პოლიტიკა
მოზაიკა

18

თებერვალი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

ორშაბათი, მთვარის მეოცე დღე, მთვარე მორიელში იქნება 04:19-დან დღეს დაწყებული ნებისმიერი საქმე წარმატებას მოგიტანთ. კარგი დღეა მიზანდასახული და მიზანსწრაფული ადამიანებისთვის, ორატორთა და ლიდერთათვის. გარშემო მყოფებთან საქმეების გარჩევას არ გირჩევთ. კარგი დღეა სამსახურის, საქმიანობის შესაცვლელად. უმჯობესია, შინ დარჩეთ, სულიერ განათლებს მიხედოთ, წმინდა ტექსტები იკითხოთ. მოერიდეთ ფიზიკურ გადაღლას. ქორწინება და ნიშნობა სხვა დღისთვის გადადეთ. მატულობს ვენერიული დაავადებების რისკი. მოერიდეთ ცხარე და ცხიმიან საკვებს.
მსოფლიო
სამართალი
Faceამბები
მეცნიერება
სამხედრო
კულტურა/შოუბიზნესი
სპორტი
კონფლიქტები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"2 წელი ვიყავით ერთად, მერე გავიყარეთ. წლების შემდეგ ისევ შევხვდით და დავქორწინდით" - ზურა ჯაფარიძის პირადი ცხოვრება და გზა პლასტიკური ქირურგიიდან პოლიტიკაში
"2 წელი ვიყავით ერთად, მერე გავიყარეთ. წლების შემდეგ ისევ შევხვდით და დავქორწინდით" - ზურა ჯაფარიძის პირადი ცხოვრება და გზა პლასტიკური ქირურგიიდან პოლიტიკაში

ეს ადა­მი­ა­ნი მუდ­მი­ვად სი­ახ­ლე­ე­ბის ძი­ე­ბა­შია, ახალ­გაზ­რდა თა­ო­ბა­ში პო­პუ­ლა­რო­ბას ძი­რი­თა­დად მის გულ­წრფე­ლო­ბას და პო­ლი­ტი­კო­სის­თვის არას­ტან­დარ­ტულ ქცე­ვას მი­ა­წერს. ექი­მო­ბა­ზე უარი თქვა და მერე ეკო­ნო­მი­კა­ში “გა­და­ვარ­და”... "ნა­ცი­ო­ნა­ლებ­ში" მი­სულ კახა ბენ­დუ­ქი­ძის რჩე­ულს სხვა რე­ა­ლო­ბა დახ­ვდა, წა­მო­ვი­და, “გირ­ჩის” კე­თე­ბა და­ი­წყო, ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა, თუმ­ცა ირ­წმუ­ნე­ბა, რომ მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა იგი­ვე დარ­ჩა. მე­მარ­ჯვე­ნე ლი­ბერ­ტა­ლი­ა­ნე­ლი "გირ­ჩად" მო­ნათ­ლუ­ლი პო­ლი­ტი­კა­ში “მეტ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას” ქა­და­გებს და რო­გორც გვე­უბ­ნე­ბა, ცხოვ­რე­ბა­შიც ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა მის­თვის მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა. "ჩემ­თვის ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ღი­რე­ბუ­ლე­ბაა ოჯა­ხი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ადა­მი­ა­ნებს ჩემ­ზე რა­ღაც უც­ნა­უ­რი წარ­მოდ­გე­ნე­ბი აქვთ - ზოგს სა­ტა­ნის­ტი ვგო­ნი­ვარ, ზოგს მან­ქურ­თი და უჯი­შო, სი­ნამ­დვი­ლე­ში რა­ღაც ტი­პის ტრა­დი­ცი­ულ ინ­სტი­ტუ­ტებს დიდ პა­ტივს ვცემ და ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მგო­ნია". ზუ­რაბ გირ­ჩი ჯა­ფა­რი­ძე აპო­ლი­ტი­კურ ინ­ტერ­ვი­უ­შიც ცდი­ლობს გულ­წრფე­ლი და თა­ვი­სუ­ფა­ლი იყოს.

  • საბ­ჭო­თა ბავ­შვო­ბა

- ვა­კე­ში და­ვი­ბა­დე, შატ­ბე­რაშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე. მშობ­ლებ­თან და ძმას­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დი პა­ტა­რა ბი­ნა­ში, რო­მე­ლიც ჯამ­ში 40 კვად­რა­ტუ­ლი იყო. ვსწავ­ლობ­დი და და­ვამ­თავ­რე 55-ე სკო­ლა. ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან ბევრ რა­ღა­ცას ვა­ფა­სებ და ვი­ტყო­დი, რომ ეს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი საბ­ჭო­თა ბავ­შვო­ბა იყო. 15 წლის ვი­ყა­ვი, როცა სსრკ და­ი­შა­ლა და მთე­ლი ჩემი ბავ­შვო­ბა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია საბ­ჭო­თა რე­ა­ლო­ბას­თან. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, არაფ­რით გა­მორ­ჩე­უ­ლი და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი. არ მახ­სოვს, ალ­ბათ რა­ღა­ცას ვა­ფუ­ჭებ­დი მეც. ახლა სა­ბურ­თა­ლო­ზე ვცხოვ­რობ, თუმ­ცა მა­ნამ­დე რამ­დენ­ჯერ­მე შე­ვიც­ვა­ლე სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი. ძველ ბი­ნა­ში, შატ­ბე­რაშ­ვილ­ზე ახლა ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი ცხოვ­რობს. ასე რომ, ისევ მაქვს კონ­ტაქ­ტი ძველ უბან­თან. ამ ქუ­ჩა­ზე ჩემი თა­ო­ბის ხალ­ხია დარ­ჩე­ნი­ლი, ძვე­ლი მე­გობ­რე­ბი. როცა ბე­ბია-ბა­ბუა ცო­ცხა­ლი იყო, მა­შინ უფრო ხში­რად მივ­დი­ო­დი, ახლა ამას იშ­ვი­ა­თად ვა­ხერ­ხებ...

  • "პრინ­ცი­პუ­ლად წა­ვე­დი და სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­ვა­ბა­რე"

- ექი­მო­ბა ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი იყო... მა­შინ ისე მოხ­და, რომ და­მამ­თავ­რე­ბელ კლა­სებ­ში და­ვინ­ტე­რეს­დი და და­ვი­წყე სა­მე­დი­ცი­ნო წიგ­ნე­ბის კი­თხვა. ჩემი ძმა ფი­ლო­ლო­გია და ბევ­რი წიგ­ნი მო­ზი­და. იმ პე­რი­ოდ­ში ადა­მი­ა­ნი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტე სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. სკო­ლა­ში 5 წლის შე­ვე­დი და სხვებ­ზე 1 წლით ადრე ვამ­თავ­რებ­დი სკო­ლას. რად­გან ერთი წელი წინ მქონ­და, ვფიქ­რობ­დი, კარ­გად მოვმზა­დე­ბუ­ლი­ყა­ვი და უმაღ­ლეს­ში მომ­დევ­ნო წელს ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. სა­დღაც უკვე გა­ზა­ფხულ­ზე, მარ­ტში გა­დავ­წყვი­ტე, რა­ტომ გა­ვა­ტა­რო უქ­მად 1 წელი, მოდი, ჩა­ვა­ბა­რებ-თქო. შე­სა­ბა­მი­სად, საგ­ნებ­ში არ მოვმზა­დე­ბულ­ვარ. სა­ხელ­მწი­ფო ინ­სტი­ტუ­ტში ვერა, მაგ­რამ ერთ-ერთ კერ­ძო სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში მოვ­ხვდი. ჩემს ოჯახს უნ­დო­და ეკო­ნო­მი­კას გავ­ყო­ლო­დი იმი­ტომ, რომ მა­ტყობ­დნენ, მა­თე­მა­ტი­კა მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მე მა­ინც პრინ­ცი­პუ­ლად წა­ვე­დი და სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, 7 წელი ვის­წავ­ლე და და­ვამ­თავ­რე კი­დეც ზო­გა­დი ქი­რურ­გის პრო­ფი­ლით. სა­დღაც მე­სა­მე კურ­სზე მივ­ხვდი, რომ მე­დი­ცი­ნა ნაკ­ლე­ბად მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მა­ინც და­ვამ­თავ­რე და ავი­ღე დიპ­ლო­მი. მე-3 კურ­სი­დან სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე, ვი­ნა­ი­დან 90-იანი წლე­ბი იყო და ოჯახ­ში, ფაქ­ტობ­რი­ვად, შე­მო­სა­ვა­ლი არა­ვის ჰქონ­და.

