"მახსოვს, როცა ზაზას ეს ამბავი ვუთხარი, ჩაიკეცა" - ორი მსახიობის ოჯახური იდილია, რომელმაც წლებს გაუძლო და 18 წლის შემდეგ შეძენილი შვილი: ანკა დედის ასლია
31 მარტს თეატრალურმა სამყარომ გვერდში მდგომი ადამიანი დაკარგა. ზაზა მიქაშავიძე თუმანიშვილის თეატრის ერთ-ერთი დამფუძნებელი და მოამაგე იყო.
ზაზა მიქაშავიძისთვის თეატრი და ზოგადად, ეს სამყარო იყო ყველაფერი, მის გარეშე ცხოვრება ვერც წარმოედგინა. ცნობილია, რომ ბატონი ზაზა მსახიობ ნინელი ჭანკვეტაძის მეუღლე გახლდათ და ამ სამსახიობო წყვილს თეატრის შემოქმედებით ცხოვრებაში უდიდესი წვლილი მიუძღვის.
ერთმანეთი სწორედ თეატრში გაიცნეს, სცენაზე გათამაშებული სიყვარული ცხოვრებაშიც გაგრძელდა და ოჯახური იდილია წლებს ითვლის.
"ჩემი ოჯახი თეატრალურია, ჩემი მეუღლე ზაზა მიქაშავიძეც მსახიობია. ბევრ სპექტაკლში სცენაზე ერთად ვდგავართ და ვთამაშობთ... მიხეილ თუმანიშვილის მოსწავლე ვარ. ბატონი მიშა იყო გურუ, ძალიან დიდი პედაგოგი, დიდი რეჟისორი. მას ძალიან უყვარდა თავისი საქმე და ცდილობდა, ჩვენც ასევე გვყვარებოდა. ის რომ არ ყოფილიყო, მე მსახიობი არ ვიქნებოდი. ჩემი მეუღლეც ბატონი მიშას მოწაფე იყო. ჩემთვის თუმანიშვილის სახელობის თეატრი არის ყველაფერი“, - ამბობდა ნინელი ჭანკვეტაძე ერთ-ერთ ინტერვიუში.
ცნობილია, რომ წყვილს 18 წელი შვილი არ უჩნდებოდა. როგორც ნინელი ერთ-ერთ ინტერვიუში ამბობდა, ეს მათი ცხოვრების დიდი გამოცდა იყო, რომელსაც გაუძლეს. 18 წლის შემდეგ გაჩნდა ანკა, რომელიც დედის ასლია. ნინელი ჭანკვეტაძემ პირველი შვილი 40 წლის ასაკში გააჩინა.
ნინელი ჭანკვეტაძე: (ინტერვიუ აქრივიდან - GDS)
- 18 წელი არ გვყავდა შვილი, ეს ძალიან დიდი დროა მოლოდინისთვის. ეს იყო სასწაული ჩემი ოჯახისთვის, მეუღლისთვის, ოჯახისთვის, აღმოჩნდა რომ უამრავი ადამიანი გვიჭერდა მხარს მთელ საქართველოში. არასოდეს იმედი არ დამიკარგავს. იყო საუბარი შვილის აყვანაზეც, ახლობლები ზრუნავდნენ ძალიან, მაგრამ მე მადლიერი ვარ ჩემი მეუღლის, დედამთილის, რომელსაც დღესაც დედას ვეძახი, მულის, არჩევანი მე მქონდა, მე უნდა გადამეწყვიტა, როგორ მოვიქცეოდი.
თავიდანვე ვთქვი, რომ თუ იქნება, იქნება ჩემი, თუ არადა ესეც ჩემი ჯვარია, რომელსაც ვატარებ. მყავს ძმის შვილები, დის შვილი, მულის შვილები და ეს ბავშვებიც ჩემია. ეს ჩვენი სიხარული და სატკივარი ერთად გასავლელი იყო. ამან უფრო დაგვაახლოვა. ამიტომ ვემადლიერები მე მათ, რომ ზეწოლა რომ ყოფილიყო, ალბათ, რაღაც გაფუჭდებოდა, რასაც ვერ გამოვასწორებდი.
18 წლის შემდეგ როდესაც გამოვაცხადე, რომ ეხოზე მივდიოდი, მახსოვს ზაზამ ისეთი თვალებით შემომხედა, არასოდეს დამავიწყდება. ეს იყო სიბრალულიც, თანაგრძნობაც, ვერ შემეწინააღმდეგა.
ჩემი მეგობრები მომყვებოდნენ, ნინო სუხიშვილი და მარინა გელაშვილი, ისინიც ფიქრობდნენ, ალბათ, რაღაც უბედურება სჭირს და გვერდში დავუდგებითო. ბევრი ნიშანი მაძლევდა იმედს, რომ ორსულად ვიყავი. დავიწყე ჭამა, მქონდა რაღაც შეგრძნებები. როდესაც აღმოჩნდა, რომ ორსულად ვიყავი, ვკიოდით სამივე. გამაჩერეს, ჯერ პატარაა ნაყოფი, თუ ძალიან იკივლებთ, შეიძლება რამე დაგემართოთო. მახსოვს როგორ ვისრუტავდი ამ ცრემლებს. იმ დღეს უნდა მეთამაშა მიშა თუმანიშვილის ბოლო სპექტაკლი „ამფიტრიონი“, ბატონი მიშა ერთი წლის გარდაცვლილი იყო.
როდესაც მითხრეს, რომ ორსულად ვიყავი, გადავწყვიტე, რომ თეატრში არასოდეს დავბრუნდებოდი, ეს ისეთი რამე მოხდა ჩემს ცხოვრებაში, რომ ყველაფერს თავს დავანებებდი. რეპეტიცია გავაცდინე, რამაც დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია თეატრში. იქ უკვე საუბრობდნენ, რომ ალბათ ნინელის რამე სჭირსო. აქვე არ უნდა მეთქვა ეს ამბავი არსად, იმდენად პატარა იყო ნაყოფი, შეიძლება ყველაფერი ასე არ დასრულებულიყო.
თეატრში რომ შევედი, ზაზა მელოდებოდა და როდესაც ვუთხარი, მახსოვს, ჩაიკეცა, კიბეზე საცოდავად დაჯდა. შემდეგი პრობლემა იყო, რომ სპექტაკლი არ უნდა მეთამაშა. თან არ გვინდოდა ამის თქმა. გოგა მარგველაშვილი იყო სამხატვრო ხელმძღვანელი, შევედი და ვუთხარი, გოგა, ასეთი სიტუაციაა და სპექტაკლს ვერ ვითამაშებ-თქო. მითხრა, სულ დავხუროთ სპექტაკლი, ოღონდ შენ კარგად იყავიო.
თეატრში ყველა შეშინებული მიყურებდა, ეგონათ რაღაც უბედურება მჭირდა. შემხვდა რუსუდან ბოლქვაძე, ჩვენ ერთ საგრიმიოროში ვიყავით წლები, მას ვუთხარი, შემდეგ იყო მზია, რომელსაც გავუმხილე ეს ამბავი და ისე გამოვიდა, რომ ჩემი მშობლების, დედამთილის და მულის გარდა მთელმა თბილისმა იცოდა. ეს ამბავი ერთი კვირა გრძელდებოდა. კვირის თავზე ჩემს მულს ახლობელმა დაურეკა, მარინა, გილოცავ ამ სასიხარულო ამბავსო. გამოლანძღა, აღარ მოეშვებით ამ ამბავს, რა თქვენი საქმეაო, როგორ შეიძლება ადამიანზე ასეთი რაღაც მოიფიქროთო. მეორე შემთხვევა იყო, რომ მამაჩემს თაზო თოლორაია შეხვდა ქუჩაში და უთხრა, ძია ნოდარ, გილოცავ, კაცი კინაღამ ცუდად გახდა ქუჩაში.
პირველივე დღეს ღრმა ფეხმძიმე გავხდი. წამოვკოტრიალდი საწოლზე და გამოვაცხადე, რაც მინდოდა. შემხვდა არაჩვეულებრივი გინეკოლოგი ცია მერაბიშვილი, რომელმაც მამშობიარა კიდეც, ეს ჩემი გადაწყვეტილება იყო, რომ ქალი ყოფილიყო. მეუბნებოდნენ, ასეთ სიტუაციაში ქალი როგორ შეიძლებაო, მაგრამ ვთქვი და სიტყვას არ გადავსულვარ. მადლიერი ვარ მისი, დავპირდი, ყოველ წელს მოვიყვან ჩემ ქალიშვილს - მეთქი და ვეღარ მოვახერხე. როდესაც ვკითხე, ახლა რა გავაკეთო, მითხრა, ნინელი, გააკეთე ის, რაც მთელი ცხოვრება გინდოდა და ვერ აკეთებდი.
ეს იყო ძილი, კითხვა, ჭამა, არაფრის კეთება. აბსოლუტური ნებივრობა, რისი საშუალებაც მე არასოდეს მქონია. როდესაც ვკითხე, ბევრი უნდა ვიარო? მითხრა, გსიამოვნებს იარე, არ გსიამოვნებს, დაჯექი სკამზე და ისუნთქე სუფთა ჰაერი. ეს იყო ნეტარების ცხრა თვე. ანა რომ დაიბადა, ორი თვე პირის დაბანის პროცესიც არ მახსოვს. არ მეძინა, სუნთქავს, არ სუნთქავს, სულ თავზე ვედექი.
ორსულობა - ეს იყო ძალიან დიდი სტრესი, მაგრამ სიხარულისგან გამოწვეული. ამ ფონზე გამიჩნდა ბულემია, ძალიან გავსუქდი. ქალბატონი სოფიკო ჭიაურელი მეუბნებოდა, რას მოვესწარი, შენ ხარ სოფიკო ჭიაურელი და მე ნინელი ჭანკვეტაძეო. მეცვა ეკა მამალაძის შვილის ფეხსაცმელი 42 ზომა. იმიტომ რომ ზაზა რომ თეატრში მიდიოდა, ვერ ვიხრებოდი რომ ფეხსაცმელი ჩამეცვა. ტრანსპორტში ვერ ვჯდებოდი, ყველაფერი მაღიზიანებდა და ფეხით დავდიოდი იქვე ეკლესიაში.
ჩუმად მკვებავდნენ ზაზას მეგობრები. ზაზა ამაზე სერიოზულად ნერვიულობდა. მახსოვს ერთხელ მირეკავს მერაბი, ეკა მამალაძის მეუღლე და მეკითხება, წავიდა? - იციან, რომ ზაზა ჭამას მიკრძალავს. - რა მოგიტანო, ხინკალი ამოგიტანო? - ქაბაბიც ამომიტანე, ვეუბნები მე. მეთერთმეტე სართულზე ფეხით ამოდიოდა ხინკლითა და ქაბაბით მერაბ ქუთათელაძე.
მე დაფეთებული დედა ვარ, მაგრამ ზაზა კიდევ უარესია. 19 წლის გოგოს თეფში უნდა დაუდოს, ეს დავუჭრათ, ეს დავუდოთ. კიდევ კარგი გაგვექცა, უკვე ბრემენშია, სწავლობს და იქ ცხოვრობს. ამოჩემებული ჰქონდა, რომ საზღვარგარეთ წასულიყო...