვას გის­ვა­მენ?

- "ვა­ი­მე, ია, ცხოვ­რე­ბა­ში რა ლა­მა­ზი ყო­ფილ­ხარ, ვიდ­რე ეკ­რან­ზე“? და "რა ახალ­გაზ­რდად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი, ვიდ­რე ეკ­რან­ზე?“

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ადა­მი­ა­ნებს რა­ტომ უყ­ვარ­ხარ?

- იმ დღე­საც გა­მა­ჩე­რეს თი­ნე­ი­ჯე­რებ­მა, - რო­გორ გვიყ­ვარ­ხა­რო. რო­დე­საც ასე მე­უბ­ნე­ბი­ან, იქით ვუს­ვამ ამ კი­თხვას, - რა­ტომ გიყ­ვარ­ვართ-მეთ­ქი? რას ხე­დავთ ჩემ­ში? არ ვი­ცით, - გვიყ­ვარ­ხართ! - მპა­სუ­ხო­ბენ და აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი მი­ყუ­რე­ბენ. ამი­ტომ თვი­თო­ნაც არ მაქვს მა­გა­ზე პა­სუ­ხი.

- ე.ი. იმ ენერ­გი­ას გას­ცემ, რაც მათ სჭირ­დე­ბათ?

- ალ­ბათ... ეს ენერ­გი­აც ყო­ველ­თვის მქონ­და, მაგ­რამ ამ 30 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში კი­დევ უფრო გან­ვი­თარ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ტექ­ნი­კუ­რა­დაც უკვე და­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი მაქვს.

- თი­ნე­ი­ჯე­რი რომ იყოთ, ამ გა­მოც­დი­ლე­ბით რას შეც­ვლი­დით სა­კუ­თარ თავ­ში?

- ნაკ­ლე­ბად მიმ­ნდო­ბი ვიქ­ნე­ბო­დი, ნაკ­ლე­ბად და­ვუ­ჯე­რებ­დი ადა­მი­ა­ნის სი­ტყვას და უფრო მისი ქმე­დე­ბე­ბის მი­ხედ­ვით შე­ვა­ფა­სებ­დი. მაგ­რამ თუ შეც­დო­მე­ბი არ და­უშ­ვი, რო­გორ გაძ­ლი­ერ­დე­ბი?! თუმ­ცა ხში­რად შეც­დო­მებ­ზეც ვერ ვსწავ­ლობთ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მჯე­რა, რომ ადა­მი­ა­ნებს შეც­ვლა და გა­მოს­წო­რე­ბა შე­უძ­ლი­ათ.

- რო­დის რის­კავთ?

- აღარ ვრის­კავ. ჩემი ცხოვ­რე­ბა ისეა და­ლა­გე­ბუ­ლი, რომ გა­სა­რის­კი არა­ფე­რი მაქვს. ჩემ­თვის გა­რის­კვა პა­რა­შუ­ტით გად­მოხ­ტო­მაა ან, ვთქვათ, ლო­მებ­თან გა­ლი­ა­ში შეს­ვლაა...

- წო­ნას­წო­რო­ბას რო­დის და რო­გორ იცავთ?

- წო­ნას­წო­რო­ბა ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში გან­მარ­ტო­ე­ბაა, სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­ტო ყოფ­ნა, ხალ­ხის ვიბ­რა­ცი­ე­ბის­გან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. ენერ­გი­ე­ბის აღ­დგე­ნა, რა­ღაც მე­თო­დე­ბის მარ­თვა, ძილი, დას­ვე­ნე­ბა, მა­სა­ჟი. მად­ლო­ბა, რომ მაქვს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, ჩემს თავს დას­ვე­ნე­ბა ვა­ჩუ­ქო.

- ია, რა არის სიყ­ვა­რუ­ლი?

- ეს არის უდი­დე­სი ენერ­გია, რო­მე­ლიც ავ­სებს ადა­მი­ანს, აკავ­ში­რებს უმაღ­ლეს გულ­თან სა­ი­და­ნაც ვივ­სე­ბით. მერე კი სიყ­ვა­რუ­ლი აქე­დან გა­ი­ცე­მა ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ, ცხო­ვე­ლის მი­მართ და ა.შ. რო­მე­ლიც ცირ­კუ­ლი­რებს და სულ ტრი­ა­ლებს.

- ისე, და­ვას­რუ­ლეთ ინ­ტერ­ვიუ, ტა­რი­ელ სუ­ა­რი­ზე კი­თხვა არ და­მის­ვამს...

- მე ტა­რი­ელს გავ­შორ­დი, მაგ­რამ ჩვენ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ერ­თად ვიქ­ნე­ბით, რო­გორც მე­გობ­რე­ბი. ტა­რი­ე­ლი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია. ჯერ ეს ერთი, ერ­თა­დერ­თი მა­მა­კა­ცია, რო­მელ­თა­ნაც 10 წელი ვი­ცხოვ­რე და მერე, ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნია. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს მისი ხე­ლოვ­ნე­ბა და ტა­ლან­ტი. ჩათ­ვა­ლეთ, რომ ის ჩემი ოჯა­ხის წევ­რია. ამი­ტომ ტა­რი­ე­ლი არ და­მი­კარ­გავს, ის იყო, არის და იქ­ნე­ბა.