ნენე ახო­ბა­ძე ჩი­ნეთ­ში მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლი გო­გო­ნაა, რო­მე­ლიც სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში ჩი­ნურ კულ­ტუ­რა­სა და ყო­ფას აქ­ტი­უ­რად აც­ნობს ქარ­თულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას. ნენე 2015 წლი­დან ჩი­ნეთ­ში სას­წავ­ლებ­ლად წა­ვი­და, დღემ­დე სწავ­ლით და კვლე­ვე­ბით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი და ამა­ვე დროს მო­დე­ლობს კი­დეც. რო­გო­რია ნე­ნეს ჩი­ნუ­რი ცხოვ­რე­ბა? - ამის თა­ო­ბა­ზე AMBEBI.GE -ს უამ­ბობს:

- პირ­ვე­ლად ჩი­ნეთ­ში თსუ-ს გაც­ვლი­თი პროგ­რა­მით ჩა­მო­ვე­დი და ვსწავ­ლობ­დი ჩი­ნურ ენა­სა და კულ­ტუ­რას, ავი­ღე ჩი­ნუ­რი ენის სერ­თი­ფი­კა­ტი, მერე ისევ დავ­ბრუნ­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში და თსუ-ში სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ჩი­ნუ­რი ენის თარ­ჯიმ­ნად ვმუ­შა­ობ­დი. შემ­დეგ ჩი­ნე­თის მთავ­რო­ბის სტი­პენ­დია მო­ვი­პო­ვე და უკვე მე­ო­რედ 2017-2018 სას­წავ­ლო წლებ­ში ჩა­მო­ვე­დი ჩი­ნეთ­ში, ჭე­ძი­ან­გის კონ­გშან­გის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და ვსწავ­ლობ­დი ბიზ­ნეს­ჩი­ნურს უცხო­ელ სტუ­დენ­ტებ­თან და ასე­ვე არა­ბულ ენას ჩი­ნელ სტუ­დენ­ტებ­თან ერ­თად. მა­გის­ტრა­ტუ­რის გაგ­რძე­ლე­ბა ჩი­ნეთ­ში მინ­დო­და, რათა შე­მეს­წავ­ლა ჩი­ნე­თის ის­ტო­რია, ამ­ჯე­რა­დაც, მო­ვი­პო­ვე და­ფი­ნან­სე­ბა და 2019 წლის სექ­ტემ­ბერ­ში ჩა­მო­ვე­დი ჩი­ნე­თის წამ­ყვან ჭე­ძი­ან­გის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში.

- რამ­დე­ნად რთუ­ლია ჩი­ნუ­რის სწავ­ლა?

