მსოფლიო
სამართალი
პოლიტიკა

28

მარტი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

პარასკევი, მთვარის ოცდამეცხრე დღე დაიწყება 06:58-ზე, მთვარე თევზებშია საკმაოდ რთული დღეა. არ დაიწყოთ ახალი საქმეები. მოერიდეთ ფინანსურ ოპერაციებს, ყოველგვარ ვაჭრობასა და სასამართლო საქმეს. სხვა დღისთვის გადადეთ უფროსთან შეხვედრა და საქმეებზე საუბარს. არ გირჩევთ მგზავრობას, საქმეების გარჩევას. მეტად დაისვენეთ. კარგია მსუბუქი ვარჯიში. დღეს ქორწინება დაუშვებელია. განქორწინების მიზეზი ერთ-ერთი მეუღლის ღალატი ან ტყუილი გახდება. სასურველია დაიცვათ მარხვა. ძილის წინ მიიღეთ შხაპი. რაციონიდან გამორიცხეთ ხორცეული, პურ-ფუნთუშეული და ტკბილეული.
საზოგადოება
Faceამბები
მოზაიკა
სამხედრო
კულტურა/შოუბიზნესი
სპორტი
მეცნიერება
კონფლიქტები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
უმუშევრობა და პასუხგაუცემელი კითხვები
უმუშევრობა და პასუხგაუცემელი კითხვები

რე­დაქ­ცი­ა­ში ასეთ შეკ­რე­ბებს თათ­ბირს ვე­ძა­ხით, ჩემი კა­რი­ე­რის და­სა­წყის­ში კი მახ­სოვს, და­გეგ­მვა ერ­ქვა. გან­სხვა­ვე­ბა მხო­ლოდ სა­ხელ­შია, ში­ნა­არ­სი კი ნიშ­ნავს, რომ რე­დაქ­ცია იმ ახა­ლი ნომ­რის მა­სა­ლე­ბის მი­ზან­შე­წო­ნი­ლო­ბას გა­ნი­ხი­ლავს, რო­მე­ლიც თქვენ უახ­ლო­ეს დღე­ებ­ში უნდა წარ­მო­გიდ­გი­ნოთ.

შევ­თან­ხმდით, რომ მე ამ ნომ­რის­თვის უმუ­შევ­რო­ბის პრობ­ლე­მა­ზე ვი­მუ­შა­ვებ­დი. ხომ არ არის ამის მიზე­ზი კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი კად­რე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბა? - იკი­თხა ჩემ­მა რე­დაქ­ტორ­მა... გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ ამ მა­სა­ლის­თვის რამ­დე­ნი­მე რეს­პონ­დენ­ტი მო­მე­ძებ­ნა. ერთი მხრივ უმუ­შე­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი, მე­ო­რე მხრივ კი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი, რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ წარ­მა­ტე­ბულ სა­კად­რო პო­ლი­ტი­კა­ზე გა­მოც­დი­ლე­ბას გაგ­ვი­ზი­ა­რებ­და. ეგებ ფსი­ქო­ლოგ­თა­ნაც მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, - გა­ვი­ფიქ­რე ხმა­მაღ­ლა, - მაგ­რამ ის მხო­ლოდ იმ ფაქტს და­მი­დას­ტუ­რებს, რომ უმუ­შევ­რო­ბა ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კას ან­გრევს... მოკ­ლედ, ახა­ლი ვერა, მაგ­რამ სა­ოც­რად მტკივ­ნე­უ­ლი თემა ავირ­ჩიე...

რე­დაქ­ცი­ი­დან­ვე დავ­რე­კე ერთ-ერთი ბან­კის "ქოლ ცენ­ტრში" და ოპე­რა­ტორ გო­გო­ნას ვთხო­ვე, - პრეს­სამ­სა­ხურ­თან და­მა­კავ­ში­რეთ-მეთ­ქი. სცა­და, მაგ­რამ არა­ვინ უპა­სუ­ხა. რამ­დე­ნი­მე ასე­თი უშე­დე­გო ზა­რის შემ­დეგ, თა­ვად ოპე­რა­ტორ­მა გო­გო­ნამ შე­მომ­თა­ვა­ზა, რომ შე­ტყო­ბი­ნე­ბა და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა. მად­ლი­ე­რე­ბით დავ­თან­ხმდი... და ამ ბან­კის პრეს­სამ­სა­ხურს "და­ვუ­ბა­რე", რომ ჩემი ანუ "გზის" ჟურ­ნა­ლის­ტის შეხ­ვედ­რა უზ­რუნ­ვე­ლე­ყო ბან­კის პრე­ზი­დენ­ტთან, რო­მელ­თა­ნაც სა­კად­რო პო­ლი­ტი­კა­ზე ვი­სა­უბ­რებ­დი, მერე კი უმუ­შე­ვა­რი ადა­მი­ა­ნის ძებ­ნას შე­ვუ­დე­ქი...

ყვე­ლას გვყავს ჩვე­ნი, პი­რა­დი უმუ­შე­ვა­რი - მე­გო­ბა­რი, ნა­თე­სა­ვი, ოჯა­ხის წევ­რი, მაგ­რამ მე უცხო ადა­მი­ა­ნის პრობ­ლე­მე­ბი მინ­დო­და გა­მე­გო.

ძა­ლი­ან სიმ­პა­თი­უ­რი, პუტ­კუ­ნა ქერა რუსი ქალ­ბა­ტო­ნი, რო­მელ­საც შვი­ლიშ­ვი­ლი პარკში სა­სე­ირ­ნოდ ჰყავ­და გა­მოყ­ვა­ნი­ლი, ქარ­თუ­ლად დი­დე­ბუ­ლად ვერა, მაგ­რამ საკ­მა­ოდ გა­ბე­დუ­ლად მე­ტყვე­ლებ­და. ვთხო­ვე, ვი­ნა­ო­ბა გა­ემ­ხი­ლა და როცა ჩემი მი­ზა­ნი ვუ­თხა­რი, ძა­ლი­ა­ნაც გა­უ­ხარ­და... მისი ეროვ­ნე­ბით ქარ­თვე­ლი მე­უღ­ლე თურ­მე, ინ­ვა­ლი­დია და შე­სა­ბა­მი­სად, უმუ­შე­ვა­რიც. ორი ქა­ლიშ­ვი­ლი­დან მხო­ლოდ ერთი მუ­შა­ობს - სწო­რედ იმ პა­ტა­რა გო­გო­ნას დედა, რო­მელ­საც ბე­ბია ბაღ­ში ასე­ირ­ნებ­და.

- გა­მო­დის, რომ ერთი ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნა არ­ჩენს მთელ ოჯახს. ამას რო­გორ ახერ­ხებს?

- ერ­თად ვა­ხერ­ხებთ. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, ოჯახ­ში ეკო­ნო­მია გავ­წიო და ზედ­მე­ტი ხარ­ჯე­ბი ავა­შო­რო. მის შვილ­ზეც მე ვზრუ­ნავ; ღა­მეც ჩემ გვერ­დით ვაწ­ვენ, რომ დე­და­მის­მა დას­ვე­ნე­ბა მო­ა­ხერ­ხოს.

- მისი ხელ­ფა­სის გარ­და, სხვა შე­მო­სა­ვა­ლი თუ გაქვთ?

- ჯერ სა­პენ­სიო ასა­კის­თვის არ მი­მიღ­წე­ვია, მაგ­რამ ჩემი მე­უღ­ლე ინ­ვა­ლი­დის პენ­სი­ას იღებს.

- მა­პა­ტი­ეთ, რომ გე­კი­თხე­ბით, მაგ­რამ კონ­კრე­ტუ­ლად რო­გორ აკე­თებთ ეკო­ნო­მი­ას?

- მა­გა­ლი­თად, ზამ­თარ­ში მხო­ლოდ ერთ ოთახს ვათ­ბობთ. ღვთის მად­ლით, სახ­ლი კარ­გი გვაქვს, მაგ­რამ ფან­ჯრე­ბი ძვე­ლია და ყვე­ლა ოთა­ხის გათ­ბო­ბა რთუ­ლია...

- გარ­და ამი­სა?..

- ბავ­შვს ვე­რა­ფერს მო­ვაკ­ლებთ. მის­თვის ყო­ველ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი საკ­ვე­ბი გვაქვს. პი­რა­დად მე, არც ხორ­ცი­ან კერძს ვე­კა­რე­ბი და არც რძის ნა­წარმს, ოღონდ ოჯა­ხის წევ­რებს ეს არ შე­უ­ნიშ­ნავთ.

- აბა, რით იკ­ვე­ბე­ბით?

- სე­ზო­ნუ­რი ხი­ლით და ბოსტნე­უ­ლით. "სუ­პებს" ვა­კე­თებ. ძა­ლი­ან გემ­რი­ელ წვნი­ა­ნებს ვამ­ზა­დებ. მიყ­ვარს მა­კა­რო­ნი, თო­ნის პური. კი­დევ, კარგ ბლი­ნებს ვა­ცხობ და გა­და­სა­რევ "ვა­რე­ნი­კებს", როცა ხილი მი­წყობს ხელს.

- დიდი ოჯა­ხი გაქვთ. ალ­ბათ სა­რე­ცხ სა­შუ­ა­ლე­ბებ­ზე ვერ გა­ა­კე­თებთ ეკო­ნო­მი­ას.

- რო­გორ არა! აი, ჯერ ვალ­ბობ სა­რე­ცხს, მერე ვწუ­რავ და ნე­ბის­მი­ე­რი ია­ფ­ფა­სი­ა­ნი ფხვნი­ლი ერე­ვა, თა­ნაც - რა ისე­თი ბინ­ძუ­რე­ბი ჩვენ ვართ...

- ტან­საც­მე­ლი, ფეხ­საც­მე­ლი...

- ჰო, ზოგ­ჯერ რა­ღა­ცის ყიდ­ვა მი­წევს, მაგ­რამ იშ­ვი­ა­თად. "ძველ­მა­ნებ­ში" ვყი­დუ­ლობ აუ­ცი­ლე­ბელ რა­ღა­ცებს. ასეთ მა­ღა­ზი­ა­ში ზოგ­ჯერ მოხ­დე­ნილ ტან­საც­მელ­საც იპო­ვი, ოღონდ, იქაც არ ღირს იაფი. აი, ამას წი­ნათ ისე­თი კარ­გი პალ­ტო ვნა­ხე, მაგ­რამ 25 ლარი ღირ­და და ვერ გა­ვი­მე­ტე.

- ხუთი ადა­მი­ა­ნი დღე­ში და­ახ­ლო­ე­ბით რა თან­ხას ხარ­ჯავთ?

- ორი ლარი ჩემს გო­გო­ნას უნდა იმის­თვის, რომ იმ­გზავ­როს, მე კი ვცდი­ლობ, 5 ლარ­ში ჩა­ვე­ტიო. სოფ­ლი­და­ნაც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბი­ან. ლო­ბი­ოს და სი­მინდს ჩემი მული უგ­ზავ­ნის ძმას. ღვთის მად­ლით, არ ვშიმ­ში­ლობთ, მაგ­რამ ოჯა­ხი ხარ­ჯი­ა­ნია. ამას წი­ნათ ტე­ლე­ვი­ზო­რი გა­ფუჭ­და და ჩემ­მა გო­გომ გან­ვა­დე­ბით გა­მო­ი­ტა­ნა. აბა, სხვა რა გზა იყო? ისე­თი ტე­ლე­ვი­ზო­რია, რომ ვუ­ყუ­რებ, თავი სიზ­მარ­ში მგო­ნია.

- აქამ­დე რო­მე­ლი ტე­ლე­ვი­ზო­რით სარ­გებ­ლობ­დით?

- ძვე­ლი რუ­სუ­ლი ტე­ლე­ვი­ზო­რი მქონ­და. მე­გო­ნა, ფე­რა­დი იყო, მაგ­რამ აი, ახა­ლი ვი­ყი­დე და მივ­ხვდი, რომ ვცდე­ბო­დი.

- თქვე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლი ქმარს გა­შო­რე­ბუ­ლია?

- ასეა! იმას სა­ზღვარ­გა­რეთ უნ­დო­და წას­ვლა, ჩემი გოგო კი ვერ გაჰ­ყვა. ჩვენ რომ მი­ვე­ტო­ვე­ბი­ნეთ, იცო­და, თავს ვერ გა­ვი­ტან­დით. ჰოდა, წა­ვი­და ჩემი სიძე და ახლა გვი­თხრეს, რომ სხვა ქალ­თან ცხოვ­რობს...

- თქვენს ოჯახს ვალი თუ აქვს?

- სამ­წუ­ხა­როდ, გვაქვს... მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ბან­კის­გან ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვალი გვაქვს აღე­ბუ­ლი და ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის ფუ­ლიც გვაქვს, რომ­ლე­ბიც არ "გვახ­რჩო­ბენ". აი, გა­იზ­რდე­ბა ჩემი მე­ო­რე შვი­ლიც და გა­ვის­ტუმ­რებთ ყვე­ლა ვალს. გა­სულ ზა­ფხულს ზღვის­პი­რეთ­ში წა­ვე­დი და "პე­რაშ­კებს" ვა­ცხობ­დი. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან კარ­გად იყი­დე­ბო­და და ცოტა ფული შე­ვაგ­რო­ვე. მო­მა­ვალ ზა­ფხულ­საც წა­ვალ და ალ­ბათ ვა­ლის ნა­წილ­საც გა­ვის­ტუმ­რებ...

- თქვენ არ გიც­დი­ათ სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნა?

- თა­ვის დრო­ზე მსუ­ბუქ მრეწ­ვე­ლო­ბა­ში ვმუ­შა­ობ­დი. ახლა მგო­ნია, პრო­ფე­სი­ით ვე­ღარც ვი­მუ­შა­ვებ, იმ­დე­ნი ახა­ლი რა­ღაც მოხ­და ამ სფე­რო­ში, მაგ­რამ სხვა რა­ღა­ცე­ბი ბევ­რჯერ ვცა­დე. მა­გა­ლი­თად, ვიდ­რე ჩემი გო­გო­ნა და­ი­წყებ­და მუ­შა­ო­ბას, შინ ნამ­ცხვრებს, ხა­ჭა­პურს ვა­ცხობ­დი და მა­ღა­ზი­ებ­ში ვა­ბა­რებ­დი. მა­შინ თა­ვის გა­ტა­ნა არ გვი­ჭირ­და, მაგ­რამ მერე მკერ­დი გა­მიხ­და მო­საკ­ვე­თი... ახლა ჩემ­თვის ფი­ზი­კუ­რი შრო­მა არ შე­იძ­ლე­ბა...

ქალს და­ვემ­შვი­დო­ბე და სახ­ლის­კენ წა­ვე­დი. სკამ­ზე მო­ხუ­ცი კაცი შევ­ნიშ­ნე, რო­მელ­საც ხელ­ში პური ეჭი­რა - ლუკ­მას წა­ა­ტეხ­და, უკბი­ლო პირ­ში ჩა­ი­დებ­და და ვიდ­რე გა­დაყ­ლაპ­ვას მო­ა­ხერ­ხებ­და, პუ­რის ნამ­ცე­ცებს მტრე­დებს უყ­რი­და. ძვე­ლი გა­ქუ­ცუ­ლი ლა­ბა­და, დაბ­რე­ცი­ლი ფეხ­საც­მე­ლი ეცვა და დამ­ტვე­რი­ლი ქუდი ეხუ­რა ან შე­იძ­ლე­ბა, ქუდი სუ­ლაც არ იყო მტვრი­ა­ნი, მაგ­რამ ასე იმი­ტომ მო­მეჩ­ვე­ნა, რომ გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის ორ­მოც­და­ა­თი­ა­ნი წლე­ბის დრო­ინ­დე­ლი იყო. არა, მა­თხო­ვა­რი ნამ­დვი­ლად არ გახ­ლდათ... ჰოდა, ვი­ფიქ­რე: უამ­რა­ვი რეს­პონ­დენ­ტის მო­ძებ­ნა შე­მიძ­ლია იმის­თვის, რომ ათას­გვა­რი ამ­ბა­ვი მო­გი­თხროთ უმუ­შე­ვარ­თა ცხოვ­რე­ბი­დან. შე­მიძ­ლია მო­გიყ­ვეთ, რო­გორ ცხოვ­რო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი მა­თხოვ­რუ­ლი პენ­სი­ით, პენ­სი­ის გა­რე­შეც ან რო­გორ გა­აქვს თავი იმ ათ­სუ­ლი­ან ოჯახს, რომ­ლის მხო­ლოდ ერთ წევ­რს აქვს ხელ­ფა­სი; შე­მიძ­ლია გე­სა­უბ­როთ იმა­ზეც, თუ რო­გო­რი რთუ­ლია დამ­ლა­გებ­ლად მუ­შა­ო­ბა იმის­თვის, ვინც "იმ ცხოვ­რე­ბა­ში" თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი იყო; იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­სა­ხებ, რომ­ლებ­მაც ჯერ ბან­კი­დან აი­ღეს სეს­ხი, მერე კი ამ ვა­ლის წყა­ლო­ბით სახ­ლე­ბი და­კარ­გეს, მაგ­რამ ყვე­ლა ეს ამ­ბა­ვი ხომ იქ­ნე­ბა ერთი დიდი ამ­ბა­ვი იმის შე­სა­ხებ, რომ უმუ­შე­ვა­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი კი არ ცხოვ­რო­ბენ, არა­მედ არ­სე­ბო­ბენ და არა­ვინ იცის, რო­დემ­დე...

- არ გა­მომ­დის არა­ფე­რი, - ვამ­ბობ მომ­დევ­ნო თათ­ბირ­ზე: - თი­თო­ე­უ­ლი უმუ­შე­ვა­რი ადა­მი­ა­ნის ამ­ბა­ვი ძა­ლი­ან ჰგავს ერ­თმა­ნეთს. რო­გორ ვე­სა­უბ­რო მში­ერ ადა­მი­ა­ნებს პრო­ფე­სი­უ­ლი კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის ამაღ­ლე­ბა­ზე, თუკი მათ არ და­ვა­პუ­რებ?..

- და­გე­რე­კა მა­ინც იმ ბან­კში, - მი­საყ­ვე­დუ­რა რე­დაქ­ტორ­მა.

მაგ­რამ მე ხომ უკვე ბევ­რჯერ დავ­რეკე... და ვე­რას­დროს ვერ მი­ვი­ღე დას­მულ შე­კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი: - თა­ნახ­მაა თუ არა ბან­კის პრე­ზი­დენ­ტი, ჟურ­ნა­ლისტს შეხ­ვდეს?.. უფრო მე­ტიც, პრეს­ცენ­ტრამ­დე სა­ერ­თო­დაც ვერ მი­ვაღ­წიე! ახლა რო­გორ მო­ვიქ­ცე, ხმა­მაღ­ლა და­ვუ­წუ­ნო ჩემს საყ­ვა­რელ ბანკს სა­კად­რო პო­ლი­ტი­კა და კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი დავ­ტო­ვო ლუკ­მა­პუ­რის გა­რე­შე თუ თა­ვად ბან­კის პრე­ზი­დენტს მოვ­თხო­ვო, სა­კუ­თა­რი თავი და­სა­ჯოს იმის გამო, რომ სა­კად­რო პო­ლი­ტი­კა არაფ­რად უვარ­გა?..

იქ­ნებ რო­მე­ლი­მე სხვა ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის­თვის უნდა მი­მე­კი­თხა?..

რო­გორ ფიქ­რობთ, ვინ მი­პა­სუ­ხებს კი­თხვა­ზე: სად უნდა ვე­ძე­ბოთ გა­მო­სა­ვა­ლი იმ ქვეყ­ნის შვი­ლებ­მა, სა­დაც მო­სახ­ლე­ო­ბის დიდი ნა­წი­ლი უმუ­შევ­რო­ბის უღელ­ქვეშ გმი­ნავს, ნა­წი­ლი კი მა­მა­სის­ხლად ნა­პოვნ სა­მუ­შაო ად­გილს არაფ­რად აგ­დებს და ვერ ხვდე­ბა, რომ მისი კარ­გი მუ­შა­ო­ბა შე­იძ­ლე­ბა, ახა­ლი სა­მუ­შაო ად­გი­ლის შექ­მნის სა­წინ­და­რი იყოს?

დეა ცუც­ქი­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
16 ხიდი და 3 კვანძი, ვნახოთ სად გაივლის და რა დაჯდება თბილისის შემოვლითი გზის 11 კმ-იანი მონაკვეთი

უმუშევრობა და პასუხგაუცემელი კითხვები

უმუშევრობა და პასუხგაუცემელი კითხვები

რედაქციაში ასეთ შეკრებებს თათ­ბირს ვეძახით, ჩემი კარიერის დასაწყისში კი მახსოვს, დაგეგმვა ერქვა. განსხვავება მხოლოდ სახელშია, შინაარსი კი ნიშნავს, რომ რედაქცია იმ ახალი ნომრის მასალების მიზანშეწონილობას განიხილავს, რომელიც თქვენ უახლოეს დღეებში უნდა წარმოგიდგინოთ.

შევთანხმდით, რომ მე ამ ნომრისთვის უმუშევრობის პრობლემაზე ვიმუშავებდი. ხომ არ არის ამის მიზე­ზი კვალიფიციური კადრების ნაკლებობა? - იკითხა ჩემმა რედაქტორმა... გადავწყვიტეთ, რომ ამ მასალისთვის რამდენიმე რესპონდენტი მომეძებნა. ერთი მხრივ უმუშევარი ადამიანი, მეორე მხრივ კი წარმატებული ორგანიზაციის ხელმძღვანელი, რომელიც საკუთარ წარმატებულ საკადრო პოლიტიკაზე გამოცდილებას გაგვიზიარებდა. ეგებ ფსიქოლოგთანაც მივსულიყავი, - გავიფიქრე ხმამაღლა, - მაგრამ ის მხოლოდ იმ ფაქტს დამიდასტურებს, რომ უმუშევრობა ადამიანის ფსიქიკას ანგრევს... მოკლედ, ახალი ვერა, მაგრამ საოცრად მტკივნეული თემა ავირჩიე...

რედაქციიდანვე დავრეკე ერთ-ერთი ბანკის "ქოლ ცენტრში" და ოპერატორ გოგონას ვთხოვე, - პრესსამსახურთან დამაკავშირეთ-მეთქი. სცადა, მაგრამ არავინ უპასუხა. რამდენიმე ასეთი უშედეგო ზარის შემდეგ, თავად ოპერატორმა გოგონამ შემომთავაზა, რომ შეტყობინება დამეტოვებინა. მადლიერებით დავთანხმდი... და ამ ბანკის პრესსამსახურს "დავუბარე", რომ ჩემი ანუ "გზის" ჟურნალისტის შეხვედრა უზრუნველეყო ბანკის პრეზიდენტთან, რომელთანაც საკადრო პოლიტიკაზე ვისაუბრებდი, მერე კი უმუშევარი ადამიანის ძებნას შევუდექი...

ყველას გვყავს ჩვენი, პირადი უმუშევარი - მეგობარი, ნათესავი, ოჯახის წევრი, მაგრამ მე უცხო ადამიანის პრობლემები მინდოდა გამეგო.

ძალიან სიმპათიური, პუტკუნა ქერა რუსი ქალბატონი, რომელსაც შვილიშვილი პარკში სასეირნოდ ჰყავდა გამოყვანილი, ქართულად დიდებულად ვერა, მაგრამ საკმაოდ გაბედულად მეტყველებდა. ვთხოვე, ვინაობა გაემხილა და როცა ჩემი მიზანი ვუთხარი, ძალიანაც გაუხარდა... მისი ეროვნებით ქართველი მეუღლე თურმე, ინვალიდია და შესაბამისად, უმუშევარიც. ორი ქალიშვილიდან მხოლოდ ერთი მუშაობს - სწორედ იმ პატარა გოგონას დედა, რომელსაც ბებია ბაღში ასეირნებდა.

- გამოდის, რომ ერთი ახალგაზრდა გოგონა არჩენს მთელ ოჯახს. ამას როგორ ახერხებს?

- ერთად ვახერხებთ. მაქსიმალურად ვცდილობ, ოჯახში ეკონომია გავწიო და ზედმეტი ხარჯები ავაშორო. მის შვილზეც მე ვზრუნავ; ღამეც ჩემ გვერდით ვაწვენ, რომ დედამისმა დასვენება მოახერხოს.

- მისი ხელფასის გარდა, სხვა შემოსავალი თუ გაქვთ?

- ჯერ საპენსიო ასაკისთვის არ მიმიღწევია, მაგრამ ჩემი მეუღლე ინვალიდის პენსიას იღებს.

- მაპატიეთ, რომ გეკითხებით, მაგ­რამ კონკრეტულად როგორ აკეთებთ ეკონომიას?

- მაგალითად, ზამთარში მხოლოდ ერთ ოთახს ვათბობთ. ღვთის მადლით, სახლი კარგი გვაქვს, მაგრამ ფანჯრები ძველია და ყველა ოთახის გათბობა რთულია...

- გარდა ამისა?..

- ბავშვს ვერაფერს მოვაკლებთ. მისთვის ყოველთვის განსაკუთრებული საკვები გვაქვს. პირადად მე, არც ხორციან კერძს ვეკარები და არც რძის ნაწარმს, ოღონდ ოჯახის წევრებს ეს არ შეუნიშნავთ.

- აბა, რით იკვებებით?

- სეზონური ხილით და ბოსტნეულით. "სუპებს" ვაკეთებ. ძალიან გემრიელ წვნიანებს ვამზადებ. მიყვარს მაკარონი, თონის პური. კიდევ, კარგ ბლინებს ვაცხობ და გადასარევ "ვარენიკებს", როცა ხილი მიწყობს ხელს.

- დიდი ოჯახი გაქვთ. ალბათ სარეცხ საშუალებებზე ვერ გააკეთებთ ეკონომიას.

- როგორ არა! აი, ჯერ ვალბობ სარეცხს, მერე ვწურავ და ნებისმიერი იაფფასიანი ფხვნილი ერევა, თანაც - რა ისეთი ბინძურები ჩვენ ვართ...

- ტანსაცმელი, ფეხსაცმელი...

- ჰო, ზოგჯერ რაღაცის ყიდვა მიწევს, მაგრამ იშვიათად. "ძველმანებში" ვყიდულობ აუცილებელ რაღაცებს. ასეთ მაღაზიაში ზოგჯერ მოხდენილ ტანსაცმელსაც იპოვი, ოღონდ, იქაც არ ღირს იაფი. აი, ამას წინათ ისეთი კარგი პალტო ვნახე, მაგრამ 25 ლარი ღირდა და ვერ გავიმეტე.

- ხუთი ადამიანი დღეში დაახლოებით რა თანხას ხარჯავთ?

- ორი ლარი ჩემს გოგონას უნდა იმისთვის, რომ იმგზავროს, მე კი ვცდილობ, 5 ლარში ჩავეტიო. სოფლიდანაც ძალიან მეხმარებიან. ლობიოს და სიმინდს ჩემი მული უგზავნის ძმას. ღვთის მადლით, არ ვშიმშილობთ, მაგრამ ოჯახი ხარჯიანია. ამას წინათ ტელევიზორი გაფუჭდა და ჩემმა გოგომ განვადებით გამოიტანა. აბა, სხვა რა გზა იყო? ისეთი ტელევიზორია, რომ ვუყურებ, თავი სიზმარში მგონია.

- აქამდე რომელი ტელევიზორით სარგებლობდით?

- ძველი რუსული ტელევიზორი მქონდა. მეგონა, ფერადი იყო, მაგრამ აი, ახალი ვიყიდე და მივხვდი, რომ ვცდებოდი.

- თქვენი ქალიშვილი ქმარს გაშორებულია?

- ასეა! იმას საზღვარგარეთ უნდოდა წასვლა, ჩემი გოგო კი ვერ გაჰყვა. ჩვენ რომ მივეტოვებინეთ, იცოდა, თავს ვერ გავიტანდით. ჰოდა, წავიდა ჩემი სიძე და ახლა გვითხრეს, რომ სხვა ქალთან ცხოვრობს...

- თქვენს ოჯახს ვალი თუ აქვს?

- სამწუხაროდ, გვაქვს... მადლობა ღმერთს, ბანკისგან ძალიან პატარა ვალი გვაქვს აღებული და ისეთი ადამიანების ფულიც გვაქვს, რომლებიც არ "გვახრჩობენ". აი, გაიზრდება ჩემი მეორე შვილიც და გავისტუმრებთ ყველა ვალს. გასულ ზაფხულს ზღვისპირეთში წავედი და "პერაშკებს" ვაცხობდი. სხვათა შორის, ძალიან კარგად იყიდებოდა და ცოტა ფული შევაგროვე. მომავალ ზაფხულსაც წავალ და ალბათ ვალის ნაწილსაც გავისტუმრებ...

- თქვენ არ გიცდიათ სამსახურის შოვნა?

- თავის დროზე მსუბუქ მრეწველობაში ვმუშაობდი. ახლა მგონია, პროფესიით ვეღარც ვიმუშავებ, იმდენი ახალი რაღაც მოხდა ამ სფეროში, მაგრამ სხვა რაღაცები ბევრჯერ ვცადე. მაგალითად, ვიდრე ჩემი გოგონა დაიწყებდა მუშაობას, შინ ნამცხვრებს, ხაჭაპურს ვაცხობდი და მაღაზიებში ვაბარებდი. მაშინ თავის გატანა არ გვიჭირდა, მაგრამ მერე მკერდი გამიხდა მოსაკვეთი... ახლა ჩემთვის ფიზიკური შრომა არ შეიძლება...

ქალს დავემშვიდობე და სახლისკენ წავედი. სკამზე მოხუცი კაცი შევნიშნე, რომელსაც ხელში პური ეჭირა - ლუკმას წაატეხდა, უკბილო პირში ჩაიდებდა და ვიდრე გადაყლაპვას მოახერხებდა, პურის ნამცეცებს მტრედებს უყრიდა. ძველი გაქუცული ლაბადა, დაბრეცილი ფეხსაცმელი ეცვა და დამტვერილი ქუდი ეხურა ან შეიძლება, ქუდი სულაც არ იყო მტვრიანი, მაგრამ ასე იმიტომ მომეჩვენა, რომ გასული საუკუნის ორმოცდაათიანი წლების დროინდელი იყო. არა, მათხოვარი ნამდვილად არ გახლდათ... ჰოდა, ვიფიქრე: უამრავი რესპონდენტის მოძებნა შემიძლია იმისთვის, რომ ათასგვარი ამბავი მოგითხროთ უმუშევართა ცხოვრებიდან. შემიძლია მოგიყვეთ, როგორ ცხოვრობენ ადამიანები მათხოვრული პენსიით, პენსიის გარეშეც ან როგორ გააქვს თავი იმ ათსულიან ოჯახს, რომლის მხოლოდ ერთ წევრს აქვს ხელფასი; შემიძლია გესაუბროთ იმაზეც, თუ როგორი რთულია დამლაგებლად მუშაობა იმისთვის, ვინც "იმ ცხოვრებაში" თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის სტუდენტი იყო; იმ ადამიანების შესახებ, რომლებმაც ჯერ ბანკიდან აიღეს სესხი, მერე კი ამ ვალის წყალობით სახლები დაკარგეს, მაგრამ ყველა ეს ამბავი ხომ იქნება ერთი დიდი ამბავი იმის შესახებ, რომ უმუშევარი ადამიანები კი არ ცხოვრობენ, არამედ არსებობენ და არავინ იცის, როდემდე...

- არ გამომდის არაფერი, - ვამბობ მომდევნო თათბირზე: - თითოეული უმუშევარი ადამიანის ამბავი ძალიან ჰგავს ერთმანეთს. როგორ ვესაუბრო მშიერ ადამიანებს პროფესიული კვალიფიკაციის ამაღლებაზე, თუკი მათ არ დავაპურებ?..

- დაგერეკა მაინც იმ ბანკში, - მისაყვედურა რედაქტორმა.

მაგრამ მე ხომ უკვე ბევრჯერ დავ­რეკე... და ვერასდროს ვერ მივიღე დასმულ შეკითხვაზე პასუხი: - თანახმაა თუ არა ბანკის პრეზიდენტი, ჟურნალისტს შეხვდეს?.. უფრო მეტიც, პრესცენტრამდე საერთოდაც ვერ მივაღწიე! ახლა როგორ მოვიქცე, ხმამაღლა დავუწუნო ჩემს საყვარელ ბანკს საკადრო პოლიტიკა და კიდევ რამდენიმე ადამიანი დავტოვო ლუკმაპურის გარეშე თუ თავად ბანკის პრეზიდენტს მოვთხოვო, საკუთარი თავი დასაჯოს იმის გამო, რომ საკადრო პოლიტიკა არაფრად უვარგა?..

იქნებ რომელიმე სხვა ორგანიზაციისთვის უნდა მიმეკითხა?..

როგორ ფიქრობთ, ვინ მიპასუხებს კითხვაზე: სად უნდა ვეძებოთ გამოსავალი იმ ქვეყნის შვილებმა, სადაც მოსახლეობის დიდი ნაწილი უმუშევრობის უღელქვეშ გმინავს, ნაწილი კი მამასისხლად ნაპოვნ სამუშაო ადგილს არაფრად აგდებს და ვერ ხვდება, რომ მისი კარგი მუშაობა შეიძლება, ახალი სამუშაო ადგილის შექმნის საწინდარი იყოს?

დეა ცუცქირიძე

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)

ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"

უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"

ვინ არის შორენა ბეგაშვილის ყოფილი ქმრის მეუღლე, რომელიც უკრაინაში ცნობილი დიზაინერია