ბოლო დროს ამ ქვეყ­ნი­დან უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი წა­ვი­და, მათ შო­რის, ბევ­რი ცნო­ბი­ლი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის საყ­ვა­რე­ლი პი­როვ­ნე­ბა. ვის გახ­სე­ნე­ბა­საც ახლა ვა­პი­რებთ, მათ ბევ­რი რამ აერ­თი­ა­ნებთ - ერთი თა­ო­ბა, თა­ვის საქ­მე­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლო­ბა, ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი და ცხოვ­რე­ბის ბოლო თვე­ე­ბიც, ერ­თნა­ი­რი ერ­გოთ. სამ­წუ­ხა­როდ, თი­თო­ე­უ­ლი მძი­მე ავად­მყო­ფო­ბას­თან ბრძო­ლა­ში და­მარ­ცხდა - 60 წელს ვერც ერ­თმა მი­აღ­წია. ისი­ნი ახლა თა­ვი­ან­თი ოჯა­ხე­ბის­თვის, მე­გობ­რე­ბის­თვის და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის დიდ ტკი­ვი­ლი­ან მო­გო­ნე­ბად არი­ან ქცე­უ­ლი.

ზურა ვა­და­ჭ­კო­რია

პირ­ვე­ლი ილუ­ზი­ო­ნის­ტი ზურა ვა­და­ჭ­კო­რია წა­ვი­და. ავად რომ გახ­და, მის გა­დარ­ჩე­ნას არა­ვინ პროგ­ნო­ზი­რებ­და, თუმ­ცა ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში უკან ჩა­მო­ი­ტო­ვა სირ­თუ­ლე­ე­ბი, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი შეძ­ლო, ორ­გა­ნიზ­მმა პრობ­ლე­მე­ბი დაძ­ლია, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, სი­ცო­ცხლე თა­ვი­დან და­ი­წყო და როცა უკვე მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას არა­ვინ ელო­და, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად წა­ვი­და... ავად­მყო­ფო­ბი­სას, ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, გვერ­დი­დან არ მოს­ცი­ლე­ბია მე­უღ­ლე, ია ვა­და­ჭ­კო­რია. დიდი მონ­დო­მე­ბით და და­უ­ღა­ლა­ვად იბ­რძო­და იმის­თვის, რომ ქმა­რი რა­მე­ნა­ი­რად ფეხ­ზე წა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნა...

ქალ­ბა­ტონ ია Ambebi.ge-ს სა­კუ­თარ გან­ცდებ­სა და მე­უღ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დგომ არ­სე­ბულ სევ­და­სა და ტკი­ვილ­ზე ასე უამ­ბობ­და: "ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლია ჩემ­თვის ზუ­რი­კოს გა­რე­შე გა­ტა­რე­ბუ­ლი ყო­ვე­ლი დღე. ტკი­ვი­ლი კი არ ქრე­ბა, თით­ქოს მა­ტუ­ლობს"

იამ და ზუ­რამ ერ­თმა­ნე­თი წლე­ბის წინ, გო­გო­ლის, ახ­ლან­დე­ლი გოგი დო­ლი­ძის ქუ­ჩა­ზე, გოგი ლო­ლა­ძის ეზო­ში გა­იც­ნეს. ზურა 22 ნო­მერ­ში ცხოვ­რობ­და, ია - 43-ში... ილუ­ზი­ო­ნისტს მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე თა­ვი­სი ფო­კუ­სე­ბით გა­უ­ო­ცე­ბია.

"ფო­კუ­სე­ბის გარ­და, თბი­ლი და კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იყო და მას­ში სწო­რედ ეს მო­მე­წო­ნა... გაც­ნო­ბი­დან ერთი წლის მერე გავ­ყე­ვი. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში მუდ­მი­ვად სი­ურპრი­ზებს მი­წყობ­და. ყვა­ვი­ლე­ბი არ მიყ­ვარს, მხო­ლოდ ყო­ჩი­ვარ­დე­ბი და გა­მო­უ­ლევ­ლად მოჰ­ქონ­და ისი­ნი... გას­ტრო­ლი­დან აუ­ცი­ლებ­ლად რა­ღაც სა­ჩუ­ქარს მო­მი­ტან­და. მუდ­მი­ვად რე­კავ­და, მო­მი­კი­თხავ­და. ამას­თან, უკე­თილ­შო­ბი­ლე­სი, ოჯა­ხის მოყ­ვა­რუ­ლი იყო...

არ მახ­სოვს, ოდეს­მე და­ე­წუ­წუ­ნოს, რა­ღაც და­ე­ჩივ­ლოს ან ჩვენ, ოჯახს მისი რა­ი­მე პრობ­ლე­მის შე­სა­ხებ გვეგ­რძნო... 100 ლარი რომ ჰქონ­და, 80 სხვე­ბის­თვის ჰქონ­და.

უფ­ლის მად­ლო­ბე­ლი ვარ, თუნ­დაც იმის­თვის, რომ ის ერთი წელი, ავად­მყო­ფო­ბი­სას, სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცა, მის­თვის მო­მევ­ლო. ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, რომ ყო­ველ წუთ­ში მე­ძა­ხო­და - ია! რა­ღა­ცებს მე­კი­თხე­ბო­და, მის ნაც­ნო­ბებს კი­თხუ­ლობ­და, მა­თით ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და.

ბო­ლოს უკე­თე­სო­ბა იყო, ლა­პა­რა­კი და­ი­წყო, ტე­ლე­ვი­ზორ­საც უყუ­რებ­და, ექი­მე­ბი იმედს გვაძ­ლევ­დნენ, მაგ­რამ რაც უფრო გონ­ზე მო­დი­ო­და, მე­ტად დეპ­რე­სი­უ­ლი ხდე­ბო­და. რამ­დენ­ჯერ­მე მი­თხრა, რად მინ­და სი­ცო­ცხლე, თუ "პლე­ხა­ნოვ­ზე" ვერ გა­ვივ­ლიო?! უყ­ვარ­და ფე­ხით სი­ა­რუ­ლი და "პლე­ხა­ნოვ­ზეც" ხში­რად და­დი­ო­და... ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი რომ რე­კავ­დნენ და მას კი­თხუ­ლობ­დნენ, ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ინ­სულ­ტი გა­და­ი­ტა­ნა და სა­უ­ბა­რი უჭირს-მეთ­ქი. ეს რომ ეს­მო­და, ამ­ბობ­და - კარ­გი, რა, ნუ "მი­ბაზ­რე­ბო“...

გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღეს, ის იყო, უნდა გვე­სა­დი­ლა და უეც­რად და­მი­ძა­ხა, ია, ნახე, აქ ვი­ღაც არის, მივ­ყა­ვარ, გა­უშ­ვი აქე­და­ნო - მთხო­ვა. ზუ­რი­კო, რას ამ­ბობ, არა­ვინ არ არის-მეთ­ქი. რო­გორ არა - მი­თხრა, ხელი და­არ­ტყა სკამს და ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა"...

მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ღმერ­თის მად­ლო­ბე­ლი ვარ, რომ მისი მე­უღ­ლე ვი­ყა­ვი და ამით სულ ვი­ა­მა­ყებ, რად­გა­ნაც ღირ­სე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო, უნი­ჭი­ე­რე­სი, საქ­მის ერ­თგუ­ლი. ძა­ლი­ან გვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი. მას­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი, დღემ­დე ასეა, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ... ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა, მიყ­ვარს და უყ­ვარს მთელ ოჯახს - შვი­ლებს, შვი­ლიშ­ვი­ლებს".

გიო ხუ­ციშ­ვი­ლი

ეს იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს და გა­მორ­ჩე­უ­ლად თბი­ლისს უყ­ვარ­და. მისი ხმის ტემ­ბრი, გუ­ლი­ა­ნი ნამ­ღე­რი, იუ­მო­რი და კე­თი­ლი საქ­მე­ე­ბი არ ავი­წყდე­ბათ... სამ­წუ­ხა­როდ, გიო ხუ­ციშ­ვი­ლი მძი­მე სენ­თან ბრძო­ლა­ში და­მარ­ცხდა, მაგ­რამ გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე 2 კვი­რით ადრე მომ­ღე­რალ­მა გრან­დი­ო­ზუ­ლი კონ­ცერ­ტის გა­მარ­თვა შეძ­ლო, რი­თაც ერ­თგულ მსმე­ნელს, გულ­შე­მატ­კივ­რებს თა­ნად­გო­მის­თვის და სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის მად­ლო­ბა გა­და­უ­ხა­და. მის გა­რე­შე დარ­ჩე­ნი­ლი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის რთუ­ლია ცხოვ­რე­ბა. უჭირთ, რად­გან გიოს და­კარ­გვით გა­მოწ­ვე­ულ ტკი­ვილს არა­ფე­რი ანე­ლებს.

AMBEBI.GE გიო ხუ­ციშ­ვი­ლის მე­უღ­ლეს, მუ­სი­კოს მაია ჯორ­ჯა­ძე­საც გიოს გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ რამ­დენ­ჯერ­მე ესა­უბ­რა:

"ძა­ლი­ან ძნე­ლია მის გა­რე­შე გავ­ლი­ლი სამი წელი. დრო გა­დის, მაგ­რამ უფრო და უფრო მძიმ­დე­ბა მისი არ­ყოფ­ნით გა­მოწ­ვე­უ­ლი სევ­და და ტკი­ვი­ლი... გი­ოს­თან ერ­თად ჩემი ცხოვ­რე­ბის 29 წელი გა­ვა­ტა­რე... ასე რომ, უმ­ძი­მე­სი რამ არის იმას­თან შე­გუ­ე­ბა, რომ გვერ­დით აღარ გვყავს... ჩვენ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი იყო, ეს მის სი­ცო­ცხლე­შიც კარ­გად ვი­ცო­დით, მაგ­რამ ამა­ში ახლა მე­ტად და მე­ტად ვრწმუნ­დე­ბით...

პი­რა­დად ჩემ­თვის მე­გო­ბა­რიც იყო, მე­უღ­ლეც, კე­დე­ლი, იმე­დი და იმე­დი იყო არა მხო­ლოდ ჩემ­თვის, ყვე­ლას­თვის. ვსწავ­ლობ, ვსწავ­ლობ და კი­დევ ვერ ვის­წავ­ლე უმა­გი­სოდ ცხოვ­რე­ბა... იცო­და თქმა, - რომ არ ვიქ­ნე­ბი, მერე და­მა­ფა­სებთ... მისი წას­ვლით ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა ჩვენს ოჯა­ხურ ყო­ფა­ში, რად­გან ხომ ვამ­ბობ, მას­ზე ვი­ყა­ვით მი­ჯაჭ­ვუ­ლე­ბი. სა­კუ­თარ თავ­ზე იღებ­და ყვე­ლა­ფერ­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას. ოჯა­ხურ საქ­მე­ე­ბის გარ­და თურ­მე რამ­დე­ნი რა­მეს მა­რი­დებ­და...

ჩემ­თვის ცოტა ძნე­ლია, გი­ო­ზე რო­გორც მომ­ღე­რალ­ზე სა­უ­ბა­რი... პრინ­ციპ­ში, ყვე­ლა­ფერს ერ­თად ვა­კე­თებ­დით... დღეს მის სიმ­ღე­რებს რომ ვუს­მენ, ნამ­ღერ ტექ­სტებს, ფრა­ზებს რომ ვუკ­ვირ­დე­ბი, ვხვდე­ბი და ვრწმუნ­დე­ბი, რომ ძა­ლი­ან ცოტა გვყავს ასე­თი მომ­ღე­რა­ლი... თა­ვი­სე­ბუ­რად მოჰ­ქონ­და მსმე­ნე­ლამ­დე სიმ­ღე­რა.

ახა­ლი გარ­დაც­ვლი­ლი რომ იყო, მის ნამ­ღერს ვერ ვუს­მენ­დი... ბოლო კონ­ცერ­ტიც არ მი­ნა­ხავს და სურ­ვი­ლიც არ მაქვს, ვნა­ხო, არ შე­მიძ­ლია...

ბოლო დღე­ებ­ში ოპ­ტი­მის­ტუ­რად იყო, მაგ­რამ ახლა რომ ვაკ­ვირ­დე­ბი და ვხვდე­ბი, ჩვენ გვა­წყნა­რებ­და. არა­და, ყვე­ლა­ფე­რი გა­და­სა­რე­ვად იცო­და... ერ­თად ვი­ყა­ვით ექიმ­თან, რო­მელ­მაც პირ­ვე­ლად გვი­თხრა მისი დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ. გიო იქვე მო­მიბ­რუნ­და და - შენ არ ინერ­ვი­უ­ლოო... მოკ­ლედ, ისეთ გან­წყო­ბას გვიქ­მნი­და, რომ არ გვტკე­ნო­და, არ გან­გვე­ცა­და... ბო­ლოს ძა­ლი­ან ცუ­დად იყო, გა­დას­ხმებს იკე­თებ­და, იმ კონ­ცერ­ტამ­დე თავი ასე მი­იყ­ვა­ნა და იმ დღი­დან ორ კვი­რა­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

ისე­თი გა­ცი­ლე­ბა, რო­გო­რიც გიოს ქა­ლაქ­მა მო­უ­წყო, იშ­ვი­ა­თია... რომ ვფიქ­რობ, უფრო ვრწმუნ­დე­ბი, რომ ისე იცხოვ­რა, შეც­დო­მა არ და­უშ­ვია. არ გა­და­უდ­გამს ისე­თი ნა­ბი­ჯი, რა­ღაც შეშ­ლო­და".

• წა­ი­კი­თხეთ: "სა­საფ­ლა­ო­ზე ბევ­რჯერ ავ­სულ­ვარ და მის­თვის ჩა­მირ­თავს ახა­ლი სიმ­ღე­რა, მჯე­რა, რომ უს­მენს" - რო­გორ შეც­ვა­ლა ოჯა­ხის ცხოვ­რე­ბა გიო ხუ­ციშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ და რას იხ­სე­ნებს მე­უღ­ლე 3 წლის შემ­დეგ

ზურა დო­ი­ჯაშ­ვი­ლი

მომ­ღე­რა­ლი ზურა დო­ი­ჯაშ­ვი­ლი რამ­დე­ნი­მეთ­ვი­ა­ნი მძი­მე ავად­მყო­ფო­ბის შემ­დეგ გა­სულ ზამ­თარს ის­რა­ე­ლის ერთ-ერთ კლი­ნი­კა­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ის იქ სა­ქარ­თვე­ლო­დან ოჯახ­თან ერ­თად ორი წლის წინ წა­ვი­და. ჩას­ვლი­დან რამ­დე­ნი­მე თვე­ში კი რთუ­ლი დი­აგ­ნო­ზი და­უს­ვეს.

AMBEBI.GE-სთან მისი მე­უღ­ლე ქეთი ვა­და­ჭ­კო­რია უკვე ზუ­რას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ყვე­ბო­და:

"არა­ვინ ელო­და ამ ამ­ბავს, დი­აგ­ნო­ზი უკვე გა­ნა­ჩე­ნი იყო. ვამ­ბობ­დი, - რა მოხ­დე­ბო­და, სიმ­სივ­ნე ჰქო­ნო­და... სი­ცო­ცხლეს მა­ინც გა­ვუ­ხან­გრძლი­ვებ­დით, მის საყ­ვა­რელ გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრას მა­ინც შეძ­ლებ­და. იმის­თვის ვიბ­რძო­დი, რომ ეტ­ლში მა­ინც მჯდა­რი­ყო, ოღონდ, ცო­ცხა­ლი ყო­ფი­ლი­ყო....

არ ვიცი, ვერც აღ­ვიქ­ვამ, რომ ზურა აღარ არის. რაც დრო გა­დის, მით უფრო მძი­მეა ჩემ­თვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი. ავად რომ იყო, სუნ­თქავ­და მა­ინც, შემ­დეგ გარ­და­იც­ვა­ლა, გად­მო­ვას­ვე­ნეთ, დავ­კრძა­ლეთ და ახლა ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ მარ­ტო დავ­რჩი.

არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­უღ­ლე და მამა იყო. მის­გან წყე­ნა არა­ვის ახ­სოვს. იუ­მო­რით სავ­სე ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ. ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და სტუმ­რე­ბი, მე­გობ­რე­ბი, სახ­ლის კარს გა­სა­ღე­ბით არა­სო­დეს ვკე­ტავ­დით...

• წა­ი­კი­თხეთ: "ვმა­ლავ­დით, რომ ზურა ჩვე­ნი მა­მაა: არ გვინ­დო­და, ვინ­მეს ეფიქ­რა, რომ რა­მით გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით" - რო­გორ იხ­სე­ნებს დო­ი­ჯაშ­ვილს ქა­ლიშ­ვი­ლი?

ის­რა­ელ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­სა და თბი­ლი­სის გა­რე­შე ძა­ლი­ან უჭირ­და. ეს იქ ჩვე­ნი იძუ­ლე­ბი­თი წას­ვლა იყო. ბი­ნის პრობ­ლე­მა რომ არ გვქო­ნო­და, ზურა სა­ქარ­თვე­ლოს არ და­ტო­ვებ­და. ვფიქ­რობ­დით, სამი-ოთხი წელი ის­რა­ელ­ში ფი­ზი­კუ­რად გვე­მუ­შა­ვა, რომ აქ ჩვე­ნი ჭერი შეგ­ვე­ძი­ნა და შემ­დეგ დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ იქაც ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ჰყავ­და (1996 წლი­დან ის­რა­ელ­ში კონ­ცერ­ტებს ატა­რებ­და), თბი­ლი­სი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უყ­ვარ­და და უყ­ვარ­და ასე­ვე ბორ­ჯო­მი. ბავ­შვო­ბა იქ ჰქონ­და გა­ტა­რე­ბუ­ლი, მისი მამა წარ­მო­შო­ბით იქი­დან იყო. ერ­თმა­ნე­თი ბორ­ჯომ­ში გა­ვი­ცა­ნით. იქა­უ­რო­ბა­ზე გიჟ­დე­ბო­და, მაგ­რამ თბი­ლი­სი ზუ­რას­თვის სა­ფი­ცა­რი იყო.

ბო­დი­ში მო­ვუ­ხა­დე, იმის­თვის რომ თბი­ლის­ში ცო­ცხა­ლი ვერ ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე... თუმ­ცა უზო­მოდ მად­ლი­ე­რი ვარ ყვე­ლა იმ ადა­მი­ა­ნის, ვინც იმ მძი­მე დღე­ებ­ში ჩვენ გვერ­დით იდგა“.

* * *

ასე­თი გახ­ლავთ ამ სამი ქალ­ბა­ტო­ნის ემო­ცია, გან­ცდა, ფიქ­რი და ტკი­ვი­ლი საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის, მე­უღ­ლე­ე­ბის ასე უდ­რო­ოდ და ასე­თი ავად­მყო­ფო­ბის შე­დე­გად გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო. მათ მე­უღ­ლე­ე­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის ბო­ლომ­დე იბ­რძო­ლეს...