თა­ვი­დან კო­ვიდ­პან­დე­მი­ას ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­გე­ბით შეხ­ვდნენ... დღეს კი, როცა თე­ატ­რებს, დარ­ბა­ზებს, სხვა­დას­ხვა და­წე­სე­ბუ­ლე­ბას კვლა­ვაც არ აქვს საქ­მი­ა­ნო­ბის გაგ­რძე­ლე­ბის უფ­ლე­ბა, ამას ადა­მი­ა­ნე­ბი მტკივ­ნე­უ­ლად გა­ნიც­დი­ან. გან­სა­კუთ­რე­ბით მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღოჩ­დნენ თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბი. ემო­ცი­უ­რად რას გა­ნიც­დი­ან სცე­ნის, მა­ყუ­რებ­ლის გა­რე­შე დარ­ჩე­ნი­ლე­ბი, აპი­რე­ბენ თუ არა რა­ი­მე ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი გზის მო­ძებ­ნას, რას სთხო­ვენ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, - ამ თე­მა­ზე რამ­დე­ნი­მე თე­ატ­რის ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი AMBEBI.GE-ს ესა­უბ­რა.

თა­მუ­ნა ნი­კო­ლა­ძე, თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი:

- რო­გორც ყვე­ლა მსა­ხი­ობს, არ გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ, თუ ვი­ტყვი, რომ ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა თე­ატ­რი. მე­ნატ­რე­ბა მა­ყუ­რე­ბელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, და­წყე­ბუ­ლი კოს­ტი­უ­მის მო­წეს­რი­გე­ბი­დან, გრი­მის გა­კე­თე­ბით, კო­ლე­გებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით და სცე­ნა­ზე თა­მა­შით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი... თე­ბერ­ვლის ბო­ლო­დან, რო­გორც კი თე­ატ­რის დრო­ე­ბით და­კეტ­ვა გა­დავ­წყვი­ტეთ და გვე­გო­ნა, ეს პრო­ცე­სი რამ­დე­ნი­მე კვი­რა ან დღე გაგ­რძელ­დე­ბო­და, უკვე 6-7 თვე გა­ვი­და და უთე­ატ­რო­დაა მსა­ხი­ო­ბი დარ­ჩე­ნი­ლი. თა­ვი­დან შეგ­ნე­ბით მი­ვი­ღე და გა­აზ­რე­ბუ­ლად შევ­ხვდი ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას. იმი­ტომ, რომ ეს გვჭირ­დე­ბო­და, აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო, რომ სახ­ლში დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვით. ახ­ლაც ძა­ლი­ან კარ­გად მეს­მის მდგო­მა­რე­ო­ბა, ძა­ლი­ან იმა­ტა ინ­ფი­ცი­რე­ბულ­თა რა­ო­დე­ნო­ბამ. გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლია ვირუ­სი, რაც არ მომ­წონს და ყვე­ლა წე­სი­სა და კა­ნო­ნის დაც­ვით ვიქ­ცე­ვი. თუმ­ცა ვხე­დავ, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი მა­ინც და­დი­ან ყველ­გან, 20-30-კა­ცი­ან შეკ­რე­ბებს ვა­წყდე­ბი... 1-ელ ოქ­ტომ­ბერს თე­ატ­რი უნდა გახ­სნი­ლი­ყო, ეს არ იქ­ნე­ბო­და ცუდი და უსარ­გებ­ლო ნა­ბი­ჯი - თუნ­დაც 200-კა­ცი­ან დარ­ბაზ­ში 80-100 კაცი რომ მო­სუ­ლი­ყო, ეს მა­ყუ­რებ­ლის სუ­ლი­ერ მხა­რეს წა­ად­გე­ბო­და. მგო­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი უთე­ატ­როდ ძა­ლი­ან გა­მო­ი­ფი­ტე­ბა, რად­გა­ნაც ისე­დაც გა­მო­ფი­ტულ და რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოჩ­ნდა ხალ­ხი. ამი­ტომ, ჩემი აზ­რით, ამ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბას რაც უფრო მალე გავ­ხსნით, უფრო მალე გა­დავ­რჩე­ბით. ის ერ­თგვა­რი სამ­კურ­ნა­ლო სივ­რცეა, სუ­ლის მკურ­ნა­ლია! მთე­ლი შეგ­ნე­ბით და დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით ვა­ცხა­დებ, რომ თე­ატ­რი სჭირ­დე­ბა ადა­მი­ა­ნებს, სჭირ­დე­ბა მსა­ხი­ო­ბებს, მა­ყუ­რე­ბელს, სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რას, რო­მე­ლიც წლე­ბის და სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის მან­ძილ­ზე ჩვე­ნი გა­დამ­რჩე­ნე­ლი იყო. ვი­მე­ო­რებ, თე­ატ­რი არის ად­გი­ლი, რო­მე­ლიც მა­ყუ­რე­ბელს კურ­ნავს, აჯან­მრთე­ლებს! სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს, მსოფ­ლი­ოს და დე­და­მი­წას სუ­ლი­ე­რად და ფი­ზი­კუ­რად გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბას ვუ­სურ­ვებ!

ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლი, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი:

ასევე დაგაინტერესებთ

11:02 / 06-05-2020

"თეატრი გაჩერდა, ყველა სამსახური დაგვეხურა... აგარაკზეც ვერ წავედით" - როგორ უმკლავდებიან პანდემიის სტრესს გოგა ბარბაქაძე და მაია დობორჯგინიძე

13:20 / 30-08-2020

"მივხვდი, რომ შენი ბედნიერებით ყველა არ ხარობს...ამის გაანალიზების შემდეგ, თითქოს ჩავიკეტე" - ლელა მებურიშვილი სიყვარულზე, შვილებსა და ბავშვობის ოცნებებზე

- მსა­ხი­ო­ბე­ბიც ძა­ლი­ან რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვართ: 6 თვის წინ ვი­თა­მა­შეთ პრე­მი­ე­რა, რო­მე­ლიც სა­ოც­რად კარ­გად მი­ი­ღო მა­ყუ­რე­ბელ­მა და ყვე­ლა ელო­დე­ბო­და სპექ­ტაკ­ლებს. თუმ­ცა და­ი­წყო კა­რან­ტი­ნი და სახ­ლებ­ში ჩა­ვი­კე­ტეთ. რო­გო­რი იყო ეს 6 თვე, ვრცლად აღარ მოვ­ყვე­ბი... რო­გორ­ღაც და­ვარ­წმუ­ნეთ თა­ვე­ბი, ყვე­ლა­ფე­რი მალე გა­ივ­ლი­და და ამ დრო­ის ნა­ყო­ფი­ე­რად გა­მო­ყე­ნე­ბა გა­დარ­ჩე­ნის ერ­თა­დერ­თი გზა იყო... ბევ­რი დრო გა­ვა­ტა­რეთ შვი­ლებ­თან, რაც ძა­ლი­ან კარ­გია, მე­უღ­ლე­ებ­თან, სა­კუ­თარ თავ­თან. წა­ვი­კი­თხეთ და ვუ­ყუ­რეთ ყვე­ლა­ფერს, რაც შევ­ძე­ლით. ზოგ­მა მეტი კრე­ა­ტი­უ­ლო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნა და დროს აყვა, ზოგ­მა - ნაკ­ლე­ბი, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ, როცა 6 თვის მერე ისევ შევ­ძე­ლით სცე­ნა­ზე დად­გო­მა, ვი­თა­მა­შეთ სპექ­ტაკ­ლი, ისევ და­ვი­მუხ­ტეთ სა­ო­ცა­რი ემო­ცი­ე­ბით და მი­ვი­ღეთ აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბი, იგი­ვე გა­მე­ორ­და და გავ­ჩერ­დით. თე­ატ­რის გახ­სნა გა­და­ი­დო და სამ­წუ­ხა­როდ, გულ­წრფე­ლე­ბი რომ ვი­ყოთ, არ ვი­ცით, რა დრო­ით. ახლა ნამ­დვი­ლად ვგრძნობ, რომ შე­უძ­ლე­ბე­ლია, უბ­რა­ლოდ ისევ წიგ­ნე­ბის კი­თხვას და ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბას მი­ვუბ­რუნ­დე. რა­ღაც სხვა გზის ძე­ებ­ნაა სა­ჭი­რო. ისე­თის, რო­მე­ლიც ამ სი­ტუ­ა­ცი­ა­საც მო­ერ­გე­ბა და ჩვენ ემო­ცი­ურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­საც.

