Be Like You, ანუ რატომ არ უნდა მიბაძო ჯემალას...

"იყავი საზიზღარი და თქვენ ნაღდი იქნებით" - მიშელ უელბეკის ეს სიტყვები მეც ისევე აღვიქვი პირველად წაკითხვისას, როგორც თქვენ - ახლა. (ნაწილმა მაინც). რატომ უნდა ვიყო საზიზღარი, როცა სულაც არ ვარ ასეთი? - ეს იყო პირველი პროტესტი... მაგრამ ცოტა შევალამაზოთ და ვთქვათ: "იყავი ის, რაც ხარ და თქვენ ნაღდი იქნებით", - ასე აშკარად ჯობია.

რამდენიმე დღის წინ სოციალურ ქსელში ახალი გასართობი აპლიკაცია "გამოჩნდა" - "ჯემალა ჭკვიანია, მიბაძე ჯემალას".

ახლა კიდევ უფრო ბედნიერი ვარ, რომ ვისაც ვბაძავდი, ვერავის ვერ დავემსგავსე.

ჯემალა ჭკვიანია, მიბაძეთ ჯემალას“-ერთი შეხედვით უწყინარი გასართობი არც ისე უწყინარია, როგორც ამას facebook მომხმარებლები აღიქვამს. ყველა დროის მთავარ პრობლემად მიმბაძველობა რჩება, რადგან ინდივიდუალიზმი დღითიდღე იკლებს და საბოლოოდ, ერთნაირ საზოგადოებას ვიღებთ.

ვის შეადარებ შენს თავს იმაზე უკეთესს, ვიდრე შენივე თავს.

იყავი იმაზე უკეთესი, ვიდრე იყავი გუშინ და გუშინწინ. იბრძოლე იმისთვის, რომ წინ წახვიდე და თუ დაიღლები, შეისვენე. თუ გინდა, უკანაც მოიხედე, ეს არანაირი პრობლემა არ არის. რა სჯობს, როცა უკან ჩამოტოვებულ გზას გახედავ და  აღგიდგება გონებაში, როგორ იზრდებოდი ამ გზაზე. როგორ მოდიოდი შეუჩერებლად, თავაწეული და წარბშეუხრელი.

მერე რა, რომ ცხოვრება თეატრია და ჩვენ ამ თეატრის ნიღბებს ამოფარებული ადამიანები. დიახ, ამ ცხოვრებაში ჩვენ ყველას გვერგო თითო როლი, მაგრამ არავის დაუვალებია, სხვის როლს მოვრგებოდით. მე ჩემი როლი მაქვს, შენ შენი, მას მისი და თუ ამ როლებს გავაერთიანებთ, უბრალოდ, დაბნეულობას გამოვიწვევთ. ერთ ლამაზად დაწერილ სცენარს ჩავშლით და არც მეხოტბე გვეყოლება და ზუსტად ისეთივე ქაოსს გამოვიწვევთ მაყურებელში, როგორი ქაოსიც ბრბოს სჩვევია.

შეიძლება როლების განაწილების დროს შენ იმედგაცრუებულის, დამცირებულის, სხვას კი ამაყი, ან თუნდაც ბედისგან განებივრებულის როლი გერგოთ, მაგრამ შენ ის უნდა მიიღო.

ქალებს, მამაკაცებს ახასიათებთ სიამაყე. ამაყი მამაკაცები დარდს ძმაკაცებთან ერთად იქარვებენ. ქალები... ქალები ვინ იცის, რამდენჯერ ათენებენ ცრემლებგამშრალი ღამეს და დილით მაინც ღიმილიანები დგებიან.

თუმცა ეს სიძლიერის ილუზია მაშინ იმსხვრევა, როცა სარკეში ჩახედვისას აღმოაჩენ, რომ ნაძალადევი ღიმილისგან სახე საოცრად დაჭიმული გაქვს და ფანქრის კონტურის ქვეშ საშინლად სევდიანი თვალები შემოგყურებს. (არადა, ამ დღემდე გეგონა, რომ ეს ღიმილი და თვალები შენი სავიზიტო ბარათი იყო) ...

ერთმა მეგობარმა მასწავლა "ტკივილი უნდა დაიმახსოვრო და დაუპირისპირდეო"... ხოდა, ასე ღიმილიანი სახით ვუპირისპირდებოდი ყველაფერს ცხოვრებაში...

აი, ამიტომ უნდა იყო ის, ვინც ხარ, თამაშის გარეშე. უნდა გადადო ტკივილთან ბრძოლა და სისუსტეს დაუპირისპირდე, (თუმცა ესეც ტკივილის ნაწილია)

მე არ ვგავარ არავის, არ ვბაძავ არავის... არ მინდა სხვა ვიყო. მინდა ვიყო ინდივიდუალური, მე - ერთი!

Be Like Bill-იც გვასწავლის, თუ როგორ უნდა მოვიქცეთ საზოგადოებაში და სოციალურ ქსელში. ქსელში, სადაც თითოეულ ჩვენთაგანს ჩვენივე account-ი გვაქვს. ძალიან მარტივად შეგვიძლია ჩვენთვის მიუღებელ user-ებს სულაც არ მივაქციოთ ყურადღება... უბრალოდ, "ვიყოთ ის, ვინც ვართ".

ნუ ვიცხოვრებთ სხვისი ცხოვრებით, ნუ დავპოსტავთ "მის" დასანახად. ნუ "ვიგრძნობთ თავს ბედნიერად", როცა სინამდვილეში ვტირით.

ყველას გვყავს "ფეისბუქში" ერთგული მეხოტბეები, ერთგული მეტოქეები, ერთგული მტრები და ერთგული ფარისევლები... ისინი მუდამ ჩვენს გვერდით არიან. არ აქვს მნიშვნელობა, რომელ ოთახში, რომელ სართულზე, რომელ კორპუსში, ქალაქში თუ ქვეყანაში იქნებიან. ისინი ჩვენი ვირტუალური ცხოვრების თანამგზავრები არიან.

ნუ მიბიძავ ჯემალს, მიბაძე საკუთარ თავს და გახდი უფრო წარმატებული.

ნანა ჩხაიძე

AMBEBI.GE