"...რაც ერთად ვაშენეთ, დაინგრა, დაიწყო ფინანსური პრობლემები, არ გვქონდა სახლი" - ცნობილი იუმორისტი მძიმე წარსულზე და "გმირ დედაზე", რომელიც წლებია ემიგრანტია

გოგონა "კომედი შოუდან", რომელიც მაყურებელს ყოველ კვირას სკეტჩებიდან კარგ ხასიათზე აყენებს, უკვე რამდენიმე წელია, რაც იუმორისტული გუნდის წევრია. თუმცა ამ მხიარული ცხოვრების მიღმა, მასაც აქვს საკმაოდ მძიმე ცხოვრებისეული პერიოდი გადალახული, რომელიც პირველად "მხოლოდ ლელასთან" სტუმრობისას გაიხსენა.

ციაკოს დედაც ემიგრანტია და წლებია ამერიკაში ცხოვრობს, თუმცა ქალისთვის სამი შვილის დატოვება და ქმართან დაშორება მარტივი არ ყოფილა...

ციაკო ფიფია:

- სითბოში, სიტკბოში და სიყვარულში ვიცხოვრეთ ჩვენმა დიდმა ოჯახმა წლები და 16 წლის შემდეგ დედა და მამა ერთმანეთს დაშორდნენ. ეს ყველაფერი ისე მოხდა, რომ ვერც შევატყვეთ, რომ კონფლიქტი ჰქონდათ. ერთ დღეს დედა შვილებთან მოვიდა და გვითხრა, რომ ჯობია მამა წავიდეს თავის გზაზე და მე ჩემ გზაზე, ჩვენ ისევ ვიქნებით კარგი მშობლები და ერთმანეთთან გვექნება კარგი ურთიერთობაო. ყველაფერი დამემსხვრა რაც კი გამაჩნდა, ჩემი ცისარტყელას ფერები უცებ გაშავდა.

ყველაზე მეტად მიჭირს ამ თემაზე საუბარი. მე უფროსი შვილი ვიყავი, გარდატეხის ასაკში, სამივე შვილმა შოკი მივიღეთ. გავჩერდი, ერთ ადგილს ვტკეპნიდი, ვერ ვიგებდი რა ხდებოდა. ამ ყველაფერს დაემატა ფინანსური კრიზისი. რაც ერთად ვაშენეთ დაინგრა, დაიწყო ფინანსური პრობლემები, არ გვქონდა სახლი. ამ დროს დეიდას ორი წამი არ უფიქრია, სად შეიძლება წავსულიყავით, მასთან გადავედით საცხოვრებლად.

დედას გარკვეული თანხა ჰქონდა, რომლითაც სახლი შევიძინეთ, მაგრამ ეს სახლი იყო არამარტო შავი "კარკასი", კარი რომ გავაღე და შევედი, სადღაც ჩავვარდი. საშინელება ხდებოდა. საოცარი სახლი იყო, სადაც ვერ გადახვიდოდი და იცხოვრებდი. დედა განათლების სამინისტროში მუშაობდა, ყოველთვის მოწესრიგებული დადიოდა, გადაწყვიტა, რომ ჩვენ გაგველამაზებინა სახლი. დედამ დამანახა ყველაფერი ისე, რომ ეს ტკივილი არ განმეცადა.

მოდიოდა სამსახურიდან სახლში, ვიცვამდით სამუშაო ტანსაცმელს, გადავდიოდით ბინაში და ვლესავდით. ერთ დღეს ესეც დასრულდა, დედა მოვიდა და გვითხრა, რომ ასე არაფერი გამოვიდოდა და საზღვარგარეთ უნდა წასულიყო. ზუსტად მახსოვს ეს კადრი, გამეცინა, არ არსებობს, დედა ასე ვერ წავა-თქო. სხვანაირად იყო გაზრდილი, სითბოში, პატარა ბავშვივით უვლიდნენ და ვერ წარმოვიდგენდი, დედა თუ ამ ნაბიჯს გადადგამდა.

ჩვენ ისევ დეიდასთან ვცხოვრობდით ამხელა ოჯახი, როდესაც ერთ დღეს დედა საბუთებით მოვიდა, მივდივარო. ამ დროს მინდოდა მარტო გავქცეულიყავი სადმე და მეყვირა - არა. მისი საუბარი აღარ მესმოდა. უკან გავიხედე და ჩემი პატარა და დავინახე, მეორე მხარეს ჩემი ძმა იჯდა, წინ კი ბაბუა, რომელიც ყოველთვის გაჭიმული იჯდა ხოლმე და წამებში დაპატარავდა კაცი. მინდოდა მეკითხა, ბაბუ, ცუდად ხარ? - ესეც კი ვერ შევკადრე.

ჩემს თავს ვუთხარი, რომ ასე არ შეიძლებოდა, პასუხისმგებლობა მქონდა და უფროსი ვიყავი. რამდენი წელი გავიდა და დედის წასვლის კადრი არ ამომდის თვალებიდან. თავიდან მოვილაპარაკეთ, რომ აეროპორტში არ წავიდოდით, მაგრამ როდესაც ამდენი ჩემოდანი დავინახე, ცუდად გავხდი. სამზარეულოში იყო ბაბუა, რომელიც ბოლთას სცემდა, არაფერი უჭამია, ხმა არ ამოუღია. სამზრეულოში წყლის დასალევადაც ვერ შევდიოდით ამ დროს, იმდენად დიდი რიდი მქონდა ბაბუასი.

როდესაც დედა გადიოდა, ჩავეხუტეთ, ცრემლი მომწმინდა და მითხრა, დაიმახსოვრე, დედიკო, ჩვენ ცხოვრებას დედას ვუტირებთ. მეც ჩავხედე თვალებში და ვუთხარი, დედა ჩემი იმედი გქონდეს, მე და შენ ცხოვრებას დედას ვუტირებთ-მეთქი. ძალიან გამიჭირდა იმ ღამეს დაძინება. პირველი ერთი კვირა კოშმარში ვიცხოვრე. ყოველთვის ვოცნებობდი, რომ გათხოვებისას თეთრი კაბა მცმოდა და დედა ყოფილიყო ჩემს ქორწილში, სხვანაირად არ წარმომედგინა. როდესაც ვთხოვდებოდი, დედამ მითხრა, გავაკეთოთ ქორწილიო, მაგრამ არ მინდოდა რომ შორიდან ეყურებინა ჩემთვის.

ამიტომ ჩემ ოცნებაზე უარი ვთქვი. ბაბუა ისე დაიღუპა, რომ დედა ვერ ნახა. დედამ იყიდა მოგვიანებით სახლი, მართლა დედა უტირა ცხოვრებას. ქალს, რომელიც მუდმივად გაპრანჭული დადიოდა, ფიზიკური შრომა არ უთაკილია 24/7-ზე მუშაობდა რომ შვილებისთვის არაფერი მოეკლო. პირველი წასვლის შემდეგ დედა ათი წლის შემდეგ ვნახეთ და ეს იყო საოცარი ემოციები...