მისი ლი­დე­რად და პო­ლი­ტი­კო­სად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა ად­რე­ულ ასაკ­ში, კონ­კრე­ტუ­ლად კი, ოზურ­გე­თის "ლი­დერ­თა სკო­ლი­დან“ და­ი­წყო. ამ­ბობს, - ყვე­ლა გუ­რუ­ლი 10 წლის ასა­კი­დან უკვე პო­ლი­ტი­კა­შია და ალ­ბათ, მეც არ ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სიო. თავ­და­პირ­ვე­ლად გა­ნათ­ლე­ბა მე­დი­ცი­ნის სფე­რო­ში მი­ი­ღო და მი­იჩ­ნევს, რომ ეს ფაქ­ტო­რი ძა­ლი­ან ეხ­მა­რე­ბა სამ­ყა­როს, ადა­მი­ა­ნე­ბი­სა და პრო­ცე­სე­ბის შე­მეც­ნე­ბა­ში. შემ­დეგ სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­იღ­რმა­ვა გა­ნათ­ლე­ბა, სა­დაც სხვა­დას­ხვა დროს მე­ნე­ჯმენ­ტი, სა­მარ­თა­ლი, ეკო­ნო­მი­კა და პო­ლი­ტი­კა ის­წავ­ლა. ეა­მა­ყე­ბა, რომ "რთულ პე­რი­ოდ­ში ევ­რო­პის ერთ-ერთ სა­უ­კე­თე­სო ქარ­თველ ომ­ბუდსმენ­თან მუ­შა­ობ­და და უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბის გვერ­დით იდგა“.

ამ­ბობს, რომ სტრე­სუ­ლი პო­ლი­ტი­კის მიღ­მა ის სრუ­ლი­ად სხვა­ნა­ი­რია თა­ვი­სი ნაკ­ლი­თა და და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბე­ბით. პო­ლი­ტი­კის მიღ­მა წარ­მო­გიდ­გენთ სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტის ექსთავ­მჯდო­მა­რეს, ამ­ჟა­მად კი პარ­ლა­მენ­ტის ვიცე-სპი­კერს არ­ჩილ თა­ლაკ­ვა­ძეს.

• ბავ­შვო­ბა

ჩემი მშობ­ლი­უ­რი მხა­რე ოზურ­გე­თია, სა­დაც და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. ბედ­ნი­ე­რად მახ­სენ­დე­ბა ბავ­შვო­ბის წლე­ბი - ულა­მა­ზე­სი ჭა­ლე­ბი და მდი­ნა­რე­ზე ბუ­ნებ­რი­ვად შექ­მნი­ლი სა­ცუ­რაო ად­გი­ლე­ბი, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პირ­ვე­ლი სკო­ლა, ჩემი კლა­სე­ლე­ბი, მხი­ა­რუ­ლი ზა­ფხუ­ლე­ბი და წაბ­ლი­სა და ყუ­რძნის სუ­ნით გაჟ­ღენ­თი­ლი შე­მოდ­გო­მე­ბი.

მე და ჩემი ძმა კარ­გად ვსწავ­ლობ­დით და პე­და­გო­გე­ბიც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად კარ­გი გვყავ­და. მშობ­ლებს ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან უნ­დო­დათ, რომ კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბა მიგ­ვე­ღო და რაც გა­აჩ­ნდათ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ი­ღეს ამი­სათ­ვის. ალ­ბათ, რო­გორც არა­ერ­თი ოჯა­ხი მა­შინ, ჩვენც გა­ჭირ­ვე­ბა­ში ვცხოვ­რობ­დით, თუმ­ცა იყო დიდი სო­ლი­და­რო­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი, რა­საც მად­ლი­ე­რე­ბით ვიხ­სე­ნებ. მშობ­ლებ­მა ბავ­შვო­ბი­დან ჩაგ­ვი­ნერ­გეს რწმე­ნა, რომ გა­ნათ­ლე­ბით და შრო­მით ყვე­ლაფ­რის მიღ­წე­ვა შე­იძ­ლე­ბა და მარ­თლაც, კარ­გმა გა­ნათ­ლე­ბამ და შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბამ წარ­მა­ტე­ბა მოგ­ვი­ტა­ნა.

