ცნო­ბილ­მა სე­რი­ალ­მა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად დიდი პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­უ­ტა­ნა და მის­თვის უჩ­ვე­უ­ლო სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოჩ­ნდა ისე, რომ კარ­გად ვერც გა­უ­გია რა ხდე­ბა მის თავს... ადა­მი­ა­ნე­ბი სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით ეკონ­ტაქ­ტე­ბი­ან, ქუ­ჩა­ში აჩე­რე­ბენ და კომ­პლი­მენ­ტებს ეუბ­ნე­ბი­ან, ყო­ვე­ლი ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე დიდ სით­ბოს, სიყ­ვა­რულს გრძნობს...

"სა­დაც უნდა შე­ვი­დე, მა­ღა­ზია იქ­ნე­ბა, აფ­თი­ა­ქი, ნე­ბის­მი­ე­რი და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა, - ყველ­გან ოვა­ცი­ე­ბით და აღ­ტა­ცე­ბით მხვდე­ბი­ან... სიყ­ვა­რულს მიხ­სნის: მო­ხუ­ცი, ახალ­გაზ­რდა, სტუ­დენ­ტი, მე­ო­რეკ­ლა­სე­ლი... იმ დღეს ხან­ში­შე­სულ­მა კაც­მა გა­მა­ჩე­რა, ჯოხზე დაყ­რდნო­ბი­ლი ძლივს მო­დი­ო­და, ხელ­ზე მა­კო­ცა, გა­და­მეხ­ვია და მი­თხრა: შვი­ლო, მე და ჩემი მე­უღ­ლე სი­ა­მოვ­ნე­ბით გი­ყუ­რებ­თო", - ამ­ბობს ქეთი ხუ­ციშ­ვი­ლი, იგი­ვე ლუნა მა­ზი­აშ­ვი­ლი სე­რი­ა­ლი­დან "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი," რო­მელ­მაც კას­პე­ლი ქა­ლის რო­ლის სა­უ­კე­თე­სო თა­მა­შით მა­ყუ­რებ­ლის დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა.

"თან, სულ კუ­რი­ო­ზებ­შიც ვარ, თუმ­ცა ამის მი­უ­ხე­და­ვად, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ასეთ კო­მენ­ტა­რებ­საც ვკი­თხუ­ლობ: "რაც უნდა ჩა­აც­ვა ამ ლუ­ნას, "ვიდ­ზე" მო­იყ­ვა­ნო, "ნა­შუ­რად" გა­მო­ა­წყო, ისევ ისე­თი კას­პე­ლი იქ­ნე­ბა". ასე­თი შე­ფა­სე­ბა უფრო მა­ხა­რებს, მად­ლო­ბა მათ ავ­ტო­რებს, ყვე­ლა­ზე კარ­გი კომ­პლი­მენ­ტე­ბია, ე.ი. ადა­მი­ა­ნებს რა­ღაც და­ვა­ჯე­რე, რე­ა­ლუ­რი პერ­სო­ნა­ჟი წარ­მო­ვუდ­გი­ნე...

უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი მხვდე­ბი­ან, გა­ო­ცე­ბუ­ლე­ბი მე­კი­თხე­ბი­ან, - კი­ლოს, იმ სა­ხა­სი­ა­თო ხმი­სა და ტემ­ბრის გა­რე­შე ლა­პა­რა­კი შე­გიძ­ლია? ლუ­ნას მე­ძა­ხი­ან და არ ვაპ­რო­ტეს­ტებ. ამ სა­ხელ­მა იმ­ხე­ლა რა­ღაც მო­მი­ტა­ნა, ის კი არა, ძა­ლი­ან შე­მიყ­ვარ­და, უკვე ბრენ­დი­ვით არის. და­მი­ძა­ხონ, რა მოხ­და!" - გვე­უბ­ნე­ბა ქეთი.

- მოკ­ლედ, უეც­რად რა­ღაც დიდი "ტალ­ღის" წი­ნა­შე აღ­მოჩ­ნდი...

- კი, ასეა. არა­და, ამ დროს, ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ, რი­თაც შე­იძ­ლე­ბა მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავს ვავ­ნო. ჰოდა, ახლა ემო­ცი­ე­ბის ფონ­ზე, ამ "ტალ­ღას" ვე­გუ­ე­ბი. თა­ვი­დან მი­ჭირ­და, ლა­მის დეპ­რე­სია და­მე­მარ­თა, ვე­ღარ გა­დავ­ხარ­შე, რა ხდე­ბო­და ჩემს თავს და კი­დე­ვაც ვთქვი, გზა­ში ვარ და ჩემს პო­პუ­ლა­რო­ბას ვე­წე­ვი-მეთ­ქი. მერე ნელ-ნელა გა­ვი­თა­ვი­სე, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მეტ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას მა­ვა­ლებს და ამ დროს ერ­თა­დერ­თი, რა­საც ჩემს თავს ვუ­სურ­ვებ, სიმ­შვი­დეა. მინ­და, რომ ში­ნა­გა­ნად მშვი­დად ვიგ­რძნო თავი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი და­ვა­ბა­ლან­სო, რო­დე­საც წყნა­რად არ ვარ, ვე­რა­ფერს ვა­კე­თებ და აღ­ვიქ­ვამ.

- შენი პერ­სო­ნა­ჟი თა­ვი­დან­ვე მო­გე­წო­ნა?

- ძა­ლი­ან, იმი­ტომ, რომ რთუ­ლი ამო­ცა­ნის წი­ნა­შე დავ­დე­ქი, სხვა ადა­მი­ა­ნის გა­სა­ხი­ე­რე­ბა მი­წევ­და, რაც მეტ ინ­ტე­რესს იწ­ვევ­და. არც ზედ­მე­ტი უნდა გა­მომ­სვლო­და და არც დამ­კლე­ბო­და რამე. არა­და, სამ­სა­ხი­ო­ბო ხე­ლოვ­ნე­ბის შე­სა­ხებ ერთი ლექ­ცი­აც არას­დროს მო­მის­მე­ნია, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მოვ­ხვდი, კა­მე­რე­ბის წინ, რომ­ლის უკან 20 კაცი შე­მომ­ცქე­რო­და, ეს ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი წნე­ხი იყო, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბი­დან თა­მა­მი ვარ, ზო­მა­ზე მე­ტად კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი და არ გამ­ჭირ­ვე­ბია, როლ­ში მა­შინ­ვე შე­ვე­დი და სულ რომ 1000 კაცი მდგა­რი­ყო იქ, მა­ინც ვი­თა­მა­შებ­დი. თან, ისე შე­ვე­დი, რომ რო­ლი­დან ძლივს გა­მო­მიყ­ვა­ნეს...

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა შენ­თვის ფა­რუ­ლი ოც­ნე­ბაც არას­დროს ყო­ფი­ლა?

- პირ­და­პირ ვამ­ბობ, მე­ოც­ნე­ბე არ ვარ, მი­წა­ზე სულ მყა­რად ვი­დე­ქი ხოლ­მე და ძა­ლი­ან რე­ა­ლუ­რი რა­ღა­ცე­ბი მი­ზი­დავ­და. მსა­ხი­ო­ბო­ბა ჩემ­თვის იმ­დე­ნად წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი რამ იყო, რომ ამა­ზე ფიქ­რი ფუ­ჭად, დრო­ის უაზ­რო ხარ­ჯვად მი­მაჩ­ნდა, რად­გა­ნაც ვი­ცო­დი, მსა­ხი­ო­ბი, მომ­ღე­რა­ლი, მო­ცეკ­ვა­ვე ვერ გავ­ხდე­ბო­დი და ამა­ზე ფიქ­რს ოც­ნე­ბად არ ვიხ­დი­დი.

