მსა­ხი­ობ თა­მუ­ნა ნი­კო­ლა­ძეს მო­სა­ყო­ლი მარ­თლაც ბევ­რი აქვს. მისი ცხოვ­რე­ბა სავ­სეა სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბით. ის ალ­ბათ იმ იშ­ვი­ათ ადა­მი­ან­თა რიგ­შია, რომ­ლის სა­მო­მავ­ლო პრო­ფე­სი­აც ჯერ კი­დევ მცი­რე­წლოვ­ნო­ბის პე­რი­ოდ­ში შე­ირ­ჩა. 3 წლის ასაკ­ში პრო­ფე­სი­უ­ლი თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე ავი­და და დღემ­დე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მსა­ხი­ო­ბია. თა­მუ­ნა უყ­ვარს რო­გორც თე­ატ­რის მა­ყუ­რე­ბელს, ისე ტე­ლე­მა­ყუ­რებ­ლის­თვი­საც ცნო­ბი­ლი და საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბია.

ის ახლა ჩვე­ნი რუბ­რი­კის - "ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთვა­რი ამ­ბე­ბი“ სტუ­მა­რია და "ambebi.ge“-ს თხოვ­ნით, ბი­ოგ­რა­ფი­ი­დან მნიშ­ვნე­ლო­ვან ეპი­ზო­დებს იხ­სე­ნებს.

ბავ­შვო­ბის მთა­ვა­რი ამ­ბა­ვი

- ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პე­რი­ო­დი ბავ­შვო­ბაა და ის ჩვე­ნი შლე­ი­ფია - რა ასაკ­შიც არ უნდა ვი­ყოთ, ყო­ველ­თვის თან და­ვა­ტა­რებთ. მე­ა­მა­ყე­ბა ასე­ვე ჩემი ოჯა­ხი, ის ტრა­დი­ცი­ე­ბი, რაც მშობ­ლე­ბის­გან, ბე­ბია-ბა­ბუ­ე­ბის­გან მი­ვი­ღე.

ჩემ­მა ბავ­შვო­ბამ ჩემი მსა­ხი­ო­ბო­ბა გა­ნა­პი­რო­ბა... სამი წლის ასაკ­ში სცე­ნა­ზე პირ­ვე­ლად დავ­დე­ქი და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სპექ­ტაკ­ლებ­ში ვთა­მა­შობ­დი, ვი­ყა­ვი შტატ­გა­რე­შე მსა­ხი­ო­ბი. სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ვან სპექ­ტაკლში ვი­თა­მა­შე. ერთ-ერთი გრან­დი­ო­ზუ­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი, რო­მე­ლიც ქალ­ბა­ტონ­მა სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რელ­მა დად­გა "ური­ელ აკოს­ტა“ იყო, სა­დაც მე­სან­თლე ებ­რა­ე­ლი რა­ბი­ნი ვი­ყა­ვი. თე­ატ­რის სე­ზო­ნის გახ­სნას მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბო­დი, სე­ზო­ნის და­ხურ­ვა კი მა­სევ­დი­ა­ნებ­და, რად­გა­ნაც იმ პე­რი­ოდ­ში თე­ატრთან კავ­ში­რი წყდე­ბო­და და ამას ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი.

გარ­და იმი­სა, რომ ბე­ბია, დედა, სა­ნა­თე­სა­ვო მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და, მამა ჩემი მსა­ხი­ო­ბო­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო. ამი­ტომ მშობ­ლებ­თან მქონ­და სა­უბ­რე­ბი, მოვმზა­დე­ბუ­ლი­ყა­ვი და სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. ჩემი ექი­მო­ბა ძა­ლი­ან უნ­დო­დათ. ხა­სი­ა­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, თან, ექი­მო­ბა მიყ­ვარ­და, ზო­გა­დად მსი­ა­მოვ­ნებს ადა­მი­ა­ნის მოვ­ლა, მოფრ­თხი­ლე­ბა, მას­ზე ზრუნ­ვა, მაგ­რამ ეს არ გა­ვა­კე­თე. სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის­თა­ნა­ვე, 16 წლის ასაკ­ში თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი.

სულ თა­ვი­დან კი ყვე­ლა­ფე­რი იმან გა­და­წყვი­ტა, რომ ბე­ბი­ის­თვის, რო­მე­ლიც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში კოს­ტი­უ­მე­ბის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მხატ­ვრებ­თან და მკე­რა­ვებ­თან მუ­შა­ობ­და, უთ­ქვამთ, - შენი შვი­ლიშ­ვი­ლი მო­იყ­ვა­ნე, სპექ­ტაკ­ლის­თვის ბავ­შვებს ვსინ­ჯავ­თო. ბაღ­ში მო­მა­კი­თხა და თე­ატ­რში წა­მიყ­ვა­ნა. 2 გო­გო­ნა სჭირ­დე­ბო­დათ. რე­ჟი­სო­რი მე­დეა კუ­ჭუ­ხი­ძე გახ­ლდათ და დგამ­და "შეყ­ვა­რე­ბულ­თა თვით­მკვლე­ლო­ბას ციურ ბა­დე­თა კუნ­ძულ­ზე“. რთუ­ლი ამო­ცა­ნა იყო შე­სას­რუ­ლე­ბე­ლი, - არ უნდა მე­ტი­რა, არ შემ­ში­ნე­ბო­და და არ დავმფრ­თხა­ლი­ყა­ვი. თო­ჯი­ნით ხელ­ში გავ­ჩერ­დი, - არ ვი­ტი­რე და არც შე­მე­შინ­და...

უბა­ნი და ეზო

- ვცხოვ­რობ­დი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის გვერ­დით, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე. თე­ატრს და ჩვენს ძველ სახ­ლს ერთი კე­დე­ლი ყოფს. იქ და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი რომ და­ვამ­თავ­რე, სახ­ლის მთე­ლი შე­ნო­ბა ინ­ვეს­ტორ­მა იყი­და და 18-19 ოჯა­ხი სა­ცხოვ­რებ­ლად სხვა­გან გა­და­ვე­დით. ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლი იყო, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი, აივ­ნე­ბი­ა­ნი, მარ­მა­რი­ლოს კი­ბე­ე­ბით. ლა­მა­ზი ეზო ჰქონ­და, სა­დაც აუ­ზიც იყო. ძა­ლი­ან თბი­ლი მე­ზობ­ლე­ბი გვყავ­და და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი სა­მე­ზობ­ლო ტრა­დი­ცი­ე­ბი გვქონ­და. ჩვენ გვერ­დით ბევ­რი მსა­ხი­ო­ბი ცხოვ­რობ­და. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის 4 ნო­მერ­ში, მე­ზობ­ლად, გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძის სახლ-მუ­ზე­უ­მია... მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატრს კი ჩემს კა­რის მე­ზობ­ლად აღ­ვიქ­ვამ­დი და ისეთ მე­ზობ­ლად, რო­მე­ლიც ჩემი ცხოვ­რე­ბის კო­ორ­დი­ნა­ტო­რი აღ­მოჩ­ნდა... ასე რომ, ბავ­შვო­ბის გა­ტა­რე­ბა ამ გა­რე­მოც­ვა­ში მი­წევ­და...

სო­ხუ­მი

- ზა­ფხულ­ში ორი თვე, არ­და­დე­გე­ბის პე­რი­ოდ­ში, სა­ნამ აფხა­ზეთს დავ­კარ­გავ­დით, სო­ხუმ­ში ვის­ვე­ნებ­დი, ბე­ბი­ას­თან, დე­დის დე­დას­თან ჩავ­დი­ო­დი. იქა­უ­რი მო­გო­ნე­ბე­ბი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია... სო­ხუ­მის და­კარ­გვი­დან 30 წელი გა­ვი­და და აფხზეთ­ში ჩას­ვლა ისევ შე­უძ­ლე­ბე­ლია, რაც ძა­ლი­ან მა­სევ­დი­ა­ნებს...

სკო­ლა

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის ქუ­ჩას უნი­ვერ­მაღ­თან გა­დავ­ჭრი­დი და სკო­ლაც იქვე იყო, 23-ეში დავ­დი­ო­დი. მშვი­დი, წყნა­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. სკო­ლას არ ვაც­დენ­დი, ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ თე­ატ­რით იმ­დე­ნად ვი­ყა­ვი მო­ცუ­ლი, რომ შა­ტა­ლო­ზე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მივ­დი­ო­დი. ყო­ფი­ლა, რომ სკო­ლა­ში მივ­სულ­ვარ, 2 გაკ­ვე­თილს დავ­სწრე­ბი­ვარ და მერე 11 სა­ა­თის­თვის თე­მურ ჩხე­ი­ძის რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე გავ­პა­რულ­ვარ...

ბე­ბია

- ბე­ბი­ას სხვა თე­ატ­რებ­შიც დავ­ყავ­დი, - მას ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დიდი როლი აქვს. ჩემ გვერ­დით ისე მაგ­რად რომ არ დამ­დგა­რი­ყო, ალ­ბათ მსა­ხი­ო­ბი არ ვიქ­ნე­ბო­დი. თუმ­ცა ეს ჩემ­მა და­ბა­დე­ბის ად­გილ­მაც გა­ნა­პი­რო­ბა, ოჯახ­მა, სახ­ლმა, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის ქუ­ჩამ. ბე­ბი­ას სურ­ვი­ლით ასე­ვე თე­ატ­რა­ლურ სკო­ლა-სტუ­დია "ბე­რი­კებ­ში“ დავ­დი­ო­დი... თე­ატ­რის სა­შუ­ა­ლე­ბით პი­რა­დად შე­ხე­ბა მქონ­და უდი­დეს მსა­ხი­ობ­თან ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძეს­თან. მას­თან ერ­თად ფან­ტას­ტი­კუ­რი ფოტო მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც ჩარ­ჩო­ში ჩას­მუ­ლი, ჩემს ოთახ­ში დევს და უძ­ვირ­ფა­სე­სი რამ არის. რამ­დენ­ჯერ­მე ქალ­ბა­ტო­ნი ვე­რი­კო ჩემ­თან სახ­ლშიც მყავს ნა­ნა­ხი, ბე­ბი­ას­თან იყო მო­სუ­ლი...

რო­გორც მიყ­ვე­ბი­ან, დე­და­ჩე­მის და მა­მა­ჩე­მის ქორ­წი­ლი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის ძვე­ლი სახ­ლის ეზო­ში ყო­ფი­ლა. თა­მა­და კი, თურ­მე კოტე მა­ხა­რა­ძე გახ­ლდათ... ერთ კვი­რა­ში სო­ხუმ­ში ასე­ვე ულა­მა­ზე­სი ქორ­წი­ლი დე­დას მშობ­ლებს გა­და­უხ­დი­ათ.

დედ­მა­მიშ­ვი­ლი

- მყავს უმ­ცრო­სი და, სოფო, რო­მელ­საც სა­ხე­ლი სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლის პა­ტივ­სა­ცე­მად მე და­ვარ­ქვი. მკი­თხეს, - რა გინ­და, შენს დას და­ვარ­ქვა­თო და სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი-მეთ­ქი. მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ მე და ჩემი და სო­ხუმ­ში, ულა­მა­ზეს სა­ნა­პი­რო­ზე, ერთ-ერთ სამ­შო­ბი­რო­ში და­ვი­ბა­დეთ...

თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი

- პირ­ველ კურ­სზე ნუკ­რი ქან­თა­რი­ამ მიგ­ვი­ღო, შემ­დეგ გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვი­ლის პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფი ვი­ყა­ვით. ვსწავ­ლობ­დი დრა­მი­სა და კი­ნოს სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე და ფან­ტას­ტი­კუ­რი 4 წელი მაქვს იქ გავ­ლი­ლი. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პი­ე­სებ­ზე ვი­მუ­შა­ვეთ. კარ­გი სა­დიპ­ლო­მო სპექ­ტაკ­ლი გვქონ­და "სე­ი­ლე­მის პრო­ცე­სი,“ სა­დაც ერთ-ერთი სა­ოც­ნე­ბო რო­ლის თა­მა­ში მო­მი­წია. ბა­ტო­ნი გი­ორ­გის ასის­ტენ­ტი ალე­კო მა­ხა­რობ­ლიშ­ვი­ლი იყო. მის­გან სამ­სა­ხი­ო­ბო ოს­ტა­ტო­ბის ბევ­რი ელე­მენ­ტი მაქვს ნას­წავ­ლი, რა­საც დღემ­დე ვით­ვა­ლის­წი­ნებ. სა­ერ­თოდ, ინ­სტი­ტუ­ტში ფან­ტას­ტი­კუ­რი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი გვყავ­და. მე­ტყვე­ლე­ბის სა­ო­ცა­რი პე­და­გო­გის­თვის ბა­ბუ­ლია ნი­კო­ლა­იშ­ვი­ლის­თვის კი, სამ­წუ­ხა­როდ ბოლო ჯგუ­ფი აღ­მოვ­ჩნდით, მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვით, რომ გარ­და­იც­ვა­ლა. რა­მაც გული დაგ­ვწყვი­ტა. ბევ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნი გა­ვა­ტა­რე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში და ალ­ბათ მეც გავ­ტარ­დი მათ­ში. ასე გა­დაგ­ვყა­რა და შეგ­ვახ­ვედ­რა ეთ­მა­ნეთს ღმერ­თმა.

ინ­სტი­ტუ­ტის შემ­დეგ, ორი წელი სტუ­დენტ რე­ჟი­სო­რებ­თან ვი­მუ­შა­ვე გიზო ჟორ­და­ნი­ას სტუ­დენ­ტებ­თან, რომ­ლე­ბიც სა­კურ­სო სპექ­ტაკ­ლებს დგამ­დნენ. 22 წლი­სამ 80 წლის ქა­ლის რო­ლიც შე­ვას­რუ­ლე. ამით პრო­ფე­სი­ა­ში დიდი კარი გა­მეხ­სნა. მა­შინ ბევ­რმა რე­ჟი­სორ­მა მნა­ხა და სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რში და­მა­კა­ვა. რე­ჟი­სორ­მა სოსო ნემ­სა­ძემ კულ­ტუ­რის ინ­სტი­ტუ­ტში სე­რი­ო­ზულ სპექ­ტაკლში მი­მიწ­ვია, რაც ჩემი ცხოვ­რე­ბის ასე­ვე სე­რი­ო­ზუ­ლი შლე­ი­ფია. გერტრუ­დეს ვთა­მა­შობ­დი და ქა­ლის რო­ლის სა­უ­კე­თე­სო შეს­რუ­ლე­ბის­თვის "სტუ­დენ­ტუ­რი ფეს­ტი­ვა­ლის აღ­მო­ჩე­ნა“ გავ­ხდი.

ოქ­როს ხანა

გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვილ­მა რუს­თა­ვის თე­ატ­რში რამ­დე­ნი­მე მსა­ხი­ო­ბი წაგ­ვიყ­ვა­ნა და ედუ­არ­დო დე ფი­ლი­პოს "აჩ­რდი­ლე­ბი“ დად­გა. სპექ­ტაკ­ლის და თე­ატ­რის კონ­სულ­ტან­ტი რო­ბერტ სტუ­რუა იყო. რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი მას­თა­ნაც მქონ­და. პა­რა­ლე­ლუ­რად "სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რში,“ სა­დაც 2005 წლი­დან 5 წელი შტატ­ში ვი­ყა­ვი, ვთა­მა­შობ­დი და ეს მა­შინ, როცა თე­მურ ჩხე­ი­ძის სა­ხე­ლოს­ნო პირ­ვე­ლად ჩა­მო­ყა­ლიბ­და, სა­დაც პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლი "აქ ამ სა­ვა­ნე­ში“ და­იდ­გა. ბუმ­ბე­რა­ზი მსა­ხი­ო­ბე­ბი თა­მა­შობ­დნენ. მე­დეა ჩა­ხა­ვას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ კი აღარ გვი­თა­მა­შია.

მერე ისე, მოხ­და, რომ გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვი­ლის თხოვ­ნით, ერთ-ერთი მსა­ხი­ო­ბის ნაც­ვლად "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში“ 2 დღე­ში სპექ­ტაკლში შე­ვე­დი. 2004 წლის 5 მარტს ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ვი­თა­მა­შე, დღემ­დე, ამ და­სის წევ­რი ვარ და ავთო ვარ­სი­მაშ­ვი­ლის არა­ერთ სპე­ტაკლში მაქვს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ღე­ბუ­ლი. 2011 წელს ჩემ­თვის ერთ-ერთი უმ­ნიშ­ვნო­ვა­ლე­სი როლი ნორა აღ­მოჩ­ნდა, იო­ა­ნე ხუ­ციშ­ვი­ლის დად­გმულ "თო­ჯი­ნე­ბის სახ­ლში“. ეს ის სპექ­ტაკ­ლია, რო­მე­ლიც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა თან დამ­ყვე­ბა... მიწ­ვე­ვით თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რშიც ვთა­მა­შობ­დი, ასე­ვე "თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში“. ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი, ბევ­რი სა­მუ­შაო მქონ­და.

ახლა თვალს ვავ­ლებ ამ ყვე­ლა­ფერს და "ოქ­როს ხა­ნად“ მა­ინც თე­მურ ჩხე­ი­ძი­სა და რო­ბერტ სტუ­რუ­ას რე­პეტ­ცი­ებს მი­ვიჩ­ნევ.

სი­ტუ­ა­ცი­უ­რი კო­მე­დია

- 2007 წელი იყო, თბი­ლის­ში არ ვი­ყა­ვი, და­მი­რე­კეს და კას­ტინგზე მი­მიწ­ვი­ეს. ბევ­რი ვი­ფიქ­რე, ვმერ­ყე­ობ­დი, კას­ტინგზე არ ვი­ყა­ვი მა­ნამ­დე ნამ­ყო­ფი... მოკ­ლედ, მა­ინც წა­ვე­დი. მე­სა­მე ტუ­რის შემ­დეგ და­მი­რე­კეს - და­ვით გო­გო­ჩა­იშ­ვი­ლი გი­ბა­რებთ, დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი ხარ­თო. 800 კა­ცი­დან 5 გოგო და 3 ბიჭი აგ­ვიყ­ვა­ნეს (მე, თა­თუ­ლი ედი­შე­რაშ­ვი­ლი, მა­რი­ამ ჯო­ლო­გუა, მაია დო­ბორჯგი­ნი­ძე, ქეთო ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე, ჯაბა კი­ლა­ძე, ოთარ ტა­ტიშ­ვი­ლი, გოგა ბარ­ბა­ქა­ძე). 2007 წლი­დან 2011 წლამ­დე, პირ­ვე­ლი 4 წელი, ნამ­დვი­ლი ფე­ი­ერ­ვერ­კი იფ­ქვე­ო­და. ტე­ლე­სე­რი­ა­ლი "შუა ქა­ლაქ­ში“ რე­ი­ტინ­გებს ხსნი­და, სა­დაც ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი ქე­თე­ვან ღლონ­ტი გახ­ლდათ... მერე სხვა­დას­ხვა არხზე სე­რი­ა­ლებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა კი­დევ მო­მი­წია. 2017 წელს, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი 10 წლის შემ­დეგ, სი­ტუ­ა­ცი­უ­რი კო­მე­დია "შუა ქა­ლაქ­ში“ დამ­თავ­რდა. სე­რი­ალ­მა ყვე­ლა ასა­კის და თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნი გა­ა­ერ­თი­ა­ნა. სა­დაც არ უნდა ვიყო, პა­ტი­ვის­ცე­მას, ენით აუ­წე­რელ სიყ­ვა­რულს, სით­ბოს ვგრძნობ... კი­დევ რამ­დე­ნი წელი დას­ჭირ­დე­ბა იმას, რომ ასე­თი რამ ისევ შე­იქ­მნას. ეს კი მთე­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა.

"და­ქა­ლე­ბი“

- მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ძა­ლი­ან ვი­სი­ა­მოვ­ნე სე­რი­ა­ლით "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი“. ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ ექი­მის ცო­ლის როლ­ზე მი­მიწ­ვია. ამ როლ­მა ყვე­ლა­ფე­რი შეც­ვა­ლა. ხალ­ხი მა­სობ­რი­ვად სი­ტუ­ა­ცი­უ­რი კო­მე­დი­ის მსა­ხი­ო­ბო­ბი­დან მიც­ნობ­და და უეც­რად ასე­ვე პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში, ოღონდ, არა კო­მე­დი­ურ­ში გა­მოვ­ჩნდი.

ეკას მად­ლი­ე­რი ვარ. ქე­თე­ვა­ნის­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი ვი­თა­მა­შე. სა­ო­ცარ გა­დამ­ღებ ჯგუფ­თან და ძა­ლი­ან კარგ მსა­ხი­ობ­თან სოსო ხვე­დე­ლი­ძეს­თან ერ­თად ვი­მუ­შა­ვე.

პე­და­გო­გის ამ­პლუა

- როცა მა­ყუ­რე­ბე­ლი სე­რი­ა­ლებ­ში მხე­დავ­და, ქუ­ჩა­ში ხში­რად მა­ჩე­რებ­დნენ, მწერ­დნენ, მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ - ხომ არ მუ­შა­ობთ თე­ატ­რა­ლურ სტუ­დი­ა­ში, ან ხომ არ გაქვთ თე­ატ­რა­ლუ­რი სკო­ლა, ბავ­შვებს მო­ვიყ­ვან­დით. არას­დროს მი­ფიქ­რია, პე­და­გო­გი, მას­წავ­ლე­ბე­ლი, ლექ­ტო­რი, მენ­ტო­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. სა­ბო­ლო­ოდ, რო­დე­საც ეს გა­დავ­წყვი­ტე, მე­ტყვე­ლე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბა ავირ­ჩიე. თე­ატ­რა­ლუ­რი­დან რაც ვი­ცო­დი, ნას­წავ­ლი მქონ­და და სა­ერ­თოდ ამ სფე­რო­ში რა მა­სა­ლაც არ­სე­ბობს, იმას და­ვეყ­რდე­ნი, მაგ­რამ ამ დარ­გის სი­ახ­ლე­ე­ბიც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და თე­ატ­რა­ლურ­ში მა­რი­ამ კო­ბა­ხი­ძეს­თან, რექ­ტო­რის, გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვი­ლის თან­ხმო­ბით, თე­მურ ჩხე­ი­ძი­სა და გი­ორ­გი სი­ხა­რუ­ლი­ძის ჯგუ­ფებ­თან დავ­დი­ო­დი.

მერე ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სამ­სა­ხი­ო­ბო ჯგუფ­თან სა­მუ­შა­ოდ მი­მიწ­ვი­ეს, სას­ცე­ნო მე­ტყვე­ლე­ბის კულ­ტუ­რი­სა და სას­ცე­ნო მე­ტყვე­ლე­ბის ლექ­ტო­რი გახ­ლდით. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში რამ­დე­ნი­მე მსა­ხი­ობ­მა სტუ­დია "თეა-ტრი“ ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბეთ, 5 წე­ლია, იქ ვას­წავ­ლი, ბევ­რი მოს­წავ­ლე მყავს. ვმუ­შა­ობ­დი მა­რი­ამ ჯო­ლო­გუ­ას სტუ­დია "ეთ­სე­ტე­რა­ში“. გოგა პი­პი­ნაშ­ვილ­თან "არტ-ჰოლ­ში“ და ეროვ­ნულ სა­სახ­ლე­ში მე­ტყვე­ლე­ბის კულ­ტუ­რას ვას­წავ­ლი. ახლა კი, ჩემი ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით, 18 წლი­დან ზე­მოთ სწავ­ლე­ბის კურ­სი შევ­ქმე­ნი. ამ სამ­თვი­ა­ნი კურ­სის გავ­ლა სხვა­დას­ხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნებს შე­უძ­ლი­ათ, რაც არა­ერ­თი პრობ­ლე­მის დაძ­ლე­ვა­ში და­ეხ­მა­რე­ბათ.

პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა

- ერ­თა­დერ­თი, რა­საც ჩემ­თვის ვი­ტო­ვებ, ჩემი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბაა. რაც წლე­ბი გა­დის, სულ უფრო არ მომ­წონს ცნო­ბი­ლი, საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვარ­სკვლა­ვე­ბი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სივ­რცე­ში პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის დე­ტა­ლებს რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას აც­ნო­ბენ. ხალ­ხმა იმ­დე­ნად კარ­გად გა­მიც­ნო, ქუ­ჩა­ში ჭი­ან­ჭვე­ლაც კი მცნობს, ამი­ტომ, სრუ­ლი უფ­ლე­ბა მაქვს, პი­რა­დი ჩემ­თვის და­ვი­ტო­ვო. ამ დროს ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ, რომ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში იყო დიდი, სა­ო­ცა­რი, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი, სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია, მაგ­რამ ცოტა სა­კუ­თარ თავ­საც ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ. ადა­მი­ან­მა ყვე­ლაფ­რის­თვის უნდა გა­ა­ნა­წი­ლო დრო. ჩემი ცხოვ­რე­ბის 95% პრო­ფე­სი­ას და­ვუთ­მე. ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან, ყვე­ლა დამ­წყებ მსა­ხი­ობ ქალს, გო­გო­ნას ვურ­ჩევ, დრო ისე გა­და­ა­ნა­წი­ლოს, რომ არც პი­რად ცხოვ­რე­ბას, არც ოჯახს და არც კა­რი­ე­რას მო­აკ­ლოს რამე.

სცე­ნი­სა და კადრს მიღ­მა

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს შინ სხვა­დას­ხვა სა­რე­მონ­ტო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა, მაგ­რამ თუ რა­ღაც ჩემს ძა­ლებს აღე­მა­ტე­ბა, მა­შინ ხე­ლოს­ნე­ბი მომ­ყავს. მათ­თან ფან­ტას­ტი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. მიყ­ვარს ბა­ზარ­ში სი­ა­რუ­ლი და კარ­გი პრო­დუქ­ტის ყიდ­ვა, დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა, კუ­ლი­ნა­რია, თუ რა­ი­მემ და­მა­ინ­ტე­რე­სა, არ არ­სე­ბობს, არ გა­ვა­კე­თო. კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით ბე­ბი­ის­გან და დე­დის­გან ბევ­რი რამ მაქვს შე­ძე­ნი­ლი.

მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი

- თე­ო­დო­რე, ჩემი დის­შვი­ლი მე-9 წე­ლი­წად­შია. ის ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნია და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ძა­ლი­ან ლაღი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. მის და­ბა­დე­ბას და­ვეს­წა­რი. ჩემს თვალ­წინ გაჩ­ნდა, პა­ტა­რა სი­ცო­ცხლეს მა­შინ­ვე თბი­ლად რომ მი­ვე­სალ­მე, მას მერე ასე­თი თბი­ლი და ლაღი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. ვე­უბ­ნე­ბი, პირ­ვე­ლად ხელი მე ჩა­მო­გარ­თვი-მეთ­ქი.

არც ვიცი, მის და­ბა­დე­ბამ­დე ჩვე­ნი ოჯა­ხი რო­გორ ცხოვ­რობ­და. ყვე­ლა­ნი მას დავტრი­ა­ლებთ. ბოლო დროს დიდი სურ­ვი­ლი აქვს, ფეხ­ბურ­თე­ლი იყოს. ხვი­ჩა კვა­რა­ცხე­ლი­ას წარ­მა­ტე­ბა­მაც მას­ზე დიდი გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა... ...მოკ­ლედ, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვია, ბევ­რზე ვი­სა­უბ­რე, ბევ­რიც მიღ­მა დამ­რჩა, თუმ­ცა მათი გახ­სე­ნე­ბა ყო­ველ­თვის დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს.