"უფროსობის სინდრომი", ანუ რატომ გაურბიან მაღალჩინოსნები მედიასა და საზოგადოებასთან ურთიერთობას

ერთმა ჩემმა კოლეგამ შემომჩივლა, შვიდი დღეა ერთ-ერთი მინისტრის მოადგილესთან ვცდილობ დაკავშირებას, არც თვითონ იღებს ტელეფონს და არც პრესსამსახური მაკავშირებსო. ბედის ირონია ის არის, რომ 2012 წლის 1-ელ ოქტომბრამდე ზემოხსენებული მომავალი მაღალჩინოსანი ამ ჩემს კოლეგას დღეში ათჯერ ურეკავდა ხოლმე, არიქა, რაღაც ღონისძიებას ვატარებთ და ძალიან გთხოვ, გააშუქოთო.

თუ ამჟამინდელი ხელისუფლება ცდილობს, წინა მმართველ გუნდს ყველაფერში გაემიჯნოს, უპირველესად მეთოდებს უნდა გადახედოს, მათ შორის - საზოგადოებასთან ურთიერთობისას. გახსოვთ, ალბათ, რამდენიმე წლის წინ საშუალოზე დაბალი ჩინოსნებიც კი არ კადრულობდნენ, პრესისთვის ტელეფონზე ეპასუხათ და როგორც დაამთავრეს, კარგად მოგეხსენებათ.

დღეს ზოგიერთ ჩემს ახალგაზრდა კოლეგას არც სჯერა, რომ იყო დრო, როდესაც თბილისის მერი (ვანო ზოდელავა) ქალაქის ნომრიდან გაშვებულ სატელეფონო ზარებსაც კი პასუხობდა (მერის სავარძელში ზოგადად რას აკეთებდა, ეს სხვა საკითხია, მაგრამ სიმართლეც ხომ უნდა ითქვას). ამჟამინდელი მერისაც ვთქვათ - მისასალმებელია, რომ დავით ნარმანიამ ორშაბათი მოქალაქეების მიღების დღედ დააწესა (თუმცა, ორგანიზაციული საკითხები, ალბათ, დასახვეწია), სხვა მაღალ თუ დაბალჩინოსნებზე რა მოგახსენოთ.…

როგორც ჩანს, ახლად დაფრთიანებული ჩინოსნების დიდ ნაწილს ჰგონია, რომ ანგარიშვალდებული მხოლოდ პრემიერთან და კიდევ ერთ კაცთანაა, რომლის წყალობითაც რატომღაც შავ ჯიპში აღმოჩნდა.

რა გითხრათ, რით გაგახაროთ, ხომ გაგიგიათ და ჯიპებისა და პრემიების სკანდალს "უფროსობის სინდრომი" მოჰყვა - სწორედ ასე ახასიათებენ ფსიქოლოგები იმ ადამიანის მდგომარეობას, რომელიც უცბად მოხვდა მაღალ თანამდებობაზე, ცა ქუდად აღარ მიაჩნია და დედამიწა ქალამნად, კუდი ყავარზე გადო

და საზოგადოების წარმომადგენლებთან ურთიერთობისას ისე იქცევა, როგორც არისტოკრატი პლებეებთან. ტელეფონზე პასუხსაც კი უკადრისობს, აქაოდა დაკავებული ვარ, საქმეები მაქვსო, მაგრამ მინდა შევახსენო, რომ ისინი საზოგადოების სამსახურში არიან და არა პირიქით საზოგადოებაა მათი მსახური, როგორც ეს მათ წარმოუდგენიათ.

"უფროსობის სინდრომი" გადამდებია. მაგალითად, როდესაც "მთლად უფროსი" ტელეფონს არ იღებს, ჟურნალისტებსა და საზოგადოების სხვა წარმომადგენლებს არ ეკონტაქტება, ასე იქცევიან მისი თანაშემწეები თუ პრესსამსახურის ხელმძღვანელებიც. "უფროსობის სინდრომი" სწრაფი ტემპით იკიდებს ფეხს ახალი მთავრობის ადმინისტრაციებში და კარგი იქნება, თუ პრემიერი ამას ყურადღებას მიაქცევს. ასე ხდება რიგ სამინისტროებში თუ სხვა სახელმწიფო უწყებებში.

ვიმეორებთ - მხოლოდ უმაღლესი თანამდებობის პირებში არ არის საქმე. მაგალითად, ერთ-ერთი სამინისტროდან ჩემს კოლეგებს ელემენტარული სტატისტიკის მიღება სურდათ და სამი დღე ალოდინეს. თურმე იმ სამსახურის ხელმძღვანელი, რომელმაც ამ ინფორმაციის გაცემაზე ნებართვა უნდა გასცეს, სემინარზე იყო და "უფროსს ვერ შეაწუხებდნენ".

იხილეთ სრულად kvirispalitra.ge-ზე