"თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი ჯერ კი­დევ სა­ბავ­შვო ბაღ­ში მყავ­და. გაპ­რან­ჭვას რო­გორ ვა­ხერ­ხებ­დი, არ მახ­სოვს... როცა მა­მა­ჩე­მი - რე­ჟი­სო­რი ნუგ­ზარ ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე შინ იყო, დე­და­ჩე­მის თე­ატ­რა­ლუ­რი გრი­მით მა­კი­აჟს მი­კე­თებ­და, ლა­მაზ ქსო­ვი­ლებს ტან­ზე შე­მო­მახ­ვევ­და, მე კი ვთა­მა­შობ­დი: ხან პრინ­ცე­სა ვი­ყა­ვი და ხა­ნაც - სხვა ვინ­მე", - გვი­თხრა მსა­ხი­ობ­მა ქეთა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ, რო­მელ­საც 5 შვი­ლი ჰყავს, მაგ­რამ ისეთ კარგ ფორ­მა­შია, რომ მისი ასა­კით უმ­ცროს ბევრ გა­სა­თხო­ვარ გო­გო­ნას შე­შურ­დე­ბა...

მა­კი­ა­ჟი და სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა

- მა­კი­აჟს ყო­ველ­დღი­უ­რად არ ვი­კე­თებ, მაგ­რამ ხან­და­ხან დი­ლით ისე გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი, რომ უბ­რა­ლოდ, მა­კი­ა­ჟის გა­რე­შე გა­რეთ გას­ვლა შე­უძ­ლე­ბე­ლია (იცი­ნის). როცა მსა­ხი­ო­ბი ხარ, ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ექ­ცე­ვი და შე­სა­ბა­მი­სად, მუ­დამ კარგ ფორ­მა­ში უნდა იყო. ჩემი დღის რე­ჟი­მის გამო, ხან­და­ხან ეს რთუ­ლია, მაგ­რამ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, ში­ნა­გა­ნად კარ­გი გან­წყო­ბი­ლე­ბა შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო და ეს ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ყო­ველ­თვის და­დე­ბი­თად აი­სა­ხე­ბა (მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, მა­კი­ა­ჟით ვიქ­ნე­ბი თუ - მის გა­რე­შე). როცა დეპ­რე­სი­უ­ლი პე­რი­ო­დი მაქვს, მა­კი­ა­ჟიც არ მშვე­ლის. ასე რომ, ჩემი გა­რეგ­ნო­ბა ჩემს ში­ნა­გან მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი...

- სა­ხის კან­ზე გრი­მი უარ­ყო­ფი­თად არ მოქ­მე­დებს?

- ალ­ბათ მოქ­მე­დებს. მა­მი­და ხში­რად მე­უბ­ნე­ბა, - სა­ა­მა­ყო სუ­ლაც არ არის, როცა 36 წლის ასაკ­ში სა­ხის კა­ნის და­მა­ტე­ნი­ა­ნე­ბელ, მკვე­ბავ კრემს არ იყე­ნე­ბო. არც ნა­ო­ჭის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო კრე­მი გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია...

თმის ფერი და ვარ­ცხნი­ლო­ბა

- ში­შით ვა­მოწ­მებ, ჭა­ღა­რა ხომ არ ამო­მი­ვი­და. იმას კი არ ვამ­ბობ, - ვა­ი­მე, ვბერ­დე­ბი-მეთ­ქი, უბ­რა­ლოდ, თმის შე­ღებ­ვის პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან მე­ზა­რე­ბა და მინ­და, ბუ­ნებ­რი­ვი ფერი დიდ­ხანს მქონ­დეს. მხო­ლოდ ერთხელ შე­ვი­ღე­ბე: სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, როცა მე­ლი­რე­ბა მო­და­ში შე­მო­ვი­და და მეც მო­მინ­და. ოჯახ­ში თა­ვი­სუფ­ლე­ბით გა­თა­მა­მე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვი. მეშ­ვი­დე კლას­ში ყოფ­ნი­სას, ყუ­რე­ბი ჩუ­მად გა­ვიხვრი­ტე და ამ ამ­ბავს საკ­მა­ოდ დიდი სკან­და­ლი მოჰ­ყვა. ამი­ტომ 5-ფე­რი­ა­ნი მე­ლი­რე­ბა ოჯა­ხის წევ­რებ­თან მო­ლა­პა­რა­კე­ბის შემ­დეგ გა­ვი­კე­თე. ძა­ლი­ან მალე "ჩა­მო­ი­რე­ცხა" და იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, თმა შე­მე­ღე­ბა. 1 თვე ბუ­ნებ­რივ ფერ­ზე ვი­ღე­ბავ­დი, მაგ­რამ ეს იმ­დე­ნად დამ­ქან­ცვე­ლი და მტან­ჯვე­ლი იყო, რომ თმა შე­ვი­ჭე­რი, შე­ღე­ბი­ლი ნა­წი­ლი მო­ვი­შო­რე (იღი­მის).

