სად დაესწრო ზაზა მარჯანიშვილი კარლოს კასტანედას ლექციას

გამორჩეული ავტორი ბევრი ჰყავს. მათ შორის ერთ-ერთი პირველი გურამ დოჩანაშვილია. ახლახან მისი ''რაც უფრო მახსოვს და მეტად მაგონდება'' შეიძინა და ამჟამად ამ წიგნს კითხულობს. წლების განმავლობაში მწერალი საზღვარგარეთ მცხოვრებ მუსიკოსს თავად უგზავნიდა თავის წიგნებს და ასე ეცნობოდა დოჩანაშვილის ახალ-ახალ ნაწარმოებებს...

მუსიკოსი ზაზა მარჯანიშვილი ამერიკაში ყოფნის პერიოდში ცდილობდა, ყველა ბინაში, სადაც ცხოვრობდა, ჰქონოდა ერთი კედელი, ე.წ. ქართული კუთხე, რომელზეც მისთვის ძვირფასი ქართველთა ფოტოები იქნებოდა გამოფენილი, ხოლო მეორეზე სალოცავი კუთხე იყო მოწყობილი.

შეხვედრისას იმ კედლის ფოტოს გვაჩვენებს, რომელზეც სათავეში ვაჟა-ფშაველაა. იქვე არიან სხვებიც: გოდერძი ჩოხელი, ქაქუცა ჩოლოყაშვილი, ექვთიმე თაყაიშვილი, გურამ რჩეულიშვილი, გურამ დოჩანაშვილი, ზურა ყიფშიძე, ნინო ანანიაშვილი, გალაკტიონი, სოფიკო ჭიაურელი, გია ყანჩელი, ტიციანი, თემურ ჩხეიძე, რეზო ესაძე, დათო ტურაშვილი, ფიროსმანი, ავთო ვარაზი, რობერტ სტურუა... ამბობს, რომ ამ ადამიანთა გვერდით დღეს ჯემალ ქარჩხაძის ფოტოსაც დაკიდებდა. მას პირადადაც იცნობდა და 60-იან წლებში მწერლისგან საჩუქრად წიგნიც აქვს მიღებული...

- ბავშვობაში არის გამორჩეულად ერთი ადამიანი მაინც, ვინც მიგვითითებს, რა ვიკითხოთ.

- ჩემთვის ასეთი ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის თავმჯდომარე გია ჭანტურია იყო. ის ჩემი დეიდაშვილი გახლდათ, 9 წლით ჩემზე უფროსი. ''ლურსმანას თავგადასავალი'', ''ბიბლიური თქმულებები'' და სხვა ყველაფერი მისი რჩევით წავიკითხე. წიგნებს ნელ-ნელა მაწვდიდა.

- დამოუკიდებლად წაკითხულ პირველ წიგნად ბევრი ''ტომ სოიერის თავგადასავალს'' მისახელებს. თქვენიც ეს იყო?

- არ ვიცი, მაგრამ ის მახსოვს, რომ ამ წიგნის კითხვა მეზარებოდა. რთულად იკითხებოდა ჩემთვის. შეიძლება იმიტომ, რომ თარგმანი იყო რთული. თან, იმდენად შორს იყო ამერიკული ფსიქიკა ჩვენგან, მით უფრო, ჩემი ბავშვობის დროს, რომელიც 70-იან წლებს მოიცავს, რომ, ფაქტობრივად, წიგნის ემოციურ მომენტებს ვერ ვიგებდი. ამერიკაში რომ წავედი, იქ კიდევ უფრო მეტად დავინახე, როგორი რადიკალური სხვაობაა ჩვენ შორის. მაგალითად, ჩემს ბავშვობაში უხერხული იყო, ვინმესთვის დაგერეკა და გეთქვა, რომ მასთან სტუმრად მისვლას აპირებდი, რადგან ის უნდა გაქცეულიყო ბაზარში, დაეკლა ქათამი და ამიტომ, ეს რომ აგვეცილებინა, პირდაპირ მივდიოდით მასთან. ეს ამერიკელისთვის აბსოლუტურად მიუღებელი საქციელია, სტუმრობას თუ აპირებ, უნდა დაურეკო და ჰკითხო, სცალია თუ არა მას შენთვის. ეს შეიძლება, ძალიან ბანალური შედარებაა, მაგრამ სხვაობა ბევრ რამეში მაქვს დაჭერილი. აქედან გამომდინარე, ზოგადად საზღვარგარეთული ლიტერატურის კითხვისას, თუ სათავგადასავლო ჟანრი არ არის, ან ისეთი მარტივი სიუჟეტი არ აქვს როგორიც ვთქვათ, პრინცმა პრინცი გადაარჩინაა, მაშინ ბევრ რამეს ვერ გაიგებ. უმჯობესია, შენც იმავე საზოგადოების წევრი იყო, რომელიც წიგნშია აღწერილი. მუსიკოსი ვარ და ცოტა თემიდან გადავუხვევ. ძალიან მიკვირს ქართველების, რომლებსაც უყვართ ბობ დილანი. როგორ შეიძლება, ბობ დილანი გიყვარდეს და არ ცხოვრობდე ამერიკაში?! ბობ დილანი სოციალური მოვლენაა და არა მუსიკოსი. ის პოეტია და საოცარი ლექსები, რომლითაც ის ბობ დილანი გახდა, დაიწერა იმ სოციალური მდგომარეობიდან გამომდინარე, რაც ამერიკამ გასულის საუკუნის 60-70-იან წლებში გადაიტანა. ფაქტობრივად, ის იყო თავისი ქვეყნის ცოცხალი მემატიანე, რაც ჩვენ არ გადაგვიტანია და ის ჩვენთვის გაუგებარიც უნდა იყოს.

იხილეთ ინტერვიუს სრული ვერსია