რამ­დე­ნი­მეთ­ვი­ა­ნი ავად­მყო­ფო­ბის შემ­დეგ 14 თე­ბერ­ვალს ზურა დო­ი­ჯაშ­ვი­ლი ის­რა­ე­ლის ერთ-ერთ კლი­ნი­კა­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. მომ­ღე­რა­ლი ოჯახ­თან ერ­თად სა­ქარ­თვე­ლო­დან ორი წლის წინ წა­ვი­და. სახ­ლის და­კარ­გვის შემ­დეგ, გა­და­წყვი­ტეს, რომ ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რს ემუ­შა­ვა და სამ-ოთხ წე­ლი­წად­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლიყ­ვნენ - ამ­ბობს მომ­ღერ­ლის მე­უღ­ლე ქეთი ვა­და­ჭ­კო­რია...

ჩას­ვლი­დან რამ­დე­ნი­მე თვე­ში ზურა დო­ი­ჯაშ­ვილ­მა თავი ცუ­დად იგ­რძნო და მალე სა­ბე­დის­წე­რო დი­აგ­ნო­ზი, ამი­ოტრო­ფუ­ლი გვერ­დი­თი სკლე­რო­ზი და­უს­ვეს. 267 დღე ებ­რძო­და კლი­ნი­კა­ში სიკ­ვდილს...

ქეთი ვა­და­ჭ­კო­რია მე­უღ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ სა­ქარ­თვე­ლო­შია, ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში ცხოვ­რობს და პრობ­ლე­მა წლე­ბის შემ­დე­გაც მო­უგ­ვა­რე­ბე­ლია. ის­რა­ელ­ში უკან დაბ­რუ­ნე­ბას არ აპი­რებს, რად­გან მი­აჩ­ნია სა­დაც ზუ­რაა, იქ უნდა დარ­ჩეს...

- ქეთი, რა­ტომ ვერ მო­ა­ხერ­ხეთ სი­ცო­ცხლის ბოლო დღე­ებ­ში ზუ­რას ჩა­მოყ­ვა­ნა, სპე­ცი­ა­ლუ­რი მა­რა­თო­ნიც ჩა­ტარ­და, სა­დაც შეგ­როვ­და თან­ხა რე­ა­ნო­მო­ბი­ლის­თვის...

ასევე დაგაინტერესებთ

15:11 / 25-02-2021

ზურა დოიჯაშვილი ტაძრიდან მის მიერ შესრულებული სიმღერით, "მელიქიშვილის გამზირის" ფონზე გამოასვენეს

20:30 / 06-04-2021

"ვმალავდით, რომ ზურა ჩვენი მამაა: არ გვინდოდა, ვინმეს ეფიქრა, რომ რამით გამორჩეულები ვიყავით" - როგორ იხსენებს დოიჯაშვილს ქალიშვილი?

- ზურა ბოლო დროს ძა­ლი­ან დამ­ძიმ­და და ექი­მებ­მა უფ­ლე­ბა არ მოგ­ვცეს, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გად­მოგ­ვეყ­ვა­ნა. რე­ა­ნო­მო­ბი­ლი ძა­ლი­ან დიდი თან­ხა ღირ­და, თუმ­ცა დათო ოქი­ტაშ­ვი­ლის წყა­ლო­ბით მა­რა­თო­ნი შედ­გა და ეს თან­ხა შეგ­როვ­და. შემ­დეგ აღ­მოჩ­ნდა, რომ თურ­მე ორ­ჯერ უფრო მეტი თან­ხა იყო სა­ჭი­რო, რად­გან პან­დე­მი­ის გამო ფასი გა­ი­ზარ­და, თუმ­ცა ეს მა­ინც მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი იყო, რად­გან მა­რა­თო­ნი­დან ორ-სამ დღე­ში იმ­დე­ნად ცუ­დად გახ­და ზურა, რომ ექი­მებ­მა გვი­თხრეს, ხელს არ მო­გი­წერთ გა­დაფ­რე­ნა­ზე, რად­გან ფაქ­ტობ­რი­ვად სიკ­ვდილ­ზე მიგ­ყავ­თო. აფ­რე­ნა და დაფ­რე­ნა ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში შე­უძ­ლე­ბე­ლი­აო.

- ინ­ტერ­ვი­უ­ებ­ში მისი მე­გობ­რე­ბი დამ­ნა­შა­ვედ გრძნო­ბენ თავს, თით­ქოს სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბა ვერ გა­მო­ი­ჩი­ნეს...