ჩვენ­თან მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი არ გა­ჩე­რე­ბუ­ლა და აქ­ტი­უ­რად ვემ­ზა­დე­ბით პრე­მი­ე­რის­თვის, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს. თუ ნო­ემ­ბერ­ში გა­ვიხ­სნე­ბით (რო­გორც იგეგ­მე­ბა) დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მა­ყუ­რე­ბე­ლი ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლით ისი­ა­მოვ­ნებს. თუ არა­და, ალ­ბათ პრე­მი­ე­რას მა­ყუ­რებ­ლის გა­რე­შე მა­ინც ვი­თა­მა­შებთ. რა თქმა უნდა, აქ­ტი­უ­რად ვფიქ­რობთ ალ­ტერ­ნა­ტი­ულ გზებ­ზე - რა გა­მო­სა­ვა­ლი შე­იძ­ლე­ბა მო­ძებ­ნოს თე­ატრმა ასეთ დროს... ზო­გა­დად კი, ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რია ის, რაც სამ­ყა­რო­ში ხდე­ბა. კი, უც­ნა­უ­რად ვგრძნობ თავს, რად­გან არ ვიცი, ხვალ რა შე­იც­ვლე­ბა, რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბა მოვ­ლე­ნე­ბი. რისი გა­კე­თე­ბის უფ­ლე­ბა მექ­ნე­ბა და რის - არა... რაც აქმდე ჩვე­უ­ლი და ნორ­მა­ლუ­რი იყო, ნელ-ნელა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი და მო­ნატ­რე­ბუ­ლი ხდე­ბა. თა­ვი­სუფ­ლად ვხვდე­ბო­დე და ვე­სა­უბ­რე­ბო­დე მე­გობ­რებს, ვსე­ირ­ნობ­დე, ვთა­მა­შობ­დე თე­ატ­რში, ბავ­შვი სკო­ლა­ში და სა­ბავ­შვო ბაღ­ში ან კონ­ცერ­ტზე დამ­ყავ­დეს - ეს უკვე ფუ­ფუ­ნე­ბა გახ­და.

ჩემს უმ­ცროს შვილს სა­ერ­თოდ არ ახ­სოვს რა არის თე­ატ­რი, რად­გან ბო­ლოს რო­დე­საც სა­შუ­ა­ლე­ბა გვქონ­და, წარ­მოდ­გე­ნას დას­წრე­ბო­და, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა იყო. გუ­შინ უფ­რო­სი შვი­ლი პირ­ველ კლას­ში "წა­ვი­და"... ეს დღე ალ­ბათ ჩემ­თვის ერთ-ერთი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, ემო­ცი­ე­ბით ავივ­სე­ბო­დი, როცა და­ვი­ნა­ხავ­დი, - რო­გორ შე­ვი­დო­და სკო­ლა­ში... დღე­საც ემო­ცი­უ­რი იყო, როცა ვუ­ყუ­რებ­დი, რო­გორ გა­იღ­ვი­ძა დი­ლით ადრე და აღელ­ვე­ბულ­მა მკი­თხა - "ხომ არ და­ვაგ­ვი­ა­ნეო"? ჩა­იც­ვა ლა­მა­ზად და დაჯ­და კომ­პი­უ­ტერ­თან... ურ­თუ­ლე­სია... პირ­ვე­ლი კლა­სი ასე­თი არ უნდა იყოს, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენ ვე­რა­ფერს ვცვლით... ძა­ლი­ან არ მინ­და, რომ ეს ნორ­მა გახ­დეს მის­თვის და ბავ­შვებ­მა ვერ შეძ­ლონ სრულ­ფა­სო­ვა­ნი კო­მუ­ნი­კა­ცია, ერ­თმა­ნეთ­თან მე­გობ­რო­ბა და თა­მა­ში - ეს ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს. ალ­ბათ მშო­ბე­ლი ყვე­ლა­ზე მე­ტად თა­ვი­სი შვი­ლე­ბის პრობ­ლე­მებს გა­ნიც­დის და ცდი­ლობს, ყვე­ლა­ნა­ი­რად შე­უმ­სუ­ბუ­ქოს და გა­უ­ლა­მა­ზოს სამ­ყა­რო".

სოსო ხვე­დე­ლი­ძე, სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი:

- საკ­მა­ოდ რთუ­ლი წელი აქვს მსოფ­ლი­ოს ზო­გა­დად და ამი­ტომ მსა­ხი­ო­ბე­ბიც არ ვართ გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბი. და­ზა­რალ­და ყვე­ლა სფე­რო. თე­ატ­რი არ არის ერ­თა­დერ­თი, რო­მელ­საც ამ სი­ტუ­ა­ცი­ის გამო პრობ­ლე­მე­ბი აქვს. პან­დე­მი­ამ და­ა­ზი­ა­ნა ყვე­ლა­ფე­რი და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ვაი-ვიში მხო­ლოდ ჩვენ­ზე, უბ­რა­ლოდ უხერ­ხუ­ლია. არ­სე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, "სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატრმა" გა­და­წყვი­ტა, გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო ისე­თი პრო­ექ­ტე­ბი, სა­დაც გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­და ის რე­გუ­ლა­ცი­ე­ბი და რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბი, რაც შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი საქ­მი­ა­ნო­ბი­სა და კულ­ტუ­რუ­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის­თვის იქნა შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი სა­მი­ნის­ტროს მიერ. 1 ოქ­ტომ­ბერს უნდა გა­ნახ­ლე­ბუ­ლი­ყო თე­ატ­რე­ბის მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ თა­რიღ­მა ისევ გა­და­ი­წია. მეს­მის, საკ­მა­ოდ სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო სი­ტუ­ა­ცი­აა. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, უნდა შევ­ძლოთ ამ კრი­ზი­სი­დან გა­მოს­ვლა შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი წე­სე­ბის დაც­ვით. წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, ძა­ლი­ან ბევ­რი სფე­რო ჩა­მო­იშ­ლე­ბა და მი­ვი­ღებთ ისეთ შე­უქ­ცე­ვად პრო­ცე­სებს, რო­მე­ლიც უფრო მე­ტად და­ა­ზა­რა­ლებს ქვე­ყა­ნას. უნდა შევ­ძლოთ ამ გა­მოწ­ვე­ვე­ბის ადეკ­ვა­ტუ­რად აღ­დგე­ნა ჩვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბით და არა შე­ჩე­რე­ბა გა­ურ­კვე­ვე­ლი დრო­ით, რად­გან რთუ­ლია წი­ნას­წარ გან­სა­ზღვრო, რო­დის და­მარ­ცხდე­ბა ვირუ­სი.

უნდა იყოს მეტი დი­ა­ლო­გი ცალ­კე­უ­ლი სფე­როს წარ­მო­მად­გენ­ლებ­თან და ამ კო­მუ­ნი­კა­ცი­ით უნდა შევ­ძლოთ ერ­თად აღ­ვიდ­გი­ნოთ ძა­ლე­ბი და გა­ვაგ­რძე­ლოთ მუ­შა­ო­ბა, არ­სე­ბუ­ლი სპე­ცი­ფი­კის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით. ბუ­ნებ­რი­ვია, მე­ნატ­რე­ბა რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი. ამით გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს ვამ­ბობ. დიდი ინ­ტე­რე­სი მაქვს იმის, რა და­იდ­გმე­ბა და რაზე ილა­პა­რა­კებს თე­ატ­რი დღეს. ბევ­რი რამე შეც­ვა­ლა პან­დე­მი­ამ. მოვ­ლე­ნე­ბი სხვა კუ­თხით გა­მოჩ­ნდა ამ ახალ ფილტრში. ამ ყველ­ფა­რის და­დე­ბი­თი თუ უარ­ყო­ფი­თი მხა­რის შე­ფა­სე­ბა თე­ატ­რის მხრი­დან სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, წინ ბევ­რი პრო­ექ­ტი გვე­ლო­დე­ბა, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი აქ­ტუ­ა­ლო­ბით უპა­სუ­ხებს დღე­ვან­დელ გა­მოწ­ვე­ვებს.

იმე­დი მაქვს, შედ­გე­ბა დი­ა­ლო­გი კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს­თან და მთავ­რო­ბა შეც­ვლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, რაც არის ამ ეტაპ­ზე ჩვე­ნი მო­თხოვ­ნა. სა­ჭი­როა და უნდა შევ­ძლოთ ამ პრობ­ლე­მას­თან რთუ­ლი, მაგ­რამ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი თა­ნა­არ­სე­ბო­ბა. შე­სა­ბა­მი­სად, ჯერ­ჯე­რო­ბით სხვა ალ­ტერ­ნა­ტი­ულ გზას არ გან­ვი­ხი­ლავთ. უბ­რა­ლოდ, ვი­თხოვთ მეტ კო­მუ­ნი­კა­ცი­ას, რად­გან მოხ­დეს ეფექ­ტუ­რი გზის პოვ­ნა, რომ თავი და­ვაღ­წი­ოთ შექ­მნილ ვი­თა­რე­ბას"!

მარი არ­ღუ­თაშ­ვი­ლი, გო­რის თე­ტა­რი­სა და "თე­ატ­რი რუს­თა­ვე­ილს 19"-ის მხა­ხი­ო­ბი:

- პირ­ვე­ლად რო­დე­საც ამ ფაქ­ტის წი­ნა­შე დავ­დე­ქით, რა­ღაც­ნა­ი­რად ყვე­ლა­ნი შე­ში­ნე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, ამას­თან, ეპი­დე­მი­ის­თვის მო­უმ­ზა­დებ­ლე­ბი და სრუ­ლი­ად გა­სა­გე­ბი იყო ის, რომ გავ­ჩერ­დით. გავ­ჩერ­დით არა­მარ­ტო ჩვენ, მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო. რომ იმა­ზე მეტი პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნა ხალ­ხს და ეკო­ნო­მი­კას, ვიდ­რე თე­ატ­რის გა­ჩე­რე­ბა იყო. შემ­დეგ რო­დე­საც ნელ-ნელა, რამ­დე­ნი­მე ობი­ექ­ტმა გახ­სნა და­ი­წყო, მსა­ხი­ო­ბე­ბის­გან მეს­მო­და ფრა­ზა - რეს­ტო­რა­ნი უფრო პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლია, ვიდ­რე თე­ატ­რი?! ამა­ზე ცოტა კა­მა­თიც კი მქონ­და ჩემს კო­ლე­გებ­თან, რად­გა­ნაც როცა კა­რან­ტი­ნის პე­რი­ოდ­ში ხალ­ხი თვე­ო­ბით უმუ­შე­ვა­რი იყო და ეკო­ნო­მი­კა ცუდ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, იმ ეტაპ­ზე ჯობ­და, რეს­ტო­რა­ნი გახ­სნი­ლი­ყო. ამ­დენ­თვი­ა­ნი უმუ­შევ­რო­ბის შემ­დეგ ვი­ღა­ცას საქ­მე უნდა გას­ჩე­ნო­და და კვლავ ყო­ფი­ლი­ყო და­საქ­მე­ბუ­ლი, ბიზ­ნეს­საც ცოტა ხელი შეშ­ვე­ლე­ბო­და. მოკ­ლედ, ესეც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გა­სა­გე­ბი და მი­სა­ღე­ბი იყო ჩემ­თვის. მერე მო­ვეშ­ვით, ზა­ფხულ­ში ვნა­ხეთ, რა მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო მთელ ქვე­ყა­ნა­ში. თით­ქოს გვე­გო­ნა, რომ ვირუ­სი და­ვა­მარ­ცხეთ...

