გა­მორ­ჩე­უ­ლი ხმის ტემ­ბრი აქვს. მის რე­პერ­ტუ­არ­ში უმე­ტე­სად რეტ­რო მუ­სი­კა, ჯა­ზკომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი და ფრან­გუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბია. თამ­თა ცხვი­ტა­ვას ნამ­ღერს ვერ­ცერთ ქარ­თველ მომ­ღე­რალს ვერ შე­ა­და­რებ და არც ვინ­მე­ში აგე­რე­ვა. სწო­რედ ამ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხმის გამო, მას ქარ­თველ ედიტ პი­აფ­საც უწო­დე­ბენ.

ბავ­შვო­ბი­დან მღე­რის, მაგ­რამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ მა­სობ­რი­ვად რამ­დე­ნი­მე წლის წინ გა­იც­ნო, რო­დე­საც ზაზა შენ­გე­ლი­ას სტუ­დი­ის, "ბრა­ვო რე­ქორდსის“ არ­ტის­ტი და ვარ­სკვლა­ვი გახ­და.

მომ­ღე­რა­ლი ბოლო დროს ისე აქ­ტი­უ­რად აღარ ჩანს. სად არის, რას საქ­მი­ა­ნობს და სა­ერ­თოდ რა გზა აქვს გავ­ლი­ლი, ამის შე­სა­ხებ Ambebi.ge-ს თა­ვად უამ­ბობს:

• თამ­თა ცხვი­ტა­ვა:

- მე სო­ხუ­მე­ლი ვარ, და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე სო­ხუმ­ში. სკო­ლა­ში იქ დავ­დი­ო­დი. 1992 წელს, აგ­ვის­ტო­ში ომი რომ და­ი­წყო, სწავ­ლა აღარ გა­ნახ­ლე­ბუ­ლა, იყო უშუ­ქო­ბა, გა­ჭირ­ვე­ბა და რა­ღაც სა­ში­ნე­ლე­ბა ტრი­ა­ლებ­და. ამი­ტომ, დე­დას­თან და ძმას­თან ერ­თად თბი­ლის­ში წა­მო­ვე­დით. დე­და­ჩე­მის მხა­რე, ნა­თე­სა­ვე­ბი ყვე­ლა­ნი აქ გვყავს. მამა სო­ხუმ­ში დარ­ჩა, იბ­რძო­და. უკვე დიდი ვი­ყა­ვი და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად მახ­სოვს.

სო­ხუმ­ში მე-5 სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­შიც დავ­დი­ო­დი. მერე მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა თბი­ლი­სის მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში გა­ვაგ­რძე­ლე. 2 წლი­დან ვმღე­რი, სიმ­ღე­რის გა­მო­ხა­ტუ­ლი ნიჭი ძა­ლი­ან ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან გა­მო­ვავ­ლი­ნე. სო­ხუ­მის პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი ბავ­შვთა კა­პე­ლა არ­სე­ბობ­და, რომ­ლის დი­რი­ჟო­რი გუ­რამ ყუ­რაშ­ვი­ლი იყო. ახ­ლაც არ­სე­ბობს ეს კა­პე­ლა, თუმ­ცა ბა­ტო­ნი გუ­რა­მი გარ­და­იც­ვა­ლა და მას ზვი­ად ბოლ­ქვა­ძე ხელ­მძღვა­ნე­ლობს. ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო ბავ­შვთა გუნ­დი იყო. ხში­რად სა­ზღვარ­გა­რეთ დავ­დი­ო­დით. ჩემ­თვის სე­რი­ო­ზუ­ლი ვო­კა­ლუ­რი სკო­ლა ეგ კა­პე­ლა აღ­მოჩ­ნდა.

- აფხა­ზე­თის და­კარ­გვა, დევ­ნი­ლის სტა­ტუ­სი - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ემო­ცი­უ­რად რას ნიშ­ნავს თქვენ­თვის?

