20 წლის კაპ­რა­ლი ვახ­ტანგ გზი­რიშ­ვი­ლი 8 აგ­ვის­ტოს, რუ­სუ­ლი ავი­ა­ცი­ის და­ბომბვის შე­დე­გად, ცხინ­ვა­ლის შე­სას­ვლელ­თან, სო­ფელ ტბეთ­თან მა­შინ და­ი­ღუ­პა, რო­დე­საც დაჭ­რი­ლი სამ­ხედ­რო­ე­ბი სამ­შვი­დო­ბო­ზე გა­მოჰ­ყავ­და. და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლია ვახ­ტანგ გორ­გას­ლის I ხა­რის­ხის ორ­დე­ნით. ვახ­ტან­გი ერ­თა­დერ­თი არ არის ოჯა­ხი­დან, ვინც სამ­შობ­ლოს ერ­თი­ა­ნო­ბას და უსაფრ­თხო­ე­ბას შე­ე­წი­რა. აფხა­ზე­თის ომის გმი­რია მისი მამა, ბად­რი გზი­რიშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც სო­ფელ ტა­მიშ­თან შე­ტა­კე­ბი­სას და­ი­ღუ­პა. მამა-შვი­ლის გმი­რო­ბის, თავ­და­დე­ბი­სა და სიყ­ვა­რუ­ლის შე­სა­ხებ გმი­რი შვი­ლის დედა და გმი­რი მე­უღ­ლის ქვრი­ვი მა­რი­ნა გზი­რიშ­ვი­ლი გვი­ამ­ბობს:

- რუ­სე­თის მი­წა­ზე და­ბა­დე­ბულ ჩემს შვილს რუ­სებ­მა სამ­შობ­ლოს მი­წა­ზე მო­უ­ღეს ბოლო. ვახო სმო­ლენ­სკის ოლ­ქში, ქა­ლაქ იარ­ცე­ვო­ში და­ი­ბა­და. მე და მა­მა­მი­სი იქ ვმუ­შა­ობ­დით - ბად­რი დურ­გლად, მე - მლე­სა­ვად და მღე­ბა­ვად. ვახო რომ შეგ­ვე­ძი­ნა, ჩვენ უკვე გვყავ­და უფ­რო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლი - ნა­თია, ვახ­ტან­გის უფ­რო­სი ძმა - ამი­რა­ნი კი, ერთი წლის ასაკ­ში, ჯერ კი­დევ რუ­სეთ­ში წას­ვლამ­დე, ექი­მე­ბის და­უ­დევ­რო­ბის გამო დაგ­ვე­ღუ­პა - კო­ღოს ნაკ­ბე­ნი გა­ურ­თულ­და და არას­წო­რად უმ­კურ­ნა­ლეს...

შვი­ლის გა­ჩე­ნა აღარ მინ­დო­და, მაგ­რამ ბად­რიმ მთხო­ვა, გული მიგ­რძნობს, ესეც ბიჭი იქ­ნე­ბა და გა­ა­ჩი­ნეო. გა­ვა­ჩი­ნე, მაგ­რამ გან­გე­ბამ არც ის შე­მარ­ჩი­ნა...

- პირ­ველ რიგ­ში, თქვე­ნი მე­უღ­ლის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ...

- ჩვენ ორი­ვე რუს­თა­ვი­დან ვართ, კლა­სე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, სკო­ლის მერ­ხი­დან გვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი. მე-11 კლას­ში ვი­ყა­ვით, რომ გა­ვი­პა­რეთ და ოჯა­ხი შევ­ქმე­ნით. იმის მერე ჩვე­ნი შრო­მი­თა და გარ­ჯით გაგ­ვქონ­და თავი. ბად­რი მო­ჭი­და­ვე იყო, სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნის ტი­ტუ­ლიც ჰქონ­და, მაგ­რამ გვი­ჭირ­და, ორი­ვე ღა­რი­ბი ოჯა­ხი­დან ვი­ყა­ვით... 1985 წელ­ში, კომ­კავ­ში­რუ­ლი საგ­ზუ­რით წა­ვე­დით იარ­ცე­ვო­ში. ახა­ლი ქა­ლა­ქი შენ­დე­ბო­და, სულ ახალ­გაზ­რდე­ბი ვი­ყა­ვით, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნე­ბი­დან უამ­რა­ვი და­მი­ა­ნი იყო ჩა­მო­სუ­ლი, სა­ქარ­თვე­ლო­დან მხო­ლოდ მე და ბად­რი. სა­ერ­თო სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში დავ­ბი­ნავ­დით, ნა­თი­აც იქ მი­ვიყ­ვა­ნეთ სკო­ლა­ში. ვახო რომ შეგ­ვე­ძი­ნა, ბი­ნაც ზუს­ტად მა­შინ მოგ­ვცეს. თით­ქოს ტკი­ვი­ლი წარ­სულ­ში დარ­ჩა, შვი­ლებ­თან ერ­თად ბედ­ნი­ე­რად ვცხოვ­რობ­დით, მაგ­რამ მერე იყო 9 აპ­რი­ლი... ამის შე­სა­ხებ შემ­თხვე­ვით გა­ვი­გე, მა­შინ, რო­დე­საც მშობ­ლე­ბის გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი ამა­ნა­თი გავ­ხსე­ნი, ჩურ­ჩხე­ლე­ბი ამო­ვი­ღე და ის გა­ზე­თი ვნა­ხე, რა­შიც იყო გახ­ვე­უ­ლი ჩურ­ჩხე­ლა. წა­ვი­კი­თხე... იმ­დე­ნი ვი­ტი­რე... მე და ბად­რიმ იმ დღეს­ვე გა­დავ­წყვი­ტეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა.

იარ­ცე­ვო­დან ბინა გლ­დან­ში გად­მოვ­ცვა­ლეთ. ორი წელი ბედ­ნი­ე­რად გა­ვა­ტა­რეთ, მერე აფხა­ზე­თის ომი და­ი­წყო. ბად­რის კო­მი­სა­რი­ა­ტი­დან მო­ა­კი­თხეს და წა­იყ­ვა­ნეს. ნა­თია სკო­ლა­ში გა­ვუშ­ვი, 4 წლის ვა­ხოს კი ხელი მოვ­კი­დე და მეც ბად­რის გავ­ყე­ვი. ბავ­შვს რომ შეს­ცივ­და და მო­შივ­და, შინ დავ­ბრუნ­დი, და­ვა­პუ­რე, გა­ვათ­ბე და ისევ კო­მი­სა­რი­ატ­ში წა­ვე­დი, მაგ­რამ ბად­რი უკვე წაყ­ვა­ნი­ლი ჰყავ­დათ... მა­შინ არც მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნე­ბი იყო, არც ინ­ტერ­ნე­ტი და შუ­ქიც იშ­ვი­ა­თად მო­დი­ო­და. მე­უღ­ლის შე­სა­ხებ ვე­რა­ფერს ვი­გებ­დი. ერთხე­ლაც, გვი­ან ღა­მით კა­რებ­ზე კა­კუ­ნის ხმა მო­მეს­მა, შე­მე­შინ­და, მაგ­რამ მერე ხმაც მო­მეს­მა, ბად­რი ვარო. ისე­თი ტა­ლა­ხი­ა­ნი იყო... ფორ­მა გა­ვუ­რე­ცხე, შე­შის ღუ­მელ­თან გა­ვუშ­რე. მი­თხრა, - გარ­დაც­ვლი­ლი მებ­რძო­ლე­ბი ჩა­მო­ვას­ვე­ნეთ და დი­ლით ისევ უნდა წა­ვი­დეო. ვთხო­ვე, აღარ წა­სუ­ლი­ყო, შენ საკ­მა­რი­სად იომე, ახლა სხვებ­მაც აი­ღონ ხელ­ში ია­რა­ღი-მეთ­ქი, - რას მე­უბ­ნე­ბი მა­რი­ნა, 17, 18 წლის ბი­ჭე­ბი ომო­ბენ, ია­რა­ღის ტა­რე­ბაც რომ არ იცი­ან წე­სი­ე­რად, მე სახ­ლში რა გა­მა­ჩე­რებ­სო. ვე­ღა­რა­ფე­რი ვე­ღარ ვუ­თხა­რი... დილა რომ გა­თენ­და, მი­თხრა, ჯერ რუს­თა­ველ­ზე გა­ვი­სე­ირ­ნებ და მერე წა­ვა­ლო, მეც გავ­ყე­ვი, მერე წა­ვი­და და წა­ვი­და...

იმის მერე მხო­ლოდ ერთხელ, ისიც ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ვნა­ხე. ისე მოხ­და, რომ შუქი მო­ვი­და, მე სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში სა­დილს ვა­კე­თებ­დი, ბავ­შვე­ბი ყვი­რი­ლით შე­მო­ვარ­დნენ, - ტე­ლე­ვი­ზორ­ში მა­მი­კო­აო. ვი­ფიქ­რე, რომ მო­ეჩ­ვე­ნათ, მაგ­რამ მა­ინც გავ­ვარ­დი. იმ მო­მენტს მი­ვუს­წა­რი, რომ ამ­ბობ­და, ცოლ-შვილს მინ­და მო­კი­თხვა გა­დავ­ცეო. იქი­დან მომ­მარ­თა, - მა­რი­ნა, შენი იმე­დი მაქვს, ძლი­ე­რი გოგო ხარ და თუ ცო­ცხა­ლი ვერ დავ­ბრუნ­დე­ბი, ვახ­ტან­გი ვაჟ­კა­ცად გა­მი­ზარ­დეო... თხოვ­ნა შე­ვუს­რუ­ლე, ვახ­ტან­გი ვაჟ­კა­ცად გავ­ზარ­დე...

29 წლის ასა­კა­ში დავ­ქვრივ­დი, ნა­თია 13 წლის დამ­რჩა, ვახო 4 - ის. კე­რა­მი­კის ცეხ­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, პარ­ლა­მენ­ტშიც ვმუ­შა­ობ­დი დამ­ლა­გებ­ლად... ძა­ლი­ან დიდი წვა­ლე­ბით გავ­ზარ­დე ჩემი ვაჟ­კა­ცი შვი­ლი...

- ვახო რო­გო­რი ბავ­ში იყო, რა უყ­ვარ­და, რა აინ­ტე­რე­სებ­და?

- ვა­ხოს გაზ­რდა­ში დე­და­ჩე­მი მეხ­მა­რე­ბო­და, თა­ვი­დან თბი­ლის­ში შე­ვიყ­ვა­ნე სკო­ლა­ში, მაგ­რამ მერე რუს­თავ­ში გად­მო­ვიყ­ვა­ნე და 7 წლის ასა­კი­დან, მეტ­წი­ლად დედა მიზ­რდი­და. მე სულ კა­ცი­ვით გა­რეთ ვი­ყა­ვი, სულ იმის ფიქ­რში ვა­თენ-ვა­ღა­მებ­დი, რომ ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის ლუკ­მა-პური მე­შო­ვა და ჩემს ვა­ხოს სხვი­სი ჯი­ბის­კენ თვა­ლი არ გაქ­ცე­ო­და. 15 წლის იყო, როცა მკი­თხა, - მა­მა­ჩე­მი რო­გო­რი კაცი იყოო? მეც ხში­რად ვუყ­ვე­ბო­დი გმი­რი მა­მის ამ­ბებს... უთ­ქმე­ლი, ჭკვი­ა­ნი და კე­თი­ლი ბიჭი იყო. ჯერ კი­დევ სულ პა­ტა­რა იყო, შემ­თხვე­ვით წინ­და გა­მერ­ღვა და ტი­რი­ლი და­ვი­წყე. ვა­ხომ შე­მო­მის­წრო და ენა­მო­ჩლე­ქით მკი­თხა, - რა გა­ტი­რებ­სო. ვუ­თხა­რი, არ იდარ­დო, დედი, წინ­და და­მე­ხა, მაგ­რამ ამოვ­კემ­სამ-მეთ­ქი. ხე­ლე­ბი გა­შა­ლა, აი, დიდი რომ გა­ვიზ­რდე­ბი, ამ­დენ წინ­დას გი­ყი­დიო. სკო­ლა­ში ძა­ლი­ან უყ­ვარ­დათ. პირ­ვე­ლი შვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მერე სულ მქონ­და და­ნარ­ჩე­ნი შვი­ლე­ბის და­კარ­გვის შიში და ვა­ხოს გამო ხში­რად დავ­დი­ო­დი სკო­ლა­ში. დამ­რი­გე­ბე­ლი მე­ტყო­და ხოლ­მე, ვა­ხოს ამ­დე­ნი დევ­ნა რად უნდა, უჭ­კვი­ა­ნე­სი ბავ­შვი­აო. ბევ­რი რამ აკ­ლდა, მაგ­რამ უწიგ­ნოდ არა­სო­დეს და­მი­ტო­ვე­ბია. ის­ტო­რია და ლი­ტე­რა­ტუ­რა უყ­ვარ­და. პა­ტა­რა რომ სულ ომო­ბა­ნას თა­მა­შობ­და. სა­თა­მა­შო­ე­ბის ყიდ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მქონ­და, ქვა­ბებ­სა და ტა­ფებს გად­მო­ა­ლა­გებ­და ხოლ­მე, ქვა­ბებს ტან­კე­ბად მო­ი­აზ­რებ­და...

სკო­ლა რომ და­ამ­თავ­რა, მის გვერ­დით არ ვი­ყა­ვი, 2005 წელს სა­ბერ­ძნეთ­ში წა­ვე­დი სა­მუ­შა­ოდ, შემ­დეგ თურ­ქეთ­ში გა­და­ვე­დი. ბან­კე­ტი რომ ჰქონ­დათ, ფული გა­მო­ვუგ­ზავ­ნე კოს­ტი­უ­მის­თვის, არ იყი­და, თა­ვის დას მის­ცა, - თქვენ გი­ჭირთ, არ მინ­და, ბან­კეტ­ზე ისეც წა­ვა­ლო. ვამ­ზა­დებ­დი, ომში კი არა, ჯარ­შიც არ მინ­დო­და მისი გაშ­ვე­ბა. კო­მი­სა­რი­ა­ტი­დან უწყე­ბა რომ მო­უ­ვი­და, დე­და­ჩემს ვუ­თხა­რი, მა­გის­მა მა­მამ შვი­ლე­ბის კი არა, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის ვა­ლიც მო­ი­ხა­და, ვა­ხოს ჯარ­ში არ გა­ვუშ­ვებ, უნდა ის­წავ­ლოს-მეთ­ქი. გა­მე­პა­რა, სამი თვის შემ­დეგ გა­მიმ­ხი­ლა, - დედა, მო­მი­ლო­ცე, ჯა­რის­კა­ცი გყა­ვა­რო. ეს რომ მი­თხრა, გე­გო­ნე­ბა, გულ­ში ხან­ჯა­ლი ჩამ­ცეს... მე ვტი­რო­დი, ის კი ისე­თი გა­ხა­რე­ბუ­ლი იყო, სამ­შობ­ლოს სამ­სა­ხურ­ში ვარო. ბო­ლოს ასე მი­თხრა, ნახე, დრო მოვა და შენ ჩე­მით ია­მა­ყე­ბო. მისი ეს სი­ტყვე­ბი დღემ­დე ჩა­მეს­მის... იმის მერე სულ შიშ­სა და ფო­რი­აქ­ში ვი­ყა­ვი.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, სა­ცო­ლე თუ ჰყავ­და?

- კი, ომის და­წყე­ბამ­დე ერთი თვით ადრე მი­თხრა, - შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყავ­სო.. ერა­ყის­თვის გვამ­ზა­დე­ბენ, სა­ნამ წა­ვალ, შენ უნდა ჩა­მო­გიყ­ვა­ნო, გეყო ამ­დე­ნი წვა­ლე­ბა, ახლა მე უნდა გარ­ჩი­ნოო. ვთხო­ვე, ერთი წე­ლიც მო­ი­ცა­დე, ბი­ნას და მან­ქა­ნას გი­ყი­დი, დიდი ქორ­წი­ლი მინ­და გა­და­გი­ხა­დო-მეთ­ქი. და­მი­ჯე­რა

- ბო­ლოს რო­დის ესა­უბ­რეთ?

- 5 აგ­ვის­ტოს ვე­ლა­პა­რა­კე. მთხო­ვა, - ნა­თი­ას უთხა­რი, ინ­ტერ­ნეტ­კა­ფე­ში მი­გიყ­ვა­ნოს, "სკა­ი­პით“ მინ­და გე­ლა­პა­რა­კო, ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბიო. მა­შინ მი­თხრა, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­ხა­რო. ეგ იყო და ეგ. მეტი ხმა აღარ გა­მი­გია. მე­სი­ჯე­ბიც რომ მწერ­და, ბო­ლოს აწერ­და: დე, ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბი, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­ხა­რო. ამ მე­სი­ჯებს სულ ვი­ნა­ხავ­დი, არ ვიცი, რა­ტომ… არა­ფე­რი დამ­რჩა ჩემი შვი­ლის­გან, სუ­რა­თე­ბი­სა და ტან­საც­მლის გარ­და, მე ჩემი და­ვაჟ­კა­ცე­ბუ­ლი შვი­ლი, სამ­ხედ­რო ფორ­მა­ში, ცო­ცხა­ლი არ მი­ნა­ხავს.

ვა­ხოს გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან ერთი წლის შემ­დეგ მის­მა თა­ნა­მებ­რძო­ლებ­მა მი­ამ­ბეს, მა­მა­მი­სის საფ­ლავ­ზე ასუ­ლა ძმა­კა­ცებ­თან ერ­თად, საფ­ლა­ვის ქვას ჩა­ხუ­ტე­ბია და უთ­ქვამს, - მამი, მეც მალე მო­ვალ შენ­თან, შენ­სა­ვით გმი­რიო. მის­მა მე­თა­ურ­მა გი­ორ­გიმ კი ასე­თი რამ მი­ამ­ბო: ყვე­ლა ახალ­წვე­ულს ვე­კი­თხე­ბო­დი ჯარ­ში მოს­ვლის მი­ზეზს, ბი­ჭე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბას პატ­რი­ო­ტუ­ლი მო­ტი­ვი ჰქონ­და, მაგ­რამ ვა­ხოს პა­სუ­ხი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად და­მა­მახ­სოვ­რდა, ასე მი­თხრა, მა­მა­ჩე­მის და­წყე­ბუ­ლი საქ­მე უნდა და­ვამ­თავ­როო. თავ­გან­წირ­ვის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და ჩემი შვი­ლი, აბა, სხვა რა უნდა ვი­ფიქ­რო? გი­ორ­გიმ ბო­ლოს გულ­და­წყვე­ტილ­მა მი­თხრა, - ეჰ, მა­რი­ნა დე­ი­და, რა იცო­და ვა­ხომ, აფხა­ზე­თი კი არა, ბო­ლოს ცხინ­ვა­ლიც და­საბ­რუ­ნე­ბე­ლი რომ გაგ­ვიხ­დე­ბო­დაო და ცრემ­ლი ჩა­მო­უ­გორ­და თვალ­ზე.

- ომის და­წყე­ბის შე­სა­ხებ რო­დის გა­ი­გეთ?

- თურ­ქეთ­ში ვი­ყა­ვი. ომის და­წყე­ბა გა­ვი­გე თუ არა, მა­შინ­ვე გა­მოვ­ვარ­დი ბი­ლე­თის ასა­ღე­ბად, მაგ­რამ 9 აგ­ვის­ტომ­დე ბი­ლე­თი ვერ ვი­შო­ვე. გა­გი­ჟე­ბას ვი­ყა­ვი, ვა­ხოს ის­ტე­რი­უ­ლად ვუ­რე­კავ­დი, მაგ­რამ ტე­ლე­ფო­ნი უკვე გა­თი­შუ­ლი ჰქონ­და. 8 აგ­ვის­ტოს რომ თენ­დე­ბო­და, მე­სი­ჯი აქვს მი­წე­რი­ლი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის­თვის: - ხომ იცი, რო­გორ მიყ­ვარ­ხარ, რაც არ უნდა მოხ­დეს, ყო­ველ­თვის მეყ­ვა­რე­ბი, ძა­ლი­ან გთხოვ, დე­და­ჩემს და ჩემს დას არ გა­ა­გე­ბი­ნო, ფრონ­ტის ხაზ­ზე რომ ვარ, თო­რემ დე­და­ჩე­მი შე­იძ­ლე­ბა პირ­და­პირ ომში ჩა­მო­ვარ­დე­სო.

3 თვის გარ­დაც­ვლი­ლი იყო ვახო, რომ ასე­თი სიზ­მა­რი ვნა­ხე: სა­დღაც მინ­დორ­ში ვი­ჯე­ქი და გუ­ლა­მოსკვნი­ლი ვტი­რო­დი, უცებ ღრუბ­ლე­ბი­დან ხმა ჩა­მეს­მა, დედა, ამ­დენს რა­ტომ ტი­რიო. მე ძებ­ნა და­ვუ­წყე ღრუბ­ლებ­ში, ის ვერა, მაგ­რამ მისი ხმა ისევ გა­ვი­გე, დედი ვერ და­მი­ნა­ხავ, მაგ­რამ იცო­დე, ჩემს ხმას ხში­რად გა­ი­გებ და არ შე­გე­შინ­დე­სო. შევ­ჩივ­ლე, ასე ეუ­ლად რომ დამ­ტო­ვე, ჩემი თავი ვის ჩა­ა­ბა­რე-მეთ­ქი... - არ მოვმკვდარ­ვარ, შენს გვერ­დით ვარო. - თუ არ მომ­კვდარ­ხარ, და­მე­ნა­ხე - მეთ­ქი, ვყვი­რო­დი და გავ­რბო­დი. - ნუ მომ­დევ, თხოვ­ნა მაქვს შენ­თან და ის უნდა შე­მის­რუ­ლო­ვო. ტაძ­რის აგე­ბა მთხო­ვა ჩემ­მა შვილ­მა. შევ­ჩივ­ლე, შვი­ლო, შენ არ იცი ჩვე­ნი სი­ღა­რი­ბის ამ­ბა­ვი, მე რო­მე­ლი ტაძ­რის ამ­შე­ნე­ბე­ლი ვარ-მეთ­ქი. - ნუ გე­ში­ნია, დედი, შენ და­ი­წყე, მე მო­გეხ­მა­რე­ბიო. ჩემ­მა ტი­რილ­მა და ყვი­რილ­მა გა­მაღ­ვი­ძა, მა­შინ­ვე ავ­დე­ქი, ტაქ­სი გა­მო­ვი­ძა­ხე და სა­საფ­ლა­ო­ზე წა­ვე­დი, იქ და­მა­თენ­და. ნო­ემ­ბრის თვე იყო, წვიმ­და...

იქი­დან ნა­თი­ას­თან და­ვა­პი­რე წას­ვლა, სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი­ში ავე­დი, მაგ­რამ და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლამ­დე ცოტა ადრე ჩა­მო­ვე­დი და ერთ ცა­რი­ელ ად­გილს მი­ვა­დე­ქი. ერთხანს ვი­დე­ქი და წა­მო­ვე­დი. შვილ­თან რომ მი­ვაღ­წიე, გა­ლუმ­პუ­ლი და გა­ყი­ნუ­ლი ვი­ყა­ვი. სიზ­მრის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი მით­ქვამს, გავ­შრი და მოვ­წეს­რიგ­დი თუ არა, ნა­თი­ას იმ ად­გი­ლის შე­სა­ხებ ვკი­თხე, ვი­სია - მეთ­ქი. ჩემს გო­გო­ნას შე­ე­შინ­და, დე­და­ჩე­მი დარ­დის­გან ხომ არ შე­ი­შა­ლა, რა მი­წებ­ზე ლა­პა­რა­კობ­სო. ორ­შა­ბათს ვე­ლო­დე­ბო­დი, პატ­რი­არ­ქთან უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვი და ჩემი სიზ­მა­რი მე­ამ­ბო. ისე შე­ვე­დი სა­პატ­რი­არ­ქო­ში, რომ დაც­ვა­მაც კი არ შე­მა­ჩე­რა. არა­და, მა­შინ არც შო­რე­ნას არ ვიც­ნობ­დი და არც რო­მე­ლი­მე მე­უ­ფეს. მე­ო­რე სარ­თულ­ზე შო­რე­ნა და კი­დევ რამ­დე­ნი­მე მო­ნა­ზო­ნი დამ­ხვდა. ეს გაპ­რან­ჭუ­ლი ქალი რომ და­ვი­ნა­ხე, ერთი კი ვი­ფიქ­რე, ნე­ტავ ამას აქ რა უნდა-მეთ­ქი და ვუ­თხა­რი ვინც ვი­ყა­ვი. მამა მი­ქა­ელ-ბოტ­კო­ველ­თან მი­მიყ­ვა­ნა. ვუ­საყ­ვე­დუ­რე, ეს არის პატ­რი­არ­ქი-მეთ­ქი?! ხუთ წუთ­ში მის უწ­მინ­დე­სო­ბას­თან ვი­ყა­ვი. ჩემი ამ­ბა­ვი ვუ­ამ­ბე, ერ­თად ვი­ტი­რეთ... ბო­ლოს მი­თხრა, ახლა მა­ინც ხომ ირ­წმუ­ნე, რომ შენი ვახ­ტან­გი არ მომ­კვდა­რა, ტაძ­რის აშე­ნე­ბა და­ი­წყე და ღვთის მად­ლით აა­შე­ნე­ბო. გა­მო­ვე­დი და ვფიქ­რობ­დი, რო­გორ რა უნდა და­მე­წყო. ყვე­ლაფ­რის გზა მიჩ­ვე­ნა უფალ­მა. იქი­დან პირ­და­პირ სა­ქარ­თვე­ლოს ბან­კში მი­ვე­დი, იქ ერთი კარ­გი ბიჭი დამ­ხვდა და და­მაკ­ვა­ლი­ა­ნა, ფონ­დის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა მირ­ჩია... ერთ თვე­ში ფონ­დიც ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე და ან­გა­რი­შიც გავ­ხსე­ნი. ღვთის მად­ლით, დღეს, ვარ­კე­თილ­ში, ზუს­ტად იმ ად­გილ­ზე, სა­დაც სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი­დან ჩა­მო­ვე­დი და დავ­დე­ქი, წმინ­და მე­ფის ვახ­ტანგ გორ­გა­სა­ლის სა­ხე­ლო­ბის ტა­ძა­რი დგას, რო­მე­ლიც 2008 წელს და­ღუ­პუ­ლი გმი­რე­ბის სუ­ლე­ბის სა­ო­ხად არის აშე­ნე­ბუ­ლი. იმ ქუ­ჩას კი ვახ­ტანგ და ბად­რი გზი­რიშ­ვი­ლე­ბის სა­ხე­ლი ჰქვია. ტაძ­რის ეზო­ში დავ­დგი ქვის მე­მო­რი­ა­ლი, რო­მელ­ზეც ოქ­როს ასო­ე­ბით არის ამოტვირ­ფუ­ლი ორა­სი­ვე გარ­დაც­ვლი­ლი ჯა­რის­კა­ცის სა­ხე­ლი. ტა­ძა­რი 2016 წელს იკურ­თხა. პატ­რი­არ­ქმა კი ასე­თი რამ მი­თხრა, - შენი გმი­რი ქმარ-შვი­ლი აქ გად­მო­ას­ვე­ნე, ამ წუ­თი­სოფ­ლი­დან გას­ვლის შემ­დეგ შენც აქ და­იკ­რძა­ლე­ბიო. 2017 წელს, უწ­მინ­დე­სის კურ­თხე­ვით ჩემი გმი­რი ქმარ-შვი­ლიც გად­მო­ვას­ვე­ნე და ჩემი პა­ტა­რა შვი­ლი - ამი­რა­ნიც.