- მე არა­ვის ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ ზუ­რას­თან და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ში, არ ვიცი, მათი გუ­ლის ძა­ხი­ლი რა არის, მაგ­რამ მე მად­ლო­ბის მეტი არა­ფე­რი მეთ­ქმის მისი მე­გობ­რე­ბის­თვის. არ მი­ვიჩ­ნევ, რომ რო­მე­ლი­მე მე­გო­ბა­რი ან ახ­ლო­ბე­ლი ზუ­რას წი­ნა­შე დამ­ნა­შა­ვეა. დღე არ გა­ვი­დო­და, ზურა რომ არ მო­ე­კი­თხათ.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რომ არა პან­დე­მია, რა იქ­ნე­ბო­და...

- ალ­ბათ პირ­ვე­ლი ორი-სამი თვე სა­ნამ ზურა ძა­ლი­ან დამ­ძიმ­დე­ბო­და, უფრო ად­ვი­ლი იქ­ნე­ბო­და მისი გად­მოყ­ვა­ნა. პან­დე­მი­ამ­დე რე­ა­ნო­მო­ბი­ლის თან­ხა სხვა იყო და შემ­დეგ გა­ი­ზარ­და. დათო ოქი­ტაშ­ვილ­მა ჩემი თხოვ­ნის გა­რე­შე შე­უძ­ლე­ბე­ლი შეძ­ლო... რო­გო­რი მად­ლი­ე­რი ვარ მისი არ იცით. უბ­რა­ლოდ მა­რა­თო­ნით შე­მო­ვი­და ის თან­ხა რაც ვი­ცო­დით, რომ რე­ა­ნო­მო­ბილს სჭირ­დე­ბო­და, თან­ხის თა­ვი­დან შეგ­რო­ვე­ბა რომ დაგ­ვე­წყო, აზრი არ ჰქონ­და, ორ კვი­რა­ში გარ­და­იც­ვა­ლა ზურა...

- ის­რა­ელ­ში ყოფ­ნი­სას, რო­დე­საც ზურა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში იწვა, თქვენ სად ცხოვ­რობ­დით?

- მარ­თა­ლია, ორ­მა­გი მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა გვაქვს და ის­რა­ე­ლის მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბიც ვართ, მაგ­რამ ქი­რით ვცხოვ­რობ­დით. დღი­სით მთე­ლი დღე ზუ­რას­თან ვი­ყა­ვი და ღამე ფი­ზი­კუ­რად ვმუ­შა­ობ­დი. სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ კარ­გად იცის, რომ ჩვე­ნი წას­ვლის ერ­თა­დერ­თი მი­ზე­ზი ბი­ნის და­კარ­გვაა. ნუ­ლი­დან ვი­წყებ­დით ყვე­ლა­ფერს, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჭერი გვქო­ნო­და.

- თუმ­ცა ის­რა­ელ­ში ჩას­ვლი­დან ძა­ლი­ან მალე ზურა ცუ­დად გახ­და...

- დიახ, ნო­ემ­ბერ­ში ჩა­ვე­დით და ერთ წე­ლი­წად­ში ზუ­რას გარ­კვე­უ­ლი ავა­დო­ბე­ბი და­ე­წყო, მაგ­რამ ასეთ სე­რი­ო­ზულ დი­აგ­ნოზს არა­ვინ ელო­და. ახლა ნა­ქი­რა­ვებ­ში ვცხოვ­რობ თბი­ლის­ში, ორ­მო­ცამ­დე აქ ვიქ­ნე­ბი და შემ­დეგ ის­რა­ელ­ში გავფრინ­დე­ბი, სა­ბუ­თე­ბი მაქვს მო­საგ­ვა­რე­ბე­ლი ზუ­რას­თან და­კავ­ში­რე­ბით და შემ­დეგ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დე­ბი, სა­მუ­და­მოდ.

- ის­რა­ე­ლი­სა და სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბა რო­გორ და­გეხ­მა­რათ?

- 267 დღე ზურა ის­რა­ელ­ში რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში იწვა, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად უფა­სო იყო მის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი. რო­გორც მო­ქა­ლა­ქეს, და­ზღვე­ვა ანა­ზღა­უ­რებ­და. ასე­ვე რამ­დე­ნი­მე­ჯერ კერ­ძო ექი­მის მიყ­ვა­ნა დამ­ჭირ­და, რაც ძა­ლი­ან დიდ თან­ხებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა კახი კა­ლა­ძე. სა­რე­ზერ­ვო ფონ­დი­დან გა­მო­ყო ერთჯე­რა­დად თან­ხა, რი­თაც შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მო­მე­ცა კერ­ძო ექი­მე­ბი მი­მეყ­ვა­ნა ზუ­რას­თან. სულ მქონ­და შეგ­რძნე­ბა, რომ რა­მეს ვაკ­ლებ­დი. ასე­ვე ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ ზუ­რას ებ­რა­ე­ლი მე­გობ­რე­ბი და დათო ლო­ლი­აშ­ვი­ლი, სის­ხლის ბან­კის დი­რექ­ტო­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რო­მე­ლიც მთე­ლი ამ თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გვერ­დში მედ­გა. დათო ოქი­ტაშ­ვილ­მა რაც გა­ა­კე­თა ბო­ლოს ზუ­რას­თვის, არ ვიცი, სი­ტყვე­ბი არ მყოფ­ნის.