- ყვე­ლა­ფე­რი სო­ხუმ­ში დავ­ტო­ვეთ. სა­ში­ნე­ლი პე­რი­ო­დი გა­მო­ვი­ა­რეთ. ორი­ვე ბე­ბია იქ დარ­ჩა. ერთი სო­ხუმ­ში, მე­ო­რე - დრან­და­ში ცხოვ­რობ­და. ბი­ძა­ჩე­მიც (დე­დის ძმა) დარ­ჩა, იბ­რძო­და და და­ი­ღუ­პა. მა­მაც რა­ღაც სამ­ხედ­რო და­ნა­ყოფ­ში იყო. სო­ხუ­მი რომ და­ე­ცა, რუ­სეთ­ში წა­ვი­და და მას მერე იქ ცხოვ­რობ­და. შარ­შან გარ­და­იც­ვა­ლა. ერთი ბე­ბია (მა­მის დედა), იქ გარ­და­იც­ვა­ლა. ომის შემ­დეგ 5-6 წელი მარ­ტო იყო. ჩვე­ნი უფ­რო­სი ბი­ძის ცოლი აფხა­ზია, შვი­ლე­ბიც იქ არი­ან. მე­ო­რე ბე­ბია, რო­მე­ლიც დრან­და­ში იყო, ისიც კარ­გა ხანს იყო იქ - არა­ერთ გან­საც­დელს და ომის სა­ში­ნე­ლე­ბას გა­უძ­ლო. მერე მე­ზო­ბე­ლი დაწ­ვეს, შე­ე­შინ­და და რა­ღაც­ნა­ი­რად გა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ. ჩვენ­თან იყო.

სო­ხუმ­ში 1993 წლის აგ­ვის­ტო­ში სამ­შვი­დო­ბო შე­თან­ხმე­ბა რომ გა­მო­ა­ცხა­დეს, ვი­თომ ცე­ცხლის შე­წყვე­ტა­სა და ჯა­რე­ბის გა­მოყ­ვა­ნა­ზე რომ ალა­პა­რაკ­დნენ, მა­შინ ჩა­ვე­დით, სახ­ლშიც ვი­ყა­ვით. მერე ბე­ბი­ამ და­ი­ჩე­მა, პირ­ველ სექ­ტემ­ბერს სწავ­ლა იწყე­ბა და აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა წახ­ვი­დე­თო. ჩვენ უკვე თბი­ლის­ში ვსწავ­ლობ­დით, ჩემი ძმა "გე­პე­ის“ სტუ­დენ­ტი იყო. აღარ გაგ­ვა­ჩე­რა და აგ­ვის­ტოს ბო­ლოს წა­მო­ვე­დით. 16 სექ­ტემ­ბერს და­ი­წყო ის ამ­ბა­ვი, იმ სა­ში­ნე­ლე­ბას ასე ავ­ცდით.

ჩვე­ნი უმ­ცრო­სი მა­მი­და ჭუ­ბე­რით გად­მო­ვი­და, მე­ო­რე მა­მი­და - უკ­რა­ი­ნულ­მა გემ­მა გა­მო­იყ­ვა­ნა. ძლივს გა­დარ­ჩნენ.

- და 27 სექ­ტემ­ბერს იმ სა­ში­ნე­ლი დღი­დან 30 წელი სრულ­დე­ბა...

- სო­ხუ­მი რომ და­ე­ცა, სა­ოც­რად გან­ვი­ცა­დე. ვბღა­ო­დი... მაგ­რამ ალ­ბათ ახალ­გაზ­რდე­ბი ვი­ყა­ვით და აქა­უ­რო­ბას ძა­ლი­ან მალე მო­ვერ­გეთ, ვსწავ­ლობ­დით, ნა­თე­სა­ვე­ბი გვყავ­და, ქუ­ჩა­ში არ დავ­რჩე­ნილ­ვართ. იმ ასაკ­ში რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, რა ასაკ­შიც ჩემი მშობ­ლე­ბი, ან ბე­ბი­ე­ბი იყ­ვნენ, მე­ტად გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა რა­საც აკე­თებ­დი, აგ­რო­ვებ­დი, ქმნი­დი, ასე და­ტო­ვო, და­ყა­რო და გა­მო­იქ­ცე იმი­ტომ, რომ არ მოგ­კლან, უმ­ძი­მე­სი რამ არის. ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა უამ­რავ­მა ადა­მი­ან­მა გა­მო­ცა­და...

- აფხა­ზე­თი თქვენს ბი­ოგ­რა­ფი­ა­ში სე­რი­ო­ზულ ად­გილს იკა­ვებს... ახლა ვი­სა­უბ­როთ თქვენს საქ­მე­ზე. თქვე­ნი შეს­რუ­ლე­ბა, ხმის ტემ­ბრი გა­მორ­ჩე­უ­ლია. მკვეთ­რად გა­მო­ხა­ტუ­ლი ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მი გა­ხა­სი­ა­თებთ. ასე იყო თა­ვი­დან­ვე, თუ ეს შემ­დეგ გა­მო­ი­მუ­შა­ვეთ?

- თა­ვი­დან­ვე რა­ღაც წკრი­ა­ლა ტემ­ბრი, ძა­ლი­ან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხმა მქონ­და. მერე შეს­რუ­ლე­ბის ეს მა­ნე­რა, რაც მა­ხა­სი­ა­თებს, უფრო თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სწავ­ლი­სას ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და. თე­ატ­რა­ლურ­ში მუ­სი­კა­ლუ­რი თე­ატ­რის ფა­კულ­ტე­ტი, ე.წ. მუს­კო­მე­დი­ის ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე. ჩვე­ნი ხელ­მძღვა­ნე­ლი გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე იყო.

- კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში რა­ტომ არ ჩა­ა­ბა­რეთ?

- სას­წავ­ლე­ბე­ლი რომ და­ვამ­თავ­რე, ვი­თომ ვო­კა­ლუ­რი კუ­თხით ვემ­ზა­დე­ბო­დი და ვფიქ­რობ, იმ პე­და­გოგ­თან ვერ მოვ­ხვდი, რო­მე­ლიც ჩემს შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს სწო­რად გან­სა­ზღვრავ­და. პროგ­რა­მა გაქვს გა­სა­კე­თე­ბე­ლიო. ამი­ტომ იმ წელს კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში გან­ცხა­დე­ბა არც შე­მი­ტა­ნია და თე­ატ­რა­ლურ­ში ჩა­ვა­ბა­რე. "მუს­კო­მე­დი­ა­ზე“ დიდი ხანი არ იყო მი­ღე­ბა, ისე მოხ­და, რომ იმ წელს გა­მო­ა­ცხა­დეს. არა­და, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სრუ­ლი­ად ქუ­ჩი­დან მოვ­ხვდი...

ახლა ვფიქ­რობ, მგო­ნი, კარ­გიც ვქე­ნი, რომ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში არ ჩა­ვა­ბა­რე, მა­შინ ვიმ­ღე­რებ­დი კლა­სი­კას, ძა­ლი­ან ვიწ­რო პროგ­რა­მას, სა­ო­პე­რო მა­ღა­ლი ხმა კი მაქვს და მა­ღალ პარ­ტი­ებს შე­ვას­რუ­ლებ­დი. მოკ­ლედ, ვიქ­ნე­ბო­დი კა­მე­რუ­ლი მომ­ღე­რა­ლი. თე­ატ­რა­ლურ­მა ინ­სტი­ტუტ­მა უფრო აქეთ, ესტრა­დის­კენ წა­მო­მიყ­ვა­ნა...

ჩემი პრო­ფე­სია მუ­სი­კა­ლუ­რი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბო­ბაა, - მი­უ­ზიკ­ლი, ოპე­რე­ტა და ა.შ. გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ მე­ო­რე კურ­სი­დან მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რში წა­მოგ­ვიყ­ვა­ნა, სა­დაც ვმუ­შა­ობ­დი. მერე 2 წელი დათო დო­ი­აშ­ვილ­თა­ნაც ვი­ყა­ვი და ბო­ლოს შემ­ცი­რე­ბა­ში მოვ­ყე­ვი. დიდი დატ­ვირ­თვა იყო და პა­ტა­რა ხელ­ფა­სი, თან თა­ვი­დან რა­ღაც სი­ტუ­ა­ცი­აც და­უ­ლა­გე­ბე­ლი იყო... პა­რა­ლე­ლუ­რად ბა­რებ­სა და კლუ­ბებ­ში ვმღე­რო­დი, თე­ატ­რში ამის გამო სულ პრობ­ლე­მა მქონ­და და ამო­ვი­სუნ­თქე, რომ შე­მამ­ცი­რეს.

- მარ­ტო მღე­რო­დით?

- 2000 წელს გა­ვი­ცა­ნი გი­ტა­რის­ტი ვახო ხო­სი­ტაშ­ვი­ლი, მას რო­გორც ვო­კა­ლის­ტი მო­ვე­წო­ნე და მუ­შა­ო­ბა პე­როვ­სკა­ი­ა­ზე, ერთ-ერთ პრეს­ტი­ჟულ ბარ­ში და­ვი­წყეთ. მქონ­და უცხო­უ­რი რე­პერ­ტუ­ა­რი, ცოტა ფრან­გუ­ლი, რამ­დე­ნი­მე ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რაც. 2004 წელს კი ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე, მუ­სი­კო­სი პა­ა­ტა დე­ი­სა­ძე გა­ვი­ცა­ნი. იმ ბარ­ში ერ­თად უნდა გვე­მუ­შა­ვა. რო­გორც ვო­კა­ლის­ტი ძა­ლი­ან მო­ვე­წო­ნე და გა­ვა­კე­თეთ პროგ­რა­მა. ერთ წე­ლი­წად­ში კი უკვე ბარ­ში მუ­შა­ო­ბის გარ­და ერ­თად და­ვი­წყეთ ცხოვ­რე­ბა. მას მერე ერ­თად ვართ და ვმუ­შა­ობთ.

მე შვი­ლი არ მყავს, პა­ა­ტას კი დიდი ბიჭი ჰყავს, ლაშა დე­ი­სა­ძე, ცნო­ბი­ლი გი­ტა­რის­ტია, ჯა­ზის მი­მარ­თუ­ლე­ბით უკ­რავს.

• "ბრა­ვო რე­კორდსის“ ვარ­სკვლა­ვი

- ბა­რე­ბი­დან და კლუ­ბე­ბი­დან ბევ­რი მიც­ნობ­და, ასე­ვე მუ­სი­კა­ლურ წრე­ებ­შიც. მერე გი­ორ­გი ასა­ნიშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც პა­ა­ტას მე­გო­ბა­რი იყო, 2007 წელს გვთხო­ვა, ერთ-ერთი რა­დი­ოს­თვის, რო­მე­ლიც მა­შინ იხ­სნე­ბო­და, სიმ­ღე­რე­ბი ლა­ივ­ში ჩაგ­ვე­წე­რა. წერ­დნენ არა მხო­ლოდ მუ­სი­კო­სებს, მოყ­ვა­რუ­ლებ­საც. სტუ­დი­ა­ში რა­ღაც ძვე­ლი პი­ა­ნი­ნო იდგა და მას­ზე მე და პა­ა­ტამ ჩავ­წე­რეთ რამ­დე­ნი­მე სიმ­ღე­რა - ინო­ლას, უცხო­უ­რი, ფრან­გუ­ლი რო­მან­სე­ბი. ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და იმ რა­დი­ო­სიხ­ში­რე­ზე ის ჩა­ნა­წე­რე­ბი. სრუ­ლი­ად უცხო ხალ­ხი მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ მის­მენ­დნენ და მოს­წონ­დათ. მერე "იუ­თუბ­ზე“ ავ­ტვირ­თე და იმ დრო­ის­თვის უც­ნა­უ­რად ბევ­რი ნახ­ვა ჰქონ­და.

იმის მერე ზაზა შენ­გე­ლი­ამ გა­და­წყვი­ტა, თა­ვი­სი სტუ­დი­ის პირ­ველ არ­ტის­ტად მე ავეყ­ვა­ნე (ჩვენ­თან ბარ­შიც და­დი­ო­და და იქი­და­ნაც გვიც­ნობ­და). აი, ასე­თი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი თამ­თა მის პირ­ველ არ­ტის­ტად ამიყ­ვა­ნა. 2011 წლის გა­ზა­ფხუ­ლი იყო. შე­მოდ­გო­მით ალ­ბო­მი ჩავ­წე­რეთ და დე­კემ­ბერ­ში სოლო კონ­ცერ­ტი "სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რში“ მქონ­და. ალ­ბო­მი 2012-ის იან­ვარ­ში გა­მო­ვი­და. 5-წლი­ა­ნი კონ­ტრაქ­ტი მქონ­და, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ამის მეტი ვე­რა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე.

ალ­ბათ ამ საქ­მეს მეტი გან­ვი­თა­რე­ბა იმი­ტომ არ ჰქონ­და, რომ ჩვენ­თან ისე­თი დო­ნის შო­უ­ბიზ­ნე­სი არ არის, რო­გორც დიდ ქვეყ­ნებ­ში. თან ასეთ მუ­სი­კას დიდი შე­მო­სა­ვა­ლი არ მო­აქვს. ჩემ­თვის აქე­დან დიდი პლუ­სი ის იყო, რომ ცნო­ბი­ლი სახე გავ­ხდი და რა­ღაც პე­რი­ო­დი ვარ­სკვლა­ვის სტა­ტუ­სი მქონ­და, რაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. მარ­თა­ლი გი­თხრათ, გა­მიკ­ვირ­და, სა­ერ­თოდ მე რომ ამირ­ჩი­ეს, არა­და, პა­ტა­რა გოგო არ ვი­ყა­ვი. რომ არა ზაზა შენ­გე­ლია და "ბრა­ვო რე­კორდსი“, თვი­თონ ამას ვერ მი­ვაღ­წევ­დი.

• ქარ­თვე­ლი ედიტ პი­ა­ფი

- ქარ­თველ ედიტ პი­აფს გე­ძა­ხი­ან - ეს სა­ხე­ლი პირ­ვე­ლად ვინ შე­გარ­ქვათ?

- ესეც თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი­დან მო­დის. ჩვე­ნი ჯგუ­ფის რე­ჟი­სორ­მა თენ­გო ავა­ლიშ­ვილ­მა პირ­ველ კურ­სზე მი­თხრა, რომ ხმის ტემ­ბრი ედიტ პი­აფს გი­გავს, ფრან­გუ­ლი ტემ­ბრი გაქვს და ამ კუ­თხით შე­ნით რა­ღაც უნდა გა­ა­კე­თოო. და­ქა­ლი მყავს ნინო სა­ნი­კი­ძე, მუ­სი­კა­ლურ ათწლედ­ში დე­და­ჩე­მის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მო­წა­ფე იყო. მუ­სი­კო­სი არ არის, თუმ­ცა შე­სა­ნიშ­ნა­ვად უკ­რავს და ჩემი პირ­ვე­ლი კონ­ცერ­ტმა­ის­ტე­რი გახ­და. ედიტ პი­ა­ფის 3-4 სიმ­ღე­რა გა­ვა­კე­თეთ. მე­გობ­რებ­ში შე­ვიკ­რი­ბე­ბო­დით, ვუკ­რავ­დით, ვმღე­რო­დით. მერე სხვებ­მაც მოგ­ვის­მი­ნეს და სა­მუ­შა­ოდ ერთ ბარ­ში მიგ­ვიწ­ვი­ეს. მოკ­ლედ, პი­ა­ფი აქე­დან და ასე წა­მო­ვი­და. კონ­ცერ­ტმა­ის­ტე­რი რუ­სი­კო ელი­ა­ვა ინ­სტი­ტუ­ტშიც მყავ­და, ის იყო ჩემი მთა­ვა­რი პე­და­გო­გი. მან და­მახ­ვე­წი­ნა ეს ფრან­გუ­ლი რე­პერ­ტუ­ა­რი, ჯაზი, მი­უ­ზიკ­ლი, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბი მას­წავ­ლა, მათ შო­რის, ნა­წარ­მო­ებ­ზე და პუბ­ლი­კას­თან მუ­შა­ო­ბაც.

