"ხში­რად ამო­მი­კი­თხავს ორ­კესტრან­ტე­ბის სა­ხე­ებ­ზე კი­თხვის ნი­შა­ნი, როცა ახალ­გაზ­რდა, ლა­მა­ზი გოგო რო­ლე­ბის დე­ბი­უტს ვქმნი... თუმ­ცა პირს რომ ვა­ღებ და სიმ­ღე­რას ვი­წყებ, პირ­ვე­ლი ორ­კესტრი და გუნ­დი მიკ­რავს ტაშს, ეს არის ჩემი გა­მარ­ჯვე­ბა!" - ამ­ბობს ელე­ნე სა­ბაშ­ვი­ლი.

ბა­ლე­რი­ნამ, მო­დელ­მა, მის სა­ქარ­თვე­ლოს ფი­ნა­ლის­ტმა პა­რი­ზის არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლა შე­წყვი­ტა და დღეს სა­ო­პე­რო ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში მწვერ­ვა­ლებს იპყრობს... უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი Elena Sabas (ელე­ნე სა­ბაშ­ვი­ლი) ვრცლად გვე­სა­უბ­რა...

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე, ხე­ლო­ვა­ნე­ბის ოჯახ­ში. დედა პი­ა­ნის­ტია - მა­ნა­ნა გო­გო­ლაშ­ვი­ლი, ოპე­რის თე­ატ­რში მუ­შა­ობ­და კონ­ცერ­ტმა­ის­ტე­რად... ოპე­რის თე­ატ­რი ბავ­შვო­ბი­დან ჩემი სახ­ლია, სულ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე რომ მივ­ყავ­დი, ბა­ლე­რი­ნე­ბის უკან ვდგე­ბო­დი და მათ მოძ­რა­ო­ბებს ვი­მე­ო­რებ­დი. ასე და­ი­ბა­და ბა­ლე­ტის სიყ­ვა­რუ­ლი. შემ­დგომ ათი წელი ოპე­რის თე­ატრთან არ­სე­ბულ სა­ბა­ლე­ტო სტუ­დი­ა­ში წამ­ყვან პარ­ტი­ებს ოპე­რის სცე­ნა­ზე ვცეკ­ვავ­დი.

სა­ო­პე­რო ნიჭი ხუთი წლის ასაკ­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რო­დე­საც დე­დამ ფრან­კო ძე­ფი­რე­ლის ფილ­მი ოპე­რა “ტრა­ვი­ა­ტას” ვი­დე­ო­ფი­რი მო­მი­ტა­ნა. მუ­სი­კა ისე­თი რა­მეა, სი­ტყვე­ბი არ ჭირ­დე­ბა, ისე იგ­რძნო­ბა ემო­ცია.. მულ­ტფილ­მე­ბი ამ ფირ­მა შე­მიც­ვა­ლა, დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ვუ­ყუ­რებ­დი, ვტი­რო­დი, მერე ისევ თა­ვი­დან და ასე პლა­სი­დო დო­მინ­გოს­თან და ტე­რე­ზა სტრა­ტას­თან ერ­თად და­ვი­წყე სიმ­ღე­რა (ისი­ნი ეკ­რან­ზე მე ლა­ივ­ში:)

სხვა­თა შო­რის სიმ­ღე­რის ნაც­ვლად ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე მი­მიყ­ვა­ნეს მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში, “ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში”. ამა­სო­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდა რომ ბა­ლე­ტის­თვის ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი გა­ვი­ზარ­დე და ასე 13 წლის ასაკ­ში ოც­ნე­ბა დავ­კარ­გე. ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე და აგ­რე­სია გა­მიჩ­ნდა ბა­ლე­ტის, ოპე­რის და ყვე­ლა­ფე­რი იმის მი­მართ, რაც ადრე ჩემი სამ­ყა­როს ნა­წი­ლი იყო.

