არ­ჩილ მარ­შა­ნია ექი­მი, ანეს­თე­ზი­ო­ლოგ-რე­ა­ნი­მა­ტო­ლო­გი და პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბის ინ­სტრუქ­ტო­რია, რო­მე­ლიც კლი­ნი­კურ პრაქ­ტი­კას სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­დის. იგი აჟა­მად ბრი­ტა­ნულ კომ­პა­ნი­ა­ში მუ­შა­ობს და "რო­ტა­ცი­უ­ლი სამ­სა­ხუ­რის“ გამო, თვე­ო­ბით უწევს ქყ­ვეყ­ნი­დან წას­ვლა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძი­რი­თა­დად სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბი­თაა და­კა­ვე­ბუ­ლი, კი­თხუ­ლობს ლექ­ცი­ებს და არის მიწ­ვე­უ­ლი სპი­კე­რი სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტებ­ში (UNICEF-ისა და გა­ე­როს სა­ქარ­თვე­ლოს ასო­ცი­ა­ცი­ის პრო­ექ­ტე­ბი, ჯან­დაც­ვის მსოფ­ლიო ორ­გა­ნი­ზა­ცია და სხვა).

სო­ცი­ა­ლუ­რად აქ­ტი­უ­რი ექი­მი, ვის­თვი­საც პრო­ფე­სია დღის წეს­რი­გად იქცა, ცდი­ლობს რა­ღაც შეც­ვა­ლოს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში და და­ამ­სხვრი­ოს სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი. რო­გორც მე­უბ­ნე­ბა, ეს ხან­და­ხან კარ­გად გა­მოს­დის, ხან­და­ხან - ცუ­დად, მაგ­რამ, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, სჯე­რა, რომ მი­ზანს მი­აღ­წევს. მარ­თა­ლია, "მარ­სის გა­ნა­შე­ნი­ა­ნე­ბას ვერ შევ­ძლებ, მაგ­რამ მი­ვაღ­წევ მი­ზანს - მინ­და, სა­მე­დი­ცი­ნო მი­თე­ბი და სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი და­ვამ­სხვრიო და 2-3 წე­ლი­წად­ში ნა­ხავთ, თუ რო­გო­რი მარ­თა­ლი ვი­ყა­ვი დღეს“, - ამ­ბობს და გვიყ­ვე­ბა, რო­გორ მო­ვი­და ბავ­შვო­ბი­დან დღემ­დე.

• "მთე­ლი ბავ­შვო­ბა "გლ­და­ნი-თუ­შე­თის მი­სად­გო­მებ­თან" გა­ვა­ტა­რე"

და­ვი­ბა­დე თბი­ლის­ში, 1985 წლის 17 ივ­ლისს, ვსწავ­ლობ­დი გლ­დან­ში, სკო­ლა-ლი­ცე­უმ "ცოდ­ნა­ში". სკო­ლის პე­რი­ო­დი სა­უ­კე­თე­სოა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, კლას­ში ცო­ტა­ნი ვი­ყა­ვით და ყვე­ლა­ნი ვმე­გობ­რობ­დით. დედა თუში მყავს, გუ­რი­ა­შიც გვაქვს სო­ფე­ლი, მაგ­რამ მთე­ლი ბავ­შვო­ბა მა­ინც "გლ­და­ნი-თუ­შე­თის მი­სად­გო­მებ­თან" გა­ვა­ტა­რე. მარ­შა­ნი­ე­ბის გვა­რი წარ­მო­შო­ბით აფხა­ზუ­რია, თუმ­ცა არ გვაქვს პირ­და­პი­რი შე­ხე­ბა. სკო­ლა­ში ნორ­მა­ლუ­რი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, ამას­თა­ნა­ვე, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი - ვთა­მა­შობ­დი მან-სან-კანს (მხი­ა­რულ­თა და საზ­რი­ან­თა კლუ­ბი), დიდ­ხანს ვი­ა­რე კა­ლათ­ბურთზე, პრო­ფე­სი­ულ კლუბ "კა­ლას­ში", მა­ნამ­დე კა­რა­ტე­შიც ვცა­დე ბედი. ახ­ლაც, როცა უცხო­ეთ­ში მივ­დი­ვარ, იქ თით­ქმის ყო­ველ­დღი­უ­რად ვვარ­ჯი­შობ. ერთი პე­რი­ო­დი, ჩა­მოვ­შორ­დი სპორ­ტს და წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტე - 120კგ. ვი­ყა­ვი, მერე 24 კი­ლოგ­რა­მი ჩე­მით და­ვი­კე­ლი - სწო­რი კვე­ბით და ვარ­ჯი­შით.

• რამ გა­და­მა­წყვე­ტი­ნა ექი­მო­ბა

დე­დას ძა­ლი­ან უნ­დო­და სამი ვა­ჟი­დან ერთი შვი­ლი მა­ინც ექი­მი ჰყო­ლო­და, არა­ფე­რი და­უ­ძა­ლე­ბია, უბ­რა­ლოდ, მირ­ჩია. მახ­სოვს, ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან ისე­დაც მინ­დო­და ექი­მო­ბა, სხვა პრო­ფე­სი­ა­ზე არც არას­დროს მი­ფიქ­რია. სულ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და სა­მე­დი­ცი­ნო ხა­სი­ა­თის წიგ­ნე­ბი და მათ კი­თხვას დიდ დროს ვუთ­მობ­დი. მოხ­და ერთი შემ­თხვე­ვა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, როცა, უხე­შად რომ ვთქვათ, პირ­ვე­ლი გულ-ფილ­ტვის რე­ა­ნი­მა­ცია (რა­საც ახლა ვას­წავ­ლი) ჩემს ძმას ჩა­ვუ­ტა­რე - ხი­დან ჩა­მო­ვარ­და, სუნ­თქვა გა­ა­ჩე­რა და ინ­სტიქ­ტუ­რად მო­ვა­ხერ­ხე მისი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოყ­ვა­ნა. ამის შემ­დეგ მყა­რად გა­დავ­წყვი­ტე, სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. თა­ვი­დან ტრავ­მა­ტო­ლო­გო­ბა მინ­დო­და, თუმ­ცა არ­ჩე­ვა­ნი მა­ინც ექ­სტრე­მა­ლურ მე­დი­ცი­ნა­ზე შე­ვა­ჩე­რე და წა­ვე­დი რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში. დიდ­ხანს ვი­მუ­შა­ვე მიმ­ღებ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში - "ემერ­ჯენსში“ (გა­და­უ­დე­ბე­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბის გან­ყო­ფი­ლე­ბა). ჩემი პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნით ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი მა­ინც დედა იყო...

• "მო­ხა­ლი­სედ სამი წელი ვი­მუ­შა­ვე"

ასევე დაგაინტერესებთ

14:55 / 23-08-2021

"ეს რეალურად საუკუნის აფიორაა“ - რას ამბობს ექიმი არჩილ მარშანია ურეკის მაგნიტურ ქვიშაზე?

დოქ­ტუ­რან­ტუ­რა­ში არ ჩა­მი­ბა­რე­ბია, არ ვარ იმ ტი­პის ექი­მი, ვინც თვლის, მა­ინც და მა­ინც ხა­რის­ხი რომ უნდა ჰქონ­დეს. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, აკა­დე­მი­ურ სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სივ­რცე­ში მი­ღე­ბუ­ლია, რომ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რომ ას­წავ­ლი­დე, ხა­რის­ხი უნდა გქონ­დეს და­ცუ­ლი. იდე­ა­ში, ამას არ ვე­თან­ხმე­ბი, ჩემი აზ­რით, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია რა ცოდ­ნა გაქვს და რო­გორ ას­წავ­ლი, ცოდ­ნის გა­ცე­მის უნა­რი რო­გო­რი გაქვს, ვიდ­რე ის, რა გი­წე­რია ფურ­ცელ­ზე. ყო­ველ­თვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­კენ ვის­წრაფ­ვო­დი, დრეს­კო­დე­ბიც არას­დროს მიყ­ვარ­და, არც შარ­ვალ-კოს­ტუ­მი (თუმ­ცა არ ვარ მისი წი­ნა­აღ­მდე­გი)... მე და ჩემს მე­გობ­რებს სტუ­დენ­ტო­ბი­დან გვინ­დო­და მუ­შა­ო­ბა, ვი­ნა­ი­დან ანა­ზღა­უ­რე­ბად სამ­სა­ხურ­ში არა­ვინ მი­გი­ღებ­და, "ჩა­მოვ­ლა­ზე ვი­ყა­ვით“ - კლი­ნი­კებს ვეხ­ვე­წე­ბო­დით, იქ­ნებ, დაგ­ვა­საქ­მოთ, მო­ხა­ლი­სედ ვი­მუ­შა­ვებთ, თქვე­ნი არა­ფე­რი გვინ­და, ოღონდ რამე გაგ­ვა­კე­თე­ბი­ნე­თო. ბო­ლოს, ღუ­დუ­შა­უ­რის პირ­ველ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მი­ვა­დე­ქით უფ­როსს, ბა­ტონ გი­ვის, რო­მე­ლიც დაგ­ვთან­ხმდა და და­ვი­წყეთ... ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად სამ­ხედ­რო ჰოს­პი­ტალ­ში ვი­მუ­შა­ვეთ მო­ხა­ლი­სე­ე­ბად ( სხვა­თა შო­რის, თავ­და­პირ­ვე­ლად სამ­ხედ­რო სა­მე­დი­ცი­ნო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე და შემ­დეგ გა­და­ვე­დი სამ­კურ­ნა­ლო­ზე), თან გზის ფულს ვზო­გავ­დით, პა­რას­კევს მივ­დი­ო­დით და ორ­შა­ბა­თამ­დე ჰოს­პი­ტალ­ში ვრჩე­ბო­დით, ფაქ­ტობ­რი­ვად, კლი­ნი­კა­ში ვცხოვ­რობ­დით. ვცდი­ლობ­დი, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ამეთ­ვი­სე­ბი­ნა პრაქ­ტი­კუ­ლი უნარ-ჩვე­ვე­ბი და, სა­ბო­ლო­ოდ, ჩემი მო­ხა­ლი­სე­ობ­რი­ვი და უხელ­ფა­სო მუ­შა­ო­ბა 3 წელს გაგ­რძელ­და. ჩემი პირ­ვე­ლი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სამ­სა­ხუ­რი კა­ტას­ტრო­ფის მე­დი­ცი­ნის ცენ­ტრში ექთ­ნის პო­ზი­ცია იყო, შემ­დეგ გა­და­ვე­დი "კა­რაპს მედ­ლა­ინ­ში“ გი­ნე­კო­ლო­გი­ურ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, ინ­ტენ­სი­უ­რი თე­რა­პი­ის პა­ლა­ტა­ში. ამის შემ­დეგ ალ­ბათ კლი­ნი­კა არ და­მი­ტო­ვე­ბია, რო­მელ­შიც არ მე­მუ­შა­ვა.

• "პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბის ცოდ­ნა ჩვე­ნი კულ­ტუ­რის შე­მად­გე­ნე­ლი ნა­წი­ლი უნდა გახ­დეს"

დღეს ჩემი ძი­რი­თა­დი სამ­სა­ხუ­რი სა­ზღვარ­გა­რეთ ბრი­ტა­ნუ­ლი კომ­პა­ნი­აა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბის ცენ­ტრი - სა­დაც ნე­ბის­მი­ე­რი პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ანს პირ­ვე­ლად გა­და­უ­დე­ბელ სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბას ვას­წავ­ლით. ნე­ბის­მი­ერ გან­ვი­თა­რე­ბულ ქვე­ყა­ნა­ში პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბის ცოდ­ნა კულ­ტუ­რის შე­მად­გე­ნე­ლი ნა­წი­ლია. ამა­ზე კომ­პა­ნი­ე­ბი ზრუ­ნა­ვენ და ამ­ზა­დე­ბენ თა­ვის თა­ნამ­შრომ­ლებს, ინ­ტე­რე­სი აქვთ ის­წავ­ლონ პირ­ვე­ლა­დი გა­და­უ­დე­ბე­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა იმ უბ­რა­ლო მი­ზე­ზის გამო, რომ კრი­ტი­კულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფ ადა­მი­ანს პირ­ვე­ლად დახ­მა­რე­ბას ად­გილ­ზე მყო­ფი თუ არ გა­უ­წევს, უმ­რავ­ლეს შემ­თხვე­ვა­ში, მო­სუ­ლი სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა უძ­ლუ­რი იქ­ნე­ბა. ამ კულ­ტუ­რის გავ­რცე­ლე­ბას ვფიქ­რობთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, გვინ­და, ის ჩვე­ნი კულ­ტუ­რის ნა­წი­ლი გახ­დეს, რათა ადა­მი­ა­ნებ­მა იფიქ­რონ იმა­ზე, რომ 2 წე­ლი­წად­ში ერთხელ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ამის სწავ­ლა. სულ რა­ღაც 5 სა­ა­თი­ა­ნი ინ­ტენ­სი­უ­რი, თე­ო­რი­უ­ლი და პრაქ­ტი­კუ­ლი უნარ-ჩვე­ვე­ბის ტრე­ნინ­გია და ამის­თვის ზუს­ტად იმ­დე­ნი დრო, ენერ­გია და ფი­ნან­სე­ბი უნდა გა­მოვ­ყოთ, რამ­დე­ნიც რეს­ტო­რან­ში ერთხელ შეს­ვლის­თვის გვჭირ­დე­ბა. სა­მა­გი­ე­როდ, ჩვენ და ჩვე­ნი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­ცუ­ლი ვართ - ეს ცოდ­ნა გვაძ­ლევს სა­შუ­ა­ლე­ბას, თუ კი რა­ღაც მოხ­და, ეგ­რე­ვე ჩა­ვე­რი­ოთ და გა­და­ვარ­ჩი­ნოთ ადა­მი­ა­ნი. ძი­რი­თა­დად, "ფე­ის­ბუკ­ზე“ ვა­ცხა­დებთ რე­გის­ტრა­ცი­ას და მსურ­ვე­ლე­ბი და­ნიშ­ნულ დროს მო­დი­ან.

• "ექი­მო­ბა ჩემ­თვის ცხოვ­რე­ბის წესი უფ­როა"

ბევ­რი შემ­თხვე­ვა მქო­ნია, როცა კო­მით შე­მო­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, მათ შო­რის ისე­თი ბავ­შვე­ბი გა­და­მირ­ჩე­ნია, ვისი სი­ცო­ცხლეც ბეწ­ვზე ეკი­და. ეს ექი­მის­თვის უდი­დე­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. ექი­მო­ბა ჩემ­თვის ცხოვ­რე­ბის წესი უფ­როა, ვიდ­რე პრო­ფე­სია. ექი­მი მარ­ტო ხე­ლო­სა­ნი ვერ იქ­ნე­ბი, ეს სა­ე­ქი­მო ეთი­კის, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი­სა და ხე­ლოს­ნო­ბის ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ნა­ზა­ვია (ხე­ლოს­ნო­ბა­ში "კარგ ხელს“ ვგუ­ლის­ხმობ). ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა პა­ცი­ენ­ტთან ურ­თი­ერ­თო­ბის წე­სე­ბი, მის მი­მართ ემ­პა­თია უნდა გქონ­დეს, ექი­მებ­მა ჩვე­ნი პრობ­ლე­მე­ბი შინ უნდა დავ­ტო­ვოთ და მათ უნდა მი­ვუ­ძღვნათ ცხოვ­რე­ბა. ვფიქ­რობ, პრო­ფე­სი­ას პა­ცი­ენ­ტე­ბი არ გვირ­ჩე­ვენ, ჩვენ ავირ­ჩი­ეთ და როცა პა­ცი­ენ­ტი ჩვენ­თან მო­დის, ვი­ყოთ ემ­პა­თი­უ­რე­ბი, და­ვიც­ვათ სა­ე­ქი­მო ეთი­კის ძი­რი­თა­დი პრინ­ცი­პე­ბი და ნება ვი­ბო­ძოთ, მათ სა­უ­კე­თე­სო მკურ­ნა­ლო­ბის მე­თო­დე­ბი მი­ვა­წო­დოთ. ექი­მი ყო­ველ­თვის პა­ცი­ენ­ტის სა­უ­კე­თე­სო ინ­ტე­რე­სე­ბი­დან უნდა ამო­დი­ო­დეს. ჩემ­თვის ეს რა­ღაც პრო­ფე­სია არ არის, სულ რომ ფსი­ქო­თე­რა­პევ­ტი არ იყო, ნე­ბის­მი­ე­რი ექი­მის ყო­ველ­დღი­უ­რი სა­მუ­შაო არის მეც­ნი­ე­რე­ბის, ადა­მი­ა­ნუ­რო­ბი­სა და ფსი­ქო­თე­რა­პი­ის ნა­ზა­ვი. ჩვე­ნი ტრე­ნინგ-ცენ­ტრის ძი­რი­თა­დი მო­ვა­ლე­ო­ბაც ის იქ­ნე­ბა, რომ არა მარ­ტო მო­სახ­ლე­ო­ბა­ში, კულ­ტუ­რა­ში დავ­ნერ­გოთ პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბა, გვინ­და, სა­მე­დი­ცი­ნო სექ­ტორ­შიც დავ­ნერ­გოთ ექი­მის პრო­ფე­სი­ის ის ძი­რი­თა­დი შე­მად­გე­ნე­ლი ნა­წი­ლი, რა­საც ჰქვია პა­ცი­ენ­ტის გა­ნათ­ლე­ბა. ჩვენ­თან, სამ­წუ­ხა­როდ, ეს მა­ინც და მა­ინც პო­პუ­ლა­რუ­ლი არ არის.

• მი­ზა­ნი - სა­მე­დი­ცი­ნო მი­თე­ბის მსხვრე­ვა

ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სა­მე­დი­ცი­ნო მი­თე­ბის, დე­ზინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბის კვლე­ვა. აუ­ცი­ლებ­ლად ჩა­ვა­ტა­რებთ მას­ტერ კლა­სებ­სა და დის­კუ­სი­ებს ამ თე­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბით. ეს ის გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი მკურ­ნა­ლო­ბის მე­თო­დე­ბი ან რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბია, რომ­ლე­ბიც, სი­ნამ­დვი­ლე­ში, არა­ე­ფექ­ტუ­რია. ეს შე­იძ­ლე­ბა იყოს პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბით და­წყე­ბუ­ლი, ვაქ­ცი­ნე­ბით და კვე­ბი­თი რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. მა­გა­ლი­თად, პირ­ვე­ლად დახ­მა­რე­ბის დროს გავ­რცე­ლე­ბუ­ლია, რომ გო­ნე­ბა­და­კარ­გულ პა­ცი­ენტს კრი­ჭა უნდა გა­უხ­სნა და ენა ამო­უ­წიო. ეს მი­თია, არ ხდე­ბა ენის გა­დაყ­ლაპ­ვა (ასეთ დროს ორი სხვა­დას­ხვა მარ­ტი­ვი მე­თო­დია - თა­ვის უკან გა­და­წე­ვა, ქვე­და ყბის, ნი­კა­პის წინ წა­მო­წე­ვა, რა დრო­საც ენა სცილ­დე­ბა ხორხს და აძ­ლევს სუნ­თქვის სა­შუ­ა­ლე­ბას). გულყრის დროს შა­ვის გა­და­ფა­რე­ბაც მი­თია და არ შე­დის პირ­ვე­ლად დახ­მა­რე­ბა­ში. ჩემი საყ­ვა­რე­ლი მი­თია კვე­ბით და­ნა­მა­ტებ­ზე რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბი, რომ­ლებ­საც ე.წ. სა­ხალ­ხო მკურ­ნა­ლე­ბი (და არა მარ­ტო) იყე­ნე­ბენ. ისი­ნი "ორ­გა­ნიზ­მის შლა­კე­ბის­გან გაწ­მენ­დას“ ამ­ბო­ბენ, სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი შლა­კე­ბი, რო­გორც ნივ­თი­ე­რე­ბა, მე­დი­ცი­ნა­ში არ არ­სე­ბობს, მო­გო­ნი­ლი სი­ტყვაა, თუმ­ცა­ღა, იმ­დე­ნად პო­პუ­ლა­რუ­ლია, რომ ყვე­ლამ იცის, რომ "შლა­კე­ბის­გან გაწ­მენ­და“ ყო­ველ­თვის და­დე­ბით ასო­ცი­ა­ცი­ას იწ­ვევს ადა­მი­ან­ში. შე­სა­ბა­მი­სად, ნე­ბის­მი­ერ პრო­დუქტს რომ და­ა­წე­როთ - "წმენ­დს შლა­კე­ბის­გან“, ის უფრო კარ­გად გა­გე­ყი­დე­ბათ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ეს მარ­კე­ტინ­გუ­ლი ხრი­კია. "დღე­ში 2 ლიტ­რი და მეტი წყა­ლიც“ მი­თია. სი­თხე­ე­ბის მი­ღე­ბა უნდა იყოს ადეკ­ვა­ტუ­რი, ვი­ღა­ცის­თვის შე­იძ­ლე­ბა 1 ლიტ­რი იყოს სა­ჭი­რო, ვი­ღა­ცის­თვის - 2 და ვი­საც წყა­ლი ძა­ლი­ან უყ­ვარს - 5-იც. ადა­მი­ა­ნი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში სი­თხეს იმ რა­ო­დე­ნო­ბით უნდა იღებ­დეს, რომ მო­სა­შარ­დად 2-4 სა­ათ­ში ერთხელ გა­დი­ო­დეს და შარ­დის ფერი ღია ჩა­ლის­ფე­რი იყოს. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, უამ­რა­ვი მითი და მათი წარ­მო­შო­ბის მრა­ვა­ლი მი­ზე­ზია - გა­ნათ­ლე­ბის დე­ფი­ცი­ტი, ე.წ. თვით­გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი მკურ­ნა­ლე­ბის აღი­ა­რე­ბა (შარ­ლა­ტა­ნე­ბის), ექი­მე­ბის ფი­ნან­სუ­რი ინ­ტე­რე­სი სხვა­დას­ხვა მე­დი­კა­მენ­ტე­ბის მი­მართ, მი­თე­ბი ვაქ­ცი­ნე­ბის მი­მართ - მა­გა­ლი­თად, რო­გორც კი და­ი­წყო კო­ვი­დის ვაქ­ცი­ნის შე­მუ­შა­ვე­ბა, ამას მოჰ­ყვა ან­ტი­ვაქ­სე­რე­ბის მოძ­რა­ო­ბა. არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თაც გულ­წრფე­ლად სჯე­რათ, რომ ეს არის ცუდი. ასე­ვე, არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც სხვე­ბის ემო­ცი­ებ­ზე თა­მა­შო­ბენ და ამი­თაც ფი­ნან­სურ სარ­გე­ბელს იღე­ბენ და ა.შ.

• "მინ­და, ბავ­შვებს და­ვუ­ჭი­რო მხა­რი და ვუ­თხრა მათ..."

სამი შვი­ლი მყავს და ბავ­შვებ­თან სხვა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს. სხვა­თა შო­რის, ჩემი ძმა შე­მეც­ნე­ბი­თი ანი­მა­ცი­ის - "ჟი­რა­ფი ჟო­ზეს“ პრო­ექ­ტის ავ­ტო­რია... მინ­და, ბავ­შვებს მხა­რი და­ვუ­ჭი­რო და ვუ­თხრა - ბავ­შვე­ბო, არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მა­ინც და მა­ინც წვნი­ა­ნე­ბი ჭა­მოთ (თუმ­ცა ეს არ ნიშ­ნავს იმას, რომ მარ­ტო კან­ფე­ტე­ბი მი­ვირ­თვათ, ბევ­რი შაქ­რის მი­ღე­ბა ცუ­დია). ბავ­შვი ადეკ­ვა­ტუ­რად, ანუ დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში თუ სწო­რად იკ­ვე­ბე­ბა, საკ­მა­რის სი­თხეს, ბოსტნე­ულს, ხილს, ცი­ლებს (ხორ­ცი, თევ­ზი და ა.შ.) იღებს, კონ­კრე­ტუ­ლად წვნი­ან­ში ჯა­დოს­ნუ­რი არა­ფე­რი დევს და ბავ­შვს თუ არ უყ­ვარს, შეგ­ვიძ­ლია, არ და­ვა­ძა­ლოთ. მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი კვე­ბა და ძილი არის ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის მის­წრე­ბა, თუმ­ცა ამას თან ფი­ზი­კუ­რი აქ­ტი­ვო­ბაც უნდა ახ­ლდეს - კვი­რა­ში 150 წუთი ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვა (მა­გა­ლი­თად, მსუ­ბუ­ქი ვარ­ჯი­ში) თუ გვექ­ნე­ბა, ეს არის ძა­ლი­ან კარ­გი.

• "ოჯახ­ში ერთი ექი­მიც საკ­მა­რის­ზე მე­ტია"

ჩემი მე­უღ­ლე ექი­მი არ არის და ვთვლი, რომ ოჯახ­ში ერთი ექი­მიც საკ­მა­რის­ზე მე­ტია (იცი­ნის). ეკა­ტე­რი­ნე სა­მარ­თალმცოდ­ნეა, თუმ­ცა პრო­ფე­სი­ით არ მუ­შა­ობს, კერ­ძო სა­რეკ­ლა­მო და სამ­კერ­ვა­ლო ბიზ­ნე­სი აქვს. მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე ჩემი მე­გობ­რის ოჯახ­ში გა­ვი­ცა­ნი, სა­ერ­თო მე­გო­ბა­რი გვყავს და გაც­ნო­ბის მერე და­ახ­ლო­ე­ბით 1 წე­ლი­წად­ში და­ვო­ჯახ­დით, გვყავს სამი შვი­ლი - ელი­სა­ბე­დი, ლე­ვა­ნი და ნი­კო­ლო­ზი. შვი­ლე­ბი 14-12 და 7 წლი­სა­ნი არი­ან (ასა­კი თუ შე­მე­შა­ლა, მომ­კლა­ვენ). ლი­ზიმ უკვე გა­ა­კე­თა გა­ნა­ცხა­დი, რომ აქვს ინ­ტე­რე­სი და სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­ბა­რე­ბა, დერ­მა­ტო­ლო­გო­ბა უნდა, მაგ­რამ იქამ­დე ჯერ შო­რია. შე­იძ­ლე­ბა შვი­ლებს რჩე­ვა მივ­ცე, მაგ­რამ არ­ჩე­ვა­ნი თვი­თონ უნდა გა­ა­კე­თონ. სამ­წუ­ხა­როდ, ოჯა­ხის­თვის დიდი დრო არ მრჩე­ბა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ ვცხოვ­რობ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, წე­ლი­წად­ში 7 თვე წა­სუ­ლი ვარ. როცა ჩა­მოვ­დი­ვარ, ან სპი­კე­რი ვარ სა­დღაც, ან ლექ­ცია და ტრე­ნინ­გი მაქვს... ურ­თი­ერ­თო­ბის დე­ფი­ცი­ტი გვაქვს ოჯახ­ში, ერ­თმა­ნე­თი მუდ­მი­ვად გვე­ნატ­რე­ბა...

• ექი­მი, კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რი, მე­ლო­მა­ნი...

ბევ­რი ჰობი მაქვს - მიყ­ვარს ცე­ცხლსას­რო­ლი ია­რა­ღე­ბი, მი­ზან­ში სრო­ლა, მაგ­რამ ნა­დი­რო­ბა - არა. კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რიც ვარ - ვაგ­რო­ვებ ხელ­ნა­კეთ და­ნებს, სა­ა­თებს, აქ­სე­სუ­ა­რებს, სა­ფოს­ტო მარ­კებს, მაქვს სას­მე­ლებს... ბე­ბი­ამ 1960 წელს ჩა­მოს­ხმუ­ლი შოტ­ლან­დი­უ­რი ვის­კი "პას­პორ­ტი“ მა­ჩუ­ქა, რა­საც ძა­ლი­ან დავ­ფო­ფი­ნებ. ჩემს შუ­ა­თა­ნა ვაჟს თევ­ზა­ო­ბა უყ­ვარს, ხში­რად ვერ ვიც­ლით ხოლ­მე, მაგ­რამ აფ­რი­კა­ში თი­ნუს­ზე გვი­თევ­ზა­ვია. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს მუ­სი­კა, ერთ დროს, პი­რის გარ­მონ­ზე ვუკ­რავ­დი, მერე მი­ვაგ­დე, მაგ­რამ აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვუბ­რუნ­დე­ბი. ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ჟან­რია ბლუ­ზი, პან­კი. სტუ­დენ­ტებ­თან ხში­რად ვმარ­თავ შეხ­ვედ­რებს, მიყ­ვარს მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა.

ბავ­შვო­ბი­დან რაც და­ვი­სა­ხე, ყვე­ლა­ფერს მი­ვაღ­წიე და მჯე­რა, ახ­ლაც მი­ვაღ­წევ მი­ზანს. მარ­თა­ლია, მარ­სის გა­ნა­შე­ნი­ა­ნე­ბას ვერ დაგ­პირ­დე­ბით, მაგ­რამ მინ­და სა­მე­დი­ცი­ნო მი­თე­ბი და სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი და­ვამ­სხვრიო, და 2-3 წე­ლი­წად­ში ნა­ხავთ, თუ რო­გო­რი მარ­თა­ლი ვი­ყა­ვი დღეს.