- თუ კარ­გად გინ­და შეს­წავ­ლა, მა­შინ ძა­ლი­ან რთულ­დე­ბა. თან რამ­დე­ნი­მე სხვა­დას­ხვა სირ­თუ­ლეს­თან გვაქვს საქ­მე - დამ­წერ­ლო­ბა, გა­მოთ­ქმა, გრა­მა­ტი­კა, ფრა­ზე­ბი. ჩი­ნე­თის ის­ტო­რი­ის სპე­ცი­ა­ლო­ბა­ზე მოხ­ვედ­რა ძა­ლი­ან რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა, ენის მა­ღალ დო­ნე­ზე ცოდ­ნის და ჩი­ნე­თის მთავ­რო­ბის სტი­პენ­დი­ის გარ­და, აქა­ურ გა­ზეთ­ში ჩი­ნუ­რე­ნო­ვა­ნი სტა­ტია უნდა გქო­ნო­და გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი, აქა­ურ ლექ­ტორს უნდა მი­ვე­ღე კვლე­ვა­ზე და ა.შ. რის­თვი­საც ჯერ გა­სა­უბ­რე­ბა უნდა გა­მევ­ლო, მაგ­რამ ეს ეტა­პიც გა­ვი­ა­რე და ბო­ლოს მა­ინც მოვ­ხვდი. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ერ­თა­დერ­თი უცხო­ე­ლი ვარ მთელ სპე­ცი­ა­ლო­ბა­ზე, რა­მაც კი­დევ უფრო გა­არ­თუ­ლა საქ­მე, იმი­ტომ, რომ სა­ერ­თოდ არ "მინ­დობ­დნენ", ზუს­ტად ისე მთხოვ­დნენ ყვე­ლა­ფერს, რო­გორც ჩი­ნელ სტუ­დენ­ტებს, ყო­ველ ორ თვე­ში 3-4, მი­ნი­მუმ 8 000-9 000 იე­როგ­ლი­ფი­ა­ნი კვლე­ვა უნდა მე­წარ­მო­ე­ბი­ნა, თან ლექ­ცი­ებ­ზე მე­აქ­ტი­უ­რა და მეს­წავ­ლა, ამას და­ე­მა­ტა ჩემ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი ფაქ­ტი, წიგ­ნე­ბის და მა­სა­ლე­ბის 80% აღ­მოჩ­ნდა ტრა­დი­ცი­უ­ლი ჩი­ნუ­რი იე­როგ­ლი­ფე­ბით, ასე­ვე ზოგ კვლე­ვა­ში ხელ­ნა­წე­რე­ბის გარ­ჩე­ვა მი­წევ­და, რაც, ჩემი აზ­რით, ქარ­თულ­შიც კი რთუ­ლია. ასე შე­მო­მეს­წავ­ლა ტრა­დი­ცი­უ­ლი იე­როგ­ლი­ფე­ბიც, თუმ­ცა წი­ნას­წარ­ვე გა­მაფრ­თხი­ლეს და პრო­ფე­სი­ის შეც­ვლა მირ­ჩი­ეს, მაგ­რამ იმ­დე­ნად მინ­დო­და, ყვე­ლაფ­რის­თვის მზად ვი­ყა­ვი. ჭე­ძი­ან­გის პრო­ვინ­ცი­ი­სა და ჭე­ძი­ან­გის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სწავ­ლე­ბის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მოწ­ვე­ვით, ვწერთ წიგნს სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ, წიგ­ნი 3-4 ნა­წი­ლი­ა­ნი იქ­ნე­ბა, მო­ი­ცავს სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ას, ახ­ლან­დელ მდგო­მა­რე­ო­ბას, ეკო­ნო­მი­კურ გან­ვი­თა­რე­ბას და სა­ქარ­თვე­ლოს­თან კავ­შირ­ში მყო­ფი ჩი­ნე­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნე­ბის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებს.

- რო­გორც ვიცი, მო­დე­ლა­დაც მუ­შა­ობ?

- გარ­და სწავ­ლი­სა და თარ­ჯიმ­ნო­ბა-თარ­გმნი­სა, როცა დრო მაქვს, მო­დე­ლა­დაც ვმუ­შა­ობ. ჩი­ნეთ­ში ყვე­ლა უცხო­ელს შე­უძ­ლია მაგ გან­ხრით იმუ­შა­ოს. იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან ბევრ ფილ­მს და რეკ­ლა­მას იღე­ბენ. ჩემს ქა­ლაქ­ში შე­და­რე­ბით იშ­ვი­ა­თად, უფრო შან­ხა­ი­სა და პე­კინ­ში. 2016 წელს, ქა­ლაქ­ში, სა­დაც ვცხოვ­რობ - ხანგჭო­უ­ში, გა­ი­მარ­თა დიდი ოცე­უ­ლის სა­მი­ტი, რომ­ლის ერთ-ერთ სა­რეკ­ლა­მო რგოლ­ში მოვ­ხვდი, იმ­ჟა­მად უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა გა­მი­წია რე­კო­მენ­და­ცია ტე­ლე­ვი­ზი­ას­თან. თა­ვი­დან სა­ხუ­მა­რო თემა მე­გო­ნა, მაგ­რამ მერე აღ­მოჩ­ნდა, რომ ამ რეკ­ლა­მა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ბევრ რა­მე­ში და­მეხ­მა­რა და სტი­პენ­დი­ის­თვის გამ­ზა­დე­ბულ სა­მო­ტი­ვა­ციო წე­რილ­შიც კი მირ­ჩი­ეს ჩა­წე­რა. თურ­მე დიდი ყუ­რა­დღე­ბა ექ­ცე­ვა. რამ­დენ­ჯერ­მე უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა და­მა­საქ­მა რეკ­ლა­მა­ში, მაგ დროს სტი­პენ­დია არ მქონ­და და ცხოვ­რე­ბის ხარ­ჯებს ჩე­მით ასე ვფა­რავ­დი. მერე უკვე ნელ-ნელა ად­გი­ლობ­რი­ვი რე­ჟი­სო­რე­ბი და ფო­ტოგ­რა­ფე­ბიც გა­ვი­ცა­ნი და როცა დრო მაქვს, თუ რამე გა­და­ღე­ბაა, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას ვი­ღებ, ძი­რი­თა­დად თვე­ში 1-2-ჯერ, მეტს ვერ ვიც­ლი, თან ვერ­თო­ბი, თან ფულს ვშო­უ­ლობ, თან ფოტო-ვი­დე­ო­ებს ვაგ­რო­ვებ, სი­ბე­რე­ში შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის­თვის ამ­ბე­ბის მო­სა­ყო­ლად. ძი­რი­თა­დად რეკ­ლა­მებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ, ასე­ვე ფო­ტო­სე­სი­ებ­ში. ფილ­მებს ჩემს ქა­ლაქ­ში არ იღე­ბენ, თან ფილ­მე­ბის­თვის დიდი დროა სა­ჭი­რო. ერთხელ მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა სულ 1 სცე­ნა­ში, რო­მელ­საც 4 დღე იღებ­დნენ. შე­სა­ბა­მი­სად, ამ­დე­ნი დრო იშ­ვი­ა­თად მაქვს. ასე­ვე ვთა­ნამ­შრომ­ლობ ად­გი­ლობ­რივ მე­დი­ას­თან, ხან­და­ხან მი­წევს ხოლ­მე მათ­თვის ჩი­ნუ­რე­ნო­ვა­ნი ვლო­გე­ბის ჩა­წე­რა, ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის აღე­ბა ან, უბ­რა­ლოდ, გა­და­ცე­მა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

- არა­ერ­თი ვლო­გე­რი აღ­ნიშ­ნავს, რომ ჩი­ნე­ლებს უცხო­ე­ლე­ბის მი­მართ უხე­ში და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვთ, რამ­დე­ნად შე­ე­სა­ბა­მე­ბა სი­მარ­თლეს?

- პი­რი­ქით, თავ­ზე გვყვე­ბი­ან და უხა­რი­ათ უცხო­ე­ლის და­ნახ­ვა, პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბი­ვით არი­ან, მო­დი­ან და შენ­თან ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბას ითხო­ვენ, თუ გა­ეც­ნო­ბი და და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბი, აუ­ცი­ლებ­ლად სად­მე საჭ­მე­ლად გე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან და მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან თბი­ლად ექ­ცე­ვი­ან უცხო­ე­ლებს. მაგ­რამ თუ შე­ამ­ჩნი­ეს, (რაც ხში­რად ხდე­ბა და ჩემი მე­გობ­რე­ბის­გა­ნაც შე­მი­ნიშ­ნავს) რომ ზე­მო­დან უყუ­რებ ან დას­ცი­ნე, თუნ­დაც იმა­ზე, რომ სუ­რა­თის გა­და­ღე­ბა გთხო­ვა, მერე უკვე ად­გილს მი­გი­ჩე­ნენ. თავს უცხო­ე­ლად არ მაგ­რძნო­ბი­ნე­ბენ. თა­ვი­დან რომ და­მი­ნა­ხეს კურ­სე­ლებ­მა, ყვე­ლა გა­ო­ცე­ბუ­ლი მი­ყუ­რებ­და. პირ­ვე­ლი ორი თვე ჯგუ­ფურ კვლე­ვებ­შიც ყვე­ლა­ზე მარ­ტივ და­ვა­ლე­ბას მი­ნა­წი­ლებ­დნენ, რა­ზეც მე სულ პრე­ტენ­ზი­ას გა­მოვ­თქვამ­დი, ეგრე ნუ მი­ყუ­რებთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ მერე შე­მეჩ­ვივ­ნენ და ფრა­ზას "შენ­თვის რთუ­ლია" აღარ მე­უბ­ნე­ბი­ან, პი­რი­ქით, ხან­და­ხან რჩე­ვას მე­კი­თხე­ბი­ან. ძა­ლი­ან გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, კურ­სელ­მა პირ­ვე­ლად კვლე­ვა რომ გად­მო­მიგ­ზავ­ნა და რჩე­ვა მკი­თხა, მეთ­ქი შეც­დო­მით ხომ არ მომ­წე­რა. მერე უკვე რამ­დე­ნი­მემ რომ მკი­თხა რჩე­ვა, მივ­ხვდი, რომ შე­მეჩ­ვივ­ნენ და ზო­გა­დად კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, მაგ­რამ ახლა ხან­და­ხან ისე მირ­თულ­დე­ბა ხოლ­მე კვლე­ვის პრო­ცე­სი, გუ­ლის სიღ­რმე­ში ვფიქ­რობ, - ნეტა ისე მო­მექ­ცნენ, რო­გორც უცხო­ელს და თუ შეც­დო­მას და­ვუშ­ვებ, ძა­ლი­ა­ნაც ნუ გა­ა­მახ­ვი­ლე­ბენ ყუ­რა­დღე­ბას-მეთ­ქი, მაგ­რამ აღარ აღ­მიქ­ვა­მენ უცხო­ე­ლად.

- გა­მო­დის, რომ სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ე­ბი არი­ან...

- ძა­ლი­ან სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ე­ბი არი­ან და უყ­ვართ დახ­მა­რე­ბა. ჩი­ნე­ლებს იმ­დე­ნად უყ­ვართ ადა­მი­ანს რომ ეხ­მა­რე­ბი­ან, ცოტა მიკ­ვირს კი­დეც. ძა­ლი­ან ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ე­ბი არი­ან, აინ­ტე­რე­სებთ ყვე­ლა­ფე­რი შენი გად­მო­სა­ხე­დი­დან და კარ­გი მე­გობ­რო­ბა იცი­ან, მაგ­რამ ერთი დიდი ნაკ­ლი აქვთ - ცხოვ­რე­ბით ტკბო­ბა არ იცი­ან. სულ მუ­შა­ო­ბენ ან სწავ­ლო­ბენ, დას­ვე­ნე­ბა არ იცი­ან.

- მათ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე რას გვი­ამ­ბობ?

- ტრა­დი­ცი­ე­ბი­დან ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ მომ­წონს, რო­გო­რი­ცაა ად­გი­ლობ­რი­ვი დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის აღ­ნიშ­ვნის ფორ­მა, გან­სა­კუთ­რე­ბით გა­ზა­ფხუ­ლი­სა და დრა­კო­ნის ნა­ვე­ბის ფეს­ტი­ვა­ლე­ბი, ასე­ვე მომ­წონს ის პრინ­ცი­პი, რომ დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე თით­ქმის ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი ის­ვე­ნებს, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა მა­ღა­ზი­ის გამ­ყიდ­ვე­ლი ხარ თუ ქვეყ­ნის პრე­ზი­დენ­ტი, გაქვს უფ­ლე­ბა და­ის­ვე­ნო. კი­დევ მომ­წონს ის, რომ აქ­ტი­უ­რი მო­ხუ­ცე­ბი ჰყავთ, ყო­ველ სა­ღა­მოს და დი­ლით, თუ გა­ივ­ლით პა­ტა­რა მო­ედ­ნებ­თან, და­ი­ნა­ხავთ ვარ­ჯი­შით დაკ­ვე­ბულ ან მო­ცეკ­ვა­ვე ხან­ში შე­სულ ხალ­ხს. მო­ხუ­ცე­ბი პა­ტივს სცე­მენ ახალ­გაზ­რდებს, მათ აზრს და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას. სა­ქარ­თვე­ლო­ში უფ­რო­სი თა­ო­ბის­გან ხში­რად მსმე­ნია, - სად იყო ჩემ ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში მასე და გა­ფუჭ­და ახალ­გაზ­რდო­ბაო... აქ ასე არ ხდე­ბა, პი­რი­ქით, იმე­დით უყუ­რე­ბენ ახალ თა­ო­ბას. ტრან­სპორ­ტში თუ ახალ­გაზ­რდამ ად­გი­ლი და­უთ­მო მო­ხუცს, ეს უკა­ნას­კნე­ლი ბუ­ზღუნს იწყებს, - კარ­გად ვარ, არ მჭირ­დე­ბა დაჯ­დო­მა, ეს შენ უფრო გჭირ­დე­ბა, მთე­ლი დღე მუ­შა­ო­ბო...

- რა არ მოგ­წონს?

- არ მომ­წონს ხმა­უ­რით ჭა­მის ტრა­დი­ცია. თუმ­ცა, მგო­ნი, ამ ტრა­დი­ცი­ის გა­დაგ­დე­ბის გზას ად­გა­ნან, ახალ­გაზ­რდე­ბი იშ­ვი­ა­თად ჭა­მენ ხმა­უ­რით. კი­დევ არ მომ­წონს პლი­აჟ­ზე რომ სა­ცუ­რაო კოს­ტუ­მით არ და­დი­ან და უც­ნა­უ­რად მი­მაჩ­ნია ის ტრა­დი­ცია, რომ ქა­ლის­თვის დე­კოლ­ტეს ჩაც­მა არც თუ ისე მი­სა­ღე­ბია, მაგ­რამ მი­სა­ღე­ბია უმოკ­ლე­სი კა­ბის ჩაც­მა.

- ჩი­ნელ ბი­ჭებ­ზე რას იტყვი, რო­გო­რე­ბი არი­ან?

- ზო­გა­დად აქა­უ­რი კა­ცე­ბი ისე­თე­ბი არი­ან, თით­ზე და­იხ­ვევ და სულ შენ ჭკუ­ა­ზე ატა­რებ. თვი­თო­ნაც ამ­ბო­ბენ, რომ ქა­ლე­ბი უფრო ძლი­ე­რე­ბი არი­ან. ურ­თი­ერ­თო­ბის და­სა­წყე­ბად გო­გო­ნე­ბი უფრო აქ­ტი­უ­რო­ბენ ხოლ­მე. ჩი­ნე­ლი კა­ცე­ბი ამ­ბო­ბენ, - ქორ­წი­ლის მერე ცოლი იმ­პე­რა­ტო­რია ოჯახ­ში, ქმა­რი კი მისი მო­ნაო. და­ო­ჯა­ხე­ბულს ან შეყ­ვა­რე­ბულს ვი­საც ვიც­ნობ, ვხე­დავ, რომ ყვე­ლა წყვილ­ში ქა­ლის სი­ტყვაა ხოლ­მე გა­დამ­წყვე­ტი. ერთი კია, ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში უფრო თა­ვი­სუფ­ლე­ბი არი­ან, არ არის ისე რომ, მა­გა­ლი­თად, კურ­სე­ლე­ბი ვიკ­რი­ბე­ბით და ცოლი ან ქმა­რი გა­მოყ­ვეს შეკ­რე­ბა­ზე ან სად­მე მივ­დი­ვართ და ცო­ლიც წა­მო­ვი­დეს, ალ­ბათ, უფრო ენ­დო­ბი­ან ქმრებს, ვიდ­რე ჩვენ. ვერ ვი­ტყვი, რომ ცუ­დე­ბი არი­ან, თან მარ­თლა ისე და­იხ­ვევ ხელ­ზე რო­გორც გინ­და და თავ­ზეც გა­და­ყო­ლა იცი­ან, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად მხო­ლოდ მე­გობ­რე­ბი მყავს, რო­გორც მა­მა­კა­ცი, ჯერ აქა­უ­რი არა­ვინ მომ­წო­ნე­ბია.

- და­ბო­ლოს, სა­ინ­ტე­რე­სოა რა ვი­თა­რე­ბაა ახლა ჩი­ნეთ­ში პან­დე­მი­ის თვალ­საზ­რი­სით?

- ჩი­ნე­თი პან­დე­მი­ას შარ­შან­ვე გა­უმკლავ­და, ქა­ლა­ქი უხა­ნი 2020 წე­ლის აპ­რი­ლის ბო­ლოს გა­იხ­სნა და ფაქ­ტობ­რი­ვად, ამ დროს­ვე მთელ ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ნა­ი­რი აკ­რძალ­ვა მო­იხ­სნა, პირ­ბა­დის გარ­და. პირ­ბა­დის ტა­რე­ბა კი 2020 წლის ივ­ლი­სი­დან ნე­ბა­ყოფ­ლო­ბი­თი გახ­და და დღემ­დე მხო­ლოდ სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ტრან­სპორ­ტში გვი­კე­თია. ამ ყვე­ლა­ფერს, ჩემი აზ­რით, ხელი შე­უ­წყო სა­ხელ­მწი­ფოს მიერ დრო­უ­ლად მი­ღე­ბულ­მა რა­ცი­ო­ნა­ლურ­მა ზო­მებ­მა - სის­ტე­მა შე­იქ­მნა, სა­დაც შე­გეძ­ლო რუ­კა­ზე გე­ნა­ხა ვის, სად და­უდ­გინ­და კო­ვი­დი და თავი აგე­რი­დე­ბი­ნა იმ ად­გი­ლის­თვის. შე­იქ­მნა სის­ტე­მა, სა­დაც ყო­ველ­დღე ფორ­მას ვავ­სებთ ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის თა­ო­ბა­ზე, რის მი­ხედ­ვი­თაც გვეძ­ლე­ვა ჯან­მრთე­ლო­ბის კოდი (დღემ­დე მოქ­მე­დებს ეს კოდი თუ არ გაქვს, ქა­ლაქს ვერ და­ტო­ვებ), ცრუ ინ­ფორ­მა­ცი­ის­გან თავ­და­სა­ცა­ვად შე­იქ­მნა გა­და­ად­გი­ლე­ბის კოდი, მა­გა­ლი­თად, როცა ქა­ლაქს ტო­ვებ, სხვა­დას­ხვა ტრან­სპორ­ტით მგზავ­რო­ბი­სას, კონ­ტრო­ლი­ორს უნდა უკარ­ნა­ხო შენი ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი, რომ­ლი­თაც შე­უძ­ლია შე­ა­მოწ­მოს ბოლო ორი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში სად იყა­ვი, იყა­ვი თუ არა რის­კის ზო­ნა­ში და ა.შ. მოკ­ლედ, ბევ­რი სა­სარ­გებ­ლო სი­ახ­ლე შე­იქ­მნა. უბ­რა­ლოდ, ერთი პრობ­ლე­მა ის იყო, რომ აქ ყვე­ლა ჩვე­ულ ცხოვ­რე­ბას და­უბ­რუნ­და გა­სუ­ლი წლის 3 მარტს, მაგ­რამ სტუ­დენ­ტე­ბი და მოს­წავ­ლე­ე­ბი ივ­ლი­სამ­დე ონ­ლა­ინ ვსწავ­ლობ­დით. ივ­ლი­სის მერე ჩვე­ულ ცხოვ­რე­ბას და­ვუბ­რუნ­დით ყვე­ლა და ახ­ლაც ასე გრძე­ლე­ბა.

ავ­ტო­რი: ხა­თუ­ნა კორ­თხონ­ჯია