ოპე­რა მხო­ლოდ ბევ­რი წლის მერე დაბ­რუნ­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, როცა პა­რიზ­ში ვცხოვ­რობ­დი და არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ვსწავ­ლობ­დი... ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბით ბედ­ნი­ე­რი არ ვი­ყა­ვი. მახ­სოვს, ძი­ლის წინ ვლო­ცუ­ლობ­დი, ღმერ­თო მა­პოვ­ნი­ნე ჩემი თავი, ისე­თი საქ­მე, რომ­ლის გა­მოც დი­ლის გა­თე­ნე­ბა გა­მი­ხარ­დე­ბა და რო­მე­ლიც არას­დროს არ იქ­ნე­ბა სა­მუ­შაო-თქო. და ასე ერთ დღე­საც თვალს ვა­ხელ და თავ­ში მაქვს ოპე­რა ( იმ დროს წლე­ბი აღარ ვუს­მენ­დი ოპე­რას და კლა­სი­კურ მუ­სი­კას) ცოტა შოკ­ში ჩავ­ვარ­დი, ფიქ­რს ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი, აზ­რე­ბის­თვის თა­ვის მოყ­რა მი­ჭირ­და, იმ­დე­ნად ხმა­მა­ღა­ლი იყო ოპე­რა ჩემს თავ­ში... სიმ­ღე­რა სა­შინ­ლად მო­მინ­და, არც კი ვი­ცო­დი მქონ­და თუ არა ხმა. მა­შინ და­ვუ­კავ­შირ­დი ქარ­თველ, ცნო­ბილ მეცო სოპ­რა­ნოს ქ.ნ. - ნონა ჯა­ვა­ხი­ძეს თხოვ­ნით, რომ ხმა გა­ე­სინ­ჯა. ის დამ­თან­ხმდა და გაკ­ვე­თი­ლის მერე მი­თხრა, რომ სამი ოქ­ტა­ვის დი­ა­პა­ზო­ნი მქონ­და. ყვე­ლა რე­გის­ტრი ერ­თნა­ი­რად ჟღერ­და და ნამ­დვი­ლად სამ­წუ­ხა­რო იქ­ნე­ბო­და თუ არ ვიმ­ღე­რებ­დი...აქვე და­ა­ყო­ლა, რომ ეს პრო­ფე­სია არის ძა­ლი­ან რთუ­ლი, მარ­ტო­ო­ბის პრო­ფე­სი­აა, მაგ­რამ რა თქმა უნდა, მე ეს ყვე­ლა­ფე­რი ერთ ყურ­ში შე­ვუშ­ვი, მე­ო­რი­დან გა­მო­ვუშ­ვი. გა­დავ­წყვი­ტე მი­მე­ტო­ვე­ბი­ნა, არ­ქი­ტექ­ტუ­რა მა­ლე­ვე წა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში და აქე­დან ორ თვე­ში უკვე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი...

- პა­რი­ზი მი­ა­ტო­ვეთ და თბი­ლის­ში სას­წავ­ლებ­ლად დაბ­რუნ­დით?

- იმ­დე­ნად ძლი­ე­რი იყო მუ­სი­კა ჩემ­ში და სიმ­ღე­რის სურ­ვი­ლი, რომ იქ უკვე აღა­რა­ფე­რი მე­საქ­მე­ბო­და. სი­ხა­რუ­ლით მი­ვა­ტო­ვე არ­ქი­ტექ­ტუ­რა, პა­რი­ზი და დავ­ბრუნ­დი ჩემს თბი­ლის­ში. უბ­რა­ლოდ მივ­ყე­ვი ჩემს ში­ნა­გან ხმას და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი ეს იყო ჩემი გზა...ბავ­შვო­ბა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია... რა­ღაც­ნა­ი­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, კარ­გად ვხა­ტავ­დი, ვცეკ­ვავ­დი, ვმღე­რო­დი, მახ­სოვს მა­მამ მი­თხრა, შენ ბევ­რი ნიჭი გაქვს და ყვე­ლა­ფე­რი მარ­ტი­ვად გა­მოგ­დის, თუ ერთ დღეს აღ­მო­ა­ჩენ, რომ რა­საც აკე­თებ ის აღარ მოგ­წონს, პრო­ფი­ლის შეც­ვლის ნუ შე­გე­შინ­დე­ბაო... ცხოვ­რე­ბის გარ­დამ­ტეხ მო­მენ­ტში, რო­დე­საც გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, ჩემი ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად შე­მეც­ვა­ლა, ეს სი­ტყვე­ბი ამო­მი­ტივ­ტივ­და...