  • "პლას­ტი­კურ ქი­რურ­გი­ა­შიც მოვ­სინ­ჯე ძა­ლე­ბი"

- იყო ასე­თი სამ­სა­ხუ­რი - “საქსტან­დარ­ტი” ერ­ქვა და პირ­ვე­ლად იქ და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. წე­ლი­წად­ნა­ხევ­რის შემ­დეგ გა­და­ვე­დი USAID - ის პრო­ექ­ტში, შემ­დეგ იყო სა­ერ­თა­შო­რი­სო კო­მი­სი­ის პრო­ექ­ტე­ბი, გა­ე­რო, ეუთო, რა ვიცი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში თუ რა­ი­მე სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­აა, ყველ­გან ვი­მუ­შა­ვე. ისე, ქი­რურ­გის ასის­ტენ­ტა­დაც მი­მუ­შა­ვია პირ­ველ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. მი­მუ­შა­ვია - ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მია, ექიმს ვეხ­მა­რე­ბო­დი და ამა­ში ფულს არა­ვინ მიხ­დი­და, ქი­რურგს არ უხ­დიდ­ნენ და მე ვინ გა­და­მიხ­დი­და. მერე ცოტა ხანს პლას­ტი­კურ ქი­რურ­გი­ა­შიც მოვ­სინ­ჯე ძა­ლე­ბი, რა­ღაც პე­რი­ო­დი ივა კუ­ზა­ნოვ­თა­ნაც მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. ეს იყო და ეს. სა­ბო­ლო­ოდ მივ­ხვდი, რომ ეს არ იყო ჩემი საქ­მე. ეს ისე­თი პრო­ფე­სი­აა, მო­წო­დე­ბით უნდა იყო ექი­მი, ან ფული აკე­თო. მე ფუ­ლის კე­თე­ბა არ მინ­დო­და. ერთი სი­ტყვით, ექი­მო­ბა არ იყო ჩემი მო­წო­დე­ბა. “საქსტან­დარ­ტში” როცა და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, შე­ვარ­დნა­ძის პე­რი­ო­დი იყო და მთე­ლი სა­ხელ­მწი­ფო სტრუქ­ტუ­რე­ბი კო­რუფ­ცი­ა­ში იყო ჩა­ძი­რუ­ლი. მა­შინ დავ­ფიქ­რდი პირ­ვე­ლად, რო­გორ უნდა მო­ა­წყო სა­ხელ­მწი­ფო ისე, რომ არ იყოს კო­რუფ­ცია, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა კე­თილ­დღე­ო­ბის­კენ მი­დი­ო­დეს და ეგ­რე­ვე და­ვი­წყე წიგ­ნე­ბის კი­თხვა ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით. ასე მი­ვე­დი ეკო­ნო­მი­კამ­დე... ეკო­ნო­მი­კა არ­სად მის­წავ­ლია, რა ცოდ­ნა­საც დღეს ვი­ყე­ნებ, 90% ჩე­მით მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი, მათ შო­რის, ინ­გლი­სუ­რი ენაც ჩე­მით ვის­წავ­ლე. ვი­ნა­ი­დან ჩავ­თვა­ლე, რომ სა­მე­დი­ცი­ნოს დიპ­ლომს მა­ინც და მა­ინც ვერ­სად გა­მო­ვი­ყე­ნებ­დი, სა­ხელ­მწი­ფო მარ­თვის მა­გის­ტრი გავ­ხდი, ჯიპა და­ვამ­თავ­რე.

  • "ვფიქ­რობ, “გა­ვარ­ტყი” პო­ლი­ტი­კა­ში რომ ვარ"

- სა­ერ­თოდ მჯე­რა, რომ ადა­მი­ან­მა რაც შე­იძ­ლე­ბა ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან უნდა და­ი­წყოს ბევ­რი რა­ღა­ცე­ე­ბის სწავ­ლა და კე­თე­ბა იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან რთუ­ლია “გა­არ­ტყა” ცხოვ­რე­ბა­ში, რისი კე­თე­ბა გსი­ა­მოვ­ნებს, რო­მე­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით შეძ­ლებ ყვე­ლა­ზე კარ­გად სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბას. თა­ნაც, ისე რე­ა­ლი­ზე­ბას, რომ ამ საქ­მის კე­თე­ბა გსი­ა­მოვ­ნებ­დეს და ყო­ველ დი­ლით სამ­სა­ხურ­ში წას­ვლა ჯო­ჯო­ხე­თი არ იყოს. ამას რომ “გა­არ­ტყა”, ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან უნდა სცა­დო ბევ­რი რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა, მიხ­ვდე, რისი უნა­რე­ბი, ნიჭი გაქვს და რისი კე­თე­ბა გა­ნი­ჭებს სი­ა­მოვ­ნე­ბას. მეც ბევ­რჯერ შე­ვიც­ვა­ლე ცხოვ­რე­ბა­ში საქ­მი­ა­ნო­ბა და ვთვლი, რომ ახლა რა­საც ვა­კე­თებ, ეს ის საქ­მეა, რო­მე­ლიც მსი­ა­მოვ­ნებს. ვფიქ­რობ, “გა­ვარ­ტყი” პო­ლი­ტი­კა­ში რომ ვარ. თუმ­ცა ამა­ზე უფრო დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას სტუ­დენ­ტებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მა­ნი­ჭებს. აქამ­დე ლექ­ცი­ებს ვკი­თხუ­ლობ­დი სა­ქარ­თვე­ლოს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, თა­ვი­სუ­ფალ და აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტე­ტებ­ში. ახლა, სამ­წუ­ხა­როდ, დრო აღარ მაქვს, თო­რემ მა­გის კე­თე­ბა მირ­ჩევ­ნია ყვე­ლაფ­რის კე­თე­ბას. ვფიქ­რობ, მოვა დრო და საყ­ვა­რელ საქ­მეს მი­ვუბ­რუნ­დე­ბი.

უკვე გი­თხა­რით, რომ და­ვინ­ტე­რეს­დი იმით, რო­გორ უნდა მო­ა­წყო სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ისე, რომ იყოს სა­მარ­თლი­ა­ნი და პროგ­რე­სის­კენ მი­დი­ო­დეს, კე­თილ­დღე­ო­ბის დონე იზ­რდე­ბო­დეს. რა­ღა­ცე­ე­ბის კი­თხვა და­ვი­წყე და მი­ვე­დი ამ ეკო­ნო­მი­კურ თე­ო­რი­ე­ბამ­დე. მერე, 2007 წელს “ფე­ის­ბუ­კი” გაჩ­ნდა და დავ­რე­გის­ტრირ­დი. ის ახა­ლი ხილი იყო, წერა არა­ვის ეზა­რე­ბო­და და მეც იქ და­ვი­წყე რა­ღა­ცე­ე­ბის წერა. მოხ­და ისე, რომ ჩემს ნა­წე­რებს ყუ­რა­დღე­ბა მი­აქ­ცია კახა ბენ­დუ­ქი­ძემ, მერე შევ­ხვდით, გა­ვი­ცა­ნი... მა­შინ კახა უკვე აღარ იყო მი­ნის­ტრი, უნი­ვერ­სი­ტეტს აკე­თებ­და. ჩვე­ნი მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა ერ­თმა­ნეთს და­ემ­თხვა, ერ­თნა­ი­რად ვუ­ყუ­რებ­დით სამ­ყა­როს. მერე “ტა­ბუ­ლა­ში” და­ვი­წყე წერა, ჩემი სვე­ტი მქონ­და და ძი­რი­თა­დად, ეკო­ნო­მი­კურ სა­კი­თხებ­ზე ვწერ­დი. მერე ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­მა და­მი­წყეს და­ძა­ხე­ბა, ტე­ლე­ე­თე­რებ­ში და­ვი­წყე რა­ღა­ცე­ებ­ზე სა­უ­ბა­რი და უკვე 2012 წელს “ნა­ცი­ო­ნა­ლურ­მა მოძ­რა­ო­ბამ” შე­მომ­თა­ვა­ზა, მათ პარ­ტი­ულ სი­ა­ში ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. კა­ხა­მაც მირ­ჩია, რომ პო­ლი­ტი­კა­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და რა­ღაც­ნა­ი­რად მი­ვე­დი აქამ­დე.

  • "მი­ზე­ზი, რის გა­მოც ნაც­მოძ­რა­ო­ბი­დან წა­მო­ვე­დი"

- გე­თან­ხმე­ბით, რომ დღეს სხვა­ნა­ი­რი ზუ­რაბ ჯა­ფა­რი­ძე ვარ, ტრანსფორ­მი­რე­ბუ­ლი. ორი მხრი­დან შე­იძ­ლე­ბა ამის და­ნახ­ვა - ერთი იყო ის, რომ "ნაც­მოძ­რა­ო­ბა­ში" სხვა­ნა­ი­რი წარ­მოდ­გე­ნე­ბი მქონ­და, არა­ვის ვიც­ნობ­დი, მხო­ლოდ ბენ­დუ­ქი­ძეს­თან მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა, მას­თან გა­და­ვე­დი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ლექ­ცი­ებს ვკი­თხუ­ლობ­დი და ჩემი პრო­ექ­ტი მქონ­და. მქონ­და ისე­თი წარ­მოდ­გე­ნა, რომ იმ პარ­ტი­ა­შიც კა­ხას მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბას იზი­ა­რებ­დნენ და იქაც ისე­თი­ვე ხალ­ხი იყო. მერე ძა­ლი­ან სწრა­ფად მივ­ხვდი, რომ სხვა რე­ა­ლო­ბა­ში აღ­მოვ­ჩნდი, სხვას ვე­ლო­დი და სულ სხვა რა­ღაც დამ­ხვდა. ზო­გა­დად, პარ­ტი­ე­ბი ორ­გა­ნიზ­მია და მათ ახა­სი­ა­თებთ, როცა მისი ნა­წი­ლი ხდე­ბი, რა­ღაც ჩარ­ჩო­ებ­ში გაქ­ცევს და სამ­ყა­რო­საც იმ პრიზ­მი­დან უყუ­რებ. შე­იძ­ლე­ბა არ გე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, ასე და ისე მო­ი­ქე­ციო, მაგ­რამ რა­ღაც თვით­შე­ზღუდ­ვე­ბი გაქვს იმი­ტომ, რომ ამ კო­ნი­უნ­ქტუ­რის ნა­წი­ლი ხარ. ცხა­დია, მეც მქონ­და შე­ზღუდ­ვა. ეს არ იყო მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი, მაგ­რამ იყო ერთ-ერთი, რის გა­მოც იქე­დან წა­მო­ვე­დი. "ნაც­მოძ­რა­ო­ბა" არ იყო ის, რაც მინ­დო­და, სხვა რა­ღა­ცის კე­თე­ბა მინ­დო­და და “გირ­ჩის” შექ­მნა და­ვი­წყე. როცა “გირ­ჩის” კე­თე­ბა და­ვი­წყე, მა­ში­ნაც მქონ­და იქე­დან წა­მო­ყო­ლი­ლი სტე­რე­ო­ტი­პუ­ლი წარ­მოდ­გე­ნე­ბი, მა­გა­ლი­თად, ის, რომ რე­გი­ო­ნებ­ში ოფი­სი უნდა გქონ­დეს, იქ წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი უნდა გყავ­დეს და ასეც და­ვი­წყეთ თა­ვი­დან პარ­ტი­ის კე­თე­ბა, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მივ­ხვდი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი დიდი სი­სუ­ლე­ლე იყო და ამას ვერ გა­ვა­კე­თებ­დით. ჯამ­ში, ჩვენ სულ სხვა რა­მის გა­კე­თე­ბა გვინ­დო­და. ახლა რომ მე­კი­თხე­ბი­ან, რა­ტომ წა­მოხ­ვე­დი "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი­და­ნო", ყვე­ლას­თვის ნა­თე­ლია, რისი კე­თე­ბა მინ­დო­და და რომ ამის გა­კე­თე­ბა იქ შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო. მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა მა­ში­ნაც იგი­ვე მქონ­და, უბ­რა­ლოდ, ამას თა­ვი­სუფ­ლად ვერ გა­მოვ­ხა­ტავ­დი.

არას­დროს მი­ფიქ­რია იმა­ზე, ვინ იქ­ნე­ბო­და და რამ­დე­ნი იქ­ნე­ბო­და ჩემი ელექ­ტო­რა­ტი. ბუ­ნებ­რი­ვად მოხ­და, რომ ახალ­გაზ­რდე­ბი უფრო გახ­სნი­ლე­ბი არი­ან ახა­ლი იდე­ე­ბის­თვის და უფრო კრი­ტი­კუ­ლად აფა­სე­ბენ ყვე­ლა­ფერს. მოხ­და ისე, რომ მათ­მა უმ­რავ­ლე­სო­ბამ დაგ­ვი­ჭი­რა მხა­რი. ვკი­თხუ­ლობ, ისი­ნი რა­საც მწე­რენ და ყვე­ლა­ზე ხში­რად რა­საც ხაზს უს­ვა­მენ არის ის, რომ აფა­სე­ბენ გულ­წრფე­ლო­ბას. შე­იძ­ლე­ბა ისი­ნი ხში­რად არ ეთან­ხმე­ბოდ­ნენ, არ მოს­წონ­დეთ რა­საც ვა­კე­თებ და ვლა­პა­რა­კობ, მაგ­რამ ხე­და­ვენ, რომ გულ­წრფე­ლი ვარ და მჯე­რა იმის, რა­საც ვამ­ბობ და ვლა­პა­რა­კობ. მა­რი­ხუ­ა­ნას ლე­გა­ლი­ზა­ცი­ის მო­თხოვ­ნამ თა­ვი­დან ნე­გა­ტი­უ­რად იმუ­შა­ვა, ბევ­რის­თვის გა­უ­გე­ბა­რი იყო, ბევ­რმა პრო­პა­გან­დად ჩათ­ვა­ლა, თუმ­ცა ბევ­რმა ახ­სნამ მო­ი­ტა­ნა ის, რომ მიხ­ვდნენ, ამას სულ სხვა მი­ზა­ნი ჰქონ­და. ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის უნდა აგ­ვეხ­სნა, რომ იმ შემ­თხვე­ვა­შიც კი, თუ ის შეც­დო­მას უშ­ვებს, მას უნდა ჰქონ­დეს შეც­დო­მის დაშ­ვე­ბის უფ­ლე­ბა, თუ ის სხვა ადა­მი­ანს ზი­ანს არ აყე­ნებს. ეს თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ნა­წი­ლია და ეს გა­ი­გო ბევ­რმა.

მგო­ნია, რომ ამ ქვეყ­ნის მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბაა. ჩვენ საბ­ჭო­თა წარ­სუ­ლი­დან მოვ­დი­ვართ და გვინ­და, არ გვინ­და, ჩვე­ნი ერთ-ერთი მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა ისაა, რომ არ ვართ თა­ვი­სუფ­ლე­ბი. თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ყვე­ლაფ­რის უფ­ლე­ბას არ ნიშ­ნავს და შენი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მთავ­რდე­ბა იქ, სა­დაც იწყე­ბა სხვი­სი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. სხვას თუ ზი­ანს არ აყე­ნებ, მა­შინ რაც გინ­და, ის აკე­თე, მათ შო­რის შენს თავ­საც თუ მი­ა­ყე­ნებ ზი­ანს, ესეც შენი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ნა­წი­ლია და არ შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცამ ამის­თვის დაგ­სა­ჯოს.

  • "ეპა­ტა­ჟი ძა­ლი­ან გა­მო­ა­მად­გა"

- რა­ღაც თვალ­საზ­რი­სით, ვარ ეპა­ტა­ჟუ­რი. დღეს ძა­ლი­ან რთუ­ლია მო­გის­მი­ნონ, შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი ჭკვი­ა­ნუ­რი ილა­პა­რა­კო, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნე­ბი არ გის­მენ­დნენ. 21-ე სა­უ­კუ­ნეა და ყვე­ლა მხრი­დან იმ­დე­ნი ინ­ფორ­მა­ცია მო­დის, რომ მარ­ტი­ვი მი­საღ­წე­ვი არ არის, მა­ინც და მა­ინც შენ აგირ­ჩი­ონ და მო­გის­მი­ნონ, ვინც გინ­და იყა­ვი, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა. ამი­ტომ ეპა­ტა­ჟუ­რი ელე­მენ­ტე­ბი მეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, ყუ­რა­დღე­ბა მო­მაქ­ცი­ონ და როცა ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ვექ­ცე­ვი, მერე მაქვს დრო ადა­მი­ა­ნებს რა­ღა­ცე­ე­ბი ავუხ­სნა. ოფის­ში კა­ნა­ფი რომ დავ­თე­სეთ, ესეც ერ­თგვა­რი ეპა­ტა­ჟია - მთე­ლი ქვე­ყა­ნა გი­ყუ­რებს და ამ­ბობს, ვინ არის ეს გიჟი, რას აკე­თებ­სო. ამ დროს შენ გაქვს დრო რომ ადა­მი­ა­ნებს აუხ­სნა, რომ არ შე­იძ­ლე­ბა კა­ნა­ფის გამო ადა­მი­ა­ნებს იჭერ­დნენ. ანუ სათ­ქმელს ეპა­ტა­ჟურ ფორ­მას უძებ­ნი, უფრო რომ მო­გაქ­ცი­ონ ყუ­რა­დღე­ბა.

ვიდ­რე გი­ყუ­რე­ბენ და გის­მე­ნენ, მა­ნამ გაქვს შან­სი, რა­ღაც აუხ­სნა და გა­ა­გე­ბი­ბო, რა­ტომ აკე­თებ ამას. მინ­დო­და მე­სა­მე ად­გილ­ზე გავ­სუ­ლი­ყა­ვით არ­ჩევ­ნებ­ში, მაგ­რამ ბევ­რი ისე­თი პარ­ტია გაჩ­ნდა, რო­მე­ლიც დიდ თან­ხებს ხარ­ჯავ­და. არც ფული გვქონ­და, არც ერთი ქუ­ჩის, თუ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო რეკ­ლა­მა, რა­შიც სხვა პარ­ტი­ებ­მა მი­ლი­ო­ნე­ბი და­ხარ­ჯეს. მგო­ნია, წარ­მა­ტე­ბა იმან მო­მი­ტა­ნა, რომ მჯე­რა, რა­საც ვა­კე­თებ. სა­ბო­ლო­ოდ, ალ­ბათ ეს შე­დე­გი სხვა პარ­ტი­ე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლო­ბამ მოგ­ვი­ტა­ნა. პარ­ტი­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც სტან­დარ­ტუ­ლი ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი სტრა­ტე­გი­ე­ბით და ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბით მოძ­რა­ო­ბენ, ადა­მი­ა­ნებს ყელ­ში აქვთ ამო­სუ­ლი, ერთი და იგი­ვე და­პი­რე­ბე­ბი, ოფი­სე­ბი... ხალ­ხს რა­ღაც სხვა, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი უნდა და ვფიქ­რობ, ამან მოგ­ვი­ტა­ნა ის შე­დე­გი, რაც გვაქვს.

  • "გან­შო­რე­ბა ნა­წი­ლობ­რივ დაგ­ვეხ­მა­რა იმის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა­ში, რომ ერ­თმა­ნე­თის­თვის მო­ვე­დით"

- ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე - ნატა ქო­რი­ძე 1999 წელს გა­ვი­ცა­ნი. ისე მოხ­და, რომ ჩვენ ორი წელი ვი­ყა­ვით ერ­თად, მერე გა­ვი­ყა­რეთ და ჩვენ-ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა გვქონ­და. 2012 წელს ისევ გა­და­ვიკ­ვე­თეთ ერ­თმა­ნეთ­თან, დავ­ქორ­წინ­დით და სამი შვი­ლიც გვე­ყო­ლა, რომ­ლე­ბიც დღეს 17, 7 და 3 წლი­სა­ნი არი­ან. შე­იძ­ლე­ბა ასეც ით­ქვას, რომ გან­შო­რე­ბა ნა­წი­ლობ­რივ დაგ­ვეხ­მა­რა იმის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა­ში, რომ ერ­თმა­ნე­თის­თვის მო­ვე­დით. გან­შო­რე­ბა და შორ მან­ძილ­ზე ყოფ­ნა სპე­ცი­ფი­კუ­რად მოქ­მე­დებს ადა­მი­ა­ნის გრძნო­ბებ­ზე. ნატა სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მა­გის­ტრია, დამ­თავ­რე­ბუ­ლი აქვს კო­ლუმ­ბი­ის უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და ამ­ჟა­მად სა­გა­რეო საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტრო­ში ნა­ტოს დე­პარ­ტა­მენ­ტის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლეა. მგო­ნია, რომ საკ­მა­რის დროს ვერ ვუთ­მობ ოჯახს, ისე, ვცდი­ლობ, რო­გორც კი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო გა­მო­მიჩ­ნდე­ბა, ეგ­რე­ვე სახ­ლში გა­ვიქ­ცე. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩემი რე­ჟი­მი ისე­თია, დი­ლით ად­რე­ვე გავ­დი­ვარ სახ­ლი­დან და თუ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ეთე­რებ­საც და­ვუ­მა­ტებთ, სახ­ლში გვი­ან შევ­დი­ვარ და ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ამ დროს ბავ­შვებს სძი­ნავთ. თუმ­ცა მა­ინც მაქვს მათ­თვის კვი­რა დღე გა­და­დე­ბუ­ლი, ვა­ხერ­ხებ დიდი ნა­წი­ლი და­ვუთ­მო ბავ­შვებს და მთე­ლი ოჯა­ხი ვსე­ირ­ნობთ. ბავ­შვებ­მა ყვე­ლა სა­სე­ირ­ნო ად­გი­ლი იცი­ან და მათ ვე­კი­თხე­ბით, სად წა­ვი­დეთ.

  • "ზოგს სა­ტა­ნის­ტი ვგო­ნი­ვარ, ზოგს მან­ქურ­თი და უჯი­შო, სი­ნამ­დვი­ლე­ში..."

- მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა ჩემ­თვის ის არის, რა­საც პო­ლი­ტი­კა­ში ვქა­და­გებ - ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. ასე­ვე, ოჯა­ხი, რო­გორც ინ­სტი­ტუ­ტი, ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ღი­რე­ბუ­ლე­ბაა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ადა­მი­ა­ნებს ჩემ­ზე რა­ღაც უც­ნა­უ­რი წარ­მოდ­გე­ნე­ბი აქვთ და ზოგს სა­ტა­ნის­ტი ვგო­ნი­ვარ, ზოგს მან­ქურ­თი და უჯი­შო, სი­ნამ­დვი­ლე­ში, რა­ღაც ტი­პის ტრა­დი­ცი­ულ ინ­სტი­ტუ­ტებს დიდ პა­ტივს ვცემ და ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მგო­ნია. ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბით რწმე­ნას და ეკ­ლე­სი­ას ხომ არ ვუ­პი­რის­პირ­დე­ბი, უბ­რა­ლოდ, კრი­ტი­კუ­ლი ვარ სა­პატ­რი­არ­ქო­ში მათ მი­მართ, ვინც რე­ლი­გი­ით კი არა, პო­ლი­ტი­კუ­რი ძა­ლა­უფ­ლე­ბის და მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი დოვ­ლა­თის მოხ­ვე­ჭით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი. ვფიქ­რობ, ეს არას­წო­რია და ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი საქ­ცი­ე­ლი ის მგო­ნია, რომ ასეთ რა­ღა­ცას რომ ხე­დავ, უნდა გა­აკ­რი­ტი­კო. სა­ხა­რე­ბა­ში ქრის­ტეც ამას აკე­თებს - აკ­რი­ტი­კებს იქ დამ­კვიდ­რე­ბულ ინ­სტი­ტუ­ტებს, რომ­ლებ­მაც ღმერ­თი და­ი­ვი­წყეს და ვაჭ­რო­ბით და მომ­ხვე­ჭე­ლო­ბით არი­ან და­კა­ვე­ბულ­ნი. ისიც არ­სე­ბულ დამ­კვიდ­რე­ბულ წეს­რიგს უპი­რის­პირ­დე­ბა და ესაა ქრის­ტი­ა­ნო­ბა. რა ვიცი, მგო­ნია, რომ სწო­რად ვიქ­ცე­ვი.

  • "არ მიყ­ვარს, როცა რა­მე­ზე ვარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი"

- ჩვენს მიერ და­თე­სილ მა­რი­ხუ­ა­ნას მო­სა­ვალს ვინ მოგ­ვას­წრო, პო­ლი­ცია მო­ვი­და, და­ლუ­ქეს და წაგ­ვარ­თვეს. ჩვენ გვი­თხრეს, რომ გახ­მაო და რა ვიცი, რა ბედი ეწია, არის შან­სი, რომ თვი­თონ გა­ე­ზარ­დათ (იცი­ნის). ლე­გა­ლი­ზა­ცი­ა­ზე იმა­ვე აზ­რის ვარ. ჩვენ ხომ ყვე­ლა ნარ­კო­ტიკს მო­ვიხ­მართ - ზოგი ყა­ვას, ნი­კო­ტინს, ალ­კოჰოლს, კა­ნა­ბისს და სხვა. აქე­დან ზოგი ლე­გა­ლუ­რია, ზო­გიც - არა­ლე­გა­ლუ­რი. ვი­ღა­ცას მოს­წონს ეს თუ არა, ადა­მი­ა­ნი თა­ვი­სი ქცე­ვით ვინ­მეს ზი­ანს თუ არ აყე­ნებს, მას რაც უნდა, ის აკე­თოს, ამის გამო დას­ჯა არას­წო­რი მგო­ნია. იმას არ ვამ­ბობ, რომ მა­რი­ხუ­ა­ნა კარ­გია და არ არის და­მა­ზი­ა­ნე­ბე­ლი, მაგ­რამ ეს ადა­მი­ა­ნის საქ­მეა, სხე­უ­ლი და ორ­გა­ნიზ­მი მი­სია და რაც უნდა, ის აკე­თოს. იმი­ტომ ვართ ადა­მი­ა­ნე­ბი და არ ვართ ან­გე­ლო­ზე­ბი, რომ ვი­ცით, რა­ღაც ქმდე­ბა შე­იძ­ლე­ბა ცუდი იყოს, და­მა­ზი­ა­ნე­ბე­ლი, მაგ­რამ მა­ინც ვა­კე­თებთ, ეს ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბაა. მე პი­რა­დად, არ მიყ­ვარს, როცა რა­მე­ზე ვარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და, შე­სა­ბა­მი­სად, არც არა­ფერ­ზე ვარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. იშვი­ა­თად, წე­ლი­წად­ში 1-2ჯერ ალ­კოჰოლ­საც ვი­ღებ და კა­ნაფ­საც ვე­წე­ვი. ვთვლი, რომ ორი­ვე მუ­შა­ო­ბა­ში მიშ­ლის ხელს. უნდა ვის­ვე­ნებ­დე და ის გან­ტვირ­თვის­თვის უნდა მო­ვიხ­მა­რო, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, საქ­მე მაქვს იმ­დე­ნი, გან­ტვირ­თვის­თვის არ მცა­ლია. მე­ო­რეც, სამი შვი­ლი მყავს და არ მაქვს იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო ჩემს თავს და­ვუთ­მო - ანუ საქ­მე­საც მოვ­წყდე, შვი­ლებ­საც მოვ­წყდე და ჩემს გან­ტვირ­თვა­ზე დრო ვხარ­ჯო.

ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ასა­კი­დან ბი­ძა­ჩემ­მა მე და მისი შვი­ლი თევ­ზა­ო­ბას შეგ­ვაჩ­ვია, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ 2012 წლი­დან აღარ მი­თევ­ზა­ვია, ვე­ღარ მო­ვი­ცა­ლე ამის­თვის. ადა­მი­ა­ნებს წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ, რომ თევ­ზა­ო­ბა ად­ვი­ლია - მიხ­ვალ, დაჯ­დე­ბი და ითევ­ზა­ვებ, მაგ­რამ ამას სჭირ­დე­ბა ცოდ­ნა, მომ­ზა­დე­ბა, აღ­ჭურ­ვა და თუ რე­გუ­ლა­რუ­ლად არ თევ­ზა­ობ, მერე ის ინ­ვენ­ტა­რი აღარ გაქვს - ცვდე­ბა, ფუჭ­დე­ბა, ან ვი­ღა­ცას ჩუქ­ნი და მერე ამის თა­ვი­დან აწყო­ბა ძნე­ლია. სპორ­ტუ­ლი დარ­ბა­ზე­ბი და­კე­ტეს, თო­რემ კვი­რა­ში სამ­ჯერ დი­ლა­ო­ბით ვვარ­ჯი­შობ­დი. ახლა ვცდი­ლობ ეს დრო ისევ გა­მო­ვი­ყე­ნო - დი­ლა­ო­ბით სა­ათ­ნა­ხე­ვა­რი მაქვს ჩემ­თვის, როცა სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­ტო ვრჩე­ბი, არც ბავ­შვე­ბი მახ­ვე­ვია თავ­ზე და არც პო­ლი­ტი­კა­ზე ვფიქ­რობ, ყურ­სას­მე­ნე­ბი მაქვს ყურ­ში და ხან რა­ღაც ლექ­ცი­ებს ვუს­მენ, ხან მუ­სი­კას...

  • "მგო­ნია, რომ პო­ლი­ტი­კა აშ­ტე­რებს"

- მგო­ნია, რომ დრო­ის მე­ნე­ჯმენ­ტში პრობ­ლე­მა მაქვს და ვერ ვას­წრებ ურ­თი­ერ­თო­ბებს. ბოლო პე­რი­ოდ­ში ჩემი თა­ვის არ მომ­წონს ის, რომ მგო­ნია, პო­ლი­ტი­კა ადა­მი­ანს აშ­ტე­რებს. იმის გამო, რომ 24 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში გი­წევს სულ პულსზე გე­დოს ხელი, რა ხდე­ბა ქვე­ყა­ნა­ში, თუ ქვეყ­ნის გა­რეთ, გი­წევს ახა­ლი ამ­ბე­ბის კი­თხვა, მოს­მე­ნა, მერე ვი­ღა­ცამ რა­ღაც თქვა და ამა­ზე კო­მენ­ტა­რი უნდა გა­ა­კე­თო, დრო აღარ გრჩე­ბა იმი­სათ­ვის, რომ შენ რა­ღა­ცა­ზე და­ფიქ­რდე, მო­ის­მი­ნო, გა­ი­აზ­რო, იფიქ­რო... ამი­ტომ ვამ­ბობ, რომ პო­ლი­ტი­კა აშ­ტე­რებს. ბო­ლომ­დე არ ვა­პი­რებ დაშ­ტე­რე­ბას, სა­ვა­რა­უ­დოდ, რა­ღაც მო­მენ­ტში და­ვუბ­რუნ­დე­ბი სა­მეც­ნი­ე­რო და პე­და­გო­გი­ურ საქ­მი­ა­ნო­ბას, ოღონდ, ჯერ არა, ჯერ რა­ღა­ცე­ე­ბი მაქვს გა­სა­კე­თე­ბე­ლი. ბევ­რი მი­ზა­ნი მაქვს და ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, რა­საც შე­იძ­ლე­ბა მი­ვაღ­წიო ის იქ­ნე­ბა, რომ ამ ქვე­ყა­ნა­ში გა­ი­ზარ­დოს იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ინ­დექ­სი, რომ­ლებ­საც სჯე­რათ თა­ვი­სუფ­ლე­ბის იდე­ის, გა­ი­გონ, რა ში­ნა­არ­სი დევს ამ სი­ტყვა­ში და იბ­რძო­ლონ მის და­სა­ცა­ვად. მთა­ვა­რია, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის იდე­ამ გა­ი­მარ­ჯვოს და ამას ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი სჭირ­დე­ბა, ვინც შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც გა­ა­კე­თოს ამ იდე­ის­თვის ბრძო­ლა­ში. ალ­ბათ ეს იქ­ნე­ბა ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მიღ­წე­ვა.

მკითხველის კომენტარები / 87 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
ნოდარი
0

ტოტოს. ჯარში სამსახური აუცილებელია, მაგრამ არა დაცვის პოლიციაში, როგორც ეხლა იქცევა ჩვენი ხელისუფლება. სტუდენტს მოწყვეტენ სწავლას და უშვებენ დაცვის პოლიციაში და ფულს აკეთებენ.

პეტრე კუპრი
6

 ნატა სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მა­გის­ტრია, დამ­თავ­რე­ბუ­ლი აქვს კო­ლუმ­ბი­ის უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და ამ­ჟა­მად სა­გა­რეო საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტრო­ში ნა­ტოს დე­პარ­ტა­მენ­ტის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლეა. - ყოჩაღ, მეუღლე რომ გაიძახის ევროპულ კურსს ავცდითო, ეს თუ ეთანხმება? 

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
რა ვირუსები ცირკულირებს და როგორ უნდა მოვიქცეთ რომ დავიცვათ თავი სხვა და სხვა ვირუსული ინფექციებისგან
ავტორი:

"2 წელი ვიყავით ერთად, მერე გავიყარეთ. წლების შემდეგ ისევ შევხვდით და დავქორწინდით" - ზურა ჯაფარიძის პირადი ცხოვრება და გზა პლასტიკური ქირურგიიდან პოლიტიკაში

"2 წელი ვიყავით ერთად, მერე გავიყარეთ. წლების შემდეგ ისევ შევხვდით და დავქორწინდით" - ზურა ჯაფარიძის პირადი ცხოვრება და გზა პლასტიკური ქირურგიიდან პოლიტიკაში

ეს ადამიანი მუდმივად სიახლეების ძიებაშია, ახალგაზრდა თაობაში პოპულარობას ძირითადად მის გულწრფელობას და პოლიტიკოსისთვის არასტანდარტულ ქცევას მიაწერს. ექიმობაზე უარი თქვა და მერე ეკონომიკაში “გადავარდა”... "ნაციონალებში" მისულ კახა ბენდუქიძის რჩეულს სხვა რეალობა დახვდა, წამოვიდა, “გირჩის” კეთება დაიწყო, ბევრი რამ შეიცვალა, თუმცა ირწმუნება, რომ მსოფლმხედველობა იგივე დარჩა. მემარჯვენე ლიბერტალიანელი "გირჩად" მონათლული პოლიტიკაში “მეტ თავისუფლებას” ქადაგებს და როგორც გვეუბნება, ცხოვრებაშიც ადამიანის თავისუფლებაა მისთვის მთავარი ღირებულება. "ჩემთვის ასევე მნიშვნელოვანი ღირებულებაა ოჯახი. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანებს ჩემზე რაღაც უცნაური წარმოდგენები აქვთ - ზოგს სატანისტი ვგონივარ, ზოგს მანქურთი და უჯიშო, სინამდვილეში რაღაც ტიპის ტრადიციულ ინსტიტუტებს დიდ პატივს ვცემ და ძალიან მნიშვნელოვანი მგონია". ზურაბ გირჩი ჯაფარიძე აპოლიტიკურ ინტერვიუშიც ცდილობს გულწრფელი და თავისუფალი იყოს.

  • საბჭოთა ბავშვობა

- ვაკეში დავიბადე, შატბერაშვილის ქუჩაზე. მშობლებთან და ძმასთან ერთად ვცხოვრობდი პატარა ბინაში, რომელიც ჯამში 40 კვადრატული იყო. ვსწავლობდი და დავამთავრე 55-ე სკოლა. ამ გადმოსახედიდან ბევრ რაღაცას ვაფასებ და ვიტყოდი, რომ ეს ჩვეულებრივი საბჭოთა ბავშვობა იყო. 15 წლის ვიყავი, როცა სსრკ დაიშალა და მთელი ჩემი ბავშვობა დაკავშირებულია საბჭოთა რეალობასთან. ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი, არაფრით გამორჩეული და განსაკუთრებული. არ მახსოვს, ალბათ რაღაცას ვაფუჭებდი მეც. ახლა საბურთალოზე ვცხოვრობ, თუმცა მანამდე რამდენჯერმე შევიცვალე საცხოვრებელი. ძველ ბინაში, შატბერაშვილზე ახლა ჩემი ბიძაშვილი ცხოვრობს. ასე რომ, ისევ მაქვს კონტაქტი ძველ უბანთან. ამ ქუჩაზე ჩემი თაობის ხალხია დარჩენილი, ძველი მეგობრები. როცა ბებია-ბაბუა ცოცხალი იყო, მაშინ უფრო ხშირად მივდიოდი, ახლა ამას იშვიათად ვახერხებ...

  • "პრინციპულად წავედი და სამედიცინოზე ჩავაბარე"

- ექიმობა ჩემი არჩევანი იყო... მაშინ ისე მოხდა, რომ დამამთავრებელ კლასებში დავინტერესდი და დავიწყე სამედიცინო წიგნების კითხვა. ჩემი ძმა ფილოლოგია და ბევრი წიგნი მოზიდა. იმ პერიოდში ადამიანი მაინტერესებდა და ამიტომაც გადავწყვიტე სამედიცინოზე ჩამებარებინა. სკოლაში 5 წლის შევედი და სხვებზე 1 წლით ადრე ვამთავრებდი სკოლას. რადგან ერთი წელი წინ მქონდა, ვფიქრობდი, კარგად მოვმზადებულიყავი და უმაღლესში მომდევნო წელს ჩამებარებინა. სადღაც უკვე გაზაფხულზე, მარტში გადავწყვიტე, რატომ გავატარო უქმად 1 წელი, მოდი, ჩავაბარებ-თქო. შესაბამისად, საგნებში არ მოვმზადებულვარ. სახელმწიფო ინსტიტუტში ვერა, მაგრამ ერთ-ერთ კერძო სამედიცინო ინსტიტუტში მოვხვდი. ჩემს ოჯახს უნდოდა ეკონომიკას გავყოლოდი იმიტომ, რომ მატყობდნენ, მათემატიკა მაინტერესებდა. მე მაინც პრინციპულად წავედი და სამედიცინოზე ჩავაბარე, 7 წელი ვისწავლე და დავამთავრე კიდეც ზოგადი ქირურგის პროფილით. სადღაც მესამე კურსზე მივხვდი, რომ მედიცინა ნაკლებად მაინტერესებდა. მაინც დავამთავრე და ავიღე დიპლომი. მე-3 კურსიდან სწავლის პარალელურად მუშაობა დავიწყე, ვინაიდან 90-იანი წლები იყო და ოჯახში, ფაქტობრივად, შემოსავალი არავის ჰქონდა.

  • "პლასტიკურ ქირურგიაშიც მოვსინჯე ძალები"

- იყო ასეთი სამსახური - “საქსტანდარტი” ერქვა და პირველად იქ დავიწყე მუშაობა. წელიწადნახევრის შემდეგ გადავედი USAID - ის პროექტში, შემდეგ იყო საერთაშორისო კომისიის პროექტები, გაერო, ეუთო, რა ვიცი, საქართველოში თუ რაიმე საერთაშორისო ორგანიზაციაა, ყველგან ვიმუშავე. ისე, ქირურგის ასისტენტადაც მიმუშავია პირველ საავადმყოფოში. მიმუშავია - ხმამაღალი ნათქვამია, ექიმს ვეხმარებოდი და ამაში ფულს არავინ მიხდიდა, ქირურგს არ უხდიდნენ და მე ვინ გადამიხდიდა. მერე ცოტა ხანს პლასტიკურ ქირურგიაშიც მოვსინჯე ძალები, რაღაც პერიოდი ივა კუზანოვთანაც მაქვს გატარებული. ეს იყო და ეს. საბოლოოდ მივხვდი, რომ ეს არ იყო ჩემი საქმე. ეს ისეთი პროფესიაა, მოწოდებით უნდა იყო ექიმი, ან ფული აკეთო. მე ფულის კეთება არ მინდოდა. ერთი სიტყვით, ექიმობა არ იყო ჩემი მოწოდება. “საქსტანდარტში” როცა დავიწყე მუშაობა, შევარდნაძის პერიოდი იყო და მთელი სახელმწიფო სტრუქტურები კორუფციაში იყო ჩაძირული. მაშინ დავფიქრდი პირველად, როგორ უნდა მოაწყო სახელმწიფო ისე, რომ არ იყოს კორუფცია, საზოგადოება კეთილდღეობისკენ მიდიოდეს და ეგრევე დავიწყე წიგნების კითხვა ამ მიმართულებით. ასე მივედი ეკონომიკამდე... ეკონომიკა არსად მისწავლია, რა ცოდნასაც დღეს ვიყენებ, 90% ჩემით მაქვს მიღებული, მათ შორის, ინგლისური ენაც ჩემით ვისწავლე. ვინაიდან ჩავთვალე, რომ სამედიცინოს დიპლომს მაინც და მაინც ვერსად გამოვიყენებდი, სახელმწიფო მართვის მაგისტრი გავხდი, ჯიპა დავამთავრე.

  • "ვფიქრობ, “გავარტყი” პოლიტიკაში რომ ვარ"

- საერთოდ მჯერა, რომ ადამიანმა რაც შეიძლება ადრეული ასაკიდან უნდა დაიწყოს ბევრი რაღაცეების სწავლა და კეთება იმიტომ, რომ ძალიან რთულია “გაარტყა” ცხოვრებაში, რისი კეთება გსიამოვნებს, რომელი მიმართულებით შეძლებ ყველაზე კარგად საკუთარი თავის რეალიზებას. თანაც, ისე რეალიზებას, რომ ამ საქმის კეთება გსიამოვნებდეს და ყოველ დილით სამსახურში წასვლა ჯოჯოხეთი არ იყოს. ამას რომ “გაარტყა”, ადრეული ასაკიდან უნდა სცადო ბევრი რაღაცის გაკეთება, მიხვდე, რისი უნარები, ნიჭი გაქვს და რისი კეთება განიჭებს სიამოვნებას. მეც ბევრჯერ შევიცვალე ცხოვრებაში საქმიანობა და ვთვლი, რომ ახლა რასაც ვაკეთებ, ეს ის საქმეა, რომელიც მსიამოვნებს. ვფიქრობ, “გავარტყი” პოლიტიკაში რომ ვარ. თუმცა ამაზე უფრო დიდ სიამოვნებას სტუდენტებთან ურთიერთობა მანიჭებს. აქამდე ლექციებს ვკითხულობდი საქართველოს უნივერსიტეტში, თავისუფალ და აგრარულ უნივერსიტეტებში. ახლა, სამწუხაროდ, დრო აღარ მაქვს, თორემ მაგის კეთება მირჩევნია ყველაფრის კეთებას. ვფიქრობ, მოვა დრო და საყვარელ საქმეს მივუბრუნდები.

უკვე გითხარით, რომ დავინტერესდი იმით, როგორ უნდა მოაწყო საზოგადოება ისე, რომ იყოს სამართლიანი და პროგრესისკენ მიდიოდეს, კეთილდღეობის დონე იზრდებოდეს. რაღაცეების კითხვა დავიწყე და მივედი ამ ეკონომიკურ თეორიებამდე. მერე, 2007 წელს “ფეისბუკი” გაჩნდა და დავრეგისტრირდი. ის ახალი ხილი იყო, წერა არავის ეზარებოდა და მეც იქ დავიწყე რაღაცეების წერა. მოხდა ისე, რომ ჩემს ნაწერებს ყურადღება მიაქცია კახა ბენდუქიძემ, მერე შევხვდით, გავიცანი... მაშინ კახა უკვე აღარ იყო მინისტრი, უნივერსიტეტს აკეთებდა. ჩვენი მსოფლმხედველობა ერთმანეთს დაემთხვა, ერთნაირად ვუყურებდით სამყაროს. მერე “ტაბულაში” დავიწყე წერა, ჩემი სვეტი მქონდა და ძირითადად, ეკონომიკურ საკითხებზე ვწერდი. მერე ტელევიზიებმა დამიწყეს დაძახება, ტელეეთერებში დავიწყე რაღაცეებზე საუბარი და უკვე 2012 წელს “ნაციონალურმა მოძრაობამ” შემომთავაზა, მათ პარტიულ სიაში ვყოფილიყავი. კახამაც მირჩია, რომ პოლიტიკაში წავსულიყავი და რაღაცნაირად მივედი აქამდე.

  • "მიზეზი, რის გამოც ნაცმოძრაობიდან წამოვედი"

- გეთანხმებით, რომ დღეს სხვანაირი ზურაბ ჯაფარიძე ვარ, ტრანსფორმირებული. ორი მხრიდან შეიძლება ამის დანახვა - ერთი იყო ის, რომ "ნაცმოძრაობაში" სხვანაირი წარმოდგენები მქონდა, არავის ვიცნობდი, მხოლოდ ბენდუქიძესთან მქონდა ურთიერთობა, მასთან გადავედი უნივერსიტეტში, ლექციებს ვკითხულობდი და ჩემი პროექტი მქონდა. მქონდა ისეთი წარმოდგენა, რომ იმ პარტიაშიც კახას მსოფლმხედველობას იზიარებდნენ და იქაც ისეთივე ხალხი იყო. მერე ძალიან სწრაფად მივხვდი, რომ სხვა რეალობაში აღმოვჩნდი, სხვას ველოდი და სულ სხვა რაღაც დამხვდა. ზოგადად, პარტიები ორგანიზმია და მათ ახასიათებთ, როცა მისი ნაწილი ხდები, რაღაც ჩარჩოებში გაქცევს და სამყაროსაც იმ პრიზმიდან უყურებ. შეიძლება არ გეუბნებოდნენ, ასე და ისე მოიქეციო, მაგრამ რაღაც თვითშეზღუდვები გაქვს იმიტომ, რომ ამ კონიუნქტურის ნაწილი ხარ. ცხადია, მეც მქონდა შეზღუდვა. ეს არ იყო მთავარი მიზეზი, მაგრამ იყო ერთ-ერთი, რის გამოც იქედან წამოვედი. "ნაცმოძრაობა" არ იყო ის, რაც მინდოდა, სხვა რაღაცის კეთება მინდოდა და “გირჩის” შექმნა დავიწყე. როცა “გირჩის” კეთება დავიწყე, მაშინაც მქონდა იქედან წამოყოლილი სტერეოტიპული წარმოდგენები, მაგალითად, ის, რომ რეგიონებში ოფისი უნდა გქონდეს, იქ წარმომადგენლები უნდა გყავდეს და ასეც დავიწყეთ თავიდან პარტიის კეთება, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი დიდი სისულელე იყო და ამას ვერ გავაკეთებდით. ჯამში, ჩვენ სულ სხვა რამის გაკეთება გვინდოდა. ახლა რომ მეკითხებიან, რატომ წამოხვედი "ნაციონალებიდანო", ყველასთვის ნათელია, რისი კეთება მინდოდა და რომ ამის გაკეთება იქ შეუძლებელი იყო. მსოფლმხედველობა მაშინაც იგივე მქონდა, უბრალოდ, ამას თავისუფლად ვერ გამოვხატავდი.

არასდროს მიფიქრია იმაზე, ვინ იქნებოდა და რამდენი იქნებოდა ჩემი ელექტორატი. ბუნებრივად მოხდა, რომ ახალგაზრდები უფრო გახსნილები არიან ახალი იდეებისთვის და უფრო კრიტიკულად აფასებენ ყველაფერს. მოხდა ისე, რომ მათმა უმრავლესობამ დაგვიჭირა მხარი. ვკითხულობ, ისინი რასაც მწერენ და ყველაზე ხშირად რასაც ხაზს უსვამენ არის ის, რომ აფასებენ გულწრფელობას. შეიძლება ისინი ხშირად არ ეთანხმებოდნენ, არ მოსწონდეთ რასაც ვაკეთებ და ვლაპარაკობ, მაგრამ ხედავენ, რომ გულწრფელი ვარ და მჯერა იმის, რასაც ვამბობ და ვლაპარაკობ. მარიხუანას ლეგალიზაციის მოთხოვნამ თავიდან ნეგატიურად იმუშავა, ბევრისთვის გაუგებარი იყო, ბევრმა პროპაგანდად ჩათვალა, თუმცა ბევრმა ახსნამ მოიტანა ის, რომ მიხვდნენ, ამას სულ სხვა მიზანი ჰქონდა. ადამიანებისთვის უნდა აგვეხსნა, რომ იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ის შეცდომას უშვებს, მას უნდა ჰქონდეს შეცდომის დაშვების უფლება, თუ ის სხვა ადამიანს ზიანს არ აყენებს. ეს თავისუფლების ნაწილია და ეს გაიგო ბევრმა.

მგონია, რომ ამ ქვეყნის მთავარი პრობლემა თავისუფლების ნაკლებობაა. ჩვენ საბჭოთა წარსულიდან მოვდივართ და გვინდა, არ გვინდა, ჩვენი ერთ-ერთი მთავარი პრობლემა ისაა, რომ არ ვართ თავისუფლები. თავისუფლება ყველაფრის უფლებას არ ნიშნავს და შენი თავისუფლება მთავრდება იქ, სადაც იწყება სხვისი თავისუფლება. სხვას თუ ზიანს არ აყენებ, მაშინ რაც გინდა, ის აკეთე, მათ შორის შენს თავსაც თუ მიაყენებ ზიანს, ესეც შენი თავისუფლების ნაწილია და არ შეიძლება ვიღაცამ ამისთვის დაგსაჯოს.

  • "ეპატაჟი ძალიან გამოამადგა"

- რაღაც თვალსაზრისით, ვარ ეპატაჟური. დღეს ძალიან რთულია მოგისმინონ, შეიძლება ბევრი ჭკვიანური ილაპარაკო, მაგრამ ადამიანები არ გისმენდნენ. 21-ე საუკუნეა და ყველა მხრიდან იმდენი ინფორმაცია მოდის, რომ მარტივი მისაღწევი არ არის, მაინც და მაინც შენ აგირჩიონ და მოგისმინონ, ვინც გინდა იყავი, არ აქვს მნიშვნელობა. ამიტომ ეპატაჟური ელემენტები მეხმარება იმაში, ყურადღება მომაქციონ და როცა ყურადღების ცენტრში ვექცევი, მერე მაქვს დრო ადამიანებს რაღაცეები ავუხსნა. ოფისში კანაფი რომ დავთესეთ, ესეც ერთგვარი ეპატაჟია - მთელი ქვეყანა გიყურებს და ამბობს, ვინ არის ეს გიჟი, რას აკეთებსო. ამ დროს შენ გაქვს დრო რომ ადამიანებს აუხსნა, რომ არ შეიძლება კანაფის გამო ადამიანებს იჭერდნენ. ანუ სათქმელს ეპატაჟურ ფორმას უძებნი, უფრო რომ მოგაქციონ ყურადღება.

ვიდრე გიყურებენ და გისმენენ, მანამ გაქვს შანსი, რაღაც აუხსნა და გააგებიბო, რატომ აკეთებ ამას. მინდოდა მესამე ადგილზე გავსულიყავით არჩევნებში, მაგრამ ბევრი ისეთი პარტია გაჩნდა, რომელიც დიდ თანხებს ხარჯავდა. არც ფული გვქონდა, არც ერთი ქუჩის, თუ სატელევიზიო რეკლამა, რაშიც სხვა პარტიებმა მილიონები დახარჯეს. მგონია, წარმატება იმან მომიტანა, რომ მჯერა, რასაც ვაკეთებ. საბოლოოდ, ალბათ ეს შედეგი სხვა პარტიებისგან განსხვავებულობამ მოგვიტანა. პარტიები, რომლებიც სტანდარტული ქართული პოლიტიკისთვის დამახასიათებელი სტრატეგიებით და ინსტრუმენტებით მოძრაობენ, ადამიანებს ყელში აქვთ ამოსული, ერთი და იგივე დაპირებები, ოფისები... ხალხს რაღაც სხვა, განსხვავებული უნდა და ვფიქრობ, ამან მოგვიტანა ის შედეგი, რაც გვაქვს.

  • "განშორება ნაწილობრივ დაგვეხმარა იმის გაცნობიერებაში, რომ ერთმანეთისთვის მოვედით"

- ჩემი მომავალი მეუღლე - ნატა ქორიძე 1999 წელს გავიცანი. ისე მოხდა, რომ ჩვენ ორი წელი ვიყავით ერთად, მერე გავიყარეთ და ჩვენ-ჩვენი ცხოვრება გვქონდა. 2012 წელს ისევ გადავიკვეთეთ ერთმანეთთან, დავქორწინდით და სამი შვილიც გვეყოლა, რომლებიც დღეს 17, 7 და 3 წლისანი არიან. შეიძლება ასეც ითქვას, რომ განშორება ნაწილობრივ დაგვეხმარა იმის გაცნობიერებაში, რომ ერთმანეთისთვის მოვედით. განშორება და შორ მანძილზე ყოფნა სპეციფიკურად მოქმედებს ადამიანის გრძნობებზე. ნატა საერთაშორისო ურთიერთობების მაგისტრია, დამთავრებული აქვს კოლუმბიის უნივერსიტეტი და ამჟამად საგარეო საქმეთა სამინისტროში ნატოს დეპარტამენტის დირექტორის მოადგილეა. მგონია, რომ საკმარის დროს ვერ ვუთმობ ოჯახს, ისე, ვცდილობ, როგორც კი თავისუფალი დრო გამომიჩნდება, ეგრევე სახლში გავიქცე. სამწუხაროდ, ჩემი რეჟიმი ისეთია, დილით ადრევე გავდივარ სახლიდან და თუ სატელევიზიო ეთერებსაც დავუმატებთ, სახლში გვიან შევდივარ და ხშირ შემთხვევაში, ამ დროს ბავშვებს სძინავთ. თუმცა მაინც მაქვს მათთვის კვირა დღე გადადებული, ვახერხებ დიდი ნაწილი დავუთმო ბავშვებს და მთელი ოჯახი ვსეირნობთ. ბავშვებმა ყველა სასეირნო ადგილი იციან და მათ ვეკითხებით, სად წავიდეთ.

  • "ზოგს სატანისტი ვგონივარ, ზოგს მანქურთი და უჯიშო, სინამდვილეში..."

- მთავარი ღირებულება ჩემთვის ის არის, რასაც პოლიტიკაში ვქადაგებ - ადამიანის თავისუფლება. ასევე, ოჯახი, როგორც ინსტიტუტი, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ღირებულებაა. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანებს ჩემზე რაღაც უცნაური წარმოდგენები აქვთ და ზოგს სატანისტი ვგონივარ, ზოგს მანქურთი და უჯიშო, სინამდვილეში, რაღაც ტიპის ტრადიციულ ინსტიტუტებს დიდ პატივს ვცემ და ძალიან მნიშვნელოვანი მგონია. ჩემი საქმიანობით რწმენას და ეკლესიას ხომ არ ვუპირისპირდები, უბრალოდ, კრიტიკული ვარ საპატრიარქოში მათ მიმართ, ვინც რელიგიით კი არა, პოლიტიკური ძალაუფლების და მატერიალური დოვლათის მოხვეჭით არის დაკავებული. ვფიქრობ, ეს არასწორია და ქრისტიანული საქციელი ის მგონია, რომ ასეთ რაღაცას რომ ხედავ, უნდა გააკრიტიკო. სახარებაში ქრისტეც ამას აკეთებს - აკრიტიკებს იქ დამკვიდრებულ ინსტიტუტებს, რომლებმაც ღმერთი დაივიწყეს და ვაჭრობით და მომხვეჭელობით არიან დაკავებულნი. ისიც არსებულ დამკვიდრებულ წესრიგს უპირისპირდება და ესაა ქრისტიანობა. რა ვიცი, მგონია, რომ სწორად ვიქცევი.

  • "არ მიყვარს, როცა რამეზე ვარ დამოკიდებული"

- ჩვენს მიერ დათესილ მარიხუანას მოსავალს ვინ მოგვასწრო, პოლიცია მოვიდა, დალუქეს და წაგვართვეს. ჩვენ გვითხრეს, რომ გახმაო და რა ვიცი, რა ბედი ეწია, არის შანსი, რომ თვითონ გაეზარდათ (იცინის). ლეგალიზაციაზე იმავე აზრის ვარ. ჩვენ ხომ ყველა ნარკოტიკს მოვიხმართ - ზოგი ყავას, ნიკოტინს, ალკოჰოლს, კანაბისს და სხვა. აქედან ზოგი ლეგალურია, ზოგიც - არალეგალური. ვიღაცას მოსწონს ეს თუ არა, ადამიანი თავისი ქცევით ვინმეს ზიანს თუ არ აყენებს, მას რაც უნდა, ის აკეთოს, ამის გამო დასჯა არასწორი მგონია. იმას არ ვამბობ, რომ მარიხუანა კარგია და არ არის დამაზიანებელი, მაგრამ ეს ადამიანის საქმეა, სხეული და ორგანიზმი მისია და რაც უნდა, ის აკეთოს. იმიტომ ვართ ადამიანები და არ ვართ ანგელოზები, რომ ვიცით, რაღაც ქმდება შეიძლება ცუდი იყოს, დამაზიანებელი, მაგრამ მაინც ვაკეთებთ, ეს ადამიანური თვისებაა. მე პირადად, არ მიყვარს, როცა რამეზე ვარ დამოკიდებული და, შესაბამისად, არც არაფერზე ვარ დამოკიდებული. იშვიათად, წელიწადში 1-2ჯერ ალკოჰოლსაც ვიღებ და კანაფსაც ვეწევი. ვთვლი, რომ ორივე მუშაობაში მიშლის ხელს. უნდა ვისვენებდე და ის განტვირთვისთვის უნდა მოვიხმარო, მაგრამ, სამწუხაროდ, საქმე მაქვს იმდენი, განტვირთვისთვის არ მცალია. მეორეც, სამი შვილი მყავს და არ მაქვს იმის ფუფუნება, თავისუფალი დრო ჩემს თავს დავუთმო - ანუ საქმესაც მოვწყდე, შვილებსაც მოვწყდე და ჩემს განტვირთვაზე დრო ვხარჯო.

ძალიან პატარა ასაკიდან ბიძაჩემმა მე და მისი შვილი თევზაობას შეგვაჩვია, ძალიან მიყვარს, მაგრამ 2012 წლიდან აღარ მითევზავია, ვეღარ მოვიცალე ამისთვის. ადამიანებს წარმოუდგენიათ, რომ თევზაობა ადვილია - მიხვალ, დაჯდები და ითევზავებ, მაგრამ ამას სჭირდება ცოდნა, მომზადება, აღჭურვა და თუ რეგულარულად არ თევზაობ, მერე ის ინვენტარი აღარ გაქვს - ცვდება, ფუჭდება, ან ვიღაცას ჩუქნი და მერე ამის თავიდან აწყობა ძნელია. სპორტული დარბაზები დაკეტეს, თორემ კვირაში სამჯერ დილაობით ვვარჯიშობდი. ახლა ვცდილობ ეს დრო ისევ გამოვიყენო - დილაობით საათნახევარი მაქვს ჩემთვის, როცა საკუთარ თავთან მარტო ვრჩები, არც ბავშვები მახვევია თავზე და არც პოლიტიკაზე ვფიქრობ, ყურსასმენები მაქვს ყურში და ხან რაღაც ლექციებს ვუსმენ, ხან მუსიკას...

  • "მგონია, რომ პოლიტიკა აშტერებს"

- მგონია, რომ დროის მენეჯმენტში პრობლემა მაქვს და ვერ ვასწრებ ურთიერთობებს. ბოლო პერიოდში ჩემი თავის არ მომწონს ის, რომ მგონია, პოლიტიკა ადამიანს აშტერებს. იმის გამო, რომ 24 საათის განმავლობაში გიწევს სულ პულსზე გედოს ხელი, რა ხდება ქვეყანაში, თუ ქვეყნის გარეთ, გიწევს ახალი ამბების კითხვა, მოსმენა, მერე ვიღაცამ რაღაც თქვა და ამაზე კომენტარი უნდა გააკეთო, დრო აღარ გრჩება იმისათვის, რომ შენ რაღაცაზე დაფიქრდე, მოისმინო, გაიაზრო, იფიქრო... ამიტომ ვამბობ, რომ პოლიტიკა აშტერებს. ბოლომდე არ ვაპირებ დაშტერებას, სავარაუდოდ, რაღაც მომენტში დავუბრუნდები სამეცნიერო და პედაგოგიურ საქმიანობას, ოღონდ, ჯერ არა, ჯერ რაღაცეები მაქვს გასაკეთებელი. ბევრი მიზანი მაქვს და ალბათ ყველაზე მნიშვნელოვანი, რასაც შეიძლება მივაღწიო ის იქნება, რომ ამ ქვეყანაში გაიზარდოს იმ ადამიანების ინდექსი, რომლებსაც სჯერათ თავისუფლების იდეის, გაიგონ, რა შინაარსი დევს ამ სიტყვაში და იბრძოლონ მის დასაცავად. მთავარია, თავისუფლების იდეამ გაიმარჯვოს და ამას ბევრი ადამიანი სჭირდება, ვინც შეიძლება რაღაც გააკეთოს ამ იდეისთვის ბრძოლაში. ალბათ ეს იქნება ჩემი ყველაზე დიდი მიღწევა.