პოლიტიკა
მსოფლიო

6

მაისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

სამშაბათი, მთვარის მეათე დღე დაიწყება 14:10-ზე, მთვარე ქალწულშია თამამად წამოიწყეთ ახალი საქმეები. კარგი დღეა უძრავი ქონების შესაძენად, ფინანსური საკითხების მოსაგვარებლად, ვაჭრობისთვის. ცუდი დღეა კამათისა და სასამართლო საქმეებისთვის. სწავლა და გამოცდების ჩაბარება გაგიადვილდებათ. მოაგვარეთ საოჯახო კონფლიქტები. კარგია ნათესავებთან შეხვედრა და საუბარი. დღეს მომხდარი უსიამოვნებები მალევე დასრულდება. კარგი დღეა უფროსთან შესახვედრად და ახალი პროექტების განსახილველად. საქმიანობის, სამსახურის შესაცვლელად. მოერიდეთ მგზავრობასა და საცხოვრებელი მისამართის შეცვლას. მოერიდეთ ფიზიკურ დატვირთვას. გაგიადვილდებათ საოჯახო საქმეების, რემონტისა და მშენებლობის შესრულება. კარგი დღეა ქორწინებისა და ნიშნობისათვის, ინტიმური ურთიერთობისთვის. მოერიდეთ ოპერაციების ჩატარებას მუცლის ღრუს ორგანოებზე. მარტივ ოპერაციასაც კი შეიძლება გართულება მოჰყვეს.
საზოგადოება
სამხედრო
კულტურა/შოუბიზნესი
Faceამბები
მოზაიკა
მეცნიერება
სპორტი
წიგნები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"თავიდან ეკრანზე გამოჩენას ვერ ვბედავდი... თითქოს საკუთარ თავში ეჭვი მეპარებოდა" - როგორია თათა გიორგობიანის ცხოვრება სცენის მიღმა: მომღერალი კარიერასა და პირადზე
"თავიდან ეკრანზე გამოჩენას ვერ ვბედავდი... თითქოს საკუთარ თავში ეჭვი მეპარებოდა" -  როგორია თათა გიორგობიანის ცხოვრება სცენის მიღმა: მომღერალი კარიერასა და პირადზე

ბავ­შვო­ბი­დან მღე­რის, მაგ­რამ მი­აჩ­ნდა, რომ ეს მისი ჰობი იყო. სა­მო­მავ­ლოდ პრო­ფე­სია ბიზ­ნე­სის მი­მარ­თუ­ლე­ბით აირ­ჩია, რა­საც დრო და ენერ­გი­აც და­უთ­მო, თუმ­ცა ჰობ­მა თავი ისევ შე­ახ­სე­ნა და ახლა უკვე ის მისი ერთ-ერთი და ამ ეტაპ­ზე, მთა­ვა­რი პრო­ფე­სი­აც არის... ცნო­ბი­ლი ბენ­დის მომ­ღე­რა­ლია და მა­ყუ­რე­ბელ­მა კარ­გა ხა­ნია შე­იყ­ვა­რა.

რო­გო­რია თათა გი­ორ­გო­ბი­ა­ნი ეკ­რანს მიღ­მა, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს ს თა­ვად უამ­ბობს.

- ზა­ფხულ­მა რო­გორ ჩა­ი­ა­რა?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად.. "ღა­მის შოუს" ბენ­დი სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა რე­გი­ონს ეს­ტუმ­რა. ყველ­გან, სა­დაც ჩა­ვე­დით, სრუ­ლი ანშლა­გი იყო. ტყი­ბულ­ში კონ­ცერ­ტზე 17.000 ადა­მი­ან­ზე მეტი მო­ვი­და, თით­ქმის ამ­დე­ნი­ვე - წყალ­ტუ­ბო­ში. გვხვდე­ბოდ­ნენ, ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბას გვთხოვ­დნენ, სა­ჩუქ­რე­ბი მოჰ­ქონ­დათ, გვე­ხუ­ტე­ბოდ­ნენ. სას­წა­უ­ლი ემო­ცი­ე­ბი იყო... ალ­ბათ ამა­ზე დიდ საქ­მეს ვე­რა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დით, უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­ვა­ხა­რეთ, რაც მო­ტი­ვა­ცი­ას გვიზ­რდის, რომ ჩვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბა მეტი შე­მარ­თე­ბით და მონ­დო­მე­ბით გა­ვაგ­რძე­ლოთ, ახალ-ახა­ლი სიმ­ღე­რე­ბი ჩავ­წე­როთ და ამ ადა­მი­ა­ნებს კვლავ ვეს­ტუმ­როთ.

- ბენდში მუ­შა­ო­ბა რას ნიშ­ნავს შენ­თვის?

- არის მო­მენ­ტე­ბი, როცა რა­ღა­ცას ავ­ტო­მა­ტუ­რად ვა­კე­თებ, იმი­ტომ, რომ ამ­დე­ნი კონ­ცერ­ტი, ამ­დე­ნი მგზავ­რო­ბა, ამ­დე­ნი სცე­ნა, გა­ნა­თე­ბა - რა­ღაც მო­მენ­ტში მე­ქა­ნი­კა­ში გა­და­დის, თუმ­ცა ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ვერ აღ­ვიქ­ვამ, აქ მუ­შა­ო­ბით რამ­დე­ნად დიდ ზე­იმ­ში მი­წევს ყოფ­ნა. დღეს თუ პო­პუ­ლა­რუ­ლე­ბი ვართ, ეს დიდი ერ­თობ­ლი­ო­ბის ჯა­მია, - ბევ­რი კომ­პო­ნენ­ტია, რაც ამ პრო­დუქტს ქმნის. იმა­ზეც მი­ფიქ­რია, გავა წლე­ბი და ამ მდგო­მა­რე­ო­ბას მე­ტად და­ვა­ფა­სებ-მეთ­ქი... პირ­ველ რიგ­ში, ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლია ის გუნ­დი, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც ვმუ­შა­ობ. ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, სამ­სა­ხურ­ში რო­გო­რი გა­რე­მოა, რა ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბია. მად­ლი­ე­რი ვარ, რომ ამ ბენ­დის სა­ხით კარ­გი მე­გობ­რე­ბი შე­ვი­ძი­ნე. ისე­ვე რო­გორც „ღა­მის შოუს“ პრო­დი­უ­სე­რის, ზვი­ად ბლი­ა­ძის სა­ხით, რო­მე­ლიც ასე­ვე ჩვე­ნი ახლო მე­გო­ბა­რია... მუ­სი­კა­ლუ­რა­დაც ძა­ლი­ან გა­ვი­ზარ­დე.

- მა­ნამ­დე სად მღე­რო­დი?

- ბენდში ვმღე­რო­დი, თუმ­ცა ეკ­რან­ზე გა­მო­ჩე­ნას ვერ ვბე­დავ­დი, არა­ამ­ბი­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. თით­ქოს სა­კუ­თარ თავ­სა და შე­საძ­ლებ­ლო­ბებ­ში ეჭვი მე­პა­რე­ბო­და, მაგ­რამ გელა გნო­ლი­ძემ გა­მა­ბედ­ვი­ნა და ყვე­ლა­ნა­ი­რად, სა­შემ­სრუ­ლებ­ლო მა­ნე­რი­თაც ძა­ლი­ან დამ­ხვე­წა. რომ არ ავეყ­ვა­ნე, ჩე­მით მის ბენდში არას­დროს მი­ვი­დო­დი. ის ჩემი წინა ბენ­დის ერთ-ერთ კერ­ძო ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე სტუმ­რად იყო მო­სუ­ლი, სა­დაც მნა­ხა, მო­მის­მი­ნა და გუნდში მი­მიწ­ვია...

- შენ და ბაბი ერ­თად კარგ დუ­ეტს ქმნით...

- მე და ბაბი მე­გობ­რე­ბი ვართ, მე­ო­თხე წე­ლია, ერ­თად ვმუ­შა­ობთ და შე­უძ­ლე­ბე­ლია, სხვა­ნა­ი­რად ყო­ფი­ლი­ყო. ორი­ვე ტე­ლე­წამ­ყვა­ნე­ბი ვართ, ასე­ვე და­კა­ვე­ბუ­ლე­ბი ვართ სხვა­დას­ხვა რეკ­ლა­მა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით. ქა­ლუ­რი სო­ლი­და­რო­ბის მხრი­ვაც ერ­თმა­ნეთს გვერ­დით ვუდ­გა­ვართ. ვართ თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი და კო­ლე­გე­ბი...

- მოკ­ლედ, სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას აღ­მოჩ­ნდი...

- მა­ნამ­დე ბევრ პრო­ფე­სი­ა­ში გა­მოვ­ცა­დე თავი. ზო­გან გა­მო­მი­ვი­და, ზო­გან - არა. "ილი­ა­უ­ნი­ში" ბა­კა­ლავ­რის კურ­სი ბიზ­ნე­სის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის კუ­თხით და­ვამ­თავ­რე და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც ვმუ­შა­ობ­დი.

- თუ ბავ­შვო­ბი­დან მღე­რო­დი, უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­ში სწავ­ლა მუ­სი­კა­ლუ­რი კუ­თხით რა­ტომ არ გა­ნაგ­რძე?

- მუ­სი­კა ჩემ­თვის ჰობი იყო, მის­თვის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა არ მი­მი­ნი­ჭე­ბია. აბი­ტუ­რი­ენ­ტო­ბი­სას სხვა­დას­ხვა სა­განს მონ­დო­მე­ბით ვსწავ­ლობ­დი და მუ­სი­კა გვერ­დით გა­დავ­დე, მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი იყო, გა­ნათ­ლე­ბა სხვა კუ­თხით მი­მე­ღო. "ილი­ა­უ­ნი­ში“ ჩა­ბა­რე­ბის შემ­დეგ, რა თქმა უნდა, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, ვერ­თო­ბო­დი, ბენდში ვმღე­რო­დი და უკვე და­მა­ტე­ბით პრო­ფე­სი­ა­ში გა­და­ი­ზარ­და.

- რო­გორც გა­ვი­გე, მა­გის­ტრა­ტუ­რას ფსი­ქო­ლო­გი­ის კუ­თხით გა­დი­ხარ, ე.ი. ეს დარ­გი გა­ინ­ტე­რე­სებს...

- მა­ინ­ტე­რე­სებს კი არა, აბ­სო­ლუ­ტუ­რი გან­ცდა მაქვს, რომ ამ სფე­რო­ში ვარ მთლი­ა­ნად და ეს ყვე­ლა­ფე­რი ყო­ველ­თვის ჩემ­ში იყო... პა­ტა­რა­ო­ბი­დან მე­გობ­რე­ბიც რჩე­ვებს მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, სირ­თუ­ლე­ე­ბი მეც მხვდე­ბო­და. პი­რად მა­გა­ლით­ზეც ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე. ახლა იმ სირ­თუ­ლე­ე­ბის საკ­მა­ოდ მად­ლი­ე­რი ვარ, ის რომ არ გა­მევ­ლო, რა­ღა­ცებს ვერ და­ვუ­ფიქ­რდე­ბო­დი, ამ დაკ­ვირ­ვე­ბის უნარს ვერ შე­ვი­ძენ­დი და გა­მო­ვი­მუ­შა­ვებ­დი.

- ადა­მი­ან­ში, რო­გორც ფსი­ქო­ლო­გი, პირ­ველ რიგ­ში რას აკ­ვირ­დე­ბი და ამის მი­ხედ­ვით, რა დას­კვნებს აკე­თებ?

- ადა­მი­ანს რომ ვუ­ყუ­რებ, მის­გან და­დე­ბი­თი აურა უნდა მო­დი­ო­დეს. შე­იძ­ლე­ბა არ იყოს გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, მაგ­რამ თუ მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მსი­ა­მოვ­ნებს, ე.ი. მას­ში არის სი­კე­თე, რა­საც ვგრძნობ კი­დეც. რა­ღა­ცებს კი­დევ სხე­უ­ლის ენით ვხვდე­ბი. არის გარ­კვე­უ­ლი მე­ქა­ნიზ­მე­ბი, რის მი­ხედ­ვი­თაც ადა­მი­ა­ნი მარ­ტი­ვად იშიფ­რე­ბა. თუმ­ცა მა­ინც გა­მოვ­ყოფ­დი რამ­დე­ნი­მე თვი­სე­ბას, - ადა­მი­ა­ნი მი­მარ­თუ­ლი უნდა იყოს პი­როვ­ნუ­ლი ზრდის­კენ, ეს პრო­ცე­სი არას­დროს უნდა შე­წყვი­ტოს. მუდ­მი­ვად გან­ვი­თა­რე­ბა­დე­ბი უნდა ვი­ყოთ. სამი შვი­ლის დე­დამ მომ­წე­რა, - თათა, შენი გავ­ლე­ნით (ხან­და­ხან სო­ცი­ა­ლურ სივ­რცე­ში მსუ­ბუ­ქად რა­ღა­ცებს ვწერ ხოლ­მე) ფსი­ქო­ლო­გი­ით და­ვინ­ტე­რეს­დი, სამი შვი­ლი მყავს, ახლა ვა­ბა­რებ ფსი­ქო­ლო­გი­ა­ზეო. გა­მი­ხარ­და, რომ გან­ვი­თა­რე­ბა არ შე­წყვი­ტა. ამას­თან, ადა­მი­ანს აუ­ცი­ლებ­ლად სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის გან­ცდა უნდა ჰქონ­დეს და ოპ­ტი­მის­ტი უნდა იყოს. რო­გო­რი სირ­თუ­ლეც არ უნდა შეხ­ვდეს, ზედ­მე­ტად სე­რი­ო­ზუ­ლად არ შე­ხე­დოს. იმე­დი უნდა ჰქონ­დეს, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა.

- ცეკ­ვა­საც დიდი ად­გი­ლი უჭი­რავს შენს ცხოვ­რე­ბა­ში...

- ქარ­თულ ცეკ­ვებ­ზე ბავ­შვო­ბა­ში დავ­დი­ო­დი, აბი­ტუ­რი­ენ­ტო­ბი­სას ვე­ღარ გავ­ყე­ვი... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ჰიფ- ჰოფ­ზე მი­ვე­დი, რად­გან ცეკ­ვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. რო­დე­საც ვცეკ­ვავ, ისე­თი გან­წყო­ბა მაქვს, რომ მთე­ლი ნე­გა­ტი­უ­რი ენერ­გია ჩემ­გან გა­მო­დის. ესეც ერ­თგვა­რი თე­რა­პი­აა. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ფი­ზი­კუ­რი ვარ­ჯი­ში, ფე­ხით სე­ირ­ნო­ბა, ბუ­ნე­ბას­თან სი­ახ­ლო­ვე. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბე­ლია.

- ვფიქ­რობ, ხატ­ვაც გან­ტვირ­თვაა შენ­თვის...

- კი, გან­ტვირ­თვის ერ­თგვა­რი სა­შუ­ა­ლე­ბაა. თა­ვი­დან ნა­ხა­ტებ­ში ტკი­ვი­ლი გად­მომ­ქონ­და, სა­ში­ნე­ლე­ბებს ვხა­ტავ­დი. ის ყვე­ლა­ფე­რი გა­რეთ რომ გა­მო­ვი­ტა­ნე, მივ­ხვდი, რომ ჩემ­გან ნე­გა­ტი­ვი წა­ვი­და და ნა­მუ­შევ­რებ­ში ბედ­ნი­ე­რი ემო­ცი­ე­ბის გა­მო­ხატ­ვა და­ვი­წყე. მინ­და, რომ სამ­ყა­რო ასე­თი იყოს. ეს ხომ ასეც არის - თვი­თონ ვქმნით ჩვენს რე­ა­ლო­ბას. მეც­ნი­ე­რე­ბა ამ­ბობს, რომ ობი­ექ­ტუ­რი ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა არ არ­სე­ბობს. ნე­ბის­მი­ე­რი რამ, რაც ჩვენს ტვინ­ში, აღ­ქმა­ში შე­მო­დის, ჩვენს სუ­ბი­ექ­ტურ ფილტრებს გა­დის. ამი­ტომ რე­ა­ლო­ბას სუ­ბი­ექ­ტუ­რად ვუ­ყუ­რებთ. მოკ­ლედ, ნე­ბის­მი­ე­რის­თვის სამ­ყა­რო ისე­თია, რო­გორ­საც ხე­დავს, რო­გო­რის და­სა­ნა­ხა­დაც მზად არის.

- ბედ­ნი­ერ ემო­ცი­ებს გა­მოვ­ხა­ტავ ნა­ხა­ტებ­შიო. რა გა­ხა­რებს?

- მა­ხა­რებს სხვი­სი სი­ხა­რუ­ლი. ვფიქ­რობ, ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი არ იქ­ნე­ბა ბო­რო­ტი და ცუდს არა­ფერს გა­ა­კე­თებს. ამი­ტომ, მინ­და ყვე­ლა ბედ­ნი­ე­რი იყოს, რომ ბო­რო­ტე­ბამ აღარ იარ­სე­ბოს... სამ­წუ­ხა­როდ, ბევრ ჩვენს ნაც­ნობს თუ უც­ნობს შერ­ჩე­ვი­თი სა­მარ­თა­ლი აქვს. ორ­მა­გი სტან­დარ­ტე­ბი დამ­ღუპ­ვე­ლია. თუ არ გა­ი­აზ­რე, სა­ი­დან მოგ­დის ეს აგ­რე­სია, ბრა­ზი, შური და ეს ყვე­ლა­ფე­რი თუ არ და­ა­მუ­შა­ვე, ვი­ღა­ცის მი­მართ პრო­ტეს­ტი სულ გექ­ნე­ბა და ხელს სხვის­კენ გა­იშ­ვერ. ამ დროს ყვე­ლაფ­რის მოგ­ვა­რე­ბის გზა ჩვენ­შია.

- შენ რაზე ბრაზ­დე­ბი?

- უსა­მარ­თლო­ბა­ზე. მა­ინც ვერ მო­ვა­ხერ­ხე, რომ არ გავ­ბრაზ­დე. რამ­დე­ნად გა­მოვ­ხა­ტავ ამ ბრაზს და რას ვა­კე­თებ იმ დროს, ეს სხვა სა­კი­თხია... უმე­ტე­სად არ გა­მოვ­ხა­ტავ, მაგ­რამ ვგრძნობ, რომ ბრა­ზი მაქვს. თუმ­ცა ეს კარ­გი მო­ტი­ვა­ცი­აც შე­იძ­ლე­ბა იყოს. სა­ერ­თოდ ნე­ბის­მი­ე­რი ემო­ცია ორ­ნა­ი­რად შეგ­ვიძ­ლია, გა­მო­ვი­ყე­ნოთ კონ­სტრუქ­ცი­უ­ლად და დესტრუქ­ცი­უ­ლად. მთა­ვა­რია, თავი არ გა­ვა­ი­გი­ვოთ ჩვენს ემო­ცი­ას­თან. აღ­ვიქ­ვათ, რომ მე ეს ემო­ცია კი არ ვარ, ამას გან­ვიც­დი, ამი­ტომ ამას უფ­ლე­ბას არ მივ­ცემ სი­სუ­ლე­ლე გა­მა­კე­თე­ბი­ნოს.

- პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა პი­რა­დია... რა დო­ზით ახე­დებ იქ ადა­მი­ა­ნებს...

- ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. ერ­თად კარ­გად ვი­ყა­ვით. მერე ვხე­დავ­დი, რომ რა­ღაც პრობ­ლე­მე­ბი ცალ­მხრი­ვად გვარ­დე­ბო­და... ზო­გა­დად სიყ­ვა­რუ­ლი ორ­მხრი­ვი უნდა იყოს, სიყ­ვა­რუ­ლით ადა­მი­ა­ნი უნდა გა­ი­ზარ­დოს. რო­დე­საც წყვი­ლი ერ­თმა­ნეთს მხარს ვერ უბამს, ერთი ჩა­მო­ე­კი­დე­ბა და უკან ქა­ჩავს, უკვე ცუ­დია... სა­ერ­თო ტემ­პი ვერ ვი­პო­ვეთ და და­ვი­შა­ლეთ. ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ერ­თობ­ლი­ვად მი­ვი­ღეთ. ცუდ ურ­თი­ერ­თო­ბას ჯო­ბია, მარ­ტო იყო. არ არის რთუ­ლი, როცა ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მხო­ლოდ შენი ში­ნა­გა­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან არ იღებ და გა­აზ­რე­ბუ­ლი გაქვს.

- სცე­ნა­ზე დგა­ხარ, ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი, გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი გყავს... რო­გო­რია შენი ემო­ცი­ე­ბი და რე­აქ­ცი­ე­ბი ამ დროს?

- ყუ­რა­დღე­ბა ზრდი­ლო­ბის ფარ­გლებ­ში, კულ­ტუ­რულ ნორ­მებ­ში, ალ­ბათ ყვე­ლა გო­გოს სი­ა­მოვ­ნებს. პი­რი­ქით, ვწუხ­დე­ბი ხოლ­მე, რო­დე­საც ჩემ მი­მართ ზედ­მეტ ყუ­რა­დღე­ბას იჩე­ნენ და სა­ჩუქ­რებს მიგ­ზავ­ნი­ან. ვცდი­ლობ, უკან და­ვუბ­რუ­ნო, რად­გა­ნაც თავს ვალ­დე­ბუ­ლად ვგრძნობ და ვე­უბ­ნე­ბი, - ჩათ­ვა­ლე, რომ მა­ჩუ­ქე... ზოგი სა­ჩუ­ქარს იბ­რუ­ნებს, ზოგი - არა... ისე სა­ჩუქ­რის გა­ცე­მა უფრო მიყ­ვარს, ვიდ­რე მი­ღე­ბა.

- ყვე­ლა­ნა­ირ ემო­ცი­ა­ზე ვი­სა­უბ­რეთ და სიმ­ღე­რის დროს რას გა­ნიც­დი?

- სა­ოც­რე­ბაა, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნებს თავ­ლებ­ში უყუ­რებ. მერე ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, ამ­დენ ადა­მი­ანს რომ ვა­ხა­რებ და სა­კუ­თა­რი თა­ვის მნიშ­ვნე­ლოვ­ნე­ბის გან­ცდა მო­დის, ოღონდ, ამ­პარ­ტავ­ნე­ბის გა­გე­ბით არა. ხვდე­ბი, რომ ჩემს სი­ცო­ცხლეს აზრი ჰქო­ნია. მა­ყუ­რე­ბელ­სა და შენ შო­რის სა­ერ­თო ჯაჭ­ვი იკვრე­ბა. ენერ­გი­ა­თა გაც­ვლა ხდე­ბა. ვინც სცე­ნა­ზე დგას, ენერ­გე­ტი­კუ­ლი დო­ნო­რია. ვინც არ არის, ვე­რა­სო­დეს გახ­დე­ბა კარ­გი მომ­ღე­რა­ლი და მსა­ხი­ო­ბი. თუ პუბ­ლი­კას და­დე­ბი­თი ენერ­გია არ მი­ა­წო­დე, არა­ფე­რი გა­მო­ვა... ასე რომ, ბევ­რი და­დე­ბი­თი ენერ­გია უნდა გავ­ცეთ...

მკითხველის კომენტარები / 32 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
გფ
5

ხო და ამნმერიამ თავისი ხელფასიდან რაც უნდა ის გადაუხადონ ბიუჯეტიდან ერთი თეთრი არ უნდა გადარიცხონ

---
3

ბაბისთან ერთად ძალიან საყვარლები არიან

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
იუსტიციის სამინისტრო გარდაცვლილ პატიმარ იოსებ გორგაძესთან დაკავშირებით ვიდეომასალებს ასაჯაროებს
ავტორი:

"თავიდან ეკრანზე გამოჩენას ვერ ვბედავდი... თითქოს საკუთარ თავში ეჭვი მეპარებოდა" - როგორია თათა გიორგობიანის ცხოვრება სცენის მიღმა: მომღერალი კარიერასა და პირადზე

"თავიდან ეკრანზე გამოჩენას ვერ ვბედავდი... თითქოს საკუთარ თავში ეჭვი მეპარებოდა" -  როგორია თათა გიორგობიანის ცხოვრება სცენის მიღმა: მომღერალი კარიერასა და პირადზე

ბავშვობიდან მღერის, მაგრამ მიაჩნდა, რომ ეს მისი ჰობი იყო. სამომავლოდ პროფესია ბიზნესის მიმართულებით აირჩია, რასაც დრო და ენერგიაც დაუთმო, თუმცა ჰობმა თავი ისევ შეახსენა და ახლა უკვე ის მისი ერთ-ერთი და ამ ეტაპზე, მთავარი პროფესიაც არის... ცნობილი ბენდის მომღერალია და მაყურებელმა კარგა ხანია შეიყვარა.

როგორია თათა გიორგობიანი ეკრანს მიღმა, ამაზე AMBEBI.GE-ს ს თავად უამბობს.

- ზაფხულმა როგორ ჩაიარა?

- არაჩვეულებრივად.. "ღამის შოუს" ბენდი საქართველოს ყველა რეგიონს ესტუმრა. ყველგან, სადაც ჩავედით, სრული ანშლაგი იყო. ტყიბულში კონცერტზე 17.000 ადამიანზე მეტი მოვიდა, თითქმის ამდენივე - წყალტუბოში. გვხვდებოდნენ, ფოტოების გადაღებას გვთხოვდნენ, საჩუქრები მოჰქონდათ, გვეხუტებოდნენ. სასწაული ემოციები იყო... ალბათ ამაზე დიდ საქმეს ვერაფერს გავაკეთებდით, უამრავი ადამიანი გავახარეთ, რაც მოტივაციას გვიზრდის, რომ ჩვენი საქმიანობა მეტი შემართებით და მონდომებით გავაგრძელოთ, ახალ-ახალი სიმღერები ჩავწეროთ და ამ ადამიანებს კვლავ ვესტუმროთ.

- ბენდში მუშაობა რას ნიშნავს შენთვის?

- არის მომენტები, როცა რაღაცას ავტომატურად ვაკეთებ, იმიტომ, რომ ამდენი კონცერტი, ამდენი მგზავრობა, ამდენი სცენა, განათება - რაღაც მომენტში მექანიკაში გადადის, თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ვერ აღვიქვამ, აქ მუშაობით რამდენად დიდ ზეიმში მიწევს ყოფნა. დღეს თუ პოპულარულები ვართ, ეს დიდი ერთობლიობის ჯამია, - ბევრი კომპონენტია, რაც ამ პროდუქტს ქმნის. იმაზეც მიფიქრია, გავა წლები და ამ მდგომარეობას მეტად დავაფასებ-მეთქი... პირველ რიგში, ძალიან კომფორტულია ის გუნდი, რომელთან ერთადაც ვმუშაობ. ძალიან მნიშვნელოვანია, სამსახურში როგორი გარემოა, რა ურთიერთობებია. მადლიერი ვარ, რომ ამ ბენდის სახით კარგი მეგობრები შევიძინე. ისევე როგორც „ღამის შოუს“ პროდიუსერის, ზვიად ბლიაძის სახით, რომელიც ასევე ჩვენი ახლო მეგობარია... მუსიკალურადაც ძალიან გავიზარდე.

- მანამდე სად მღეროდი?

- ბენდში ვმღეროდი, თუმცა ეკრანზე გამოჩენას ვერ ვბედავდი, არაამბიციური ადამიანი ვარ. თითქოს საკუთარ თავსა და შესაძლებლობებში ეჭვი მეპარებოდა, მაგრამ გელა გნოლიძემ გამაბედვინა და ყველანაირად, საშემსრულებლო მანერითაც ძალიან დამხვეწა. რომ არ ავეყვანე, ჩემით მის ბენდში არასდროს მივიდოდი. ის ჩემი წინა ბენდის ერთ-ერთ კერძო ღონისძიებაზე სტუმრად იყო მოსული, სადაც მნახა, მომისმინა და გუნდში მიმიწვია...

- შენ და ბაბი ერთად კარგ დუეტს ქმნით...

- მე და ბაბი მეგობრები ვართ, მეოთხე წელია, ერთად ვმუშაობთ და შეუძლებელია, სხვანაირად ყოფილიყო. ორივე ტელეწამყვანები ვართ, ასევე დაკავებულები ვართ სხვადასხვა რეკლამაში მონაწილეობით. ქალური სოლიდარობის მხრივაც ერთმანეთს გვერდით ვუდგავართ. ვართ თანამშრომლები და კოლეგები...

- მოკლედ, საჭირო დროს საჭირო ადგილას აღმოჩნდი...

- მანამდე ბევრ პროფესიაში გამოვცადე თავი. ზოგან გამომივიდა, ზოგან - არა. ''ილიაუნიში'' ბაკალავრის კურსი ბიზნესის ადმინისტრირების კუთხით დავამთავრე და ამ მიმართულებითაც ვმუშაობდი.

- თუ ბავშვობიდან მღეროდი, უმაღლეს სასწავლებელში სწავლა მუსიკალური კუთხით რატომ არ განაგრძე?

- მუსიკა ჩემთვის ჰობი იყო, მისთვის დანიშნულება არ მიმინიჭებია. აბიტურიენტობისას სხვადასხვა საგანს მონდომებით ვსწავლობდი და მუსიკა გვერდით გადავდე, მთავარი მიზანი იყო, განათლება სხვა კუთხით მიმეღო. "ილიაუნიში“ ჩაბარების შემდეგ, რა თქმა უნდა, მეგობრებთან ერთად, ვერთობოდი, ბენდში ვმღეროდი და უკვე დამატებით პროფესიაში გადაიზარდა.

- როგორც გავიგე, მაგისტრატურას ფსიქოლოგიის კუთხით გადიხარ, ე.ი. ეს დარგი გაინტერესებს...

- მაინტერესებს კი არა, აბსოლუტური განცდა მაქვს, რომ ამ სფეროში ვარ მთლიანად და ეს ყველაფერი ყოველთვის ჩემში იყო... პატარაობიდან მეგობრებიც რჩევებს მეკითხებოდნენ, სირთულეები მეც მხვდებოდა. პირად მაგალითზეც ბევრი რამ ვისწავლე. ახლა იმ სირთულეების საკმაოდ მადლიერი ვარ, ის რომ არ გამევლო, რაღაცებს ვერ დავუფიქრდებოდი, ამ დაკვირვების უნარს ვერ შევიძენდი და გამოვიმუშავებდი.

- ადამიანში, როგორც ფსიქოლოგი, პირველ რიგში რას აკვირდები და ამის მიხედვით, რა დასკვნებს აკეთებ?

- ადამიანს რომ ვუყურებ, მისგან დადებითი აურა უნდა მოდიოდეს. შეიძლება არ იყოს განათლებული, მაგრამ თუ მასთან ურთიერთობა მსიამოვნებს, ე.ი. მასში არის სიკეთე, რასაც ვგრძნობ კიდეც. რაღაცებს კიდევ სხეულის ენით ვხვდები. არის გარკვეული მექანიზმები, რის მიხედვითაც ადამიანი მარტივად იშიფრება. თუმცა მაინც გამოვყოფდი რამდენიმე თვისებას, - ადამიანი მიმართული უნდა იყოს პიროვნული ზრდისკენ, ეს პროცესი არასდროს უნდა შეწყვიტოს. მუდმივად განვითარებადები უნდა ვიყოთ. სამი შვილის დედამ მომწერა, - თათა, შენი გავლენით (ხანდახან სოციალურ სივრცეში მსუბუქად რაღაცებს ვწერ ხოლმე) ფსიქოლოგიით დავინტერესდი, სამი შვილი მყავს, ახლა ვაბარებ ფსიქოლოგიაზეო. გამიხარდა, რომ განვითარება არ შეწყვიტა. ამასთან, ადამიანს აუცილებლად სამართლიანობის განცდა უნდა ჰქონდეს და ოპტიმისტი უნდა იყოს. როგორი სირთულეც არ უნდა შეხვდეს, ზედმეტად სერიოზულად არ შეხედოს. იმედი უნდა ჰქონდეს, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.

- ცეკვასაც დიდი ადგილი უჭირავს შენს ცხოვრებაში...

- ქართულ ცეკვებზე ბავშვობაში დავდიოდი, აბიტურიენტობისას ვეღარ გავყევი... მოგვიანებით ჰიფ- ჰოფზე მივედი, რადგან ცეკვა ძალიან მიყვარს. როდესაც ვცეკვავ, ისეთი განწყობა მაქვს, რომ მთელი ნეგატიური ენერგია ჩემგან გამოდის. ესეც ერთგვარი თერაპიაა. ძალიან მიყვარს ფიზიკური ვარჯიში, ფეხით სეირნობა, ბუნებასთან სიახლოვე. ეს ყველაფერი ჩემთვის ძალიან ახლობელია.

- ვფიქრობ, ხატვაც განტვირთვაა შენთვის...

- კი, განტვირთვის ერთგვარი საშუალებაა. თავიდან ნახატებში ტკივილი გადმომქონდა, საშინელებებს ვხატავდი. ის ყველაფერი გარეთ რომ გამოვიტანე, მივხვდი, რომ ჩემგან ნეგატივი წავიდა და ნამუშევრებში ბედნიერი ემოციების გამოხატვა დავიწყე. მინდა, რომ სამყარო ასეთი იყოს. ეს ხომ ასეც არის - თვითონ ვქმნით ჩვენს რეალობას. მეცნიერება ამბობს, რომ ობიექტური ჭეშმარიტება არ არსებობს. ნებისმიერი რამ, რაც ჩვენს ტვინში, აღქმაში შემოდის, ჩვენს სუბიექტურ ფილტრებს გადის. ამიტომ რეალობას სუბიექტურად ვუყურებთ. მოკლედ, ნებისმიერისთვის სამყარო ისეთია, როგორსაც ხედავს, როგორის დასანახადაც მზად არის.

- ბედნიერ ემოციებს გამოვხატავ ნახატებშიო. რა გახარებს?

- მახარებს სხვისი სიხარული. ვფიქრობ, ბედნიერი ადამიანი არ იქნება ბოროტი და ცუდს არაფერს გააკეთებს. ამიტომ, მინდა ყველა ბედნიერი იყოს, რომ ბოროტებამ აღარ იარსებოს... სამწუხაროდ, ბევრ ჩვენს ნაცნობს თუ უცნობს შერჩევითი სამართალი აქვს. ორმაგი სტანდარტები დამღუპველია. თუ არ გაიაზრე, საიდან მოგდის ეს აგრესია, ბრაზი, შური და ეს ყველაფერი თუ არ დაამუშავე, ვიღაცის მიმართ პროტესტი სულ გექნება და ხელს სხვისკენ გაიშვერ. ამ დროს ყველაფრის მოგვარების გზა ჩვენშია.

- შენ რაზე ბრაზდები?

- უსამართლობაზე. მაინც ვერ მოვახერხე, რომ არ გავბრაზდე. რამდენად გამოვხატავ ამ ბრაზს და რას ვაკეთებ იმ დროს, ეს სხვა საკითხია... უმეტესად არ გამოვხატავ, მაგრამ ვგრძნობ, რომ ბრაზი მაქვს. თუმცა ეს კარგი მოტივაციაც შეიძლება იყოს. საერთოდ ნებისმიერი ემოცია ორნაირად შეგვიძლია, გამოვიყენოთ კონსტრუქციულად და დესტრუქციულად. მთავარია, თავი არ გავაიგივოთ ჩვენს ემოციასთან. აღვიქვათ, რომ მე ეს ემოცია კი არ ვარ, ამას განვიცდი, ამიტომ ამას უფლებას არ მივცემ სისულელე გამაკეთებინოს.

- პირადი ცხოვრება პირადია... რა დოზით ახედებ იქ ადამიანებს...

- ჩემს ცხოვრებაში იყო ადამიანი, რომელიც ძალიან მიყვარდა. ერთად კარგად ვიყავით. მერე ვხედავდი, რომ რაღაც პრობლემები ცალმხრივად გვარდებოდა... ზოგადად სიყვარული ორმხრივი უნდა იყოს, სიყვარულით ადამიანი უნდა გაიზარდოს. როდესაც წყვილი ერთმანეთს მხარს ვერ უბამს, ერთი ჩამოეკიდება და უკან ქაჩავს, უკვე ცუდია... საერთო ტემპი ვერ ვიპოვეთ და დავიშალეთ. ეს გადაწყვეტილება ერთობლივად მივიღეთ. ცუდ ურთიერთობას ჯობია, მარტო იყო. არ არის რთული, როცა ამ გადაწყვეტილებას მხოლოდ შენი შინაგანი მდგომარეობიდან არ იღებ და გააზრებული გაქვს.

- სცენაზე დგახარ, ბევრი თაყვანისმცემელი, გულშემატკივარი გყავს... როგორია შენი ემოციები და რეაქციები ამ დროს?

- ყურადღება ზრდილობის ფარგლებში, კულტურულ ნორმებში, ალბათ ყველა გოგოს სიამოვნებს. პირიქით, ვწუხდები ხოლმე, როდესაც ჩემ მიმართ ზედმეტ ყურადღებას იჩენენ და საჩუქრებს მიგზავნიან. ვცდილობ, უკან დავუბრუნო, რადგანაც თავს ვალდებულად ვგრძნობ და ვეუბნები, - ჩათვალე, რომ მაჩუქე... ზოგი საჩუქარს იბრუნებს, ზოგი - არა... ისე საჩუქრის გაცემა უფრო მიყვარს, ვიდრე მიღება.

- ყველანაირ ემოციაზე ვისაუბრეთ და სიმღერის დროს რას განიცდი?

- საოცრებაა, როდესაც ადამიანებს თავლებში უყურებ. მერე ბედნიერებაა, ამდენ ადამიანს რომ ვახარებ და საკუთარი თავის მნიშვნელოვნების განცდა მოდის, ოღონდ, ამპარტავნების გაგებით არა. ხვდები, რომ ჩემს სიცოცხლეს აზრი ჰქონია. მაყურებელსა და შენ შორის საერთო ჯაჭვი იკვრება. ენერგიათა გაცვლა ხდება. ვინც სცენაზე დგას, ენერგეტიკული დონორია. ვინც არ არის, ვერასოდეს გახდება კარგი მომღერალი და მსახიობი. თუ პუბლიკას დადებითი ენერგია არ მიაწოდე, არაფერი გამოვა... ასე რომ, ბევრი დადებითი ენერგია უნდა გავცეთ...