- მო­დე­ლო­ბა რო­დის და­ი­წყეთ?

- ჩემი პირ­ვე­ლი სა­მუ­შაო იყო 15 წლის ასაკ­ში, რო­გორც მო­დე­ლის იყო. მა­შინ სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "ნა­ტა­ლი“ იყო ყვე­ლა­ზე ცნო­ბი­ლი... ბევრ ჩვე­ნე­ბა­ში, ფო­ტო­სე­სი­ა­ში, რეკ­ლა­მა­ში და რამ­დე­ნი­მე ფილმში მაქვს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ღე­ბუ­ლი. შემ­დეგ იყო კონ­კურ­სი - "მის სა­ქარ­თვე­ლო“. ასე­ვე გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი პა­რიზ­ში და მი­ლან­შიც ვმუ­შა­ობ­დი, რო­გორც მო­დე­ლი. ეს სწავ­ლა­ში ხელს არ მიშ­ლი­და და მცი­რე ასა­კი­დან გარ­კვე­ულ ფი­ნან­სურ და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას მიქ­მნი­და... სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტოს "„ნა­ტა­ლის“ მო­დე­ლი რომ ვი­ყა­ვი, იმ პე­რი­ოდ­ში ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დი ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო ხე­ლო­ვან­თან, დი­ზა­ი­ნე­რებ­თან... ავ­თან­დი­ლი, ბასა ფო­ცხიშ­ვი­ლი... ეს იყო პა­ტა­რა რეკ­ლა­მე­ბი, ფილ­მე­ბი ან ფრაგ­მენ­ტე­ბი... რაც შე­ე­ხე­ბა „მის სა­ქარ­თვე­ლოს“, 2008 წელს ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. ვარ ფი­ნა­ლის­ტი მის ფო­ტო­გე­ნუ­რე­ბის ტი­ტუ­ლი მო­ვი­პო­ვე, მა­შინ 17 წლის ვი­ყა­ვი...შემ­დეგ მა­ლე­ვე წა­ვე­დი პა­რიზ­ში სას­წავ­ლებ­ლად და იქ გა­ვაგ­რძე­ლო სა­მო­დე­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბა. ასე­ვე მი­ლან­ში, სა­ნამ სა­მუ­შაო კონ­ტრაქ­ტე­ბი მექ­ნე­ბო­და, სწავ­ლას მო­დე­ლო­ბას ვუ­თავ­სებ­დი...

- რო­გო­რი იყო გზა სა­ო­პე­რო ხე­ლოვ­ნე­ბის მწვერ­ვა­ლე­ბის­კენ?