ახლა, რო­დე­საც გვე­გო­ნა, რომ თე­ატ­რე­ბი უნდა გახ­სნი­ლი­ყო, აგ­ვის­ტოს ბო­ლოს მუ­შა­ო­ბა გან­ვა­ახ­ლეთ, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი და­ვი­წყეთ და გვი­ხა­რო­და, რომ გვექ­ნე­ბო­და ისევ სპექ­ტაკ­ლე­ბის თა­მა­შის სა­შუ­ა­ლე­ბა, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე დღის წინ გა­მოგ­ვი­ცხა­დეს, რომ ოქ­ტომ­ბერ­ში კი არა, თე­ატ­რი ნო­ემ­ბერ­ში იხ­სნე­ბა, რად­გან ქვე­ყა­ნა­ში ეპიდსი­ტუ­ა­ცია გარ­თულ­და. ამა­ში ვე­რა­ვის და­ვა­და­ნა­შა­უ­ლებთ. ყვე­ლამ ჩვენს თავ­ზე უნდა ავი­ღოთ თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა. იმი­ტომ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მო­ქა­ლა­ქე­ობ­რივ თვით­შეგ­ნე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

მაგ­რამ ახლა ცოტა მე­ტად გა­მიჩ­ნდა პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა, რომ თე­ატ­რებს არ გვახ­სნე­ვი­ნე­ბენ და ამ დროს ვხე­დავთ, რომ სა­დღაც ტარ­დე­ბა კონ­ცერ­ტი, სა­დაც 1000-ობით ადა­მი­ა­ნი მი­დის ყო­ველ­გვა­რი დის­ტან­ცი­ის, პირ­ბა­დის გა­რე­შე. ასეთ დროს უსა­მარ­თლო­ბის შეგ­რძნე­ბა მიჩ­ნდე­ბა და შერ­ჩე­ვით სა­მარ­თალს ვხე­დავ... სექ­ტემ­ბერ­ში გორ­ში კო­მე­დი­ის ფეს­ტი­ვა­ლი უნდა გვქო­ნო­და, რო­მე­ლიც ყო­ველ წელს ტარ­დე­ბა. ცხა­დია, გა­სა­გე­ბი მი­ზე­ზე­ბის გამო, ვერ ჩა­ტარ­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მცი­რე მას­შტა­ბით და ღია ცის ქვეშ უნდა გვე­თა­მა­შა, ამის უფ­ლე­ბა არ მოგ­ვცეს, ჩა­ი­შა­ლა, რად­გან ყვე­ლა­ნა­ი­რი ღო­ნის­ძი­ე­ბა შიდა თუ გარე სივ­რცე­ში აიკ­რძა­ლა. ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად ვი­გებ, რომ კიკ­ვი­ძის პარკში ხალ­ხმრა­ვა­ლი კონ­ცერ­ტი გა­ი­მარ­თა. ეს ამ­ბა­ვი მე­წყი­ნა და გავ­ბრაზ­დი.