- თმის მო­სავ­ლე­ლად ნიღ­ბებს იყე­ნებ?

- ნიღ­ბებს ადრე ვი­ყე­ნებ­დი, რად­გან გა­რეგ­ნო­ბა­ში თმას ერთ-ერთ მნიშ­ვნე­ლო­ვან ად­გილს ვა­ნი­ჭებ. გრძე­ლი, ძა­ლი­ან ხვე­უ­ლი თმა მქონ­და და მას ფენს და თმის უთოს არ ვა­კა­რებ­დი. თუმ­ცა, მას მერე, რაც შე­ვი­ჭე­რი, კარ­გად აღარ და­იხ­ვა და გას­წო­რე­ბა მიხ­დე­ბო­და.

- სა­ლონ­ში ხში­რად და­დი­ხარ?

- სა­ლონ­ში სი­ა­რუ­ლი მა­შინ და­ვი­წყე, როცა სე­რი­ალ­ზე - "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" - ვმუ­შა­ობ­დი. ხან­და­ხან კვი­რა­ში სამ­ჯე­რაც ვა­კი­თხავ­დი სტი­ლისტს... ახლა საკ­მა­ოდ ბევ­რნა­ი­რი ვარ­ცხნი­ლო­ბის გა­კე­თე­ბა შე­მიძ­ლია და­მო­უ­კი­დებ­ლად.

ვარ­ჯი­ში და დი­ე­ტა

- ვარ­ჯი­ში ჩემი სუს­ტი მხა­რეა: ბავ­შვო­ბა­ში სპორ­ტულ ტან­ვარ­ჯიშ­ზე, ფი­გუ­რულ სრი­ალ­სა და სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებ­ზე დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ მას შემ­დეგ, რაც გა­ვი­ზარ­დე, არც მი­ვარ­ჯი­შია და არც მი­ცეკ­ვია... ახლა წო­ნა­ში 47 კილო ვარ, მაგ­რამ სტუ­დენ­ტო­ბი­სას 64-68 კი­ლოგ­რა­მი ვი­ყა­ვი და დი­ე­ტა­საც ხში­რად ვი­ცავ­დი. პირ­ვე­ლი ფეხ­მძი­მო­ბი­სას წო­ნა­ში საკ­მა­ოდ და­ვი­კე­ლი და სამ­შო­ბი­ა­რო­დან გა­მო­სუ­ლი ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი ვი­ყა­ვი. 1 წლის მერე, ჩემი წონა ნელ-ნელა "ავ­კრი­ბე". 2 შვი­ლის დედა ვი­ყა­ვი, როცა თა­ვის­თა­ვად გავ­ხდი და მას მერე, დი­ე­ტა არ და­მი­ცავს. ხორ­ცი­ა­ნი კერ­ძე­ბი და სა­ერ­თოდ, ჭამა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს! თუმ­ცა, ცო­მე­ულს არ ვე­ტა­ნე­ბი.

