წლე­ბის წინ, ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი მისი ცხოვ­რე­ბის ერთ-ერთ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნეს დღეს უნდა შე­ხე­ბო­და, როცა ის ავი­ა­კა­ტას­ტრო­ფი­სას, ფაქ­ტობ­რი­ვად, სრუ­ლი­ად უვ­ნე­ბე­ლი გა­დარ­ჩა. რა თქმა უნდა, ეს ამ­ბა­ვი ვი­ცო­დი, მაგ­რამ თუ ეს დღე 4 აპ­რი­ლი იყო, ამის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია არ მქონ­და. თა­ვის­თა­ვად ისე და­ემ­თხვა, რომ 3 აპ­რილს და­ვუ­რე­კე და შეხ­ვედ­რა­ზე მე­ო­რე დღის­თვის შე­ვუ­თან­ხმდი. ინ­ტერ­ვი­უ­ზე უარს რო­გორ ვი­ტყვი, 4 აპ­რილს ჩემი მე­ო­რე და­ბა­დე­ბის დღე­აო, - მი­თხრა...

ამ სი­ტყვე­ბის ავ­ტო­რი ცნო­ბი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი, სპორ­ტუ­ლი კო­მენ­ტა­ტო­რი, სა­ქარ­თვე­ლოს ებ­რა­ელ­თა მსოფ­ლიო კონ­გრე­სის თა­ნა­თავ­მჯდო­მა­რე და ბევ­რი ტი­ტუ­ლის, რე­გა­ლი­ის პატ­რო­ნი ჯამ­ლეტ ხუ­ხაშ­ვი­ლი გახ­ლდათ, რო­მე­ლიც ხან­გრძლი­ვი ავად­მყო­ფო­ბის შე­დე­გად 2023 წლის 5 აპ­რილს 78 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

• გთა­ვა­ზობთ ამო­ნა­რი­დებს ჩვე­ნი სა­არ­ქი­ვო სტა­ტი­ი­დან:

"1970 წლის 4 აპ­რი­ლი გახ­ლდათ, ზა­პო­რო­ჟი­ე­ში ჩემს ნა­თე­სა­ვებ­თან მი­ვემ­გზავ­რე­ბო­დი (ბი­ძაშ­ვილს შვი­ლი შე­ე­ძი­ნა) რე­ი­სით თბი­ლი­სი-ქუ­თა­ი­სი-როს­ტო­ვი-ზა­პო­რო­ჟიე. ამა­ვე დროს, თბი­ლი­სის "ლო­კო­მო­ტი­ვი" ზა­პო­რო­ჟი­ეს "მე­ტა­ლურგს" ეთა­მა­შე­ბო­და და ვი­ფიქ­რე, თან თა­მაშ­საც და­ვეს­წრე­ბი და რა­დი­ო­სა და გა­ზეთს მატ­ჩის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცი­ა­საც მი­ვაწ­ვდი-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, ჩავ­ჯე­ქი "ილ 14-ში", რო­მელ­საც სულ 28 ად­გი­ლი ჰქონ­და. რე­ი­სის ნო­მე­რი იყო 2903. ეკი­პაჟს საკ­მა­ოდ გა­მოც­დი­ლი პი­ლო­ტი - კოზ­მა ბი­ტი­ე­ვი მე­თა­უ­რობ­და, რო­მე­ლიც იმ რე­ი­სის შემ­დეგ დამ­სა­ხუ­რე­ბულ პენ­სი­ა­ზე მი­დი­ო­და.

თვითმფრი­ნავ­ში ბოლო რიგ­ში, რბილ სა­ვარ­ძლებ­ზე აღ­მოვ­ჩნდი. რად­გა­ნაც ბოლო რიგ­ში გახ­ლდით, ამი­ტომ შევ­ნიშ­ნე, რომ სა­ლონ­ში ბორტგამ­ცი­ლე­ბე­ლი ამო­ვი­და, რო­მე­ლიც ოჯა­ხუ­რი ტრა­გე­დი­ის გამო ჩვენ­თან ერ­თად ვერ მო­დი­ო­და და რა­დისტს ეხ­ვე­წე­ბო­და, იქ­ნებ ჩემი ფუნ­ქცია შე­ი­თავ­სოო. მა­შინ თვითმფრი­ნავ­ში მგზავ­რებს საფ­რენ კან­ფე­ტებს ური­გებ­დნენ, ვი­საც აფ­რე­ნა-დაფ­რე­ნი­სას ყურ­ში უჭერ­და, კან­ფე­ტი მგზავ­რო­ბი­სას ეხ­მა­რე­ბო­და. ჰოდა, ბორტგამ­ცი­ლე­ბე­ლი რა­დისტს ეუბ­ნე­ბო­და, - იქ­ნებ მგზავ­რებს კან­ფე­ტიც და­უ­რი­გო და ზო­გა­დად ყუ­რა­დღე­ბა მი­აქ­ციო, მე ვერ ვიქ­ნე­ბიო. ამ ფაქ­ტის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა იმ წუ­თებ­ში დი­დად არ მი­მიქ­ცე­ვია, მხო­ლოდ მა­შინ გა­მახ­სენ­და, როცა ის უბე­დუ­რე­ბა მოხ­და... ბორტგამ­ცი­ლებ­ლის გა­რე­შე ვიფ­რი­ნეთ, მისი ფუნ­ქცია იმ 22 წლის რა­დის­ტმა შე­ას­რუ­ლა, რო­მელ­საც თა­ვის საქ­მეც ბევ­რი ჰქონ­და და შე­იძ­ლე­ბა, ბო­ლომ­დე ვერც და­ა­რი­გა კან­ფე­ტე­ბი... რო­გორც ჩანს, არც იმას მი­აქ­ცია ყუ­რა­დღე­ბა, რომ მგზავ­რებს ქამ­რე­ბი შე­ეკ­რათ... რო­დე­საც თვითმფრი­ნავს გეზი ზა­პო­რო­ჟი­ის­კენ უნდა აეღო, იქვე აე­რო­პორ­ტში პა­ტა­რა რეს­ტო­რან­ში, კოზ­მა ბი­ტი­ევ­მა ეკი­პა­ჟის წევ­რებ­თან ერ­თად ივახ­შმა და რო­გორც ამ­ბობ­დნენ, ალ­კოჰო­ლის მი­ღე­ბა მეტი მო­უ­ვი­დათ... თვითმფრი­ნა­ვი რომ აფ­რინ­და, უკვე და­ღა­მე­ბუ­ლი იყო. წინა რიგ­ში ჩემი მე­ზო­ბე­ლი, ერთი ქარ­თვე­ლი ებ­რა­ე­ლი კაცი - მიშა იჯდა, რო­მე­ლიც ზა­პო­რო­ჟი­ე­ში "ზა­პო­რო­ჟე­ცის" ძრა­ვის ნა­წი­ლის შე­სა­ძე­ნად მი­დი­ო­და. ვუ­თხა­რი, იქ­ნებ გად­მოჯ­დე უკან და ვი­ლა­პა­რა­კოთ-მეთ­ქი. მი­თხრა, ჩემ­თან ერ­თად მო­დის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ზა­პო­რო­ჟი­ე­ში ასე­ვე ძრა­ვის ნა­წი­ლე­ბის შე­ძე­ნა უნდა. სა­სა­უბ­რო თემა გვაქ­ვსო და არ გად­მო­ვი­და...

რად­გან ნა­თე­სა­ვებ­თან სტუმ­რად მივ­დი­ო­დი, რა­ღაც­ნა­ი­რად მო­ვემ­ზა­დე, ახა­ლი ფეხ­საც­მე­ლი ჩა­ვიც­ვი, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მო­მი­ჭი­რა და გა­ვი­ხა­დე, მერე ჩა­მე­ძი­ნა კი­დეც. ძილ­ში თვითმფრი­ნა­ვის მკვეთ­რი მოძ­რა­ო­ბა ვიგ­რძე­ნი და თვა­ლი გა­ვა­ხი­ლე, ილუ­მი­ნა­ტორ­ში გა­ვი­ხე­დე - თვითმფრი­ნა­ვი სას­წა­უ­ლებ­რი­ვი სის­წრა­ფით ეშ­ვე­ბო­და. ვერ მივ­ხვდი, რა ხდე­ბო­და. გა­მიკ­ვირ­და, მაგ­რამ გაკ­ვირ­ვე­ბა ვე­ღარ მო­ვას­წა­რი, როცა ვიგ­რძე­ნი, რომ თვითმფრი­ნა­ვი მი­წას და­ას­კდა. რამ­დე­ნი­მე წა­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში "ილ 14-მა" ჯერ ირ­ბი­ნა და მერე შუ­ა­ზე გა­ი­ყო, წინა ნა­წი­ლი მთლი­ა­ნად მოს­წყდა... იმ დროს გო­ნე­ბა დავ­კარ­გე. გო­ნე­ბის და­კარ­გვა ალ­ბათ რამ­დე­ნი­მე წამი გაგ­რძელ­და. თვა­ლე­ბი რომ გა­ვა­ხი­ლე, ადა­მი­ა­ნე­ბის გან­წი­რუ­ლი წი­ვილ-კი­ვი­ლი მეს­მო­და. მივ­ხვდი, რა სა­ში­ნე­ლე­ბაც მოხ­და... გარ­შე­მო ყვე­ლა­ფერს მხო­ლოდ მთვა­რე ანა­თებ­და. ბენ­ზი­ნის სუნი მეცა. მივ­ხვდი, იქა­უ­რო­ბა დრო­ზე უნდა და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა, მაგ­რამ ფეხი არ მე­მორ­ჩი­ლე­ბო­და. შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რომ მო­ტე­ხი­ლი მქონ­და. და­ვეყ­რდე­ნი იმას, ვინც უკეთ და­დი­ო­და და გად­მოვ­ხტი ად­გი­ლი­დან, სა­დაც ვი­ჯე­ქი, მაგ­რამ და­ვახ­ტი გარ­დაც­ვლილ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც სამ­წუ­ხა­როდ, ჩემი მე­ზო­ბე­ლი მიშა აღ­მოჩ­ნდა... გული შე­მი­წუხ­და, ამას­თან, უკვე თვითმფრი­ნა­ვის წინა ნა­წი­ლიც და­ვი­ნა­ხე, რო­მე­ლიც ნაგ­ლე­ჯე­ბად იყო ქცე­უ­ლი და მას­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ აზე­ლი­ლი.

რო­გორც მერე გა­ვი­გე, და­ი­ღუ­პა პა­ტა­რა ბავ­შვიც... 33 კა­ცი­დან მხო­ლოდ 8 გა­დავ­რჩით... თვითმფრი­ნა­ვი მოხ­ნულ მი­წა­ზე და­ვარ­და და ამორ­ტი­ზა­ტო­რო­ბა ხნუ­ლებ­მა გას­წია. ამი­ტომ არ აფეთ­ქდა. მერე ისიც გა­ირ­კვა, რომ თურ­მე რამ­დე­ნი­მე მეტრში, უზარ­მა­ზა­რი ჯერ წყალ­ჩა­უს­ხა­მი, მო­ბე­ტო­ნე­ბუ­ლი წყალ­სა­ცა­ვი იყო. თვითმფრი­ნა­ვი რომ არ გა­ჩე­რე­ბუ­ლი­ყო, ყვე­ლა­ფე­რი იქ დამ­თავ­რდე­ბო­და, ვერც ერთი გა­დავ­რჩე­ბო­დით...

გა­ვი­და დრო, მო­ვი­და მაშ­ვე­ლი რაზ­მი, "სას­წრა­ფო". მე­გო­ნა, რომ იქ ფეხ­მო­ტე­ხი­ლი ვი­დე­ქი და თან, ფეხ­საც­მე­ლი არ მეც­ვა. მაშ­ვე­ლებ­მა იქა­უ­რო­ბას წრე შე­მო­არ­ტყეს, წინ მი­ვი­წევ­დი და ვე­უბ­ნე­ბი, გა­მიშ­ვით, თვითმფრი­ნავ­ში ახა­ლი ფეხ­საც­მე­ლი დამ­რჩა-მეთ­ქი. რომ ვე­ღარ გა­მა­ჩე­რეს, ერთ-ერ­თმა კა­პი­ტან­მა თა­ვის მო­ად­გი­ლეს უთხრა, - ეს გიჟი მო­ა­შო­რეთ აქე­დან, ფეხ­საც­მლის დარ­დი აქვს, არა­და, შე­იძ­ლე­ბა, თვითმფრი­ნა­ვი წუთი წუთ­ზე აფეთ­ქდე­სო... ექი­მებ­მა სა­კა­ცე­ზე დაგ­ვაწ­ვი­ნეს და სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წაგ­ვიყ­ვა­ნეს... იმან მიშ­ვე­ლა, რომ ჩემ გვერ­დით მე­ო­რე სა­ვარ­ძე­ლი ცა­რი­ე­ლი იყო, თან ძა­ლი­ან რბი­ლი სა­ვარ­ძლე­ბი გახ­ლდათ, რომ­ლებ­მაც ამორ­ტი­ზა­ტო­რო­ბა გა­მი­წია...

- ფეხი მარ­თლაც მო­ტე­ხი­ლი გქონ­დათ?

- არა, გაბ­ზა­რუ­ლი... სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ჩემ­თან ერ­თად იწვა თო­მა­ძე, იმ ეკი­პა­ჟის ერთ-ერთი წევ­რი. ბა­ტო­ნი თო­მა­ძე შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, თა­ვი­დან "ასა­წყო­ბი" გახ­და. გვერ­დით პა­ლა­ტა­ში იყო მო­თავ­სე­ბუ­ლი და მახ­სოვს, მისი გან­წი­რუ­ლი ყვი­რი­ლი, - მთლი­ა­ნად და­სა­ხიჩ­რე­ბუ­ლი იყო. სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გრძე­ლი პი­ჟა­მა ჩა­მაც­ვეს, სხვა ზომა არ ჰქონ­დათ, ყა­ვარ­ჯნე­ბით დავ­დი­ო­დი... ჩემს სა­ნა­ხა­ვად ჩა­მო­ვიდ­ნენ: ჩემი ძმა, ბი­ძაშ­ვი­ლი და მისი მე­გობ­რე­ბი. ყა­ვარ­ჯნებ­ზე დაყ­რდნო­ბი­ლი, გრძე­ლი პი­ჟა­მით რომ და­მი­ნა­ხეს, რო­მელ­შიც ფე­ხე­ბი კარ­გად არ მი­ჩან­და, ჩემ­მა ძმამ შე­ი­ცხა­და: - ვა­ი­მე, ფე­ხე­ბი აღარ აქ­ვსო. და­ვუყ­ვი­რე: ნუ გე­ში­ნია, ორი­ვე ფეხი მაქვს-მეთ­ქი. მის სი­ხა­რულს სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და...

თბი­ლის­ში დნეპ­რო­პეტ­როვ­სკი­დან ვბრუნ­დე­ბო­დით. აე­რო­პორ­ტში რომ მი­ვე­დით, ბი­ლე­თე­ბი არ იყო. უფ­როსს ვუ­თხა­რი, რომ ჯამ­ლეტ ხუ­ხაშ­ვი­ლი ვი­ყა­ვი, იმ სა­ბე­დის­წე­რო რე­ი­სი­დან. ყვე­ლა­ნი ფეხ­ზე დად­გნენ: სა­ჰა­ე­რო გმი­რი გვეს­ტუმ­რაო! თვითმფრი­ნავ­ში უბი­ლე­თოდ შეგ­ვიშ­ვეს (მა­შინ ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი მო­დი­ო­და). ოღონდ, ფეხ­ზე ვი­დე­ქით... წინ, ეკი­პაჟ­თან ახ­ლოს. თვითმფრი­ნა­ვი თბი­ლისს რომ მო­უ­ახ­ლოვ­და, უეც­რად რა­დის­ტის ყვი­რი­ლი გა­ვი­გო­ნე: არ დაჯ­დეთ, სას­წრა­ფოდ მო­აბ­რუ­ნეთ თვითმფრი­ნა­ვი, ჭექა-ქუ­ხი­ლია, ავ­ფეთ­ქდე­ბი­თო. შე­მო­აბ­რუ­ნეს და მინ­დორ­ში დას­ვეს... იქ 6 სა­ა­თი ვი­ყა­ვით, სა­ი­და­ნაც რო­გორც იქნა, თბი­ლის­ში გად­მოვფრინ­დით. ასე დას­რულ­და ჩემი სა­ო­ცა­რი მგზავრობა...

იმ უბე­დუ­რე­ბი­დან, რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ, მიშა ქორ­ქი­ას მა­მის გას­ვე­ნე­ბა­ში გახ­ლდით და მი­შამ ერთი ნა­ი­ა­რე­ვი კაცი გა­მაც­ნო და მი­თხრა - ესეც შენ­სა­ვით ავი­ა­კა­ტას­ტრო­ფი­სას გა­დარ­ჩაო. რო­დე­საც ვკი­თხე: სად მოხ­და ავი­ა­კა­ტას­ტრო­ფა-მეთ­ქი, ზა­პო­რო­ჟი­ე­შიო. ეს ის თო­მა­ძე გახ­ლდათ, ეკი­პა­ჟის წევ­რი, რო­მე­ლიც იმ ღა­მით ჩემ გვერ­დით პა­ლა­ტა­ში მო­ა­თავ­სეს... რად­გა­ნაც ეს ამ­ბა­ვი 4 აპ­რილს მოხ­და, რამ­დე­ნი­მე წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­ბა­დე­ბის დღეს 4-ში ვიხ­დი­დი. არა­და, 13 აპ­რილს ვარ და­ბა­დე­ბუ­ლი...

- წლე­ბის შემ­დეგ, ამ გან­საც­დელს რო­გორ შე­ა­ფა­სებთ? რა იყო ის თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- გან­საც­დე­ლი ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი მქო­ნია: 1975 წელს სა­ში­ნელ ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფა­ში მოვ­ყე­ვი... იქაც საღ­სა­ლა­მა­თი გა­დავ­რჩი... 60-იან წლებ­ში დიდ ჩხუბ­ში მოვ­ხვდი, თავ­ში ავ­ტო­მა­ტის კონ­და­ხი ჩა­მარ­ტყეს, და­ვე­ცი და ბორ­დი­უ­რის კი­დეს თავი და­ვარ­ტყი. კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი მქონ­და. არა­მი­ან­ცის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ვმკურ­ნა­ლობ­დი. იმის შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბა თა­ვი­დან და­ვი­წყე. ლა­პა­რა­კიც კი თა­ვი­დან ვის­წავ­ლე. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ალ­ბათ იღ­ბა­ლია... ზოგ­ჯერ ადა­მი­ა­ნი 20-სან­ტი­მეტ­რი­ა­ნი სი­მაღ­ლი­დან ჩა­მო­ვარ­დე­ბა, თავს და­არ­ტყამს და ცხოვ­რე­ბას და­ას­რუ­ლებს...

- ის ავი­ა­კა­ტას­ტრო­ფა თქვენ­თვის არ იყო გაკ­ვე­თი­ლი?

- თუ ასე იყო, მა­შინ თვითმფრი­ნავ­ში აღარ უნდა დავ­მჯდა­რი­ყა­ვი... იმ სა­ში­ნე­ლე­ბის შემ­დეგ შიში აღარ მაქვს. რომ მი­რე­კა­ვენ და მე­კი­თხე­ბი­ან - ჯამ­ლეტ, რო­გორ ხარ? ვე­უბ­ნე­ბი - სპორ­ტუ­ლად! "შიში ვერ იხ­სნის სიკ­ვდილ­სა, ცუ­დია დაღ­რე­ჯი­ლო­ბა"... მძი­მე გან­საც­დე­ლის დროს, რო­გორც ჩანს, ღმერ­თი გაძ­ლევს ძა­ლას და გა­ნი­ჭებს ზედ­მე­ტი თმე­ნის უნარს. მოკ­ლედ, ცხოვ­რე­ბა­ში იღ­ბა­ლია სა­ჭი­რო“...

• იღ­ბა­ლია ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რიო, ამ­ბობ­და და სამ­ჯერ სიკ­ვდილს გა­დარ­ჩე­ნილ ადა­მი­ანს არც ისე დიდი ხნის წინ ჯან­მრთე­ლო­ბის მძი­მე პრობ­ლე­მის შე­ექ­მნა - უიშ­ვი­ა­თე­სი დი­აგ­ნო­ზი და­უს­ვეს: ლიმ­ფო­მა თვა­ლის ფსკერ­ზე. მკურ­ნა­ლო­ბის კურ­სი ის­რა­ელ­ში გა­ი­ა­რა, მკურ­ნა­ლო­ბას სა­ქარ­თვე­ლო­შიც აგ­რძე­ლებ­და. მხნედ იყო და ცდი­ლობ­და, ყვე­ლა პრობ­ლე­მას გამ­კლა­ვე­ბო­და.

"ფაქ­ტობ­რი­ვად, მთე­ლი წლის მკურ­ნა­ლო­ბა ის­რა­ელ­ში გა­ვი­ა­რე. თვა­ლის ფსკერ­ზე 25 ქი­მია გა­მი­კე­თეს, ეს მთე­ლი წლის კურ­სია. ამ 25-მა ქი­მი­ამ, რო­მე­ლიც ნემ­სით შე­მიყ­ვა­ნეს თვალ­ში, თა­ვი­სი საქ­მე გა­ა­კე­თა. მერე ორი ათა­სი ფოტო გა­და­ი­ღეს, ყვე­ლა­ნა­ი­რი გა­მოკ­ვლე­ვა ჩა­მი­ტა­რეს და ნა­ხეს, რომ სიმ­სივ­ნუ­რი სივ­რცე შე­კუმ­შუ­ლი იყო. ანუ, ქი­მი­ამ სიმ­სივ­ნუ­რი სივ­რცე უკუ­აქ­ცია, მაგ­რამ მერე მცი­რე­ო­დე­ნი გა­უ­გებ­რო­ბა წარ­მო­იშ­ვა და ისევ ქი­მი­ა­ზე გა­და­ვიდ­ნენ. ისევ მი­ხე­დეს და მო­უ­ა­რეს. ყვე­ლა­ფე­რი უმაღ­ლე­სი რან­გის ექი­მებ­მა გა­მი­კე­თეს. ის­რა­ელ­ში უძ­ლი­ე­რე­სი ექი­მის პრო­ტო­კო­ლით ვმკურ­ნა­ლობ­დი, რომ პრო­ცე­სი ბო­ლომ­დე მი­მეყ­ვა­ნა. ახლა უკვე აქ, თბი­ლის­ში ვაგ­რძე­ლებ მკურ­ნა­ლო­ბას. მე მა­ინც ვიბ­რძვი. ქი­მი­ას ვებ­რძვი, ბო­ტა­ნი­კა­საც და ფი­ზი­კა­საც..." - ხუმ­რობ­და თა­ვი­სე­ბუ­რად ჟურ­ნალ "თბი­ლი­სე­ლებ­თან"...

"ორი კვი­რაც არ გა­სუ­ლა, ჩემო ჯამ­ლეტ... რო­გორ გა­გე­ხარ­და ჩემი ნახ­ვა, ისე ალა­პა­რაკ­დი, რითი გე­სი­ა­მოვ­ნე­ბი­ნათ შენ და ევას აღარ იცო­დით. ნუთუ ბოლო შეხ­ვედ­რა უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, ჩვე­ნო უფ­რო­სო ძმაო?! ნა­თელ­ში იყოს შენი ერ­თგუ­ლი სული, ჩემო ჯამ­ლეტ! ჩვენ კი სა­ნამ ვიქ­ნე­ბით, ვერ და­გი­ვი­წყებთ!" - და­წე­რა მუ­სი­კოს­მა მო­რის ჯა­ნაშ­ვილ­მა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და გა­მო­აქ­ვეყ­ნა ბა­ტო­ნი ჯამ­ლე­ტის ერთ-ერთ ბოლო ფოტო.

• ambebi.ge მწუ­ხა­რე­ბას გა­მოთ­ქვამს ჯამ­ლეტ ხუ­ხაშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო და სამ­ძი­მარს უცხა­დებს მის ოჯახს, ახ­ლობ­ლებ­სა და კო­ლე­გებს

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• "არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა მისი უდი­დე­სი ამა­გი, სიყ­ვა­რუ­ლი, თავ­და­დე­ბა ჩემ­და­მი" - გი­ორ­გი შერ­მა­დი­ნი ჯამ­ლეტ ხუ­ხაშ­ვილს ეთხო­ვე­ბა