17
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
მანანა აბაზაძის ცხოვრების გზა საოცრად თავმდაბალი ქალბატონი - მანანა აბაზაძე ბედის მადლობელია - ბავშვობიდან დაწყებული, ცხოვრების ყველა ეტაპზე, მხოლოდ არაჩვეულებრივ ადამიანებთან უწევდა ურთიერთობა. ამბობს, რომ თბილისში ჩამოსვლის შემდეგ სამოთხეში მოხვდა. ცეკვამ სუხიშვილების ანსამბლს დააკავშირა, სადაც 25 წელი ცეკვავდა. პარალელურად, სუხიშვილების სახელობის სტუდიაში პედაგოგად მუშაობდა. წლების მანძილზე ანსამბლ "ნინოს" მოსწავლეებსაც უზიარებდა თავის გამოცდილებას. შარშან ფილარმონიის წინ მისი ვარსკვლავი გაიხსნა. მანანა აბაზაძისთვის ამაღელვებელი დღე იყო, თუმცა ეს ზედმეტად მიაჩნდა, რადგან ანსამბლის ვარსკვლავი უკვე არსებობდა.
...კალინინგრადი, შექსნა, ფეოდოსია, თბილისი- მამა მშენებელი მყავდა. სამამულო ომი გამოიარა და როცა ომი დამთავრდა, როგორც მშენებელს, დანგრეული ქალაქების აღდგენა დაავალეს. მამა ოჯახთან ერთად ხან სად იყო და ხან - სად. მათ შორის გახლდათ ქალაქი კალინინგრადი, სადაც მე დავიბადე. დედა იყო მოსკოველი რუსი, საინტერესო და ლამაზი ადამიანი, ისტორიის პედაგოგი. ჩვენი ოჯახი ერთხანს მოსკოვშიც ცხოვრობდა. მახსოვს, როცა შექსნაში წავედით, მამა "ვოლგაბალტსტროის" მშენებლობის ერთ-ერთი უფროსი იყო. იქიდან ფეოდოსიაში ჩავედით. დედა სკოლაში სასწავლო ნაწილის გამგედ მუშაობდა. მაღალი თანამდებობის მიუხედავად, მამას მოჰბეზრდა ხეტიალი და თბილისში დაბრუნება სურდა.სტუმრად ფეოდოსიაში გვეწვია დედას დეიდა, ძველი "გიმნაზისტკა", პენსნეიანი ქალბატონი. ერთხელაც დაბრუნდა სახლში და მამას ეუბნება: ლეო, განცხადება ვნახე, თბილისიდან ბინას ცვლიან ფეოდოსიაში. მამას მეტიც არ უნდოდა, მაშინვე თბილისში დეპეშა გამოაგზავნა, თავის დას და მამას სთხოვდა, რომ ბინა ენახათ. არაჩვეულებრივი ბინააო, - მივიღეთ პასუხად. ასე ბრმად მოხდა გადაცვალა. ამ დროს 9 წლის ვიყავი. სანამ ოჯახი თბილისში გადმობარგდებოდა, მამიდასთან დამტოვეს, რომელიც ზაფხულობით გაგრის სანატორიუმ "ჟოეკვარაში" ექიმად მუშაობდა. მეც ის პერიოდი გაგრაში გავატარე. თბილისში ბინის ნახვის შემდეგ დედამ ისეთი სტრესი მიიღო, რომ ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა. საშინელი ბინა აღმოჩნდა, ადგილიც - რა გითხრათ. დედამ ბინა ისე გადააკეთა, რომ საცხოვრებლად კომფორტული გაეხადა. მშობლებს შეგუება გაუჭირდათ, მე კი ჩემი საქმით ვიყავი დაკავებული...
"ცეკვა - ჩემი საქმე"
- ბავშვობიდან ვცეკვავდი და ცეკვებსაც ვიგონებდი. სტუმრების წინაშე გამოვაცხადებდი - ახლა უნდა ვიცეკვო. გამორჩეული, საყვარელი ფირფიტები მქონდა და ცეკვებს მათ მელოდიებზე ვდგამდი. აქტიურად ცეკვა ფეოდოსიაში დავიწყე. არაჩვეულებრივ საბალეტო სკოლაში ორი შესანიშნავი პედაგოგი მყავდა, ესპანელი და რუსი. 5 წლის ვიყავი, როდესაც სცენაზე დავდექი. მუდმივად გვქონდა კონცერტები, საახალწლო ზეიმები, სპექტაკლები. კარგად მახსოვს სპექტაკლი "ფიფქია და 7 ჯუჯა". ვიყავი ჯუჯა, ამ როლის ფოტოც მაქვს. არაჩვეულებრივი კოსტიუმები გვეცვა. ეტყობოდა, რომ მხატვარი ულამაზეს ქსოვილებს არჩევდა. თბილისში ჩამოსვლისთანავე პიონერთა სასახლეში, ცეკვის სამ წრეზე ჩავეწერე. ქართულ ცეკვებზე დავდიოდი, მაგრამ პედაგოგებმა სხვანაირად დამინახეს და მსოფლიოს ხალხთა ცეკვებში ჩამრთეს. გამიჩნდა შეგრძნება, რომ ქართული ცეკვა ჩემი მოწოდება არ იყო, თუმცა მაინტერესებდა ისევე, როგორც სხვადასხვა ქვეყნის ცეკვები. ყველა წრეზე კარგი პედაგოგები მყავდა. 9 წლისა ლაურეატი გავხდი მსოფლიოს ხალხთა ცეკვებში...განაგრძეთ კითხვა