- მამა ძა­ლი­ან მკაც­რად მზრდი­და, - რა მსა­ხი­ო­ბი და მომ­ღე­რა­ლი? - ეს ის საქ­მე არ არის, რი­თაც ცხოვ­რე­ბას შეძ­ლებ, - ამ­ბობ­და. თუმ­ცა მოს­წონ­და, რომ ვმღე­რო­დი. სა­ერ­თოდ, მუ­სი­კა­ლუ­რი ოჯა­ხი ვართ. დე­და­ჩე­მი, რაც თავი მახ­სოვს, ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, გი­ტა­რა­ზე უკ­რავ­და, მღე­რო­და, სიმ­ღე­რებს ხმებ­ში ვშლი­დით. დე­დას ეს ყვე­ლა­ფე­რი ყო­ველ­თვის კარ­გად გა­მოს­დი­ო­და, არა­და, თვით­ნას­წავ­ლი მუ­სი­კო­სი ეთ­ქმის, პრო­ფე­სი­ით ფრან­გუ­ლი ენის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. მოკ­ლედ, ჩვე­ნი მუ­სი­კა, სიმ­ღე­რა ოჯახს არ სცდე­ბო­და და სახ­ლში სტუმ­რე­ბი და სუფ­რე­ბი არ ილე­ო­და. ისე, მა­მა­საც აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სმე­ნა აქვს, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ბა­ნია. სხვა­თა შო­რის, მისი ხმა და ტემ­ბრი მაქვს... მოკ­ლედ, მა­მა­ჩე­მი მიჩ­ვე­უ­ლი იყო, რომ სახ­ლში უნდა მე­კე­თე­ბი­ნა ეს საქ­მე და არა სცე­ნა­ზე, ამი­ტო­მაც, ხომ ვამ­ბობ, მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე აღარ მი­ფიქ­რია. არა­და, ძა­ლი­ან თა­ვი­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, სა­ბო­ლო­ოდ მა­ინც იმას ვა­კე­თებ, რაც მინ­და... თუმ­ცა ეს უკვე მერე და მერე მო­ვი­და, სა­ნამ და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას მი­ვაღ­წევ­დი, მა­ნამ­დე ამას მა­მა­ჩე­მის ფაქ­ტო­რის გამო ვერ ვბე­დავ­დი.

- მის ახ­ლან­დელ მდგო­მა­რე­ო­ბას არც ვიცი, რა ჰქვია, - გა­ბად­რუ­ლი, ბედ­ნი­ე­რი და ამა­ყი და­დის. სა­დაც მი­დის, სულ ჩემ­ზე ელა­პა­რა­კე­ბი­ან და უკვე იმას ამ­ბობს, რომ თურ­მე შვილს არ უნდა და­უ­შა­ლო არა­ფე­რი, ის პრო­ფე­სია უნდა აირ­ჩი­ოს, რაც უნდა...

- ეს­პა­ნუ­რი სიმ­ღე­რე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი სა­ი­დან გა­გიჩ­ნდა?

- ყო­ველ­თვის, როცა მეს­მო­და, ვგრძნობ­დი, რომ ჩემი იყო, თით­ქოს მას­ში მე­ო­რე მე სახ­ლობ­და. მი­ზი­დავ­და, უზო­მოდ მომ­წონს "ფლა­მენ­კო", სპე­ცი­ფი­კუ­რია და საყ­ვა­რე­ლი. ამი­ტომ, სახ­ლში და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვსწავ­ლობ­დი, ვა­მუ­შა­ვებ­დი, ვინც ახლა ჩემს ნამ­ღერს უს­მენს, სპე­ცი­ა­ლის­ტებს ვგუ­ლის­ხმობ, თა­ვის ქება არ გა­მო­მი­ვი­დეს და მოს­წონს. მოკ­ლედ, ერთი მოს­მე­ნით შე­მიძ­ლია, მა­შინ­ვე "კოპი" გა­ვა­კე­თო და ზუს­ტად ისე­ვე შე­ვას­რუ­ლო...

- კი, ყველ­გან ამას ვამ­ბობ, რომ არა ჩემი და და მის სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ჩემ მიერ გა­რე­ცხი­ლი ჭურ­ჭე­ლი, შე­საძ­ლოა, სე­რი­ალ­ში არც მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი... ისე ყვე­ლა­ფერ­ში იმედს მი­სა­ხავს, მა­გუ­ლი­ა­ნებს, მარ­წმუ­ნებს, რომ შე­მიძ­ლია... ჩემი მი­ნუ­სი კი­დევ ის არის, რომ სა­კუ­თარ შე­საძ­ლებ­ლო­ბა­ში ხან­და­ხან ეჭვი მე­პა­რე­ბა, ეს ბავ­შვო­ბი­დან მომ­დევს. ამი­ტომ ჩემი დის "ხე­ლის­კვრა" ამა თუ იმ საქ­მე­ში ყო­ველ­თვის მეხ­მა­რე­ბა.

- რო­გორც გა­ვი­გე, ერთი და გარ­დაც­ვლი­ლი გყო­ლი­ათ...

- კი, სამ­ნი ვი­ყა­ვით, სამ­წუ­ხა­როდ, ერთი 24 წლი­სა, 2008 წლის 2 იან­ვარს, გა­თხო­ვე­ბის დღეს ტრა­გი­კუ­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა, ავ­ტო­ა­ვა­რია სიღ­ნა­ღის გზა­ზე მოხ­და... ამ ამ­ბავ­მა ჩვენს ოჯახს დიდი მწუ­ხა­რე­ბა და ტკი­ვი­ლი მო­უ­ტა­ნა...

* * *

ქე­თის 14 წლის შვი­ლი ჰყავს, არის მარ­ტო­ხე­ლა დედა, დედა-შვი­ლი ერ­თმა­ნე­თის სა­უ­კე­თე­სო მე­გობ­რე­ბი არი­ან. აი, რას ამ­ბობს გი­ორ­გი დე­და­ზე:

- თა­ვი­დან­ვე ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რად და სი­ა­მა­ყით შევ­ხვდი დე­და­ჩე­მის ასეთ პო­პუ­ლა­რო­ბას. რო­დე­საც მისი ნამ­ღე­რი კლი­პის სა­ხით გა­ვი­და, და­ინ­გრა სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი. მე­გობ­რე­ბი მწერ­დნენ, ვა­მა­ყობთ, რომ დე­და­შენს ვიც­ნობთ... ემო­ცი­ებ­ში იყ­ვნენ ჩემი მას­წავ­ლებ­ლე­ბიც, კლა­სე­ლე­ბი, ყვე­ლას უხა­რო­და...

რო­დე­საც სე­რი­ა­ლი­დან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა მი­ი­ღო, გა­მი­ხარ­და და ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - მიდი, მიდი, შენ ეს შე­გიძ­ლია, გა­ა­კე­თებ-მეთ­ქი, რად­გა­ნაც ვი­ცო­დი, დე­და­ჩე­მის შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი. სხარ­ტი, ემო­ცი­უ­რი და ცო­ცხა­ლი ადა­მი­ა­ნია...

ქეთი:

- არა­და, ჩემი შვი­ლი ჩემ­გან გან­სხვავ­დე­ბა, სიმ­შვი­დის გან­სა­ხი­ე­რე­ბაა. ყვე­ლა­ფერს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად, წყნა­რად იღებს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გან­ვსხვავ­დე­ბით, მშვე­ნივ­რად ვუ­გებთ ერ­თმა­ნეთს...

- კუ­ლი­ნა­რია, შეფ-მზა­რე­უ­ლო­ბა და საფ­რან­გეთ­ში სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა მინ­და და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბა.

- ინ­ტერ­ნე­ტით გა­მუდ­მე­ბით უყუ­რებს კუ­ლი­ნა­რი­ულ ვი­დე­ო­ებს, ვე­რაფ­რით მოვ­წყვი­ტე. სა­ო­ცა­რი ინ­ტე­რე­სი აქვს და რა ვუყო, ხომ არ ავუკ­რძა­ლავ?

- უცხო ენე­ბიც მომ­წონს... მარ­ტო ინ­ტერ­ნე­ტით კი არ ვუ­ყუ­რებ კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბას, ხან­და­ხან, დედა სახ­ლში რომ არ არის, თვი­თო­ნაც ვმზა­რე­უ­ლობ. ისე, ჩი­ნუ­რი, ფრან­გუ­ლი, იტა­ლი­უ­რი კერ­ძე­ბი მომ­წონს.

- მეც მიყ­ვარს სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი, ის კი არა, გა­და­ღე­ბი­დან შუ­ა­ღა­მი­სას მოვ­სულ­ვარ და ხორ­ცი­ა­ნი სა­დი­ლი და­მიმ­ზა­დე­ბია ბავ­შვის­თვის... ხელ­ჩლუნ­გი კი არ ვარ...

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე მკი­თხეთ და ბავ­შვო­ბა­ში ვმღე­რო­დი...

- მას­წავ­ლე­ბელ­მა მი­თხრა, გი­ორ­გის აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სმე­ნა აქვს. სა­სუ­ლი­ე­რო სკო­ლა­ში და­დის, სა­დაც გა­ლო­ბა­საც სწავ­ლობ­და და გა­ლობ­და... მას­წავ­ლებ­ლე­ბი აქე­ბენ...

- არა, ერ­თა­დერ­თი, რა­საც მუდ­მი­ვად მე­უბ­ნე­ბა და მსაყ­ვე­დუ­რობს, - საჭ­მე­ლი ჭამე!..

- იმის გამო, რომ ნი­ჭი­ე­რი ბავ­შვია, ცოტა უყუ­რა­დღე­ბოდ კი მყავს მი­ტო­ვე­ბუ­ლი იმ მხრივ, რომ გაკ­ვე­თი­ლებს არ ვი­ბა­რებ, ვენ­დო­ბი. შე­იძ­ლე­ბა ამის გამო უყუ­რა­დღე­ბო მშო­ბე­ლი და­მარ­ქვას, მაგ­რამ ძა­ლით ვე­რა­ფერს გა­ვა­კე­თებ და ვერც გი­ორ­გის გა­ვა­კე­თე­ბი­ნებ. საზ­რი­ა­ნი ბი­ჭია, ერთ წა­კი­თხვა­ზე ით­ვი­სებს გაკ­ვე­თილს; მე­ო­რე კლა­სი­დან გაკ­ვე­თი­ლებს და­მო­უ­კი­დებ­ლად მე­ცა­დი­ნე­ობს. 6-7 წლი­დან ცურ­ვა­ზე და­დის, უყ­ვარს სპორ­ტი და სპორ­ტუ­ლი ცხოვ­რე­ბა...

- დე­და­ჩე­მი დიდ ყუ­რა­დღე­ბას და მნიშ­ვე­ნე­ლო­ბას ანი­ჭებს ადა­მი­ან­ში ზრდი­ლო­ბას და სულ მე­უბ­ნე­ბა, - არას­დროს მო­იქ­ცე ისე, რომ საყ­ვე­დუ­რი და­იმ­სა­ხუ­რო და ვინ­მემ ზრდი­ლო­ბის­კენ მო­გი­წო­დოს... ბევრ რა­მე­ში ვუ­გებთ ერ­თმა­ნეთს...

- არ მეს­მის, რა­ტომ არ­სე­ბობს ან­და­ზა: "შვი­ლი მტრუ­ლად გა­ზარ­დე, მოყ­ვა­რად გა­მო­გად­გე­ბაო". ისე­თი მიდ­გო­მა უნდა გქონ­დეს, რომ სიმ­კაც­რე, შე­უ­რა­ცხყო­ფის მი­ყე­ნე­ბა სა­ჭი­რო არ იყოს, თუმ­ცა გი­ორ­გის­თან მი­ჩხუ­ბია კი­დეც, მაგ­რამ მის­გან პა­ტი­ვის­ცე­მა­საც ვგრძნობ, სა­ერ­თოდ კი არ ვარ ისე­თი დედა, რომ შვი­ლი დავ­ძა­ბო, მის ფსი­ქი­კას ვუფრ­თხილ­დე­ბი. ფსი­ქი­კა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. თუ ბავ­შვი და­მა­ხინ­ჯე­ბუ­ლი ფსი­ქი­კით გა­ზარ­დე, რაღა გა­მო­ვი­და? ამი­ტომ ვერ ვიქ­ნე­ბი მკაც­რი დედა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ ეს ბავ­შვიც ასე­თია, რო­გორც არის. კარ­გიც იცის, რა არის და ცუ­დიც...

- რო­გორც ბარ­ხა­ტაშ­ვი­ლებს ვუ­თხა­რი: ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი სა­ლა­თია... ოღონდ, არ გა­მი­სინ­ჯავს და სა­ერ­თოდ, მის შე­სა­ხებ სე­რი­ა­ლი­დან პირ­ვე­ლად გა­ვი­გე. ამ ყრდელ­ზეც იმ­ხე­ლა და ისე­თი ამ­ბა­ვი ატყდა, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი ლა­მის და­ინ­გრა...

- იმ დღეს ტაქ­სის მძღოლ­მა მიც­ნო, ლუნა არა ხარ? ჰოდა, მო­მის­მი­ნე, თქვე­ნე­ბუ­რი კაცი ვარ, მა­მის­ტო­ლა და შე­ნიშ­ვნა უნდა მოგ­ცე - ძა­ლი­ან გთხოვ, ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გა­ა­ბა ოლე­გას­თან. ეგ კაცი არ შეგშვე­ნი­სო. ვუხ­სნი­დი, ბა­ტო­ნო, სე­რი­ა­ლია, ასე­თი რო­ლე­ბი გვაქვს-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, არ მო­მის­მი­ნა, ბო­ლოს ისე მოხ­და, ბო­დი­შიც მო­მახ­დე­ვი­ნა და ვუ­თხა­რი, - კარ­გი, გა­მო­ვას­წო­რებ-მეთ­ქი... ასე­თე­ბიც ხდე­ბა. რა­ტომ­ღაც აგ­რე­სია ოლე­გა­ზე აქვთ და თუნ­დაც სე­რი­ალ­ში, არ უნ­დათ, რომ რამე და­უშ­ვან. ზოგი ეკ­რან­სა და რე­ა­ლო­ბას ერ­თმა­ნე­თის­გან ვერ ას­ხვა­ვებს, ან უბ­რა­ლოდ ასე უნდა, რომ იყოს და სე­რი­ალ­ში ცხოვ­რობს...

- რად­გან სიმ­ღე­რა უზო­მოდ მიყ­ვარს, მინ­და, რომ ამ სფე­რო­ში ძა­ლე­ბი სე­რი­ო­ზუ­ლად მოვ­სინ­ჯო, თუმ­ცა ცეკ­ვაც მიყ­ვარს, გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­მე­ჯლი­სო, რო­მე­ლი­მე სა­ცეკ­ვაო პრო­ექ­ტში სი­ა­მოვ­ნე­ბით ჩა­ვერ­თვე­ბო­დი, არა იმი­ტომ, რომ გა­მე­მარ­ჯვა, უბ­რა­ლოდ, ცეკ­ვის ჟინი მო­მეკ­ლა...

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE