მსახიობი, რომლის კარიერა 3 წლის ასაკში დაიწყო : "მამა ჩემი მსახიობობის წინააღმდეგი იყო... უნდოდათ, ექიმი გამოვსულიყავი" - თამუნა ნიკოლაძის ცხოვრების მთავარი ამბები

მსახიობ თამუნა ნიკოლაძეს მოსაყოლი მართლაც ბევრი აქვს. მისი ცხოვრება სავსეა საინტერესო ამბებით. ის ალბათ იმ იშვიათ ადამიანთა რიგშია, რომლის სამომავლო პროფესიაც ჯერ კიდევ მცირეწლოვნობის პერიოდში შეირჩა. 3 წლის ასაკში პროფესიული თეატრის სცენაზე ავიდა და დღემდე წარმატებული მსახიობია. თამუნა უყვარს როგორც თეატრის მაყურებელს, ისე ტელემაყურებლისთვისაც ცნობილი და საყვარელი მსახიობია.

ის ახლა ჩვენი რუბრიკის - "ჩემი ცხოვრების მთვარი ამბები“ სტუმარია და "ambebi.ge“-ს თხოვნით, ბიოგრაფიიდან მნიშვნელოვან ეპიზოდებს იხსენებს.

ბავშვობის მთავარი ამბავი

- ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი პერიოდი ბავშვობაა და ის ჩვენი შლეიფია - რა ასაკშიც არ უნდა ვიყოთ, ყოველთვის თან დავატარებთ. მეამაყება ასევე ჩემი ოჯახი, ის ტრადიციები, რაც მშობლებისგან, ბებია-ბაბუებისგან მივიღე.

ჩემმა ბავშვობამ ჩემი მსახიობობა განაპირობა... სამი წლის ასაკში სცენაზე პირველად დავდექი და მარჯანიშვილის თეატრის სპექტაკლებში ვთამაშობდი, ვიყავი შტატგარეშე მსახიობი. სკოლის დამთავრებამდე რამდენიმე მნიშვნელოვან სპექტაკლში ვითამაშე. ერთ-ერთი გრანდიოზული ნამუშევარი, რომელიც ქალბატონმა სოფიკო ჭიაურელმა დადგა "ურიელ აკოსტა“ იყო, სადაც მესანთლე ებრაელი რაბინი ვიყავი. თეატრის სეზონის გახსნას მოუთმენლად ველოდებოდი, სეზონის დახურვა კი მასევდიანებდა, რადგანაც იმ პერიოდში თეატრთან კავშირი წყდებოდა და ამას ვერ ვეგუებოდი.

გარდა იმისა, რომ ბებია, დედა, სანათესავო მგულშემატკივრობდა, მამა ჩემი მსახიობობის წინააღმდეგი იყო. ამიტომ მშობლებთან მქონდა საუბრები, მოვმზადებულიყავი და სამედიცინოზე ჩამებარებინა. ჩემი ექიმობა ძალიან უნდოდათ. ხასიათიდან გამომდინარე, თან, ექიმობა მიყვარდა, ზოგადად მსიამოვნებს ადამიანის მოვლა, მოფრთხილება, მასზე ზრუნვა, მაგრამ ეს არ გავაკეთე. სკოლის დამთავრებისთანავე, 16 წლის ასაკში თეატრალური ინსტიტუტის სტუდენტი გავხდი.

სულ თავიდან კი ყველაფერი იმან გადაწყვიტა, რომ ბებიისთვის, რომელიც მარჯანიშვილის თეატრში კოსტიუმების განყოფილებაში მხატვრებთან და მკერავებთან მუშაობდა, უთქვამთ, - შენი შვილიშვილი მოიყვანე, სპექტაკლისთვის ბავშვებს ვსინჯავთო. ბაღში მომაკითხა და თეატრში წამიყვანა. 2 გოგონა სჭირდებოდათ. რეჟისორი მედეა კუჭუხიძე გახლდათ და დგამდა "შეყვარებულთა თვითმკვლელობას ციურ ბადეთა კუნძულზე“. რთული ამოცანა იყო შესასრულებელი, - არ უნდა მეტირა, არ შემშინებოდა და არ დავმფრთხალიყავი. თოჯინით ხელში გავჩერდი, - არ ვიტირე და არც შემეშინდა...

უბანი და ეზო

- ვცხოვრობდი მარჯანიშვილის თეატრის გვერდით, მარჯანიშვილის ქუჩაზე. თეატრს და ჩვენს ძველ სახლს ერთი კედელი ყოფს. იქ დავიბადე და გავიზარდე. თეატრალური უნივერსიტეტი რომ დავამთავრე, სახლის მთელი შენობა ინვესტორმა იყიდა და 18-19 ოჯახი საცხოვრებლად სხვაგან გადავედით. ორსართულიანი სახლი იყო, ძალიან ლამაზი, აივნებიანი, მარმარილოს კიბეებით. ლამაზი ეზო ჰქონდა, სადაც აუზიც იყო. ძალიან თბილი მეზობლები გვყავდა და შესანიშნავი სამეზობლო ტრადიციები გვქონდა. ჩვენ გვერდით ბევრი მსახიობი ცხოვრობდა. მარჯანიშვილის 4 ნომერში, მეზობლად, გალაკტიონ ტაბიძის სახლ-მუზეუმია... მარჯანიშვილის თეატრს კი ჩემს კარის მეზობლად აღვიქვამდი და ისეთ მეზობლად, რომელიც ჩემი ცხოვრების კოორდინატორი აღმოჩნდა... ასე რომ, ბავშვობის გატარება ამ გარემოცვაში მიწევდა...

სოხუმი

- ზაფხულში ორი თვე, არდადეგების პერიოდში, სანამ აფხაზეთს დავკარგავდით, სოხუმში ვისვენებდი, ბებიასთან, დედის დედასთან ჩავდიოდი. იქაური მოგონებები ჩემთვის ძალიან ძვირფასია... სოხუმის დაკარგვიდან 30 წელი გავიდა და აფხზეთში ჩასვლა ისევ შეუძლებელია, რაც ძალიან მასევდიანებს...

სკოლა

- მარჯანიშვილის ქუჩას უნივერმაღთან გადავჭრიდი და სკოლაც იქვე იყო, 23-ეში დავდიოდი. მშვიდი, წყნარი ბავშვი ვიყავი. სკოლას არ ვაცდენდი, ვსწავლობდი, მაგრამ თეატრით იმდენად ვიყავი მოცული, რომ შატალოზე მარჯანიშვილის თეატრში მივდიოდი. ყოფილა, რომ სკოლაში მივსულვარ, 2 გაკვეთილს დავსწრებივარ და მერე 11 საათისთვის თემურ ჩხეიძის რეპეტიციაზე გავპარულვარ...

ბებია

- ბებიას სხვა თეატრებშიც დავყავდი, - მას ჩემს ცხოვრებაში დიდი როლი აქვს. ჩემ გვერდით ისე მაგრად რომ არ დამდგარიყო, ალბათ მსახიობი არ ვიქნებოდი. თუმცა ეს ჩემმა დაბადების ადგილმაც განაპირობა, ოჯახმა, სახლმა, მარჯანიშვილის ქუჩამ. ბებიას სურვილით ასევე თეატრალურ სკოლა-სტუდია "ბერიკებში“ დავდიოდი... თეატრის საშუალებით პირადად შეხება მქონდა უდიდეს მსახიობთან ვერიკო ანჯაფარიძესთან. მასთან ერთად ფანტასტიკური ფოტო მაქვს გადაღებული, რომელიც ჩარჩოში ჩასმული, ჩემს ოთახში დევს და უძვირფასესი რამ არის. რამდენჯერმე ქალბატონი ვერიკო ჩემთან სახლშიც მყავს ნანახი, ბებიასთან იყო მოსული...

როგორც მიყვებიან, დედაჩემის და მამაჩემის ქორწილი მარჯანიშვილის ძველი სახლის ეზოში ყოფილა. თამადა კი, თურმე კოტე მახარაძე გახლდათ... ერთ კვირაში სოხუმში ასევე ულამაზესი ქორწილი დედას მშობლებს გადაუხდიათ.

დედმამიშვილი

- მყავს უმცროსი და, სოფო, რომელსაც სახელი სოფიკო ჭიაურელის პატივსაცემად მე დავარქვი. მკითხეს, - რა გინდა, შენს დას დავარქვათო და სოფიკო ჭიაურელი-მეთქი. მინდა აღვნიშნო, რომ მე და ჩემი და სოხუმში, ულამაზეს სანაპიროზე, ერთ-ერთ სამშობიროში დავიბადეთ...

თეატრალური ინსტიტუტი

- პირველ კურსზე ნუკრი ქანთარიამ მიგვიღო, შემდეგ გიორგი შალუტაშვილის პირველი ჯგუფი ვიყავით. ვსწავლობდი დრამისა და კინოს სამსახიობო ფაკულტეტზე და ფანტასტიკური 4 წელი მაქვს იქ გავლილი. ძალიან საინტერესო პიესებზე ვიმუშავეთ. კარგი სადიპლომო სპექტაკლი გვქონდა "სეილემის პროცესი,“ სადაც ერთ-ერთი საოცნებო როლის თამაში მომიწია. ბატონი გიორგის ასისტენტი ალეკო მახარობლიშვილი იყო. მისგან სამსახიობო ოსტატობის ბევრი ელემენტი მაქვს ნასწავლი, რასაც დღემდე ვითვალისწინებ. საერთოდ, ინსტიტუტში ფანტასტიკური მასწავლებლები გვყავდა. მეტყველების საოცარი პედაგოგისთვის ბაბულია ნიკოლაიშვილისთვის კი, სამწუხაროდ ბოლო ჯგუფი აღმოვჩნდით, მესამე კურსზე ვიყავით, რომ გარდაიცვალა. რამაც გული დაგვწყვიტა. ბევრი მნიშვნელოვანი ადამიანი გავატარე ჩემს ცხოვრებაში და ალბათ მეც გავტარდი მათში. ასე გადაგვყარა და შეგვახვედრა ეთმანეთს ღმერთმა.

ინსტიტუტის შემდეგ, ორი წელი სტუდენტ რეჟისორებთან ვიმუშავე გიზო ჟორდანიას სტუდენტებთან, რომლებიც საკურსო სპექტაკლებს დგამდნენ. 22 წლისამ 80 წლის ქალის როლიც შევასრულე. ამით პროფესიაში დიდი კარი გამეხსნა. მაშინ ბევრმა რეჟისორმა მნახა და სხვადასხვა თეატრში დამაკავა. რეჟისორმა სოსო ნემსაძემ კულტურის ინსტიტუტში სერიოზულ სპექტაკლში მიმიწვია, რაც ჩემი ცხოვრების ასევე სერიოზული შლეიფია. გერტრუდეს ვთამაშობდი და ქალის როლის საუკეთესო შესრულებისთვის "სტუდენტური ფესტივალის აღმოჩენა“ გავხდი.

ოქროს ხანა

გიორგი შალუტაშვილმა რუსთავის თეატრში რამდენიმე მსახიობი წაგვიყვანა და ედუარდო დე ფილიპოს "აჩრდილები“ დადგა. სპექტაკლის და თეატრის კონსულტანტი რობერტ სტურუა იყო. რეპეტიციები მასთანაც მქონდა. პარალელურად "სამეფო უბნის თეატრში,“ სადაც 2005 წლიდან 5 წელი შტატში ვიყავი, ვთამაშობდი და ეს მაშინ, როცა თემურ ჩხეიძის სახელოსნო პირველად ჩამოყალიბდა, სადაც პირველი სპექტაკლი "აქ ამ სავანეში“ დაიდგა. ბუმბერაზი მსახიობები თამაშობდნენ. მედეა ჩახავას გარდაცვალების შემდეგ კი აღარ გვითამაშია.

მერე ისე, მოხდა, რომ გიორგი შალუტაშვილის თხოვნით, ერთ-ერთი მსახიობის ნაცვლად "თავისუფალ თეატრში“ 2 დღეში სპექტაკლში შევედი. 2004 წლის 5 მარტს ასე მოულოდნელად ვითამაშე, დღემდე, ამ დასის წევრი ვარ და ავთო ვარსიმაშვილის არაერთ სპეტაკლში მაქვს მონაწილეობა მიღებული. 2011 წელს ჩემთვის ერთ-ერთი უმნიშვნოვალესი როლი ნორა აღმოჩნდა, იოანე ხუციშვილის დადგმულ "თოჯინების სახლში“. ეს ის სპექტაკლია, რომელიც მთელი ცხოვრება თან დამყვება... მიწვევით თუმანიშვილის თეატრშიც ვთამაშობდი, ასევე "თეატრალურ სარდაფში“. ძალიან დატვირთული ვიყავი, ბევრი სამუშაო მქონდა.

ახლა თვალს ვავლებ ამ ყველაფერს და "ოქროს ხანად“ მაინც თემურ ჩხეიძისა და რობერტ სტურუას რეპეტციებს მივიჩნევ.

სიტუაციური კომედია

- 2007 წელი იყო, თბილისში არ ვიყავი, დამირეკეს და კასტინგზე მიმიწვიეს. ბევრი ვიფიქრე, ვმერყეობდი, კასტინგზე არ ვიყავი მანამდე ნამყოფი... მოკლედ, მაინც წავედი. მესამე ტურის შემდეგ დამირეკეს - დავით გოგოჩაიშვილი გიბარებთ, დამტკიცებული ხართო. 800 კაციდან 5 გოგო და 3 ბიჭი აგვიყვანეს (მე, თათული ედიშერაშვილი, მარიამ ჯოლოგუა, მაია დობორჯგინიძე, ქეთო ლორთქიფანიძე, ჯაბა კილაძე, ოთარ ტატიშვილი, გოგა ბარბაქაძე). 2007 წლიდან 2011 წლამდე, პირველი 4 წელი, ნამდვილი ფეიერვერკი იფქვეოდა. ტელესერიალი "შუა ქალაქში“ რეიტინგებს ხსნიდა, სადაც ჩემი პერსონაჟი ქეთევან ღლონტი გახლდათ... მერე სხვადასხვა არხზე სერიალებში მონაწილეობა კიდევ მომიწია. 2017 წელს, წარმატებული 10 წლის შემდეგ, სიტუაციური კომედია "შუა ქალაქში“ დამთავრდა. სერიალმა ყველა ასაკის და თაობის ადამიანი გააერთიანა. სადაც არ უნდა ვიყო, პატივისცემას, ენით აუწერელ სიყვარულს, სითბოს ვგრძნობ... კიდევ რამდენი წელი დასჭირდება იმას, რომ ასეთი რამ ისევ შეიქმნას. ეს კი მთელი შემოქმედებითი ჯგუფის დამსახურებაა.

"დაქალები“

- მოგვიანებით ძალიან ვისიამოვნე სერიალით "ჩემი ცოლის დაქალები“. ეკა მჟავანაძემ ექიმის ცოლის როლზე მიმიწვია. ამ როლმა ყველაფერი შეცვალა. ხალხი მასობრივად სიტუაციური კომედიის მსახიობობიდან მიცნობდა და უეცრად ასევე პოპულარულ სერიალში, ოღონდ, არა კომედიურში გამოვჩნდი.

ეკას მადლიერი ვარ. ქეთევანისგან რადიკალურად განსხვავებული პერსონაჟი ვითამაშე. საოცარ გადამღებ ჯგუფთან და ძალიან კარგ მსახიობთან სოსო ხვედელიძესთან ერთად ვიმუშავე.

პედაგოგის ამპლუა

- როცა მაყურებელი სერიალებში მხედავდა, ქუჩაში ხშირად მაჩერებდნენ, მწერდნენ, მეკითხებოდნენ - ხომ არ მუშაობთ თეატრალურ სტუდიაში, ან ხომ არ გაქვთ თეატრალური სკოლა, ბავშვებს მოვიყვანდით. არასდროს მიფიქრია, პედაგოგი, მასწავლებელი, ლექტორი, მენტორი ვყოფილიყავი. საბოლოოდ, როდესაც ეს გადავწყვიტე, მეტყველების მიმართულება ავირჩიე. თეატრალურიდან რაც ვიცოდი, ნასწავლი მქონდა და საერთოდ ამ სფეროში რა მასალაც არსებობს, იმას დავეყრდენი, მაგრამ ამ დარგის სიახლეებიც მაინტერესებდა და თეატრალურში მარიამ კობახიძესთან, რექტორის, გიორგი შალუტაშვილის თანხმობით, თემურ ჩხეიძისა და გიორგი სიხარულიძის ჯგუფებთან დავდიოდი.

მერე ილიას უნივერსიტეტში სამსახიობო ჯგუფთან სამუშაოდ მიმიწვიეს, სასცენო მეტყველების კულტურისა და სასცენო მეტყველების ლექტორი გახლდით. მოგვიანებით რუსთაველის თეატრში რამდენიმე მსახიობმა სტუდია "თეა-ტრი“ ჩამოვაყალიბეთ, 5 წელია, იქ ვასწავლი, ბევრი მოსწავლე მყავს. ვმუშაობდი მარიამ ჯოლოგუას სტუდია "ეთსეტერაში“. გოგა პიპინაშვილთან "არტ-ჰოლში“ და ეროვნულ სასახლეში მეტყველების კულტურას ვასწავლი. ახლა კი, ჩემი ხელმძღვანელობით, 18 წლიდან ზემოთ სწავლების კურსი შევქმენი. ამ სამთვიანი კურსის გავლა სხვადასხვა პროფესიის ადამიანებს შეუძლიათ, რაც არაერთი პრობლემის დაძლევაში დაეხმარებათ.

პირადი ცხოვრება

- ერთადერთი, რასაც ჩემთვის ვიტოვებ, ჩემი პირადი ცხოვრებაა. რაც წლები გადის, სულ უფრო არ მომწონს ცნობილი, საყვარელი ადამიანები, ვარსკვლავები სატელევიზიო სივრცეში პირადი ცხოვრების დეტალებს რომ საზოგადოებას აცნობენ. ხალხმა იმდენად კარგად გამიცნო, ქუჩაში ჭიანჭველაც კი მცნობს, ამიტომ, სრული უფლება მაქვს, პირადი ჩემთვის დავიტოვო. ამ დროს ძალიან ბედნიერი ადამიანი ვარ, რომ ჩემს ცხოვრებაში იყო დიდი, საოცარი, წარმატებული, სიყვარულის ისტორია, მაგრამ ცოტა საკუთარ თავსაც ვადანაშაულებ. ადამიანმა ყველაფრისთვის უნდა გაანაწილო დრო. ჩემი ცხოვრების 95% პროფესიას დავუთმე. ამ გადასახედიდან, ყველა დამწყებ მსახიობ ქალს, გოგონას ვურჩევ, დრო ისე გადაანაწილოს, რომ არც პირად ცხოვრებას, არც ოჯახს და არც კარიერას მოაკლოს რამე.

სცენისა და კადრს მიღმა

- ძალიან მიყვარს შინ სხვადასხვა სარემონტო საქმეების კეთება, მაგრამ თუ რაღაც ჩემს ძალებს აღემატება, მაშინ ხელოსნები მომყავს. მათთან ფანტასტიკური ურთიერთობა მაქვს. მიყვარს ბაზარში სიარული და კარგი პროდუქტის ყიდვა, დიასახლისობა, კულინარია, თუ რაიმემ დამაინტერესა, არ არსებობს, არ გავაკეთო. კულინარიული მიმართულებით ბებიისგან და დედისგან ბევრი რამ მაქვს შეძენილი.

მთავარი ადამიანი

- თეოდორე, ჩემი დისშვილი მე-9 წელიწადშია. ის ჩემი ცხოვრების მთავარი ადამიანია და ძალიან მიყვარს. ძალიან ლაღი ურთიერთობა გვაქვს. მის დაბადებას დავესწარი. ჩემს თვალწინ გაჩნდა, პატარა სიცოცხლეს მაშინვე თბილად რომ მივესალმე, მას მერე ასეთი თბილი და ლაღი ურთიერთობა გვაქვს. ვეუბნები, პირველად ხელი მე ჩამოგართვი-მეთქი.

არც ვიცი, მის დაბადებამდე ჩვენი ოჯახი როგორ ცხოვრობდა. ყველანი მას დავტრიალებთ. ბოლო დროს დიდი სურვილი აქვს, ფეხბურთელი იყოს. ხვიჩა კვარაცხელიას წარმატებამაც მასზე დიდი გავლენა მოახდინა... ...მოკლედ, ჩემს ცხოვრებაში ბევრი საინტერესო ამბავია, ბევრზე ვისაუბრე, ბევრიც მიღმა დამრჩა, თუმცა მათი გახსენება ყოველთვის დიდ სიამოვნებას მანიჭებს.