"ჯაბა კი­ევ­ში გა­ვი­ცა­ნი. მა­ნამ­დე მა­მა­მისს, არ­ჩილ ხო­ფე­რი­ას ვიც­ნობ­დი. აფხა­ზე­თის ომის შე­სა­ხებ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს წერ­და. აფხა­ზეთ­შიც იბ­რძო­და და ყველ­გან, სა­დაც სა­ქარ­თვე­ლოს დას­ჭირ­და. ძმა სწო­რედ აფხა­ზეთ­ში და­კარ­გა. უკ­რა­ი­ნა­ში წას­ვლამ­დე შეხ­ვედ­რა ვთხო­ვე, მისი აზრი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ცდი­ლობ­და ჩემ­თვის უკ­რა­ი­ნა­ში წას­ვლა გა­და­ე­ფიქ­რე­ბი­ნა. ბო­ლოს მი­თხრა, ჩემი შვი­ლია იქო, და ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რიც მომ­ცა. კი­ევ­ში, დახ­მა­რე­ბის პუნ­ქტში ვი­ყა­ვი, უცებ ვი­ღაც ორ­მეტ­რი­ა­ნი, ავ­ტო­მა­ტი­ა­ნი ბიჭი შე­მო­ვარ­და, ალე­კოო, ყვი­რო­და. გა­ო­ცე­ბულ­მა შევ­ხე­დე, სი­ცი­ლით მი­თხრა, აჩი­კოს შვი­ლი ვარო. გა­და­ვეხ­ვი­ეთ ერ­თმა­ნეთს, პუ­რიც გავ­ტე­ხეთ. ჯაბა უკ­რა­ი­ნულ და­ნა­ყოფ­ში იყო, მე სა­ერ­თა­შო­რი­სო ლე­გი­ონ­ში მოვ­ხვდი. სულ მი­რე­კავ­და და მკი­თხუ­ლობ­და. გა­ი­გო, რომ ჩემს და­ნა­ყოფ­ში ჯავ­შან­ჟი­ლე­ტე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბა იყო და სა­ჩუქ­რად გა­მო­მიგ­ზავ­ნა. ვინც ომ­შია ნამ­ყო­ფი, იცის, რო­გო­რი სა­ჩუ­ქა­რია ჯავ­შან­ჟი­ლე­ტი. ძა­ლი­ან მა­გა­რი მე­ო­მა­რი იყო, ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ბრძო­ლა სა­დაც არის, იქ და­ი­ღუ­პა. ცრემ­ლებს ვერ ვი­კა­ვებ... ძა­ლი­ან მა­გა­რი, ვაჟ­კა­ცი ბიჭი იყო, მე­თა­უ­რად და­ბა­დე­ბუ­ლი. მე რომ შემ­ხვდა, უკ­რა­ი­ნე­ლი თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბი ახ­ლდნენ, ისე უყუ­რებ­დნენ, რო­გორც ღმერ­თს“, - ასე იხ­სნებს უკ­რა­ი­ნა­ში მებ­რძოლ ჯამ­ბუ­ლათ (ჯაბა) ხო­ფე­რი­ას ალე­კო ელი­საშ­ვი­ლი.

ჯაბა ხო­ფე­რია საბ­რძო­ლო მოქ­მე­დე­ბე­ბი­სას ქი­მი­უ­რი ნივ­თი­ე­რე­ბით მო­ი­წამ­ლა და სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ლან­ჩხუთ­ში, სო­ფელ გვიმ­ბა­ლა­ურ­ში, მე­ო­მა­რი ბი­ძის, აფხა­ზე­თის ომში გმი­რუ­ლად და­ცე­მული ჯამ­ბუ­ლათ ხო­ფე­რი­ას გვერ­დით, სამ­ხედ­რო პა­ტი­ვით დაკ­რძა­ლეს. მის ხსოვ­ნას პა­ტი­ვი მი­ა­გეს თა­ნა­მებ­რძო­ლებ­მა, პო­ლი­ტი­კო­სებ­მა, სპორ­ტსმე­ნებ­მა და რი­გით­მა მო­ქა­ლა­ქე­ებ­მა.

გარ­დაც­ვლი­ლი მებ­რძო­ლის მამა არ­ჩილ ხო­ფე­რია ის მე­ო­მა­რია, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც დღემ­დე ყვე­ბი­ან ლე­გენ­დებს. რთუ­ლი, ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო შვილმკვდარ მა­მას­თან სა­უ­ბა­რის და­წყე­ბა... ან რო­გორ უნდა ჰკი­თხო ღმერ­თი­ვით შვი­ლის დამ­კარ­გავ მა­მას, რო­გორ არის, რას გრძნობს, რას ფიქ­რობს... თუმ­ცა, ბა­ტო­ნო არ­ჩი­ლი იმა­ზე ძლი­ე­რი, იმა­ზე უტე­ხი აღ­მოჩ­ნდა, ვიდ­რე წარ­მო­მედ­გი­ნა.

არ­ჩილ ხო­ფე­რია:

ასევე დაგაინტერესებთ

21:48 / 05-12-2022

"ჩემი შვილი არავის წაუყვანია, ან რა გვჭირს ვინმეს წასაყვანი?!" - უკრაინაში დაღუპული მებრძოლის, ჯამბულათ ხოფერიას მამა

16:22 / 10-12-2022

უკრაინაში დაღუპული მებრძოლი ჯამბულატ ხოფერია ლანჩხუთში საგვარეულო სასაფლაოზე სამხედრო პატივით დაკრძალეს

- შვილს ვზრი­დი­დი ისე, რო­გორც მეს­მო­და... ნოყი­ე­რი ნი­ა­და­გი აღ­მოჩ­ნდა. იმა­ზე მეტი შე­ით­ვი­სა, ვიდ­რე მე ვას­წავ­ლე. ომის­თვის მზად იყო - მენ­ტა­ლუ­რა­დაც და ფი­ზი­კუ­რა­დაც. სა­უ­კე­თე­სო სიმ­ბი­ო­ზი აღ­მოჩ­ნდა. სხვას ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი, ყვე­ლა­ფე­რი ღვთის ნე­ბაა, რაც დე­და­მი­წის ზურ­გზე ხდე­ბა. ზოგ­ჯერ ადა­მი­ა­ნე­ბი ვცდი­ლობთ, ადა­მი­ა­ნუ­რი ლო­გი­კით ავ­ხსნათ ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ, აბა, რო­გორ უნდა ახ­სნა ადა­მი­ა­ნუ­რი ლო­გი­კით ის ამ­ბა­ვი, რომ დედ-მამა დარ­ჩა, შვი­ლი კი წა­ვი­და? არა, ამას ვერ ავ­ხსნით.

- პერ­სპექ­ტი­უ­ლი სპორ­ტსმე­ნი იყო, მაგ­რამ სამ­ხედ­რო გა­მოც­დი­ლე­ბა არ ჰქონ­და. არ შე­ე­წი­ნა­აღ­მდე­გეთ, რო­დე­საც ომში წას­ვლა გა­და­წყვი­ტა?

- უბ­რა­ლო ქვე­ითს დიდი სამ­ხედ­რო გა­მო­ციდ­ლე­ბა არ სჭირ­დე­ბა, მთა­ვა­რია მენ­ტა­ლუ­რი მზა­ო­ბა. ის მე­ო­მა­რი იყო მენ­ტა­ლუ­რად. ეს არის მთა­ვა­რი! ან კი მე რო­გორ უნდა ჩავ­რე­უ­ლი­ყა­ვი მის საქ­მე­ში?! მხო­ლოდ რჩე­ვის მი­ცე­მა შე­მეძ­ლო. რა­ტომ არ ვურ­ჩიე შინ დარ­ჩე­ნა?! ეს რო­გორ უნდა მერ­ჩია, რო­დე­საც სწო­რედ ამი­სათ­ვის იწ­რთო­ბო­და?! უნდა ებ­რძო­ლა, რო­დე­საც სა­ჭი­რო მო­მენ­ტი დად­გე­ბო­და. ჰოდა, დად­გა სა­ჭი­რო მო­მენ­ტიც და ჯამ­ბუ­ლათ­მა იბ­რძო­ლა!

- გული არ გტკი­ვათ, რო­დე­საც გეს­მით ლა­პა­რა­კი იმის შე­სა­ხებ, რომ ჩვენს ბი­ჭებს სხვის ომში არა­ფე­რი ესაქ­მე­ბათ, რომ ისი­ნი ომის პარ­ტი­ის წევ­რებ­მა ომში ძა­ლით წა­იყ­ვა­ნეს, რომ მათ გმი­რო­ბას, თავ­გან­წირ­ვას სა­კუ­თარ ქვე­ყა­ნა­ში შე­სა­ბა­მი­სად არ აფა­სე­ბენ?

- მე გულს უკვე ვე­ღა­რა­ფე­რი მატ­კენს. იმ უად­გი­ლოდ, უაზ­როდ ნათ­ქვამ სი­ტყვა­ზე კი ასე ვი­ტყვი - ქვეყ­ნის მარ­თველს მეტი და­ფიქ­რე­ბა მარ­თებს... როცა ომი და­ი­წყო, ჩემი შვი­ლი მი­უ­ნ­ჰენ­ში იყო. დი­ლის 9 სა­ათ­ზე და­მი­რე­კა და მი­თხრა, რომ მი­დი­ო­და. მხო­ლოდ ის ვთხო­ვე, ვარ­შა­ვა­ში დამ­ლო­დე­ბო­და, მაგ­რამ არ და­მე­ლო­და... კი­ევ­ში მა­შინ ჩა­ვი­და, რო­დე­საც მთე­ლი მსოფ­ლიო დე­და­ქა­ლა­ქის და­ცე­მას, მის დამ­ცვე­ლებს კი სიკ­ვდილს უქად­და... ჯამ­ბუ­ლა­თი არა­ვის წა­უყ­ვა­ნია. ან კი რა გვჭირს ჩვენ ვინ­მეს წა­საყ­ვა­ნი?! მას თა­ვი­სი კა­ცუ­რი მო­ვა­ლე­ო­ბე­ბი აწუ­ხებ­და და მისი გზა ჰქონ­და, რა­ზეც ვფიქ­რობ, რომ პი­რუთ­ვნე­ლად იარა. უბე­დუ­რე­ბა გვჭირს ქარ­თვე­ლებს, რუ­სე­ბის ორას­წლი­ან­მა ბა­ტო­ნო­ბამ პა­რა­ზი­ტე­ბად გვაქ­ცია. და­ირ­ღვა ჩვე­ნი ეროვ­ნუ­ლი სხე­უ­ლი. ქარ­თვე­ლე­ბის ნა­წილს ჯერ კი­დევ არ ეს­მის რა ხდე­ბა, რა გა­მოწ­ვე­ვის წი­ნა­შე ვდგა­ვართ და რა შე­იძ­ლე­ბა დაგ­ვე­მარ­თოს. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ ებ­რა­ე­ლი, რო­მე­ლიც არაბს გა­ა­მარ­თლებს, ან პი­რი­ქით არა­ბი წარ­მო­იდ­გენთ, რო­მე­ლიც ებ­რა­ელს გა­ა­მარ­თლებს. სი­მარ­თლე რომ გი­თხრათ, მეს­მის მაგ ადა­მი­ა­ნე­ბის, არც გან­ვი­კი­თხავ. ჯერ ერთი, უფ­ლე­ბა არ მაქვს, მერე კი­დევ, აზ­რიც არ აქვს. ჩემს შვილს კარ­გად ეს­მო­და, რაც ხდე­ბო­და, რა ძა­ლე­ბი უპი­რის­პირ­დე­ბოდ­ნენ ერ­თმა­ნეთს და რის გამო. ეს სრუ­ლი­ად საკ­მა­რი­სი აღ­მოჩ­ნდა იმის­თვის, რომ ებ­რძო­ლა და დამ­დგა­რი­ყო იქ, სა­დაც იდგა.

- თქვენ არ მო­ი­წო­ნეთ, ქარ­თუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლის ინი­ცი­ა­ტი­ვა, რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც, გლო­ვის ნიშ­ნად, თბი­ლი­სის მთა­ვა­რი ნაძ­ვის ხე არ უნდა ან­თე­ბუ­ლი­ყო...

- მე­ომ­რის გზა რთუ­ლია, მაგ­რამ ეს ჩვე­ნი არ­ჩე­ვა­ნია. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა იყო მე­ო­მა­რი, ეს ორ­მა­გად რთუ­ლია, იმი­ტომ, რომ, რო­დე­საც შენ ღმერ­თის ხელი გი­ფა­რავს, ხოლო შენი თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბი მიჰ­ყავს, ტკი­ვი­ლი გა­უ­საძ­ლი­სი ხდე­ბა. იძუ­ლე­ბუ­ლი ხარ, ეს ტკი­ვი­ლი სა­ჭურ­ველ­თან ერ­თად ატა­რო. თუმ­ცა, ყვე­ლა მე­ო­მარ­მა იცის, რომ ცხოვ­რე­ბა გრძელ­დე­ბა. ზუს­ტად ამის­თვის იღუ­პე­ბი­ან ისი­ნი და ამი­ტომ! შე­სა­ბა­მი­სად, ნაძ­ვის ხე კი­დე­ვაც უნდა და­იდ­გას და კი­დე­ვაც უნდა გა­ნათ­დეს. რა­მე­თუ ბავ­შვებს ძა­ლი­ან უყ­ვართ. ჩვე­ნი მო­მა­ვა­ლი კი ბავ­შვე­ბია... ქა­ლა­ქიც გა­ნა­თე­ბუ­ლი უნდა იყოს და ხალ­ხიც ზე­ი­მობ­დეს, ვი­საც ეზე­ი­მე­ბა. რა­ტომ? იმი­ტომ, რომ მწუხ­რი და სი­ხა­რუ­ლი გვერ­დიგ­ვერდ არი­ან და იზე­ი­მონ ადა­მი­ა­ნებ­მა, იმე­დი არ და­კარ­გონ... თბი­ლი­სი კი დე­და­ქა­ლა­ქია და არ სჭირ­დე­ბა სა­ხე­ლის გა­და­კე­თე­ბა მშვი­დო­ბის ქა­ლა­ქად. იცო­დეთ, მე­ომ­რე­ბი წა­სუ­ლე­ბიც და ისი­ნიც ვინც დარ­ჩა, იდ­გე­ბი­ან თა­ვი­ანთ ტკი­ვილ­თან და სა­ჭურ­ველ­თან ერ­თად, ფა­რად, რათა იცო­ცხლოს სა­ქარ­თვე­ლომ და ცხოვ­რე­ბა გაგ­რძელ­დეს...

- თქვენ­ვის, რო­გორ მე­ომ­რის­თვის, ომში და­ცე­მუ­ლი ძმი­სა და შვი­ლის პატ­რო­ნის­თვის, რო­გო­რი მო­სას­მე­ნია ნა­რა­ტი­ვი - "აბა ომი გინ­დათ?“

- თქვენ გგო­ნი­ათ, იმ ყვე­ლაფ­რის მერე რაც თავს და­მა­ტყდა, ომი მინ­და?! არა, არ მინ­და ომი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში! ომის არ ეში­ნია იმ ხალ­ხს, ვინც ემ­ზა­დე­ბა ომის­თვის. ჩვენ ახლა უნდა გვე­ში­ნო­დეს ომის! დიახ, ახლა ჩვენ ძა­ლი­ან ფრთხი­ლად უნდა ვი­ყოთ. მე არ ვარ ომის მომ­ხრე, არც ჩემი შვი­ლი იყო ომის მომ­ხრე. ამი­ტო­მაც იბ­რძო­და უკ­რა­ი­ნა­ში. კარ­გად ეს­მო­და იმ საფრ­თხის, რაც შე­იძ­ლე­ბა ომმა თავს და­ა­ტე­ხოს, მო­უმ­ზა­დე­ბელ სა­ხელ­მწი­ფოს, მო­უმ­ზა­დე­ბელ ჯარს, მო­უმ­ზა­დე­ბელ ერს. მე რომ ვარ ომის­თვის მზად, ეგ არა­ფერს არ ნიშ­ნავს, სა­ხელ­მწი­ფო არ არის მზად. უკ­რა­ი­ნა იმი­ტომ უძ­ლებს ამ­დენს, რომ ელი­ტებ­მა გა­და­წყვი­ტეს, ებ­რძო­ლათ...

- თქვენ "ფე­ის­ბუქ­ზე" ასე­თი რამ და­წე­რეთ, "ვე­ღარ და­ა­ჯა­ხებ შენ დრონს კრემლს, მამა, მაგ­რამ მე მა­ინც ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ფე­რი წი­ნაა აქ ამ სამ­ყა­რო­ში“. რას ელით, რო­გო­რი შე­იძ­ლე­ბა იყოს ჩვე­ნი მო­მა­ვა­ლი?

- ჩვე­ნი მო­მა­ვა­ლი ჩვენ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. რა თქმა უნდა, რუ­სეთ-უკ­რა­ი­ნის ომზე ბევ­რი რამ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ჩვენს გა­სა­კე­თე­ბელს სხვა ვერ გა­ა­კე­თებს. უკ­რა­ი­ნამ უნდა გა­ი­მარ­ჯვოს, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში უკ­რა­ი­ნა, რო­გორც ერი, აღარ იარ­სე­ბებს.

- "ქარ­თულ­მა ლე­გი­ონ­მა“ ჯამ­ბუ­ლა­თის გამო შური იძია, ჩა­ა­ტა­რა სპე­ცო­პე­რა­ცი­ე­ბი, რომ­ლის დრო­საც 11 ვაგ­ნე­რე­ლი და რამ­დე­ნი­მე ათე­უ­ლი, რუ­სუ­ლი სა­ო­მა­რი ტექ­ნი­კა გა­ა­ნად­გუ­რეს. "ლე­გი­ო­ნის სპე­ცო­პე­რა­ცი­ე­ბის რაზმმა ეს ოპე­რა­ცია ომში გმი­რუ­ლად და­ღუ­პუ­ლი ჯამ­ბუ­ლათ ხო­ფე­რი­ას და ქარ­თვე­ლი მე­ომ­რე­ბის სა­ხელ­ზე ჩა­ა­ტა­რა. დაე, გა­ი­გოს მტერ­მაც და ყვე­ლამ რომ ქარ­თვე­ლი მე­ომ­რე­ბის სის­ხლი არა­ვის არას­დროს შერ­ჩე­ბა. დი­დე­ბა ჩვენს ჯიშს, დი­დე­ბა ჩვენს სის­ხლს, დი­დე­ბა უფალს, გა­უ­მარ­ჯოს ღირ­სე­ბას!“ - და­წე­რეს ლე­გი­ო­ნე­რებ­მა "ფე­ის­ბუ­ქის" სა­კუ­თარ გვერ­დზე. ამ ამ­ბავ­მა ოდ­ნავ მა­ინც თუ მოგგვა­რათ შვე­ბა?

- ჩემი შვე­ბა აქ არა­ფე­რი შუ­ა­შია. ეს იყო სა­მარ­თლი­ა­ნი შუ­რის­ძი­ე­ბა, მომ­ხდურ­ზე. ამას ითხოვ­და ჩვე­ნა­გან არა მარ­ტო ღირ­სე­ბის კო­დექ­სი, არა­მედ სამ­ხედ­რო აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა, ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბი ერთი ქარ­თვე­ლის მარ­ჯვე­ნის მა­გივ­რად, მტრის ათ მარ­ჯვე­ნას აჭე­დებ­და დი­რე­ზე. ამას აკე­თებ­და ქარ­თვე­ლი, რათა მტერს მუდ­მი­ვად სცოდ­ნო­და, ქარ­თვე­ლის სის­ხლი ძვი­რად ფა­სობს... სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ადრე ადა­მი­ა­ნე­ბი ოჯა­ხის გარ­და, პა­სუხს აგებ­დნენ გვა­რის, სოფ­ლი­სა თუ ხე­ო­ბის წი­ნა­შე. შე­სა­ბა­მი­სად, ხე­ო­ბა, სო­ფე­ლი, გვა­რი ადა­მი­ანს იცავ­და და მას­ზე აგებ­და პა­სუხს. დღეს ეს მოშ­ლი­ლია, ქარ­თვე­ლი კაცი მარ­ტოა დარ­ჩე­ნი­ლი. რაც მას და მის ოჯახს შე­ემ­თხვე­ვა, მხო­ლოდ მისი პრობ­ლე­მაა. სა­ხელ­მწი­ფო უარს ამ­ბობს სა­მარ­თლი­ან შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე და შე­დე­გიც შე­სა­ბა­მი­სი მი­ვი­ღეთ. ხომ ხე­დავთ, ოთხო­ზო­რია მოგ­ვიკ­ლეს, ხმა არ ამო­ვი­ღეთ, მერე ტა­ტუ­ნაშ­ვი­ლი მოგ­ვიკ­ლეს და ისევ არ ამო­ვი­ღეთ ხმა. არ შე­იძ­ლე­ბა ასე, ქარ­თულ სის­ხლს ფასი და­ე­კარ­გა. იმე­დი მაქვს, მოვა დრო და ქარ­თუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფო სა­მარ­თლი­ან შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე უარს აღარ იტყვის და უსა­მარ­თლოდ და­ჩაგ­რუ­ლი ყვე­ლა ქარ­თვე­ლის და­სა­ცა­ვად იბ­რძო­ლებს და მოს­თხოვს დამ­ნა­შა­ვეს პა­სუხს...

ავ­ტო­რი: ხა­თუ­ნა ბახ­ტუ­რი­ძე

• აფხა­ზე­თი ომის დროს ჩა­წე­რი­ლი ვი­დე­ო­კად­რე­ბი, რო­მელ­შიც არ­ჩილ ხო­ფე­რია სა­უბ­რობს