• "ლი­დერ­თა სკო­ლა­ში"

ორი­ვეს - მე და ჩემს ძმას გვე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ოზურ­გე­თის პირ­ვე­ლი სა­ჯა­რო სკო­ლა და­ვამ­თავ­რეთ - სკო­ლა, რო­მელ­საც ორ­სა­უ­კუ­ნო­ვა­ნი ის­ტო­რია აქვს და არა­ერ­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი თა­ო­ბა ჰყავს აღ­ზრდი­ლი. ყო­ველ­თვის მად­ლი­ე­რი ვიქ­ნე­ბით ჩვე­ნი მას­წავ­ლებ­ლე­ბის, ვინც კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბა მოგ­ვცეს და შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბას მიგ­ვაჩ­ვი­ეს.

გა­მორ­ჩე­უ­ლი წვლი­ლი ჩვენს წარ­მა­ტე­ბა­ში "ლი­დერ­თა სკო­ლამ“ შე­ი­ტა­ნა, რო­მე­ლიც ოზურ­გეთ­ში კლას­გა­რე­შე და საკ­ვი­რაო აქ­ტი­ვო­ბებს სთა­ვა­ზობ­და ახალ­გაზ­რდებს - სა­მო­ქა­ლა­ქო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის პრინ­ცი­პე­ბი, ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა პა­ტი­ვის­ცე­მა, მოს­მე­ნის და დე­ბა­ტე­ბის კულ­ტუ­რა, ფსი­ქო­ლო­გია, პო­ლი­ტი­კა და სო­ცი­ა­ლუ­რი მეც­ნი­ე­რე­ბე­ბი - პირ­ვე­ლად სწო­რედ ლი­დერ­თა სკო­ლა­ში გახ­და ჩვენ­თვის ნაც­ნო­ბი და გა­სა­გე­ბი. ახლა ჩემი შვი­ლე­ბი და­დი­ან იმა­ვე სკო­ლა­ში და მომ­წონს, რო­გო­რი მი­ზან­და­სა­ხუ­ლე­ბიც არი­ან.

• 'რაში მეხ­მა­რე­ბა სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბა?"

სწრა­ფად გა­ი­ა­რა სტუ­დენ­ტო­ბის წლებ­მა. ალ­ბათ იმის გა­მოც, რომ ჯერ კი­დევ უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბამ­დე და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. პირ­ვე­ლი გა­ნათ­ლე­ბა მე­დი­ცი­ნის სფე­რო­ში მი­ვი­ღე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დღეს პო­ლი­ტი­კო­სი ვარ, მი­მაჩ­ნია რომ სამ­ყა­როს, ადა­მი­ა­ნე­ბის და პრო­ცე­სე­ბის შე­მეც­ნე­ბის­თვის - მე­დი­ცი­ნის სფე­რო­ში შე­მა­ვა­ლი დის­ციპ­ლი­ნე­ბი სა­უ­კე­თე­სოა და აზ­როვ­ნე­ბას დიდ სივ­რცეს და ინ­ფორ­მა­ცი­ას აძ­ლევს. მა­გა­ლი­თად, რო­გორ მუ­შა­ობს და ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებს უჯრე­დი - რო­გორ აქვს და­ცუ­ლი "სა­ზღვრე­ბი“, რო­გო­რია შიდა "სატ­რან­სპორ­ტო სის­ტე­მა“, ენერ­გე­ტი­კა გა­აჩ­ნია, სად ინა­ხე­ბა ინ­ფორ­მა­ცია, რო­გორ ხდე­ბა შიდა შეც­დო­მე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა და "გას­წო­რე­ბა“, რო­გორ იმარ­თე­ბა ეს ყვე­ლა­ფე­რი - მერ­წმუ­ნეთ, თუ ამა­ში გა­ერ­კვე­ვით, ნე­ბის­მი­ე­რი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის მარ­თვას შეძ­ლებთ.

უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში კარ­გი მე­გობ­რე­ბი შე­ვი­ძი­ნე და დღემ­დე გრძელ­დე­ბა ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. სკო­ლას­თან შე­და­რე­ბით, უნი­ვერ­სი­ტე­ტი იყო ბევ­რად დიდი სამ­ყა­რო, სა­დაც მეტი კონ­კუ­რენ­ცია, უფრო რთუ­ლი მიზ­ნე­ბი და სა­კუ­თარ პი­როვ­ნე­ბა­ზე, მო­მა­ვალ­ზე ბევ­რად მეტი და­ფიქ­რე­ბა იყო სა­ჭი­რო. სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ საქ­მე­თა ინ­სტი­ტუ­ტში (GIPA) ვსწავ­ლობ­დი, რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ კი ლონ­დო­ნის ეკო­ნო­მი­კის სკო­ლა­ში (LSE) აღ­მას­რუ­ლე­ბე­ლი მე­ნე­ჯმენ­ტის პროგ­რა­მა­ში ჩა­ვი­რი­ცხე.

• სწავ­ლა უცხო­ეთ­ში

სა­ზღვარ­გა­რეთ მი­ღე­ბულ­მა გა­ნათ­ლე­ბამ, შე­ძე­ნილ­მა მე­გობ­რებ­მა და გა­მოც­დი­ლე­ბამ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი როლი ითა­მა­შა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. ეს ჩემი ინ­გლი­სუ­რის მას­წავ­ლებ­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რო­მელ­მაც ქარ­თუ­ლი­ვით კარ­გად შე­მას­წავ­ლა ინ­გლი­სუ­რი ენა. ჟე­ნე­ვა, ლონ­დო­ნი და ვა­შინგტო­ნი - ეს ის ქა­ლა­ქე­ბია, სა­დაც სხვა­დას­ხვა დროს, სხვა­დას­ხვა პროგ­რა­მებ­ში ვსწავ­ლობ­დი მე­ნე­ჯმენტს, სა­მარ­თალს, ეკო­ნო­მი­კას და პო­ლი­ტი­კას. ჩვენს სტრა­ტე­გი­ულ პარტნი­ო­რებს აშშ-ს და ევ­რო­კავ­შირს მად­ლო­ბა ეკუთ­ვნით, რომ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ძა­ლი­ან ბევრ ახალ­გაზ­რდას მი­ე­ცა გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. ეს პე­რი­ო­დი ჩემ­თვის მსოფ­ლი­ოს და გლო­ბა­ლუ­რი პრო­ცე­სე­ბის დიდ სუ­რათ­ში და­ნახ­ვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა იყო. რო­გორ მუ­შა­ობს გლო­ბა­ლუ­რი ეკო­ნო­მი­კა, პო­ლი­ტი­კა და დიპ­ლო­მა­ტია, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი კულ­ტუ­რე­ბის და ადა­მი­ა­ნე­ბის ერ­თმა­ნეთ­თან და­კავ­ში­რე­ბა და რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია პა­ტი­ვის­ცე­მა, სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა გლო­ბა­ლუ­რი მშვი­დო­ბის­თვის. ლონ­დო­ნის ძა­ლი­ან დი­ნა­მი­უ­რი ტემ­პის და მერე ჟე­ნე­ვის მშვი­დი რიტ­მის პი­რო­ბებ­ში მქონ­და ახ­ლის სწავ­ლის, კი­თხვი­სა და ჩემს თავ­ზე მუ­შა­ო­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა.

• "მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ მის გვერ­დით ვი­დე­ქი"

შემ­დეგ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის და რე­ა­ლუ­რი გა­მოწ­ვე­ვე­ბის მი­ღე­ბის დროც დად­გა. ჩემი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი აშშ მთავ­რო­ბის მიერ და­ფი­ნან­სე­ბუ­ლი კომ­პა­ნია და პროგ­რა­მა იყო, სა­დაც კო­ლექ­ტი­ვის დიდ ნა­წილს ამე­რი­კე­ლე­ბი წარ­მო­ად­გენ­დნენ. სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ჯან­დაც­ვის სფე­რო, რე­ფორ­მე­ბი და სა­ქარ­თვე­ლოს მხარ­და­ჭე­რა გახ­ლდათ ამ პროგ­რა­მის მი­ზა­ნი და ჩემ­თვის ეს კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო. შემ­დე­გი სამ­სა­ხუ­რი გახ­ლდათ სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის ოფი­სი, - ომ­ბუდსმენ­თან სოზარ სუ­ბარ­თან ბო­ლომ­დე ვი­მუ­შა­ვე და 2010 წელს აშშ სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (USAID) დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი მმარ­თვე­ლო­ბის პროგ­რა­მა­ში გა­და­ვე­დი. ომ­ბუდსმენ­თან მუ­შა­ო­ბა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ღი­რე­ბუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო, მი­თუ­მე­ტეს წლებ­ში, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა დაც­ვა გან­სა­კუთ­რე­ბულ გა­მოწ­ვე­ვად გა­და­იქ­ცა და სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი რჩე­ბო­და მა­შინ ერ­თა­დერთ სა­ჯა­რო ინ­სტი­ტუ­ტად, რო­მე­ლიც უსა­მარ­თლო­ბას ღიად და­უ­პი­რის­პირ­და. სო­ზა­რი მა­შინ ევ­რო­პის ერთ-ერთ სა­უ­კე­თე­სო ომ­ბუდსმე­ნად აღი­ა­რეს კი­დეც. ყვე­ლას, ვინც მას­თან ვმუ­შა­ობ­დით, გვე­ა­მა­ყე­ბა, რომ იმ რთულ წლებ­ში, ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვის საქ­მე­ში მის და, შე­სა­ბა­მი­სად, უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბის გვერ­დით ვი­დე­ქით.

• "გუ­რუ­ლებს პო­ლი­ტი­კა ყვე­ლა­ზე მე­ტად გვა­ინ­ტე­რე­სებს"

