როგორ ცხოვრობს და რას საქმიანობს საქართველოში ერთადერთი სტვენის ოსტატი, რომელიც საზოგადოებამ 5 წლის წინ "ნიჭიერით" გაიცნო

არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ერთდროულად და თანაბარი წარმატებით, ბევრ სხვადასხვა საქმეს აკეთებენ. ასეთია ზურა (ზურიუს) ბალანჩივაძე, რომელიც ფართო აუდიტორიამ მაშინ გაიცნო, როდესაც შოუში "ნიჭიერი" თავისი გამორჩეული ნიჭით წარსდგა. ის სტვენს და სტვენს კლასიკურ ნაწარმოებებს, რითაც უამრავი ადამიანის გაოცებასა და აღფრთოვანებას იწვევს - ამ უნარით საქართველოში ერთადერთია. როგორ ცხოვრობს, რას საქმიანობს მას მერე, რაც 5 წლის წინ ცნობილ შოუში გამოჩნდა, მანამდე როგორ მოვიდა AMBEBI.GE-ს თავად უამბობს.

ზურა პროფესიით ჟურნალისტია, ერთ-ერთ ცნობილ გამომცემლობაში მუშაობს, სტატიებს ინგლისურ ენაზე წერს. როგორც ამბობს, "ჯიპაში" სწავლისას, მისი ლექტორი პრეზიდენტი მარგველაშვილი იყო, მაშინ, როდესაც გიორგი მარგველაშვილი "ჯიპას" რექტორი გახლდათ.

"მე და ბატონი გიორგი ერთმანეთს კარგად ვიცნობთ, წარმოიდგინეთ, შენობითაც... ქართველ, სომეხ და აზერბაიჯანელ სტუდენტებს დემოკრატიის პრინციპებს გვიკითხავდა. გაერთიანებული კურსი იყო, დემოკრატიული სახელმწიფოს შენების ფუნდამენტური პრინციპები სწორედ მისგან ვისწავლე," - გვეუბნება ზურა და განაგრძობს "მე მას ექიმ ჰაუსს ვეძახდი, ცოტა უცნაური ტიპი იყო, თან, რექტორი და უდროობას უჩიოდა, სხვათა შორის, მაგარი იუმორის გრძნობითაც გამოირჩეოდა. მუდმივად საქმეზე იყო მოტივირებული, უნდოდა, გვესწავლა და ბევრი რამ გვცოდნოდა. ყველას ძალიან გვიყვარდა, პიროვნულად რომ ვიცნობ, მაგიტომ უფრო მიყვარს".

ზურას ქუათაისი

- ყველას ქუთაისში დაბადებული ვგონივარ. დედა გაგრელი მყავს, ქუთაისშია გათხოვილი. ამიტომ, ისე მოხდა, რომ გაგრაში დავიბადე და ორივეგან ვიზრდებოდი... რაც შეეხება ქუთაისს, 90-იანი წლების ქუთაისი მახსოვს - უშუქო, უწყლო, ბუნებრივი აირი რა იყო, 2001 წლამდე არ ვიცოდი და მასთან რაღაც სუნიანი "ბალონი" ასოცირდებოდა. ჩემს სამეზობლოში ბავშვებში ყველაზე უფროსი ვიყავი და სპექტაკლების გამართვაში ვეხმარებოდი, ვხელმძღვანელობდი "ჩემს დასს". სიგიჟეებიც ბევრი გვიკეთებია, თუმცა ბავშვობა ბედნიერი და უზრუნველი გვქონდა, თუ პატარ-პატარა სულელურ კონფლიტებს არ ჩავთვლით სკოლასა და ქუჩაშიც, რადგანაც ქურდი ბიჭების მეშინოდა. ცოტ-ცოტა ბულინგის ფაქტებიც ყოფილა. ვიყავი მსუქანი და წიგნებიანი ბიჭი, მამაჩემი ქარხნის დირექტორი იყო და ყველა იმ "კრიტერიუმს" ვაკმაყოფილებდი, "კაიბჭობას" შევჯავრებოდი. მაშინ მაგ კატეგორიაში სწავლა "გრეხი" იყო. მე ვსწავლობდი, ვმეცადინეობდი და "ბლატაობა" არ მიყვარდა. ამიტომ, ხომ ვამბობ, მათთვის იდეალური სამიზნე ვიყავი... მაგრამ ბულინგმა ჩემზე გავლენა არ იქონია, იმიტომ, რომ ცოტათი ქედმაღალი ვარ და ვიცოდი, მაგ კატეგორიაზე რაღაცით მეტი ვიყავი და შეიძლება, გულშიც ამიტომ არ ჩავიხვიე. თან, იმ პერიოდში ეკლესიაში ხშირად დავდიოდი, სადაც ჩემს სულიერ ტკივილს ვინეიტრალებდი. იქ ვგალობდი კიდეც...

ქუთაისს გარდა იმისა, რომ იუმორი ახასიათებს, აქვს თვითიუმორიც, საკუთარ თავზე ღადაობენ. ეს სერიოზული ამბავია.

როცა სტვენა დაიწყო...

ზურა, როგორც ვთქვით, მასობრივად, ცნობილი შოუდან გახდა, გაიცნეს იმ უნარით, რასაც სტვენა ჰქვია, რითაც ხალხზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. "როდესაც გარდატეხის პერიოდში, მუტაცია დამეწყო, სიმღერა შევწყვიტე. მანამდე დაბადებიდან ვმღეროდი და ვხატავდი. სიმღერის შეწყვეტის პერიოდში ოპერა, როგორც საოცარი ხელოვნება აღმოვაჩინე - ეს იყო 2003 წელი. 15 წლის ვიყავი. დიახ, მივხვდი, რომ ის, სულაც არ იყო ჩხავილი და კივილი, როგორც ზოგიერთი ეძახდა. პირველი, ვისაც მოვუმინე, მარია კალასი გახლდათ და ჩემი პირველი მუზაც ის აღმოჩნდა, შემდეგ მსოფლიო ოპერის სხვა ვარსკვლავებმაც მიმიზიდეს. სტვენა დავიწყე არა გამიზნულად, არამედ იმიტომ, რომ მუსიკას ავყოლოდი. ასე გაგრძელდა წლების განმავლობაში. ამ მუსიკაზე "შევჯექი", რადგან ვეღარ ვმღეროდი - ჩავიკეტებოდი ოთახში, ჩავრთავდი მუსიკას და მე და პავაროტი საათობით ერთად "ვუბერავდით"... ნელ-ნელა ასე რაღაც გამოვიდა. თუმცა მუსიკალური განათლება არ მაქვს", - გვეუბნება ზურა.

- რა მოხდა "ნიჭიერის" შემდეგ შენს ცხოვრებაში?

- ეს საქმე უფრო სერიოზულად გავაგრძელე - შოუს შემდეგ წარმატებული ვარ, ხალხი მაფასებს. სტვენის მიმართულებით რასაც "ნიჭიერამდე" ვაკეთებდი, მაინც არასერიოზულად აღიქმებოდა. შოუს შემდეგ ამ ყველაფერს მეტი სოლიდურობა მიენიჭა. ჩემმა სტვენამ ხელოვნების სტატუსი მოიპოვა.

- რა გრძნობაა, როცა ამ ჟანრში ერთადერთი ხარ?

- საქართველოში ერთი ვარ, უცხოეთში ჩემნაირები საკმარისად არიან. მე ჩემი პლუსები მაქვს, სხვათა შორის, ტექნიკაში ერთმანეთისგან განვსხვავდებით. მრავალფეროვნება არის, მაგრამ ცუდი ის არის - საქართველოში ერთი ვარ და ამ ყველაფრის "გაქაჩვა" მე მიწევს.

- სამომავლოდ რას აპირებ?

- მინდა, ალბომი გამოვცე და კათოლიკურ ეკლესიაში ორღანთან ერთად, ჩემი კონცერტი გავმართო, ოღონდ, ეს პროექტი ჯერ განხილვის დონეზეა, ბაროკოს სტილში უნდა გავაკეთო. ამასთან, ელექტრონულ მუსიკაში ბევრი მეგობარი მყავს, მინდა, მათთან ერთად, რაღაცებიც დავგეგმო... ხოლო მათ, ვისაც ჩემსავით დასტვენის სურვილი აქვს, ყველას ვეუბნები და ვურჩევ, რომ ბევრი ივარჯიშონ. მელოდიას მოუსმინონ, როგორც მე ვაკეთებდი, ისე. ტექნიკა უნდა დახვეწონ, დიაფრაგმა როდის უნდა ჩართონ, როდის შეამსუბუქონ, ამას ცოდნა უნდა - ძალიან ჰგავს საოპერო სიმღერას.

- დღეში მართლაც 2 საათს მეცადინეობ?

- მე გამიმართლა, ეს ყველაფერი იმდენად ჩემია, რომ ქუჩაშიც კი, როცა დავდივარ, არ მაინტერესებს, ვინ რას იტყვის, ყურში მოსასმენით მუსიკას ვუსმენ და ვსტვენ, ვის რას ვუშავებ? ისე, მნიშვნელობა არ აქვს, ვდგავარ, ვზივარ, თუ ვმოძრაობ, შემიძლია წერა, კითხვა, თარგმნა, სტვენა და ბევრი რამ...

- სიმღერასთან ერთად, ბავშვობიდან ხატავ, საინტერესო ნამუშევრები გაქვს...

- დაბადებიდან, ანუ 1989 წლიდან ვხატავ. არ დაიჯერებთ, მაგრამ ერთი წლის ვიყავი, რომ უკვე ვხატავდი... რაც თავი მახსოვს, სულ იყო მუსიკა და ხატვა. ასე რომ, 29 წელია, ამ დღეში ვარ! გამოფენებს ყოველ წელს ვაწყობ. წლის ბოლოსაც ვგეგმავ. ბოლო წლებია, კონცეპტუალურ გამოფენებზე ვარ გადართული, ასე მომწონს.

როგორც ზურა გვეუბნება, მას გარშემომყოფები პოზიტიურად აღიქვამენ, ზოგჯერ საპირისპირო რამის კეთება უწევს - კამერის წინ და უკან დგომა, ერთი მისი პროფესიაა, მეორე - სტატუსი. ყველგან სხვადასხვა ამპლუაში უწევს ყოფნა, "შეიძლება ვიღაცისთვის ეს დამაბნეველი იყოს, გაიხედავს, სტატიას ვწერ, გამოიხედავს და ვიღაც წერს ჩემზე. ხშირად ფოტოგრაფის ამპლუასაც ვირგებ. "რენესანს მენს" მეძახიან, ანუ რენესასნის დროს მარტო ერთი რამის კეთება რომ შეეძლო ადამიანს, ბევრს არაფერს ნიშნავდაო, - ასე ამიხსნეს. მოკლედ, მიხარია იმის კეთება, რისი კეთებაც მინდა და მსიამოვნებს. ადამიანს ნებისმიერი საშუალებით შეუძლია აკეთოს ხელოვნება და ეს ხლოვნება შეიძლება იყოს მაღალი დონის, რასაც აღიარება და დაფასება უნდა".