- ბინა ისევ არ გაქვთ დღეს...

- არა, ვერ მო­ვას­წა­რით შე­ძე­ნა... ზუ­რას სი­ცო­ცხლე­ში და­ახ­ლო­ე­ბით ხუთი თვის წინ "ქარ­თუ ბანკს" გა­ვუგ­ზავ­ნე წე­რი­ლი. მა­შინ ვფიქ­რობ­დით, რომ ზუ­რას გად­მოყ­ვა­ნას რე­ა­ნო­მო­ბი­ლით შევ­ძლებ­დით და არ ვი­ცო­დი მე სად დავ­ბი­ნა­ვე­ბუ­ლი­ყა­ვი. ეს წე­რი­ლი "ქარ­თუ ბან­კში" ახ­ლაც დევს. ზუ­რას ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნის წინა დღეს და­მი­კავ­შირ­დნენ "ქარ­თუ­დან" და მი­თხრეს რომ ჩემი წე­რი­ლი გან­ხილ­ვა­ში იყო და აუ­ცი­ლებ­ლად და­მი­კავ­შირ­დე­ბოდ­ნენ. რა ვიცი, ახლა ზურა აღარ არის და და­ნარ­ჩენს ვერ გე­ტყვით...

- და არ ბრუნ­დე­ბით ის­რა­ელ­ში მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მო­ქა­ლა­ქე ხართ...

- არა, ზურა აქ არის... იქ მხო­ლოდ მა­შინ ვი­ცხოვ­რებ­დი, თუ ზუ­რაც იქ­ნე­ბო­და...

- შვი­ლე­ბი რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში არი­ან...

- მე სხვა გან­ცდე­ბი და სენ­ტი­მენ­ტე­ბი მაქვს, ბევ­რი რამ ტრი­ა­ლებს ჩემს თავ­ში, მაგ­რამ შვი­ლე­ბი ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში არი­ან. რთუ­ლია და­კარ­გო ასე­თი მამა, უს­მი­ნო იმას რა­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი ზუ­რას შე­სა­ხებ ყვე­ბი­ან. ამ­დე­ნი სით­ბო, სიყ­ვა­რუ­ლი, მო­ფე­რე­ბა ზუ­რას მი­მართ, ამ გრძნო­ბას რაც მის მი­მართ გვქონ­და, გვი­ას­მა­გებს...

- ის­რა­ელ­ში ცხოვ­რე­ბი­სას ხში­რად სა­უბ­რობ­და სა­ქარ­თვე­ლო­ზე?

- დიახ, რად­გან ძა­ლი­ან უჭირ­და სა­ქარ­თვე­ლო­სა და თბი­ლი­სის გა­რე­შე. ეს ხომ ჩვე­ნი იძუ­ლე­ბი­თი წას­ვლა იყო. ბი­ნის პრობ­ლე­მა რომ არ გვქო­ნო­და, ზურა ხომ არ და­ტო­ვებ­და სა­ქარ­თვე­ლოს. ვფიქ­რობ­დით, რომ სამი-ოთხი წელი ის­რა­ელ­ში ფი­ზი­კუ­რად გვე­მუ­შა­ვა, იმის­თვის, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჭერი შეგ­ვე­ძი­ნა და დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით. ზუ­რას სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ ხომ სა­ერ­თოდ... ერ­თა­დერ­თი "ქარ­თუ" ფონ­დი იყო, ვი­საც გავ­ბე­დე და მივ­წე­რე ჩვე­ნი ამ­ბა­ვი...

- რა­ტომ და­კარ­გეთ ბინა?

- ძა­ლი­ან მი­ჭირს ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი... ბი­ნის და­კარ­გვა იყო მე და ზუ­რას სი­კე­თე, უახ­ლო­ეს ადა­მი­ანს და­ვეხ­მა­რეთ... გა­ვა­კე­თეთ სი­კე­თე და დავ­რჩით ბი­ნის გა­რე­შე.

- რო­გორ იცხოვ­რებთ ახლა აქ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ზუ­რას გა­რე­შე?

- არ ვიცი, ვერც აღ­ვიქ­ვამ რომ ზურა აღარ არის. რაც დრო გა­დის, მით უფრო მძი­მეა ჩემ­თვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი. ავად რომ იყო, სუნ­თქავ­და მა­ინც, შემ­დეგ და­ი­ღუ­პა, გად­მო­ვას­ვე­ნეთ, დაკ­რძალ­ვა და ახლა ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ მარ­ტო დავ­რჩი. თან გად­მოგ­ვყვა ლაშა ჟვა­ნია და ის­რა­ელ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს კონ­სუ­ლი. ყვე­ლა რე­ი­სი გა­უქ­მდა ის­რა­ე­ლი­დან და ერთი რე­ი­სი და­ტო­ვეს, რომ ზურა გად­მოგ­ვეს­ვე­ნე­ბი­ნა. ძა­ლი­ან მად­ლი­ე­რი ვარ მათი, ამ დღე­ებ­ში თუ რა­მით შე­ეძ­ლოთ დახ­მა­რე­ბა, გვერ­დში მედგნენ...

- რო­გო­რი მამა იყო ზურა?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მამა და მე­უღ­ლე იყო, ზუ­რას­გან წყე­ნა არ მახ­სოვს. იუ­მო­რით სავ­სე ადა­მი­ა­ნი იყო. ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და სტუმ­რე­ბი, მე­გობ­რე­ბი, სახ­ლის კარს გა­სა­ღე­ბით არა­სო­დეს ვკე­ტავ­დით. სი­ცო­ცხლე უყ­ვარ­და, სტუმ­რე­ბი, ქე­ი­ფი, დროს­ტა­რე­ბა... შე­წუ­ხე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, მისი ყო­ველ­თვის კარგ ხა­სი­ათ­ზე ყოფ­ნით. რაც არ უნდა პრობ­ლე­მა ყო­ფი­ლი­ყო მე­უბ­ნე­ბო­და, ნუ გე­ში­ნია ქე­თუშ, ნუ გე­ში­ნია „ჩვენ გა­მოვ­ძვრე­ბით“... მისი საყ­ვა­რე­ლი სი­ტყვე­ბი იყო ნიკო გო­მე­ლა­უ­რის ლექ­სი­დან...

- ოჯა­ხი არ და­ტო­ვა და მარ­ტო არ წა­ვი­და ის­რა­ელ­ში...

- მა­შინ ათი და თხუთ­მე­ტი წლით უნდა წა­სუ­ლი­ყო, ამი­ტომ წა­ვე­დით მთე­ლი ოჯა­ხი. დრო­ის ფაქ­ტო­რი იყო მის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, რაც შე­იძ­ლე­ბა ჩქა­რა ჩა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით უკან. არ შე­ეძ­ლო მე­გობ­რე­ბი­სა და ძმა­კა­ცე­ბის გა­რე­შე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ჰყავს იქაც. 1996 წლი­დან ის­რა­ელ­ში ატა­რებ­და კონ­ცერ­ტებს. ბავ­შვე­ბის მე­გობ­რე­ბიც კი იქ ჰყავს, მაგ­რამ თბი­ლი­სი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უყ­ვარ­და და ბორ­ჯო­მი. ბავ­შვო­ბა ბორ­ჯომ­ში ჰქონ­და გა­ტა­რე­ბუ­ლი, მამა წარ­მო­შო­ბით იქი­დან ჰყავ­და. ჩვენც ბორ­ჯომ­ში გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი. ზურა ბორ­ჯო­მის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქეა. თბი­ლი­სი ზუ­რას­თვის სა­ფი­ცა­რი იყო და ბორ­ჯო­მი უყ­ვარ­და სი­გი­ჟემ­დე.

- ბოლო წლებს რომ გა­და­ავ­ლოთ თვა­ლი, არის რამე რა­საც ნა­ნობთ, რომ ვერ უთხა­რით?

- არა, მე ზუ­რას ბევ­რჯერ მო­ვუ­ხა­დე ბო­დი­ში, თუმ­ცა ის არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ჩემ­ზე ნა­წყე­ნი. ბო­დი­ში მო­ვუ­ხა­დე, იმის­თვის რომ თბი­ლის­ში ცო­ცხა­ლი ვერ ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე.

- მე­გობ­რე­ბიც მა­გას ნა­ნო­ბენ ალ­ბათ...

- არა­ვინ ელო­და ამ ამ­ბავს, დი­აგ­ნო­ზი უკვე გა­ნა­ჩე­ნი იყო. შემ­დეგ ვამ­ბობ­დი, რა მოხ­დე­ბო­და რომ სიმ­სივ­ნე ჰქო­ნო­და... სი­ცო­ცხლეს მა­ინც გა­ვუ­ხან­გრძლი­ვებ­დით, მის საყ­ვა­რელ გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრას მა­ინც შეძ­ლებ­და. იმის­თვის ვიბ­რძო­დი, რომ ეტ­ლში მა­ინც მჯდა­რი­ყო, ოღონდ ცო­ცხა­ლი ყო­ფი­ლი­ყო....