• სადა სას­ცე­ნო იმი­ჯი

- ეს სი­სა­და­ვე თქვე­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაა, თუ იმი­ჯმე­ი­კე­რებ­მა ასე გან­სა­ზღვრეს?

- ასე­თი ხმა რომ არ მქონ­დეს, ალ­ბათ ვიქ­ნე­ბო­დი თარ­ჯი­მა­ნი, ან ბუ­ღალ­ტე­რი. რად­გან რეტ­რო ტემ­ბრი მაქვს, "ბრა­ვო რე­ქორდსმაც“ ეს რეტ­რო იმი­ჯი შე­მირ­ჩია. სათ­ვა­ლეც და­მი­ტო­ვეს, ოღონდ, კარ­გი სათ­ვა­ლე მო­მარ­გეს (სა­ერ­თოდ, 2 წლი­დან სათ­ვა­ლეს ვა­ტა­რებ). ვერ ვი­ტყვი, რომ ამ იმიჯს სათ­ვა­ლე არ მო­უხ­და. მოკ­ლედ, ასე­თი ვარ, რო­გო­რიც ვარ...

- ამ­ჟა­მად რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- 2014 წლი­დან მე და პა­ა­ტას ბენ­დი გვყავს - მე, პა­ა­ტა, ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი ავთო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი და ლე­ვან რუ­სია, ბა­სის­ტი ვმუ­შა­ობთ. ქარ­თუ­ლი რეტ­რო რე­პერ­ტუ­ა­რი გვაქვს. "რე­როს,“ ნანი ბრეგ­ვა­ძის ად­რე­უ­ლი სიმ­ღე­რე­ბი, ფრან­გუ­ლი კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი, ძვე­ლი ჯაზი. უმე­ტე­სად კერ­ძო ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე ვუკ­რავთ და ვმღე­რით. პან­დე­მი­ის დროს, როცა ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­და, დუ­ეტ­ში და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა. ჩვე­ნი დუ­ე­ტიც ძა­ლი­ან მოს­წონთ.

- თამ­თა, კმა­ყო­ფი­ლი ხართ იმით, რაც თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ზო­გა­დად მოხ­და და რაც არ მოხ­და?

- კი, ყვე­ლა­ფე­რი მოხ­და ისე, რო­გორც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ და ბედ­ნი­ე­რი, მე რომ უფრო შრო­მის­მოყ­ვა­რე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, აქ­ტი­უ­რი, მეტს მი­ვაღ­წევ­დი, მაგ­რამ არ ვარ ასე­თი ტიპი და რაც ხდე­ბა, ხან­და­ხან ისიც მიკ­ვირს. მაგ­რამ რად­გან ასე თუ ისე, ვარ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, მაქვს ჩემი რე­პერ­ტუ­ა­რი, კონ­კრე­ტუ­ლი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ნიშა, საქ­მე ამი­ტომ სავ­სე­ბით ნორ­მა­ლუ­რია.

გვერ­დით მყავს კარ­გი და სა­ჭი­რო ადა­მი­ა­ნი, მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­უ­ლა­დაც გვერ­დით მიდ­გას. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ვი­პო­ვეთ ერ­თმა­ნე­თი. პრო­ფე­სი­აც ძა­ლი­ან გვა­ერ­თი­ა­ნებს.