"სას­წო­რი ადა­მი­ა­ნია ან­გე­ლო­ზის თვი­სე­ბე­ბით. ბევ­რის­თვის მისი პი­როვ­ნე­ბა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ცა­ნად რჩე­ბა. ჭკვი­ა­ნი, მაგ­რამ ად­ვი­ლად მიმ­ნდო­ბი და გუ­ლუბ­რყვი­ლოა. უყ­ვარს ადა­მი­ა­ნე­ბი და არა - ხალ­ხმრავ­ლო­ბა", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი მამ­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ სას­წორს, ეს კი შო­უ­მე­ნის, ვანო ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ას­ტრო­ლო­გი­ის დი­დად არ მჯე­რა. ასე­თი და­ხა­სი­ა­თე­ბე­ბი კარ­გი ფსი­ქო­ლო­გის და­წე­რი­ლი მგო­ნია.

- ვიდ­რე ოჯახს შექ­მნი­დით, ალ­ბათ არც იმას მი­აქ­ცი­ეთ ყუ­რა­დღე­ბა, თქვე­ნი და მე­უღ­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს რამ­დე­ნად ეწყო­ბო­და?

- არა. ამ თე­მა­ზე სა­ერ­თოდ არ გვი­ლა­პა­რა­კია. რაო, ჩემს ნი­შან­ზე ას­ტრო­ლო­გე­ბი რას ამ­ბო­ბენ?

- უყ­ვარს ადა­მი­ა­ნე­ბი და არა - ხალ­ხმრავ­ლო­ბაო.

- მარ­თა­ლია, ხალ­ხმრავ­ლო­ბა არ მიყ­ვარს. იქ, სა­დაც ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ტრი­ა­ლებს, ვერ ვის­ვე­ნებ.

- ეს შენი დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მის ბრა­ლია?

- არა, ეს თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან მაქვს. ასე მგო­ნია, ყვე­ლა მე მი­ყუ­რებს.

- პო­პუ­ლა­რო­ბის ბრა­ლი ყო­ფი­ლა.

- ვიდ­რე ცნო­ბი­ლი გავ­ხდე­ბო­დი, მა­ნამ­დეც ასე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და. შე­იძ­ლე­ბა, ეს ჩემი კომ­პლექ­სიც არის. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ზღვა­ზე ვერ ვის­ვე­ნებ. ერთხელ მე და ვასო ფხა­კა­ძე სა­ნა­პი­რო­ზე რომ გა­ვე­დით, ჩვენ­თან ადა­მი­ა­ნე­ბის ცო­ცხა­ლი რიგი დად­გა, ყვე­ლას სუ­რა­თის გა­და­ღე­ბა უნ­დო­და. სა­ცუ­რაო კოს­ტი­უმ­ში გა­მო­წყო­ბილს, არა­ვინ გვე­კი­თხე­ბო­და, გვინ­დო­და თუ არა კა­მე­რის წინ პო­ზი­რე­ბა.

- უხე­შო­ბა­ზე რო­გორ რე­ა­გი­რებ?

- უხე­შო­ბა თა­ვად არ მჩვე­ვია. ფი­ცხი ხა­სი­ა­თი არ მაქვს, ბევ­რი რამ "გა­მი­ტა­რე­ბია".

- "არ ცნობს არა­ვის ბრალ­დე­ბებს".

- თუ ბრალ­დე­ბა სა­მარ­თლი­ა­ნია, ვცნობ. შეც­დო­მის აღი­ა­რე­ბა არ მი­ჭირს. თუ ვფიქ­რობ, რომ კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში მტყუ­ა­ნი ვარ, გა­მო­რი­ცხუ­ლია, ეს არ ვა­ღი­ა­რო.

- შენი მი­სა­მარ­თით მოს­მე­ნი­ლი ბრალ­დე­ბე­ბი­დან ახლა რო­მე­ლი გახ­სენ­დე­ბა?

- ერ­თმა თქვა, - სექ­ტან­ტი­აო, მაგ­რამ რო­მე­ლი სექ­ტის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვარ, ვერ გა­ვი­გე. ამა­ზე თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი დიდ­ხანს ვი­ცი­ნო­დით. ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, სამ­სა­ხურ­ში მკაც­რი­აო. ცო­ტა­თი სიმ­კაც­რე თუ არ გა­მო­ი­ჩი­ნე, ისე არა­ნა­ი­რი საქ­მე ხა­რის­ხი­ა­ნად არ გა­კეთ­დე­ბა. ზო­მი­ე­რი სიმ­კაც­რე ყველ­გან და ყვე­ლა­ფერ­ში სა­ჭი­როა. და­ვით აქუ­ბარ­დია "ჩი­ტი­რე­კი­ას" მე­ძა­ხის. ეს პირ­ვე­ლად რომ გა­ვი­გე, ბევ­რი ვი­ცი­ნე... ახ­ლა­ხან მო­ვის­მი­ნე, რო­გორ მლან­ძღავ­და სტუ­დია "ობი­ექ­ტი­ვის" ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის­ტი. ჰოდა, მეც ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი ვარ და ვინ­მე ჩემ­ზე რა­ი­მეს რომ იტყვის, იმ სა­სა­ცი­ლო ეპი­ზო­დებს გა­და­ცე­მა­ში ვი­ყე­ნებ. არ ვარ ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც პირ­და­პირ შე­ტე­ვა­ზე გა­და­დის. შო­უ­ში აქუს მოწ­ვე­ვა გვინ­დო­და, მაგ­რამ ვერ და­ვი­თან­ხმეთ და შე­ვეშ­ვით.

- თა­ვად რომ მი­გიწ­ვი­ოს, მიხ­ვალ?

- უკვე მი­ვი­ღე მოწ­ვე­ვა, მაგ­რამ არ მი­ვე­დი.

- შენი მი­სა­მარ­თით "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" პი­ა­რის შე­სა­ხებ ბრალ­დე­ბაც ხში­რად ის­მო­და.

- ეს სი­მარ­თლე არ არის. გა­და­ცე­მის შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფ­ზე არას­დროს არა­ნა­ი­რი ზე­წო­ლა არ ყო­ფი­ლა. ჩვენ მივ­ყვე­ბით თე­მებს, რომ­ლე­ბიც იმ კვი­რა­შია აქ­ტუ­ა­ლუ­რი. მთა­ვა­რია, ხუმ­რო­ბა იყოს სა­სა­ცი­ლო. იმა­საც ლა­პა­რა­კო­ბენ: "ოც­ნე­ბა­ზე" ბევ­რს ხუმ­რობ­სო, არა­და, "ნა­ცი­ო­ნა­ლებ­ზეც" იმა­ვე დო­ზით ვხუმ­რობთ და ქვეყ­ნის პრე­ზი­დენტზეც.

- "ბევ­რის­თვის მისი პი­როვ­ნე­ბა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ცა­ნად რჩე­ბა".

- ზო­მი­ე­რი ურ­თი­ერ­თო­ბის მომ­ხრე ვარ. არ მიყ­ვარს, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი კონ­ტაქ­ტში ძა­ლი­ან ახ­ლოს შე­მო­დი­ან. შე­იძ­ლე­ბა, ამის გამო ვინ­მეს შე­ექ­მნას შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, რომ ამო­უც­ნო­ბი ვარ.

- ადა­მი­ა­ნებს ად­ვი­ლად ვერ უმე­გობ­რდე­ბი?

- ვერა.

- "ჭკვი­ა­ნი, მაგ­რამ ად­ვი­ლად მიმ­ნდო­ბი და გუ­ლუბ­რყვი­ლოა".

- ად­ვი­ლად მიმ­ნდო­ბი არ ვარ, არც - ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი.

- "მო­უს­ვე­ნა­რია, მაგ­რამ საქ­მის დროს აჩ­ქა­რე­ბა არ უყ­ვარს".

- საკ­მა­ოდ დინ­ჯი ვარ. არა მხო­ლოდ საქ­მის კე­თე­ბის, არა­მედ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის დრო­საც ბევ­რს ვფიქ­რობ, აჩ­ქა­რე­ბა არ მა­ხა­სი­ა­თებს. ვიდ­რე მნიშ­ვნე­ლო­ვან ნა­ბიჯს გა­დავ­დგამ, შე­მიძ­ლია, 3 დღე ვი­ფიქ­რო.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ მერ­ყე­ვი ხარ და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბამ­დე სას­წო­რი­ვით ირ­წე­ვი.

- მარ­თა­ლია!

- "სას­წო­რი ან­გე­ლო­ზია ადა­მი­ა­ნის თვი­სე­ბე­ბით".

- (იცი­ნის) ფრთე­ბი მაქვს, მაგ­რამ - ჩა­კე­ცი­ლი. გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი და აუ­ღელ­ვე­ბე­ლი გახ­ლა­ვართ. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია გი­თხრა, რომ კე­თი­ლი ვარ, არა­ვის მი­მართ არა­ნა­ი­რი ბო­რო­ტი ზრახ­ვა არ მა­მოძ­რა­ვებს.

- "გა­დაღ­ლი­ლო­ბი­სას გან­ტვირ­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბა წიგ­ნე­ბის კი­თხვაა".

- ტყუ­ი­ლია. გან­ტვირ­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბა ძი­ლია, მაგ­რამ ვინ მა­ძი­ნებს?!

- წელს შვე­ბუ­ლე­ბის დღე­ე­ბის გა­ტა­რე­ბას სად აპი­რებ?

- ჯერ არ მო­მი­ფიქ­რე­ბია. არა­და, ძა­ლი­ან გა­და­ვი­ღა­ლე.

- "სა­კი­თხის ყვე­ლა მხრი­დან შეს­წავ­ლის, ნერ­ვე­ბის კონ­ტრო­ლი­სა და მიზ­ნის ზუს­ტი და­გეგ­მა­რე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე შეს­წევს უნა­რი, ნე­ბის­მი­ე­რი ბრძო­ლა მო­ი­გოს".

- ხე­დავ, რა მა­გა­რი რა­ღა­ცე­ბი უწე­რი­ათ?! ასე იყოს, მო­მე­წო­ნა. აქამ­დე ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე არ მი­ფიქ­რია. ბრძო­ლი­დან გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი რომ გა­მოვ­დი­ვარ, ეს ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს; ისე, უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში, მარ­თლა ასე ხდე­ბა.

- "ყო­ველ­გვა­რი ძა­ლა­დო­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გია. ხში­რად სვამს კი­თხვებს: "რა­ტომ? რის­თვის? ღირს თუ არა?.."

- ასე მე კი არა, ჩემი შვი­ლი იქ­ცე­ვა. დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში იმ­დენ კი­თხვას სვამს, თავ­ბრუს გვახ­ვევს. მე ბევ­რი შე­კი­თხვის დას­მა არ მიყ­ვარს და ვერც იმას ვი­ტან, როცა მე­კი­თხე­ბი­ან.

- თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ხარ?

- არა. მით უმე­ტეს, ექ­სტრი­მის­გან ვარ ძა­ლი­ან შორს.

- არც მოგ­ზა­უ­რო­ბა გიყ­ვარს?

- არა. ცო­ლის ხათ­რით თუ წა­ვალ სად­მე, თო­რემ სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლით - არა.

- ერთხელ მი­თხა­რი, ფრე­ნის მე­ში­ნი­აო, - მი­ზე­ზი ეს ხომ არ არის?

- მხო­ლოდ ეგ - არა. ქვეყ­ნი­დან წას­ვლა არ მიყ­ვარს.

- "იდე­ე­ბი თავ­ში სწრა­ფად მოს­დის, წარ­მა­ტე­ბა კი ინ­ტუ­ი­ცი­ურ წი­ნათ­გრძნო­ბა­ზეა დამ­ყა­რე­ბუ­ლი".

- იდე­ე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბას არ ვუ­ჩი­ვი, პი­რი­ქით - ბევ­რი იდეა მა­წუ­ხებს. ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, წი­ნათ­გრძნო­ბა მკარ­ნა­ხობს, ამ იდე­ე­ბი­დან რო­მე­ლი გა­ა­მარ­თლებს და რო­მე­ლი - არა.

- "მას არ უყ­ვარს სა­კუ­თა­რი ემო­ცი­ე­ბის სა­ჯა­როდ აფი­ში­რე­ბა, რის გა­მოც ხში­რად გულ­ცი­ვო­ბა­ში სდე­ბენ ბრალს".

- გრძნო­ბებ­ზე, ემო­ცი­ებ­ზე სა­ჯა­როდ სა­უ­ბარს ყო­ველ­თვის გა­ვურ­ბი ვარ და გულ­ცი­ვი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ამი­ტომ ვტო­ვებ. ვინც კარ­გად მიც­ნობს, იცის, რომ გულ­ცი­ვი არ ვარ.

- "სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი და მგრძნო­ბი­ა­რეა".

- სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი - ნაკ­ლე­ბად, მაგ­რამ მგრძნო­ბი­ა­რე ნამ­დვი­ლად ვარ. ზოგ­ჯერ სენ­ტი­მენ­ტა­ლურ ადა­მი­ა­ნებ­ზე მე­ცი­ნე­ბა.

- ბო­ლოს თვალ­ზე ცრემ­ლი რის გამო მო­გად­გა?

- არც კი მახ­სოვს. ცოტა ხნის წინ მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ფილ­მს ვუ­ყუ­რებ­დი. ემო­ცი­უ­რი კად­რე­ბი იყო. გა­ვი­ხე­დე და ჩემი მე­უღ­ლე იც­რემ­ლე­ბო­და, მე კი ამა­ზე გა­მე­ცი­ნა.

- ფულ­თან რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გაქვს?

- არ მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის კა­ტე­გო­რი­ას, რომ­ლე­ბიც ხელ­ფა­სის 60%-ს მო­ბი­ლურ­ში იხ­დი­ან.

- რაში შე­გიძ­ლია ხელ­ფა­სის 60%-ის და­უ­ნა­ნებ­ლად გა­დახ­და?

- ბავ­შვის­თვის არა­ფე­რი მე­ნა­ნე­ბა. რა­საც მთხოვს, შე­საძ­ლებ­ლო­ბის ფარ­გლებ­ში ვუს­რუ­ლებ. მა­თე­მა­ტი­კუ­რი ტვი­ნი მაქვს და ვით­ვლი, რამ­დე­ნი მაქვს, რო­დემ­დე მე­ყო­ფა.

- ხვა­ლინ­დელ დღე­ზე ფიქ­რობ?

- რა თქმა უნდა! ისე­თი სამ­სა­ხუ­რი მაქვს, ხვალ რა იქ­ნე­ბა, კაც­მა არ იცის. შე­იძ­ლე­ბა, მალე არხზე ჩემი გა­და­ცე­მა სა­ჭი­რო აღარ იყოს და და­ი­ხუ­როს. ბევ­რს ვშრო­მობთ, რომ მა­ყუ­რებ­ლის­თვის მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლი არ გავ­ხდეთ, რე­ი­ტინ­გი არ დაგ­ვი­ვარ­დეს და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გუნ­დი არ და­ი­შა­ლოს.

- იმა­ზე თუ გი­ფიქ­რია, ეკ­რან­ზე რომ აღარ გა­მოჩ­ნდე­ბი, მერე რა უნდა აკე­თო?

- როცა ეგ დრო დად­გე­ბა, ამა­ზე მერე ვი­ფიქ­რებ. დღეს სხვა, და­მა­ტე­ბი­თი შე­მო­სა­ვა­ლი არ მაქვს, თუ არ ჩავ­თვლით რეკ­ლა­მა­ში გა­და­ღე­ბას.

- "სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში გულ­წრფე­ლია, პარტნი­ორს არას­დროს ატყუ­ებს".

- მე­უღ­ლეს­თან ბო­ლომ­დე გულ­წრფე­ლი ვარ. მის­თვის არას­დროს არც ერთი სი­ტყვა არ მო­მი­ტყუ­ე­ბია. ძა­ლი­ან ტკბი­ლი და ლა­მა­ზი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს.

- "ხან­მოკ­ლე რო­მა­ნებს წარ­სულ­ში ტო­ვებს და იშ­ვი­ა­თად იხ­სე­ნებს".

- ხან­მოკ­ლე რო­მა­ნე­ბი ვის არ ჰქო­ნია? მეც მქონ­და უპერ­სპექ­ტი­ვო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი.

- ჯი­უ­ტი ხარ?

- წარ­მო­შო­ბით ქარ­თლი­დან ვარ და ზოგ­ჯერ "ტე­ტია ქარ­თლე­ლი" ვხდე­ბი.

- "ტე­ტი­ას" რო­გორ გან­მარ­ტავ?

- ეს არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც რამ­დე­ნიც უნდა ელა­პა­რა­კო, ვე­რა­ფერს გა­ა­გე­ბი­ნებ.

- ასე­თი რო­დის ხდე­ბი?

- როცა რა­ღა­ცას მიმ­ტკი­ცე­ბენ, შე­იძ­ლე­ბა გავ­ჯი­უტ­დე და ბო­ლომ­დე ჩემი გა­ვი­ტა­ნო. ასეთ დროს უბ­რა­ლოდ, უნდა შე­მეშ­ვა და მე­ო­რე დღეს და­მე­ლა­პა­რა­კო.

- "ზოგ­ჯერ პე­სი­მიზ­მი მო­ე­ძა­ლე­ბა და ჯუ­ჯღუ­ნა ხდე­ბა".

- ძა­ლი­ან რთუ­ლი დღის ბო­ლოს შე­იძ­ლე­ბა, ცოტა წა­ვი­ჯუ­ჯღუ­ნო. პე­სი­მიზ­მი ჩემ­გან შორს არის. პი­რი­ქით, უკე­თე­სი მო­მავ­ლის რწმე­ნა მაქვს და სულ იმა­ზე ვფიქ­რობ, კი­დევ რა გა­ვა­კე­თო, რომ წინ წა­ვი­დე. უი­მე­დო­ბა არ მჩვე­ვია.

- "მას არ აღელ­ვებს, ამ­ჩნე­ვენ თუ არა სხვე­ბი მის ღირ­სე­ბას, სა­კუ­თარ თავ­ზე ისე­დაც დიდი წარ­მოდ­გე­ნა აქვს".

- სა­კუ­თარ თავ­ზე დიდი წარ­მოდ­გე­ნის სა­ერ­თოდ არ ვარ. თუ გინ­და, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო, ამის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ზეც უნდა იზ­რუ­ნო. არ ვარ ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც სხვი­სი ნი­ჭი­ე­რე­ბის და­ნახ­ვა და აღი­ა­რე­ბა არ შე­უძ­ლია.

- და­ბო­ლოს, თქვენს ახალ გა­და­ცე­მა­ზე - "გა­ა­ცი­ნე და მო­ი­გე" რას გვე­ტყვი?

- მო­დი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ხუმ­რო­ბენ და მი­დი­ან. ჟი­უ­რის წევ­რებს თუ გა­ა­ცი­ნებ, სტუ­დი­ი­დან ფუ­ლით წახ­ვალ. რა, ცუ­დია? ვე­ლო­დე­ბით ყვე­ლას, ვი­საც კარ­გად ხუმ­რო­ბა შე­უძ­ლია.

- ქარ­თვე­ლებს რო­გო­რი იუ­მო­რი გვაქვს?

- იუ­მო­რის გრძნო­ბა არ გვაკ­ლია. შე­იძ­ლე­ბა, ზო­გი­ერ­თის მო­ყო­ლი­ლი ამ­ბა­ვი სა­სა­ცი­ლო არ არის, მაგ­რამ ისე ჰყვე­ბა, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, არ გა­გე­ცი­ნოს. ყვე­ლას წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ!

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)