"30 ტატუ მაქვს და ამაზე არ გავჩერდები" - პიტო სეთურიძე სვირინგის ხელოვნებაზე, "მასტერშეფსა" და კონკურენტებზე

ტატუ-არტისტი, დიზაინერი, მოდელი და უკვე მზარეული - პიტო სეთურიძეს, "მასტერშეფის" გამორჩეულ მონაწილეს თბილისის სხვადასხვა წრეებში კარგად იცნობენ. ის ქალაქის საუკეთესო ტატუს ოსტატებს შორისაც სახელდება, თუმცა "მასტერშეფის" შემდეგ გაცილებით მეტმა ადამიანმა გაიცნო.

მისი ეკრანზე გამოჩენა ყოველთვის აზრთა სხვადასხვაობას იწვევს. ზოგს მისი გარეგნობა აღიზიანებს, ზოგს ის, რომ კონკურენტების მიმართ კრიტიკას ღიად გამოხატავს და ზოგჯერ, საკმაოდ ცინიკურადაც.

რეალურად რა ხდება „მასტერშეფის“ გადაღებების დროს და რა დამოკიდებულება აქვს კონკურენტების მიმართ პიტო სეთურიძეს AMBEBI.GE-სთან მისი ინტერვიუდან შეიტყობთ:

- პირველი სვირინგი როდის გაიკეთე?

- 13 წლის ვიყავი და მერე ძალიან ვინანე. აშკარად ცუდად გამიკეთეს, ხელს რომ ვხრიდი, ფორმა ეცვლებოდა. მერე გადავიკეთე. ჩემი გამოცდილებით, სხვებსაც ვურჩევ, რომ პატარა ასაკში ტატუს გაკეთებისგან თავი შეიკავონ და მხოლოდ მას შემდეგ დაიხატონ თუ დაიწერენ რამე, როცა მათი გემოვნება ასე თუ ისე ჩამოყალიბებული იქნება. ახლა 30 ტატუ მაქვს და ალბათ, ამაზე არ გავჩერდები.

იმდენად მომწონდა ტატუების კეთება, რომ ძალიან მინდოდა, თავადაც გამეკეთებინა. თავიდან მეგონა, რომ არ გამომივიდოდა, მაგრამ იმაზე მარტივი აღმოჩნდა, ვიდრე მეგონა.

ახლა ყველაფერი ხელმისაწვდომია, ინტერნეტით ყველაფრის სწავლა შეგვიძლია. მეც უამრავი რაღაც წავიკითხე ტატუს ხელოვნებაზე, სპეციფიკაზე, აპარატიც შევიძინე და მეოთხე წელია ამ საქმით ვარ დაკავებული. ძირითადად, ჩემს ესკიზებზე ვმუშაობ, ვაკეთებ მხოლოდ იმას, რაც მეც მომწონს, რადგან არ მინდა, ეს საქმე სავალდებულოდ და რუტინად გადაიქცეს, როგორც ხდება ხოლმე.

- რთული აღმოჩნდა ამ სფეროში თავის დამკვიდრება?

- სხვათაშორის, არა. ამ სფეროში არავინ არ იყო ისეთი, ვინც საკუთარ ესკიზებზე მუშაობდა. ჩვეულებრივ, საკუთარ ხელობას ყიდიან და არა ნამუშევრებს. მე კი ყოველთვის საკუთარ ესკიზებზე მუშაობა მიტაცებდა, ამიტომ რომ მივხვდი, საკუთარი ნიშა შემეძლო მქონოდა, საქმე დავიწყე. ასევე, აქამდე ძალიან ერიდებოდნენ ფერებს, მე კი ფერად ესკიზებზე დავიწყე მუშაობა.

- როგორც ვიცი, ხშირად მოგზაურობ. ყველაზე მეტად რომელი ქვეყანა გიზიდავს?

- მიუხედავად იმისა, რომ ევროპის 15 ქვეყანაში ვარ ნამყოფი, აზიის ქვეყნები უფრო მიზიდავს. ინდოეთმა მოახდინა ჩემზე ძალიან დიდი შთაბეჭდილება. მზე, ზღვა და პალმები უფრო ჩემია, ვიდრე ყინვა და ქურთუკები. ეს ჩემს შემოქმედებაზეც ისახება. მაგალითად, ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ტატუ წითელი დრაკონია, რომელიც ხელზე მაქვს.

- კულინარიით როდის დაინტერესდი?

- კულინარია ჩემს ცხოვრებაში მაშინ შემოვიდა, როდესაც ბებია გარდამეცვალა და აღარავინ დარჩა, ვინც საჭმელს მომიმზადებდა. საჭმელს რომ ვუკვეთავდი, არასოდეს მოდიოდა ისეთი, როგორიც მე მინდოდა. მერე ჩემი ფანტაზიით დავიწყე პროდუქტების ერთმანეთში შერევა, ინტერნეტში რეცეპტების კითხვა და ნელ-ნელა განვვითარდი. ზოგადად, ძალიან მიყვარს ხელით მუშაობა სხეულზე, ტყავზე, ნაჭერზე, ხეზეც თუ მეტალზეც.

კულინარია მედიტაციას მაგონებს. ერთ კონკრეტულ მომენტზე კონცენტრირდები, სხვა ყველა ფიქრი იშლება. ეს პატარ-პატარა მედიტაციები ძალიან კარგი საშუალებაა, რომ ცოტა ხნით ყველაფერს მოწყდე.

- "მასტერშეფში“ მონაწილეობა რატომ გადაწყვიტე?

- ჩემი ცოდნის გაღრმავება და გამოცდილების მიღება მომინდა. ვიფიქრე, რატომაც არა? კვირაში ოთხი დღე მთლიანად ამ პროექტზე ვარ გადართული, სულ რეცეპტებზე ვფიქრობ. თუ რაღაცას ვიწყებ, ბოლომდე თავდაჯერებული ვარ. ვფიქრობ, იმისთვის, რომ ჩვენი მიზნები და ოცნებები რეალობად იქცეს, საკუთარი თავის რწმენა აუცილებელია. შეიძლება სამწლიანი განათლება არ მიმიღია პარიზში თუ თბილისში, მაგრამ ახლა ვიღებ ცოდნას და ვცდილობ, კრეატიული ვიყო.

- კონკურენტებზე რას ფიქრობ?

- საკმაოდ ძლიერი კონკურენტები მყავს. რამდენიმეს ძალიან სერიოზული გამოცდილება აქვს, თუმცა არ ვფიქრობ, რომ ამის გამო შეიძლება მათ ვერ ვაჯობო. და თუ მაინც ისე მოხდა, რომ რაღაც ეტაპზე შოუს გამოვეთიშები, ჩავთვლი, რომ სხვები ჩემზე ძლიერები იყვნენ და ყველაფერი სამართლიანად მოხდა.

მხოლოდ კონკურენციაც არაა. ამ შოუმ ჩემს ცხოვრებაში ბევრი კარგი ადამიანი გააჩინა, ბევრ კონკურსანტთან ვმეგობრობ და ბედნიერი ვარ, რომ იმ თავგადასავლის ნაწილი ვარ, რასაც "მასტერშეფი" ჰქვია.

- 8 კონკურსანტიდან ყველაზე ძლიერი და ყველაზე სუსტი ვინ გგონია?

- ყველაზე სუსტები, ალბათ, ისინი იყვნენ, რომლებმაც დაგვტოვეს. ერთ-ერთი ძლიერი კონკურსანტი აღმოჩნდა მარტა. არ მეგონა, თუკი ასეთი ძლიერი და კონკურენტუნარიანი იქნებოდა, მაგრამ თავისი იდეები სწორი მიმართულებით განავითარა, რაც ძალიან მახარებს, ვმეგობრობ მასთან და კარგ ადამიანად მიმაჩნია.

- ჩაწერებზე ყოველთვის თამამი და მხიარული ხარ. ეს ხომ მაინც შეჯიბრია და არ ნერვიულობ?

- მგონია, რომ ნერვიულობა ყოველთვის ხელს უშლის ადამიანს და რომც ანერვიულებდეს რამე, მაინც არ უნდა ინერვიულოს. ეგ მაქვს გააზრებული და სულ ვცდილობ, ლაღი და საინტერესო ვიყო. თანაც შოუს სჭირდება პოზიტიური ენერგია. რა თქმა უნდა, სულ სიცილ-კისკისშიც ვერ ვართ. ყოველი შოუს ბოლოს ერთი ადამიანი რომ გვტოვებს, რომელსაც დაუმეგობრდი და მოგწონს, რთულია.

- შოუს შემდეგ უფრო პოპულარული გახდი. თაყვანისმცემლების რაოდენობამაც მოიმატა ალბათ...

- რა თქმა უნდა. პირად შეტყობინებებში სულ მომდის დადებითი მესიჯები, რაც ძალიან მსიამოვნებს. რა თქმა უნდა, ნეგატიურ რაღაცებსაც ვკითხულობ, მაგრამ ნაკლებად მაინტერესებს. იმ ადამიანების აზრი, ვისთვისაც ჩემი არსებობა მიუღებელია და მათ გემოვნებაში არ ვჯდები, ნამდვილად არ მაინტერესებს.

სიმართლე გითხრათ, ამ ნეგატიურ კომენტარებშიც კი ვნახულობ ხოლმე პოზიტივს და მერე მთელი დღე ვიცინი. მაგალითად, ჩემი საყვარელი კომენტარი: „ეს ყავაწრუპია ვინ არის?!“ მიუხედავად იმისა, რომ ყავას საერთოდ არ ვსვამ, „ყავის წრუპვის“ ფენომენი რომ არსებობს, უკვე ძალიან სასაცილოა.

გარეგნობაზე მეხუმრებიან ხოლმე, მაგრამ როცა შენი სტილი გაქვს, იმისთვისაც მზად უნდა იყო, რომ ყველას ვერ მოეწონები, როგორიც ხარ.

ავტორი: მარიამ ტურძილაძე