"ლუნას სახელი უკვე ბრენდივით არის..." - როგორ ზრდის 14 წლის ვაჟს მარტოხელა დედა ქეთი ხუციშვილი

ცნობილმა სერიალმა მოულოდნელად დიდი პოპულარობა მოუტანა და მისთვის უჩვეულო სიტუაციაში აღმოჩნდა ისე, რომ კარგად ვერც გაუგია რა ხდება მის თავს... ადამიანები სოციალური ქსელის საშუალებით ეკონტაქტებიან, ქუჩაში აჩერებენ და კომპლიმენტებს ეუბნებიან, ყოველი ფეხის ნაბიჯზე დიდ სითბოს, სიყვარულს გრძნობს...

"სადაც უნდა შევიდე, მაღაზია იქნება, აფთიაქი, ნებისმიერი დაწესებულება, - ყველგან ოვაციებით და აღტაცებით მხვდებიან... სიყვარულს მიხსნის: მოხუცი, ახალგაზრდა, სტუდენტი, მეორეკლასელი... იმ დღეს ხანშიშესულმა კაცმა გამაჩერა, ჯოხზე დაყრდნობილი ძლივს მოდიოდა, ხელზე მაკოცა, გადამეხვია და მითხრა: შვილო, მე და ჩემი მეუღლე სიამოვნებით გიყურებთო", - ამბობს ქეთი ხუციშვილი, იგივე ლუნა მაზიაშვილი სერიალიდან "ჩემი ცოლის დაქალები," რომელმაც კასპელი ქალის როლის საუკეთესო თამაშით მაყურებლის დიდი მოწონება დაიმსახურა.

"თან, სულ კურიოზებშიც ვარ, თუმცა ამის მიუხედავად, სოციალურ ქსელში ასეთ კომენტარებსაც ვკითხულობ: "რაც უნდა ჩააცვა ამ ლუნას, "ვიდზე" მოიყვანო, "ნაშურად" გამოაწყო, ისევ ისეთი კასპელი იქნება". ასეთი შეფასება უფრო მახარებს, მადლობა მათ ავტორებს, ყველაზე კარგი კომპლიმენტებია, ე.ი. ადამიანებს რაღაც დავაჯერე, რეალური პერსონაჟი წარმოვუდგინე...

უცნაურია, მაგრამ როდესაც ადამიანები მხვდებიან, გაოცებულები მეკითხებიან, - კილოს, იმ სახასიათო ხმისა და ტემბრის გარეშე ლაპარაკი შეგიძლია? ლუნას მეძახიან და არ ვაპროტესტებ. ამ სახელმა იმხელა რაღაც მომიტანა, ის კი არა, ძალიან შემიყვარდა, უკვე ბრენდივით არის. დამიძახონ, რა მოხდა!" - გვეუბნება ქეთი.

- მოკლედ, უეცრად რაღაც დიდი "ტალღის" წინაშე აღმოჩნდი...

- კი, ასეა. არადა, ამ დროს, ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ, რითაც შეიძლება მხოლოდ საკუთარ თავს ვავნო. ჰოდა, ახლა ემოციების ფონზე, ამ "ტალღას" ვეგუები. თავიდან მიჭირდა, ლამის დეპრესია დამემართა, ვეღარ გადავხარშე, რა ხდებოდა ჩემს თავს და კიდევაც ვთქვი, გზაში ვარ და ჩემს პოპულარობას ვეწევი-მეთქი. მერე ნელ-ნელა გავითავისე, რომ ეს ყველაფერი მეტ პასუხისმგებლობას მავალებს და ამ დროს ერთადერთი, რასაც ჩემს თავს ვუსურვებ, სიმშვიდეა. მინდა, რომ შინაგანად მშვიდად ვიგრძნო თავი, რომ ყველაფერი დავაბალანსო, როდესაც წყნარად არ ვარ, ვერაფერს ვაკეთებ და აღვიქვამ.

- შენი პერსონაჟი თავიდანვე მოგეწონა?

- ძალიან, იმიტომ, რომ რთული ამოცანის წინაშე დავდექი, სხვა ადამიანის გასახიერება მიწევდა, რაც მეტ ინტერესს იწვევდა. არც ზედმეტი უნდა გამომსვლოდა და არც დამკლებოდა რამე. არადა, სამსახიობო ხელოვნების შესახებ ერთი ლექციაც არასდროს მომისმენია, შეიძლება ითქვას, რომ სამზარეულოდან გადასაღებ მოედანზე მოვხვდი, კამერების წინ, რომლის უკან 20 კაცი შემომცქეროდა, ეს ფსიქოლოგიური წნეხი იყო, მაგრამ ბავშვობიდან თამამი ვარ, ზომაზე მეტად კომუნიკაბელური და არ გამჭირვებია, როლში მაშინვე შევედი და სულ რომ 1000 კაცი მდგარიყო იქ, მაინც ვითამაშებდი. თან, ისე შევედი, რომ როლიდან ძლივს გამომიყვანეს...

- მსახიობობა შენთვის ფარული ოცნებაც არასდროს ყოფილა?

- პირდაპირ ვამბობ, მეოცნებე არ ვარ, მიწაზე სულ მყარად ვიდექი ხოლმე და ძალიან რეალური რაღაცები მიზიდავდა. მსახიობობა ჩემთვის იმდენად წარმოუდგენელი რამ იყო, რომ ამაზე ფიქრი ფუჭად, დროის უაზრო ხარჯვად მიმაჩნდა, რადგანაც ვიცოდი, მსახიობი, მომღერალი, მოცეკვავე ვერ გავხდებოდი და ამაზე ფიქრს ოცნებად არ ვიხდიდი.

- მამა ძალიან მკაცრად მზრდიდა, - რა მსახიობი და მომღერალი? - ეს ის საქმე არ არის, რითაც ცხოვრებას შეძლებ, - ამბობდა. თუმცა მოსწონდა, რომ ვმღეროდი. საერთოდ, მუსიკალური ოჯახი ვართ. დედაჩემი, რაც თავი მახსოვს, ფორტეპიანოზე, გიტარაზე უკრავდა, მღეროდა, სიმღერებს ხმებში ვშლიდით. დედას ეს ყველაფერი ყოველთვის კარგად გამოსდიოდა, არადა, თვითნასწავლი მუსიკოსი ეთქმის, პროფესიით ფრანგული ენის სპეციალისტია. მოკლედ, ჩვენი მუსიკა, სიმღერა ოჯახს არ სცდებოდა და სახლში სტუმრები და სუფრები არ ილეოდა. ისე, მამასაც აბსოლუტური სმენა აქვს, შესანიშნავი ბანია. სხვათა შორის, მისი ხმა და ტემბრი მაქვს... მოკლედ, მამაჩემი მიჩვეული იყო, რომ სახლში უნდა მეკეთებინა ეს საქმე და არა სცენაზე, ამიტომაც, ხომ ვამბობ, მსახიობობაზე აღარ მიფიქრია. არადა, ძალიან თავისუფალი ადამიანი ვარ, საბოლოოდ მაინც იმას ვაკეთებ, რაც მინდა... თუმცა ეს უკვე მერე და მერე მოვიდა, სანამ დამოუკიდებლობას მივაღწევდი, მანამდე ამას მამაჩემის ფაქტორის გამო ვერ ვბედავდი.

- მის ახლანდელ მდგომარეობას არც ვიცი, რა ჰქვია, - გაბადრული, ბედნიერი და ამაყი დადის. სადაც მიდის, სულ ჩემზე ელაპარაკებიან და უკვე იმას ამბობს, რომ თურმე შვილს არ უნდა დაუშალო არაფერი, ის პროფესია უნდა აირჩიოს, რაც უნდა...

- ესპანური სიმღერების სიყვარული საიდან გაგიჩნდა?

- ყოველთვის, როცა მესმოდა, ვგრძნობდი, რომ ჩემი იყო, თითქოს მასში მეორე მე სახლობდა. მიზიდავდა, უზომოდ მომწონს "ფლამენკო", სპეციფიკურია და საყვარელი. ამიტომ, სახლში დამოუკიდებლად ვსწავლობდი, ვამუშავებდი, ვინც ახლა ჩემს ნამღერს უსმენს, სპეციალისტებს ვგულისხმობ, თავის ქება არ გამომივიდეს და მოსწონს. მოკლედ, ერთი მოსმენით შემიძლია, მაშინვე "კოპი" გავაკეთო და ზუსტად ისევე შევასრულო...

- კი, ყველგან ამას ვამბობ, რომ არა ჩემი და და მის სამზარეულოში ჩემ მიერ გარეცხილი ჭურჭელი, შესაძლოა, სერიალში არც მოვხვედრილიყავი... ისე ყველაფერში იმედს მისახავს, მაგულიანებს, მარწმუნებს, რომ შემიძლია... ჩემი მინუსი კიდევ ის არის, რომ საკუთარ შესაძლებლობაში ხანდახან ეჭვი მეპარება, ეს ბავშვობიდან მომდევს. ამიტომ ჩემი დის "ხელისკვრა" ამა თუ იმ საქმეში ყოველთვის მეხმარება.

- როგორც გავიგე, ერთი და გარდაცვლილი გყოლიათ...

- კი, სამნი ვიყავით, სამწუხაროდ, ერთი 24 წლისა, 2008 წლის 2 იანვარს, გათხოვების დღეს ტრაგიკულად გარდაიცვალა, ავტოავარია სიღნაღის გზაზე მოხდა... ამ ამბავმა ჩვენს ოჯახს დიდი მწუხარება და ტკივილი მოუტანა...

* * *

ქეთის 14 წლის შვილი ჰყავს, არის მარტოხელა დედა, დედა-შვილი ერთმანეთის საუკეთესო მეგობრები არიან. აი, რას ამბობს გიორგი დედაზე:

- თავიდანვე ძალიან ემოციურად და სიამაყით შევხვდი დედაჩემის ასეთ პოპულარობას. როდესაც მისი ნამღერი კლიპის სახით გავიდა, დაინგრა სოციალური ქსელი. მეგობრები მწერდნენ, ვამაყობთ, რომ დედაშენს ვიცნობთ... ემოციებში იყვნენ ჩემი მასწავლებლებიც, კლასელები, ყველას უხაროდა...

როდესაც სერიალიდან შემოთავაზება მიიღო, გამიხარდა და ვეუბნებოდი, - მიდი, მიდი, შენ ეს შეგიძლია, გააკეთებ-მეთქი, რადგანაც ვიცოდი, დედაჩემის შესაძლებლობები. სხარტი, ემოციური და ცოცხალი ადამიანია...

ქეთი:

- არადა, ჩემი შვილი ჩემგან განსხვავდება, სიმშვიდის განსახიერებაა. ყველაფერს ჩვეულებრივად, წყნარად იღებს. მიუხედავად იმისა, რომ განვსხვავდებით, მშვენივრად ვუგებთ ერთმანეთს...

- კულინარია, შეფ-მზარეულობა და საფრანგეთში სწავლის გაგრძელება მინდა და ამ მიმართულებით საქმიანობა.

- ინტერნეტით გამუდმებით უყურებს კულინარიულ ვიდეოებს, ვერაფრით მოვწყვიტე. საოცარი ინტერესი აქვს და რა ვუყო, ხომ არ ავუკრძალავ?

- უცხო ენებიც მომწონს... მარტო ინტერნეტით კი არ ვუყურებ კერძების მომზადებას, ხანდახან, დედა სახლში რომ არ არის, თვითონაც ვმზარეულობ. ისე, ჩინური, ფრანგული, იტალიური კერძები მომწონს.

- მეც მიყვარს სამზარეულოში ტრიალი, ის კი არა, გადაღებიდან შუაღამისას მოვსულვარ და ხორციანი სადილი დამიმზადებია ბავშვისთვის... ხელჩლუნგი კი არ ვარ...

- მსახიობობაზე მკითხეთ და ბავშვობაში ვმღეროდი...

- მასწავლებელმა მითხრა, გიორგის აბსოლუტური სმენა აქვს. სასულიერო სკოლაში დადის, სადაც გალობასაც სწავლობდა და გალობდა... მასწავლებლები აქებენ...

- არა, ერთადერთი, რასაც მუდმივად მეუბნება და მსაყვედურობს, - საჭმელი ჭამე!..

- იმის გამო, რომ ნიჭიერი ბავშვია, ცოტა უყურადღებოდ კი მყავს მიტოვებული იმ მხრივ, რომ გაკვეთილებს არ ვიბარებ, ვენდობი. შეიძლება ამის გამო უყურადღებო მშობელი დამარქვას, მაგრამ ძალით ვერაფერს გავაკეთებ და ვერც გიორგის გავაკეთებინებ. საზრიანი ბიჭია, ერთ წაკითხვაზე ითვისებს გაკვეთილს; მეორე კლასიდან გაკვეთილებს დამოუკიდებლად მეცადინეობს. 6-7 წლიდან ცურვაზე დადის, უყვარს სპორტი და სპორტული ცხოვრება...

- დედაჩემი დიდ ყურადღებას და მნიშვენელობას ანიჭებს ადამიანში ზრდილობას და სულ მეუბნება, - არასდროს მოიქცე ისე, რომ საყვედური დაიმსახურო და ვინმემ ზრდილობისკენ მოგიწოდოს... ბევრ რამეში ვუგებთ ერთმანეთს...

- არ მესმის, რატომ არსებობს ანდაზა: "შვილი მტრულად გაზარდე, მოყვარად გამოგადგებაო". ისეთი მიდგომა უნდა გქონდეს, რომ სიმკაცრე, შეურაცხყოფის მიყენება საჭირო არ იყოს, თუმცა გიორგისთან მიჩხუბია კიდეც, მაგრამ მისგან პატივისცემასაც ვგრძნობ, საერთოდ კი არ ვარ ისეთი დედა, რომ შვილი დავძაბო, მის ფსიქიკას ვუფრთხილდები. ფსიქიკა მნიშვნელოვანია. თუ ბავშვი დამახინჯებული ფსიქიკით გაზარდე, რაღა გამოვიდა? ამიტომ ვერ ვიქნები მკაცრი დედა. მადლობა ღმერთს, რომ ეს ბავშვიც ასეთია, როგორც არის. კარგიც იცის, რა არის და ცუდიც...

- როგორც ბარხატაშვილებს ვუთხარი: ქართული ტრადიციული სალათია... ოღონდ, არ გამისინჯავს და საერთოდ, მის შესახებ სერიალიდან პირველად გავიგე. ამ ყრდელზეც იმხელა და ისეთი ამბავი ატყდა, სოციალური ქსელი ლამის დაინგრა...

- იმ დღეს ტაქსის მძღოლმა მიცნო, ლუნა არა ხარ? ჰოდა, მომისმინე, თქვენებური კაცი ვარ, მამისტოლა და შენიშვნა უნდა მოგცე - ძალიან გთხოვ, ურთიერთობა არ გააბა ოლეგასთან. ეგ კაცი არ შეგშვენისო. ვუხსნიდი, ბატონო, სერიალია, ასეთი როლები გვაქვს-მეთქი. მოკლედ, არ მომისმინა, ბოლოს ისე მოხდა, ბოდიშიც მომახდევინა და ვუთხარი, - კარგი, გამოვასწორებ-მეთქი... ასეთებიც ხდება. რატომღაც აგრესია ოლეგაზე აქვთ და თუნდაც სერიალში, არ უნდათ, რომ რამე დაუშვან. ზოგი ეკრანსა და რეალობას ერთმანეთისგან ვერ ასხვავებს, ან უბრალოდ ასე უნდა, რომ იყოს და სერიალში ცხოვრობს...

- რადგან სიმღერა უზომოდ მიყვარს, მინდა, რომ ამ სფეროში ძალები სერიოზულად მოვსინჯო, თუმცა ცეკვაც მიყვარს, განსაკუთრებით სამეჯლისო, რომელიმე საცეკვაო პროექტში სიამოვნებით ჩავერთვებოდი, არა იმიტომ, რომ გამემარჯვა, უბრალოდ, ცეკვის ჟინი მომეკლა...

ლალი ფაცია

AMBEBI.GE