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი

- ერთი პე­რი­ო­დი, თავ­სა­ფარს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მჩუქ­ნი­და. ჰოდა, ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს გარ­დე­რო­ბის კარი რომ გა­მო­ვა­ღე, იმ­დე­ნი სხვა­დას­ხვა ფე­რის შარ­ფი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ "მო­მე­რი­და" და ჯერ ერთი "გა­მო­ვაძ­ვრი­ნე", მერე - მე­ო­რე და ნელ-ნელა მი­ვეჩ­ვიე. თუმ­ცა, კაშ­ნე­ე­ბი და შარ­ფე­ბი დი­დად არც ახლა მიყ­ვარს; ძა­ლი­ან უნდა მინ­დო­დეს ან მჭირ­დე­ბო­დეს, რომ გა­ვი­კე­თო. მზის სათ­ვა­ლეს არ ვი­ყე­ნებ და ზამ­თარ­ში ქუ­დიც არ მა­ხუ­რავს. ყურ­ზე მუდ­მი­ვად 1 პა­ტა­რა, ოქ­როს სა­ყუ­რე მი­კე­თია, რომ­ლის მოხ­სნა ხან­და­ხან, გა­და­ღე­ბის დრო­საც მა­ვი­წყდე­ბა.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად რო­მე­ლი­მე სამ­კა­უ­ლი ან აქ­სე­სუ­ა­რი თუ გიყ­ვარს?

- 1 ბე­ჭე­დი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარს. ის ჩემ­მა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ­მა მე­გო­ბარ­მა - სა­ლო­მე გრი­გა­ლაშ­ვილ­მა მა­ჩუ­ქა. არა­სო­დეს ვიხ­სნი­დი თი­თი­დან და ის ად­გი­ლი, სა­დაც ბე­ჭე­დი მე­კე­თა, და­მი­ვიწ­როვ­და (იღი­მის). ასე­ვე, ხში­რად მე­კე­თა ბე­ბი­ის ნა­ჩუ­ქა­რი ბე­ჭე­დი, მაგ­რამ ბოლო დროს ძა­ლი­ან გავ­ხდი და ახლა დიდი მაქვს... ფრჩხილ­ზე ლაქს არ ვის­ვამ, სა­კუ­თა­რი თი­თე­ბი არ მომ­წონს და ასე მგო­ნია, ლა­ქით მათ­ზე აქ­ცენტს გა­ვა­კე­თებ.

სა­მო­სი

- ჩემი შო­პინ­გი ყო­ველ­თვის მას­შტა­ბუ­რია: როცა ფუ­ლის და­სა­ხარ­ჯად მა­ღა­ზი­ებ­ში მივ­დი­ვარ, ძა­ლი­ან ბევ­რი ფიქ­რი არ მიყ­ვარს: სა­მოსს რომ ვხე­დავ, ვიცი - მო­მიხ­დე­ბა თუ არა, მაგ­რამ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა რა­ღა­ცის (ძი­რი­თა­დად - ფეხ­საც­მლის) ყიდ­ვი­სას 2 დღეც მი­ფიქ­რია. ჩემი შო­პინ­გი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია, რად­გან ტან­საც­მე­ლი 5 შვილ­საც უნდა ვუ­ყი­დო. ბევ­რჯერ, დი­ლით გა­სუ­ლი, შო­პინ­გი­დან, ღა­მით დავ­ბრუ­ნე­ბულ­ვარ. რა თქმა უნდა, ეს არ მღლის, პი­რი­ქით - დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს და მი­ღე­ბუ­ლი და­დე­ბი­თი ემო­ცია შე­იძ­ლე­ბა, მთე­ლი თვე გამ­ყვეს.

- სა­ყიდ­ლებ­ზე მარ­ტო და­დი­ხარ?

- ხში­რად ჩემი 13 წლის ქა­ლიშ­ვი­ლი დამ­ყვე­ბა. ის ყო­ველ­თვის სწორ რჩე­ვებს მაძ­ლევს... კა­ბე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ჰოდა, თუ კაბა მიხ­დე­ბა და მომ­წონს, მას­ში არა­ნა­ი­რი თან­ხის გა­დახ­და არ მე­ნა­ნე­ბა.

საქ­მე

- მე, მაია დო­ბორჯგი­ნი­ძე და მა­რი­ამ ჯო­ლო­გუა თე­ატ­რა­ლუ­რი სტუ­დი­ის - "ეტ სე­ტე­რა" - დამ­ფუძ­ნებ­ლე­ბი ვართ. სამ­წუ­ხა­როდ, ბოლო დროს იქ ვე­ღარ ვას­წავ­ლი, რად­გან დატ­ვირ­თუ­ლი შე­მოდ­გო­მა მქონ­და - ერ­თდრო­უ­ლად ბევრ პრო­ექ­ტზე ვი­მუ­შა­ვე. ასე­ვე, "კო­მე­დი ჯგუ­ფის" სა­ბავ­შვო სტუ­დი­ა­ში - "თავ­და­ყი­რა" - ვმუ­შა­ობ. მხი­ა­რუ­ლი სტუ­დი­აა თა­ვი­სი პე­და­გო­გე­ბი­თა და აღ­საზ­რდე­ლე­ბით. ასე­ვე "კო­მე­დი არ­ხის" სე­რი­ალ­ში - "კოქ­ტე­ი­ლი" - ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. "კო­მე­დი ჯგუფ­მა" ფილ­მი "მის­ტერ ძიძა" გა­და­ი­ღო. ძა­ლი­ან სა­ხა­ლი­სო, ცოტა სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი ფილ­მია. მას­ში დე­დის როლს ვთა­მა­შობ. ჩემი გმი­რის მე­უღ­ლი­სა და მის­ტერ ძი­ძის როლს კი, მიშა ან­დღუ­ლა­ძე ას­რუ­ლებს.

- ფილმშიც მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დედა ხარ?

- არა, ფილმში 2 შვი­ლი - საბა და ელე­ნე "მყავს"...

- "ღა­მის შოუს" სტუ­დი­ას­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის უფ­ლე­ბა თუ გაქვს?

- "კო­მე­დი არხზე" ჩემს უფ­ლე­ბებს რაც შე­ე­ხე­ბა, არ გა­მირ­კვე­ვია. "ღა­მის შო­უ­დან" რომ და­მი­ძა­ხონ, გა­მიშ­ვე­ბენ თუ არა და ვერც იმას ვი­ტყვი, რომ რა­ი­მე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! მაქვს... ისე კი "ღა­მის შოუ" ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი გუნ­დია. სე­რი­ალს, ტე­ლე­ვი­ზი­ას იქ ვე­ზი­ა­რე, კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბა ვის­წავ­ლე. მოკ­ლედ, მათი მად­ლი­ე­რი ვარ. სამ­წუ­ხა­როდ, ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღაც იწყე­ბა და მთავ­რდე­ბა. არა­სო­დეს და­მი­მა­ლავს, რომ მათ­თან გან­შო­რე­ბა ჩემ­თვის საკ­მა­ოდ ტკი­ვი­ლი­ა­ნი იყო. ხში­რად, როცა ნოს­ტალ­გია მო­მე­ძა­ლე­ბა, სე­რი­ა­ლის - "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" ვი­დე­ო­ებს ვუ­ყუ­რებ. არ და­გი­მა­ლავთ - გუ­ში­ნაც ასე მო­ვი­ქე­ცი (იღი­მის)... "კო­მე­დი არხზე" მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბი­სას ძა­ლი­ან ვღე­ლავ­დი - სა­ერ­თოდ, უცხო გა­რე­მოს­თან ადაპ­ტი­რე­ბა ძა­ლი­ან მი­ჭირს, მაგ­რამ გა­მი­მარ­თლა, ახ­ლობ­ლე­ბის­გან სულ მეს­მო­და, რომ ეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხალ­ხის გუნ­დი იყო, მაგ­რამ რე­ა­ლო­ბამ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა. როცა დი­რექ­ტო­რი - ალე­კო მალ­ხა­ზიშ­ვი­ლი შემ­ხვდა და ხელი ჩა­მო­მარ­თვა, მივ­ხვდი - "კო­მე­დი არ­ხის" სრულ­ფა­სო­ვა­ნი თა­ნამ­შრო­მე­ლი ვი­ყავი. თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბი­ლე­ბით და­ვი­წყეთ და აი, უკვე ფილმშიც გა­და­მი­ღეს... თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის და­წყე­ბი­სას ალე­კო მალ­ხა­ზიშ­ვილ­მა მი­თხრა: სხვა­თა შო­რის, შენ­თვის სი­ურპრი­ზი მაქვს, 5 წუთი მო­ი­ცა­დეო. უცებ კარი გა­ი­ღო და გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე შე­მო­ვი­და. ალ­ბათ გახ­სოვთ, ის სე­რი­ალ­ში - "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" ჩემი "მე­უღ­ლის" - ლე­ვა­ნიე ხო­მე­რი­კის როლს ას­რუ­ლებ­და. მი­ხა­რია, რომ ამ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ადა­მი­ან­თან ისევ ვთა­ნამ­შრომ­ლობ - სე­რი­ალ "კოქ­ტე­ილ­შიც" ერ­თად აღ­მოვ­ჩნდით.

- "კოქ­ტე­ილ­ში" შენი გმი­რი - ნი­ნუ­ცა უც­ნა­უ­რი ბი­ჭის ცო­ლო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და. მის აწ უკვე ქმარს ჭამა ძა­ლი­ან უყ­ვარს, ცო­ლის შერ­თვა კი ეზა­რე­ბო­და.

- მგო­ნი, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის აღე­­ბის შიში, ზო­გა­დად, მა­მა­კა­ცე­ბის პრობ­ლე­მაა. წყვი­ლებს თა­ვი­სუ­ფა­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ურ­ჩევ­ნი­ათ, მაგ­რამ ჩემს გმირს უნ­დო­და ოჯა­ხი ჰქო­ნო­და, რომ თა­ნამ­შრომ­ლებს ცოტა მას­ზეც ეჭო­რა­ვათ. ალ­ბათ შვი­ლიც უნ­დო­და, რომ­ლის გა­ჩე­ნა­საც ოჯა­ხის ოფი­ცი­ა­ლუ­რად შექ­მნამ­დე ვერ რის­კავ­და. მის საქ­ცი­ელს მარ­ტი­ვი ახ­სნა აქვს - უბ­რა­ლოდ, თა­ვი­სი რჩე­უ­ლი უყ­ვარს. სიყ­ვა­რუ­ლი ხომ ბრმა არის?.. ნი­ნუ­ცას მე­უღ­ლე უზო­მოდ საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნია, ერთი ნაკ­ლი კი ყვე­ლას აქვს. რა ქნას, თუ ჭამა უყ­ვარს? მე მისი კარ­გად მეს­მის, მაგ­რამ სცე­ნა­რის­ტე­ბი წე­რენ, რომ ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი "ქმარს" ვერ უგებს და აშიმ­ში­ლებს (იცი­ნის).

ოჯა­ხი

- 5 შვი­ლი მყავს: თომა, ნინო, თე­ო­დო­რა, სე­სი­ლი და იო­ა­ნე. ჩემი მე­უღ­ლე - ზაზა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნია. ის ყო­ველ­თვის მხარ­ში მიდ­გას. მან შე­მაძ­ლე­ბი­ნა, რომ დღეს ბევ­რგან ვმუ­შა­ობ, დის­კომ­ფორ­ტი არა­სო­დეს მექ­მნე­ბა. ასე­თი მე­უღ­ლე ჩემ­თვის პი­როვ­ნუ­ლა­დაც დიდი მუხ­ტია, რომ მუ­დამ მხნედ, ფორ­მა­ში ვიყო და საქ­მე ვა­კე­თო... შინ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სხვა­ნა­ი­რი ვარ. მინ­და, ბავ­შვებ­თან მკაც­რიც ვიყო, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ სახ­ლი­დან დი­ლით ადრე გა­მოვ­დი­ვარ და გვი­ან დაღ­ლი­ლი ვბრუნ­დე­ბი, ჰოდა, ასეთ დროს კი­დევ სიმ­კაც­რის გა­მო­ჩე­ნა მგო­ნი, არ ივარ­გებს. მე და ჩემს მე­უღ­ლეს მო­ვა­ლე­ო­ბე­ბი ისე გვაქვს გა­და­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი, რომ სიმ­კაც­რის გა­მო­ჩე­ნა ხში­რად არ მი­წევს.

დას­ვე­ნე­ბა, გარ­თო­ბა

- მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, თბი­ლის­ში საყ­ვა­რელ კა­ფეს ხში­რად ვსტუმ­რობ. როცა გა­და­ვიღ­ლე­ბი და უხა­სი­ა­თოდ ვარ, მე­უღ­ლე მე­უბ­ნე­ბა, - ქეთ, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად სად­მე წადი, გულს გა­და­ა­ყო­ლებ, გა­ხა­ლის­დე­ბიო. ეს მარ­თლაც მეხ­მა­რე­ბა...

- გა­სარ­თო­ბად მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად არ მი­დი­ხარ ხოლ­მე?

- რო­გორ არა, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ მხო­ლოდ მე­გობ­რე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში ყოფ­ნაც სა­ჭი­როა.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)