ალ­ბათ, გახ­სოვთ, ამ ცოტა ხნის წინ რომ დავ­წე­რეთ ქარ­თულ-ბრი­ტა­ნულ კოპ­რო­დუქ­ცი­ა­ზე, კი­ნო­ფილმზე - "ბე­ბია, ჩემი ერ­თა­დერ­თი სურ­ვი­ლით“, რომ­ლის საპ­რე­მი­ე­რო ჩვე­ნე­ბა რო­ტერ­და­მის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვალ­ზე შედ­გა და - დიდი წარ­მა­ტე­ბი­თაც. ახ­ლა­ხან ფილ­მის პრე­მი­ე­რა მო­ე­წყო მოს­კოვ­ში და სწო­რედ რუ­სულ პრე­სა­სა და ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ით შე­ვი­ტყვეთ მას­ზე. "ბე­ბია, ჩემი ერ­თა­დერ­თი სურ­ვი­ლით“ სა­რე­ჟი­სო­რო დე­ბი­უ­ტია რუ­სუ­ლი წარ­მო­მავ­ლო­ბის მწერ­ლი­სა და მხატ­ვრის­თვის - ჟუჟა დობ­რაშ­კუ­სის­თვის, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად ლონ­დონ­ში ცხოვ­რობს, მი­სი­ვე და­წე­რი­ლია სცე­ნა­რიც. ფილ­მი შავ-თეთ­რია და გა­და­ღე­ბუ­ლია ქარ­თულ ენა­ზე. მას­ში გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფიც ქარ­თუ­ლია და - სა­შემ­სრუ­ლებ­ლოც. რე­ჟი­სორ­მა ფილმში გა­და­ი­ღო ქარ­თვე­ლი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი და არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი: ანას­ტა­სია დე­ვიდსო­ნი, ანა ჩი­რა­ძე, ალექ­სან­დრე გლურ­ჯი­ძე, ნა­ტუ­კა გუ­ლი­საშ­ვი­ლი, გუ­ლი­კო გურ­გე­ნი­ძე, ანუ­შა ან­დრო­ნი­კაშ­ვი­ლი, თაკო აბა­ში­ძე და სხვ.

ფილ­მის სი­უ­ჟე­ტი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, კერ­ძოდ - სა­მეგ­რე­ლო­ში ვი­თარ­დე­ბა და ძველ ტრა­დი­ცი­ას შე­ე­ხე­ბა. ფილმში მო­თხრო­ბი­ლია ერთი პრო­ვინ­ცი­უ­ლი ოჯა­ხის ამ­ბა­ვი. მის ანო­ტა­ცი­ა­ში ვკი­თხუ­ლობთ: "გარ­და­იც­ვლე­ბა ბე­ბია, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან თა­ვი­სე­ბუ­რი და მკაც­რი ქალი იყო. იგი ისეთ ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ კვალს ტო­ვებს, რო­მე­ლიც სა­ა­ქა­ო­სა და სა­ი­ქი­ოს ერ­თმა­ნეთ­თან აკავ­ში­რებს, რათა ყვე­ლას ახ­სოვ­დეს, ვინ არის, სა­ი­დან მო­დის, რის­თვის ცო­ცხლობს და ცხოვ­რობს... ფილ­მის ცენ­ტრა­ლუ­რი პერ­სო­ნა­ჟია შვი­ლიშ­ვი­ლი - არი­ად­ნა (სა­ინ­ტე­რე­სოა, რომ მის ბე­ბი­ას მე­დეა ჰქვია), რო­მელ­საც ბავ­შო­ბა­ში ძა­ლი­ან ეში­ნო­და მკაც­რი ბე­ბი­ის. ამ­ჯა­მად იგი უცხო­ეთ­ში ცხოვ­რობს, მო­დე­ლია და გარ­დაც­ვლი­ლი ბე­ბი­ის­თვის პა­ტი­ვის მი­სა­გე­ბად ევ­რო­პი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბრუნ­დე­ბა... ფილმში 21-ე სა­უ­კუ­ნის იდე­ო­ლო­გია უკა­ნა პლან­ზე გა­და­დის და ქა­ლიშ­ვი­ლის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით ეკ­რან­ზე ძვე­ლი ტრა­დი­ცია ცო­ცხლდე­ბა... მას, რო­გორც ოჯა­ხის უმ­ცროს წევ­რს, ბე­ბი­ის სუ­ლის მო­სახ­სე­ნე­ბე­ლი წე­სის შეს­რუ­ლე­ბას და­ა­ვა­ლე­ბენ - სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან, სა­დაც ბე­ბია გარ­და­იც­ვა­ლა, სოფ­ლის სა­საფ­ლა­ომ­დე უნდა გა­ჭი­მოს ძაფი, რატა ბე­ბი­ის სული ცხედ­რის კვალს მიჰ­ყვეს. ფილ­მის მთა­ვა­რი გმი­რი ყვე­ლა­ნა­ი­რად ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა ამ, მისი აზ­რით, მოძ­ვე­ლე­ბულ ტრა­დი­ცი­ას, მაგ­რამ ბე­ბია იმ ქვეყ­ნი­და­ნაც კი კარ­ნა­ხობს შვი­ლიშ­ვილს, რომ და­ვა­ლე­ბა უნდა შე­ას­რუ­ლოს...“