USAID-ის დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი მმარ­თვე­ლო­ბის პროგ­რა­მა­ში საკ­მა­ოდ მა­ღალ პო­ზი­ცი­ა­ზე ორი წელი ვი­მუ­შა­ვე და 2012 წლი­დან უკვე პო­ლი­ტი­კა­ში ჩა­ვერ­თე. რთულ არ­ჩევ­ნებ­ში "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ, გავ­ხდი სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლე, სხვა რე­ფორ­მებ­თან ერ­თად, პე­ნი­ტენ­ცი­უ­რი ჯან­დაც­ვის რე­ფორ­მაც წარ­მა­ტე­ბით გა­ვა­ტა­რეთ - ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზის ახა­ლი შემ­თხვე­ვე­ბი წე­ლი­წად­ში 1200-დან 70-მდე შე­ვამ­ცი­რეთ, პა­ტი­მარ­თა სიკ­ვდი­ლი­ა­ნო­ბა 144-დან 12-მდე, და­ვი­წყეთ C ჰე­პა­ტი­ტის ცნო­ბი­ლი პროგ­რა­მა და სხვა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი საქ­მე­ე­ბი. 2014 წელს და­ვი­ნიშ­ნე ში­ნა­გან საქ­მე­თა მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლედ, სა­დაც ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვან რე­ფორ­მებ­ში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და ჩემი მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი წვლი­ლი შე­ვი­ტა­ნე. 2016 წლის სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ში, ოზურ­გე­თის მა­ჟო­რი­ტა­რულ ოლ­ქში პარ­ტია "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ კან­დი­და­ტი ვი­ყა­ვი და პირ­ვე­ლი­ვე ტურ­ში დიდი უპი­რა­ტე­სო­ბით გა­ვი­მარ­ჯვე. მე-9 მოწ­ვე­ვის პარ­ლა­მენ­ტში გავ­ხდი უმ­რავ­ლე­სო­ბის ლი­დე­რი. 2019 წელს ამირ­ჩი­ეს მე-9 მოწ­ვე­ვის პარ­ლა­მენ­ტის თავ­მჯდო­მა­რედ. 2020 წლის სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ში გუნ­დმა მე-10 მოწ­ვე­ვის პარ­ლა­მენ­ტის თავ­მჯდო­მა­რედ და­მა­სა­ხე­ლა და სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ში ჩვე­ნი პარ­ტი­ის "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დგომ, უკვე მე­ო­რედ, გავ­ხდი პარ­ლა­მენ­ტის თავ­მჯდო­მა­რე. ამ­ჟა­მად სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტის ვიცე-სპი­კე­რის პო­ზი­ცი­ა­ზე ვაგ­რძე­ლებ მუ­შა­ო­ბას. ეს ყვე­ლა­ფე­რი 38 წლის ასაკ­ში მოხ­და. სა­ინ­ტე­რე­სო წლე­ბი გა­ვი­ა­რე, ჩემ­თვის ძვირ­ფა­სი მე­გობ­რე­ბის წრე და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა შე­ვი­ძი­ნე. მად­ლო­ბა მინ­და ვუ­თხრა ჩვენს გუნდს ნდო­ბის­თვის და შე­საძ­ლებ­ლო­ბის­თვის. წინ ბევ­რი საქ­მე და გა­მოწ­ვე­ვა გვაქვს და ჩვენც ახლა, კი­დევ უფრო მე­ტად ვართ მზად ამის­თვის.

რა­ტომ წა­ვე­დი პო­ლი­ტი­კა­ში? ყვე­ლა გუ­რუ­ლი 10 წლის ასა­კი­დან უკვე პო­ლი­ტი­კა­შია. და ალ­ბათ, მეც არ ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი. სა­ჯა­რო პო­ლი­ტი­კის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი ოზურ­გეთ­ში არ­სე­ბულ­მა "ლი­დერ­თა სკო­ლამ“ გა­მი­ჩი­ნა, რო­მე­ლიც ახალ­გაზ­რდა პე­და­გოგ­თა კავ­შირ­მა და­ა­ფუძნა. ეს სკო­ლა დღემ­დე წარ­მა­ტე­ბით მუ­შა­ობს და ზრდის ლი­დე­რებს სხვა­დას­ხვა სფე­რო­ში.

• რა­საც ყვე­ლა­ზე დიდ მიღ­წე­ვად მი­ვიჩ­ნევ...

ამა­სო­ბა­ში ყვე­ლა­ზე დიდ მიღ­წე­ვად იმას მი­ვიჩ­ნევ, რომ ამ წლებ­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის დაც­ვა, დახ­მა­რე­ბა და გა­დარ­ჩე­ნა შევ­ძე­ლით. მხო­ლოდ C ჰე­პა­ტი­ტის პროგ­რა­მით უკვე 70 000 ადა­მი­ა­ნი გა­ნი­კურ­ნა და ჯან­მრთე­ლი და­უბ­რუნ­და ოჯახს. დღემ­დე და­დე­ბით შე­დეგს იძ­ლე­ვა რე­ფორ­მე­ბი, რომ­ლე­ბიც გა­ვა­ტა­რეთ ჯან­დაც­ვის, ეკო­ნო­მი­კის, ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვი­სა და სა­მარ­თალ­დამ­ცავ სფე­რო­ებ­ში.

• მე და ჩემი ოჯა­ხი

ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი მე­უღ­ლე ქეთი, სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში გა­ვი­ცა­ნი. 14 წე­ლია ერ­თად ვართ და ორი შვი­ლი - ელე და ანა­ბე­ატ­რი­სი გვყავს. ქეთი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ჩოგ­ბურ­თე­ლი იყო, შემ­დეგ პიარ-კო­მუ­ნი­კა­ცი­ე­ბის სფე­რო­ში მი­ი­ღო გა­ნათ­ლე­ბა, წლე­ბია ამ პრო­ფე­სი­ით მუ­შა­ობს და სა­ინ­ტე­რე­სო კა­რი­ე­რა აქვს. მან ასე­ვე, ევ­რო­პის ეკო­ნო­მი­კის სკო­ლა­ში ციფ­რუ­ლი მარ­კე­ტინ­გი შე­ის­წავ­ლა და ფო­ტოგ­რა­ფი­ი­თაც გახ­ლავთ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი. მისი ოჯა­ხი - ბუ­ბუ­ტე­იშ­ვი­ლე­ბი, ძა­ლი­ან კარ­გი ხალ­ხია, მათ­თან მაქვს ახლო მე­გობ­რო­ბა და ურ­თი­ერ­თო­ბა. რაც არ უნდა მოხ­დეს, ვცდი­ლობ, ოჯახს არ მო­ვაკ­ლო დრო და ყუ­რა­დღე­ბა. თა­ვი­სუ­ფალ დროს გუ­რი­ა­ში, სვა­ნე­თის ან თუ­შე­თის მთებ­ში ან კი­დევ, კა­ხეთ­ში მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, ვა­ტა­რებთ.

• პო­ლი­ტი­კის მიღ­მა...

პო­ლი­ტი­კა სტრე­სუ­ლია, მო­ი­თხოვს მუდ­მივ კონ­ტროლს სა­კუ­თარ თავ­ზე, ხში­რად - უშუ­ა­ლო გა­რე­მო­ზე, დე­ზინ­ფორ­მა­ცი­ას­თან გამ­კლა­ვე­ბას და ჰალ­სტუ­ხით სი­ა­რულს. გა­საკ­ვი­რი არ არის, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბაც უფრო მე­ტად ამ ამ­პლუ­ა­ში გვიც­ნობს.

სი­ნამ­დვი­ლე­ში, უამ­რა­ვი სხვა ადა­მი­ა­ნის მსგავ­სად, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბაც სავ­სეა მე­გობ­რე­ბით, მთებ­ში და ნაკ­რძა­ლებ­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბით, სპორ­ტით, ვე­ლო­ტუ­რე­ბით, წიგ­ნე­ბი­თა და სა­ინ­ტე­რე­სო ფილ­მე­ბით, რო­მელ­საც "უი­ქენ­დებ­ზე" ვუ­ყუ­რებ ხოლ­მე მე­უღ­ლეს­თან და შვი­ლებ­თან ერ­თად. გვიყ­ვარს ის­ტო­რი­უ­ლი ად­გი­ლე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბა, ქარ­თუ­ლი ღვი­ნო­ე­ბის და­გე­მოვ­ნე­ბა და მე­გობ­რე­ბის და­პა­ტი­ჟე­ბა პიკ­ნიკ­ზე. ჩვე­ნი ოჯა­ხის ყვე­ლა­ზე მხი­ა­რუ­ლი წევ­რი არის კუ­პე­რი - იორკში­რუ­ლი ტე­რი­ე­რი, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბა შე­მო­აქვს სახ­ლში.

თა­ვი­სუ­ფალ დროს ვთა­მა­შობ ჩოგ­ბურთს ან მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ჩემი მო­ტო­ციკ­ლე­ტით მივ­დი­ვარ სა­სე­ირ­ნოდ - ჯინ­სე­ბი და მო­ტო­ციკ­ლე­ტე­ბი არის ჩემი გა­ტა­ცე­ბა. ზამ­თარ­ში, თუ დრო მაქვს, მას მთას და თხი­ლა­მუ­რე­ბით სრი­ალს ვუთ­მობ ხოლ­მე. ძვე­ლი ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბიც მი­ზი­დავს და ამ­ჟა­მად, 1971 წელს გა­მოშ­ვე­ბულ "ფოლკს­ვა­გენს“ ვუ­კე­თებ რეს­ტავ­რა­ცი­ას - რთუ­ლია ძვე­ლი მან­ქა­ნის აღ­დგე­ნა და და­მუ­შა­ვე­ბა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, გა­მო­მი­ვა.

ნამ­დვი­ლად არ მაქვს მარ­ტი­ვი ხა­სი­ა­თი, რად­გან ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი ვარ სა­კუ­თა­რი თა­ვი­სა და ირ­გვლივ მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ. ნაკ­ლი? ნაკ­ლი რო­გორც ყვე­ლას, მეც ბევ­რი მაქვს და ამი­ტო­მაც, ჩემს შე­სა­ხებ პირ­ველ რიგ­ში, გულ­წრფე­ლი რჩე­ვე­ბით და კრი­ტი­კუ­ლი შე­ფა­სე­ბე­ბით ვინ­ტე­რეს­დე­ბი.

• "იმ­ფე­რი ზარ­მა­ცი მა­მა­ლი მყავს, სხვე­ბი რომ ყი­ვი­ან, აი თავს უქ­ნევ­სო“

ამ წლებ­ში 80-მდე ქვე­ყა­ნა მო­ვი­ა­რე, ზო­გან მეტი, ზო­გან ნაკ­ლე­ბი დრო გა­ვა­ტა­რე და ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლიც მახ­სოვს, თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლო, ჩვე­ნი კულ­ტუ­რა, ბუ­ნე­ბა და ულა­მა­ზე­სი ად­გი­ლე­ბი ყვე­ლას მირ­ჩევ­ნია. გუ­რია, კა­ხე­თი და სვა­ნე­თი ის მხა­რე­ე­ბია, სა­დაც უფრო ხში­რად დავ­დი­ვარ.

შე­უ­და­რე­ბე­ლია სა­ქარ­თვე­ლო! უფრო მე­ტად ბედ­ნი­ე­რი მა­შინ ვარ, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვმოგ­ზა­უ­რობ. მახ­სოვს, ერთხელ კა­ხეთ­ში ვართ მე­გობ­რე­ბი, 3 სა­ა­თია შუ­ა­დღის, სი­ეს­ტა და ყი­ვის მა­მა­ლი. ჩემი მე­გო­ბა­რი მო­ბო­დი­შე­ბით ამ­ბობს, ცო­ტას აგ­ვი­ა­ნებს ჩვე­ნი მა­მა­ლი ყი­ვილ­სო. მე­ო­რე ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი პა­სუ­ხობს - ირაკ­ლი, შენ ჩემი უნდა ნახო, იმ­ფე­რი ზარ­მა­ცი მა­მა­ლი მყავს, სხვე­ბი რომ ყი­ვი­ან, აი თავს უქ­ნევ­სო.

• მთა­ვა­რი ოც­ნე­ბა

ჩემი ოც­ნე­ბაა და­ვიბ­რუ­ნოთ აფხა­ზე­თი და სა­მა­ჩაბ­ლო, ჩა­ვი­დეთ და ჩვენს თა­ნა­ტო­ლებ­თან, ახალ­გაზ­რდებ­თან ერ­თად ავა­შე­ნოთ ყვე­ლა­ფე­რი რაც ომმა და ოკუ­პა­ცი­ამ და­ან­გრია. უფრო პა­ტა­რა ოც­ნე­ბე­ბიც მაქვს (იცი­ნის), მინ­და მქონ­დეს, მთა­ში პა­ტა­რა სახ­ლი, ძვე­ლი ამე­რი­კუ­ლი პი­კა­პი და ბევ­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო.