"უეცრად დამიძახა, აქ ვიღაც არის, მივყავარო... ხელი სკამს დაარტყა და ყველაფერი დამთავრდა" - ქალბატონები, რომლებმაც მძიმე ავადმყოფობის შედეგად ცნობილი მეუღლეები დაკარგეს
ბოლო დროს ამ ქვეყნიდან უამრავი ადამიანი წავიდა, მათ შორის, ბევრი ცნობილი და საზოგადოებისთვის საყვარელი პიროვნება. ვის გახსენებასაც ახლა ვაპირებთ, მათ ბევრი რამ აერთიანებთ - ერთი თაობა, თავის საქმეში გამორჩეულობა, ხალხის სიყვარული და ცხოვრების ბოლო თვეებიც, ერთნაირი ერგოთ. სამწუხაროდ, თითოეული მძიმე ავადმყოფობასთან ბრძოლაში დამარცხდა - 60 წელს ვერც ერთმა მიაღწია. ისინი ახლა თავიანთი ოჯახებისთვის, მეგობრებისთვის და საზოგადოებისთვის დიდ ტკივილიან მოგონებად არიან ქცეული.
ზურა ვადაჭკორია
პირველი ილუზიონისტი ზურა ვადაჭკორია წავიდა. ავად რომ გახდა, მის გადარჩენას არავინ პროგნოზირებდა, თუმცა ერთი წლის განმავლობაში უკან ჩამოიტოვა სირთულეები, წარმოუდგენელი შეძლო, ორგანიზმმა პრობლემები დაძლია, შეიძლება ითქვას, სიცოცხლე თავიდან დაიწყო და როცა უკვე მის გარდაცვალებას არავინ ელოდა, მოულოდნელად წავიდა... ავადმყოფობისას, ერთი წლის განმავლობაში, გვერდიდან არ მოსცილებია მეუღლე, ია ვადაჭკორია. დიდი მონდომებით და დაუღალავად იბრძოდა იმისთვის, რომ ქმარი რამენაირად ფეხზე წამოეყენებინა...
ქალბატონ ია Ambebi.ge-ს საკუთარ განცდებსა და მეუღლის გარდაცვალების შემდგომ არსებულ სევდასა და ტკივილზე ასე უამბობდა: "ძალიან მტკივნეულია ჩემთვის ზურიკოს გარეშე გატარებული ყოველი დღე. ტკივილი კი არ ქრება, თითქოს მატულობს"
იამ და ზურამ ერთმანეთი წლების წინ, გოგოლის, ახლანდელი გოგი დოლიძის ქუჩაზე, გოგი ლოლაძის ეზოში გაიცნეს. ზურა 22 ნომერში ცხოვრობდა, ია - 43-ში... ილუზიონისტს მომავალი მეუღლე თავისი ფოკუსებით გაუოცებია.
"ფოკუსების გარდა, თბილი და კარგი ადამიანი იყო და მასში სწორედ ეს მომეწონა... გაცნობიდან ერთი წლის მერე გავყევი. შეყვარებულობის პერიოდში მუდმივად სიურპრიზებს მიწყობდა. ყვავილები არ მიყვარს, მხოლოდ ყოჩივარდები და გამოულევლად მოჰქონდა ისინი... გასტროლიდან აუცილებლად რაღაც საჩუქარს მომიტანდა. მუდმივად რეკავდა, მომიკითხავდა. ამასთან, უკეთილშობილესი, ოჯახის მოყვარული იყო...
არ მახსოვს, ოდესმე დაეწუწუნოს, რაღაც დაეჩივლოს ან ჩვენ, ოჯახს მისი რაიმე პრობლემის შესახებ გვეგრძნო... 100 ლარი რომ ჰქონდა, 80 სხვებისთვის ჰქონდა.
უფლის მადლობელი ვარ, თუნდაც იმისთვის, რომ ის ერთი წელი, ავადმყოფობისას, საშუალება მომცა, მისთვის მომევლო. ბედნიერი ვიყავი, რომ ყოველ წუთში მეძახოდა - ია! რაღაცებს მეკითხებოდა, მის ნაცნობებს კითხულობდა, მათით ინტერესდებოდა.
ბოლოს უკეთესობა იყო, ლაპარაკი დაიწყო, ტელევიზორსაც უყურებდა, ექიმები იმედს გვაძლევდნენ, მაგრამ რაც უფრო გონზე მოდიოდა, მეტად დეპრესიული ხდებოდა. რამდენჯერმე მითხრა, რად მინდა სიცოცხლე, თუ "პლეხანოვზე" ვერ გავივლიო?! უყვარდა ფეხით სიარული და "პლეხანოვზეც" ხშირად დადიოდა... ჟურნალისტები რომ რეკავდნენ და მას კითხულობდნენ, ვეუბნებოდი, ინსულტი გადაიტანა და საუბარი უჭირს-მეთქი. ეს რომ ესმოდა, ამბობდა - კარგი, რა, ნუ "მიბაზრებო“...
გარდაცვალების დღეს, ის იყო, უნდა გვესადილა და უეცრად დამიძახა, ია, ნახე, აქ ვიღაც არის, მივყავარ, გაუშვი აქედანო - მთხოვა. ზურიკო, რას ამბობ, არავინ არ არის-მეთქი. როგორ არა - მითხრა, ხელი დაარტყა სკამს და ყველაფერი დამთავრდა"...
მთელი ცხოვრება ღმერთის მადლობელი ვარ, რომ მისი მეუღლე ვიყავი და ამით სულ ვიამაყებ, რადგანაც ღირსეული პიროვნება იყო, უნიჭიერესი, საქმის ერთგული. ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი. მასზე ვგიჟდებოდი, დღემდე ასეა, შეყვარებული ვარ... ძალიან მენატრება, მიყვარს და უყვარს მთელ ოჯახს - შვილებს, შვილიშვილებს".
გიო ხუციშვილი
ეს იყო ადამიანი, რომელიც საქართველოს და გამორჩეულად თბილისს უყვარდა. მისი ხმის ტემბრი, გულიანი ნამღერი, იუმორი და კეთილი საქმეები არ ავიწყდებათ... სამწუხაროდ, გიო ხუციშვილი მძიმე სენთან ბრძოლაში დამარცხდა, მაგრამ გარდაცვალებამდე 2 კვირით ადრე მომღერალმა გრანდიოზული კონცერტის გამართვა შეძლო, რითაც ერთგულ მსმენელს, გულშემატკივრებს თანადგომისთვის და სიყვარულისთვის მადლობა გადაუხადა. მის გარეშე დარჩენილი ოჯახის წევრებისთვის რთულია ცხოვრება. უჭირთ, რადგან გიოს დაკარგვით გამოწვეულ ტკივილს არაფერი ანელებს.
AMBEBI.GE გიო ხუციშვილის მეუღლეს, მუსიკოს მაია ჯორჯაძესაც გიოს გარდაცვალების შემდეგ რამდენჯერმე ესაუბრა:
"ძალიან ძნელია მის გარეშე გავლილი სამი წელი. დრო გადის, მაგრამ უფრო და უფრო მძიმდება მისი არყოფნით გამოწვეული სევდა და ტკივილი... გიოსთან ერთად ჩემი ცხოვრების 29 წელი გავატარე... ასე რომ, უმძიმესი რამ არის იმასთან შეგუება, რომ გვერდით აღარ გვყავს... ჩვენთვის ყველაფერი იყო, ეს მის სიცოცხლეშიც კარგად ვიცოდით, მაგრამ ამაში ახლა მეტად და მეტად ვრწმუნდებით...
პირადად ჩემთვის მეგობარიც იყო, მეუღლეც, კედელი, იმედი და იმედი იყო არა მხოლოდ ჩემთვის, ყველასთვის. ვსწავლობ, ვსწავლობ და კიდევ ვერ ვისწავლე უმაგისოდ ცხოვრება... იცოდა თქმა, - რომ არ ვიქნები, მერე დამაფასებთ... მისი წასვლით ბევრი რამ შეიცვალა ჩვენს ოჯახურ ყოფაში, რადგან ხომ ვამბობ, მასზე ვიყავით მიჯაჭვულები. საკუთარ თავზე იღებდა ყველაფერზე პასუხისმგებლობას. ოჯახურ საქმეების გარდა თურმე რამდენი რამეს მარიდებდა...
ჩემთვის ცოტა ძნელია, გიოზე როგორც მომღერალზე საუბარი... პრინციპში, ყველაფერს ერთად ვაკეთებდით... დღეს მის სიმღერებს რომ ვუსმენ, ნამღერ ტექსტებს, ფრაზებს რომ ვუკვირდები, ვხვდები და ვრწმუნდები, რომ ძალიან ცოტა გვყავს ასეთი მომღერალი... თავისებურად მოჰქონდა მსმენელამდე სიმღერა.
ახალი გარდაცვლილი რომ იყო, მის ნამღერს ვერ ვუსმენდი... ბოლო კონცერტიც არ მინახავს და სურვილიც არ მაქვს, ვნახო, არ შემიძლია...
ბოლო დღეებში ოპტიმისტურად იყო, მაგრამ ახლა რომ ვაკვირდები და ვხვდები, ჩვენ გვაწყნარებდა. არადა, ყველაფერი გადასარევად იცოდა... ერთად ვიყავით ექიმთან, რომელმაც პირველად გვითხრა მისი დიაგნოზის შესახებ. გიო იქვე მომიბრუნდა და - შენ არ ინერვიულოო... მოკლედ, ისეთ განწყობას გვიქმნიდა, რომ არ გვტკენოდა, არ განგვეცადა... ბოლოს ძალიან ცუდად იყო, გადასხმებს იკეთებდა, იმ კონცერტამდე თავი ასე მიიყვანა და იმ დღიდან ორ კვირაში გარდაიცვალა.
ისეთი გაცილება, როგორიც გიოს ქალაქმა მოუწყო, იშვიათია... რომ ვფიქრობ, უფრო ვრწმუნდები, რომ ისე იცხოვრა, შეცდომა არ დაუშვია. არ გადაუდგამს ისეთი ნაბიჯი, რაღაც შეშლოდა".
ზურა დოიჯაშვილი
მომღერალი ზურა დოიჯაშვილი რამდენიმეთვიანი მძიმე ავადმყოფობის შემდეგ გასულ ზამთარს ისრაელის ერთ-ერთ კლინიკაში გარდაიცვალა. ის იქ საქართველოდან ოჯახთან ერთად ორი წლის წინ წავიდა. ჩასვლიდან რამდენიმე თვეში კი რთული დიაგნოზი დაუსვეს.
AMBEBI.GE-სთან მისი მეუღლე ქეთი ვადაჭკორია უკვე ზურას გარდაცვალების შემდეგ ყვებოდა:
"არავინ ელოდა ამ ამბავს, დიაგნოზი უკვე განაჩენი იყო. ვამბობდი, - რა მოხდებოდა, სიმსივნე ჰქონოდა... სიცოცხლეს მაინც გავუხანგრძლივებდით, მის საყვარელ გიტარაზე დაკვრას მაინც შეძლებდა. იმისთვის ვიბრძოდი, რომ ეტლში მაინც მჯდარიყო, ოღონდ, ცოცხალი ყოფილიყო....
არ ვიცი, ვერც აღვიქვამ, რომ ზურა აღარ არის. რაც დრო გადის, მით უფრო მძიმეა ჩემთვის ეს ყველაფერი. ავად რომ იყო, სუნთქავდა მაინც, შემდეგ გარდაიცვალა, გადმოვასვენეთ, დავკრძალეთ და ახლა ვაცნობიერებ, რომ მარტო დავრჩი.
არაჩვეულებრივი მეუღლე და მამა იყო. მისგან წყენა არავის ახსოვს. იუმორით სავსე ადამიანი გახლდათ. ძალიან უყვარდა სტუმრები, მეგობრები, სახლის კარს გასაღებით არასოდეს ვკეტავდით...
ისრაელში საქართველოსა და თბილისის გარეშე ძალიან უჭირდა. ეს იქ ჩვენი იძულებითი წასვლა იყო. ბინის პრობლემა რომ არ გვქონოდა, ზურა საქართველოს არ დატოვებდა. ვფიქრობდით, სამი-ოთხი წელი ისრაელში ფიზიკურად გვემუშავა, რომ აქ ჩვენი ჭერი შეგვეძინა და შემდეგ დავბრუნებულიყავით.
მიუხედავად იმისა, რომ იქაც ბევრი მეგობარი ჰყავდა (1996 წლიდან ისრაელში კონცერტებს ატარებდა), თბილისი განსაკუთრებულად უყვარდა და უყვარდა ასევე ბორჯომი. ბავშვობა იქ ჰქონდა გატარებული, მისი მამა წარმოშობით იქიდან იყო. ერთმანეთი ბორჯომში გავიცანით. იქაურობაზე გიჟდებოდა, მაგრამ თბილისი ზურასთვის საფიცარი იყო.
ბოდიში მოვუხადე, იმისთვის რომ თბილისში ცოცხალი ვერ ჩამოვიყვანე... თუმცა უზომოდ მადლიერი ვარ ყველა იმ ადამიანის, ვინც იმ მძიმე დღეებში ჩვენ გვერდით იდგა“.
* * *
ასეთი გახლავთ ამ სამი ქალბატონის ემოცია, განცდა, ფიქრი და ტკივილი საყვარელი ადამიანების, მეუღლეების ასე უდროოდ და ასეთი ავადმყოფობის შედეგად გარდაცვალების გამო. მათ მეუღლეების ჯანმრთელობისთვის ბოლომდე იბრძოლეს...