რე­ჟი­სო­რი ჟუჟა დობ­რაშ­კუ­სი ამ­ბობს, რომ იგი კარ­გად იც­ნობს სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი ქარ­თუ­ლი კი­ნოს დი­დე­ბულ ტრა­დი­ცი­ებს და და­ურ­თავს, რომ სა­ქარ­თვე­ლო მი­თი­უ­რი ად­გი­ლია, სა­დაც ერ­თდრო­უ­ლად შე­იძ­ლე­ბა და­ი­ნა­ხო ადა­მი­ა­ნის წარ­სუ­ლი, აწ­მყო და მო­მა­ვა­ლი. სწო­რედ ამი­ტომ შე­არ­ჩია მან ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად ეს ქვე­ყა­ნა და გან­მარ­ტავს, რომ სა­ი­ქი­ო­სა და სა­ა­ქა­ოს ამ­გვა­რად და­კავ­ში­რე­ბის კად­რე­ბი რე­ა­ლურ სი­ნამ­დვი­ლეს ასა­ხავს: სა­მეგ­რე­ლო­ში არის ტრა­დი­ცია, რომ­ლის თა­ნახ­მად, ადა­მი­ა­ნის სული გარ­დაც­ვლილს აუ­ცი­ლებ­ლად თან უნდა გაჰ­ყვეს და ამა­ში მას გა­ჭი­მუ­ლი ძაფი ეხ­მა­რე­ბაო...

"ბავ­შვო­ბი­დან ვოც­ნე­ბობ მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე. 7 წლის ვი­ყა­ვი, თე­ატ­რა­ლურ კურ­სებ­ზე რომ შე­მიყ­ვა­ნეს და, მახ­სოვს, უბედ­ნი­ე­რე­სი ვი­ყა­ვი. ეს ფილ­მი კი - "ბე­ბია, ჩემი ერ­თა­დერ­თი სურ­ვი­ლით“ ჩემი დე­ბი­უ­ტი არის კი­ნო­ში და ამან კი­დევ უფრო დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა მო­მი­ტა­ნა“, - მი­თხრა ფილმში მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟის - არი­ად­ნას რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელ­მა, 17 წლის ჟღალ­თმი­ან­მა ლა­მაზ­მა გო­გო­ნამ - ანას­ტა­სია დე­ვიდსონ­მა. ვიდ­რე გა­ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი, გვა­რი­დან და არა­ქარ­თუ­ლი გა­რეგ­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, უცხო­ე­ლი მე­გო­ნა, ნა­წი­ლობ­რივ, ასეც აღ­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ ანას­ტა­სია ნამ­დვი­ლად ქარ­თვე­ლი გო­გო­ნაა, თბი­ლის­ში ცხოვ­რობს, სწავ­ლობს და სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "ნა­ტა­ლის“ მო­დე­ლიც გახ­ლავთ.

ასევე დაგაინტერესებთ

10:16 / 08-06-2021

"ბებია, სიკვდილი და მსხვერპლშეწირვა: მოსკოვში საოცარი ახალი ქართული ფილმი აჩვენეს“ - ქართულ-ბრიტანული პროექტის წარმატებული დებიუტი როტერდამსა და მოსკოვში

- რო­გორ და სად აღ­მო­გა­ჩი­ნა რე­ჟი­სორ­მა?

- მე­სა­მე წე­ლი­წა­დია, რაც "ნა­ტა­ლის“ მო­დე­ლი ვარ. პირ­ვე­ლად კი 15 წლის ასაკ­ში, სწო­რედ იმ დღეს გა­მო­მიყ­ვა­ნეს თბი­ლი­სის "ფე­შენ უიკ­ზე“, რო­დე­საც მას ფილ­მის რე­ჟი­სო­რი, ქალ­ბა­ტო­ნი ჟუჟა დობ­რაშ­კუ­სი და­ეს­წრო. თურ­მე, თა­ვი­სი სა­დე­ბი­უ­ტო ფილ­მის­თვის შემ­სრუ­ლებ­ლებს ეძებ­და. მა­ნამ­დე არც არა­ვინ ჰყო­ლია შერ­ჩე­უ­ლი და იქ მე მო­ვე­წო­ნე, თა­ნაც მთა­ვა­რი გმი­რის რო­ლის­თვის. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, რო­გორ გა­მი­მარ­თლა? ჩვე­ნე­ბის შემ­დეგ მი­თხრა, რო­გორც კი და­გი­ნა­ხე, მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, რომ არი­ად­ნას რო­ლის­თვის იდე­ა­ლუ­რი ტი­პა­ჟი იყა­ვიო.

- ქას­თინ­გი არ მო­ე­წყო?

- დიახ, მო­ე­წყო, მაგ­რამ არა - ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში. ფაქ­ტობ­რი­ვად, რე­ჟი­სორს მარ­თლაც ერთი ნახ­ვით მო­ვე­წო­ნე და ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი ვა­რი­ან­ტი აღარც უძებ­ნია.

- გა­მო­დის, რომ ორ­მა­გი დე­ბი­უ­ტიც კი გქონ­და - სა­მო­დე­ლო და სამ­სა­ხი­ო­ბო, თა­ნაც - ბავ­შო­ბის ოც­ნე­ბა აგიხ­და...

- უდი­დეს ბედ­ნი­ე­რე­ბას ვგრძნობ­დი. ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბე­ბი­სას წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლიც კი იყო ჩემ­თვის, რომ ოდეს­მე რო­მე­ლი­მე ფილმში მთა­ვარ როლს შე­ვას­რუ­ლებ­დი. ყვე­ლა­ფე­რი ისე უც­ბად მოხ­და, ვერც ვი­ჯე­რებ­დი. რა თქმა უნდა, ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი კი­დეც, მაგ­რამ თან თავს ვიმ­შვი­დებ­დი, რომ სწო­რედ იმას ვა­კე­თებ­დი, რაც მთე­ლი ბავ­შვო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ძა­ლი­ან მინ­დო­და. სას­წა­უ­ლი გრძნო­ბა იყო, უკარ­გე­სი...

- ანას­ტა­სია, საკ­მა­ოდ დრა­მა­ტუ­ლი როლი გერ­გო, თა­ნაც - მთა­ვა­რი როლი. არც სხვი­სი რო­ლის მორ­გე­ბაა იოლი, მით უფრო - არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლის­თვის და ბავ­შვის­თვის. რო­გო­რი იყო შენი არი­ად­ნა, რო­გორ მი­ი­ღე და მო­ერ­გე მას?

- არი­ად­ნა ძა­ლი­ან არ გან­სხვავ­დე­ბო­და რე­ა­ლუ­რი "მეს­გან“. ის გო­გო­ნა უცხო­ეთ­ში ცხოვ­რობ­და და თა­ვის ოჯახ­თან, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი - ბე­ბი­ას­თან ძა­ლი­ან ცუდი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­და. ბე­ბია სულ ეუბ­ნე­ბო­და, რომ ის მათი შვი­ლი არ იყო, რად­გან ფი­ზი­კუ­რა­დაც და ბუ­ნე­ბი­თაც ძა­ლი­ან გან­სხვავ­დე­ბო­და ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან - ჟღა­ლი თმა ჰქონ­და და ცის­ფე­რი თვა­ლე­ბი და ისე­დაც, მის­გან ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ფე­რი გა­მო­ვი­დო­და. არი­ად­ნა­მაც გა­და­წყვი­ტა, რომ ყვე­ლას­თვის სა­პი­რის­პი­რო და­ემ­ტკი­ცე­ბი­ნა და სა­ზღვარ­გა­რეთ წა­ვი­და. იქ მო­დე­ლო­ბა და­ი­წყო და ბევრ წარ­მა­ტე­ბა­საც მი­აღ­წია...

- თით­ქოს, შენს ნამ­დვილ ცხოვ­რე­ბას ჰგავს...

- მხო­ლოდ ნა­წი­ლობ­რივ, საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, თო­რემ მე და არი­ად­ნა ოჯა­ხე­ბით ძა­ლი­ან გან­ვსხვავ­დე­ბით. მე ბავ­შვო­ბი­დან მაქვს ჩემი ოჯა­ხის უდი­დე­სი მხარ­და­ჭე­რა, ამი­ტომ არი­ად­ნას სა­ო­ჯა­ხო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი და კონ­ფლიქ­ტე­ბი ჩემ­თვის სრუ­ლი­ად უცხო იყო. სა­ქარ­თვე­ლო­შიც ხომ მხო­ლოდ იმი­ტომ ჩა­მო­ვი­და, რომ ბე­ბია გარ­და­იც­ვა­ლა. არც გა­ნუც­დია მისი სიკ­ვდი­ლი, მაგ­რამ ვალ­დე­ბუ­ლე­ბი­სა და ტრა­დი­ცი­ე­ბის გამო მა­ინც გა­ა­კე­თა ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ევა­ლე­ბო­და.

- ძა­ფის გორ­გა­ლით დიდი გზა გა­ი­ა­რა შენ­მა არი­ად­ნამ სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან სა­საფ­ლა­ომ­დე...

- გზა დი­დიც იყო და რთუ­ლიც, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ჩემ­მა გმირ­მა ეს მხო­ლოდ ვალ­დე­ბუ­ლე­ბის მოხ­დის მიზ­ნით გა­ა­კე­თა და ემო­ცი­ე­ბიც ნაკ­ლე­ბად ჰქონ­და. დიდი წყე­ნა აქვს გა­მო­ყო­ლი­ლი ბე­ბი­ი­სად­მი და... პრინ­ციპ­ში, ბო­ლოს, თით­ქოს, პა­ტი­ობს კი­დეც, რად­გან სა­ზღვარ­გა­რეთ გამ­გზავ­რე­ბის წინ მა­ინც მი­დის მის საფ­ლავ­ზე. ასე მთავ­რდე­ბა ფილ­მი.

- გა­და­ღე­ბის ამ­ბე­ბიც მო­მი­ყე­ვი - სად გქონ­დათ და რო­გორ გა­არ­თვი თავი?

- შე­მოდ­გო­მა იყო, ოქ­ტომ­ბე­რი და მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვი­ღებ­დით. რამ­დე­ნი­მე ლო­კა­ცია გვქონ­და - თბი­ლის­შიც და თბი­ლი­სის გა­რე­თაც. ძა­ფის წა­ღე­ბის კად­რე­ბი ჭი­ა­თუ­რა­შიც გა­და­ვი­ღეთ, ლა­მა­ზი რომ გა­მო­სუ­ლი­ყო, სა­გან­გე­ბოდ შე­ა­ჩი­ეს ად­გი­ლე­ბი. გან­სა­კუთ­რე­ბით რთუ­ლი ღა­მის გა­და­ღე­ბე­ბი იყო. ხში­რად ვი­ყა­ვით გა­მო­უ­ძი­ნებ­ლე­ბი და ამი­ტომ გა­და­ღე­ბის პე­რი­ოდ­შიც ხში­რად ჩამ­ძი­ნე­ბია, მაგ­რამ... იმ­დე­ნად მიყ­ვარ­და და მომ­წონ­და ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვა­კე­თებ­დი, რომ გა­და­ღე­ბე­ბის ერ­თმა თვემ ძა­ლი­ან სწრა­ფად ჩა­ი­ა­რა. ბოლო დღე ემო­ცი­ე­ბით იყო სავ­სე და არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა. უკვე ყვე­ლა­ფე­რი მე­ნატ­რე­ბა.

გა­და­ღე­ბამ­დე არა­ვის ვიც­ნობ­დი, ყვე­ლა­ნი მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში გა­ვი­ცა­ნი და მარ­თლა ერთ ოჯა­ხად ვი­ყა­ვით. ერ­თმა­ნეთს ვეხ­მა­რე­ბო­დით და გა­მოც­დი­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბის­გან, მა­გა­ლი­თად - ანა ჩი­რა­ძის­გან, რო­მე­ლიც დე­და­ჩე­მის როლს ას­რუ­ლებ­და, ბევრ რჩე­ვა­საც ვი­ღებ­დი. ჩემს ეპი­ზო­დებ­ში მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დით და ამი­ტომ მთელ გა­დამ­ღებ ჯგუფს არც ვიც­ნობ, არც ჩემს "პა­ტა­რა­ო­ბას“ შევ­ხვედ­რი­ვარ და არც "ბე­ბი­ას“. ერთი-ორ­ჯერ შევ­ხვდი "ბა­ბუ­ას“.. მახ­სოვს, სცე­ნა­რი გა­და­ღე­ბამ­დე ერთი თვით ადრე უკვე ზე­პი­რად ვი­ცო­დი და ში­ნაც ძა­ლი­ან ბევ­რს ვვარ­ჯი­შობ­დი. ინ­ტერ­ნეტ­ში ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მსა­ხი­ო­ბის მას­ტერკლა­სი მქონ­და ნა­ნა­ხი და მათი გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე - თა­ვი­დან სარ­კის წინ გავ­დი­ო­დი რე­პე­ტი­ცი­ებს, შემ­დეგ ვი­დე­ოს ვი­ღებ­დი და მერე ვნა­ხუ­ლობ­დი, "სხვი­სი“ თვა­ლით რომ შე­მე­ფა­სე­ბი­ნა. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბაც ძა­ლი­ან გა­მო­მად­გა და სა­კუ­თა­რიც - ბავ­შვო­ბის თე­ატ­რა­ლუ­რი კურ­სე­ბი­დან. არც პუბ­ლი­კის შიში გამ­ჩე­ნია - გა­და­ღე­ბას, ხომ, უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბიც ეს­წრე­ბოდ­ნენ და ჩემ­თვის ეს დაბ­რკო­ლე­ბა არ იყო. მი­უ­ხე­და­ვად სირ­თუ­ლე­ე­ბი­სა, მა­ინც ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო გა­და­ღე­ბის პრო­ცე­სი.

- შენს პარტნი­ორ­ზეც მი­ამ­ბე - ფილმში მის გმირს თემო ჰქვია. რო­გო­რი იყო თქვე­ნი დუ­ე­ტი?

- თე­მოს როლს სან­დრო გლურ­ჯი­ძე ას­რუ­ლებს. ფილმში თემო ჩემ­თვის უც­ნო­ბი ბი­ჭია, დე­და­ჩე­მის ახლო მე­გო­ბა­რი, რო­მე­ლიც გა­მო­მა­ყო­ლეს, სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან სა­საფ­ლა­ომ­დე ძა­ფის მი­ტა­ნა­ში რომ დამ­ხმა­რე­ბო­და. პირ­ვე­ლად რომ ვხვდე­ბით, ვე­კი­თხე­ბი, ვინ ხარ-მეთ­ქი და მპა­სუ­ხობს, შენი ოჯა­ხის მონა ვარო. გა­მო­დი­ო­და, რომ რო­გორც მე ვი­ყა­ვი ვალ­დე­ბუ­ლი, ძაფი ბო­ლომ­დე მი­მე­ტა­ნა, ისე­ვე ევა­ლე­ბო­და თე­მოს, მე დამ­ხმა­რე­ბო­და. იგი ყველ­გან დამ­ყვე­ბა და მეხ­მა­რე­ბა ძა­ფის გაშ­ლა­ში, თან გზა­დაგ­ზა ვეც­ნო­ბით ერ­თმა­ნეთს, თუმ­ცა დი­დად კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გვაქვს.

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად რა ეპი­ზო­დის გა­და­ღე­ბა გა­გიძ­ნელ­და?

- ერთ კადრში სი­ცი­ლი ის­ტე­რი­კულ ტი­რილ­ში უნდა გა­დამ­სვლო­და და ძა­ლი­ან რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა, თუმ­ცა მა­ინც გა­ვარ­თვი თავი და, რო­გორც მი­თხრეს, ძა­ლი­ან კარ­გად გა­მო­მი­ვი­და. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ფილ­მის რე­ჟი­სო­რი ჟუჟა დობ­რაშ­კუ­სი გა­და­ღე­ბის ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩა და მის­გან სწო­რედ ის მო­ვის­მი­ნე, რა­საც ვნატ­რობ­დი, - დიდი ტა­ლან­ტი გაქვს და თუკი სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რას აირ­ჩევ, დიდი მო­მა­ვა­ლი გექ­ნე­ბაო.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე