"მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის“ სიის მე­სა­მე ნო­მე­რი ქეთი თუ­რა­ზაშ­ვი­ლი მას შემ­დეგ გახ­და პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი, რაც ლე­ვან იო­სე­ლი­ა­ნი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის პო­ზი­ცი­ა­ზე გა­და­ვი­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­ნამ­დე ვიცე-სპი­კე­რის აპა­რატ­ში მუ­შა­ობ­და, ამ­ბობს, რომ სი­ახ­ლეს­თან შე­გუ­ე­ბა იოლი არ იყო. "ამომ­რჩევ­ლის წი­ნა­შე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას თუ გრძნობ, დე­პუ­ტა­ტო­ბა მარ­ტი­ვი არ არის. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პარ­ლა­მენ­ტში ახლა რთუ­ლი და თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის­თვის არა­ხელ­საყ­რე­ლი პე­რი­ო­დია, არის და­ძა­ბუ­ლო­ბა, პო­ლა­რი­ზა­ცი­ის მა­ღა­ლი ხა­რის­ხი, მაქვს პარ­ლა­მენ­ტის ტრი­ბუ­ნა და უფრო ხმა­მაღ­ლა შე­მიძ­ლია ვი­ლა­პა­რა­კო იმ პრობ­ლე­მებ­ზე, რა­ზეც მა­ნამ­დე ისე­დაც ვმუ­შა­ობ­დი“.

მის­თვის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში მთა­ვა­რი ერ­თგუ­ლე­ბა და კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რე­ბაა და ელო­დე­ბა დროს, რო­დე­საც ერ­თმა­ნე­თის არა­ჯან­სა­ღი კრი­ტი­კა და სი­ძულ­ვი­ლის ენის გა­მო­ყე­ნე­ბა ცუდ ტო­ნად ჩა­ით­ვლე­ბა ქარ­თულ პო­ლი­ტი­კა­ში.

სამი ვა­ჟის პარ­ლა­მენ­ტა­რი დედა და ჟურ­ნა­ლისტ გოგი ახალ­კა­ცის მე­უღ­ლე მის ცხოვ­რე­ბა­ზე, გა­ტა­ცე­ბა­სა და ინო­ვა­ცი­ურ წა­მო­წყე­ბა­ზე ambebi.ge-ს ესა­უბ­რე­ბა:

• "აღარ გავ­ყე­ვი დე­დას, ვერ გავ­ბე­დე“...

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე, მაგ­რამ 6 თა­ო­ბით გო­რე­ლი ვარ. მე-10 კლა­სამ­დე გორ­ში ვცხოვ­რობ­დი და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის­თვის მო­სამ­ზა­დებ­ლად თბი­ლის­ში წა­მო­ვე­დი. მყავს ერთი და, მა­რი­ა­მი. მამა, ალექ­სან­დრე თუ­რა­ზაშ­ვი­ლი ეკო­ნო­მის­ტია, დედა ნინო ხუ­ციშ­ვი­ლი 35 წელი მღე­რო­და შალ­ვა მო­სი­ძის "გო­რის ქალ­თა გუნდში“, მეც ხში­რად დავ­ყავ­დი რე­პე­ტი­ცია-კონ­ცერ­ტებ­ზე და კარ­გად მახ­სოვს ყვე­ლა მათი წარ­მა­ტე­ბა. რო­დე­საც დედა გას­ტო­ლებ­ზე იყო, ვრჩე­ბო­დით დე­დის დე­დას­თან, რო­მელ­საც დი­დე­დას ვე­ძა­ხით, ის დღეს 96 წლი­საა და უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი ადა­მი­ა­ნია ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში.

ასევე დაგაინტერესებთ

10:39 / 19-06-2023

"დავგუგლე და გიორგი გახარია ამომიგდო. ასე "დაგუგლული“ მივედი მასთან" - დეპუტატ ანა ბუჩუკურის ინტერვიუ ოჯახზე, კარიერაზე, პოლიტიკაში წუწუნით მოსვლასა და ოთხფეხა მეგობრებზე

სიმ­ღე­რა მეც მიც­დია, დე­დამ წა­მიყ­ვა­ნა კი­დეც რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე და როცა ჩემი ჯერი მო­ვი­და და შალ­ვამ მი­თხრა, ახლა შენ წაგ­ვიმ­ღე­რეო, შემ­რცხვა და ვუ­თხა­რი, შემ­დეგ რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე-თქო, თუმ­ცა შემ­დეგ აღარ გავ­ყე­ვი დე­დას, ვერ გავ­ბე­დე... მერე ვნა­ნობ­დი.. როცა უკვე წლე­ბის შემ­დეგ ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლი - სან­დრო ლაშ­ხი "ვო­ის­ში“გა­ვი­და და კარ­გად იმ­ღე­რა, ეს სი­ნა­ნუ­ლი სა­დღაც გაქ­რა. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ სან­დროს უყ­ვარს სიმ­ღე­რა და წარ­მა­ტე­ბუ­ლია ამ სფე­რო­ში. შვი­ლებს, სხვა­თა შო­რის, პა­ტა­რო­ბი­დან ვუმ­ღე­რო­დი და როცა სან­დრო პრო­ექ­ტში გა­ვი­და, ბებო ეუბ­ნე­ბო­და, ეს დე­დას დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, ჩვი­ლო­ბი­დან გიმ­ღე­რო­და, ამი­ტომ გაქვს ასე­თი კარ­გი სმე­ნაო. სან­დრომ სიმ­ღე­რა რომ და­ი­წყო, რა­ტომ­ღაც არ მი­თხრა, 6 თვე ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სი იყო. არ ვიცი, რა­ტომ და­მი­მა­ლა... როცა შე­ვი­ტყვე, უზო­მოდ გა­მი­ხარ­და და ამ სფე­რო­ში გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის ხელი შე­ვუ­წყე, ის ახ­ლაც და­დის ვო­კა­ლის­ტთან. როცა "ვო­ის­ში“ გა­და­წყვი­ტა გას­ვლა, მე­ცხრე ცაზე ვი­ყა­ვი, გა­მი­ხარ­და, რომ ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, გა­ბე­და და ხმა ამო­ი­ღო.

• "საყ­ვა­რე­ლი პრო­ფე­სია ვი­პო­ვე“

- როცა პრო­ფე­სია უნდა ამერ­ჩია, სამ­წუ­ხა­როდ, არ იყო ისე­თი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი არ­ჩე­ვა­ნი, რო­გო­რიც დღეს აქვთ ბავ­შვებს. იყო სა­ბან­კო საქ­მე, სა­მე­დი­ცი­ნო ან იუ­რი­დი­უ­ლი. ამ მო­ცე­მუ­ლო­ბი­დან იუ­რი­დი­ულ­ზე გა­დავ­წყვი­ტე ჩა­ბა­რე­ბა. ახლა რომ იმ ასაკ­ში ვიყო, აუ­ცი­ლებ­ლად ავირ­ჩევ­დი ინ­ტე­რი­ე­რის დი­ზა­ინს. იმ­ხა­ნად რთუ­ლი იყო უფა­სო­ზე მოხ­ვედ­რა, იყო დიდი კონ­კურ­სი, მაგ­რამ შევ­ძე­ლი, ჩა­ვა­ბა­რე და და­ვამ­თავ­რე. შემ­დეგ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით გა­ვაგ­რძე­ლე მუ­შა­ო­ბა - უზე­ნა­ეს სა­სა­მარ­თლო­ში და­ვი­წყე სტა­ჟი­ო­რო­ბი­დან, ცოტა დიდ­ხანს, 2 წელი მო­მი­წია ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე დარ­ჩე­ნა, მაგ­რამ არ ვნა­ნობ, ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ მო­სა­მარ­თლე­ებ­თან მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბა. მერე, როცა ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ა­ში პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი და­ვი­წყე, 2005 წელს, შე­კი­თხვაც არ და­მის­ვამს, რა რო­გორ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ა­ში და­ფუძ­ნე­ბის დღი­დან ვი­ყა­ვი, იქ მა­შინ 1000-ზე მეტი ად­ვო­კა­ტი იყო და ყვე­ლას პი­რა­დი საქ­მე ჩემს ხელ­ში იყო, მათ მო­ტი­ვა­ცი­ა­ზე ზრუნ­ვა და ბევ­რი ისე­თი სა­კი­თხი მე­ვა­ლე­ბო­და, რაც, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სე­ბის მარ­თვას და­უ­კავ­შირ­და. მა­შინ არ მქონ­და გა­აზ­რე­ბუ­ლი, რომ ეს საქ­მე თურ­მე მომ­წონ­და, მაგ­რამ მერე როცა მივ­ხვდი, რომ რა­ღა­ცა სხვას ვა­კე­თებ, რა­საც აშ­კა­რად სა­ხე­ლი ჰქვია, გა­ე­როს სკო­ლა­ში გა­ვი­ა­რე ეი­ჩარ-მე­ნე­ჯმენ­ტის კურ­სი (ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სე­ბის მარ­თვის). ამ პე­რი­ოდ­ში, ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმე­დი­დან“ მი­ვი­ღე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა კად­რე­ბის სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სის პო­ზი­ცი­ა­ზე. ეს ჩემ­თვის დიდი გა­მოწ­ვე­ვა იყო, მაგ­რამ მე­ო­რეს მხრივ იყო სა­შუ­ა­ლე­ბა, თუნ­დაც სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის და­მემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ მე ამას შევ­ძლებ­დი. ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში 7 წელი ვი­მუ­შა­ვე. გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი 7-ჯერ შე­იც­ვა­ლა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, 7 სხვა­დას­ხვა კომ­პა­ნი­ა­ში ვი­მუ­შა­ვე-მეთ­ქი, ვამ­ბობ­დი. ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ა­ში პრო­ფე­სი­უ­ლად ძა­ლი­ან გა­ვი­ზარ­დე, დღე­საც ბევ­რი ჩემი მე­გო­ბა­რი მუ­შა­ობს იქ და დღემ­დე მიყ­ვარს. ბევ­რი კომ­პა­ნია და ორ­გა­ნი­ზა­ცია გა­მო­ვი­ა­რე, მათ შო­რის ტე­ლე­ინ­დუსტრია, სა­ცა­ლო გა­ყიდ­ვე­ბი, წარ­მო­ე­ბა, ასე­ვე, ვი­ყა­ვი სა­ჯა­რო სექ­ტორ­შიც და ყვე­ლა ჩემი პო­ზი­ცია უკავ­შირ­დე­ბო­და ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სე­ბის მარ­თვას. ჩემს იუ­რი­დი­ულ მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ზე მთლად უარი რომ არ მეთ­ქვა და არ დავ­შო­რე­ბო­დი, საკ­რე­ბუ­ლო­ში იუ­რი­დი­უ­ლი კო­მი­ტე­ტის სამ­დივ­ნოს ხელ­მძღვა­ნე­ლის პო­ზი­ცი­ას დავ­თან­ხმდი. თუმ­ცა მა­ლე­ვე ისევ HR-ს და­ვუბ­რუნ­დი. საკ­მა­ოდ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბაც და­მიგ­როვ­და ამ სფე­რო­ში.

წელს გა­ვი­ა­რე კა­რი­ე­რის კონ­სულ­ტან­ტის სერ­ტი­ფი­ცი­რე­ბა, ეს ახა­ლი პრო­ფე­სი­აა, ახლა იკი­დებს ფეხს... ასე­ვე, ვარ მე­დი­ა­ტორ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ის წევ­რი და ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ის წევ­რი, თუმ­ცა ად­ვო­კა­ტად არას­დროს მი­მუ­შა­ვია. როცა იუ­რი­დი­ულ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, პირ­ველ კურ­სზე მქონ­და მოვ­ლი­თი სურ­ვი­ლე­ბი - ხან პრო­კუ­რო­რო­ბა, ხა­ნაც მო­სა­მარ­თლე­ო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ მა­ლე­ვე და­ვი­ვი­წყე და ვი­ცო­დი, რომ ვი­მუ­შა­ვებ­დი ბიზ­ნე­სის­თვის და ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბებ­ზე - ეს უფრო მომ­წონ­და. მერე თან­და­თან გა­მო­იკ­ვე­თა, რომ ეი­ჩა­რო­ბა უფრო მი­ზი­დავ­და და მთე­ლი ყუ­რა­დღე­ბა მას­ზე გა­და­ვი­ტა­ნე, თუმ­ცა აქაც ძა­ლი­ან მად­გე­ბო­და ჩემი იუ­რი­დი­უ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა.

• ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ი­დან - პო­ლი­ტი­კა­ში

- პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლამ­დე პირ­ველ სამ­სა­ხურს - ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ას და­ვუბ­რუნ­დი, სას­წავ­ლო ცენ­ტრის დი­რექ­ტო­რის პო­ზი­ცი­ა­ზე, სა­დაც 3 წელი ვი­მუ­შა­ვე. ამ პე­რი­ოდ­ში "მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის­გან“, კონ­კრე­ტუ­ლად კი ლე­ვან იო­სე­ლი­ა­ნის­გან მი­ვი­ღე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა. ლე­ვა­ნი ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლის, სან­დროს ნათ­ლი­აა. მას­თან და მის მე­უღ­ლეს­თან სტუ­დენ­ტო­ბი­დან ვმე­გობ­რობ. ბი­ჭე­ბი (ლე­ვა­ნი და ალე­კო) ერ­თად გა­ვი­ცა­ნი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში 1998 წელს და მას შემ­დეგ ვმე­გობ­რობთ. ად­ვო­კატ­თა ასო­ცი­ა­ცი­ა­ში გა­ნათ­ლე­ბის სფე­რო მე­ბა­რა და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ბევ­რი რამ არ მომ­წონ­და, მა­გა­ლი­თად, ქა­ლე­ბის მი­მართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, ბევ­რის მტკი­ცე­ბა გვჭირ­დე­ბო­და, რა­ტომ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ად­ვო­კა­ტი მსხვერ­პლის მი­მართ სენ­სი­ტი­უ­რი და ა.შ. ვი­ფიქ­რე, რომ მჭირ­დე­ბო­და მეტი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, მა­ღა­ლი ტრი­ბუ­ნა, რათა ასეთ თე­მებ­ზე თვი­თონ მე­სა­უბ­რა. ჩემს შვი­ლებ­საც სულ ვე­უბ­ნე­ბი, რომ რო­დე­საც რა­ღაც არ მოგ­წონთ, იცო­დეთ, რომ თქვენს ნაც­ვლად ამას არა­ვინ შეც­ვლის, თუ გვინ­და რა­ღაც შე­იც­ვა­ლოს, ამ პრო­ცე­სის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი თა­ვად უნდა ვი­ყოთ. ლე­ვან­მა ერთ-ერთ შეხ­ვედ­რა­ზე მი­თხრა, აბა, პო­ლი­ტი­კა­ზეც იფიქ­რეო. ბევ­რი ფიქ­რი არც დამ­ჭირ­ვე­ბია...

ერ­თია, რას გა­ვა­კე­თებ­დი და მე­ო­რე, ვის­თან ერ­თად მო­მი­წევ­და ამ საქ­მის კე­თე­ბა, ანუ ისეთ ადა­მი­ა­ნებ­თან, ვი­საც ვენ­დო­ბი, სა­დაც ყვე­ლა­ფე­რი ღიაა და ხე­ლის­გულ­ზე დევს. ჩემი ნდო­ბა ბი­ჭე­ბის მი­მართ იმ­დე­ნად მა­ღა­ლი იყო, რომ ალ­ბათ ამა­ნაც გა­ნა­პი­რო­ბა ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა. რო­დე­საც "მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი“ პარ­ლა­მენ­ტში შე­ვიდ­ნენ, ლე­ვა­ნი გახ­და ვიცე-სპი­კე­რი და მას სჭირ­დე­ბო­და აპა­რა­ტის უფ­რო­სი. მის­გან მე­ო­რე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა იყო პარ­ლა­მენ­ტში მას­თან გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა მუ­შა­ო­ბა. თით­ქმის 3 წელი ვი­ყა­ვი აპა­რა­ტის უფ­რო­სი, ახლა კი, როცა ლე­ვა­ნი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის პო­ზი­ცი­ა­ზე აირ­ჩი­ეს, მე რო­გორც მისი უფ­ლე­ბა­მო­ნაც­ვლე, ავ­ტო­მა­ტუ­რად გავ­ხდი პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი. არ და­გი­მა­ლავთ და, გან­სა­კუთ­რე­ბით პირ­ვე­ლი დღე­ე­ბი იყო სტრე­სუ­ლი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შო­რი­დან არ მოვ­სულ­ვარ - ვი­ყა­ვი იმა­ვე შე­ნო­ბა­ში, მე და ჩემი აპა­რა­ტი "ბექ­ში“ ვმუ­შა­ობ­დით ყვე­ლა იმ სა­კი­თხზე, რომ­ლე­ბიც ლე­ვან­სა და ალე­კოს სა­ჯა­როდ გა­მოჰ­ქონ­დათ... ამის მი­უ­ხე­და­ვად, ამომ­რჩევ­ლის წი­ნა­შე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას თუ გრძნობ, დე­პუ­ტა­ტო­ბა მარ­ტი­ვი არ არის. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პარ­ლა­მენ­ტში ახლა რთუ­ლი და თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის­თვის არა­ხელ­საყ­რე­ლი პე­რი­ო­დია, არის და­ძა­ბუ­ლო­ბა, პო­ლა­რი­ზა­ცი­ის მა­ღა­ლი ხა­რის­ხი, მაქვს პარ­ლა­მენ­ტის ტრი­ბუ­ნა და უფრო ხმა­მაღ­ლა შე­მიძ­ლია ვი­სა­უბ­რო იმ პრობ­ლე­მებ­ზე, რა­ზეც მა­ნამ­დე ისე­დაც ვმუ­შა­ობ­დი - მა­გა­ლი­თად, სა­პენ­სიო სეს­ხე­ბი, მარ­ტო­ხე­ლა და მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი მშობ­ლე­ბის პრობ­ლე­მე­ბი და ა.შ. მა­ნამ­დე, როცა სად­მე წე­რილს ჩემი სა­ხე­ლით ვაგ­ზავ­ნი­დი, ხში­რად პა­სუ­ხიც არ მიბ­რუნ­დე­ბო­და, ან ის ძალ­ზე შაბ­ლო­ნუ­რი იყო. ახლა, რო­დე­საც რა­მეს ვკი­თხუ­ლობ, ყვე­ლა ვალ­დე­ბუ­ლია ამომ­წუ­რა­ვად მი­პა­სუ­ხოს, ამი­ტომ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვი­ყე­ნებ ტრი­ბუ­ნას სა­ჭირ­ბო­რო­ტო და ჩემ­თვის პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი თე­მე­ბის­თვის.

• "არ მინ­და ჩემ­მა შვი­ლებ­მა და მათ­მა თა­ო­ბამ ამ ქვეყ­ნი­დან წას­ვლა­ზე იფიქ­რონ“

- ჩემ­თვის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში მთა­ვა­რი ერ­თგუ­ლე­ბა და კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რე­ბაა. ვე­ლო­დე­ბი დროს, რო­დე­საც ერ­თმა­ნე­თის არა­ჯან­სა­ღი კრი­ტი­კა და სი­ძულ­ვი­ლის ენის გა­მო­ყე­ნე­ბა ცუდ ტო­ნად ჩა­ით­ვლე­ბა ქარ­თულ პო­ლი­ტი­კა­ში. მჯე­რა, რომ შე­საძ­ლე­ბე­ლია მუ­შა­ო­ბა ოპო­ნენ­ტებ­თა­ნაც და­პი­რი­პი­რე­ბის გა­რე­შე, მით უმე­ტეს მა­შინ, რო­დე­საც მუ­შა­ო­ბის შე­დე­გი, ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე უნდა აი­სა­ხოს. დღეს უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია ყვე­ლას გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა ევ­რო­ინ­ტეგ­რა­ცი­ის პრო­ცე­სის გარ­შე­მო. ასე­ვე, არ შე­იძ­ლე­ბა გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აზ­რის მქო­ნე სა­კუ­თა­რი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის ლან­ძღვა, პი­რი­ქით, მათ­თან მეტი კო­მუ­ნი­კა­ცია და მათი დარ­წმუ­ნე­ბაა სა­ჭი­რო იმა­ში, თუ რა პო­ზი­ტი­უ­რი გავ­ლე­ნა ექ­ნე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს ევ­რო­პას­თან და­ახ­ლო­ე­ბას, რო­გორ აი­სა­ხე­ბა ეს ქვეყ­ნის ეკო­ნო­მი­კა­ზე, ჯან­დაც­ვი­სა თუ გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მა­ზე. ასე­ვე, ხში­რი კო­მუ­ნი­კა­ცი­ით უნდა ავუხ­სნათ ჩვენ ზო­გი­ერთ მო­ქა­ლა­ქეს, რა საფრ­თხე­ებს შე­ი­ცავს რუ­სეთ­თან "ჩა­ხუ­ტე­ბა“. მიყ­ვარს სა­ქარ­თვე­ლო და არ მინ­და ჩემ­მა შვი­ლებ­მა და მათ­მა თა­ო­ბამ ამ ქვეყ­ნი­დან წას­ვლა­ზე იფიქ­რონ. მინ­და მთე­ლი მათი რე­სურ­სი ამ ქვე­ყა­ნას გა­მო­ად­გეს, მინ­და აქ შეძ­ლონ რე­ა­ლი­ზე­ბა და აქ იყ­ვნენ წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი. სა­სე­ირ­ნოდ, სა­დაც უნ­დათ იქ ია­რონ.

• "მე­უღ­ლე ხუმ­რო­ბით მე­კი­თხე­ბა ხოლ­მე, კონ­სტი­ტუ­ცი­უ­რი სიმ­შვი­დის გა­რან­ტი ხომ ვარ შენ­თვი­სო“

- სამი ვაჟი მყავს - სან­დრო 22 წლი­საა, გი­ორ­გი - 19-ის ხდე­ბა ივ­ნის­ში და პა­ტა­რა, თემო - 8 წლის. დედა პა­ტა­რა ასაკ­ში გავ­ხდი, 20 წლი­საც არ ვი­ყა­ვი. უფ­რო­სი ვა­ჟე­ბი პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან მყავს, მე­სა­მე - გი­ორ­გი ახალ­კაც­თან შე­მე­ძი­ნა. გოგი ყო­ფი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი და მა­თე­მა­ტი­კო­სია.

სა­მი­ვე შვი­ლი ერ­თად იზ­რდე­ბა, რა თქმა უნდა, ჩვენ­თან. ერ­თად ყოფ­ნის პირ­ვე­ლი დღი­დან გოგი ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა, უფ­რო­სი ბი­ჭე­ბის გაზ­რდა ასე არ გა­მი­მარ­ტივ­დე­ბო­და, რომ არა მისი გვერ­დში დგო­მა. შვი­ლე­ბი თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბი ხდე­ბოდ­ნენ, რო­დე­საც ერ­თად ყოფ­ნა გა­დავ­წყვი­ტეთ, გო­გის ჩარ­თუ­ლო­ბა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, ბი­ჭებ­ზე დიდი ამა­გი და გავ­ლე­ნა აქვს. მე­უღ­ლე ხუმ­რო­ბით მე­კი­თხე­ბა ხოლ­მე, კონ­სტი­ტუ­ცი­უ­რი სიმ­შვი­დის გა­რან­ტი ხომ ვარ შენ­თვი­სო. მხარ­ში მიდ­გას და ყვე­ლა­ნა­ი­რად მაძ­ლი­ე­რებს. ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო ჩემ ცხოვ­რე­ბა­ში გო­გის დედა, რო­მე­ლიც სამ­წუ­ხა­როდ, დღეს ჩვენ­თან აღარ არის. ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში, რაც ბავ­შვებს უკავ­შირ­დე­ბა, აქ­ტი­უ­რად არი­ან ჩარ­თუ­ლე­ბი და გვეხ­მა­რე­ბი­ან რო­გორც ჩემი მშობ­ლე­ბი, ასე­ვე გო­გის მამა და მა­მი­და.

• "ამ დროს ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის ვი­კარ­გე­ბი“

- მაქვს სხვადსახ­ვა გა­ტა­ცე­ბა - ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ყვა­ვი­ლე­ბი და უქმე დღე­ებ­ში, კარგ ამინ­დებ­ში აი­ვან­ზე თუ გავ­დი­ვარ, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის ვი­კარ­გე­ბი. ჩემი აი­ვა­ნი დიდი არაა, მაგ­რამ ყვა­ვი­ლე­ბით სავ­სეა. ახლა ვარ­დის ნერ­გე­ბის შეკ­ვე­თა მი­ვე­ცი და აგა­რაკ­ზე ვა­პი­რებ გა­ვა­ხა­რო. 40 წელ­ზე მე­ტია, რაც აგა­რა­კი გვაქვს ატე­ნის სი­ო­ნი­დან 20 კმ-ში, სო­ფელ ბი­ის­ში. ეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ად­გი­ლი, დე­დის მა­მამ, პაპა ედი­კომ მო­ძებ­ნა. იქ­ვეა მდი­ნა­რე, ეზო­შია წყა­რო, 4კმ-ში ჩანჩქე­რი, რო­მე­ლიც ზამ­თარ­ში იყი­ნე­ბა და მთამ­სვლე­ლე­ბი ზედ ადი­ან. ბი­ის­ში არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბუ­ნე­ბაა, ერთ რა­მედ ღირს, როცა იქ ნა­თე­სა­ო­ბა ვიკ­რი­ბე­ბით, ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს აგა­რაკ­ზე ყოფ­ნა.

კი­დევ... ძა­ლი­ან მიყ­ვარს თხი­ლა­მუ­რე­ბით სრი­ა­ლი, გუ­და­უ­რი გვიყ­ვარს ძა­ლი­ან, მაგ­რამ ბავ­შვე­ბი თუ გვახ­ლავს, გან­სა­კუთ­რე­ბით - პა­ტა­რა, ბა­კუ­რი­ანს ვსტუმ­რობთ ხოლ­მე. წელს მე და გოგი მე­გო­ბარ­მა დაგვპა­ტი­ჟა საფ­რან­გე­თის ალ­პებ­ში - ვალ­დი­ზერ­ში ვი­ყა­ვით, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი იყო.

• "ასე და­ვი­წყე ეკო­ლო­გი­ა­ზე ზრუნ­ვა“

- გა­ტა­ცე­ბა­ზე გა­მახ­სენ­და - და­ახ­ლო­ე­ბით წე­ლი­წად­ნა­ხე­ვა­რია, სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო ნარ­ჩე­ნებს ვა­ხა­რის­ხებ და პლას­ტი­კის ბოთ­ლებ­სა და ცე­ლოფ­ნებს ნა­გავ­ში არ ვყრი. ნაჭ­რის პარ­კით დავ­დი­ვარ მა­ღა­ზი­ა­ში და ვცდი­ლობ, ბევ­რი ცე­ლო­ფა­ნი არ და­ვაგ­რო­ვო. რაც გროვ­დე­ბა, იმას ნა­გავ­ში არ ვყრი. თა­ვი­დან სახ­ლში მე­ჯუ­ჯღუ­რე­ბოდ­ნენ, ჩვენ ძლივს ვე­ტე­ვით, ამის ად­გი­ლი არ არი­სო, მაგ­რამ ბო­ლოს მი­ეჩ­ვივ­ნენ. ამ ყვე­ლა­ფერს ვა­ბა­რებ კომ­პა­ნია "ტენე“-ს, სო­ხუ­მის ქ. N4 - ში. ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, როცა ვიცი, რომ ჩემი გა­დაგ­დე­ბუ­ლი პლას­ტი­კის ბოთ­ლი სა­დღაც არ მოხ­ვდე­ბა და გა­რე­მოს არ და­ა­ბინ­ძუ­რებს. ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ჩავ­რთე ამა­ში, ამ თე­მა­ზე ვი­დე­ოც ჩავ­წე­რე და გა­ვავ­რცე­ლე. ახ­ლაც იმ­დე­ნი ბოთ­ლი და ცე­ლო­ფა­ნი და­მიგ­როვ­და, ახა­ლი ვი­დე­ოს ჩა­წე­რა მო­მი­წევს.