"ნე­ტფ­ლიქ­სის“ პო­პუ­ლა­რუ­ლი ფილ­მის "Extraction 2" პრე­მი­ე­რა უკვე შედ­გა და მსოფ­ლიო ეკ­რა­ნებ­ზეც გა­მო­ვი­და. მთა­ვა­რი რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელს, ჰო­ლი­ვუ­დის ვარ­სკვლავ კრის ჰემსვორთს პარტნი­ო­რო­ბას ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი უწე­ვენ. ფილმში ცნო­ბილ ქარ­თველ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად ითა­მა­შა ან­დრო ჯა­ფა­რი­ძემ, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი არ არის, ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ბიზ­ნე­სის მი­მარ­თუ­ლე­ბით სწავ­ლობს, 14 წლის ასაკ­ში ნა­თა­მა­შე­ვი აქვს პო­პუ­ლა­რულ ქარ­თულ სე­რი­ალ­ში "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი“ და ასე­ვე თორ­ნი­კე გოგ­რი­ჭი­ა­ნის სა­დე­ბი­უ­ტო ფილმში "ან­დრო“.

21 წლის ან­დრო ამ­ჯე­რად Extraction 2-ის გა­და­ღე­ბებს დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით იხ­სე­ნებს.

რო­გორ მოხ­ვდა ან­დრო ჯა­ფა­რი­ძე რე­ჟი­სორ სემ ჰარგრე­ი­ვის ახალ ფილმში, რო­გორ იმუ­შა­ვა როლ­ზე და რა გა­მოც­დი­ლე­ბა შეს­ძი­ნა ამ ფილმმა, ამა­ზე ambebi.ge - ს თა­ვად უამ­ბობს:

- "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის“ მერე ჩემს თავ­ში არ ვი­ყა­ვი გარ­კვე­უ­ლი, ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა მინ­დო­და, ამი­ტომ ცოტა ხანს პა­უ­ზა ავი­ღე. რა შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიც "ეკა კას­ტის­გან“ მო­დი­ო­და, უარს ვე­უბ­ნე­ბო­დი - არც სე­რი­ა­ლებ­ში და არც რეკ­ლა­მებ­ში არ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. შე­სა­ბა­მი­სად, კას­ტინგზეც არ გავ­დი­ო­დი.

2021 წელს ოქ­ტომ­ბერ­ში დე­დამ და­მი­რე­კა, სახ­ლში დრო­უ­ლად მო­დიო, - უცებ მოვ­ვარ­დი, მე­გო­ნა, რა­ღაც და­ვა­შა­ვე (იღი­მის). უარი არ მი­თხრა, "ნე­ტფ­ლიქ­სის“ კას­ტინ­გე­ბია, რას იზამ, ხომ გახ­ვა­ლო? ეს რომ მო­ვის­მი­ნე, დავ­ფიქ­რდი, მივ­ხვდი, რომ ასე­თი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა ხში­რად არ ხდე­ბა... მოკ­ლედ, უა­რის თქმა არ შე­იძ­ლე­ბო­და, დავ­თან­ხმდი და კას­ტინგზე გა­ვე­დი, რო­მე­ლიც ონ­ლა­ინ ჩა­ტარ­და.

რამ­დე­ნი­მე დღე­ში პა­სუ­ხი მი­ვი­ღე, რომ ამ როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცეს. ორი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამის თქმა არა­ვის­თვის შე­მეძ­ლო, გა­უთ­ქმე­ლო­ბის კონ­ტრაქ­ტზე მქონ­და ხელი მო­წე­რი­ლი. ცოტა უც­ნა­უ­რი მო­მენ­ტი კი იყო, ასეთ ამ­ბავს ვე­რა­ვის ვე­უბ­ნე­ბო­დი. როცა უკვე გა­ვა­სა­ჯა­რო­ვე, მერე გა­და­ღე­ბებ­ზე პრა­ღა­ში მა­ლე­ვე წა­ვე­დით.

ქარ­თვე­ლე­ბი ბევ­რნი ვი­ყა­ვით, დიდი ჯგუ­ფი იყო. უამ­რავ კარგ ქარ­თველ მსა­ხი­ობ­თან მი­წევ­და თა­მა­ში და ასე­ვე უმაგ­რეს უცხო­ელ მსა­ხი­ობ­თა­ნაც. ყვე­ლა­ნი დავ­მე­გობ­რდით და და­ვახ­ლოვ­დით. ქარ­თვე­ლებ­მაც უცებ გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი და ერ­თმა­ნეთს გვერ­დი­დან არ ვშორ­დე­ბო­დით. სულ მხარ­ში ვე­დე­ქით და ვამ­ხნე­ვებ­დით.

