ორშაბათი, მთვარის ოცდამესამე დღე დაიწყება 04:35-ზე, მთვარე მერწყულში იქნება 03:21-დან
კარგი დღეა ძველი საქმეების დასასრულებლად. ახლებს ნუ წამოიწყებთ. ნუ განახორციელებთ სერიოზულ ფინანსურ ოპერაციებს. სწავლისთვის ნეიტრალური დღეა. უმჯობესია ეს დღე განმარტოებით, ბუნებაში გაატაროთ. მაქსიმალურად შეამცირეთ კონტაქტები, გულითადი საუბრები. მოერიდეთ ხელმძღვანელობასთან კონფლიქტს. სამსახურის, საქმიანობის შეცვლას. გათავისუფლდით უსარგებლო ნივთებისგან. გაფრთხილდით, მოსალოდნელია ტრავმები და მოტეხილობები. არ დაძაბოთ და გადაღალოთ თვალები.
მერაბ, გახარიას დაბრუნებაზე რეაქცია, ეს არსებულ რეალობაზე მოქალაქის რეაქციაა, სადაც ყველა სახის ადამიანია წარმოდგენილი, რომელსაც სხვა უნდა ამ რეალობისაგან განსხვავებული. ანუ მას არ მოსწონს დემაგოოგისა და სოფისტიკის გარემო, რაც მას ხვალეზე არაფერს ეუბნება. ამ გარემოების ფონზე გახარია ადამიანმა გარემოების შეცვლის ერთგვარ კატალიზატორად მოიაზრა. ეს სრულებით არ ნისნავს რაიმე რეალურ სურათზე გათვლას. წარმოდგინეთ, რომ ის თავის სურათში ჩერგოლეშვილმაც კი ჩასვა, ანუ სუპერვირტუალურ სამყაროსთან გვაქს საქმე, რაც არსებულის ანარეკლია. თუ რა იქნება რეალურად, ან სად მოიაზრება ბ-ნ გახარია, ან სად მოიაზრებს ის თავად თავს დღეისათვის უცნობია, ხოლო ვირტუალურ წარმოდგენას ადამიანი აგებს მის ფაქტობრივ წარსულზე, რომ ის პოლიტიკოსია, გამოცდილება საქმესთან, თუ არჩენებთან შეხებაში, ყველა სახის სახელმწიფოებრივ ინსტიტუტებსა, თუ ტექნოლოგიებთან შეხებაში და ვერ წარმოუდგენია თავად ბოკერია-უგულავა-სააკაშვილის სურათში, ანუ დექსტრუქციულ ქცევაში. ასევე, არც იმას უშვებს, რომ თავს გაუტოლებს კობახიძე-ვაშაძე-ჭიჭინაძე-ფოფხაძე-ბესელიას ქცევას და იმედოვნებს რომ კონსტრუქციულშია, ანუ კინკლაობაში არ მოიაზრებს. თუ გახარია გაუტოლებს ყოველივე დასახელებულებს თავს, ის დაანგრევს საკუთარ სახესა და წინა გუნდს ერთდროულად, თუმცა რეალური ნიშის დაკავება საქმიანი გაგებით არც ისეთ ადვილ ფენომენს წარმოადგენს. ანუ მოქალაქე მოიაზრებს ერთგვარ მენეჯერ სუბიექტად ნორმალურ საპარლამენტო სახელმწიფოში. ამის იქით დღეს სხვა რაიმეზე საუბარი ნაადრევია. ადამიანი ბიუროკრატიული გამოცდილებით სულ სხვაა და ის მაღლა დგას ყოველთვის არაასეთ გამოცდილების მქონესთან შედარებაში. მისი ლექსიკა და ქცევა სხვაა და ცალსახად არ გავს უგულავა-საკაშვილის ქცევას. ეს ცალკე მუტანტური სახეა პოლიტიკისა, რაც მანამდე არავის არ უნახავს პრაქტიკაში. ის ამით უნდა დამთავრდეს, რადგან ოჯალანი, რომ ოჯალანია, მას უფრო მეტი პასუხისმგებლობითი ქცევა გააჩნია, ვიდრე ზემოთ დასახელებულებს. არა მაქვს საუბარი ხეზბოლაზე, რადგან იქ უფრო მაღალი პასუხისმგებლობაა პოლიტიკაზე. სააკაშვილი პოლიტიკის ყველანაირ კომფიგურაციაზე აწერს ხელს. ჩემთვის წარმოუდგენელია ის, რომ მას ამ არჩევნებში პოლიტიკური სუბიექტების გაერთიანებაში მიეცა საშუალება, რამაც სინერგიული ეფექტი შეუქმნა გაერთიანებას, თუ არა მისი შესაძლებლობა 7-10 პროცენტის ფარგლებშია საქართველოში. ბლოკურ-დისიდენტური აზროვნება და პოლიტიკა ეს სიმახინჯეა პოლიტიკისა, რაც უკვე დანახვაშია. საერთოდ ნებისმიერი მიზნობრივ ჯგუფური ქცევა ეს მარაზმი და სიმახინჯეა პროცესისა, რაც ერთხელ და სამუდამოდ უნდა იქნას შეჩერებული ქვეყანაში. ამ რეაქციას ქონდა დღეს ადგილი, თუ არა ჯერ რეალპოლიტიკამდე საუბარი ძალიან შორსაა. გახარიას გამოჩენამ პოლიტიკაში, ან დაბრუნებამ შეიძლება ისეთ პროცესს მისცეს დასაბამი, რასაც წინასწარ ვერავინ გათვლის, რადგან საქართველოს მოწყვლადობიდან გამოსვლაზე არ არსებობს ხედვა, სცენარი, ხოლო პირველ რიგში ხედვას საჭიროებს საქართველო და არა ეროსი მანჯგალაძეს (ბწყინვალე არტისტს) და შეიძლება ამ სცენარში (სცენარი, რომელიც საქართველოს სჭირდება დღეს) უკეთ ჩაჯდეს დოდო აბაშიძე, ვიდრე თავად ეროსი მანჯგალაძე (მაგ. სინათლე ჩვენს ფანჯრებში, სადაც დოდოს გულუბრყვილო თამაში საოცრად ჯდება სცენარის ჩანაფიქრში, ვიდრე ეროსის მაღალი არტისტიზმი. პიროვნული მოსაზრებაა). ეს სცენებისა და გუნდური თამაშების დამახასიათებელი ნიშანია, სადაც ვხედავთ, რომ თორნიკე შენგელია სრულებით არაა ცსკ-ას მოთამაშე, ხოლო აიაქსში გაცილებით უკეთ ზის შოთა არველაძე, ვიდრე საქართველოს ნაკრებში. ვფიქრობ, რომ საქართველომ მასში უფრო გარემოების შეცვლის კატალიზატორი დაინახა, ვიდრე პუიოლი ბარსელონაში.
მერაბ, გახარიას დაბრუნებაზე რეაქცია, ეს არსებულ რეალობაზე მოქალაქის რეაქციაა, სადაც ყველა სახის ადამიანია წარმოდგენილი, რომელსაც სხვა უნდა ამ რეალობისაგან განსხვავებული. ანუ მას არ მოსწონს დემაგოოგისა და სოფისტიკის გარემო, რაც მას ხვალეზე არაფერს ეუბნება. ამ გარემოების ფონზე გახარია ადამიანმა გარემოების შეცვლის ერთგვარ კატალიზატორად მოიაზრა. ეს სრულებით არ ნისნავს რაიმე რეალურ სურათზე გათვლას. წარმოდგინეთ, რომ ის თავის სურათში ჩერგოლეშვილმაც კი ჩასვა, ანუ სუპერვირტუალურ სამყაროსთან გვაქს საქმე, რაც არსებულის ანარეკლია. თუ რა იქნება რეალურად, ან სად მოიაზრება ბ-ნ გახარია, ან სად მოიაზრებს ის თავად თავს დღეისათვის უცნობია, ხოლო ვირტუალურ წარმოდგენას ადამიანი აგებს მის ფაქტობრივ წარსულზე, რომ ის პოლიტიკოსია, გამოცდილება საქმესთან, თუ არჩენებთან შეხებაში, ყველა სახის სახელმწიფოებრივ ინსტიტუტებსა, თუ ტექნოლოგიებთან შეხებაში და ვერ წარმოუდგენია თავად ბოკერია-უგულავა-სააკაშვილის სურათში, ანუ დექსტრუქციულ ქცევაში. ასევე, არც იმას უშვებს, რომ თავს გაუტოლებს კობახიძე-ვაშაძე-ჭიჭინაძე-ფოფხაძე-ბესელიას ქცევას და იმედოვნებს რომ კონსტრუქციულშია, ანუ კინკლაობაში არ მოიაზრებს. თუ გახარია გაუტოლებს ყოველივე დასახელებულებს თავს, ის დაანგრევს საკუთარ სახესა და წინა გუნდს ერთდროულად, თუმცა რეალური ნიშის დაკავება საქმიანი გაგებით არც ისეთ ადვილ ფენომენს წარმოადგენს. ანუ მოქალაქე მოიაზრებს ერთგვარ მენეჯერ სუბიექტად ნორმალურ საპარლამენტო სახელმწიფოში. ამის იქით დღეს სხვა რაიმეზე საუბარი ნაადრევია. ადამიანი ბიუროკრატიული გამოცდილებით სულ სხვაა და ის მაღლა დგას ყოველთვის არაასეთ გამოცდილების მქონესთან შედარებაში. მისი ლექსიკა და ქცევა სხვაა და ცალსახად არ გავს უგულავა-საკაშვილის ქცევას. ეს ცალკე მუტანტური სახეა პოლიტიკისა, რაც მანამდე არავის არ უნახავს პრაქტიკაში. ის ამით უნდა დამთავრდეს, რადგან ოჯალანი, რომ ოჯალანია, მას უფრო მეტი პასუხისმგებლობითი ქცევა გააჩნია, ვიდრე ზემოთ დასახელებულებს. არა მაქვს საუბარი ხეზბოლაზე, რადგან იქ უფრო მაღალი პასუხისმგებლობაა პოლიტიკაზე. სააკაშვილი პოლიტიკის ყველანაირ კომფიგურაციაზე აწერს ხელს. ჩემთვის წარმოუდგენელია ის, რომ მას ამ არჩევნებში პოლიტიკური სუბიექტების გაერთიანებაში მიეცა საშუალება, რამაც სინერგიული ეფექტი შეუქმნა გაერთიანებას, თუ არა მისი შესაძლებლობა 7-10 პროცენტის ფარგლებშია საქართველოში. ბლოკურ-დისიდენტური აზროვნება და პოლიტიკა ეს სიმახინჯეა პოლიტიკისა, რაც უკვე დანახვაშია. საერთოდ ნებისმიერი მიზნობრივ ჯგუფური ქცევა ეს მარაზმი და სიმახინჯეა პროცესისა, რაც ერთხელ და სამუდამოდ უნდა იქნას შეჩერებული ქვეყანაში. ამ რეაქციას ქონდა დღეს ადგილი, თუ არა ჯერ რეალპოლიტიკამდე საუბარი ძალიან შორსაა. გახარიას გამოჩენამ პოლიტიკაში, ან დაბრუნებამ შეიძლება ისეთ პროცესს მისცეს დასაბამი, რასაც წინასწარ ვერავინ გათვლის, რადგან საქართველოს მოწყვლადობიდან გამოსვლაზე არ არსებობს ხედვა, სცენარი, ხოლო პირველ რიგში ხედვას საჭიროებს საქართველო და არა ეროსი მანჯგალაძეს (ბწყინვალე არტისტს) და შეიძლება ამ სცენარში (სცენარი, რომელიც საქართველოს სჭირდება დღეს) უკეთ ჩაჯდეს დოდო აბაშიძე, ვიდრე თავად ეროსი მანჯგალაძე (მაგ. სინათლე ჩვენს ფანჯრებში, სადაც დოდოს გულუბრყვილო თამაში საოცრად ჯდება სცენარის ჩანაფიქრში, ვიდრე ეროსის მაღალი არტისტიზმი. პიროვნული მოსაზრებაა). ეს სცენებისა და გუნდური თამაშების დამახასიათებელი ნიშანია, სადაც ვხედავთ, რომ თორნიკე შენგელია სრულებით არაა ცსკ-ას მოთამაშე, ხოლო აიაქსში გაცილებით უკეთ ზის შოთა არველაძე, ვიდრე საქართველოს ნაკრებში. ვფიქრობ, რომ საქართველომ მასში უფრო გარემოების შეცვლის კატალიზატორი დაინახა, ვიდრე პუიოლი ბარსელონაში.