კა­ცის ცხოვ­რე­ბა ერთი მთლი­ა­ნი წიგ­ნია, ზოგი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო, ზო­გიც - ნაკ­ლე­ბად... და არა­სო­დეს ისე გუ­ლახ­დი­ლი არ არის ადა­მი­ა­ნი, რო­გორც ათე­უ­ლი წლე­ბის გა­და­სა­ხედ­ზე დგო­მი­სას. ფიქ­რე­ბი, გრძნო­ბე­ბი ცო­ცხლდე­ბი­ან და მათ­თან პი­რის­პირ დარ­ჩე­ნი­ლი იწყებს ყვე­ლა­ზე მარ­თალ შე­ფა­სე­ბა­საც...

ლანა ღო­ღო­ბე­რი­ძე - ლი­ტე­რა­ტო­რი და რე­ჟი­სო­რი, იმ ადა­მი­ან­თა­გა­ნია, რო­მელ­მაც წლე­ბის შემ­დეგ ბევ­რი რამ ახ­ლე­ბუ­რად აწონ-და­წო­ნა. გა­სა­ო­ცა­რი კი ის გახ­ლავთ, რომ ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი გრძნო­ბე­ბი დღემ­დე სულ ახალ­გან­ცდი­ლი­ვით ახ­სოვს. ქარ­თველ რე­ჟი­სორს ლანა ღო­ღო­ბე­რი­ძეს 13 ოქ­ტო­მებრს 94 წელი უს­რულ­დე­ბა.

გთა­ვა­ზობთ სტა­ტი­ას გა­ზეთ "კვი­რის პა­ლიტ­რის" არ­ქი­ვი­დან - "ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი ღამე იყო" (ავ­ტო­რი - მა­რი­ნა ბა­ბუ­ნაშ­ვი­ლი):

• სუს­ხი­ა­ნი და ტკი­ვი­ლი­ა­ნი ბავ­შვო­ბა

პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე მეს­მო­და სი­ტყვე­ბი: "მოხ­სნა", "ჩხრე­კა", "და­პა­ტიმ­რე­ბა", "გა­და­სახ­ლე­ბა"... ბო­ლომ­დე ვერც ერთს ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, მაგ­რამ ვხვდე­ბო­დი, რომ ამ სი­ტყვებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ახ­ლობ­ლე­ბის შიში და ტკი­ვი­ლი­ა­ნი გან­ცდე­ბი...

ჩემი ინ­გი­ლო პაპა (დე­დის მამა), ბათ­ლო­მე ხუ­ციშ­ვი­ლი ჩემს და­ბა­დე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე წლით ადრე გარ­და­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ იმ­დე­ნი რამ მსმე­ნია და წა­მი­კი­თხავს მის შე­სა­ხებ, ასე მგო­ნია, პი­რა­დად ვიც­ნობ­დი ამ სა­ოც­რად სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ანს.

1917 წელს, როცა აზერ­ბა­ი­ჯა­ნის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში მუ­სა­ვა­ტე­ლე­ბი მო­ვიდ­ნენ, ბათ­ლო­მე იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, სა­ინ­გი­ლო და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა. კა­ხეთ­ში, სო­ფელ ცოდ­ნის­კარ­ში და­სახ­ლდა და პა­ტა­რა სა­ხერ­ხი ქარ­ხა­ნა და წის­ქვი­ლი იყი­და. პა­პამ სა­ინ­გი­ლოს­თან გან­შო­რე­ბა ვერ აი­ტა­ნა და მალე გარ­და­იც­ვა­ლა კი­დეც.

• ჩემი რაჟ­დენ ბი­ძია

ჩემი რაჟ­დენ ბი­ძია (დე­დის ძმა), დიდი მეც­ნი­ე­რი, ფი­ზი­კის პირ­ვე­ლი პრო­ფე­სო­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, თბი­ლი­სის ობ­სერ­ვა­ტო­რი­ის და­მა­არ­სე­ბე­ლი, აინშტა­ი­ნის და პლან­კის მო­წა­ფე გახ­ლდათ. ჯერ მა­მის, მერე დე­დის და­პა­ტიმ­რე­ბის შემ­დეგ რაჟ­დენ ბი­ძია იყო ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი და თბი­ლი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც უან­გა­როდ, დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით ზრუ­ნავ­და ჩემ­ზე. ერთხელ რაჟ­დენ ბი­ძი­ამ სი­მონ ყა­უხ­ჩიშ­ვილს, თა­ვის უახ­ლო­ეს მე­გო­ბარს, რო­მე­ლიც ხში­რად მო­დი­ო­და ჩვენ­თან, უთხრა: ჩემი გოგო პირ­და­პირ ყლა­პავს წიგ­ნებ­სო. ეს სი­ტყვე­ბი ჩამ­რჩა მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში, რო­გორც უდი­დე­სი შე­ქე­ბა.

დე­დას­თან ამა­ნა­თის გაგ­ზავ­ნის უფ­ლე­ბა მოგ­ვცეს, მაგ­რამ ფუ­ლის გაგ­ზავ­ნა მა­ინც აკ­რძა­ლუ­ლი იყო, არა­და, მას ყვე­ლა­ზე მე­ტად ფული სჭირ­დე­ბო­და. რაჟ­დენ ბი­ძი­ამ ასე­თი რამ მო­ი­ფიქ­რა: მა­გარყდი­ა­ნი ბლოკ­ნო­ტის ყდას ვჭრი­დით სა­მარ­თებ­ლით, შიგ ვდებ­დით ას­მა­ნე­თი­ა­ნებს, მერე ყდას ვა­წე­ბებ­დით. მერე მე ვწერ­დი წე­რილს, რო­მე­ლიც ასე იწყე­ბო­და: "Моя дорогая, кдаши пулия!"-ში რო­გორც ჩანს, ცენ­ზო­რებს არ აკ­ვირ­ვებ­დათ ქარ­თუ­ლი სა­ხე­ლე­ბის უც­ნა­უ­რი ჟღე­რა­დო­ბა. რამ­დე­ნი­მე თვის მერე მო­დი­ო­და პა­სუ­ხი: "Моя дорогая, пули мивиге!"

რაჟ­დენ ბი­ძია ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და, რომ ჩემ­თვის უმ­შობ­ლე­ბოდ ყოფ­ნა შე­ემ­სუ­ბუ­ქე­ბი­ნა. მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში დამ­რჩა ასე­თი ეპი­ზო­დი: ერთხელ დე­ი­და თა­მა­რი და დე­ი­დაშ­ვი­ლი ლალი მო­ვიდ­ნენ ჩემ­თან. ლა­ლის მშვე­ნი­ე­რი ახა­ლი ქურ­ქი ეცვა. რაჟ­დენ ბი­ძი­ამ თა­ვის დას არა­ფე­რი აგ­რძნო­ბი­ნა, თა­მა­ში გვა­ცა­ლა. როცა წა­ვიდ­ნენ, უსი­ტყვოდ და­მავ­ლო ხელი და მა­ღა­ზი­ის­კენ გა­მა­ქა­ნა. მთე­ლი ქა­ლა­ქი შე­მო­ვირ­ბი­ნეთ ქურ­ქის ძებ­ნა­ში და ბო­ლოს რა­ღაც გა­უ­გე­ბა­რი ცხო­ვე­ლის, მაგ­რამ სა­ოც­რად ლა­მა­ზი, შავ­ლა­ქე­ბი­ა­ნი ოქ­როს­ფე­რი ქურ­ქი ვი­ყი­დეთ. არც იქამ­დე და არც მერე არ გან­მიც­დია ასე­თი ბედ­ნი­ე­რე­ბა ტა­ნი­სა­მო­სის გამო, ვი­ნა­ი­დან იმ დღეს მარ­ტო ახა­ლი ქურ­ქი კი არ შე­ვი­ძი­ნე, არა­მედ და­ვიბ­რუ­ნე გან­ცდა იმი­სა, რომ არ­სე­ბობს ამ­ქვეყ­ნად ადა­მი­ა­ნი, ვის­თვი­საც მე ერ­თა­დერ­თი ვარ, ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი და გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი. რაჟ­დენ ბი­ძი­ას მთე­ლი არ­სე­ბით სძულ­და საბ­ჭო­თა სის­ტე­მა. არც ერთი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წევ­რი არ ყო­ფი­ლა (პროფ­კავ­ში­რი­საც კი), არც ერთ კრე­ბას არ ეს­წრე­ბო­და და, რაღა თქმა უნდა, არ­ჩევ­ნებ­შიც არ მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ეს მისი ერ­თგვა­რი პრო­ტეს­ტი იყო საბ­ჭო­თა სის­ტე­მის მი­მართ. როცა მისი შვი­ლი, გივი, კომ­კავ­შირ­ში შე­ვი­და, მთე­ლი წელი არ ელა­პა­რა­კე­ბო­და... იმ სა­ში­ნელ­მა დრო­ე­ბამ უსაყ­ვარ­ლე­სი რაჟ­დენ ბი­ძი­აც წა­მარ­თვა. როცა და­ი­ჭი­რეს, 13 წლის ვი­ყა­ვი. შინ შეს­ვლა აღარ მინ­დო­და, უგზო-უკვლოდ და­ვე­ხე­ტე­ბო­დი მარ­ტო, მე­გო­ნა, სი­ცო­ცხლე დამ­თავ­რდა-მეთ­ქი. ერთხელ, ქუ­ჩა­ში გუ­ლიც კი წა­მი­ვი­და აუ­ტა­ნე­ლი და გა­უ­საძ­ლი­სი დარ­დის გამო. თვა­ლი რომ გა­ვა­ხი­ლე, უც­ნო­ბი ქალი მა­სუ­ლი­ე­რებ­და, მერე კი თა­ნაგ­რძნო­ბით მკი­თხა: - შვი­ლო, პატ­რო­ნი არა გყავ­სო? მინ­დო­და მეყ­ვი­რა, - მყავს პატ­რო­ნი, მაგ­რამ ცი­ხე­შია-მეთ­ქი, მაგ­რამ ამის ნაც­ვლად სას­წრა­ფოდ გა­ვე­ცა­ლე იქა­უ­რო­ბას. რამ­დე­ნი­მე თვის შემ­დეგ ცი­ხე­ში მი­სულ მა­მი­და მა­როს უთხრეს, - თქვენს პა­ტი­მარს დი­ზენ­ტე­რია სჭირს და თეთ­რი პური სჭირ­დე­ბაო. ერთი პური ხუ­თა­სი მა­ნე­თი ღირ­და მა­შინ. სას­წრა­ფოდ რამე უნდა გაგ­ვე­ყი­და. უცებ ერ­თმა მე­ზო­ბელ­მა თქვა, - აი, ამ სუ­რათს ვი­ყი­დი ხუ­თას მა­ნე­თა­დო. სუ­რა­თი ძვირ­ფას ძვე­ლე­ბურ ჩარ­ჩო­ში ჩას­მუ­ლი და ვი­ღა­ცის მიერ 5.000 მა­ნე­თად შე­ფა­სე­ბუ­ლი, ოჯა­ხურ რე­ლიკ­ვი­ად ით­ვლე­ბო­და. რამ­დე­ნი­მე თვით ადრე ამ ფა­სად მყიდ­ვე­ლიც გა­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ ოჯა­ხურ­მა საბ­ჭომ და­ად­გი­ნა, რომ გა­ჭირ­ვე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, სუ­რათს არა­სო­დეს გა­ყიდ­და. ახლა კი უყოყ­მა­ნოდ მი­ვე­ცით მე­ზო­ბელს. უფ­რო­სებ­მა სას­წრა­ფოდ იყი­დეს ის სა­ნატ­რე­ლი თეთ­რი პური, მე­ო­რე დი­ლას, გა­თე­ნე­ბი­სას, ჩად­გნენ ცი­ხის კარ­თან რიგ­ში და, როცა სარ­კმელს მი­აღ­წი­ეს, მი­ი­ღეს პა­სუ­ხი - თქვე­ნი პა­ტი­მა­რი გარ­და­იც­ვა­ლაო...

• დე­და­ჩე­მი და მა­მა­ჩე­მი

დედა სულ პა­ტა­რა იყო, როცა მა­მა­მის­მა სა­ინ­გი­ლო­დან თბი­ლის­ში ჩა­მო­იყ­ვა­ნა ურ­მით. აქ და­ამ­თავ­რა გიმ­ნა­ზია, შე­ვი­და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ფი­ლო­სო­ფი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე. მერე ძმის, რაჟ­დე­ნის დახ­მა­რე­ბით, შეძ­ლო გერ­მა­ნი­ა­ში წას­ვლა და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის იქ დამ­თავ­რე­ბა. მის ხელ­მძღვა­ნელს, შალ­ვა ნუ­ცუ­ბი­ძეს, ძა­ლი­ან უნ­დო­და, ფი­ლო­სო­ფი­ა­ში ემუ­შა­ვა, მაგ­რამ დე­დამ კინო აირ­ჩია.

პირ­ვე­ლი დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი, "18-28", მიშა კა­ლა­ტო­ზიშ­ვილ­თან ერ­თად გა­და­ი­ღო, მომ­დევ­ნო ორი ფილ­მი, "უჟ­მუ­რი" და "ბუბა", მისი და­პა­ტიმ­რე­ბის მერე გა­აქ­რეს. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი იყო დედა. დიდი, მოგ­რძო თვა­ლე­ბი­სა და ეგ­ვიპ­ტუ­რი პრო­ფი­ლის გამო, ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ნე­ფერ­ტიტს ეძახ­დნენ. ჰყავ­და საქმრო, მაგ­რამ ძმის ოჯახ­ში შეხ­ვდა რძლის ძმას (რაჟ­დე­ნის ცო­ლის, ლი­ზას ძმას), ლე­ვანს, რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი იდე­ე­ბით შთა­გო­ნე­ბულ, მომ­ხიბ­ლავ ახალ­გაზ­რდა კაცს, რო­მე­ლიც შე­სა­ნიშ­ნა­ვად მღე­რო­და. მათ თავ­და­ვი­წყე­ბით შე­უყ­ვარ­დათ ერ­თმა­ნე­თი. რაჟ­დე­ნი კა­ტე­გო­რი­უ­ლად ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­და ამ სიყ­ვა­რულს, ვი­ნა­ი­დან, ვერ ეგუ­ე­ბო­და ვე­რა­ფერს, რაც ბოლ­შე­ვი­კებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. დედა ერთი კვი­რით მო­ნას­ტერ­ში ჩა­ი­კე­ტა, რათა მარ­ტოს მი­ე­ღო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა. როცა მო­ნას­ტრი­დან დაბ­რუნ­და, არ­ჩე­ვა­ნი გა­კე­თე­ბუ­ლი ჰქონ­და უეც­რად თავს დამ­ტყდა­რი სიყ­ვა­რუ­ლის სა­სარ­გებ­ლოდ. ასე გაჰ­ყვა დედა მა­მას. სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი რაჟ­დე­ნი ვერ შე­ე­გუა ამ ნა­ბიჯს, მო­იკ­ვე­თა უსაყ­ვარ­ლე­სი უმ­ცრო­სი და. ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი იმ­დე­ნად და­ი­ძა­ბა, რომ რაჟ­დე­ნი ბო­ლოს, ცოლს, ლი­ზა­საც გა­შორ­და. ბევრ სა­კი­თხში არ ეთან­ხმე­ბო­და მა­მას. რო­გორც ჩანს, ამ უთან­ხმო­ე­ბებს, ბო­ლოს და ბო­ლოს, სიყ­ვა­რულ­მაც ვერ გა­უძ­ლო, მა­მა­ჩემს ახა­ლი, დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი გა­უჩ­ნდა - გა­მორ­ჩე­უ­ლად ნი­ჭი­ე­რი და სა­ინ­ტე­რე­სო ქალი. დე­და­ჩემ­მა უმ­ძი­მე­სი ტრა­გე­დია გა­და­ი­ტა­ნა... ბო­ლოს, დედა, მამა და მე ერ­თად ვი­ყა­ვით ხოს­ტა­ში, სა­დაც მამა და­ა­პა­ტიმ­რეს. ცი­ხი­დან მა­მამ დე­დას წე­რი­ლი გა­მო­უგ­ზავ­ნა. სთხოვ­და: და­წე­რე, რომ გა­შო­რე­ბუ­ლი ხარ ჩემ­თან და და­ჭე­რას გა­დარ­ჩე­ბიო. დე­დამ ეს არ გა­ა­კე­თა. ერთხელ მი­თხრა: მა­მა­შე­ნი ჩემი ცხოვ­რე­ბის ერ­თა­დერ­თი დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და ასე­თი­ვე დიდი უბე­დუ­რე­ბა იყოო. მა­შინ მივ­ხვდი, რომ მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლა უბე­დუ­რე­ბი­სა, რაც მას თავს და­ა­ტყდა, ალ­ბათ, მის­თვის ყვე­ლა­ზე მტკივ­ნე­უ­ლი მა­ინც ღა­ლა­ტი იყო.

ხში­რად ვფიქ­რობ­დი ჯა­ლა­თი­სა და მსხვერ­პლის მა­რა­დი­ულ თე­მა­ზე. მამა მსხვერ­პლი იყო. ამას ადას­ტუ­რებ­და მისი ტრა­გი­კუ­ლი და­სას­რუ­ლიც. მამა შთა­გო­ნე­ბუ­ლი ბოლ­შე­ვი­კი იყო და, სამ­წუ­ხა­როდ, ეს ყვე­ლა­ფერს გა­ნა­პი­რო­ბებ­და მის ცხოვ­რე­ბა­ში.

• პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი

მე და რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში, ლი­ტე­რა­ტუ­რის წრე­ზე და­ვახ­ლოვ­დით. მერე ცემ­ში, პი­ო­ნერ­თა ბა­ნაკ­ში კი­დევ უფრო გაღ­რმავ­და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. როცა თბი­ლის­ში დავ­ბრუნ­დი, რე­ზომ მი­ნა­ხუ­ლა და სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ლექ­სი მო­მი­ტა­ნა. იმ­დე­ნად გან­ვი­ცა­დე, 40 გრა­დუ­სამ­დე ამი­ვარ­და სი­ცხე. ჩვენ, ლი­ტე­რა­ტუ­რის წრის წევ­რე­ბი, ხში­რად დავ­დი­ო­დით ე.წ. გას­ტროლ­ზე. ასე გავ­მარ­თეთ ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი სა­ღა­მო ქუ­თა­ის­ში. ქუ­თა­ი­სე­ლი გო­გო­ნე­ბი რე­ზო­ზე გა­და­ი­რივ­ნენ, ის ხომ მარ­თლაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ლა­მა­ზი იყო, თან პო­ე­ტი, თან ასე­თი მღელ­ვა­რე­ბით კი­თხუ­ლობ­და სა­კუ­თარ ლექ­სებს.

გო­გო­ნე­ბი რე­ზოს გუნ­დად დას­დევ­დნენ, მე ვე­რა­ფერს ვამ­ხელ­დი სი­ა­მა­ყის გამო, არა­და სა­შინ­ლად ვი­ტან­ჯე­ბო­დი. ბო­ლოს, სულ უმი­ზე­ზო შეხ­ლა-შე­მოხ­ლა მოგ­ვი­ვი­და. გე­ლა­თი­დან ვბრუნ­დე­ბო­დით, ხიდ­ზე გას­ვლი­სას ისე ვი­ჩხუ­ბეთ, რომ მე, გონ­და­კარ­გულ­მა, ხელი ვკა­რი და რეზო მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბის­გან მდი­ნა­რე­ში გა­და­ვარ­და. დიდი ხნის მერე, როცა რე­ზოს­თან უკვე და­შო­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, მან მოს­კო­ვი­დან ლექ­სი გა­მო­მიგ­ზავ­ნა, სა­დაც სევ­დი­ა­ნად და მო­ნატ­რე­ბუ­ლი გრძნო­ბით იხ­სე­ნებ­და იმ ხიდ­ზე მომ­ხდარ ამ­ბავს. ჩვე­ნი და­შო­რე­ბა ყვე­ლას წარ­მო­უდ­გენ­ლად ეჩ­ვე­ნე­ბო­და. მერე? მერე რე­ზომ მოს­კოვ­ში გა­აგ­რძე­ლა სწავ­ლა, მე აქ დავ­რჩი. ჩვე­ნი და­შო­რე­ბა გარ­და­უ­ვა­ლი აღ­მოჩ­ნდა. მალე მას შეხ­ვდა ქარ­თუ­ლი მშვე­ნი­ე­რე­ბის სიმ­ბო­ლო, მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე, რო­მელ­თა­ნაც მთე­ლი სი­ცო­ცხლე გა­ა­ტა­რა, მე კი - ლადო მეს­ხიშ­ვი­ლი.

• მე და ლადო

ლადო ალექ­სი-მეს­ხიშ­ვი­ლი ბა­კუ­რი­ან­ში გა­ვი­ცა­ნი, იგი სა­ოც­რად ელე­გან­ტუ­რი, მოხ­დე­ნი­ლი და სპორ­ტუ­ლი აღ­ნა­გო­ბი­სა გახ­ლდათ. არა­სო­დეს აკ­ლდა ქა­ლე­ბის ყუ­რა­დღე­ბა. შე­ჯიბ­რე­ბა ბა­კუ­რი­ა­ნის ცენ­ტრში, პარკში ტარ­დე­ბო­და. იმ დღეს სწრა­ფად დაშ­ვე­ბა­ში ვე­ჯიბ­რე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს. ჯერ ბი­ჭე­ბი უნდა გა­მო­სუ­ლიყ­ვნენ, მერე - გო­გო­ე­ბი. მე მე­ცა­მე­ტე ნო­მე­რი შემ­ხვდა, ლა­დო­საც. ფი­ნიშს უახ­ლოვ­დე­ბო­და, როცა თხი­ლა­მუ­რი გა­ექ­ცა, შე­ტორ­ტმან­და და ხეს შე­ას­კდა. გულ­გა­ხეთ­ქი­ლი მივ­ჩე­რე­ბო­დი, მან კი გა­და­ი­ხარ­ხა­რა, თოვ­ლი და­ი­ფერთხა და მო­მი­ახ­ლოვ­და. თა­ვი­სი ნო­მე­რი მო­იხ­სნა და სი­ცი­ლით მი­თხრა, - იმე­დია, ეს რი­ცხვი თქვენ­თვის უფრო იღ­ბლი­ა­ნი იქ­ნე­ბაო. ამ დღი­დან ჩვე­ნი გზე­ბი გა­და­იკ­ვე­თა.

ლადო უკვე ცნო­ბი­ლი არ­ქი­ტექ­ტო­რი იყო. 19 წლის ასაკ­ში და­მა­ტყდა თავს დიდი და ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი გრძნო­ბა, რო­მელ­მაც მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა გან­სა­ზღვრა...

ის იყო უკი­დუ­რე­სო­ბე­ბის ადა­მი­ა­ნი: თუ უხა­რო­და, უხა­რო­და ისე­თი თავ­და­ვი­წყე­ბუ­ლი სი­ხა­რუ­ლით, რომ გარ­შე­მო ყვე­ლას სხი­ვი ეფი­ნე­ბო­და; თუ და­დარ­დი­ან­დე­ბო­და, მის გვერ­დით მყოფ­საც გა­და­ე­დე­ბო­და მისი ნაღ­ვე­ლი. შე­ეძ­ლო, რამ­დე­ნი­მე დღე და ღამე თავი არ აეღო და 2 000 ეს­კი­ზი და­ე­ხა­ტა; ქე­ი­ფიც თავ­და­ვი­წყე­ბუ­ლი იცო­და, თა­მა­დო­ბაც, მაგ­რამ, თუ მო­ბეზ­რდე­ბო­და, შე­ეძ­ლო, უცებ ამ­დგა­რი­ყო სუფ­რი­დან და თა­მა­დო­ბაც კი მი­ე­ტო­ვე­ბი­ნა. სა­ერ­თოდ, ერთ ად­გილ­ზე დიდ­ხანს ვერ ძლებ­და...

იყო მრა­ვა­ლი პრობ­ლე­მა, ტკი­ვი­ლი, ვნე­ბა­თა­ღელ­ვა (მას ხომ ოჯა­ხი ჰყავ­და), რამ­დენ­ჯერ­მე გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ უნდა დავ­შო­რე­ბუ­ლი­ყა­ვით - ამ­დე­ნი ჭორი და ტყუ­ილ-მარ­თა­ლი ერ­თმა­ნეთ­ში ირე­ო­და და, ნებ­სით თუ უნებ­ლი­ეთ, ჩვენ­ზე ძა­ლი­ან მოქ­მე­დებ­და, მაგ­რამ ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლა­ფერ­ზე ძლი­ე­რი აღ­მოჩ­ნდა. შე­ვუღლდით და შეგ­ვე­ძი­ნა ქეთი და ნუცა.

• როცა ლანა ღო­ღო­ბე­რი­ძე შე­ირ­თო ცო­ლად, იმ­ხა­ნად სპორ­ტის სა­სახ­ლეს აშე­ნებ­და. ლანა კი თა­ვის პირ­ველ სრულ­მეტ­რა­ჟი­ან ფილ­მს იღებ­და, "ერთი ცის ქვეშ“ , რომ­ლის მე­სა­მე ნო­ვე­ლა მხატ­ვრი­სა და გო­გო­ნას სიყ­ვა­რულ­ზეა... სპორ­ტის სა­სახ­ლის ფონ­ზე.

გა­აგ­რძე­ლეთ კი­თხვა