- მოკ­ლედ, ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად დიდ კი­ნო­ში აღ­მოჩ­ნდით...

- კი... სახ­ლი­დან უეც­რად სულ სხვა­ნა­ირ რიტ­მში, გა­რე­მო­სა და რე­ჟიმ­ში აღ­მოვ­ჩნდი. თან ამ სე­რი­ო­ზულ საქ­მე­ზე უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ავი­ღე. ამ­დენ უცხო­ელ და ქარ­თველ პრო­ფე­სი­ო­ნალ მსა­ხი­ობ­თან ამის გა­რე­შე ვერ მო­ვიქ­ცე­ო­დი. გა­მუდ­მე­ბუ­ლი რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი გვქონ­და, სულ ვმუ­შა­ობ­დით.

ცოტა ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი ბავ­შვის როლი მერ­გო, რო­მე­ლიც რთულ ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში იზ­რდე­ბა, რად­გა­ნაც განგსტე­რის შვი­ლია. რთუ­ლი ის იყო, რომ მა­მა­მი­სის გამო პა­ტიმ­რო­ბა მის ოჯახ­საც უწევს, - მა­მას უნდა, რომ ოჯა­ხიც მას­თან ერ­თად იყოს, ეგო­ის­ტია. ჩემი გმი­რი, 15 წლის ბავ­შვიც აღ­მოჩ­ნდე­ბა იქ. ბიჭს ყველ­გან ზედ­მე­ტი მოს­დის, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხე­დავს მა­მის ცუდ­საც და კარ­გსაც, მის­თვის მამა მა­ინც ძლი­ე­რი პი­როვ­ნე­ბაა. უნდა თვი­თო­ნაც ძლი­ე­რი იყოს. რო­დე­საც გა­ი­გებს, რომ მამა მო­უკ­ლეს, სა­შინ­ლად გულ­და­წყვე­ტი­ლია, მი­აჩ­ნია, რომ ასე­თი რამ არ უნდა მომ­ხდა­რი­ყო... ეს რა­ტომ მოხ­და, ამას ვერ ხვდე­ბა, რის შემ­დე­გაც იღებს მძი­მე გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას...

- სცე­ნა­რი რომ წა­ი­კი­თხეთ, მო­გე­წო­ნათ?

- რო­დე­საც წა­ვი­კი­თხე, მინ­დო­და, გა­მე­გო, ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი რა­ტომ იყო ასე­თი. ცოტა გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლი ტი­პა­ჟი ჩან­და. ცოტა იმის შე­მე­შინ­და, ამ რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბას რამ­დე­ნად კარ­გად შევ­ძლებ­დი. მერე ვერც ის წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, მა­ყუ­რე­ბელ­ზე რო­გორ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას დავ­ტო­ვებ­დი. სა­ბო­ლო­ოდ პერ­სო­ნა­ჟი ნელ-ნელა ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე და მივ­ხვდი, რომ მისი თა­მა­ში შე­მეძ­ლო და ეს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაც ავი­ღე. პა­ტა­რა როლი იყო, მაგ­რამ რე­ჟი­სორ­თან სა­უბ­რის, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბის და გა­და­ღე­ბე­ბის შემ­დეგ ვა­ტყობ­დი, რომ ჩემი ნა­წი­ლი ფილმში იზ­რდე­ბო­და და ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და.

- ე.ი. რე­ჟი­სორს მოს­წონ­და თქვე­ნი თა­მა­ში.

- რე­ჟი­სო­რი გა­და­სა­რე­ვი პი­როვ­ნე­ბაა, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი. თა­ვის სა­მუ­შა­ოს ბრწყინ­ვა­ლედ ას­რუ­ლებს. გა­სა­ო­ცა­რი იდე­ე­ბი აქვს. ფილმში რა­საც ხე­დავთ, ჩხუ­ბის სცე­ნე­ბი, კად­რი­დან კადრზე გა­დას­ვლე­ბი, უწყვე­ტი სცე­ნე­ბი, მისი მო­ფიქ­რე­ბუ­ლი და დად­გმუ­ლია. რომ მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და, ვგრძნობ­დი, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, სა­ოც­რე­ბა ფილ­მი იქ­ნე­ბო­და. პირ­ვე­ლი სე­რი­აც სას­წა­უ­ლად აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი. მას­თან მუ­შა­ო­ბა ჩემ­თვის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი გაკ­ვე­თი­ლი და გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო.

- პრე­მი­ე­რი­დან რო­გო­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბით დაბ­რუნ­დით?

- პრე­მი­ე­რა­ზე მად­რიდ­სა და ბერ­ლინ­ში ვი­ყა­ვი, დე­დას­თან ერ­თად მო­მი­წია წას­ვლა. გამ­გზავ­რე­ბამ­დე არა და მად­რიდ­ში რომ ჩა­ვე­დი, ნერ­ვი­უ­ლო­ბა და­მე­წყო. პრე­მი­ე­რა­ზეც ცოტა და­ძა­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. ასეთ პრე­მი­ე­რა­ზე ნამ­ყო­ფი ცხა­დია, არ ვი­ყა­ვი. მად­რიდ­ში უცხო­ე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი იყ­ვნენ, ქარ­თვე­ლე­ბი - არა. პრე­მი­ე­რამ შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ჩა­ი­ა­რა. ბერ­ლი­ნის პრე­მი­ე­რა­ზე წას­ვლამ­დე წე­რი­ლი მი­ვი­ღე, სა­ი­და­ნაც შე­ვი­ტყვე, რომ და­ის­მე­ბო­და შე­კი­თხვე­ბი, ცოტა პა­ნი­კა­ში ჩავ­ვარ­დი, არ ვი­ცო­დი, რა კი­თხვე­ბი იქ­ნე­ბო­და, ვფიქ­რობ­დი იმა­ზე, რომ არ დავ­ბნე­უ­ლი­ყა­ვი. ასის­ტენ­ტმა და­მამ­შვი­და, - სა­ნერ­ვი­უ­ლო არა­ფე­რი­აო...

უშუ­ა­ლოდ საპ­რე­მი­ე­რო სივ­რცეს­თან რომ მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი, იქ იმ­ხე­ლა სიყ­ვა­რუ­ლი ტრი­ა­ლებ­და, იმ­დე­ნი ხალ­ხი იყო... ფილ­მს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გულ­შე­მატ­კივ­რობ­და. სა­სი­ა­მოვ­ნო შეგ­რძნე­ბა და­მე­უფ­ლა და ნერ­ვი­უ­ლო­ბა გა­მიქ­რა, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი შე­კი­თხვა რომ და­მის­ვეს, წა­მი­ე­რად და­მა­ვი­წყდა, რა უნდა მე­პა­სუ­ხა (იღი­მის).

შე­კი­თხვა შე­ე­ხე­ბო­და მთა­ვარ გმირს, მკი­თხეს, რე­ა­ლუ­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი­აო. ძა­ლი­ან კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ხა­სი­ა­თი აქვს-მეთ­ქი - ვუ­პა­სუ­ხე.

- გა­და­ღე­ბე­ბი ხან­გრძლი­ვად მი­დი­ო­და, პრა­ღა­ში რამ­დენ ხანს იყა­ვით?

- ყვე­ლა­ფე­რი ზუს­ტად იყო გა­წე­რი­ლი. გა­და­ღე­ბე­ბი 5 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. ძი­რი­თა­დად სულ იქ, პრა­ღა­ში ვი­ყა­ვით და ცოტა ხანს - ვე­ნა­ში. ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად იქ მარ­ტოს მო­მი­წია ცხოვ­რე­ბამ. არ მე­გო­ნა, ასე კარ­გად თუ შევ­ძლებ­დი. უკვე 19 წლის ვი­ყა­ვი და მარ­ტოს კი­დე­ვაც უნდა შემ­ძლე­ბო­და სირ­თუ­ლე­ე­ბის­თვის თავი გა­მერ­თვა. ქარ­თვე­ლე­ბი ერთ კორ­პუს­ში, ერ­თმა­ნეთ­თან ახ­ლოს ვცხოვ­რობ­დით, მაგ­რამ ოთახ­ში მარ­ტო ვი­ყა­ვი და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ჩემს თავ­ზე თვი­თონ ვი­ღებ­დი.

- მე­გობ­რე­ბი ალ­ბათ, გგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დნენ, ხომ?

- მე­გობ­რე­ბი გვერ­დში მედგნენ. ახ­ლაც გვერ­დში მიდ­გას ყვე­ლა, ეს უდი­დეს ძა­ლას მაძ­ლევს. უსაყ­ვარ­ლე­სია თი­თო­ე­უ­ლი. ასეთ გა­რე­მოც­ვა­ში ყოფ­ნა სა­სი­ა­მოვ­ნოა.

- ამ ეტაპ­ზე რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- გა­და­ღე­ბე­ბის და­წყე­ბამ­დე, მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა პა­ტა­რა ბიზ­ნე­სი და­ვი­წყეთ, ცოტა სხვა­ნა­ი­რი სა­რეკ­ლა­მო კომ­პა­ნი­ის იდეა გვქონ­და, თა­ვის სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ექ­ტე­ბით. საქ­მე ავა­წყეთ და ზუს­ტად მა­შინ მო­მი­წია გა­და­ღე­ბა­ზე წას­ვლამ. იქი­დან ონ­ლა­ი­ნაც ვმუ­შა­ობ­დი. ახ­ლაც ჩარ­თუ­ლე­ბი ვართ, ვნა­ხოთ, რო­გორ წავა ჩვე­ნი საქ­მე.

უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ბიზ­ნე­სის გან­ხრით ვსწავ­ლობ. ამ კუ­თხით სწავ­ლის და­წყე­ბაც იმ პე­რი­ოდს უკავ­შირ­დე­ბა, ჯერ რომ არ ვი­ცო­დი, რა მინ­დო­და და რას რო­გორ გა­ვა­კე­თებ­დი. ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ზე შემ­თხვე­ვით აღ­მოვ­ჩნდი...

- თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში არ გინ­დო­დათ სწავ­ლა?

- მა­ნამ­დეც ვფიქ­რობ­დი და ახ­ლაც ვფიქ­რობ, შე­იძ­ლე­ბა, "თე­ატ­რა­ლურ­ში“ გა­და­ვი­დე კი­დეც. რო­გორც გი­თხა­რით, ბევ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვეც­ნო­ბი, ვაკ­ვირ­დე­ბი რა­ღა­ცებს. ამა­სო­ბა­ში ვფიქ­რობ, უფრო კარ­გად აღ­მო­ვა­ჩენ სა­კუ­თარ თავ­ში გარ­კვე­ულ უნა­რებს.

- გა­ვიხ­სე­ნოთ "ჩცდ“ და როლი, რო­მე­ლიც იქ 14 წლის ასაკ­ში ითა­მა­შეთ...

- სულ 5 სე­რი­ა­ში მო­მი­წია თა­მა­ში. ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი ბავ­შვთა სახ­ლში ცხოვ­რობ­და. პარტნი­ო­რი ძი­რი­თა­დად ტასო იყო... კარ­გად მახ­სოვს ეგ პე­რი­ო­დი. თან "ჩცდ“ ჩვენ­თან ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლი იყო და დღემ­დე ასეა. მომ­წონ­და, რომ ვუ­ყუ­რებ­დი და მინ­დო­და მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

ერთხე­ლაც ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ რა­ღაც სხვა ფილ­მის კას­ტინგზე დაგ­ვი­რე­კა. სინ­ჯი ჩავ­წე­რეთ. გა­მოს­ვლი­სას რა­ღაც ოთა­ხი და­ვი­ნა­ხე, აქ რას წე­რენ-მეთ­ქი? - ვი­კი­თხე, "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­სო“. აუ რა კარ­გია, მეც მინ­და მაგ სე­რი­ალ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა რომ ვცა­დო-მეთ­ქი, - ასე პირ­და­პირ ვუ­თხა­რი. ეკა მჟავ­ნა­ძემ შე­მომ­ხე­და და "და­ქა­ლებ­ში“ რა­ღაც როლ­ზე და­მი­ნა­ხა. ჩავ­წე­რეთ, მაგ­რამ არ მე­გო­ნა, თუ და­მამ­ტკი­ცებ­დნენ. სი­ხა­რუ­ლის­გან ლა­მის გავ­გიჟ­დი.

- ქეთა ორ­ბე­ლა­ძეს­თან, ტა­სოს რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელ­თან გაქვთ ახლა ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- უკარ­გე­სი ბავ­შვია, კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი, ხა­ლი­სი­ა­ნი, კე­თი­ლი, კარ­გი პარტნი­ო­რი იყო სე­რი­ალ­ში. მის­მა გმირ­მა ჩემი გმი­რის­თვის საკ­მა­ოდ რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ბევ­რი რამ გა­ა­კე­თა. ცდი­ლობ­და ჩემს გა­ხა­რე­ბას. კარ­გად მახ­სოვს, ქე­თას­თან ერ­თად სე­რი­ალ­ში თა­მა­ში. მას­თან ყო­ველ­დღი­უ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მაქვს, მაგ­რამ ვიც­ნობ და მი­ხა­რია, რომ ვიც­ნობ.

- ან­დრო, ცნო­ბი­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი ოჯა­ხი­დან ხართ. დედა სოფო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძეა, დე­ი­დე­ბი - თამ­რი­კო, თი­ნი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე­ე­ბი. თქვენს ოჯახ­ში ყვე­ლა მღე­რის. ალ­ბათ, თქვენც მღე­რით. ეს ოჯა­ხი თქვენ­თვის რას ნიშ­ნავს?

- ბავ­შვო­ბის მერე სიმ­ღე­რა არ მიც­დია, სა­მო­მავ­ლოდ, არ ვიცი, სიმ­ღე­რას მოვ­კი­დებ თუ არა ხელს. ხომ ვამ­ბობ, ახლა კვლე­ვა-ძი­ე­ბის პრო­ცე­სი მაქვს.

ჩემ­თვის ეს ოჯა­ხი ყვე­ლა­ზე დიდი გან­ძია, რაც შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს ჰქონ­დეს. ბავ­შვო­ბი­დან მას სა­ოც­რად კარ­გი ამ­ბე­ბი უკავ­შირ­დე­ბა. მუ­სი­კის გარ­და, ასეთ ადა­მი­ა­ნებ­თან ცხოვ­რე­ბა სა­სი­ა­მოვ­ნო­ზე მე­ტია და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­საც ვგრძნობ...

მე და ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბი ზა­ფხუ­ლო­ბით სა­გუ­რა­მო­ში ვიზ­რდე­ბო­დით. ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვიკ­რი­ბე­ბო­დით, სამი დის ოჯა­ხი იქ ვი­ყა­ვით. ეს იყო ყვე­ლა­ზე დიდი სი­ხა­რუ­ლი ყვე­ლა ჩვენ­გა­ნის­თვის. დიდი ჟრი­ა­მუ­ლი ტრი­ა­ლებ­და. მყავს და კატო ჯა­ფა­რი­ძე, რო­მე­ლიც ექი­მია, კი­ნო­ში თა­მა­შის გა­მოც­დი­ლე­ბა მა­საც აქვს. ამ­ბობს, შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა რომ იყოს, უარს არც ახლა ვი­ტყვიო...

- ბო­ლოს "ნე­ტფ­ლიქსში“ ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რომ აღ­მოჩ­ნდით, ამ ყვე­ლა­ფერს რო­გორ აფა­სებთ?

- ამას ვერც კი წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, ოც­ნე­ბაც არ შე­იძ­ლე­ბო­და იმა­ზე, რაც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ამ გა­და­ღე­ბე­ბით მოხ­და.... პრა­ღა­ში რომ ვი­ყა­ვით, "ეკა კას­ტის“ წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი თეკ­ლა ჯა­ვა­ხა­ძე გვახ­ლდა. ჩვენ­ზე ჰქონ­და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა აღე­ბუ­ლი. დიდი ჯგუ­ფი ება­რა. მის გა­რე­შე გაგ­ვი­ჭირ­დე­ბო­და. ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე კი აქე­დან ონ­ლა­ინ ერ­თვე­ბო­და, მას ბევ­რი საქ­მე ჰქონ­და და ფი­ზი­კუ­რად წა­მოს­ვლა ვერ მო­ა­ხერ­ხა. თეკ­ლა კარ­გი ადა­მი­ა­ნი, კარ­გი მსა­ხი­ო­ბი და უკარ­გე­სი ხელ­მძღვა­ნე­ლიც აღ­მოჩ­ნდა. პი­რა­დად მე ბევრ რა­მე­ში გვერ­დით და­მიდ­გა. მად­ლო­ბა "ეკა კასტს“, ცალ­კე ეკა მჟა­ვან­ძეს, ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბის­თვის ამ­ხე­ლა რამ შეძ­ლო. მად­ლო­ბა ისევ და ისევ თეკ­ლა ჯა­ვა­ხა­ძეს.