- მას შემ­დეგ, რაც პა­რიზ­ში ჩემს მშობ­ლებს გა­მო­ვუ­ცხა­დე, რომ ჩემი თავი ვი­პო­ვე და მე ოპე­რის მომ­ღე­რა­ლი უნდა გავ­ხდე- თქო, თბი­ლის­ში ჩას­ვლი­დან მე­ო­რე დღეს მი­ვე­დი კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში და ქ.ნ. მა­ნა­ნა დო­ი­ჯაშ­ვი­ლის კა­ბი­ნე­ტის კარ­ზე და­ვა­კა­კუ­ნე. მა­შინ ქ.ნ მა­ნა­ნა კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის რექ­ტო­რი იყო. ვუ­თხა­რი გა­მარ­ჯო­ბათ, მე ელე­ნე ვარ, გუ­შინ ჩა­მო­ვე­დი პა­რი­ზი­დან, ოპე­რის მომ­ღე­რა­ლი უნდა გავ­ხდე და რა უნდა გა­ვა­კე­თო რომ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რო-თქო? ქ.ნ. მა­ნა­ნამ მკი­თხა, თუ მღე­რი­თო, მე ვუ­პა­სუ­ხე, არა მაგ­რამ ვიმ­ღე­რებ-თქო და აქე­დან ორ თვე­ში კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის პირ­ვე­ლი კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი... რად­გა­ნაც არა­ნა­ი­რი სა­სიმ­ღე­რო ბაზა არ მქონ­და, ცოტა გა­მი­ჭირ­და, მივ­ხვდი, რომ ასე უცებ სა­ო­პე­რო ვარ­სკვლა­ვი ვერ გავ­ხდე­ბო­დი.მე­სა­მე კურ­სი­დან გა­დავ­წყვი­ტე იტა­ლი­ა­ში და­მეხ­ვე­წა სა­სიმ­ღე­რო ტექ­ნი­კა. მას­წავ­ლებ­ლის ძებ­ნა­ში ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ჩვენ­მა ცნო­ბილ­მა ტე­ნორ­მა და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა მიშა შე­შა­ბე­რი­ძემ რე­კო­მენ­და­ცია გა­მი­წია თა­ვის მა­ესტროს­თან მი­ლან­ში, ქ.ნ. ჯანფრან­კა ოს­ტინ­თან... მი­თხრა, ყვე­ლა არ ჰყავს, საც­დელ პე­რი­ოდს მოგ­ცემს და პა­სუხს მერე გე­ტყვი­სო. მარ­თლაც გაკ­ვე­თი­ლი მომ­ცა და მხო­ლოდ მერე ამიყ­ვა­ნა თა­ვის კლას­ში. პე­და­გოგ­მა, რაც აქამ­დე იცო­დი და­ი­ვი­წყეო და ფაქ­ტობ­რი­ვად ნუ­ლი­დან და­ვი­წყეთ ტექ­ნი­კის სწავ­ლა. რამ­დე­ნი­მე წელი მხო­ლოდ ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი არ გავ­დი­ო­დი კონ­კურ­სებ­ზე, სა­ნამ არ ვიგ­რძე­ნი რომ მზად ვი­ყა­ვი.

რო­დე­საც მზად ვი­ყა­ვი, წარ­მა­ტე­ბა ჩემ­თან თვი­თონ მო­ვი­და. ამ პრო­ფე­სი­ა­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ტექ­ნი­კის გარ­და იყო ერუ­დი­რე­ბუ­ლი და ჩა­უღ­რმავ­დე სა­კუ­თარ თავს. ჩვენ მუდ­მი­ვად ვვი­თარ­დე­ბით და ვიც­ვლე­ბით გვეც­ვლე­ბა ინ­ტე­რე­სე­ბი, აზ­რე­ბი, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ამ კონ­კრე­ტულ მო­მენ­ტში ვი­ცო­დეთ ვინ ვართ და რა შეგ­ვიძ­ლია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი რო­დე­საც სცე­ნა­ზე დგა­ხარ ჩანს.

იცით, როცა მწი­ფე ხარ( ამ შემ­თხვე­ვა­ში მხო­ლოდ ტექ­ნი­კას არ ვგუ­ლის­ხმობ ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მენ­ტა­ლუ­რი მზა­ო­ბა) წარ­მა­ტე­ბა თვი­თონ მო­დის და კა­რე­ბი იხ­სნე­ბა... დე­ბი­უ­ტი ტრი­ეს­ტეს, ჯუ­ზე­პე ვერ­დის სა­ხე­ლო­ბის სა­ხელ­მწი­ფო თე­ატ­რში მქონ­და 2019 წელს, მარ­კო ტა­რა­ლის თა­ნა­მედ­რო­ვე ოპე­რა­ში - “მო­ჯა­დო­ე­ბუ­ლი სა­სახ­ლე”... შემ­დეგ 2020 წელს დიდი რო­ლე­ბის დე­ბი­უ­ტე­ბი ჩემ­თვის ჯუ­ზე­პე ვერ­დის ოპე­რა “აიდა”-თი და­ი­წყო. აი­დას როლი ვიმ­ღე­რე საკ­მა­ოდ პა­ტა­რა ასაკ­ში, ქა­ლაქ პა­ვი­ას სა­ზა­ფხუ­ლო ოპე­რის ფეს­ტი­ვალ­ზე. ამას მოყ­ვა ოპე­რა “ტრუ­ბა­დუ­რის" დე­ბი­უ­ტი ლე­ო­ნო­რას პარ­ტი­ით, დე­ბი­უ­ტი ოპე­რა „ჯამ­ბა­ზებ­ში“ ნე­დას პარ­ტი­ით...

ახ­ლაც, ორ­შა­ბათს მქონ­და ჯამ­ბა­ზე­ბის დე­ბი­უ­ტი კა­ლაბ­რი­ის არე­ნა­ზე და პარტნი­ო­რო­ბას მი­წევ­და ცნო­ბი­ლი ტე­ნო­რი - ვალ­ტერ ფრა­კა­რო... შემ­დეგ გა­ვი­მარ­ჯვე ბე­ლი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სში, რო­მე­ლიც ჩა­ტარ­და ბე­ლი­ნის მშობ­ლი­ურ ქა­ლაქ კა­ტა­ნი­ა­ში მა­ესტრო ფაბ­რი­ციო კარ­მი­ნა­ტის ინი­ცი­ა­ტი­ვით... ამის მერე მოხ­და ჩემი დე­ბი­უ­ტი ჩემს საყ­ვა­რელ თბი­ლი­სის ოპე­რის თე­ატ­რში. სხვა­თა შო­რის სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად. 2022 წელს ჩა­მო­სუ­ლი ვი­ყა­ვი სა­ა­ხალ­წლო არ­და­დე­გებ­ზე, მა­შინ თე­ატ­რში ჯუ­ზე­პე ვერ­დის “ნა­ბუ­კო” იდ­გმე­ბო­და. ოპე­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნელ­მა, ბა­ტონ­მა ბად­რი მა­ი­სუ­რა­ძემ მო­მის­მი­ნა, დიდი ნდო­ბა გა­მო­მი­ცხა­და და ასე შედ­გა ჩემი დე­ბი­უ­ტი, სოპ­რა­ნოს­თვის ერთ ერთი ურ­თუ­ლე­სი პარ­ტი­ით - აბი­გა­ი­ლის რო­ლით...

- დღეს გა­რეგ­ნო­ბას ძა­ლი­ან დიდი ყუ­რა­დღე­ბა ექ­ცე­ვა...თქვენს მსოფ­ლიო წარ­მა­ტე­ბებს რამ­დე­ნად შე­ი­წყო ხელი ამ ფაქ­ტორ­მა?

- მომ­ხიბ­ვლე­ლი ვი­ზუ­ა­ლი შე­იძ­ლე­ბა იყოს რო­გორც ჯილ­დო, ან პი­რი­ქით...…მე მა­გა­ლი­თად ვარ სე­რი­ო­ზუ­ლი მომ­ღე­რა­ლი და ადა­მი­ა­ნი! ჩემი სურ­ვი­ლი იყო, როცა თე­ატ­რში მი­ვი­დო­დი, სე­რი­ო­ზუ­ლად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი აღ­ქმუ­ლი და არ ეთ­ქვათ, რო­გო­რი ლა­მა­ზი ვარ და მერე რო­გორ ვმღე­რი. ამის­თვის ბევ­რი ვის­წავ­ლე და ვიშ­რო­მე.. ხში­რად ამო­მი­კი­თხავს ორ­კესტრან­ტე­ბის სა­ხე­ებ­ზე კი­თხვის ნი­შა­ნი, როცა ახალ­გაზ­რდა, ლა­მა­ზი გოგო რო­ლე­ბის დე­ბი­უტს ვქმნი... თუმ­ცა პირს რომ ვა­ღებ და სიმ­ღე­რას ვი­წყებ, პირ­ვე­ლი ორ­კესტრი და გუნ­დი მიკ­რავს ტაშს, ეს არის ჩემი გა­მარ­ჯვე­ბა!